Zimowy ogród (okładka miękka)

Piękna opowieść o kobietach, miłości, cierpieniu, strachu. Ale także o tym, jak ważna jest rozmowa, otworzenie się na innego człowieka. I o umiejętności wyrażania uczuć. Anja Whitson, matka. Meredith Whitson Cooper i Nina Whitson, córki. Na pierwszy rzut oka łączy je tylko to, że są rodziną. Matka nigdy nie okazywała córkom uczucia, nigdy nie przytuliła, nigdy się z nimi nie śmiała. Zimna, wyniosła i nieprzystępna. Córki nigdy nie miały w niej prawdziwej matki, na uczucia mogły liczyć tylko od troskliwego ojca, choć zabiegały o matczyną miłość. Pozbawione jej wyrosły na kobiety, które nie potrafią wyrażać uczuć, mówić o nich i otworzyć się w pełni na miłość. Meredith jest wiecznie skupione na pracy do tego stopnia, że zatraca to, co najważniejsze. Nina goni za przygodą i nie potrafi znaleźć swojego miejsca na ziemi, wszystko jest dla niej przelotne. Obie siostry, mimo że różne, boją się zaangażowania i prawdziwej miłości, ponieważ nie miały wzorca w osobie swojej matki. Postrzegają ją jako Królową Śniegu, która je odtrąciła i wręcz nienawidziła. Wszystko się zmienia wraz z chwilą, kiedy matka zaczyna im opowiadać prawdziwą wersje bajki, której dziewczyny słuchały w dzieciństwie. Dzięki nieustępliwości Niny siostry poznają nieznaną im do tej pory historię swojej matki, która wywraca ich świat do góry nogami, ale jednocześnie jest impulsem do zmiany ich dotychczasowego życia i pozwala spojrzeć na matkę z zupełnie innej perspektywy.. "Zimowy ogród" ma w sobie coś baśniowego. Ale nie jest to bajeczka, którą można opowiedzieć dzieciom na dobranoc. Zbyt dużo w niej bólu, strachu, okrucieństwa i cierpienia. Takie bowiem było młode życie obecnej pani Anji Whitson, o którym chce ona na zawsze zapomnieć. Jej niesamowita historia przenosi nas do czasów wielkiego terroru w Leningradzie i wojny. Poznajemy mroczne strony życia, rozpacz i ból matki. Choć wszystkie te tragedie już minęły, mają one reperkusje w nowym życiu Anji i odcisnęły swoje piętno także na jej córkach. Matka broni się przed wyjawieniem prawdy o sobie swoim dzieciom, ale gdy wreszcie się poddaje okazuje się, że jest to wręcz oczyszczająca terapia. I dla niej i dla nich. A zakończenie jest zaskakujące i, jak się przekonałam po raz kolejny sięgając po książkę K. Hannah, słodko-gorzkie. Jak życie. Z jednej strony sam początek książki trochę zbyt rozciągnięty jak dla mnie. Flegmatyczna, zamknięta w sobie Meredith, skupiona na pracy i ceniąca bardziej ciszę od rozmowy, jest naprawdę irytująca. Wyraża postawę "lepiej zostawić wszystko tak, jak jest, po co cokolwiek naprawiać". Zupełnie inna jest jej siostra Nina, żywiołowa i drążąca temat do końca. Z czasem jednak książka rozkręca się i naprawdę zyskuje. Historia jest zaskakująca i ponownie mamy tu do czynienia z silnymi kobietami w różnych czasach. Jedno jest pewne: nigdy nie wiadomo, ile człowiek jest w stanie znieść i co zrobić dla swoich bliskich. Książka skłania do myślenia, do zastanowienia się nad różnymi kwestiami. Pokazuje, że nie można budować wokół siebie muru dla miłości. Tym sposobem nie ochroni się ani siebie, ani innych. Wręcz przeciwnie, prowadzi to tylko do krzywdy, która rzutuje na kolejne pokolenia. Na przykładzie relacji tych trzech kobiet widać też wyraźnie, jak wielką moc ma zwykła rozmowa. I to nie jest łatwa sztuka, ale trzeba się jej nauczyć, aby dać się poznać i zrozumieć. Może i jest to czytadełko, ale bardzo wciągające i jednak z głębszym przesłaniem. Szczerze polecam.

