Żeglarz (okładka miękka)

„Żeglarz” Agnieszki Pruskiej to już trzeci tom cyklu komisarz Barnaba Uszkier. Niestety poprzednich tomów nie czytałam i nie mam porównania, czy każdy z nich jest tak samo fajnie napisany, jak ten. Na pewno nadrobię zaległości, a teraz zapraszam Was na recenzję. W Gdańsku podczas regat o Puchar Obrońców Westerplatte zostają odnalezione zwłoki byłego żeglarza. Śledztwo przejmuje się komisarz Barnaba Uszkier i jego zespół. Bardzo szybko odkrywają czyje to zwłoki i śledztwo nabiera tempa. Jednak okazuje się, że za życia Jan Kuśmierski był chodzącym ideałem, nie miał z nikim zatargów, więc śledczy nie mają żadnego punku zaczepienia. Fakt, że zwłoki przebywały w wodzie, także utrudnia sprawę, bo ślady praktycznie przepadły. Czy komisarz Barnaba odkryje, kto stoi za śmiercią Kuśmierskiego? Kto wygra ten pojedynek, doświadczeni śledczy, czy może sprytni przestępcy? Przekonajcie się sami. „Agnieszka Pruska to autorka serii z komisarzem Barnabą Uszkierem w roli głównej. Podobnie jak jej bohater ćwiczy aikido. Członkini Oliwskiego Klubu Kryminału, felietonistka i recenzentka serwisu Zbrodnia w Bibliotece. Czytelników zaprasza również na swoją stronę www.agnieszkapruska.pl” Kryminał to gatunek literacki, po który sięgam bardzo często, w szczególności wtedy, gdy „przeje” mi się inna literatura. To gatunek, który niesamowicie mnie pochłania i gdy zawsze sięgam po taką książkę, mam nadzieję, że mnie nie zawiedzie. Tym razem moje nadzieje się sprawdziły, gdyż „Żeglarz” to naprawdę ciekawa i wciągająca powieść. Autorka umiejętnie wciąga czytelnika do świata śledczych i ukazuje cienie i blaski ich pracy. Zostało to przedstawione tak perfekcyjnie i skrupulatnie, że ich środowisko staje się nam bliskie, a ja sama podczas czytania nie raz miałam wrażenie, że przeniosłam się do tej historii i gdzieś z boku przyglądałam się ich pracy, ich rozmowom i przesłuchaniom. Po prostu widać, że pani Agnieszka bardzo dobrze przygotowała się w tym temacie. Jednak praca policji to nie tylko jedyny temat, który został przez autorkę idealnie przedstawiony. Jak sam tytuł mówi, książka ma wiele wspólnego ze żeglarstwem i podejrzewam, że i tutaj autorka musiała poświęcić wiele czasu, by wszystkiego się dowiedzieć. Dzięki temu powstał naprawdę bardzo dobry kryminał, który trzyma w napięciu do ostatniej strony. Tak jak pisałam wyżej, na pewno przeczytam poprzednie tomy, gdyż komisarz Barnaba i jego załoga niesamowicie przypadli mi do gustu. Zostali oni bardzo ciekawie wykreowani i każdy z nich wzbudzał we mnie inne emocje. Poza tym książka pełna jest napięcia, co chwila coś się dzieje i pojawiają się kolejne intrygi, które nie pozwalają rozstać się z lekturą. Dla mnie osobiście to wyznacznik dobrej książki. Przy okazji poznajemy także prywatną twarz komisarza, który boryka się ze swoimi problemami. Jakimi? Przekonajcie się sami. To, co było dla mnie dużym zaskoczeniem, oczywiście zaskoczeniem na plus, to to, jak został czytelnikowi przedstawiony Gdańsk. Agnieszka Pruska w piękny sposób pokazuje to miasto, poznajemy jego historię, architekturę, a nawet związane z tym miastem legendy. To naprawdę ogromna zachęta, by odwiedzić nasz piękny polski Gdańsk. Książkę polecam Wam wszystkim, nie tylko fanom kryminałów i myślę, że się nie zawiedziecie. Z możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Oficynka.

