Złota krew. Red Rising. Tom 1 (okładka  miękka, 11.2015)

Pierwsza część trylogii mistrzowska, jeżeli ktoś lubi science fiction w stylu Zajdla z domieszką klimatu literatury młodzieżowej to będzie zachwycony. Czyta się bardzo lekko, bohaterowie (o ponadprzeciętnych umiejętnościach i inteligencji) stałe się rozwijają. Naprawdę trudno oderwać się od lektury. Jeżeli jakość następnych tomów będzie coraz wyższa to zapowiada się wybitna trylogia. (niezgodna, Więzień labiryntu, piąta fala, może nawet igrzyska smierci zostaną zdeptane :).)

Darrow jest Czerwonym. Żyje pod powierzchnią Marsa, w rozległych jaskiniach i kopalniach tak jak wszyscy jego ludzie. Ma zaledwie szesnaście lat, jednak w tak młodym wieku został już Helldriverem. Narażony na atak jaskiniowych żmij, z widmem śmierci nad sobą, przy pomocy wiertła drąży tunele, szukając nowych złóż cennego helium-3. Jego życie sprowadza się do pracy i walki o przetrwanie, jednak wszystko to dla szczytnego celu. Przygotowuje Marsa dla ludzkości, która kiedyś ma osiedlić się na czerwonej planecie. Jednak życie w kopalniach nie jest łatwe, a najmniejszy przejaw nieposłuszeństwa zostaje surowo karany. Przez niesprawiedliwość i okrutną wolę Złotych władców Darrow traci żonę, a wkrótce potem sam ma spotkać się ze śmiercią. Los daje mu jednak drugą szansę...

„Red Rising” to tytuł, który od bardzo dawna nie dawał mi spokoju. Książka zbierała same pozytywne i pochlebne opinie, za granicą stała się już niemal bestsellerem, jednak w Polsce nie słyszałam o niej prawie wcale. Premiera pierwszego wydania „Złotej Krwi” przeszła bez echa i wielkiej pompy, co jest według mnie bardzo przykre, ponieważ tak genialna książka zasługuje na jak największy szum wokół niej.

Pierce Brown w swojej powieści podzielił społeczeństwo na kolory, z czym nigdy wcześniej się nie spotkałam, ale ten aspekt niesamowicie przypadł mi do gustu. Złoci stoją na szczycie tej piramidy, są panami, sprawują władzę, a niektórzy mają ich nawet za bogów. Pod nimi znajdują się również inne kolory. Mamy tu Różowych, Srebrnych, Brązowych, a także wielu innych, jednak wszystkie te grupy łączy jedno, a mianowicie fakt, że są poddane Złotym. Główny bohater urodził się jako Czerwony. Jest fundamentem budującym piramidę, jednak jej ciężar skazał jego ludzi na los poddanch, żyjących w nieświadomości niewolników, którzy nie zdają sobie sprawy, jak rozwinął się świat nad nimi. Na kartach książki Darrow przechodzi ciężką drogę. Zaczyna jako wychudzony i marny chłopiec, który w wieku szesnastu lat został Helldriverem, staje się jednak kimś zupełnie innym, potężnym i siejącym postrach wśród wrogów, nie zatracając przy tym siebie. Wie, jak jest jego cel i tego się trzyma, ponieważ ma świadomość, o co walczy. „Złota Krew” jest niesamowicie wciągającą książkę, dlatego przewracając kartkę za kartką, możemy uważać, że Darrow zmienił się, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie w niesamowicie szybkim tempie. Nie jest to jednak prawdą, gdyż jego przemiana wymaga czasu, jednak przy tej książce poczucie czasu i miejsca przestaje mieć znaczenie, odchodzi w kąt, byśmy mogli bez problemu zatracić się w tej historii.

Bohaterowie wykreowani przez Pierca Browna są niezwykle realistyczni i ludzcy. Oprócz głównego bohatera w książce wyróżnia się postać Servo – Złotego, niezwykle zabawnego i bezpośredniego, który nie przypomina innych przedstawicieli swojego koloru. Nie zachowuje się dumnie i wyniośle, według mnie jest po prostu sobą i pragnie to jak najbardziej zaznaczyć. Drugą według mnie najważniejszą postacią obok Darrowa jest Mustang – złota dziewczyna, córka gubernatora, którą z głównym bohaterem łączy szczególna więź. Nie opiera się ona tylko na romantycznym uczuciu, początkowo jest to sojusz, dopiero później potrzeba wzajemnego towarzystwa i wsparcia. Autor nie pominął również drugoplanowych postaci, których przez książkę przeplata się cała masa. Nie znajdziecie jednak dwóch takich samych bohaterów, gdyż każdy ma swój unikalny charakter, przez co łatwo możemy ich odróżnić i odnaleźć się w tym tłumie.