Niesamowita historia, która wciąga od pierwszej strony i porusza do łez. Zaczyna się w wojennym Leningradzie a kończy na Alasce. Książka ukazuje jak silne są uczucia matki do dzieci. Ile matka jest zdolna poświęcić dla swoich dzieci. Oraz, że prawdziwa miłość zostaje w naszym sercu na całe życie niezależnie od tego jak się potoczy. Polecam z całego serca!

Początek nie zachęca do czytania - długo i monotonne poznajemy bohaterów i ich relacje - jak przeczytasz całość będziesz zachwycona. Polecam. Warte uwagi.

Kristin Hannah @kristinhannahauthor znów to zrobiła.Oczarowała nie tylko moje serce,ale i duszę. Historia opisana w ZIMOWYCH OGRODZIE już od pierwszych stron rozwaliła mnie na łopatki.Ma ona w sobie tyle niepowtrzalnego uroku co i melancholii jednocześnie. . Cudowna powieść łącząca w sobie bolesną teraźniejszość z tajemniczą przeszłością.Opowieść o dwóch siostrach i ich matce,która mnie ogromnie poruszyła.Zanurzając się w tą historię czułam się trochę,jak w niesamowicie pięknej,choć smutnej bajce.Autorka w bardzo obrazowy i plastyczny sposób przedstawia rozgrywająca się tu fabułę,od której nie sposób się oderwać.Wzruszenie również jest tutaj gwarantowane. . Rodzina,to słowo niesie ze sobą wiele znaczeń.Czasem,zamiast scalać te wyjątkowe więzi,staje się ona przyczyną wielkiego strapienia.Dwie siostry,choć powinny być sobie bliskie,to jednak pozostają wobec siebie praktycznie obce.A wszystko to przez brak miłości i wielką oziębłość matki.Tylko ojciec jakoś sklejał je wszystkie razem.Ale kiedy nagle nadchodzi jego niespodziewany koniec,tuż przed śmiercią pragnie,by trzy najważniejsze kobiety w jego życiu zbliżyły się do siebie.Prosi więc żonę,aby dokończyła opowiadać córkom dawno temu rozpoczęta bajkę.Siostry doskonale znają początek tej historii,lecz pozostaje w niej jeszcze wiele nieodkrytych wątków.Na jaw wychodzą sekrety,które zmienią wszystko w tej rodzinie.A więc,dawno temu,w mroźnym Leningradzie podczas drugiej wojny światowej ... . ℤ𝕀𝕄𝕆𝕎𝕐 𝕆𝔾ℝÓ𝔻 to powieść niezwykła,przepełniona wieloma emocjami i obrazami.Autorka w wyjątkowy sposób łączy skomplikowane relacje rodzinne z trudnymi wydarzeniami historycznymi.Ja jestem oczarowana nie tylko samą fabułą,ale także jej magicznym klimatem.Od pierwszej strony dałam się porwać magii tej opowieści.Poruszyła ona moją wrażliwą naturę.Historia,krtóra przedstawia różne oblicza miłośći.Z pewnością na długo ją zapamiętam. . @wydawnictwo_swiatksiazki 9/10⭐️ https://www.instagram.com/rudy_lisek_czyta/

Wiosna w pełni, a u mnie recenzja "Zimowego ogrodu". Mam z tą książką nie lada problem. Nie wiem jak ocenić tę powieść, z której zachwycił mnie tylko jeden wątek. To pierwsza taka moja czytelnicza sytuacja. "Zimowy ogród" to powieść autorki bestsellerowego "Słowika". To był główny powód, dla którego uznałam, że książkę muszę przeczytać. Niestety nie jest to hit na miarę "Słowika". Mamy tutaj historię nudnej rodziny, w której jedynym problemem jest matka. Anja, z pochodzenia Rosjanka mieszkająca w Ameryce, nie potrafi, a być może nie chce okazać swojej miłości córkom. Dlaczego tak się dzieje? Meredith i Nina zastanawiają się nad tym i cierpią przez pół swojego życia. Dopiero po śmierci ich ojca dowiadują się co przyczyniło się do takiego zachowania matki. Anja często opowiadała swoim córkom bajkę. Z czasem wyszło na jaw, że to nie jest zmyślona historia, lecz fakty z jej życia. Kiedy córki dorosły, usłyszały opowieść o tym co ich matka przeszła w okupowanym Leningradzie i dowiedziały się, że ta "bajka" ma zupełnie inne zakończenie niż to, które znają z dzieciństwa. Książka podobała mi się i jednocześnie nie podobała. Losy sióstr, ich problemów miłosnych i zawodowych są nudne jak flaki z olejem. Szczerze mówiąc w połowie miałam ochotę dać sobie spokój i zacząć czytać coś innego. W rezultacie postanowiłam dobrnąć do końca. I cieszę się, że tak się stało. Życie młodej dziewczyny w czasach kiedy władzę miał Stalin, a Leningrad bronił się przed Niemcami, to jeden wielki koszmar. Dawno tak nie płakałam. Ostrzegam! Jeśli macie dzieci to zastanówcie się dwa razy, czy chcecie to przeczytać.