Moje trzecie spotkanie z powieścią Agnieszki Pruskiej. Seria o komisarzu Barnabie zdecydowanie przypadła mi do gustu z jednego powodu. Nareszcie ktoś postanowił przedstawić pracę policji realnie, a nie jako bajkę. Pokazuje nam krok po kroku jak wygląda śledztwo, które niestety składa się z ogromnej ilości przesłuchań - żeby było mało kolorowo to takich co nic nie wnoszą - oraz stos papierów i raportów. Szczerze powiem, że jako miłośniczka kryminałów i osoba, która ma ich za sobą więcej niż dużo nie znalazłam książki, która brała by pod uwagę takie aspekty pracy policjanta. Podczas regat o Puchar Obrońców Westerplatte w marinie znaleziono zwłoki byłego żeglarza. Śledztwo przejmuje Barnaba Uszkier wraz ze swoją ekipą. Jako, że sprawa obejmuje środowisko trójmiasta to korzystają też z pomocy innych. Pierwszym krokiem policjantów jest w ogóle poznanie tożsamości ofiary co następuje bardzo szybko.Okazuje się być nią niejaki Jan Kuśmierski. Zaczynają więc rozmowy. Z rodziną, przyjaciółmi, znajomymi czy byłymi kobietami. I tak po kilkudziesięciu takich spotkaniach i rozmowach okazuje się, że zamordowany był... chodzącym ideałem. Z nikim nie miał na tak zwanym pieńku, ale też nikomu się nie zwierzał, nikt nie wie dlaczego Kuśmierski zarzucił ukochane przez siebie żagle, a mimo to bywał na regatach i ważniejszych zawodach. A fakt, że zwłoki znaleziono w wodzie nie pomaga, bo ślady praktycznie przepadły. I tym sposobem policjanci stoją w miejscu... "Napadnięty i ogłuszony nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po jakim czasie zamordowany, a następnie wrzucony do wody. Też nie wiadomo gdzie" * "Równie dobrze mógł się z kimś umówić w nieznanym nam celu w nieznanym nam miejscu i dostać po łbie" ** Jak więc ruszyć ze śledztwem, gdy nic nie chce drgnąć, ofiara jest ideałem, a śladów tyle co kot napłakał? Uszkier i jego ekipa znajdzie na to sposób. Będą drążyć, pytać, sprawdzać. Jednak czy uda im się rozwikłać tą sprawę i czy ofiara będzie tylko jedna to już musicie sprawdzić sami. Oczywiście pojawia się tu jeszcze wątek prywatny Barnaby z poprzedniej części. Uszkier będzie prowadził własne śledztwo w sprawie nieślubnego syna - czy faktycznie takiego ma? Jest wiele rzeczy za które mam ochotę podziękować pani Agnieszce. Tak jak wspomniałam czytam ogromne ilości kryminałów, ale żaden autor nie wpadł na pomysł przedstawienie realnej pracy policji. Wiem, że czytelnikowi który po tym gatunku spodziewa się dynamiki i akcji nie będzie się to podobało, bo książka na tym trochę traci, ale osobiście wolę spokojny realizm niż dynamiczną fikcję. Poza tym autorka postawiła na jeszcze coś - ukazanie czytelnikowi historii i architektury Gdańska. Ja nigdy tam nie byłam, ale dzięki opisom i internetowi sporo się dowiedziałam i zobaczyłam. Gratuluję i podziwiam autorkę za przeprowadzony research w środowisku żeglarskim czy policyjnym. Już czekam na kolejną część z Uszkierem, a na razie planuję przeczytać "Zwłoki..." pani Agnieszki. Polecam gorąco. * - cytat z "Żeglarz" Agnieszka Pruska, str. 28 ** - cytat z "Żeglarz" Agnieszka Pruska, str. 134 Więcej na: www.swiatmiedzystronami.blogspot.com

O ile poprzednie książki pani Pruskiej nie były wybitne, ale szybko się je czytało, to z "Żeglarzem" było inaczej. I nie zawiniła tutaj objętość, chociaż książka jest tak gruba jak dwa poprzednie tomy i jeszcze troszkę, ale dlatego, że praktycznie nic się nie działo. Rozumiem, że autorka chciała rzetelnie oddać realia pracy policjanta, ale cała powieść skupia się na wymyślaniu nowych pytań dla świadków i zdawaniu raportów szefostwu. Zwieńczenie trylogii z nadkomisarzem Uszkierem jest monotonne i nudne. Autorka nie obroniła się nawet pomysłem na morderstwo. W ogóle z książki na książkę było gorzej. "Literat" fascynował, zaskakiwał, "Hobbysta" trochę przynudzał i już nie był tak szalony, ale niezły. W "Żeglarzu" nawet rozwiązanie zagadki nie jest ciekawe, a wręcz głupie. Szalę przeważyło wydanie książki. Nie mówię tutaj o okładce, bo ta bardzo mi się podoba (jak pozostałe), ale o korekcie. Ogromna liczba literówek, drobnych błędów, ale też większych. Bo rozumiem, że można pomylić imię świadka, gdy jest ich tylu, ale jeśli przez trzy książki wspomina się dość często o sekretarce szefa, to jak można przeinaczyć jej imię z Matyldy na (chyba) Mariolę? Szkoda mi żegnać się z załogą Uszkiera, bo mimo tego iż on sam jako szef był beznadziejny, to polubiłam tych ludzi. Nie będę jednak tęsknić za potocznym stylem pisania pani Agnieszki Pruskiej, ciągłymi powtórzeniami czynności (notoryczne robienie herbaty, pouczanie Bukowskiego i jego ponawiające się zwroty) i nudnym prowadzeniem sprawy. Polecam pierwszą książkę tej autorki, ale kolejne można sobie odpuścić.