Blask nocy letniej (okładka miękka)

Wbrew pozorom nie jest to kontynuacja Roziskrzonych nocy – historia opowiada o innych bohaterach, to w ogóle coś innego. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia Kati i Luke’a, choć jest ona trzecio osobowa. Autorka stworzyła świetne postaci, każdej poświęciła wystarczającą uwagę. Mogę śmiało powiedzieć, że bardzo się z nimi polubiłam. Styl jest lekki i przyjemny w odbiorze, a przez to czyta się naprawdę szybko i nim się obejrzymy, już mamy połowę za sobą. I choć z początku byłam rozczarowana, że nie są to dalsze losy bohaterów z Roziskrzonych nocy, to jednak koniec końców całość mi wszystko wynagrodziła 😊

Ta książka jest utrzymana w nieco innym klimacie, niż poprzedni tom. „Blask nocy letniej” nie jest jednak kontynuacją „Roziskrzonych nocy” a odrębną historią, co przyznam, że mnie zaskoczyło. Miałam nadzieję na poznanie dalszych losów bohaterów, których zdążyłam już poznać i polubić, a zakończenie dawało nadzieję na rozwinięcie. Ta pozycja jednak opowiada o zupełnie innych postaciach i stwierdzam, że o ile poprzednia powieść autorki mi się podobała, to, jeśli chodzi o drugą część, nie za bardzo rozumiem, co autorka poprzez nią chciała czytelnikowi przekazać. Zamysł był dobry, jednak po drodze chyba nie wszystko się udało. Po strasznym wypadku w jakim brała udział Kati, pozostała na jej policzku blizna przypominająca wciąż dziewczynie o tamtym zdarzeniu. Nie mogąc odnaleźć się w nowej rzeczywistości wyjeżdża z Niemiec do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozpoczyna pracę w Los Angeles jako au pair. Jest to program w ramach którego mieszka na co dzień z amerykańską rodziną, która ją gości, w ramach czego zajmuje się jej dziećmi. Lucy, której pociechami Kati się zajmuje, prosi dziewczynę by w ramach swego rodzaju „szpiegostwa przemysłowego” ta udała się do baru o nazwie Lived i dowiedziała się, skąd ogromna popularność tego miejsca. Wizyta w intrygującym barze sprawia, że życie Kati ulega zmianie. Poznaje tam specyficznych właścicieli – Jeffa i Lucy, którzy serwują swoim klientom zindywidualizowane drinki. Zafascynowana zarówno tym niezwykłym miejscem oraz ludźmi tam pracującymi, czuje, że być może w końcu jej los może ulec zmianie. Czy tak rzeczywiście się stanie? Powieść została poprowadzona w narracji trzecioosobowej. Fabułę widzimy oczami Kati i jej przyjaciela Luka. To, co niewątpliwie autorce wyszło, to kreacja postaci. Każda jest nakreślona w ciekawy sposób, a poprzez lekki styl autorki z przyjemnością czytałam kolejne strony. Bohaterowie, zarówno ci pierwszo, jak i drugoplanowi są niewątpliwie intrygujący, oryginalni i przede wszystkim tajemniczy. Nic bowiem w tej powieści nie jest oczywiste. Przyznam, że byłam rozczarowana faktem, że „Blask nocy letniej” nie jest kontynuacją poprzedniej części. Firmowane powieści, jako dylogia nie mają z sobą dosłownie nic wspólnego poza pięknymi, podobnymi okładkami i autorką. Nie rozumiem więc tego zabiegu, by twierdzić, że te książki tworzą całość, bo tak nie jest. Liczyłam na dalsze losy bohaterów z „Roziskrzonych nocy”, czego nie dostałam. Otrzymałam za to historię o całkiem interesujących postaciach, jednak z zakończeniem. Nie rozumiem zamysłu autorki, która po raz kolejny pozostawia czytelnika z uczuciem niedosytu. Mimo wszystko polecam Wam obie powieści, które mam nadzieję umilą Wam czas, tak jak mnie. ;) Na więcej zapraszamy na blog: https://niegrzecznerecenzje.blogspot.com/