Fabuła prowadzona jest bardzo zręcznie i zgrabnie, widać, że autor pragnął pokazać coś nowego i świeżego, co na pewno mu się udało. Nie mamy tu żadnego schematu, na którym opartych jest wiele innym powieści. Widać wyraźnie nawiązania do mitologii rzymskiej, co tylko według mnie dodaje tej książce oryginalności. Muszę tu wspomnieć o koncepcji szkoły, jaką autor zaprezentował w powieści, a która niesamowicie mi się spodobała. Nie jest to szkoła, gdzie uczniowie siedzą na lekcjach, robiąc notatki, z których przyjdzie im się uczyć. Pierce Brown poszedł o krok dalej, tworząc szkołę, którą można porównać do obozu przetrwania. Doświadczenie zdobywa się w niej na własnej skórze, a walkę o przewagę i dominację można przypłacić życiem.

„Złota Krew” to genialna książka, którą czyta się z zapartym tchem. Pierce Brown stworzył niesamowitą wizję przyszłości, niezwykle realną, przez co bardzo związałam się z wykreowanym przez niego światem. Podobnie jest z bohaterami, których albo pokochałam, albo znienawidziłam, jednak wszyscy stali mi się bliscy, a ich los nie pozostał obojętny. „Złota Krew” to niesamowity pierwszy tom trylogii, której zwiastuję świetlaną przyszłość. Jest to jedna z najlepszych powieści w swoim gatunku, jaką miałam okazję czytać, a Wam gorąco polecam sięgnąć po tę książkę, ponieważ na pewno się nie zawiedziecie.

http://someculturewithme.blogspot.com/2016/01/zyj-szybko-umieraj-modo.html

Czerwoni to niewolnicy, którzy zmuszeni są do ciężkiej, czasem nawet śmiertelnej, pracy w kopalniach przy wydobywaniu helium-3. Żyją tak jakby nie byli ludźmi, jakby sprawiedliwość ich nie dotyczyła. Darrow zostaje skazany na okrucieństwo, które cechuje Złotych. Traci żonę, rodzinę i pozostaje mu już tylko śmierć. Śmierć, która jest zaledwie początkiem. Musi zmienić się w potwora, który odebrał mu wszystko. Jego celem jest zburzenie kosmicznego imperium, zabić mordercę żony i uwolnić od niewolniczej pracy swoich najbliższych. Czy mu się uda?

"- Śmierć nie jest tak pusta, jak o nie mówisz. Pustką jest życie bez wolności, Darrow.[...]"

Dystopia to gatunek dość specyficzny, nie każda wizja czarnej przyszłości przypadnie do gustu wszystkim czytelnikom. Pierwszym autorem, który podbił moje serce tym gatunkiem i chyba na zawsze pozostanie rodzajem wyznacznika, była, jest i będzie Suzanne Collins. Założę się, że nie tylko dla mnie jest ona prekursorem powieści o walce, przetrwaniu, umieraniu ku uciesze innych i mroczniejszej wizji przyszłości. I tak właśnie powstała trylogia Red Rising Pierce'a Browna, który zainspirował się genialnymi Igrzyskami śmierci. Własnie ta sugestia zakorzeniła we mnie chęć zanurzenia się w powieści. Później była interesująca okładka, która w pewien oryginalny sposób zdobyła moje serce.


Brown stworzył w książce świat, którego nie porównałabym do tego stworzonego przez Collins. Właściwie dopiero w połowie lektury zorientowałam się, że próba prowadzona przez Instytut jest trochę podobna do Igrzysk śmierci, ale przecież autor poszedł o krok dalej w kreacji bohaterów i ludzkości. Stworzył bezwzględny świat i takich same postaci. Zabijają i, choć z początku to przeżywają, to staje się to mechaniczne. Życie na Marsie jest brutalne, cywilizacja postępująca do przodu, ale tak naprawdę zataczająca błędne koło. Ukazana jest kolebka cywilizacji, jej upadek i wielkie powstanie, ale również prawdziwa natura ludzka, cele i wykorzystywanie społeczeństwa, które podzielone jest na Kolory.

"- Mówią, że ludzkość od zawsze była zniewolona. Wolność czyni nas niewolnikami pożądania, chciwości. Wystarczy ją zabrać i dać komuś życie wypełnione snami.[...]"

Darrow, Czerwony, jest głównym bohaterem, których naprawdę brakuje w literaturze współczesnej. Jest inny pod każdym względem. Wrażliwy, ale życie wyplenia w nim wszystko co dobre, zostawiając garstkę ludzkich uczuć. Wraz z wyglądem, zmienia się jego charakter. Darrow, Złoty, jest żądny krwi i kipiący gniewem. Walczy, by wygrać z wrogiem, pomścić żonę i ocalić rodzinę od niewolniczej pracy. Jego inteligencja i sprawność fizyczna są jego bronią, śmiertelną bronią. Jest realny, prawdziwy, uosabia prawdę o ludziach ambitnych,

Bohaterów drugoplanowych jest od groma, ale przybliżę tylko dwójkę. Dwie kobiety, które wywierają ogromny wpływ na decyzje głównego bohatera - Eo i Mustang. Eo, jego żona, ginie dla wyższego celu. Darrow przez cały czas przeżywa jej śmierć i jest to trochę irytujące, ponieważ nie jestem, jak widać, zdolna do wyższych uczuć. Co do Mustang, to jest ona raczej bohaterem przez większość czasu, poza planem. Spotykamy ją co jakiś czas, ale dopiero później wywiera ona znaczące wrażenie na bohaterze i czytelniku.

