Zodiaki. Genokracja (okładka miękka)

Dawno nie czytałem nic cyberpunkowego, zatrzymałem się na Gibsonie więc pewnie ominęło mnie dużo. Z tym większą satysfakcją muszę stwierdzić, że książkę czyta się świetnie. Pierwsze za co trzeba pochwalić autorkę to bardzo interesujący bohaterowie. Chociaż jest ich sporo to żaden nie jest papierowy i każdy ma swoje pięć minut. Można ich, pomimo odmienności, polubić i przywiązać się do nich. Wymyślony świat jest ciekawy, intrygujący, plastyczny. Bez trudu można go sobie wyobrazić, niemal w niego wsiąknąć. Fabułą jest zawiła ale, co ważne, nie nuży. Wręcz przeciwnie, przykuwa do książki na długi czas. Bardzo polecam!

"- Są jasnowidze, to czemu nie ciemnowidz? - A czarnowidz? - Nie jestem pesymistką." Gdybym dostał samą treść, to po lekturze powiedziałbym, że jest to powieść zagraniczna, stawiałbym na Stany. Dodałbym też, że na bank szykowany już jest serial na jej podstawie przez HBO, tudzież Netflix. No nie ma innej opcji. Książka jest świetna! Świat jest w dechę. Wielkim plusem są bohaterowie stworzeni i ożywieni z precyzją i smakiem. Bardzo chciałbym dowiedzieć się co dalej, bo końcówka zaostrzyła apetyt.

Niestety DNF, jakoś nie potrafiłam uwierzyć autorce i jej postaciom. Trochę takie wszystko papierowe i płaskie, a do tego miałam wrażenie jakbym od początku została wrzucona w środek jakiejś historii i nikt nie miał zamiaru naszkicowac mi ani świata, ani bohaterów i ich motywacji. nie uwierzyłam w tę powieść.

Ksiazka na pewno nie dla kazdego. Duzo niedopowiedzen. Mocno zgamatwana. Mnie kupila. Potrzebuje kontynuacji 😃

Polecam 🔥

Jak wyobrażacie sobie świat po globalnej zagładzie? Macie przed oczami same czarne scenariusze, a może rzeczywistość zmieni się o 180 stopni? Muszę przyznać, że ja rozważam obydwie opcje. Ludzkość może rozwinąć się, ale obawiam się, że po drodze istnieje niebezpieczeństwo utraty człowieczeństwa. A jak było w przypadku "Zodiaków?" Świat odbudował się po zagładzie. Każdy człowiek ma przypiętą metkę, panuje system kastowy. Dla jednych jest to przekleństwem, bo bez odpowiedniej łatki mogą zapomnieć o godnym życiu. Jednak właśnie dla Zodiaków wydaje się ona być spełnieniem marzeń. Są tworzone w zakładach inżynierii genetycznej. To tylko i wyłącznie obiekty doświadczalne o niezwykłych umiejętnościach. Każdy z nich jest inny. Capricorn skupia się na rozwijaniu swoich mocy. Pisces nie uznaje zasad. Potrafi być okrutna, szalona, ale w głębi duszy skrywa wrażliwość. Dla Capriego zrobi wszystko. Virgo to sparaliżowany chłopiec. Trzymany w sarkofagu pod mnóstwem rurek, nie może nawet poruszyć palcem. To jednak nie przeszkadza mu, by czuwać nad rodzeństwem. Gemini są bliźniaczkami w jednym ciele. Właśnie one czuwają nad resztą Zodiaków, aby żyło im się lepiej w tym dziwnym świecie. Na początku uznałam tę książkę za bardzo dziwną. Fabuła w ogóle się nie kleiła, wydawało mi się, że los każdego z bohaterów to osobna historia. Brakowało mi głównego wątku. Dopiero po jakimś czasie wszystko powoli zaczęło układać się w spójną całość. Przyznam szczerze, że trochę zmęczyła mnie ta książka. Według mnie niektóre wątki ani trochę się ze sobą nie łączą, przez co nie wiedziałam, co tak właściwie czytam. Autorka chciała upchać wiele rzeczy, co spowodowało chaos. Na jednej z grup książkowych rzuciło mi się w oczy pytanie o wątek kazirodczy. Występuje on, ale pojawia się rzadko. Sceny zawierające go są opisane krótko, bez wdawania się w szczegóły. Muszę przyznać, że zakochałam się w bohaterach, ba, nawet się z nimi utożsamiam. Z całej gromadki najbardziej polubiłam Virgo i Pisces. Każdy z nich jest wyjątkowy, wnosi coś do fabuły, a nie po prostu sobie istnieje. Nie ma podziału na dobrych i złych – postacie chcą po prostu być sobą i odnaleźć swoje miejsce w świecie, pomimo narzuconych ról. Jeśli chodzi o umiejętności, które posiadają, to również autorka wykazała się oryginalnością. Myślę, że pisarka zainspirowała się postaciami z anime, ponieważ nigdzie indziej nie widziałam takich mocy. "Zodiaki. Genokracja" to oryginalna, nietuzinkowa powieść. Nigdy wcześniej nie miałam okazji, aby przeczytać coś takiego. Autorka spisała się na medal, gdyż naprawdę ciężko stworzyć coś nowego i nie powielać tych samych motywów. Do tego wie, kiedy przemycić między wierszami mądre treści, a kiedy sypnąć niezłym żartem. Science fiction to nie są moje klimaty, ale muszę przyznać, że zostałam pozytywnie zaskoczona. Polecam wszystkim fanom fantastyki i jej podgatunków, a także osobom, które tak jak ja eksperymentują i szukają powiewu świeżości.