Hmmm w sumie to nie wiem co myśleć o tej książce. Czytając ją zastanawiałam się jaki w ogóle jest zamysł autorki. Co chciała osiągnąć? Bo z jednej strony powieść się wręcz pochłania. Krótkie rozdziały plus na prawdę lekkie pióro sprawiają, że przez książkę się dosłownie płynie. Z drugiej strony fabuła niby ok, postaci niby ok, ale co do czego, to ja chyba nie pojęłam. Mam wrażenie, że nie dostrzegłam puenty, meritum historii. Takie to trochę było dziwne. I choć czytało się fajnie to jednak nie urzekła mnie ta powieść. "Roziskrzone noce" czyli pierwszy tom cyklu, był dla mnie dużo lepszy i myślałam, w ogóle, że "Blask nocy letniej" to będzie kontynuacja losów bohaterów. A mamy tutaj całkiem inną historię i całkiem inne postaci. No cóż... Czy Wam się spodoba? To musicie przekonać się sami. :)

„Blask nocy letniej” to kolejna książka Beatrix Gurian, która na wstępie przykuwa swoją uwagę okładka, czerwoną suknią, która się błyszczy. Robi to jeszcze bardziej niż niebieskie odcienie zaprezentowane na książce „Roziskrzone noce". Także z powodu podobieństwa tytułów czy szaty graficznej myślałam na samym początku, że może to być swojego rodzaju kontynuacja. Jednakże akcja, jaka się w niej rozgrywa, postacie czy nawet samo miejsce wydarzeń różni się w każdym calu i jest o zupełnie czymś innym. Nasza główna bohaterka, Kati, od momentu, gdy była ofiarą okropnego wypadku, który zostawił na jej policzku bliznę nie potrafi się odnaleźć w życiu, czuje się w nim w swój sposób zagubiona. Co widać chociażby po tym, w jakich jest słabych relacjach ze swoim przyjacielem Lukiem. Postanawia wyjechać do Los Angeles, zająć się tam swoim życiem od nowa. Wszystko wydawałoby się, że idzie w dobrym kierunku, praca, nowe znajomości i życie bez problemów. Jednak wszystko nie wydaje się takie kolorowe jak na pierwszy rzut oka. Czy ze związku tym jej życie na nowo znów przemieni się w koszmar? Czy „Blask nocy letniej" pomimo że jest czymś zupełnie innym, sprawia, że czyta się gorzej dzieło tejże autorki? Wręcz przeciwnie, pomimo tego małego rozczarowania, że nie jest to swojego rodzaju kontynuacja lub osadzenie przygód w tej samej historii. Czyta się to naprawdę bardzo dobrze, fakt jak przepływa się przez strony, poznaje rąbek życia naszej bohaterki. Popycha nas z łatwością do przodu, a sami poboczni bohaterowie tylko ubarwiają całą akcje, dodają coś od siebie i nie są jednolitą masą, która jest tylko po to by była. Potrafią sobie zainteresować, są elementem całości lektury i bez dwóch zdań można stwierdzić, że bez nich mogło to zupełnie inaczej wyglądać, a sama Kati mogła skończyć inaczej.

