Żmijowisko (okładka miękka)

"Żmijowisko" to samodzielna powieść Wojciecha Chmielarza, niebędąca częścią żadnej kryminalnej serii, z których jest znany. Tytuł frapujący, mnie przywodzący na myśl głowę znanej z mitologii greckiej gorgony, Meduzy, której głowę "zdobiły" splątane węże, a jej wzrok zamieniał w kamień. Nie da się ukryć, że fabuła powieści, jak również jej przesłanie, jest splątane niczym kłębowisko węży, a jej finał wprawia w dokumentne osłupienie. Więcej przeczytacie tutaj: https://www.domi-czyta.pl/2018/10/recenzja-zmijowisko-wojciech-chmielarz.html, a ponadto dowiecie się, czego najbardziej się boję.

Po Żmijowisko sięgnęłam z nieskrywaną przyjemnością. Wojciech Chmielarz do tej pory dwa razy porwał mnie w swoich książkach o komisarzu Mortce, więc przyszedł czas, żeby zobaczyć twórczość pisarza z nieco mniej policyjnej strony. Żmijowisko to nie thriller, jak zapowiada okładka, a raczej powieść mocno psychologiczna z dramatem zaginięcia w tle. Arek i Kamila spędzają wakacje ze znajomymi ze studiów w gospodarstwie agroturystycznym. Podczas turnusu ich nastoletnia córka znika bez śladu. Czy to porwanie? Czy może coś gorszego? A może Ada uciekła? Rok później Arek wraca do Żmijowiska, żeby podjąć kolejne próby odnalezienia córki. Pojawia się tam też Adaoma, która rok wcześniej także była na miejscu. Żmijowisko trzyma w napięciu, ale nie na tyle, żeby określić książkę thrillerem. Jest to raczej lekkie napięcie wywołane tajemnicą zaginięcia i stosunkami międzyludzkimi bohaterów. Nie wszyscy są szczęśliwi, nie wszyscy zadowoleni z życia... Historia podzielona została na trzy etapy, które przeplatają się na przestrzeni całej powieści. Jest tu opis wydarzeń z wakacji, kiedy Ada zaginęła, lata rok później, kiedy to ojciec Ady wraca do Żmijowiska i tego, co działo się na przestrzeni tego roku. Cała historia jest też opowiedziana z różnych punktów widzenia. Mimo tej mnogości czasów i perspektyw, autorowi udało się stworzyć spójną historię z dużym ładunkiem emocjonalnym. Dlatego książkę czyta się szybko i łatwo, ale po przeczytaniu jej treść nie ucieka od razu w eter. Refleksja pozostaje z czytelnikiem. Polecam tę książkę wszystkim niezdecydowanym. Książkę przeczytałam dzięki portalowi www.czytampierwszy.pl

Po Żmijowisko sięgnęłam z nieskrywaną przyjemnością. Wojciech Chmielarz do tej pory dwa razy porwał mnie w swoich książkach o komisarzu Mortce, więc przyszedł czas, żeby zobaczyć twórczość pisarza z nieco mniej policyjnej strony. Żmijowisko to nie thriller, jak zapowiada okładka, a raczej powieść mocno psychologiczna z dramatem zaginięcia w tle. Arek i Kamila spędzają wakacje ze znajomymi ze studiów w gospodarstwie agroturystycznym. Podczas turnusu ich nastoletnia córka znika bez śladu. Czy to porwanie? Czy może coś gorszego? A może Ada uciekła? Rok później Arek wraca do Żmijowiska, żeby podjąć kolejne próby odnalezienia córki. Pojawia się tam też Adaoma, która rok wcześniej także była na miejscu. Żmijowisko trzyma w napięciu, ale nie na tyle, żeby określić książkę thrillerem. Jest to raczej lekkie napięcie wywołane tajemnicą zaginięcia i stosunkami międzyludzkimi bohaterów. Nie wszyscy są szczęśliwi, nie wszyscy zadowoleni z życia... Historia podzielona została na trzy etapy, które przeplatają się na przestrzeni całej powieści. Jest tu opis wydarzeń z wakacji, kiedy Ada zaginęła, lata rok później, kiedy to ojciec Ady wraca do Żmijowiska i tego, co działo się na przestrzeni tego roku. Cała historia jest też opowiedziana z różnych punktów widzenia. Mimo tej mnogości czasów i perspektyw, autorowi udało się stworzyć spójną historię z dużym ładunkiem emocjonalnym. Dlatego książkę czyta się szybko i łatwo, ale po przeczytaniu jej treść nie ucieka od razu w eter. Refleksja pozostaje z czytelnikiem. Polecam tę książkę wszystkim niezdecydowanym. Książkę przeczytałam dzięki portalowi www.czytampierwszy.pl