"Zodiaki. Genokracja" to debiut autorki znanej głównie z opowiadań, moim zdaniem debiut bardzo udany! Świat po globalnej epidemii, w którym społeczeństwo podzielone jest na kasty, wypełniony biopunkowym klimatem zwalił mnie z nóg. Nie będę zdradzać szczegółów dotyczących podziału społeczeństwa, to historia, którą zdecydowanie warto poznać z pierwszej ręki. Głównymi bohaterami są tytułowe Zodiaki, grupa osób obdarzonych szczególnymi zdolnościami z bardzo skomplikowanym tłem psychologicznym. Mierzą się oni z wyzwaniami stawianymi nie tylko przez świat dookoła ale również przez ich samych. Postapokaliptyczna wersja świata dopełniona wszechobecną biotechnologią jest dla mnie czymś niezwykle interesującym i uwielbiam tego typu klimat w dziełach kultury. Autorka stworzyła skomplikowany i rozbudowany świat z ogromnym potencjałem i bardzo złożonych pod wieloma względami bohaterów. Nie jest to książka lekka i przyjemna, wymaga ona od czytelnika pełnego skupienia i zaangażowania. Sama konstrukcja nie wszystkim przypadnie do gustu, z biegiem historii czytelnik zadaje sobie coraz więcej pytań jednak na odpowiedzi przyjdzie mu odrobinę poczekać. Dla mnie ten zabieg się sprawdza, mam ogromną ochotę na poznanie pozostałej części historii a szczypta niewiedzy jest dla mnie ekscytująca. Ilość akcji i detali jest ogromna, w całej książce nie trafiłam na żaden moment, który by mnie znudził, tempo jest dynamiczne i nie sposób oderwać się od lektury. Uwielbiam bohaterów, Pisces jest moim ulubionym Zodiakiem a jednocześnie najbardziej interesującym i złożonym. Każda z postaci jest kompletnie inna co jest doskonale widoczne w stosunkach między nimi, sam pomysł na stworzenie bohaterów będących Zodiakami jest czymś totalnie nowym i kreatywnym. Autorka stworzyła świat, który daje jej pełne pole do popisu w kolejnych tomach i z niecierpliwością czekam na dalszą część historii najbardziej pokręconego rodzeństwa w polskiej literaturze.