Nie powiem, że Roziskrzone noce mnie zachwyciły, jednak mimo wszystko byłam ciekawa drugiego tomu tej dylogii. Pierwotnie sądziłam, że czeka na mnie kontynuacja, jednak okazało się, że było to mylne założenie, ponieważ Gurian stworzyła zupełnie nową historię. Tak nową, że niemal nie rozumiem, dlaczego powstała w ramach tego cyklu... Kati wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych, aby pracować jako au pair, jednak szybko natyka się na tajemniczy bar, w którym poznaje urzekających właścicieli. To z Jeffem jej relacja od razu wchodzi na nowy poziom, a wszystkie najskrytsze marzenia Kati zaczynają się spełniać. Właśnie w świecie, w którym wszystko jest cukierkowe, urocze i rodem z fanfiction napisanym przez dwunastolatkę, musimy się zanurzyć na prawie czterysta stron. I gdyby nie to, że wiedziałam, jak akcja potoczyła się w pierwszym tomie, widząc cukierkowe opisy idealnej rzeczywistości Kati, porzuciłabym tę książkę już w połowie... W Roziskrzonych nocach towarzyszyło nam poczucie niepewności, psychodelii, kiedy zastanawialiśmy, co jest prawdą, a co kłamstwem. Głowiliśmy się, czy to główna bohaterka zwariowała czy świat. A tutaj? Nic z tych rzeczy... Przez trzysta osiemdziesiąt stron śledzimy, jak Kati coraz bardziej zatapia się w życiu jak ze snu: ze świetną pracą, przystojnym chłopakiem oraz bogactwami. Na szczęście jej przyjaciel Luke widzi, że coś tutaj nie gra i wkracza do akcji, nadając fabule nieco tempa. Tak naprawdę dopiero ostatnie sto stron cokolwiek wnosi do historii, jednak brakuje w nich trochę logiki oraz wyjaśnień. Te niby dostarcza nam epilog, jednak dla mnie zamiast efektu „wow‟, wywołał „serio?‟. Zabrakło mi tutaj motywów tajemnic, niepewności oraz spostrzeżeń ze strony głównej bohaterki. Drobne wydarzenia, które alarmują czytelnika pojawiają się co jakiś czas, jednak nie pozwalają one na wczucie się w akcję. To wszystko poskutkowało stosunkowo nudną lekturą, która miała potencjał, jednak został o niewykorzystany. Z licznych bohaterów, którzy przewijają się przez całą książkę, najbardziej przypadł m do gustu Ezra – melancholijna i nietypowa postać drugo-, jak nie trzecioplanowa. Oprócz niego? Nikt. Główna bohaterka jest naiwna i denerwująca. Odnoszę wrażenie, że nie włożono wystarczająco wysiłku w jej kreację. Z kolei Luke, drugi z narratorów, przez cały czas wydawał mi się nadęty oraz samolubny. Mimo że były to postacie, którym z zasady miałam kibicować, mnie czytanie o nich irytowało. I gdyby nie Ezra, najprawdopodobniej skreśliłabym wszystkie postacie w tej powieści. Styl autorki generalnie nie jest zły, ale przez to, że akcja została osadzona w Stanach Zjednoczonych, w książce wielokrotnie pojawiają się angielskie wtrącenia. Czasami są to zdania, czasami pojedyncze słowa, jednak w obydwóch przypadkach nie dostrzegłam sensu tego zabiegu. Autorka zapewne chciała podkreślić, że akcja dzieje się w Ameryce, a zatem mówi się tam po angielsku (tak jakby czytelnik nie był tego czasem pewien). Zamiast tego mam poczucie, jakbyśmy czytali chwilami coś w stylu popularnych memów „jestem in USA tak long, że już zapominam polish‟. Może wprowadzenie tego zabiegu miałoby sens, gdyby istniała bariera językowa między bohaterami, jednak przez całą lekturę podkreśla się, że Kati doskonale zna angielski. Podsumowując, Blask nocy letniej to gorsza młodsza siostra Roziskrzonych nocy. Niestety wiele elementów w książce wydawało mi się niedopracowanych, a pojedyncze satysfakcjonujące wątki były niewystarczające, aby uratować tę powieść. Z przykrością stwierdzam, że nie mogę polecić kontynuacji dylogii Gurian.

