Coś zabija dzieciaki. Tom 4 (okładka  miękka)

COŚ NADAL ZABIJA DZIECIAKI Saga Tyniona o stworach zabijających dzieci trwa. I chociaż jestem zdania, że ta seria powinna już się zakończyć i nie ciągnąć wątku, który swój finał powinien osiągnąć gdzieś w drugim tomie, to jako fan horroru wciąż wracam do „Dzieciaków”. I wciąż potrafię znaleźć fragmenty, które do mnie trafiają. To, co Erica przeżyła w Archer’s Peak było piekłem. Tak się przynajmniej wydawało, bo prawdziwy koszmar to coś zupełnie innego. Coś, co już przeżyła. Co doskonale zna! Pora odkryć tajemnice jej przeszłości i tego, co przeszła w Domu Slaughterów! Jak napisałem na wstępie, w serii tej znajduję bardziej fragmenty, które przypadają mi do gustu, jakiejś jej elementy, niż trafia do mnie jako całość. Początek był całkiem udany, coś na skrzyżowaniu „Strangers Things” i „Z archiwum X”, ale szybko na scenę wkroczyła akcja, zbyt dosłowne wyjaśnienie wszystkiego i odarcie serii z tego, co kluczowe: tajemnicy, niepewności i niedomówień. Zamiast podsycać naszą ciekawość i postawić na klimat, twórcy zdecydowali się na szybką, krwawą akcję, momentami przypominającą tą z podobnych mang. Tylko bez mangowego wyczucia czy finezji, z nastawieniem na zbytnią dosłowność, dosadność wręcz. To sprawia, że „Coś zabija dzieciaki” staje się serią rozdartą. Z jednej strony są tu całkiem udane momenty obyczajowe, z drugiej jest groza, a przynajmniej powinna być, bo napakowano do niej tyle akcji, że zagrożenie i niepewność po prostu giną. Nie martwimy się o bohaterów, z tymi zresztą trochę trudno jest się zżyć, bo są nakreśleni dość płasko, nie przejmujemy się, co się za chwilę wydarzy, bo odnosimy wrażenie, jak przy filmach ze Stallonem czy Schwarzeneggerem, że i tak nasza heroina rozgromi wrogów. Nieźle wypada w tym wszystkim małomiasteczkowy klimat, ale i on dociera do nas w bardzo skromnych dawkach, bo Tynion nie skupił się na jak najlepszym jego rozbudowaniu. To zaś dałoby efekt, jak w książkach Kinga – bardziej wczulibyśmy się w bohaterów, ich świat i społeczność i mogli mocniej przezywać opowieść. Ale są tu udane momenty. Jest klimat. Jest też momentami udana akcja. Brakuje spójności i trudno nie odnieść wrażenia, że to seria wyciągnięta z pomysłu, który sprawdziłby się w jednym, dwóch tomach, ale w zbyt rozbudowanej opowieści, tym bardziej, że rozbudowana jest tylko jej długość, a nie ilość wątków, po prostu się rozjeżdża. Nie aż tak źle, bym nie chciał sięgać dalej, ale na tyle, by rzecz nie wciągnęła tak, jak powinna. Na plus zaliczyć tu trzeba jeszcze niezłe ilustracje i tradycyjnie dobre wydanie. I cóż więcej zostaje rzec? Ten tom wydaje się kończyć pewien etap, co potwierdza też fakt, że na pewien czas to ostatnia część serii. „Coś zabija dzieciaki” wróciło ostatnio na rynek z nowym zeszytem po pół roku przerwy, więc na kolejny tom przyjdzie nam zaczekać. Ale może wyjdzie to opowieści na dobre i zmieni ona nieco swój styl na bliższy horrorowi? Miłośnicy gatunku, a to do nich przecież jest kierowana, na to na pewno by nie narzekali.

POPKULTUROWY KOCIOŁEK: Coś zabija dzieciaki #4 to zdecydowanie coś więcej niż tylko kolejna odsłona cyklu. Nie mamy tutaj bowiem do czynienia z bezpośrednią kontynuacją krwawego horroru, który miał miejsce we wspomnianym amerykańskim miasteczku. Tom czwarty jest swoistego rodzaju przerywnikiem, w którym autor, zamiast pchać fabułę do przodu znacząco ją cofa. Jest to więc prequel do historii, którą mieliśmy okazję do tej pory czytać. James Tynion IV ukazuje tu tragiczną przeszłość głównej bohaterki i to jak dołączyła ona do Domu Slaughterów. Miłośnicy serii mają więc tutaj okazję uzyskać odpowiedzi na niektóre mocno nurtujące ich pytania i rozjaśnić sobie chociaż trochę tą dość mroczną fabułę. Pokazanie licznych tragedii, które dotknęły bohaterkę i tym samym ukształtowały jej psychikę, to tylko jedna część scenariusza. Autor sporo miejsca poświęca również na zaprezentowanie tajemnic Domu Slaughterów. Na kolejnych stronach widzimy między innymi sposób szkolenia rekrutów. Trening, który w głównej mierze opierał się na przemocy (fizycznej i psychicznej). Na łamach komiksu pojawiają się także znani bohaterowie w swoich młodszych wersjach. Ciekawie jest obserwować ich zachowanie, które pod pewnymi względami różni się od tego, co widzieliśmy w poprzednich częściach. Zaserwowana tutaj historia jest bardzo mocno nacechowana dramatyzmem, który potrafi udzielić się czytelnikowi. Opowieść jest również znacznie mniej mroczna i krwawa niż wcześniejsze tomy. Nie oznacza to jednak, że twórca całkowicie zrezygnował z tych elementów. Mocne i szalone sceny jak najbardziej mają tutaj miejsce, ale nie stanowią one trzonu albumu. Dużo częściej mamy tu do czynienia z „potworami” w ludzkich skórach niż tymi prawdziwymi czyhającymi w ciemności. Fascynująca i wciągająca narracja oczywiście kolejny raz idzie w parze z mocno klimatyczną oprawą rysunkową. Szorstki i pozornie prosty styl potrafi mocno przyciągać uwagę odbiorcy komiksu. Werther Dell’Eder bardzo dobrze radzi sobie z pokazaniem młodszych wersji bohaterów, z których emanują sprzeczne emocje (przerażenie, potrzeba bliskości, siła, wściekłość).

Komiksy z serii “Coś zabija dzieciaki” są absolutnie fenomenalne. Idealnie łączą wartką akcję, horror i wciągającą fabułę, dodając do tego świetnie wykreowane postacie. Jeśli jeszcze nie czytaliście poprzednich tomów: z całego serca polecam Wam wszystkie cztery. Ostrzegam jednak, że są dość brutalne, nie brak w nich krwawych scen i walk z potworami. Jeśli jednak uwielbiacie “Stranger Things”, seria “Coś zabija dzieciaki” powinna Wam się spodobać! Jeśli trzy pierwsze macie już za sobą: OMG, koniecznie sięgnijcie po czwarty! Nie jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń z pierwszych części, wracamy w nim do dzieciństwa Ericki i poznajemy jej historię. Jak trafiła do Zakonu Świętego Jerzego, co stało się z jej rodziną i co musiała przejść, by dostać czarną maskę? To historia, którą koniecznie trzeba poznać, by jeszcze bardziej polubić tę bohaterkę! Piąty tom chciałabym dostać na już - jestem mega ciekawa, czy również będzie opowiadał o początkach Ericki w Zakonie, czy może wrócimy z fabułą do teraźniejszości i będziemy śledzić w nim jej dalsze przygody.