Ile to razy zadawaliśmy sobie pytanie, co przyniesie przyszłość? Myślę, że każdy z nas ma nieskończoną liczbę takich pytań mających odniesienie do nas jako jednostki i do całego naszego społeczeństwa. Umiemy całkiem dobrze planować, umiemy przewidywać niektóre rzeczy, czasami umiemy też pokonać naturę. Jednak nadal nie mamy żadnej pewności, co czeka nas w przyszłości i czy wreszcie nasze umiejętności walki z naturą nie okażą się pozorne. Być może wtedy będziemy musieli drogo za to zapłacić. Lecz nic po moich rozważaniach, gdyż w żaden sposób nie przybliżają mnie do prawdy. Ale może pozwolą mi tworzyć przyszłą rzeczywistość. Kto wie... Capri należy do rodziny Zodiaków, które charakteryzują się niezwykłymi modyfikacjami genetycznymi, a Wieża, w której na co dzień mieszkają, jest owiana tajemnicą. Każde z rodzeństwa ma imię jak zodiakowa konstelacja gwiazd, każdy z nich jest eksperymentem i każdy z nich zaskakuje. Co potrafi sam Capri? Analizować dane i przewidywać pewne układy sytuacji. Brzmi dość matematycznie, ale daje olbrzymie pole popisu. Tym bardziej że u jego boku prawie zawsze można spotkać jego siostrę Picses. Pewna siebie, krwiożercza i opętana szaleństwem. Do czego może doprowadzić ten nietypowe duet? O "Zodiakach" wśród czytelników robiło się coraz głośniej, a ja sama czytałam coraz to bardziej skrajne recenzje. Nie będę tutaj nic ukrywać – to stanowczo nie mój gatunek książkowy, ale narosłe kontrowersje tej powieści dały mi impuls, bym i ja po nią sięgnęła. Tym bardziej że wydaje mi się ona naprawdę mocno fascynująca. Na granicy science fiction, antyutopii i fantasy – gatunków tak do siebie podobnych, ale jednak różniących się na wielu płaszczyznach. Historia obiecywała, że motywy zaczerpnięte ze schematycznych, choć często też już klasycznych dzieł, zostaną wykorzystane w sposób nowy i z powiewem nutki świeżości. Nie mogłam się oprzeć, by sama nie odkryć tajemnic skrywanych za tą powieścią. Jednak idąc tradycyjnym tropem, chciałabym się skupić na stylu autorki, który początkowo wydawał mi się wyjątkowo przyjemny i łatwy w odbiorze, co pozwoliło mi czytać w zawrotnym tempie. Z czasem ta tendencja zaczęła się zmieniać i coraz mocniej odczuwałam brak dopracowania i harmonii, a te aspekty bardzo cenię. Narracje przestały ograniczać się wyłącznie do Koziorożca i mogłam poznać lepiej innych bohaterów. Zabieg intrygujący, ale w tym przypadku całkowicie nieudany, gdyż narracje były do siebie zbyt podobne, by zdać sobie sprawę, o kim tym razem mówi narrator. Bez wątpienia częściowo psuło to indywidualność poszczególnych postaci. Co do fabuły, to tutaj muszę również popuścić wodzę mojej frustracji, ponieważ ponownie dominuje nierównomierność i chaos. Pojawiały się wątki, które wspaniale oddawały klimat książki i pozwalały zagłębić mi się w ten unikatowy świat. Lecz szczęście nie trwa wiecznie, więc były też wydarzenia całkowicie bezbarwne i niosące ze sobą monotonnie. Pojawiało się zbyt dużo luk i niespójności, by ślepo podążać za opowieścią. Długo wierzyłam, że to po prostu brak wiedzy czytelnika, który z czasem zostanie wyjaśniony, a ja poczuję satysfakcję. Niektóre wątki odpłynęły w toń nigdy nie rozwiązane. Najmocniejszą stroną całej powieści bez wątpienia są dla mnie bohaterowi, którzy w dużej mierze odznaczają się indywidualnością – wbrew problematycznej narracji. Choć postaci było na tyle dużo, by epizodyczni całkowicie ginęli w tłumie. Moją sympatię zyskał Capri, wyróżniając się spokojem oraz niesamowicie ludzkimi emocjami. Tworzyło to aurę tajemnicy przy młodym mężczyźnie i w wielu sytuacjach nie pozwalało poznać jego prawdziwej osobowości. Samej Picses nie polubiłam, ale bez wątpienia doceniam ją jako postać literacką. To właśnie ona dodawała barw historii i tego poczucia nieprzewidywalności. Problem pojawiał się przy przedstawieniu ich relacji. Dla mnie to koszmarny wątek. W tym momencie pozwolę sobie na małe zdradzenie fabuły – rodzeństwo łączy relacja romantyczna i seksualna. Jednak warto wyjaśnić, że nie jest to rodzeństwo biologiczne, więc tutaj każdy według swoich przekonań może zdecydować się, czy mu to przeszkadza, czy też nie. Ale nie w tym rzecz. Dla mnie ich relacja jest po prostu pusta. Jako czytelnicy dostajemy wyłącznie słowa, które mówią o ich przywiązaniu, miłości i wspólnej historii. Za tymi słowami nic się nie kryje, a my musimy wierzyć ślepo, że tak właśnie jest, nie dostając żadnych dowodów potwierdzających ich więź. Warto byłoby napisać również kilka słów o uniwersum, choć tutaj to za duże słowo. Świat ma potencjał i możliwości, by rozbudować go, dając poczucie panoramiczności. Niestety ginie on i przez liczne luki fabularne oraz brak jakichkolwiek reguł poza zwykłą hierarchią traci swoją pozornie fascynującą aurę. Tematyka w bardziej poważnym tonie również pojawia się w książce, ponieważ wyraźnie przez historię przedziera się motyw wolności i podziału społeczeństwa. Mogłam obserwować świat, gdzie wartość człowieka jest liczona poprzez punkty i to one świadczą o