"- I to jest właśnie coś, czego nie rozumiem. Skoro jestem dobrym człowiekiem, to czemu chcę robić złe rzeczy?"

Bardzo spodobał mi się fakt, że autor stworzył narrację pierwszoosobową, oczami Darrow'a. Daje to bezpośrednie spojrzenie na Marsa oczami mężczyzny, autor wie o jakiś uczuciach pisze. Nie są wymuszone, wymyślone, jak często spotykam, kiedy to kobieta podszywa się pod męskiego bohatera. Komfortem jest również to, że bohaterzy nie są schematyczni i z góry, określeni jako dobrzy czy źli. Kształtują ich: świat, rodzina, przeżycia. Wszystko jest niesamowicie realne jak na nierealny świat.

Polecam, ponieważ inspiracja trylogią Collins daje same plusy. Pierce Brown przedstawił prawdziwą i uniwersalną prawdę o ludziach, która przetrwała przez tysiąclecia, ale również żądza krwi i ścisła hierarchia. Fani dystopii i twórczości Suzanne Collins będą zachwyceni. Powieść niebezpiecznie wciąga i nie do się jej odstawić na później. Złota krew przesączona jest krwawymi scenami, spektakularnymi intrygami i sarkazmem, który tak bardzo kocham w powieściach.

Ta książka zaciekawiła mnie już wtedy, kiedy pojawiły się w Internecie jej głośne zapowiedzi. A gdy wydawnictwo opublikowało w sieci fragment powieści, stwierdziłam, że to coś dla mnie. Świat pełen skrajności, bogowie, napięcie, zaskakujące zwroty akcji… To wszystko, co znalazłam na okładce, okazało się prawdą. Wydawca w żaden sposób nie mydli nam oczu banalnymi frazesami, które niewiele mają potem wspólnego z treścią utworu. Niestety, rzadko zapewnienia wydawców okazują się prawdziwe. Ale w przypadku „Red Rising” wszystko się zgadza. Zawsze porównuję swoje odczucia po przeczytaniu książki z tym, co publikowane jest na jej temat w Internecie czy też na okładce i – niestety - często są to skrajnie różne opinie. Taka dygresja na początek, ale przejdźmy już może do konkretów.

„Red Rising: Złota krew”, to jedna z najbardziej zaskakujących książek, jakie dane mi było przeczytać. Po fragmencie, który przeczytałam dużo wcześniej, zanim sięgnęłam po cały tekst, spodziewałam się czegoś oryginalnego… Ale nie aż tak! W dodatku autor ma dar zaskakiwania odbiorcy nagłymi zwrotami akcji, których nie można przewidzieć. Czasami aż ze zdumienia nie wiedziałam, co mam myśleć i czytałam wybrane fragmenty po dwa razy, żeby się upewnić, czy na pewno wszystko się tu zgadza. Uwielbiam takie zdumiewające momenty w książkach. Niejeden autor mógłby się uczyć od Browna budowania napięcia, które od pierwszej, aż po ostatnią stronę mnie nie opuszczało. Można się więc łatwo domyślić, że książkę dosłownie pochłonęłam, nie było innej możliwości, gdyż autor kończył tak każdy rozdział, że trudno było się oderwać od treści, pragnąc tym samym poznać kolejne wydarzenia.

O tym, że fabuła jest oryginalna i bez reszty mną zawładnęła, już pisałam. Ale nie wspomniałam jeszcze, że autor doskonale wie, co zrobić, aby podziałać na wyobraźnię czytelnika. Spróbuję zatem naprawić swoje niedopatrzenie i opowiedzieć Wam coś o świecie, jaki stworzył Brown. Nie mogę też zapomnieć o doskonałych kreacjach bohaterów. Fabuła utworu rozgrywa się na Marsie, gdzie ludzkość została podzielona na pewne grupy, z których każda ma przydzielony kolor odpowiadający zadaniom (zawodom), jakie wykonują. Są też Złoci – majętni ludzie u władzy oraz inni, mniej znaczący. Autor na początku powieści przedstawia nam życie głównego bohatera (Darrowa) jako Helldivera (Czerwonego), człowieka, który zajmuje się wydobywaniem cennych surowców. Ukazuje nam jego codzienność, zaznajamia z pochodzeniem bohatera oraz opowiada o tym, co jest dla niego najważniejsze. Pewne tragiczne wydarzenia, które miały miejsce w życiu Darrowa, doprowadziły chłopaka do podjęcia przez niego pewnych kroków i zmieniły go na zawsze. Dzięki temu, że wszystko widzimy oczami Darrowa, można powiedzieć, że identyfikujemy się z nim, odczuwamy jego emocje i wiemy, co nim kieruje. Więcej Wam nie zdradzę, więc sięgnijcie po książkę, bo naprawdę warto!

