Zbyt blisko (okładka miękka)

Connie, zawsze lubiła być komplementowana. Gdy w jej życiu pojawiła się Ness, kobieta w końcu miała najlepszą przyjaciółkę, która doceniła jej styl, perfumy i fryzurę. Nie minęło dużo czasu, gdy ich córki się zaprzyjaźniły, a one same spędzały coraz więcej czasu w swoim towarzystwie. Ness obcięła włosy podobnie do Connie, zaczęła nosić podobne ubrania, a gdy rozpadło się małżeństwo Ness, Connie wspierała przyjaciółkę jak mogła. Niedługo później Ness, była obecna w każdej minucie życia kobiety i trochę zaczęło to być męczące... Pewnego dnia, Connie budzi się w szpitalu psychiatrycznym, w którym okazuje się, że popełniła straszliwą zbrodnię. Nie pamięta tylko co zrobiła i nie rozumie dlaczego wszystkie bliskie jej osoby pałają taką nienawiścią. Kobieta, krok po kroku odkrywa swoją przerażającą historię. "Zbyt blisko" to historia, która mogła być dobra, ale uważam, że jej potencjał nie został do końca wykorzystany. Książkę czyta się dobrze i nic tutaj nie mogę temu zarzucić, ale jednak czegoś jej brakuje. Ta książka, to tak zwany średniak, można ją przeczytać, ale nie zmieni Waszego życia. Warto też wspomnieć, że jednocześnie z historią Connie, poznajemy też jej psychiatrę doktor Emmę. Ta historia też od początku jest ciekawa, ale według mnie bardzo spłycona. Same wydarzenia z jej życia zostały tak wylane na strony książki jakby autorka nie miała pomysłu kiedy je zdradzić, a szkoda, bo to wszystko mogłoby być nawet całkiem ciekawe, gdyby zostało inaczej przedstawione. Generalnie jeżeli lubicie takie książki, które traktują o zbrodni, o tajemnicach w rodzinie, a akcja dzieje się głównie w szpitalu psychiatrycznym, to możecie przeczytać. Ja nie uważam czasu na nią poświęconego jako zmarnowany, ale mojego świata nie wywróciła;)

Kolejna wyczekiwana przeze mnie pozycja, coś dla fanów lekkich thrillerów. Bardzo przyjemna książka o popularnej dosyć ostatnio tematyce. Amnezja, zdrady, przyjaźń, miłość, rodzina.. Tę książkę czyta się bardzo szybko, jest dosyć cienka, do tego autorka pisze w ciekawy sposób i nie ukrywam, że najbardziej podobało mi sie, że nieraz mocno się uśmiałam 😂 Poczucie humoru i teksty 9-letniej dziewczynki chyba najbardziej mnie urzekły ☺ Nie chce wam spojlerować, bo wiem, że wielu z was ma tę książkę dopiero przed sobą. Jednak dodam, że spodziewałam się po lekturze czegoś mocniejszego. Czekałam na ogromne emocje, których ostatnio mi brakuje chyba 🤣 Mimo to książkę polecam najmocniej bo czuje, że tematyka przypadnie wszystkim do gustu 😊😍