Science fiction jest gatunkiem trudnym, bo mimo szerokiego pola popisu bardzo łatwo można przedobrzyć, wymyślając bajania wydające się nierealnymi nawet w dalekiej, zawiłej przyszłości. Magdalena Kucenty nie dość, że doskonale poradziła sobie z kreacją świata po zagładzie, to dodatkowo wplotła w fabułę prawdziwą duszę, przez co "Zodiaki. Genokracja" właściwie żyły własnym życiem... choć akurat nie w tym celu ich stworzono. W celu poznania szczegółów, zapraszam do dalszej recenzji. :) Jak wskazuje tytuł książki, głównymi bohaterami są Zodiaki, czyli stworzone laboratoryjnie obiekty doświadczalne, wyglądem, zachowaniem i myśleniem zwykle przypominające ludzi, choć posiadające dodatkowo wyjątkowe zdolności. Capricorn (koziorożec), na przykład, potrafi w przeciągu kilku sekund obliczyć z niemal stuprocentowym prawdopodobieństwem, jak potoczy się dana sytuacja, czy przewidzieć dalsze czyny rozmówcy, często kompletnie obcej. Nie chcąc, by konkretne wydarzenie miało miejsce, wystarczy, że wypowie słowo "cofnij", a wszystko wraca do poprzedniego stanu. Gemini (bliźnięta) łączą dwie osobowości w jednym ciele: istnieje emocjonalna i delikatna Inni oraz twardsza Gemma. Dziewczyny potrafią przymusić każdego do spełnienia ich woli. Virgo (panna) to postać krucha niczym porcelana, żyjąca w odosobnieniu, a dokładnie zamknięta w leczniczym inkubatorze. Chłopak umie zaglądać w najgłębsze zakamarki duszy. A Pisces... Cóż, powiedzmy, że Ryby są jedyne w swoim rodzaju. Każdy ze wspomnianych bohaterów (głównych, bo jak wiadomo istnieje aż dwanaście znaków zodiaku) zmierza do własnych celów. Albo szuka głęboko zakorzenionej prawdy bądź mierzy z niesprawiedliwym systemem kastowym, na jakim zbudowano aktualny świat. Albo tworzy wręcz niemożliwe do spełniania plany, intrygi czy zasadzki. W książce tajemnice znajdą się na porządku dziennym. Podobnie jak włamania, kradzieże, bijatyki... morderstwa z zimną krwią? Przepowiednie wieszczek? Smoki i cyborgi? Tutaj tylko jedna rzecz jest pewna: rodzina. Choć w przypadku Zodiaków z rodziną, podług przysłowia, rzeczywiście najlepiej wychodzi się na zdjęciach... "Zodiaki. Genokracja" to moja pierwsza styczność z autorką, a po lekturze wiem, że z pewnością nie ostatnia. Było fascynująco do tego stopnia, że gdyby doba nie miała ograniczonej liczby godzin, z pewnością pochłonęłabym książkę na raz. Nie znalazłam żadnego nudnego momentu, a losy Capriego, Virgo, Pisces czy Gemini śledziłam z ogromnym zaangażowaniem, zachwycając, irytując czy wzruszając razem z nimi. Magdalena Kucenty wprowadza powiew świeżości do świata science fiction, kreując interesujących bohaterów z nietuzinkowymi zdolnościami oraz tworząc przygnębiający, ale jakże wciągający destrukcyjny obraz świata po zagładzie biologiczno-cybernetycznej. Dodatkowo umiejętne posługiwanie się językiem oraz opracowanie indywidualnego stylu sprawia, że "Zodiaki. Genokracja" to książka jedyna w swoim rodzaju. Czytelnicy otrzymują oryginalną wizję przyszłości, w której autorka postanowiła wymieszać cyborgi, pojęcia znane z mitologii i biogenetykę molekularną, co z kolei sprawia, że lektura momentami wymaga skupienia. Mimo świetnej wizji przyszłości, zabrakło mi dokładniejszego opisu świata, zwłaszcza na początku książki, bo strasznie się gubiłam. Nie mogłam sprostać dziwnym nazwom poszczególnych klas czy sprzętów używanych przez bohaterów. Pod koniec lektury, wiadomo, było łatwiej, ale wyłącznie w obrębie zamkniętej kopułą Oony. Jeśli rzecz tyczyła się innych miast/miejsc, nadal nie poznałam wielu szczegółów, a chciałabym. Uwierzcie, bardzo bym chciała. Wspomnę jeszcze szybko, że stworzenie specjalnego oddziału Zodiaków ujęło moje serce w swojej prostocie, a zarazem skomplikowaniu. Pomysł wydaje się wręcz infantylny: pseudoludzie z parapsychicznymi zdolnościami - coś, co spotyka się niemal w każdej fantastyce. Autorka do tego stopnia jednak urozmaiciła psychologię bohaterów, że nic w książce nie było pewne - a to koniec końców okazało się genialne. Podsumowując, "Zodiaki. Genokracja" to powieść, którą polecam z czystym sercem. Książka nie jest kolejną bezmyślną opowiastką, a ewidentnie przemyślaną i rozbudowaną, innowacyjną, choć czasami skomplikowaną, historią pełną plot twistów. Magdalena Kucenty potrafi zaskoczyć i sprawić, że czytelnik już we wstępie wpadnie w wir zakręconych wydarzeń, próbując rozpracować główny wątek fabuły. Podkreślę tutaj słowo "próbuje", bo efekt z pewnością okaże się daleki od założeń. :)

