Żółwie aż do końca (okładka miękka)

Twórczość oraz książki Johna Greena są dla mnie obce. Nie miałam okazji wcześniej czytać jego powieść, jednakże o tej bardzo dużo słyszałam dlatego postanowiłam ją przeczytać i nie zawiodłam się. Green stworzył powieść, która przepełniona jest mrocznymi tajemnicami, w które wplątana jest młoda dziewczyna obarczona chorobą psychiczną. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisarski Greena. Ma on lekkie pióro. Nawet nie wiem, kiedy poszczególne rozdziały pochłaniałam z zapartym tchem. Ja ze swojej strony gorąco polecam!!!

ok

To jedna z jego lepszych książek.

John Green w najlepszym wydaniu! "Żółwie aż do końca" dorównuje najlepszym dziełom Greena jak "Gwiazd Naszych Wina" czy "Szukając Alaski". Powieść wzrusza, rozśmiesza i przede wszystkim niesamowicie wciąga od pierwszego zdania aż do ostatniej kropki. Green ponownie udowadnia, że jest słownym magikiem. Wypowiedzi i przemyślenia bohaterów są tak formułowane, że większości z nich dosłownie nie da się nie zanotować i zapamiętać na zawsze. Dzisiaj tworzenie postaci z problemami psychicznymi stało się wręcz modne i nie raz ma się wrażenie, że są one produkowane taśmowo i wpychane do książek, filmów itp. Ale Aza Holmes jest inna. Jest postacią naprawdę wyjątkową, uczącą nas o realiach życia z chorobą, o tym jak naprawdę wyglądają kontakty takich ludzi z otoczeniem i ich wewnętrzna walka. Plusem polskiego wydania jest możliwość wyboru między oryginalną okładką, a tą pasująca do pozostałych dzieł Greena wydanych w Polsce.

Od dawna jestem fanka twórczości Johna Green'a. Nie przepuszczę żadnej napisanej przez niego książce! I tak tez było z najnowszą pozycją o tajemniczym tytule "Żółwie aż do końca". I tym razem się nie zawiodła. Wręcz przeciwnie, uważam, że to najlepsza książka w dorobku amerykańskiego autora. Co się złożyło na taką ocenę? Przeczytajcie sami. Nowa powieść jednego z najpoczytniejszych pisarzy gatunku young adult to historia 16-letniej Azy Holmes. Dziewczyna nie wpada w wir poszukiwań miliardera Richarda Picketta. Ma na głowie własne problemy i nie ma czasu rozwiązywać kłopotów innych ludzi. Ale kiedy jej najlepsza przyjaciółka Daisy przypomina sobie, że Aza kiedyś była na tym samym obozie co syn Picketta, Davis, nie daje odporu. Chcąc, nie chcąc Aza odnawia kontakt z dawno niewidzianym znajomym. Aza jest niesamowitą bohaterką. Wprawdzie nie jest typową nastolatką latającą za chłopakami, robiącą tysiące zdjęć na portale społecznościowe, idealnie komponującą się w społeczeństwo. Nie, Azę dręczą lęki, atakują ją niechciane myśli, z którymi próbuje się siłować, ale nie zawsze jej to wychodzi. Właśnie dzięki temu tak bardzo ją polubiłam. Aza jest człowiekiem z krwi i kości, z całą gamą przeżyć i doświadczeń, często również tych negatywnych. Z jednymi radzi sobie lepiej, z drugimi gorzej. Niektórym nie potrafi podołać. Mimo to, nie traci nadziei, że kiedyś się to zmieni i nie będzie musiała zmagać się z dręczącymi ją demonami. Wielką sympatię budzi Daisy, najlepsza przyjaciółka Azy. Jest gadatliwą fanką Gwiezdnych wojen, piszącą fanfiki na temat Rey i Chewbacci, która inicjuje poszukiwania informacji na temat Picketta i zachęca Azę do spotkań z Davisem. W końcu nagroda jest nie byle jaka i nie można z niej tak