Amelia i Kuba. Mi się podoba (okładka  twarda)

Kapitalna książka. Pełna humoru i zasad wychowania i zrozumienia przez dzieci dorosłego świata syn ma wszystkie pozycje i jest to pozycja numer jeden dla nastolatka

Przygoda mało wymyślna a jednak fantastycznie opowiedziana i taka swojska, jak zza między, po sąsiedzku. Wszystko dlatego, że schronisk jest mnóstwo, a każde dziecko marzy o psie, ewentualnie kocie. To jest taka zwyczajna, ludzka tematyka, bliska każdemu czytelnikowi.

Mniej podróżnicza i nie tak międzynarodowa jak ostatnia część, ale za to bardziej altruistyczna od niej. Udowadnia też, że są rzeczy o wiele ważniejsze niż klasowa popularność i zostanie królową i królem szkolnego balu.

W najnowszej odsłonie tego cyklu sporo jest rozmaitych zwierzaczków, bo to dobry czas, żeby dziecko w wieku głównej bohaterki otrzymało pociechę do opieki. Autor zwraca uwagę na potrzebujące pieski ze schroniska.

M(N)I(E) SIĘ PODOBAŁO „Amelia i Kuba”, opowieść, która wydawała się jedynie chwilową odskocznią od przygód Felixa, Neta i Niki, szybko wyrosła na samodzielną serię, przenoszącą co prawda schematy „FNiN” na dziecięcy grunt, ale posiadającą własny charakter. Całość zadebiutowała ledwie pięć lat temu, a na rynku dostępnych jest już siedem tomów. Najnowszy z nich, „Mi się podoba”, ujrzał właśnie światło dzienne i cóż można rzec, jak nie to, że powieść trzyma znakomity poziom poprzedników. Ileż to już historii zaczęło się od niewinnego zbłąkanego psa? Nie sposób tego wymieniać. Teraz nadszedł czas by Kuba i Amelia dołożyli do nich swoje trzy grosze. Mi cichłaby mieć psa, ale niestety jest uczulona na sierść tych zwierząt. Kiedy więc w jej życiu pojawia się niemal łysy, trójnogi psiak, wraz z nim rodzi się nadzieja na spełnienie marzeń. Jednak ani ona, ani Kuba i Amelia nie wiedzą jeszcze jak niezwykłe rzeczy wydarzą się w ich życiu właśnie przez zwierzę! Amelia i Kuba to nie tylko młodsze rodzeństwo – oczywiście ideologiczne, nie dosłowne, żeby nie było – Felixa, Neta i Niki, ale też i swoisty spin-off „FNiN”. Kto uważnie przeczyta serię, z pewnością znajdzie niejeden znajomy element, ale to już do odkrycia pozostawiam czytelnikom. Na odbiór całości nie ma to najmniejszego wpływu – ot stanowi miłe, acz niezobowiązujące puszczenie oka do fanów „FNiN” – bo „AiK” to samodzielny cykl. Dla dzieci, ale tak dobrze napisany i pomyślany, że zarówno młodzież, jak i dorośli miłośnicy prozy Kosika będą z całości zadowoleni. Bo chociaż książka jest prosta pod względem języka i stylu i skomplikowanych treści także w sobie nie zawiera, Kosik to Kosik i wszystko buduje na logicznych, prawdopodobnych i przekonujących pomysłach. To, co spotyka bohaterów, jak dziwne i niezwykłe by nie było, zawsze ma konkretne umotywowanie. Czy to w ramach dostępnej nam wiedzy, czy też fantastycznej techniki, wyjaśnienie zawsze jest osadzone mocno w gruncie, po którym twardo stąpamy wraz z autorem. Ale wszystko to jest jakże lekkie, przyjemne i zabawne. Ciekawe, sympatyczne postacie – wyraziste, choć o prostej psychologii – z miejsca zjednują sobie czytelnika, a przygody, które przeżywają, angażują i sprawiają, że całość pochłania się dosłownie na raz. Bo trzeba oddać, że Kosik, nawet w tak nieskomplikowanych książkach potrafi tworzyć opowieści dalekie od infantylności i nieobrażające inteligencji czytelnika w różnym wieku. Jednocześnie nie zapomina o dorzuceniu do tego wszystkiego sporej dozy satyry, a całość podlewa solidną dawką świetnego klimatu pomieszanego z urokiem. Niejedna wzruszająca scena – przynajmniej dla tych, którzy takim scenom ulegają – też się znajdzie. A wszystko to w niepozornej książeczce, ładnie wydanej, uroczo zilustrowanej i przykuwającej z miejsca wzrok. Można ją czytać samodzielnie, więc jeśli nie znacie poprzednich tomów, śmiało możecie sięgnąć po ten. Ale na nim się nie skończy, bo „Amelia i Kuba”, podobnie jak „Felix, Net i Nika wciąga i uzależnia. Ja ze swej strony polecam i na koniec powiedzieć mogę jedno: m(n)i(e) się podobało (i czekam na więcej).

Amelia, Kuba, Mi i Albert to głowni bohaterowie książki o tym samym tytule autorstwa Rafała Kosika. Wiedziałam, że jak tylko pojawi się ona w sprzedaży to koniecznie będę musiałam ją mieć. Jestem wielką fanką książkę Kosika i uważam, że piesze on historie, które doskonale trafiają do najmłodszych i co najważniejsze podobają się im. Tym razem również tak jest. W tej części nasi główni bohaterowie będą musieli uratować psa Zydla, który znajduje się w niebezpieczeństwie. To, w jaki sposób sobie poradzą z pewnością zasługuje na uznanie. Dla mnie jest to jedna z lepszych książek dla dzieci, jakie czytałam w ostatnim czasie.

Pokazuje, na czym polega lojalność rodzeństwa i bliskich przyjaciół, ale też rozwija asertywność, gdyż nie zawsze należy ulegać i odmawiania również należy się nauczyć. Tutaj nic nie dzieje się bez przyczyny, wszystko ma swój ukryty sens i cel.

Prosta narracja, lekkie pióro, szalone tempo i dużo dobroci serca. Warstwa edukacyjna się nie narzuca, nie moralizuje, jest bardzo ok., czyli odrobinę w cieniu, żeby przede wszystkim było zabawnie.

Te książki nie są aż tak długie jak się wydaje, ponieważ wielkość czcionki jest dostosowana do potrzeb młodszych czytelników. Świetnie również, że okładka jest twarda, ponieważ się nie zniszczy.