Żmijowisko to niewielka wieś na Pomorzu. W znajdującej się w niej agroturystyce grupa dawnych znajomych organizuje zlot. Spotkanie kończy się jednak tragicznie: córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Mimo poszukiwań dziewczyny nie udaje się znaleźć. Wojciech Chmielarz jest dla mnie autorem w pewnym sensie bliskim: pochodzimy z tej samej okolicy i choć dzielą nas w tym względzie lata, odbywaliśmy w tym samym miejscu praktyki. A ponieważ dodatkowo słyszałam o jego twórczości wiele dobrego, sięgnęłam po „Żmijowisko”. Mimo pewnych wymagań w stosunku do tej powieści nie spodziewałam się jednak, że trafię na tytuł, do którego nie mam żadnych zastrzeżeń, tym samym w końcu „spotykając” polskiego autora kryminałów, który naprawdę mi się spodobał. Choć „Żmijowisko” to thriller psychologiczny to nie ma się co oszukiwać: ta książka ma wiele wspólnego z kryminałem. Od takowego różni ją jedynie perspektywa: ta nie należy do śledczych, a osób w jakiś sposób związanych ze sprawą, którzy żyją ze świadomością zniknięcia nastoletniej dziewczyny. Mimo tego tak jak w dobrym kryminale czytelnik cały czas śledząc rozwój wypadków może sam próbować się domyślić, jak doszło do zaginięcia Ady i co z nią właściwie się stało. Konstrukcja tej powieści może początkowo wydać się dość chaotyczna. Nie tylko obserwujemy historię z trzech linii czasowych, ale też z perspektyw kilku różnych bohaterów. Chmielarz jednak dobrze wiedział, co robi, tworząc ten tytuł: wszystko przeplata się bardzo zgrabnie i naprawdę nie da się w tej historii zgubić. Zwłaszcza, że jego styl jest konkretny i w miarę prosty, bez dodatkowych udziwnień, takich jak bardzo poetycki język z dużą ilością porównań, czy nagłych przeskoków. Cały tekst bardzo dobrze zgrywa się w całość: jeśli nasi bohaterowie mówią o czynie z przeszłości to często do niej wracamy, a gdy w końcu znów jesteśmy w „aktualnej” linii czasowej postacie często wspominają o tym, co dopiero widzieliśmy. Dzięki temu powieść jest spójna i doskonale widać, że została przez autora bardzo dobrze skonstruowana. „Żmijowisko” to historia, która cały czas kręci się wokół zniknięcia Ady, jednak to nie jest jedyny poruszany przez nią temat. Głównych bohaterów powieści, a zwłaszcza ojca dziewczyny, Arka (który gra w niej najważniejsze skrzypce), poznajemy naprawdę dobrze. Chmielarz eksploruje ich przeszłość, aktualne i przeszłe poczynania. Daje nam wgląd w ich historie i zachowania. W wielu takich przypadkach autorzy za bardzo skupiają się na tej obyczajowej części, pisząc zbyt wiele o relacjach bohaterów, czy gotowaniu obiadów, ale na szczęście nie dotyczy to tego twórcy. Choć nie wszystkie tematy są bezpośrednio związane ze zniknięciem Ady to czujemy, że mogą mieć z nią jakiś związek, a nawet jeśli nie to podrzucają nam albo wskazówki, albo rozwijają bohaterów. W tym przypadku nie możemy mówić o „laniu wody” – tu każdy element i każda scena jest przemyślana i ma sens w kontekście całej historii. Choć w dalszym ciągu nie jest to thriller, który naprawdę sprawiłby, bym miała dreszcze to na pewno „Żmijowisko” trzyma czytelnika w napięciu. To książka, którą bardzo dobrze się czyta i która zapewnia bardzo dobrą rozrywkę. Książki Wojciecha Chmielarza pewnie prędzej czy później zagoszczą na mojej półce w większej ilości, a teraz nie pozostaje mi nic, jak tylko polecić ten tytuł każdemu zainteresowanemu.