Już pierwszy tom dylogii Beatrix Gurian - "Roziskrzone noce" - kompletnie mnie zaskoczył. Sprawiała wrażenie lekkiej powieści młodzieżowej, ale wewnątrz ukryto taką dawkę tajemnic, mroku i niebezpieczeństw, że nie mogłam się od niej oderwać. Sądziłam, że w "Blasku nocy letniej" czeka mnie dalszy ciąg tamtej historii, ale i tym razem autorka zaserwowała coś, czego zupełnie się nie spodziewałam. Po wypadku samochodowym twarz Kati szpeci duża czerwona blizna. Dziewczyna postanawia wyjechać z Niemiec do Los Angeles i zacząć wszystko od nowa. Podejmuje pracę jako au pair, ale wkrótce do jej oczywistych obowiązków dołącza kolejny - pracodawczyni wysyła ją do baru o nazwie Lived, by wybadała, na czym polega sekret ich sukcesu. Lokal mieści się w budynku meksykańskiego kościoła, gdzie serwuje się objęte ścisłą tajemnicą, spersonalizowane drinki bezalkoholowe. Gdy Kati przyciąga uwagę właścicieli - Jeffa i Lucy - wszystko zaczyna zmieniać się w jej życiu na lepsze. Wielka kariera, pieniądze, miłość - to wszystko zdaje się być w zasięgu jej ręki. Ale czy na pewno może w pełni zaufać swoim nowym znajomym? Nauczona doświadczeniem z lektury pierwszego tomu wiedziałam, że w tej z pozoru idealnie układającej się historii coś musi być nie tak. I rzeczywiście wkrótce zaczęłam dostrzegać aluzje, na początku subtelne, wraz z rozwojem akcji coraz wyraźniejsze. Tajemnice, dręczące wrażenie niepokoju i niedające się do końca wytłumaczyć zjawiska budowały niepowtarzalny klimat tej opowieści. Choć mogłoby się wydawać, że to typowa młodzieżówka, te właśnie elementy zmieniły ją w coś wyjątkowego. Koncepcja autorki ogromnie mi się spodobała, choć zakończenie okazało się dla mnie odrobinę rozczarowujące. Liczyłam na trochę ciekawsze, bardziej rozwinięte zamknięcie pewnych wątków, ale ogólne wrażenie mimo wszystko pozostało pozytywne. Główna bohaterka zrobiła na mnie dobre wrażenie i mocno ją polubiłam. To wrażliwa, oryginalna, lojalna, a jednocześnie wyjątkowo samotna dziewczyna. Zakochana w swoim najlepszym przyjacielu, ukrywa przed nim uczucia, by go nie stracić. Nie ma co liczyć na wsparcie mamy, którą zajmują chyba wyłącznie jej kolejne romanse i związane z nimi dramaty. Ojca nie zna, ale decyduje się na wyjazd do Los Angeles przede wszystkim po to, by w końcu go odnaleźć. Do jej przyjaciela Luke'a bardzo długo nie mogłam się przekonać, gdyż wydawał mi się strasznie dziecinny i skupiony głównie na samym sobie. Wprawdzie później zdołał się zrehabilitować za wcześniejsze wpadki, ale mimo wszystko nie należał do moich ulubieńców. Gdyby nie to, że do Jeffa i Lucy od początku podeszłam bardzo sceptycznie, z całą pewnością tych dwoje zdobyłoby moje serce. Ale postacią, która intrygowała mnie najmocniej, był Ezra - przyjaciel Jeffa przesiadujący w barze w stroju Kosiarza. Zagadkowy i trochę dziwaczny, miał jednak swój urok i - szczerze mówiąc - to właśnie tego bohatera będzie mi brakowało najbardziej. Beatrix Gurian udało się stworzyć naprawdę interesującą, oryginalną dylogię. Chociaż "Roziskrzone noce" i "Blask nocy letniej" to dwie zupełnie odrębne historie, łączy je niepowtarzalny, magiczny wręcz nastrój pełen tajemnic, niedopowiedzeń i trudnych do wyjaśnienia zdarzeń. Zaczyna się niepozornie, lecz z czasem mrok zakrada się coraz bliżej, aż w końcu staje się niemożliwy do przeoczenia. Jeśli macie już za sobą lekturę pierwszego tomu i przypadł on Wam do gustu, sięgnijcie także po drugi. Choć moim zdaniem wypada on odrobinę słabiej i nie trzyma w napięciu aż tak jak "Roziskrzone noce", dla tego unikalnego klimatu zdecydowanie warto. Polecam!