Analizując kreacje bohaterów, mogę powiedzieć, że każda z nich jest niemal idealna. Darrow to specyficzna postać, która jest zdeterminowana do tego, by osiągnąć swój cel. Czasami miałam wrażenie, że zatracił się w nowej roli… Chłopak, chcąc wejść do świata znienawidzonego wroga, musiał stać się jednym z tych, którzy odebrali mu wszystko, na czym najbardziej mu zależało. Postacie drugoplanowe są równie wyraziste, co postać główna. Nie będę tutaj wymieniała każdej z imienia, ale nie mogę nie wspomnieć o Sevro. Pokochałam go. To moja ulubiona postać. Mistrz ciętej riposty i rozbrajający, mały, niebezpieczny świr.

Na koniec dodam jeszcze, że humor (a jest go całkiem sporo) był wyśmienity. Zawsze, kiedy działo się coś śmiesznego, w dodatku w najmniej oczekiwanym momencie, było to tak rozbrajające, że śmiałam się na głos i nie mogłam przestać! Rewelacja!

Aż dziw bierze, że „Red Rising: Złota krew” to debiut Pierce’a Browna. Tak genialne dzieło i debiut? Szok! Teraz czekam na kolejny tom powieści i, jeśli debiut był tak dobry, już nie wiem, co myśleć o kolejnych książkach tego autora.

sol-shadowhunter.blogspot.com

Pierwsza wersja tej recenzji była pisana zaraz po skończeniu przeze mnie tej książki. Była jednak zbyt chaotyczna, abym mogła ją opublikować. Przeczytałam ją jeszcze raz i postanowiłam napisać bardziej składnie i od rzeczy, ponieważ wtedy była pierwsza w nocy, a moimi głównymi myślami były: ci będzie dalej? co się stanie z Darrowem?

Kolorystyka okładki bardzo przypadła mi do gustu, a grzbiet doskonale prezentuje się na półce! Ponadto postać na okładce zaintrygowała mnie na tyle, że książka nie czekała nawet dnia, abym po nią sięgnęła.

Wiecie, że zazwyczaj nie czytam science fiction. Cała ta technologia, przyszłość - nie przemawia to do mnie. Jednak po zapoznaniu się z opisem tej książki, o rozbijaniu systemu od środka, o przenikaniu do szeregów wroga - poczułam się bardzo zachęcona. Na początku co prawda nie mogłam się wciągnąć, ale styl autora ciągnął mnie dalej, aż dotarłam do momentu, w którym akcja nabiera tempa. Tak, styl to ewidentny i niezaprzeczalny plus, mega plus powiedziałabym nawet, tej pozycji. Było mi się ciężko oderwać od książki nawet podczas opisów! Dialogi były swobodne, a w całej książce przewijał się humor. Narracja z perspektywy Darrowa była genialnym posunięciem i do tej książki zdecydowanie nie pasowałaby mi narracja wielotorowa.

Fabuła na pierwszy rzut oka jest dość oklepana i na pewno się już z nią gdzieś spotkałam... Ktoś z najniższej kasty ma okazję dokonać rewolucji. Przenika powoli do systemu, aby go zniszczyć. Banalne? Nic bardziej mylnego! Brown genialnie rozwinął ten pomysł! Książka jest podzielona na cztery części. Pierwsza to zdarzenia na Marsie, w kolonii górników, z których wywodzi się Darrow. Druga część opisuje przeminę Darrowa oraz przybliża nam trochę Synów Aresa. Trzecia i czwarta opowiadają o pobycie Darrowa w Akademii. Podział ten pozwala lepiej oswoić się z konkretnymi sytuacjami, zanim przejdziemy do kolejnych. Autor doskonale dawkuje informacje i chociaż próbowałam, to nie mogłam się prawie niczego domyślić. Kiedy miałam wrażenie, że rozgryzłam akcję, nagle ta zmieniała się o 180 stopni!

Akcja momentami pędzi, niekiedy zwalnia, ale nie na tyle, aby zanudzić czytelnika. Zapewne zastanawiacie się czy pojawia się wątek miłosny? Otóż, w pewnym sensie tak... Jest on nawet bardzo ważny dla całej akcji, ale nie przyćmiewa głównego wątku. Ma też kolejne swoje etapy, ale aby to zrozumieć - trzeba przeczytać książkę od początku do końca, bo nie chciałabym Wam czegoś zaspoilerować.

Postaci to duma tej książki tak samo, jak nieprzewidywalność. Autor stworzył ogrom postaci, co tym razem było akurat niewątpliwą zaletą książki. Każdej z nich nadał indywidualne cechy, wykreował ich tak realistycznie, że miałam wrażenie, że takiego Darrowa czy Mustang mogłabym spotkać na ulicy. Mimo to bałabym się ich. Postaci w tej książce, choć każda na swój sposób, to jednak bywały niesamowicie okrutne i bezlitosne. To nie pozycja dla delikatnych czytelników, którzy boją się krwi, kilku złamanych kości czy morza trupów. Osobiście bardzo zżyłam się z Darrowem, ale moim ulubionym bohaterem został Sevro. Ten jego cięty język! Za Eo natomiast nie przepadam. Była typową marzycielką - zbyt kruchą, delikatną, choć pełną determinacji. Dużo bardziej lubię postać Mustang, która jest pewna siebie, oddana, ale potrafi postawić na swoim. Jedynie Szakal to dla mnie postać nie udana. Miał wzbudzić w czytelniku zapewne lęk, obrzydzenie, ale ja osobiście mu współczułam, zamiast go znienawidzić.