łatwo rezygnować, kiedy rozwiązanie zagadki tajemniczego zniknięcia mężczyzny czai się tuż za rogiem. Daisy roztacza wokół radość i pozytywne nastawienie. Pojawia się również Davis, starszy syn Picketta. Nieco zagubiony z powodu postępku ojca, odnajduje normalność wśród gwiazd. Nie znajdziecie w tej książce ani romansu z bajki, ani zakończenia z popularną frazą "żyli długo i szczęśliwie". Powieść porusza znacznie poważniejsze tematy, komplikuje spojrzenie na dzisiejszy świat, w którym wszyscy powinni być idealni, nie mieć wad, a co najważniejsze, nie pokazywać ich otoczeniu. Aza ma problem, natrętne myśli atakują ją w najmniej spodziewanych momentach jak pocałunek czy pobyt w szpitalu. Właśnie wtedy dochodzi do załamań w jej próbach pozostawiana "normalną". Do głosu dochodzi wszystko to, czego nie chciała być świadoma. Dziewczyna nie potrafi się z nimi zmierzyć, zostaje pokonana przez własny umysł, który najpewniej tylko w ten sposób potrafi bronić się przed światem zewnętrznym. "Żółwie aż do końca" to fantastyczna pozycja nie tylko dla fanów young adult. Jeśli zdecydujecie się po nią sięgnąć, znajdziecie nie tylko opowieść o dojrzewaniu, poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, ale przede wszystkim potwierdzenie, że nie trzeba być perfekcyjnym, żeby się odnaleźć.

Tytuł: Żółwie aż do końca Autor: John Green Ilość stron: 296 Rok wydania: 2017 Wydawnictwo: Bukowy Las Tłumacz: Iwona Michałowska-Gabrych Cena: 34,90 zł Ocena: 9/10 Szesnastoletnia Aza Holmes mieszka wraz z matką w Indianapolis. Dziewczyna cierpi na zaburzenia psychiczne - co dwa tygodnie musi pojawiać się w gabinecie doktor Singh i opowiada jej o swoim stanie. Nie jest jej łatwo, bo wszystkie zażywane przez nią środki nie przynoszą żadnych efektów - być może dlatego, że Aza boi się je regularnie stosować. Nastolatka musi zmierzać się z swoim wewnętrznym "ja", które każdego dnia zmusza ją do wielorazowego używania środków do dezynfekcji jak i informuje ją jak bliska zapadnięcia jest na jakąś z śmiertelnych chorób. Pewnego dnia dziewczyna podczas oglądania wiadomości dowiaduje się o zaginięciu Russella Picketta - miliardera, a zarazem ojca jej sąsiadów: Davisa i Noacha. Zastanawiające okazuje się, że mężczyzna zniknął bez śladu i nawet nie próbował skontaktować się w żaden sposób z swoimi dziećmi. Aza i jej najlepsza przyjaciółka, Daisy decydują się rozwiązać zagadkę jego zniknięcia i dzięki temu zgarnąć całe sto tysięcy dolarów. To właśnie podczas jednej z wypraw śledczych nastolatka spotyka się z swoim dawnym znajomym i mimo jej wątpliwości, wkrótce pozostają przyjaciółmi. Pomimo obietnicy złożonej Davisowi - żeby nie próbowała więcej szukać jego ojca - dziewczyna nie rezygnuje z swoich planów i nadal potajemnie stara się odkryć miejsce pobytu poszukiwanego miliardera, już nie dla nagrody, lecz żeby pomóc jego dzieciom przestać zamartwiać się o to, czy mężczyzna kiedykolwiek zdecyduje się z nimi skontaktować. Czy Azie uda się rozwiązać zagadkę? Jak potoczą się jej dalsze relacje z Davisem? Co zrobi chłopak, gdy dowie się, że mimo iż obiecała, nastolatka dalej szuka kolejnych wskazówek? Jak niebezpieczny może okazać się umysł głównej bohaterki? Tego i wielu innych rzeczy dowiecie się czytając tą niewiarygodną historię! To pasjonująca i pełna