Zimowla (okładka  miękka)

Ciekawa.

Aż 4 lata minęły od tego, jak zupełnie przez przypadek, skuszona wyjątkowo ciekawą okładką sięgnęłam po ,,Atlas. Doppelganger” i nie ukrywam, że trochę mnie olśniło :) W końcu coś świeżego literacko, w końcu coś z pomysłem, nietuzinkowego, coś czego nie chciało mi się rzucić w kąt po 20 stronach grafomanii. Aż 4 lata przyszło nam czekać na nową powieść młodej, utalentowanej pisarki Dominiki Słowik, ale naprawdę było warto! Widać, że autorka poświęciła tej powieści dużo uwagi i przez 4 lata zbierała do niej wszystkie perełki swojej wyobraźni. Z zaciekawieniem śledzę instagrama i z utęsknieniem czekam na kolejną (mam nadzieję równie piękną i grubą książkę!) Czyta się z rozkoszą. Bardzo polecam.

Do dziś pamiętam jak przed szczytową godziną millenium Polacy, a może i ludzie na całym świecie spodziewali się Apokalipsy. Nerwowa atmosfera końca świata udzielała się na podwórkach, w szkołach i zakładach pracy. Ludzie robili zapasy wody i jedzenia. Piszę o tym w tej recenzji dlatego, że książka Dominiki Słowik jest właśnie jak ostatnie dni przed 2000 rokiem. Pełna niepokoju, ale też ekscytacji jaki będzie finał historii. Młoda dziewczyna, ale umie pisać jak mało kto :) Polecam.

Fenomenalna książka z mniej fenomenalnym zakończeniem. Niesamowita narracja, w której widać ogrom wyobraźni autorki, erudycję i obeznanie z językiem, przeplata się z groteskowym humorem i mrocznymi wątkami (z pogranicza kryminału). Książka zdecydowanie nie jest kolejnym tandetnym czytadłem na miarę naszego wieku, warto przeczytać, bo (w końcu) to coś nowego.

W niewielkim miasteczku wszystko składa się w jeden wielki, nieposkromiony chaos. Młoda kobieta nocami wychodzi z domu, nago, doprowadzając bliskich i dalszych do ruiny psychicznej. Lunatykuje? A może zmaga się z problemami psychiki? Niestety to nie jedyne pytanie, jakie mieszkańcy sobie zadają. Co skrywa Pszczelarz? Czy uda się odnaleźć skarb i dowiedzieć się, czym tak naprawdę on jest? * Opis powyżej to ogromny skrót zdarzeń tej książki. I nie zawiera nawet połowy pytań, które towarzyszą nam przy czytaniu. Nie tego się spodziewałam po Zimowli, zupełnie inne wyobrażenie miałam, gdy po nią sięgnęłam. Pomyliłam się, jednak to, co tu otrzymałam to naprawdę kawał fascynującej historii. Humorystyczna, nieodkładalna a przede wszystkim ciekawa książka opowiedziana oczami młodej dziewczyny - która w życiu nie ma łatwo. I choć wszystko jest smutne, trudne i zagmatwane, sposób w jaki autorka nam to przedstawiła sprawił, że nie raz się śmiałam. Ojciec - wróżbita to postać, która już nigdy nie wypadnie mi z głowy! Każdy ma tutaj swoje miejsce, ale większość opisów rozbrajała mnie niesamowicie. Kompletny chaos, w którym tkwimy, przewracając kartki, długo nie wyjaśnia absolutnie nic. Więc chyba jedynym zastrzeżeniem będą przydługie opisy. Na obronę jednak zaznaczę, że po nich zawsze napięcie rozładowała któraś z postaci powalającym na kolana tekstem. Czułam, jakbym czytała dobrą komedię i przypuszczam, że wielu z Was także odczułoby satysfakcję z czytania. Wielowątkowa fabuła z przeskokami w czasie zupełnie mnie wchłonęła. Chciałabym raz na jakiś czas przeczytać coś w tym guście, jest to świetna odskocznia od mordów (choć taki wątek również się pojawił na stronach Zimowli). Nieprzeciętna książka, drugiej nawet zbliżonej do niej nigdy nie udało mi się przeczytać. Choć liczy sobie ponad sześćset stron czyta się lotem błyskawicy.