Zodiaki - postludzie o niezwykłych umiejętnościach, którzy na drabinie społeczeństwa nie mają własnego miejsca. Są niewolnikami już od zadrodka i mają jeden cel. Słuchać i wykonywać polecenia "ojca", który stworzył te obiekty doświadczalne.  Capricorn (Koziorożec) posiada niezwykłą umiejętność przewidywania różnych scenariuszy przyszłości. Przy tym jest posłusznym szczurem laboratoryjnym, który dokładnie wykonuje powierzone mu zdania i troszczy się o swoją rodzinę.  Pinces (Ryby) jest jego przeciwieństwem. Nie lubi stosować się do zasad, ale żeby pomóc Koziorożcowi, to nie cofnie się przed niczym, co często doprowadza do tragicznych skutków, zwłaszcza że dziewczyna nie jest do końca stabilna. Gemini (Bliźnięta) to dwie dziewczyny w jednym ciele, które za wszelką cenę chcą zapewnić reszcie Zodiaków lepszą przyszłość. Dla ich dobra są gotowe poświęcić wszystko... a nawet zostawić najbliższego brata. Virgo (Panna) to sparaliżowany brat, który za pomocą komunikatora łączy się z Bliźniętami i pomaga im w wykonywaniu misji. Jest z nimi najbliżej i to dzięki nim może poznać świat zewnętrzny. Tak oto prezentują się nasze główne Zodiaki. W książce pojawia się ich jeszcze kilka i każdy z nich ma swoje różne specjalizacje, co jest na plus. Na minus jest to, że tyle ile postaci się przewija w tej książce, to prawie tyle samo jest perspektyw i można nieźle się pogubić... ale zacznijmy od początku. Jak wszyscy wiemy, nie ocenia się książki po okładce... ale kiedy okładka jest taka piękna jak ta, to nie sposób nie sięgnąć po książkę, chociażby dla niej. Dlatego też wybrałam tę książkę. Dopiero później spojrzałam na opis, ale stwierdziłam że skoro lubię takie klimaty, to będzie mi wszystko pasować. No otóż... nie wszystko mi pasowało. Jeśli oglądaliście moje story na Instagramie to wiecie, że w dużej mierze największym minusem dla mnie jest fabuła. Zaczęła się ona nieco klarować dopiero po 200 stronie, ale i tak czułam się zagubiona i miałam coraz mniej chęci na czytanie tej książki. Nawet pomimo dobrze wykreowanego świata i postaci. I naprawdę żałuję, że tak jest, bo z fabuły do tej pory nie wiem, o co dokładnie chodziło. Czułam się, jakbym czytała zbitek różnych pomysłów autorki, która nie wiedziała jak to dokładnie wszystko połączyć, aby wszystko wyszło spójnie i logicznie. Zwłaszcza końcówka, która nieźle mi namieszała w głowie, sprawiła że po tej książce czułam tylko irytacje. Bo właściwie po tej lekturze oprócz poznania bohaterów i świata to nie wiem nic. I to mnie najbardziej boli. To zamieszanie, nagła akcja i zero porządnych wyjaśnień... tylko jakieś urywki, które sprawiały że niby powinnam się domyślić, ale też nie za wiele... no po prostu nie. I naprawdę żałuję, że tak jest, bo po opowiadaniu z antologii ,,Cyberpunk Girls" miałam nieco za wielkie oczekiwania względem tej książki... ale no cóż, może w kolejnej części będzie lepiej?  ,,Zodiaki. Genokracja" dostają ode mnie 2/5.