wrażeń książka, kryjąca w sobie wiele zagadek, ukrytych przesłań no i przede wszystkim walkę z samym sobą. Po jej przeczytaniu możemy dowiedzieć się jak funkcjonuje umysł osoby chorej psychicznie i w jaki sposób odbiera ona otaczający ją świat. Miejscami wzruszająca, a czasami przezabawna, tak, to właśnie do tego przyzwyczaił na John Green! "Żółwie aż do końca" to kolejna niesamowita książka Johna Greena. Po pięciu latach przerwy autor bestselerowej opowieści "Gwiazd naszych wina" powrócił, żeby znów zachwycać czytelników kolejną niepowtarzalną historią, która potrafi zaskoczyć bez reszty. Całą tę książkę czytałam jednym tchem i nawet się nie zorientowałam, a już miałam ją za sobą. Oczywiście z racji, że nie tak dawno temu miałam przyjemność przypomnieć sobie jeden z jego największych fenomenów, stawka była wysoka, a gdy po raz pierwszy chwytałam ją w ręce w mojej głowie pojawiła się myśl "czy będzie tak samo dobra?". Obecnie moja odpowiedź brzmi: jak najbardziej tak i mimo iż przy tej książce polało się stanowczo mniej łez i tak uważam, że historia Azy jest po prostu genialna i jeszcze nie raz do niej wrócę. Mimo iż czytając o jej chorobie było mi strasznie trudno postawić się w jej sytuacji - w końcu to nie była jej wina, że stała się tym, kim była - jestem naprawdę wdzięczna autorowi, że wykreował ją taką, jaka została przedstawiona w wersji ostatecznej, gdyż niewiele jest tak świetnych książek o ludziach - tym bardziej nastolatkach - chorych psychicznie, a zapoznawczy się z nimi możemy odkryć, że tak naprawdę nie różnią się oni zbyt wiele od nas, po prostu jest im o wiele trudniej funkcjonować w społeczeństwie z najróżniejszymi myślami kotłującymi się w ich głowach. Ogólnie rzecz biorąc uważam, że każdy bez wyjątku powinien zapoznać się z tą opowieścią, bo naprawdę warto. Nie dość, że niesie za sobą naprawdę cudowne przesłanie - jak i dzięki przeczytaniu jej w końcu odkryjecie, dlaczego nazywa się tak, a nie inaczej! - to w dodatku może nas wiele nauczyć o chorobie jak i cudownej i nieco skomplikowanej przyjaźni. Z czystym sumieniem polecam ją wszystkim ciekawym nowej książki Greena i gwarantuję wam, że nie będziecie żałować! Więcej: https://stowarzyszenie-ksiazkoholikow.blogspot.com/2017/11/zowie-az-do-konca-john-green-recenzja.html

Bohaterowie książki „Żółwie aż do końca” to nastolatki, które mieszkają w Indianapolis, w USA. Łączy ich fakt, że chodzą do jednej szkoły czy jeżdżą razem na letnie obozy. Różni – status społeczny i ekonomiczny oraz…wewnętrzny świat, w którym żyją. Aza Holmes, która opowiada nam tę historię cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD), zwane bardziej przystępnie nerwicą natręctw. To z tego powodu powieść uznano za najbardziej osobistą w dorobku pisarza. Tak, John Green, także cierpiał na to schorzenie. Aza, skupiona na swojej fobii, z trudem zauważa innych wokół siebie. W jej głowie stale panoszą się różne myśli i nie dają spokoju, dopóki nie wypełni ich nakazów: „Od dzieciństwa mam zwyczaj wbijania paznokcia prawego kciuka w opuszek środkowego palca, co zaowocowało osobliwym zgrubieniem. Po wielu latach takich praktyk skóra w tym miejscu łatwo pęka, więc przyklejam plaster, żeby zapobiec infekcjom. Czasem jednak dopada mnie lęk, że infekcja już się rozwija, więc muszę