Zimowy ogród (okładka miękka)

To nie moje klimaty. Jak dla mnie nudna. Po przeczytaniu dopiero 300 stron coś zaczęło się dziać. Niepotrzebna ta bajka.

Piękna opowieść o kobietach, miłości, cierpieniu, strachu. Ale także o tym, jak ważna jest rozmowa, otworzenie się na innego człowieka. I o umiejętności wyrażania uczuć. Anja Whitson, matka. Meredith Whitson Cooper i Nina Whitson, córki. Na pierwszy rzut oka łączy je tylko to, że są rodziną. Matka nigdy nie okazywała córkom uczucia, nigdy nie przytuliła, nigdy się z nimi nie śmiała. Zimna, wyniosła i nieprzystępna. Córki nigdy nie miały w niej prawdziwej matki, na uczucia mogły liczyć tylko od troskliwego ojca, choć zabiegały o matczyną miłość. Pozbawione jej wyrosły na kobiety, które nie potrafią wyrażać uczuć, mówić o nich i otworzyć się w pełni na miłość. Meredith jest wiecznie skupione na pracy do tego stopnia, że zatraca to, co najważniejsze. Nina goni za przygodą i nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi, wszystko jest dla niej przelotne. Obie siostry, mimo że różne, boją się zaangażowania i prawdziwej miłości, ponieważ nie miały wzorca w osobie swojej matki. Postrzegają ją jako Królową Śniegu, która je odtrąciła i wręcz nienawidziła. Wszystko się zmienia wraz z chwilą, kiedy matka zaczyna im opowiadać prawdziwą wersje bajki, której dziewczyny słuchały w dzieciństwie. Dzięki nieustępliwości Niny siostry poznają nieznaną im do tej pory historię swojej matki, która wywraca ich świat do góry nogami, ale jednocześnie jest impulsem do zmiany ich dotychczasowego życia i pozwala spojrzeć na matkę z zupełnie innej perspektywy.. "Zimowy ogród" ma w sobie coś baśniowego. Ale nie jest to bajeczka, którą można opowiedzieć dzieciom na dobranoc. Zbyt dużo w niej bólu, strachu, okrucieństwa i cierpienia. Takie bowiem było młode życie obecnej pani Anji Whitson, o którym chce ona na zawsze zapomnieć. Jej niesamowita historia przenosi nas do czasów wielkiego terroru w Leningradzie i wojny. Poznajemy mroczne strony życia, rozpacz i ból matki. Choć wszystkie te tragedie już minęły, mają one reperkusje w nowym życiu Anji i odcisnęły swoje piętno także na jej córkach. Matka broni się przed wyjawieniem prawdy o sobie swoim dzieciom, ale gdy wreszcie się poddaje okazuje się, że jest to wręcz oczyszczająca terapia. I dla niej i dla nich. A zakończenie jest zaskakujące i, jak się przekonałam po raz kolejny sięgając po książkę K. Hannah, słodko-gorzkie. Jak życie. Z jednej strony sam początek książki trochę zbyt rozciągnięty jak dla mnie. Flegmatyczna, zamknięta w sobie Meredith, skupiona na pracy i ceniąca bardziej ciszę od rozmowy, jest naprawdę irytująca. Wyraża postawę "lepiej zostawić wszystko tak, jak jest, po co cokolwiek naprawiać". Zupełnie inna jest jej siostra Nina, żywiołowa i drążąca temat do końca. Z czasem jednak książka rozkręca się i naprawdę zyskuje. Historia jest zaskakująca i ponownie mamy tu do czynienia z silnymi kobietami w różnych czasach. Jedno jest pewne: nigdy nie wiadomo, ile człowiek jest w stanie znieść i co zrobić dla swoich bliskich. Książka skłania do myślenia, do zastanowienia się nad różnymi kwestiami. Pokazuje, że nie można budować wokół siebie muru dla miłości. Tym sposobem nie ochroni się ani siebie, ani innych. Wręcz przeciwnie, prowadzi to tylko do krzywdy, która rzutuje na kolejne pokolenia. Na przykładzie relacji tych trzech kobiet widać też wyraźnie, jak wielką moc ma zwykła rozmowa. I to nie jest łatwa sztuka, ale trzeba się jej nauczyć, aby dać się poznać i zrozumieć. Może i jest to czytadełko, ale bardzo wciągające i jednak z głębszym przesłaniem. Szczerze polecam.

Nie mogłam sie oderwać. Bajkowa, mistyczna. Polecam.

Początek nie wciąga ale im dalej książka jest ciekawsza aż się nie można oderwać :)

Przepiękna 1powiesc

Czytadelko. Szybko się czyta i tak samo szybko się zapomni.

Do tej pory zafascynowana byłam „Jeźdźcem miedzianym”, którego czytam kilka razy i jeszcze nie raz przeczytam. Zastanawiałam się czy kiedyś jeszcze przeczytam coś równie pięknego i trafiłam na Zimowy ogród, którym na długo pozostanie w mojej pamięci, jest nostalgiczny, napisany w niespotykanym klimacie, piękny ... i bardzo smutny zarazem. Polecam każdemu kto kocha powieści osadzone w zimowym klimacie leningradzkiej wojny.

„Zimowy ogród” to trzecia przeczytana przeze mnie książka Kristin Hannah. I tak jak poprzednimi książkami byłam zachwycona, tak ta nie zrobiła na mnie aż tak mocnego wrażenia, jak poprzednie historie autorki. Przez pierwszą połowę książki nie mogłam zrozumieć, że właśnie ta powieść wyszła spod pióra Hannah, ponieważ tak bardzo różni się od jej innych książek. Bohaterowie mnie irytowali, nie potrafili ze sobą normalnie rozmawiać, jak cywilizowani ludzie. Miałam wrażenie, że ich każda rozmowa przesycona była złością i jakimiś pretensjami. Ta historia była po prostu przedramatyzowana, momentami aż za bardzo, dlatego podczas lektury miałam ochotę rzucić ją w kąt i przestać czytać. Do momentu, aż matka głównych bohaterek zaczęła opowiadać im bajkę, która skrywała prawdziwą historie z jej życia. Wtedy „Zimowy ogród” nabrał dla mnie zupełnie nowe znaczenie, zrozumiałam zachowanie ich matki, dostrzegłam, dlaczego ich więzy rodzinne były tak napięte. I doceniłam tę historie, w której autorka przedstawia nam piękną, a zarazem bolesną opowieść o rodzinie, siostrzanej miłości, tajemnicach, a także o wojnie i oblężeniu Leningradu. I pomimo tego, że „Zimowy ogród” nie jest tak dobry jak „Słowik” czy „Wielka samotność” - to ja polecam Wam tę książkę. Fani Kristin Hannah nie będą zawiedzeni.

Byłam zachwycona "Wielką Samotnością" tej autorki i postanowiłam przeczytać kolejna i się nie zawiodłam.polecam z całego serca.Początek faktycznie troche nie wciąga ,ale z każdym kolejnym rozdziałem coraz ciekawsza, by na końcu nie móc się oderwać.Teraz pora na "Słowika".

Początek nie zachęca do czytania - długo i monotonne poznajemy bohaterów i ich relacje - jak przeczytasz całość będziesz zachwycona. Polecam. Warte uwagi.