Podsumowując, wciągnęłam się w akcję od pierwszej do ostatniej strony. Lekka wulgarność, dwuznaczność niektórych sytuacji, brutalny świat Elity oraz mała wojna w Akademii nadały książce więcej barw oraz wciągały mnie w nią coraz bardziej. Zarwałam przy książce noc, na drugi dzień zabrałam się za tom kolejny! Już boję się pomyśleć, co będzie, jak ją skończę, ponieważ części trzeciej jeszcze nie wydali! I jestem naprawdę wdzięczna wydawnictwu Drageus za umożliwienie mi przeczytania tak wspaniałej pozycji. Nie zastanawiajcie się - czytajcie! ☻

Pierce Brown jest autorem trylogii Red Rising. Pierwszy tom, Złota krew, został wydany w Polsce dzięki wydawnictwu Drageus.
Darrow żyje na Marsie. Ma szesnaście lat, żonę i ciężką, ale satysfakcjonującą pracę. Jest Helldiverem, wydobywa cenne helium-3, które jest niezbędne do życia całej ludzkości. Jest Czerwonym, pionierem Marsa, którego celem jest sprawienie, by na tej planecie mogli osiedlić się inni. Gdy pewnego dnia zostaje wraz z żoną przyłapany w niewłaściwym dla nich miejscu i oboje zostają skazani na chłostę, jego życie zmienia się. Eo umiera na własne życzenie, a Darrow zostaje skazany na śmierć za odcięcie jej ciała z szubienicy i pogrzebanie jej. Okazuje się jednak, że nie umiera. Trafia do Synów Aresa i odkrywa, że całe życie był oszukiwany. Na Marsie osiedlili się inni ludzie z różnych kolorów, robiąc z nieświadomych niczego Czerwonych niewolników. Chce się zemścić, pomścić śmierć żony i ujawnić prawdę.
Darrow jest narratorem w powieści. Jest odważny, czasem nieco szalony i porywczy, ale też wrażliwy. Nie może poradzić sobie ze śmiercią ukochanej, jest też rozgoryczony z powodu odkrytego oszustwa. Potrafi jednak się zdyscyplinować, jest też inteligentny i zdeterminowany.
Te wszystkie cechy przydadzą mu się, gdy zacznie realizować plan Synów Aresa. Musi stać się Złotym. To kolor najszlachetniejszy, to oni odpowiadają za oszustwa i śmierć Eo. Darrow ma wątpliwości, jednak poddaje się serii operacji i w końcu zostaje tym, kim powinien, by przekraść się w szeregi wroga. Jednak szkoła, do której trafia, nie jest wcale tym, czym wcześniej zakładał.
Okazuje się, że Złoci są okrutni i wyrachowani, a ich rozrywką jest oglądanie dzieci, które wzajemnie się zabijają. Umieszczają przyszłych uczniów w kilku Domach i zaczyna się wojna. Celem każdego Domu jest zwycięstwo. Darrow nie bardzo rozumie, jak ma do tego dojść, skoro nawet wśród własnych „braci” dochodzi do rozłamów.
Akcja gna na przód, ciągle coś się dzieje. Nie brakuje niebezpieczeństw, krwi, walki i tajemnic. Wszystko podsycane jest uczuciami i emocjami Darrowa, który oprowadza czytelnika po tym świecie i wydarzeniach. Brutalność aż wylewa się z niektórych stron. Czytając to, można się przerazić, do czego zdolny jest człowiek w obliczu postawionej przed nim możliwości wygranej.
Na dodatek mamy do czynienia z opisem prawdziwej wojny. Stosuje się różne metody walki z wrogiem – od najbardziej prymitywnych, po nieco bardziej wysublimowane. Siły każdego Domu są różne, co daje czytelnikowi naprawdę ciekawy obraz tego, jak się wszystko toczy.
Książka napisana jest w sposób bardzo plastyczny. Język jest ładny, choć zdarzają się przekleństwa. Świat przedstawiony, wykreowany od zera, zachwyca. Autor miał świetny pomysł na historię i zrealizował go w 100%. W opowieść o przyszłości wpleciono wątki z przeszłości, jak mitologiczni bogowie czy krainy na Ziemi. Bóstwa żyją na Olimpie, a część ludzi pochodzi z Ziemi (obecnie ją zamieszkuje). Teraz życie przeniosło się na teren całego kosmosu, a ludzie żyją w różnych jego częściach.
Mimo że autor od pierwszej strony snuje swoją opowieść, nie wprowadzając nas w świat, który stworzył, nietrudno jest się zorientować, o co chodzi. Powoli zaczynamy rozróżniać społeczną hierarchię Kolorów, orientujemy się też w charakterach ludzi, a nawet domyślamy dalszego ciągu historii. Nie psuje to jednak zabawy, tylko ją podsyca.
Uważam, że pierwszy tom serii Red Rising jest naprawdę bardzo dobry. Czytanie było przyjemnością, choć momentami akcja była naprawdę brutalna. Mimo wszystko to książka napisana bardzo dobre, fantastyka i powieść młodzieżowa na wysokim poziomie. Spodoba się wam, jeśli lubicie takie klimaty. Przy okazji prezentuje coś innego, nowego, pośród innych pozycji z tej dziedziny.