„Żmijowisko” W. Chmielarza to książka, która wciąga Cię od pierwszych stron. Niesamowity thriller psychologiczny, który przepełniony jest grozą, głębokimi emocjami i duszną atmosferą. Czy odważysz się wejść w siedlisko niejednej żmii? Książka opowiada o Arku i Kamili, którzy rodzinnie wyjeżdżają do agroturystyki, aby wspólnie odpocząć i się zabawić z przyjaciółmi z czasów studiów. Pewnej wakacyjnej nocy, kiedy rodzice biesiadują wspólnie ze znajomymi ich piętnastoletnia córka znika bez śladu. Historię odkrywamy stopniowo z trzech perspektyw czasowych: WTEDY (kiedy Ada zaginęła), POMIĘDZY (okres po zaginięciu) i TERAZ (chwila obecna). Chmielarz w ten sposób skonstruował niesamowity thriller, który pozwala czytelnikowi odkrywać stopniowo tajemnicę, poznawać grzechy i sekrety bohaterów, a także śledzić losy zaginionej. Cała historia bohaterów jest przepełniona ogromnym smutkiem i żalem po utracie dziecka, ale również bezradnością, skrywaną urazą, ogromną zazdrością, pożądaniem i mściwością. Autor poprzez historię o zaginionej dziewczynce pokazuje, jak ludzie potrafią być brutalni, jak prawda może zostać skryta poprzez własne grzechy, których się wstydzimy, które chcemy ukryć, których się boimy, a także te których sobie nie uświadamiamy. Czytając „Żmijowisko” czujemy pogardę, nienawiść i rozpacz, ale jednocześnie mamy świadomość, że wszystko wokół nas jest realne, a emocje prawdziwe. Chmielarz dosłownie przenosi nas do „Żmijowiska” i z każdą stroną podkłada kolejną żmiję. Sam tytuł książki oddaje całkowicie klimat powieści, każdy ma w sobie coś ze żmii, a zbierając w sobie negatywne emocji żmije zaczynają kąsać. A co jeżeli wokół jest więcej żmij niż nam się faktycznie wydaje? Warto również wspomnieć, że sam styl pisarski Chmielarza jest fenomenalny. Autor układa fabułę w sposób zaskakujący czytelnika, niosący radość z odkrywania tajemnicy. Cała fabuła ma dopracowany każdy szczegóły, ale jednocześnie pozwala czytelnikowi doszukiwać się własnych pomysłów na rozwiązanie tajemnicy i wyjaśnienie poszczególnych zachowań bohaterów. Mimo wielu momentów, kiedy ma się wrażenie, że znamy już rozwiązanie zagadki, autor w rewelacyjny sposób wyprowadza nas w pole i pokazuje, że nie jest tak jak nam się wydawało. Muszę przyznać, że cała książka, a zdecydowanie jej zakończenie to czysta petarda! Sama się go nie domyśliłam. Ciekawe czy wy poznacie prawdę o zaginięciu Ady. Zdecydowanie książka to fenomen, więc ocena maksymalna jej się należy. Polecam każdemu. www.czytampierwszy.pl