ją usunąć – a jedyny sposób to otwarcie rany i przyciskanie jej, by upuścić trochę krwi. Kiedy już zaczynam myśleć o upuszczeniu krwi, po prostu nie mogę tego nie zrobić.” [1] Daisy Ramirez jest przyjaciółką Azy od dzieciństwa, chodzą do jednej szkoły. Zna Azę doskonale i, jako jedna z niewielu osób, rozumie jej problemy, akceptuje ją pomimo nich: „– Jak bardzo powinnam się martwić tym, że nie wypowiedziałaś przez cały dzień więcej niż dwóch słów z rzędu? – zapytał głos za mną. – Spirala myślowa – wymamrotałam w odpowiedzi. Daisy znała mnie od szóstego roku życia. Nie musiałam jej nic tłumaczyć. – Tak myślałam. Kurczę. Spotkajmy się po lekcjach.”[2] Daisy jest bardzo ambitna, ma cel w życiu i dlatego po szkole dużo pracuje, żeby odłożyć pieniądze na studia. Ma także motto życiowe: „Łam serca, nie obietnice”[3] Czy Aza wie o Daisy tyle, ile Daisy o niej? Czy w ich przyjaźni istnieje symetria? Trzecim, ważnym bohaterem powieści jest Davis Pickett, jeden z synów miliardera. Aza jest znajomą Davisa. Jak to możliwe? Otóż łączy ich pewna, wspólna tragedia, i to z jej powodu znaleźli się kiedyś razem na letnim obozie. A teraz ojciec Davisa znikł w niewyjaśnionych okolicznościach. Chłopak został wraz z małym bratem sam, w ogromnej rezydencji. Dopóki miliarder się nie odnajdzie, będzie uważany za żywego przez siedem lat, prawnicy nie rozpoczną wykonywania testamentu, a najbliżsi będą żyć w zawieszeniu pomiędzy żałobą, a nadzieją. A może nie ma po kim odczuwać żałoby, za to korzystać z istniejącej sytuacji materialnej? Każda tych młodych osób ma własne problemy, plany i oczekiwania. Daisy namawia Azę, żeby poszukać informacji o miejscu przebywania zaginionego, ponieważ za nią można otrzymać nagrodę. Czy Davis domyśli się powodu, dla którego Aza odnowiła znajomość z nim? A jeśli tak, to co z tym zrobi? Tymczasem Aza zastanawia się nad własnym wpływem na swoje życie: „Zaczynam jednak rozumieć, że życie to nie tyle twoja opowieść, co opowieść o tobie. Oczywiście łudzisz się, że jesteś jej autorem.”[4] Czy Daisy i Davis sami decydują o swoim losie i o tym, jak wygląda ich życie? A może to szkoła, przepisy, prawnicy i wiele innych okoliczności decyduje nawet o tym, o której godzinie zjedzą lunch, a wolna wola jest fikcją? W książce jest miejsce na miłość, na mądre rozmowy, ale i na kłótnie, które są pieprzem naszego życia. Bohaterzy telefonują do siebie, piszą esemesy, surfują po internecie, tworzą blogi oraz fanfiki. Wszyscy troje, na swój własny sposób, stają przed wyborem – przyjaźń, czy pieniądze. Aza powiedziała: „Tak naprawdę nikt nikogo nie rozumie. Wszyscy jesteśmy uwięzieni wewnątrz siebie. (…) Nie ma żadnej mnie, której mogłabym nienawidzić. Po prostu, kiedy zaglądam w głąb, nie widzę konkretnej osoby, tylko kłębowisko myśli, zachowań, okoliczności. I wielu z nich wcale nie odczuwam jako swoich. To nie jest coś, czego zawsze ja pragnę, co ja myślę czy robię. A kiedy szukam Prawdziwej Mnie, nigdy jej nie odnajduję.”[5] I wtedy Daisy przytoczyła historię z żółwiami, która nadała tytuł książce. Historię, która pokazuje, że każdy człowiek to odrębny kosmos. John Green napisał piękną książkę dla młodzieży, o poszukiwaniu siebie oraz człowieczeństwa w sobie. Warto przeczytać! [1] Green John, „Żółwie aż do końca”, przeł. Iwona Michałowska-Gabrych, wyd. Bukowy Las, 2017, s. 13 [2] tamże, s. 15 [3] tamże, s. 14 [4] tamże, s. 9 [5] tamże, s. 255