Prawdę powiedziawszy nigdy nie słyszałam o tej serii, ale gdy zyskałam możliwość jej poznania uznałam, że dam jej szansę. Sam opis jakoś nie bardzo mnie przekonywał, ale po przeczytaniu "Złotej Krwi" muszę przyznać, że moje zaskoczenie było wielkie i pozytywne. Pierce Brown zainteresował mnie pomysłem na tę powieść, bo przecież nawet teraz, mówi się o kolonizacji Księżyca czy Marsa, a on wymyślił historię z czasu gdy ludzkość opanowała niemal cały Układ Słoneczny. Mimo to podczas lektury nękało mnie parę obaw, gdyż autor wykorzystywał różne odważne pomysły, które miały nikłą szansę na powodzenie.


Pierwszą rzeczą, która jest niezwykle charakterystyczna dla "Złotej Krwi" jest połączenie przyszłości z przeszłością. Mianowicie Pierce Brown połączył dwa skrajne odcinki czasu, objawiające się starożytną religią Greków i Rzymian oraz niezwykle rozwiniętą technologią przyszłości. Może się tak nie wydawać, ale połączenie te w tym wypadku okazało się idealnie dopasowane. Mniej oryginalnym elementem jest społeczeństwo kastowe. W powieści tej o pozycji w społeczeństwie decyduje Kolor do jakiego się należy, co skojarzyło mi się już od samego początku z Numerami w "Selekcji" Kiery Cass. Na szczęście autor oprócz samej prawnej przynależności zadbał o to, by np. Różowi wyglądali atrakcyjnie, a Złoci idealnie, jak bogowie.


Główny bohater - Darrow z początku jest trochę lekkomyślnym, odważnym, zręcznym i pełnym optymizmu górnikiem, posiadającym pewną stabilność oraz miłość w uosobieniu swej żony Eo. Po utraceniu niektórych z wymienionych rzeczy, mimo prób nie zostania takim jak Złoci w Instytucie powoli zauważa, że jest to nieuniknione. Podobało mi się to, że Pierce Brown nie stworzył postaci niezniszczalnej, nigdy się nie mylącej i takiej, która od razu pokona system. Inni bohaterowie przewijający się przez powieść często mnie zaskakiwali, byli nieprzewidywalni ale w pozytywnym sensie. Najbardziej chyba polubiłam Mustang i Cassiusa, choć oboje sprawili, że mam co do nich mieszane uczucia. Natomiast mimo wszystko darzę sympatią Sevro, który jest bardzo sprytny, mądry i stara się sięgać powyżej ograniczeń.


Akcja jest prowadzona w czasie kiedy Darrow jest zwykłym Czerwonym, oraz gdy zmienia się w Złotego. Zdecydowanie bardziej podobała mi się ta druga część, gdyż więcej się w niej działo, były w niej knowania, radości, porażki i przyjaźnie. Podoba mi się to, że pod przykrywą walk i okrucieństwa autor pokazuje co jest naprawdę ważne w życiu każdego człowieka. Z pewnością wiele razy są w "Złotej Krwi" momenty, gdy uśmiech sam się pojawia, oraz takie gdy wstrzymuje się oddech. Dodatkowo dzięki przyjemnemu stylowi pisarza, jego powieść czyta się bardzo szybko.


Podsumowując, książka "Red Rising: Złota Krew", której autorem jest Pierce Brown, to bardzo dobra powieść gatunku science - fiction. Można ją czytać dosłownie wszędzie i przerywać w każdym momencie, bo szybko ponownie odczuwa się jej klimat. Jeśli lubicie czytać książki w których bohaterowie ufają swoim wrogom, walczą o sprawiedliwość i rozpaczliwie starają się zachować swoje człowieczeństwo, to te dzieło jest stworzone idealnie dla Was! Ja się do powyższej serii przekonałam i Wam zalecam to samo, bo naprawdę warto.


"Zahartowany nienawiścią. Wzmocniony miłością."


"Przychodzi taki moment w życiu, kiedy wiesz, że człowiek podjął pewną decyzję i zniewagą jest to kwestionować."

Witajcie na Marsie !

Jedynie czego możecie być tu pewni to tego,iż nie dożyjecie 30 lat!


Darrow jest Czerwonym.Pracuje pod ziemią jako górnik na Marsie.Stara się sprawić, by ta planeta była przyjazna dla człowieka.Jednak wykonuje naprawdę ciężki zawód,jakim jest bycie Helldriverem.W jego życiu nigdy nic się nie zmienia.Pracuje,ma żonę i zapewne umrze pod ziemią jako Czerwony. Pewnego dnia splot tragicznych wydarzeń sprawia,że Darrow ma okazję wyjść na powierzchnię i zdać sobie sprawę z tego,że cały czas był okłamywany.Widzi,że rzeczywistość różni się od tej,którą przekazywała im władza.Teraz musi zmienić całkowicie swoją tożsamość.Stać się kimś,kim nigdy nie chciał zostać i zacząć bawić się w boga.

