Życie seksualne kanibali (okładka miękka)

Można się naprawdę uśmiać i nabrać dystans do otaczającego nas świata. To nie prawda że musi tak być bo jest od dawna. Bardzo zabawna i otwierająca oczy książka. Co prawda tropikalne wyspy z białym piaseczkiem już nigdy nei będą takie same jak przedtem ale warto przeczytać żeby sobie uświadomić że gdzieś poza Unią Europejską i "cywilizowanym" światem jest jeszcze takie cudo :)

Wszystkie recenzje jakie zostały napisane były pozytywne i dlatego postanowiłam kupić tą książkę. Jednak po przeczytaniu totalna klapa i nie jest to książka napisana z humorem. Bardzo ciężko i monotonnie przebrnęłam przez kilka pierwszych rozdziałów. Książka bardziej jak przewodnik po danym kontynencie. Nie polecam.

Humorystyczna i barwna opowieść podróżnicza. Blaski i cienie porzucenia dotychczasowego życia. Mimo różnych, a czasami przerażających niedogodności chętnie wybrałabym taką przygodę. Książkę polecam każdemu kto chce przeżyć coś świetnego bez wychodzenia z domu.

Bardzo lekko napisana, polecam również zwykłym podróżnikom. Ponieważ to przewodnik z dużą dawką humoru.

Ciekawa historia napisana z fajnym poczuciem humoru!

Już pierwszy rozdział tej książki potwierdza, że najlepsze są proste i spontaniczne decyzje: nie mogłem znaleźć pracy, przygniatał mnie studencki kredyt, nie miałem cierpliwości za marną kasę siedzieć od 8.00 do 16.00 - wyjeżdżam na doczepkę na Kiribati i zostaję hospodynem domowym. Atol Tarawa, może nie miał rajsko brzmiącej nazwy, ale za to na zdjęciach prezentował się turkusowo, piaszczyście, palmowo. Autor „Życia seksualnego kanibali”, J. Maarten Troost, miał nadzieję, że wraz ze swoją dziewczyną, Sylwią pracującą dla amerykańskiej organizacji pomocowej, trafią do „przysłowiowego, zamieszkałego przez życzliwych i szlachetnych tubylców tropikalnego raju o przyrodzie bujnej i łagodnej oraz krajobrazie dostarczającym inspiracji do przedsięwzięć natury podniosłej i artystycznej.” Pierwsze migawki z okien samochodu mogły to tylko potwierdzać, ale bardzo szybko marzenia zostały zmyte przez oceaniczną falę ludzkiej … sraczki. Później kolejne wyobrażenia pryskały jak bański mydlane: dieta złożona z ryb i świeżych owoców (rzeczywistość: tuńczyk co dnia, o ile był lub konserwy podsyłane przez Australijczyków, z datą ważności kilka miesięcy wstecz). Piaszczyste plaże versus sterty pieluch i piętrzących się puszek. Błogostan zagłuszany codzień przez Makarenę. Miesiące bez elektryczności albo bez słodkiej wody, albo obu. Żółtaczka, cholera i ciągła biegunka. Raj na SORze. Autor bardzo sprawnie poprowadził nas przez historię i geografię atolu: kto i kiedy zawitał tu pierwszy, jak przebiegła brytyjska kolonizacja Południowego Pacyfiku, trochę o bitwie o Tarawę. Obok tych praczasów w pigułce, mnóstwo informacji na temat życia codziennego: niebezpieczny system „bubuti” zapobiegający kradzieży; dzieciobójstwo poprzez palenie zużytych pieluch i dlaczego Miles Davis jest lepszy niż Ochrona Justus?. Przez ponad trzysta stron autor raczy nas podróżą na fali anegdot z nieco pikantnym poczuciem humoru: jak zamówić The New Yorkera, albo ulubione CD na środek oceanu, jak wpisać adres, którego … nie ma. Brak przystosowania, do życia na atolu jest bardzo komiczny i idealnie sprawdził się, jako motyw letniej czytelniczej przygody. Jakieś ale? Troost popadał momentami w silnie nostalgiczną nutę, przeszłość Kiribati wydawała mu się taka różowo-cukierkowa, bez złowrogiej, penetrującej i zaśmiecającej atol „cywilizacji”. Tęsknił, a jednak sam zajmował się importem nowinek. Nie oszukujmy się, nie przybył na Kiribati asymilować się, w tekście nie zagłuszał swojego protekcjonalnego tonu, chciał się ładnie opalić, przeżyć przygodę. Dobrze, że pozostał człowiekiem spoza atolu, co sprawiło, że całość wypadła bardzo zabawnie.

Przezabawna opowieść o parzę, która postanowiła, że ma dość życia w miejskiej dżungli i zdecydowała się przenieść na drugi koniec świata na malutką wyspę na oceanie. Historie przeplatanę są dobrą dawką faktów i ciekawego podejścia do pomocy i wpływu pierwszego świata na trzeci. Proza życia w tzw, dziewiczym raju i szok kulturowy udzilił się i mi i mimo iż pragnienie spokoju i sielanki z dala od cywilizacji jest silne w moim przypadku, po tej lekturze stwierdziłam iż jednak jestem szczurem lądowym i nie wiem czy wytrzymałabym i psychicznie i fizycznie pozostawiona w spartańskich realiach 'raju na Ziemi'.