Wrócił stary, dobry Green... Dobry, ale nie najlepszy. Żółwie aż do końca to przede wszystkim świetny portret życia osoby cierpiącej na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne. Green, sam zmagający się z tą chorobą, bardzo dobrze poradził sobie z przeniesieniem na papier obserwacji, emocji, gonitwy myśli, uchwycił całe "ja", które stara się prowadzić normalne życie, jednocześnie mając dużą świadomość tego, jaką władzę ma nad nim OCD. Dlaczego po prostu nie może przestać? Dlaczego, choć rozsądek podpowiada jedno, nerwica natręctw potrafi przechylić szalę w swoją stronę? Dlaczego czuje przymus powtarzania pewnych czynności, nawet jeśli robi sobie tym krzywdę? Rzadko zdarza się, by autor opisujący chorobę (psychiczną czy fizyczną) potrafił tak dobrze odpowiedzieć na to pytanie "dlaczego?". Jasne, pisarz czerpie ze swoich doświadczeń, ale pozostaje jeszcze kwestia tej bariery - jak opowiedzieć o tym innym, drugiemu człowiekowi, by zrozumiał, co się dzieje w naszej głowie, jak przekazać tą wrażliwość. Green sprawił, że umysł Azy stał się naszym umysłem i za to należą mu się duże brawa. To jest siła tej powieści. Myślę, że wielu autorów, szczególnie tych, którzy zajmują się sick-litem, mogłoby się od niego uczyć. Niestety, co nie do końca mnie zachwyciło, to stanowiąca podwaliny historii opowieść o poszukiwaniu miliardera. Konstrukcja Żółwi... przypomina nieco Gwiazd naszych wina - para piekielnie inteligentnych nastolatków, która prowadzi pełne erudycji rozmowy naszpikowane popkulturowymi aluzjami, zostaje wrzucona w sam środek Planu. W Gwiazd naszych wina była to sprawa związana z ukochaną powieścią Hazel oraz jej ulubionym autorem. W Żółwiach mamy to nieszczęsne zaginięcie. Nieszczęsne, bo na dobrą sprawę nie wiadomo, po co, na co i dlaczego to się dzieje. Green ma skłonności do niepotrzebnego ubarwiania, co w jego wykonaniu staje się udziwnianiem. Niektórzy czytelnicy doszukują się w tym wątku kolejnej metafory, ale wydaje mi się, że wątek choroby Azy jest tak kapitalnie napisany, że nie ma potrzeby, by grzebać go pod stertą niejasności i opowieści dziwnej treści. Aza chce odnaleźć zaginionego ojca swojego dawnego przyjaciela, bo kusi ją wizja wysokiej nagrody i... I ta historia pojawia się i znika, bo najwyraźniej autor stwierdził, że ma w fabule dziury, które wymagają załatania. Nie mam pojęcia, dlaczego uznał, że sam głos Azy nie wystarczy i zaczął myśleć "co by tu jeszcze...". Gdyby tylko Green zdecydował się na coś mniej wydumanego, Żółwie byłyby perfekcyjną powieścią. Na nową powieść Johna Greena czekał cały świat literatury młodzieżowej. Czy wracająca po latach, dawna gwiazda wytrzymała konkurencję? W końcu pięć lat (licząc oryginalne wydania) to długo, na rynku młodzieżówek zdążyło narodzić się i umrzeć kilka epok. I mówiąc szczerze... Dla Johna Greena nadal jest miejsce nie tylko na półce, ale i na podium twórców nowej literatury młodzieżowej. Nie jestem pewna, czy przyznałabym mu pierwsze miejsce, bo jednak jakby nie patrzeć, to korzysta z powtarzającej się formuły, ale na pewno utrzymuje się w czołówce. Wytrzymał próbę czasu, wrócił i udowodnił, że ma coś jeszcze do powiedzenia.