Nie przepadam za sięganiem po powieści,o których jest głośno.Mam wtedy nieodparte wrażenie,iż są przereklamowane,a tym samym utraciły całą swoją magię.Potencjalny czytelnik mógłby się natknąć na jej spojlery,które odbiorą mu całą radość czytania.Na szczęście hałas wokół„Red Rising"niedawno ucichł,dlatego postanowiłam rozpocząć z nią swoją przygodę.



Dosłownie od pierwszej strony jesteśmy wciągani w świat okrutnego Marsa.

Bardzo polubiłam Darrona,zaimponował mi swoją gotowością do poświęceń dla dobra innych.Jest,jak na swój bardzo młody wiek,bardzo dojrzały.Widać , iż jest osobą,która doświadczyła w swoim życiu wiele cierpienia i okrucieństwa.

Autor posługuje się prostym słownictwem,ale ma niesamowite zdolności kreślenia w sposób bardzo plastyczny miejsc pobytów bohaterów.Można odnieść wrażenie,że jesteśmy tam razem z nimi.

Czytając tę książkę miałam wrażenie,iż naprawdę przeniosłam się na Marsa. Autor ma prawdziwy dar,jeśli chodzi o umiejętność posługiwania się słowem pisanym.Jestem na 100% pewna,że osoby nie przekonane do takich podróży ,zmienią zdanie.Więc lepiej zaopatrzcie się w prowiant,ponieważ czeka Was daleka droga.

Doświadczymy tutaj ostrej jazdy bez trzymanki ze świadomością,iż autor nie ma dla nas litości.Kiedy byłam już na 100% pewna,jaki los zgotuje za chwilę autor swoim bohaterom,pan Brown dawał mi pstryczka w nos.A mnie nie pozostawało nic innego tylko robić wielkie oczy z niedowierzania,przy niespodziewanych zwrotach akcji i pomysłach pisarza.Dlatego czytałam powieść z żywym zainteresowaniem,a mój apetyt na ciąg dalszy historii był podsycany z każdą następną kartką,z prawdziwą przyjemnością się w nie zagłębiałam.

Ciekawie został tutaj wykorzystany motyw waśni między dwoma potężnymi rodzinami,przeplatany wątkami mitologicznymi,ale bez żadnych miłosnych podtekstów.Według mnie jest to bardzo miłą i zdecydowanie przemawiającą na korzyść autora,odmianą.

Pokazuje ona,że nie należy oceniać ludzi na podstawie ich pochodzenia.Nikt nie jest definitywnie zły lub dobry,bo urodził się w tej albo tamtej rodzinie. Jedynie nasze czynny i decyzje,przez nas podjęte,mogą nas tak kształtować. Przymus wyrzeczenia się swoich przekonań i wartości,w imię wyższych celów,jest czymś strasznym i nikt nie powinien go w życiu doświadczyć...

Cała recenzja na blogu :http://lowczyni-ksiazek.blogspot.com/

Pełna recenzja ze zdjęciami dostępna tu: https://inkoholiczka.wordpress.com/

Terraformacja ogarnęła wszystkie planety Układu Słonecznego, od Marsa po Pluton. Na Czerwonej Planecie tym razem nie sam Matt Damon, którego na gwałt trzeba ratować, a całe zastępy górników. Pod bucikiem niejakiej Octavii Luny, dyrygującej nimi z Księżyca, w pocie czoła i wszystkiego innego wydobywają helium-3. Harują jako ci pionierzy, przygotowując Marsa dla innych ludzi. I wśród Czerwonych jednak są równi i równiejsi – plemiona Gamma i Lambda darzą się namiętną nienawiścią, a na największy szacunek społeczeństwa zasługują Helldiverzy – nieliczne najtęższe, najodważniejsze i najzwinniejsze młodziany pracujące przy samych wiertłach, w najcięższych i najgorętszych warunkach.
Jeden z nich, o wdzięcznym imieniu Darrow wiedzie sobie w MRLu (Marsjańskiej Republice Ludowej) kwiecisty i pełen nieoczekiwanych zwrotów akcji żywot typowego szesnastolatka, mianowicie ustatkowany jest w każdym calu – ma żonę, własne mieszkanie, ciepłą (a nawet gorącą) posadkę i stabilność finansową. Jednak jego połowicy Eo marzy się coś więcej. Cytując klasyka „chłop, co w rękach łamie sztaby nie oprze się woli baby” – raczej nie inaczej było i z naszym Heldajwerusiem. Chwilę później Państwo Darrowowie już dokonują szeregu brawurowych przedsięwzięć, które dla jednego z nich owocuje dokonaniem żywota, a dla drugiego zmianą gatunku i dowiedzeniem sie wielu rzeczy, ktorych dowiedzieć się nie chciało. No ale. Kości zostały rzucone, Rubikon się przekroczył, a co się zobaczyło, to się nie odzobaczy.
Dobra. Żarty żartami, ale kreacja tego świata jest zaiste przebombowa. Kłaniam sie tu w pas Pierce’owi Brownowi. Tu buty grawitacyjne, tam dystopijny porządek wszechświata, na lewo znów statek kosmiczny dryfuje majestatycznie przez niebo, a na prawo z kolei hierarchia społeczna oparta na kolorowych kastach. Zupełnie inny, odmienny od naszego świat – a jednak jak się dobrze wgapić to są pewne punkty styczne. <Tu nadjeżdżam z refleksją.> Patrzę i widzę i widzę, że wszystko teraz zmierza ku maksymalnemu wyspecjalizowaniu, które wkrada się w niemal wszystkie rejony naszego życia – liceum ogólnokształcące już praktycznie nie istnieje, a jak chcę pójść do lekarza to już sama muszę dobrze wiedzieć co mi dolega. Tak, wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny i że czemuś to przecież służy – zmierzam do tego, że w Red Rising zostało to posunięte do skrajnych, niemal absurdalnych granic.
To jedna z najlepszych książek około-science-fictionowych, jakie ostatnimi czasy miałam okazję czytać. Przyznam się szczerze, że spodziewałam się czegoś leciuteńkiego z nurtu young adult – inspiracja grecką mitologią sprawiła, że podświadomie oczekiwałam czegoś w stylu Piersi…, tfu!…, „Percy’ego Jacksona i bogów olimpijskich”. Spodziewałam się tego i dzięki Bogu tego nie dostałam. Książka Browna wciągnęła mnie tak bardzo, że czytałam ją niemalże wszędzie, a kończąc ostatnią stronę pierwszego tomu już trzymałam otwarty prolog z drugiego, żeby nie musieć się odrywać ani na moment.