Niedawno wróciłam z urlopu. Wybyliśmy w znane nam miejsce, w którym możemy liczyć na cudownych ludzi zajmujących się naszymi dziećmi. Uważam, że też mam prawo wypocząć, więc nie męczą mnie wyrzuty sumienia, gdy zostawiam dzieci pod opieką animatorów, czerpiąc jak najwięcej z czasu dla siebie. Wiem, że są pod dobrą opieką, a miejsce jest tak bardzo dostosowane do dzieci, że nie ma możliwości, by zniknęły z terenu ośrodka. Jednak sprawa jest inna, gdy jedziemy gdzieś, gdzie takich wygód nie ma. Agroturystyka w środku lasu, nad jeziorem? Czemu nie? Świetna sprawa, ale wyjazd w takie miejsce wiążę się z tym, że oczy musimy mieć dookoła głowy. Bądźmy szczerzy – niech pierwszy rzuci kamień ten, kto choć na chwilę nie odwrócił wzroku od bawiących się dzieci. Komu nie zdarzyło się zagadać z koleżanką, pójść po wodę – cokolwiek? Właściwie nie trzeba nigdzie wyjeżdżać – wystarczy plac zabaw. Dziecko może zniknąć z naszego pola widzenia w każdym momencie. To właśnie tajemnicze zaginięcie dziecka staje się punktem wyjścia najnowszej książki Wojciecha Chmielarza – Żmijowisko. Taka tragedia spotkała Arka i Kamilę – rodziców nastoletniej Ady, która podczas wakacyjnego pobytu w tytułowym Żmijowisku zniknęła, zapadła się pod ziemię, po prostu wyparowała. Zrozpaczeni rodzice podejmują wszelkie możliwe kroki, by odnaleźć dziewczynę – bez skutku. Po roku od feralnej nocy ojciec Ady wraca do Żmijowiska, a my poznajemy całą historię ich rodzinnego wyjazdu oraz tego, co działo się po stracie dziecka, stając się jednocześnie uczestnikami aktualnych wydarzeń, których nie sposób w żaden sposób przewidzieć. Swój zachwyt nad Żmijowiskiem mogłabym wyrazić dwoma słowami: świetna książka. Choć słyszałam o niej wiele dobrego, to i tak przeleżała na moim regale sporo czasu od premiery i muszę Wam powiedzieć, że nie zasłużyła na to. Chmielarz stworzył bardzo dobry, do szpiku kości polski thriller psychologiczny. Dlaczego polski? Polska wieś z polskimi bolączkami, bohaterowie z typowo polskimi przywarami, kompleksami i uprzedzeniami. Jednak rozczaruje się ten, kto szuka w tej lekturze szalonych zwrotów akcji czy zapierających dech w piersiach wydarzeń. Jedno Wam gwarantuję – to drugie na pewno nastąpi pod koniec, bo finał tej powieści jest całkowicie nieprzewidywalny i wprawia czytelnika w osłupienie. Czy brak emocjonalnego szaleństwa podczas lektury to wada? Moim zdaniem nie. Nie w tym wypadku. Musimy zdać sobie sprawę, że nie jest to ani powieść sensacyjna, ani kryminał, ani typowy thriller. Jakby nie było, Żmijowisko to thriller psychologiczny, dlatego pisarz skupia się tutaj bardziej na bohaterach, a trzeba przyznać, że jest ich całkiem sporo. To determinuje fakt, że książkę rzeczywiście może czytać się nieco trudniej. Zgodzę się z niektórymi opiniami, że momentami autor mógłby nieco przyspieszyć i że wielowątkowość tej historii może odstraszać, jednak dla mnie nie stanowiło to żadnego problemu. To się po prostu czyta jednym tchem. Na plus działa również fakt, że nie miałam wrażenia wyciągnięcia historii z przysłowiowego kapelusza, co się czasami zdarza. Tragedia jakich wiele, konsekwencje jakich wiele, zakończenie… no nie, nie jest takie, jakich wiele. W swojej najnowszej książce Chmielarz poruszył kwestię dyskryminacji rasowej, czyniąc jedną z bohaterek Nigeryjkę, która – robiąc karierę w tak zwanym „szołbiznesie” – stara się za wszelką cenę