Bzdurki, czyli bajki dla dzieci i innych (okładka twarda)

Naprawdę trudno nie wiedzieć, kto to Artur Andrus. Tego popularnego częstochowskiego dziennikarza, często widzimy w roli konferansjera, na różnego rodzaju kabaretonach czy koncertach. To autor książek, tekstów piosenek, komentator „Szkła kontaktowego”. Znany z niesamowicie ciętego języka, z wieloznaczności jego tekstów, lekkiego cynizmu czy też wspaniałej satyry. Od wielu lat przyzwyczajeni jesteśmy do klasycznej formy czytanych bajek. Artur Andrus doszedł jednak do wniosku, że jakby nie było można by spróbować je napisać inaczej, co prawda z zamkniętymi oczami mu to niestety nic nie wychodziło, ale jak tylko je otworzył, powstały oto właśnie takie bajki. Gdy je poznałam od razu przyszło mi do głowy pytanie: do kogo tak naprawdę one zostały skierowane? Niby dla dzieci ale po przeczytaniu całego tomu, mam wrażenie, że najlepiej i najszybciej odnajdą się w nich dorośli. Pełne wspaniałego humoru, ogromnej ilości dwuznaczności, z widocznym drugim dnem, bawią swoim tekstem, napisane nietuzinkowym stylem z zabawą polskim językiem. Poruszone w tekstach tematy, są jak najbardziej bajkowe, mamy tutaj Królewnę Rzodkiewkę, dla której nadszedł czas znalezienia sobie męża, mamy cały budynek zamieszkały przez interesujące smoki, czy też dowiemy się co tak naprawdę można wynieść z biblioteki, a nie chodzi tu tylko wypożyczanie książek. Muszę przyznać się, że kilka bajek przeczytałam wielokrotnie, za każdym razem dostrzegając jeszcze inny niuans w tekście, i to jest właśnie w tej prozie bajkowej Artura Andrusa najciekawsze. Kilka przeczytał mój syn i muszę stwierdzić że on odebrał teksty zupełnie inaczej niż ja, widział w nich zupełnie inne ważne tematy. Dlatego myślę że ta uniwersalność tych tekstów i jest bardzo dobra, ponieważ mogą być czytane przez całe rodziny, od babci po wnuka. Satyra ma to do siebie, że niektórzy obrażają się na nią, innych bawi, a jeszcze innych potrafi zdenerwować. W bajkach Andrusa możemy odnaleźć się my sami, z naszymi myślami, z ukrytymi problemami. Czy są to faktycznie bzdurki ? Nie sądzę. To kawałek bardzo dobrej, pełnej błyskotliwości prozy. Czytając te teksty, od razu mamy przed oczami autora, z jego mimiką, oszczędna gestykulacją, spokojem ale i z pewną przekorą w oku. Bajki ilustrował Daniel de Latour, którego ilustracje z „Domu nie z tej ziemi” Magdaleny Strękowskiej- Zaremby, utkwiły mi w pamięci z powodu przebijającego w nich realizmu. Tutaj również świetnie poradził sobie z tematem, dużo zabawnych szczegółów, mocne kolory, pasują idealnie do tekstu. Bohaterowie starszych bajek muszą już troszkę odpocząć, dlatego jest to idealny czas na poznanie nowych historii. Gorąco polecam.

Jakie bajki może napisać człowiek, który wymyślił piosenkę piłem w Spale spałem w Pile i to jak na razie tyle Jak to jakie? Śmieszne! Pod przykrywką inteligentnego absurdu mamy znane morały. Cały wic polega na tym, że przedstawione są w bzdurkowaty sposób. Zabawne wydarzenia, dziwne zwyczaje (królestwo w którym jada się tylko rzodkiewki), śmieszni bohaterowie (jego Wysokość Spoko Spoko, Miś Fryzurka).  Bajki nie byłyby bajkami, gdyby nie ilustracje. Daniel de Latour nie każdemu przypadnie do gustu, ale nie można mu zarzucić braku własnej charakteru. Specyficzne postacie i styl to coś, co sprawia że zawsze rozpoznam jego rysunki. Dla kogo? Granica wiekowa - jedynie dolna! Mój trzylatek lubi i historyjki i ilustracje, ale pełnię przekazu pojmie gdzieś tak za 2-3 lata myślę. Czyli (stosując zaawansowaną matematykę) 5-6 latek to wiek optymalny. A najwięcej śmiechu będzie miał dorosły! Górna granica nie istnieje. Książka jest super, ale nie mogę się doczekać...ulepszonego audiobooka! Aktualny czyta Artur Andrus. W nowym wyobrażam sobie, że będzie go czytała ekipa z serialu "Spadkobiercy" - to byłby hit, nie uważacie?