Podobała mi się książka Słowik. Świetna opowieść, jakby trochę z przeszłości, ale wciąż aktualna. Sprawiła, że przeniosłam się w klimat polskiej prowincji, niewyjaśnionych intryg i plotek. Autorka potrafi doskonale ukazać kontrast między szarością dnia codziennego, a opowieścią o zabawnych, ciekawych bohaterach. Jest rzeczowa, ale też poetycka. Dobra literatura

Ta książka jest dziwaczna, przepełniona wielką ilością wspominanych realno-magicznych detali z którymi przegrywa narracja. Hiperrealistyczne widokówki ze zdziwaczałej prowincji dławią w kolejnych rozdziałach, po 250 stronach oczekiwania na ruszenie z kopyta, po kolejnych wprowadzających retrospekcjach oczekiwanie zamienia się w zniecierpliwienie i bezdech w lęku że tych strzelb w pierwszym akcie jest tyle że nie starczy wątków żeby je odpalić. A w tym schemacie książka jedzie kolejne 300 stron. I dialogi które brzmią jak występ początkującego kabaretu: pod szorstką warstwą językową pozornie zaskakujące, wykrzyczane szeptem, w efekcie oczywiste, pojedynki ze spaghetti westernów. Głowna bohaterka jawi się jak nosicielka gargantuicznych zbiorowych wspomnień, nieprawdopodobnych do zapisania w hipokampie jednego człowieka, i przez to bez własnej osobowości, chociaż wytyczona do roli detektywa-cienia, podejrzanie naiwna a jednak wszystkowiedząca, nie wiadomo czy ma lat 17 czy 117. Niby z tylu zacienionych kątów Cukrówki naświetlony jest tajemniczy główny wątek fabularny, a jednak trudno uwierzyć że o coś w ogóle chodzi oprócz prawie grafomańskich popisów, kończonych powtarzalną formułą "zaskakujących" puent. Ilość wykoślawień w figurach bohaterów przekreśla ich jakąkolwiek realność, przekracza też granice magiczności. Autorka próbuje serwować nam opowieść która jednocześnie w naszym imieniu trawi, interpretując każdy niuans. Gdzieś około 570 strony orientuje się że pora już kończyć, a tu dalej nic nie wiadomo, i zaczyna tłumaczyć, pada bezpośredni zwrot do naszej nieruchawej grupki czytelników śledzących z zapartym tchem kadry z życia Cukrówki, "jak zapewne zauważyliście"... i zabiera się do odkrywania wszystkich kart, strona po stronie, ze zdumieniem że wątki są tak niezdecydowane co do swojego znaczenia. Co i rusz zapytuje siebie z niedowierzaniem o kolejne zdarzenia, a demaskując magiczność Cukrówki przy okazji zdradza wątpliwą wagę samej powieści. Brnęłam przez to z narastającą irytacją: bo to jest o tyle dziwne że posługując się tymi samymi środkami autorka w debiucie zachwycała nieprzewidywalnością, i czułym talentem do przyłapywania świata w jego uchybieniach, abberacjach, odszczepieniach. Postacie w swoich wynaturzeniach były przekonujące co do swojej realnej genezy, historia płynęła jak czas nie pomijając niczego, sycąca i nurtująca. Pewne niedopowiedzenia zostawiały zdrowy intrygujący dystans. W "Atlas:Doppelganger" autorka była powierniczką magicznej historii, w "Zimowli" role się odwróciły, autorka popłynęła za swoim talentem i rozmachem, haratając historię. Trzymam kciuki za kolejne podejście.