Znacznie większą uwagę, przy kreowaniu tej historii, przywiązała autorka do budowy dynamicznej akcji aniżeli kształtowania osobowości bohaterów. Nie tak łatwo więc szczegółowo opisać poszczególne postaci pod względem charakterów, chociaż na pewno przyklasnę Beatrix Gurian przy okazji osoby Jeffa, który od początku ciągnął za sobą klimat enigmy. Największy problem sprawia mi Kati, z jednej strony gotowa na nowe wyzwania, z drugiej zagubiona. Łatwowierna, choć zachowawcza jeśli chodzi o przeszłość. Dlaczego uciekła pozostawiając przyjaciela samego? Czy jest egoistką? Trochę brakowało mi tutaj szlifu, jeśli chodzi o jej osobę, w wyniku czego nie byłam w stanie do końca skupić się na intensywnym przeżywaniu jej losów. I tylko blizna, z którą ciężko było się jej pogodzić, przypominała mi o tym, że musiała kiedyś wiele przejść. W przypadku męskich przedstawicieli, mamy do czynienia z dość zróżnicowaną dwójką. Z jednej strony stoi Luke, sporo czasu pozostający w cieniu – w końcu główna bohaterka długo nie ma z nim kontaktu. Gotowy do poświeceń, zdeterminowany i bystry. Z drugiej strony stoi Jeff, sympatyczny, bardzo przebojowy, potrafiący zaimponować, a jednak… cały czas sprawiający wrażenie posiadania drugiej twarzy. Zarówno jeden, jak i drugi chłopak mają do odegrania swoje istotne i mające spore znaczenie dla całości role. To między innymi dzięki nim akcja utrzymuje swoje całkiem dobre tempo, w szczególności w drugiej połowie. Bardzo przypadł mi do gustu tajemniczy klimat baru Lived, nieistniejącego w mediach społecznościowych, mającego swoje tradycje i zasady. Serwującego drinki, których składniki pozostają wielką i pilnie strzeżoną zagadką. Od niego w końcu wszystko się zaczyna, a jego motyw ciągnie się przez całą powieść budząc rozmaite pytania. Więcej na: https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2019/07/blask-nocy-letniej-beatrix-gurian-z.html

Pierwszy tom tej dylogii bardzo mi się podobał i z niecierpliwością czekałam na kontynuację. Okazało się jednak, że ta nie ma nic wspólnego z poprzednim tomem. Już sam ten fakt bardzo mnie zasmucił i całkiem inaczej popatrzyłam na tę historię. Gdyby ktokolwiek zapytał się mnie, o czym była ta książka, to prawdopodobnie odpowiedziałabym, że nie wiem. Bo tak naprawdę ta książka jest o niczym. Główna bohaterka zakochuje się w Jeffie, który jest bogaty i może spełnić jej marzenia. I tak ciągnie się cała fabuła, w której to Kati szaleje z nowo poznanym chłopakiem. Jak dla mnie cała ta akcja była nudna i nieciekawa. Dodatkowo żaden bohater nie zyskał sobie mojej sympatii. Największym problemem w tej książce były dla mnie nieprzetłumaczone słowa oraz całe wyrażenia z języka angielskiego, bo na "creepy" lub "so nice to have you here" mamy polskie odpowiedniki. Tak jak pierwszy tom bardzo zachwalałam, tak kontynuacji raczej nie polecam.

Życie jest wystarczająco dramatyczne. Ludzie potrzebują więcej romantyki więcej gry pomyłek, więcej miłości. To znaczy prawdziwej miłości.” Biorąc do ręki kolejną książkę Pani Gurian liczyłam chyba na kontynuację poprzedniej jej książki „Roziskrzone noce" (recenzja), lub chociaż na epizodyczne pojawienie się poprzednich bohaterów. Nic bardziej mylnego. Ta pozycja jest totalnie osobną książką z odrębną historią i całkiem innymi bohaterami. Nie da się ukryć, że okładka jest przepiękna i się mieni, a na dodatek jest niemalże taka sama jak pierwsza książka autorki, ale ta czerwień jest zdecydowanie bardziej przyciągająca niż błękit. Na początku podeszłam do niej nad wyraz entuzjastycznie. W trakcie czytania miałam wrażenie, że cta książka nic ze sobą nie niesie i powieść jakich wiele. Możecie sobie wyobrazić moje zdziwienie, kiedy nie wiedząc kiedy czytałam ostatnią stronę! Więcej na: https://libraryofvelaris.blogspot.com/2019/06/przedpremierowo-blask-nocy-letniej.html