udowodnić, że jest kimś więcej niż piękną kobietą. Doskonale również pokazuje, na czym polega bycie „psem ogrodnika” i do czego może prowadzić takie zachowanie. Autor skupia uwagę czytelnika również na kwestii nastolatków i ich życiu samopas. Naprawdę sporo tutaj wątków i wszystkie są niezwykle prawdziwe. Spędziłam z Wojciechem Chmielarzem weekend i muszę Wam powiedzieć, że był to jeden z lepszych weekendów. Chłonęłam Żmijowisko jak gąbka, próbując dociec, co stało się z Adą. Wyjaśnienie zwaliło mnie z nóg i pozostawiło w bezruchu jeszcze przez kilka minut po przeczytaniu ostatniej strony. Kiedy wszystko zostało poskładane do tak zwanej kupy, potwierdziło się moje przypuszczenie co do pisarza – jest genialny. Po prostu.

Bardzo dobry thriller. Zakończenie wbija w fotel. Ciekawa fabuła wpleciona w dzisiejsze czasy. Naprawdę polecam tą pozycje, przeczytana bardzo szybko

Pomimo iż Żmijowisko dostałem w okresie premiery książki to minęło kilka tygodni zanim się za nią zabrałem. Miałem wrażenie, że ta książka była wszędzie. Co piąty post na Instagramie, dużo zdjęć na Facebooku i nie wspominając zachwalania przez X osób na stories. Nie potrafię zliczyć w tym momencie jak wiele razy właśnie przez to rozczarowała mnie jakaś książka. Dlatego postanowiłem poczekać chwilę i zabrać się za jej przeczytanie po tej całej fali zachwalania. Czy dołączyłem do fanów twórczości Wojciecha Chmielarza? No cóż.... "Mistrzowski thriller Wojciecha Chmielarza." YYYY. Nie do końca. Taką informację można znaleźć przy opisie tej książki w każdej z internetowych księgarni. Gdyby nie to zdanie książka zostałaby przeze mnie oceniona prawie maksymalnie. Żmijowisko z thrillerem coś wspólnego ma, ale całościowo książkę zaliczyłbym do literatury obyczajowej w głębszy sposób skupiającej się na aspektach psychologicznych swoich bohaterów. Ostatnie około 80 stron to rzeczywiście prawdziwie rasowy thriller, ale jednak reszty do tego bym nie zaliczył. Podchodząc do tej lektury byłem bardzo ciekawy, ponieważ kojarzyłem rozsyłane zapowiedzi z wydawnictwa z dwiema poprzednimi książkami autora, jednak nie zainteresował mnie ich opis na tyle by po nie sięgnąć. (Co oczywiście się teraz zmieniło i już planuję zakup - PRZEPRASZAM). Później internet zalał się pochlebnymi opiniami na temat Żmijowiska, więc grzechem byłoby nie sięgnąć i nie przekonać się na własnej skórze. Może to się wydać troszeczkę dziwne, ale pomimo żadnych wspólnych cech styl Wojciecha Chmielarza w pewnych kwestiach przypominał mi moją ukochaną autorkę, a chodzi tutaj o Tarryn Fischer. Ona jest mistrzynią kreowania swoich bohaterów. Pod względem psychologicznym robi to bezbłędnie, choćby przytaczając Fig z Bad mommy. W Żmijowisku w każdego bohatera zostało wciśnięte życie. Każdy z nich jest dynamiczny, charyzmatyczny i swoją drogą na tyle ciekawy, aby czytelnik chciał "rozbierać go na czynniki pierwsze". To jak w Żmijowisku bohaterowie są wykreowani zasługuje na ogromne