Niebanalna, absurdalna i osobliwa mieszanka realizmu i magii. Cukrówka to niewielkie miasteczko w Dolinie Zmornickiej, w województwie małopolskim. Czas jakby stanął tam w miejscu. Główna bohaterka wraz z kolegami – Miszą i Hansem – próbują odkryć lepkie niczym miód sekrety lokalnej społeczności. Bo zachowanie Pszczelarza wydaje się mocno podejrzane, i Magda, która nocą, kompletnie naga, wdrapuje się na dachy domów i... śpiewa, nie wspominając o dziwnym zleceniu Kablarza, który ewidentnie kręci kolejny interes. Zadziwiające, że w Cukrówce, mieście cudów, ukryto tak wiele mrocznych tajemnic... "Omijana przez główna drogę, pozostaje zagnieżdżona w bezpiecznej prowincjonalności". ... razem ze swoimi sekretami, uprzedzeniami i lokalnymi wierzeniami. Cukrówka to synonim małych miejscowości, które niejako utknęły, zawieszone w przeszłości, z uprzedzeniami, stereotypami i przekonaniami mieszkańców. Ta powieść to taka mozaika gatunkowa – po trosze kryminał, odrobinę powieść obyczajowa z niedużym wsadem magii i sporym naciskiem na warstwę psychologiczną. Pani Słowik zaciera granicę między rzeczywistością a fikcją oraz dokłada solidną porcję niekonwencjonalnego humoru. I to w pięknym stylu, bo język jakim posługuje się autorka zasługuje na uznanie. Zabawa słowem, niebanalne epitety i metafory nadają powieści specyficzny wydźwięk lirycznej prozy. W tej książce można się rozsmakować, wtopić w lekko klaustrofobiczny klimat i smakować każde zdanie. Ale! O ile snucie historii i pozostawanie w obrębie głównego zagadnienia powieści (jakim uznaję relacje miedzy przyjaciółmi oraz tajemnicze – po trosze kryminalne – wydarzenia jakie zalewają Cukrówkę) było pasjonującą przygoda, o tyle lawirowanie wokół głównego tematu już niekoniecznie... Liczne retrospekcje, szczególnie te dotyczące kariery wróżbiarskiej ojca głównej bohaterki, zbyt mocno spowalniały fabułę. Przyznam się ze wstydem, że te fragmenty pomijałam... Liczne dygresje wprowadzały lekki zamęt w fabułę, co prawda nie gubiło to głównego wątku, ale mocno spowalniało akcję. Nie zmienia to jednak faktu, że "Zimowla" to bardzo dobra, wymagająca literatura. Nie dla każdego, bo nie każdy odnajdzie się w sposobie narracji, licznych dygresjach i skrupulatnym, acz powolnym dobijaniem do finału perypetii mieszkańców Cukrówki. Lekturę polecam "literackim smakoszom" =)

Pełna recenzja: https://przymuzyceoksiazkach.com.pl/2019/10/zimowla-dominika-slowik-recenzja/ Gdy trzy lata temu Dominika Słowik była nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za “Atlas: Doppelganger” można się było zastanawiać, czy właśnie objawia się nam świetna i pewna swojego pióra autorka czy mamy jedynie do czynienia z gwiazdą jednego sezonu. Po “Zimowli” nie mam już wątpliwości, że Słowik na dłużej zagości w świadomości czytelników. Pisze tym samym własną historię, której, zdaje się, nikt poprawiać ani przepisywać nie będzie musiał. A to cechuje tych naprawdę bardzo dobrych.

Małe miasteczko gdzieś na południu Polski. Dla młodej narratorki pełne tajemnic, zjawisk nadprzyrodzonych, dziwnych ludzi. Babcia komunistka, ojciec księgowy porzuca pracę by zająć się ezoteryką, Pszczelarz tresujący dziwne pszczoły, wędrujący Kablarz, lunatykująca córka Prezesa, tajemnicze poszukiwania, duszna atmosfera napięcia i oczekiwania ... na cud? na odnalezienie skarbu ? A może ta atmosfera to skutek eksperymentów z alkoholem i narkotykami ? Jakie tajemnice skrywa miasteczko ? Polecam!