Ożywczy deszcz. Bajka na końcu świata. Część 3 (okładka twarda)

Czy można czytać (tak czytać) komiks przed snem przez ponad miesiąc? Czy ten komiks może zainspirować dziecko do stworzenia własnego Zmiennokształtnego? Czy przygody Bajki i Wiktorii mogą wzbudzać wielkie emocje? Czy można nieskończenie dyskutować o losach bohaterek? Czy można zamęczać autora, pytaniami o kolejną część. Tak, tak i tak! Poleca prawie 5-letni Olek i jego mama.

Marcin Podolec to jeden z lepszych młodych twórców komiksów w Polsce. Blisko rok temu wykreował wspaniałą historię przeznaczoną dla zdecydowanie młodszych odbiorców. Bajka na Końcu Świata okazała się niesamowitą przygodą, a historia małej dziewczynki i jej psa była w stanie zaintrygować niejednego dorosłego. Nic więc dziwnego, że wspólnie z naszymi pociechami możemy śledzić już trzecią odsłonę losów tej zaradnej pary przyjaciół. Ożywczy Deszcz nadal nie wprowadza żadnych fabularnych rozwiązań, a na nie chyba czekamy najbardziej. Z poprzednich części wiemy, że Wiktoria wędruje w poszukiwaniu rodziców. Towarzyszy jej pies, tytułowa Bajka, która często ratuje dziewczynkę z opresji. Drugi tom ukazuje początki apokalipsy. W trzecim zaś nie dostajemy żadnych takich elementów. Autor skupia się na wydarzeniach bieżących związanych z opadem deszczu. Nie jest to oczywiście zwykły deszcz, a raczej pewne enigmatyczne zjawisko, które bohaterkom przysparza wielu niesamowitych i dziwnych przygód. Marcin Podolec podobnie jak w poprzednich częściach operuje głównie obrazem. Do wykreowanego świata nie wprowadza żadnych nowych elementów. Wydarzenia ukazuje przez pryzmat monochromatycznych barw w odcieniach brązów, szarości i beżów. Z tego wyłamują się tylko pewne drobne elementy kontrastujące i zwracające uwagę czytelnika. Dialogi zaś sprowadzone są do minimum i nie one są istotą tej opowieści. To obrazy w ekspresyjny sposób przekazują emocje, przeżycia i myśli. Trzecia odsłona przygód Bajki i Wiktorii nadal ma wiele do zaoferowania młodych czytelnikom. Dla dorosłych jest zaś lekcją dzieciństwa, pozwalającą zrozumieć, że często dzieci radzą sobie dużo lepiej niż rodzicom się wydaje. Dalej na pierwszym planie mamy opowieść o przyjaźni i to takiej prawdziwej, aż na koniec świata. Jest to również opowieść o walce z przeciwnościami losu i dążeniu do celu za wszelką cenę. Z niecierpliwością czekamy na czwartą część, która może wreszcie przyniesie dalsze fabularne zwroty i rozwiązania. A może Marcin Podolec będzie kontynuował wędrówkę bohaterek serwując coraz to nowe przygody, a zwroty akcji pozostawi na dalsze tomy? Zobaczymy. Opowieść Gołębia pojawi się pewnie już wkrótce. Czekamy. http://kulturacja.pl/2018/06/bajka-na-koncu-swiata-3-ozywczy-deszcz/

DZIECIĘCA POSTAPOKALIPSA TRWA Podolec to zdecydowanie jeden z najciekawszych młodych twórców komiksu. Autor wszechstronny, tworzący zarówno mocne, poruszające i ambitne opowieści graficzne dla dorosłych, jak i proste, lekkie opowieści, Bajką na końcu świata udowadnia, że znakomicie czuje się także w dziełach przeznaczonych dla najmłodszych czytelników. I chociaż seria ta nie jest żadnym arcydziełem, przygody dziewczynki i jej psa w świecie po zagładzie oferują kawał dobrej, klimatycznej i bynajmniej nie głupiej rozrywki z naprawdę ciekawą fabułą. Wiktoria i Bajka. Dziewczynka, która wydaje się być ostatnim ocalałym człowiekiem po apokalipsie i jej gadający pies. Obie przemierzają zdewastowany, wymarły świat w poszukiwaniu rodziców Wiktorii, wciąż natrafiając na kolejne cuda, dziwy i zagrożenia. Kiedy po małej sprzeczce między nimi, która kończy się przypomnieniem im co znaczy instynkt, obie zastaje deszcz, podróżniczki nie są świadome tego, z czym przyjdzie się im zmierzyć. Niczym w Alicji w Krainie Czarów, okazuje się, że niektóre z kropli potrafią zwiększyć lub zmniejszyć Wiktorię, na Bajkę działają nieco inaczej, ale efekty też są nie do przewidzenia. Pojawia się jednak pytanie, co jeszcze zmieniło się pod wpływem opadów i jakie niebezpieczne może być dla dziewczynki i jej psa… Zacznę może od głównego zarzutu, jaki mam wobec Bajki na końcu świata, a mianowicie, że te tomy są za krótkie. Czytelnik ledwie zacznie czytać, komiks już dobiega końca, a na kolejną część znów trzeba czekać. To oczywiście minus traktowany z przymrużeniem oka. Owszem, wolałbym grubsze albumy, których trzeba byłoby wypatrywać nieco dłużej, ale to już kwestia indywidualnych odczuć. Całość mogłaby też mieć nieco więcej głębi, bo temat aż czasem się o to prosi, ale to też kwestia preferencji – w końcu nie jest tak, że dzieło Podolca pozbawione jest czegoś ponad czystą rozrywkę. Cała reszta na szczęście nie zawodzi. Mamy tu ciekawą opowieść, sympatycznych bohaterów, dobrze pomyślany świat – bajkowy, pełen niebezpieczeństw, ale także i cudów. Nie brak tutaj także humoru i lekkości, gwarantujących, że całość pochłania się jednym tchem. Historia Bajki jest prosta, o czym już wspominałem, nie ma tu też wielkich wydarzeń (poza tym jednym, niosącym fabułę), niemniej w albumach nie brak kilku zaskoczeń i mimo wszystko realizmu. Bohaterkę ciągle coś spotyka, na nudę nie ma więc tu miejsca, a na dodatek wszystko to jest naprawdę ciekawe i świetne narysowane. Prostota Podolca i jego wyrazistość sprawiają, że całość nie tylko wpada oko, ale i zapada w pamięć. Jego cartoonową kreskę, wspartą nieskomplikowanym, ale dobrze dobranym kolorem, ogląda się z dużą przyjemnością. Zresztą nie tylko dzieciom spodoba się to wszystko, Podolec wie bowiem, jak jak robić dobre komiksy, a te dobrymi pozostają niezależnie od wieku odbiorcy. Tak więc każdy, kto szuka udanej współczesnej historii graficznej dla dzieci, którą sam także mógłby z ochotą przeczytać, powinien zainteresować się tym dziełem. Bajka na końcu świata to bowiem kolejny z takich tytułów, naprawdę wartych polecenia.