„Zimowy ogród” to trzecia przeczytana przeze mnie książka Kristin Hannah. I tak jak poprzednimi książkami byłam zachwycona, tak ta nie zrobiła na mnie aż tak mocnego wrażenia, jak poprzednie historie autorki. Przez pierwszą połowę książki nie mogłam zrozumieć, że właśnie ta powieść wyszła spod pióra Hannah, ponieważ tak bardzo różni się od jej innych książek. Bohaterowie mnie irytowali, nie potrafili ze sobą normalnie rozmawiać, jak cywilizowani ludzie. Miałam wrażenie, że ich każda rozmowa przesycona była złością i jakimiś pretensjami. Ta historia była po prostu przedramatyzowana, momentami aż za bardzo, dlatego podczas lektury miałam ochotę rzucić ją w kąt i przestać czytać. Do momentu, aż matka głównych bohaterek zaczęła opowiadać im bajkę, która skrywała prawdziwą historie z jej życia. Wtedy „Zimowy ogród” nabrał dla mnie zupełnie nowe znaczenie, zrozumiałam zachowanie ich matki, dostrzegłam, dlaczego ich więzy rodzinne były tak napięte. I doceniłam tę historie, w której autorka przedstawia nam piękną, a zarazem bolesną opowieść o rodzinie, siostrzanej miłości, tajemnicach, a także o wojnie i oblężeniu Leningradu. I pomimo tego, że „Zimowy ogród” nie jest tak dobry jak „Słowik” czy „Wielka samotność” - to ja polecam Wam tę książkę. Fani Kristin Hannah nie będą zawiedzeni.

Po Słowiku jestem zachwycona tą autorką, jej książki wzruszają do łez i nie dają o sobie zapomnieć.. Ta też było z Zimowym ogrodem, historią przedstawioną z rozmachem i niezwykłą obrazowością. Hannah Kristin w wyjątkowy sposób oddaje emocje które towarzyszą bohaterom tej książki. Po prostu wciągnęła mnie jej opowieść, oczarowała, zawładnęła moją wyobraźnią. Takie właśnie są powieści Hannah Kristin, więc koniecznie przeczytajcie w wolnym czasie. Gwarantuję, że o Zimowym ogrodzie, także bohaterach tej zjawiskowej powieści nie zapomnicie tak szybko, na tym polega siła książki Hannah Kristin.

• Bardzo ciekawa pozycja o trzech kobietach, które mimo bardzo bliskiego pokrewieństwa są dla siebie praktycznie obce. Jesteśmy świadkami odkrywania ich własnych tajemnic przed sobą poprzez może się wydawać infantylne sposoby. Opowiadanie bajek czy gra słowna przy kolacji wbrew pozorom może wiele zmienić i tak właśnie dzieje się w przypadku bohaterek tej książki. Wciągająca historia, która każe wracać do lektury w każdej wolnej chwili.

Do tej pory zafascynowana byłam „Jeźdźcem miedzianym”, którego czytam kilka razy i jeszcze nie raz przeczytam. Zastanawiałam się czy kiedyś jeszcze przeczytam coś równie pięknego i trafiłam na Zimowy ogród, którym na długo pozostanie w mojej pamięci, jest nostalgiczny, napisany w niespotykanym klimacie, piękny ... i bardzo smutny zarazem. Polecam każdemu kto kocha powieści osadzone w zimowym klimacie leningradzkiej wojny.

Byłam zachwycona "Wielką Samotnością" tej autorki i postanowiłam przeczytać kolejna i się nie zawiodłam.polecam z całego serca.Początek faktycznie troche nie wciąga ,ale z każdym kolejnym rozdziałem coraz ciekawsza, by na końcu nie móc się oderwać.Teraz pora na "Słowika".