uznanie. Nie często spotyka się autora, który nadaje powieści własne życie. Książka opowiada o o grupie przyjaciół ze studiów, którzy udają się do gospodarstwa agroturystycznego w Żmijowisku. Jednak to spotkanie prowadzi do zaginięcia jednej z córek wczasowiczów. Poszukiwania trwały dość długo jednak dziewczyna nie została odnaleziona. W noc przed zaginięciem Ady grupa przyjaciół podczas ogniska pod wpływem alkoholu odkopała pewną część przeszłości. Po upływie prawie roku ojciec Ady - Arek postanawia wrócić do miejsca gdzie zniknęła jego córka chcąc znaleźć odpowiedź co tak naprawdę się stało tamtej nocy. Na jaw wyjdą nowe fakty, które zaskoczą na pewno nie jednego czytelnika. Gdyby ta książka byłaby odrobinę krótsza może byłaby lepsza? Wielowątkowość tutaj raczej zaszkodziła, ponieważ trochę się na początku gubiłem z tymi wszystkimi bohaterami, ale nie jest to aż tak wielki minus. Po czasie idzie się przyzwyczaić. Samo zakończenie było bardzo dobre, ale przede wszystkim nieoczekiwane. Czytając Żmijowisko każdy jest dla ciebie podejrzanym i to mi się podobało w tej książce najbardziej. Kiedy już myślałem, że wiem kto za tym stoi okazywało się, że mam nowego podejrzanego. Za to ogromny plus! Podsumowując - książkę zaliczam do bardzo dobrych, ale na pewno nie mistrzowskiej :) www.bartoszczyta.pl

Grupa znajomych trzydziestolatków postanawia spędzić wspólne wakacje w niewielkiej, urokliwej wsi – Żmijowisko. Zabierają oni także swoje rodziny. Miało być przyjemnie, jednak krzywdy doznane w przeszłości oraz złe wybory przyczyniają się do powstawania różnych spięć i awantur. Po jednej z nich pod ziemię zapada się nastoletnia Ada- córka jednej z par, a jej poszukiwania nie przynoszą rezultatu. Rok po tym wydarzeniu ojciec dziewczyny – Arek wraca do Żmijowiska i podejmuje ostatnią próbę odnalezienia swojej córki. „Czy tak naprawdę na tym ma polegać dorosłe życie? Na ciągłym poprawianiu wszystkiego i nieustających rozczarowaniach, bo to, co wydaje się tak blisko, na wyciągnięcie ręki, w ostatniej chwili ci umyka?” (s.117). Książka strasznie mi się podobała, ponieważ jest w sam raz- nie banalna, ale też nieprzekombinowana. Nie mogłam się od niej oderwać, natychmiast musiałam wiedzieć co będzie dalej. Otrzymujemy także ciekawy rys psychologiczny postaci, na które dodatkowo możemy spojrzeć z trzech różnych perspektyw czasowych - „wtedy” (nieszczęsne wakacje, na których zaginęła Ada) „teraz” (powrót ojca do Żmijowiska) oraz „pomiędzy” (losy bohaterów pomiędzy dwoma zdarzeniami). Autor porusza także tematy trudne, nad którymi warto pomyśleć. Ogromny plus za zaskakujące zakończenie! Nie będę narzekać, bo nie mam na co, Pan Wojciech Chmielarz zafundował mi kawał dobrej rozrywki oraz kaca książkowego – dziękuję 😊 Z czystym sumieniem polecam, a za możliwość przeczytania dziękuję portalowi czytampierwszy.pl

Warto przeczytać. Do ostatniej strony trzyma w napięciu! niesamowita akcja, ciekawi bohaterowie. Uwaga! Wciąga