Prawdę mówiąc podchodziłem do tej książki z dużym powątpiewaniem. Opis wydał mi się średnio interesujący, a jeszcze jak przeczytałem na jednym z portali, że ta książka kwalifikuje się do literatury młodzieżowej, to… cóż, sami wiecie :)

Red Rising – Złota krew to dość klasyczny przykład jak można się pomylić. Książka właściwie wciągnęła mnie od pierwszych stron. Zamysł książki nie jest specjalnie odkrywczy, ale autor skomplikował wiele rzeczy w taki sposób, że całość aż do ostatniego zdania trzymała mnie w napięciu.

O co zatem chodzi? Ano o to, że w zasiedlonym przez człowieka uniwersum, w dalekiej, dalekiej przyszłości, raz na jakiś czas odbywa się rekrutacja przyszłych władców. Władcy wybierani są spośród ludzi należących do najwyższej możliwej kasty – Złotych. Po zdaniu wstępnych egzaminów, rekruci w grupach, rzucani są na pole gry, które de facto jest dziesiątkami kilometrów ziemi, o różnym ukształtowaniu i klimacie. Gra trwa bardzo długo – o ile dobrze wyliczyłem to ok 2 lat. Czas ten, uczniowie poświęcają na walkę, naukę przetrwania, kształtowanie charakterów, zawiązywanie sojuszy, umiejętności polityczne i taktyczne oraz to wszystko, czym charakteryzować się powinien dobry władca… Wszystko to przypomina trochę formowanie się ludzkości począwszy od walki o ognień, poprzez wojny, państwa, ich ustroje, unie, konflikty itd. Smaczku dodaje fakt, że całość obserwowana jest przez ‚wierchuszkę’, która oczywiście załatwia przy okazji swoje interesy, knuje i bruździ jak cholera, wspierając lub przeszkadzając komu akurat jest wygodnie.

Po co to wszystko? W rzeczywistości Pierce Brown’a obowiązuje bardzo wyraźny podział kastowy – od niewolników mieszkających i pracujących pod ziemią, którzy nie mają świadomości nawet, że istnieje coś poza ich podziemnymi miastami, aż po tuzów, którzy mają wszystko i trzymają za pysk tych, którzy są niżej w hierarchii. Jakoś – nie mogę zdradzić jak – jeden z najniższych kastowo ludzi, trafia na arenę wydarzeń, które mają wyłonić nowych władców świata. Jak się w tym odnajdzie? Czy uda mu się przebrnąć przez całe szkolenie i zostać członkiem najwyższej kasty?
Nie ma co się oszukiwać – oczywiście, że mu się uda. Jednak to, w jaki sposób się to dzieje jest według mnie naprawdę bardzo interesujące.

Patrząc na całość, nie sposób też nie przyrównać tej książki do Igrzysk Śmierci. Nie odważę się na ocenę tych pozycji względem siebie, ale o ile w Igrzyskach dostajemy chwiejną emocjonalnie laskę biegającą z łukiem po arenie, o tyle w Red Rising cała fabuła jest znacznie bardziej skomplikowana i pociągająca. No i nie ma tych wiecznych dylematów sercowych głównego bohatera :) Trzeba też przyznać, że całe tło polityczne, można odnieść do naszych czasów (podobne kontrasty jak między prezesem Banku Rezerw Federalnych, a szwaczką w chińskiej fabryce) – autor tylko bardzo je przerysował, co jest oczywiste.

Bardzo mi się podobało. Dość lekka, ale wciągająca lektura.