Connie od pierwszego spotkania była zachwycona Ness; ta piękna kobieta wiedziała, jak przyciągnąć czyjąś uwagę. I -jak sądziła Connie- dostąpiła tego zaszczytu, aby stać się przyjaciółką Ness, dzielić się z nią wszystkim. Dosłownie wszystkim... Szybko okazuje się, że kobiety mieszkają zaledwie kilka domów od siebie. Razem z Leah, partnerką Ness oraz Karlem, mężem Connie, tworzą grupę przyjaciół, dzielących ze sobą wszystkie radości i smutki. I choć Connie cieszy się z tej zażyłości, to w głębi ducha wie, że coś tu nie gra; że w jakiś sposób jej przyjaciółka regularnie zagarnia każdy kawałek jej jestestwa, stając się jej wersją. Patrząc na Ness nie wie, czy ta podstępna kobieta kiedykolwiek była tą słodką, nieporadną przyjaciółką, czy to tylko idealna maska. Tragiczne wydarzenia sprawiają, że tego dnia Connie budzi się w szpitalu psychiatrycznym. Nie wie, co się wydarzyło i dlaczego znajduje się w tym ponurym pokoju. I dlaczego nie ma przy niej jej bliskich? Co uczyniła, że jej własne dzieci się jej boją? Nie ma to jak lektura o przyjaźni, która w pewnym momencie staje się obsesją. Sami pomyślcie- Connie nigdy nie uważała się za specjalnie piękną czy intrygującą kobietę (oczywiście miała inne walory, z których nie zdawała sobie sprawy), a tu na jej drodze staje Ness. Ta piękna, zabawna Ness, która szybko podbija serca tłumu. Ale zamiast naturalnej zazdrości, kobiety zaprzyjaźniają się- ba, Connie zdarzało się myśleć o czymś więcej niż tylko przyjaźń. A tu nagle coś takiego... okazuje się, że Karl, jej mąż, również zauważa pozytywne cechy przyjaciółki. I relacja kobiet nie powstrzymuje go przed zadurzeniem się w Ness. Autorka bardzo skrupulatnie buduje napięcie, choć praktycznie od początku czytelnik miał świadomość, że z tej przyjaźni nic dobrego nie wyjdzie. Zastanawiało mnie tylko, czy Ness po prostu chciała wcielić się w czyjeś życie, a może pomogły jej w tym nieoczekiwane okoliczności? Czy od początku grała przyjaciółkę Connie, by później zabrać jej to, co dla niej najważniejsze? Przez chwilę zastanawiałam się też, czy do innych wydarzeń doszło, czy to tylko chora wyobraźnia Connie. Czy to niezdrowe fantazje pchnęły ją do nieakceptowalnych działań, a może to wszystko działo się wyłącznie w jej sferze wyobraźni? Przyznam, że zakończenie (jak dla mnie) było lekko zagmatwane. Uznano, że Connie ma jakieś kłopoty psychiczne. I z jednej strony wskazywałoby to, iż udział Ness w całej tragedii został przez nią wymyślony, a z drugiej... może to właśnie on doprowadził do pobytu bohaterki w szpitalu psychiatrycznym?

Dopiero ostatnie 100 stron książki nadaje jej charakteru i jest esencją całego opisu reszta to rozwlekłe relacje głównej bohaterki, które mało co wnoszą do fabuły książki. W trakcie jej czytania okazywało się, że muszę ją odłożyć żeby całkiem się nie zniechęcić do przeczytania jej do końca. Ma się wrażenie, że sam pomysł na fabułę jest intrygujący i będzie potrafił przyciągnąć uwagę jest jednak odwrotnie. Niestety nie będę należeć do fanów tej książki, nie podobała mi się i nie zapadnie na dłużej w pamięci to pewne.

Najlepsza przyjaciółka, czy największy wróg? Kochani dziś porozmawiamy o kobiecej przyjaźni. Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale osobiście uważam, że my kobiety, jesteśmy bardzo otwarte na nawiązywanie kontaktów i zacieśnianie relacji z innymi kobietami. Wystarczy chwila, a już znajdujemy wspólną płaszczyznę porozumienia, coś, co nas łączy i tak oto rodzą się przyjaźnie, często na całe życie. Jednak dziś przychodzę do Was z przestrogą, abyście uważały, kogo wpuszczacie do swojego życia i jak bardzo zażyłą relację budujecie, ponieważ to, co na początku jawi się jako godna pozazdroszczenia więź, z biegiem czasu może przerodzić się w toksyczną przyjaźń, która może skończyć się tragedią. Do tego, aby Was ostrzec, skłoniła mnie książka Natalie Daniels „Zbyt blisko”, z której recenzją do Was dziś przychodzę. Na kartach książki zostaje nam przedstawiona przyjaźń Connie i Ness, dwóch kobiet, które poznały się na placu zabaw. Podczas gdy ich dzieci bawiły się beztrosko, one jak to w takich przypadkach najczęściej bywa, zaczęły ze sobą rozmawiać. W trakcie rozmowy Connie dowiaduje się, że nowo poznana kobieta jest jej sąsiadką, która wraz z rodziną przeprowadziła się niedawno do ich miasteczka. Wkrótce nasze bohaterki zaczynają spotykać się, coraz częściej, a za sprawą rozpadu małżeństwa Ness, w którego trakcie to właśnie Connie służy jej wsparciem i pocieszeniem, stają się sobie jeszcze bardziej bliskie. Wraz z upływem czasu Connie zaczyna uświadamiać sobie, że przyjaciółka stara się zawładnąć jej życiem, a ona sama pozwoliła zbliżyć się jej do siebie „Zbyt blisko”. Przyjaźń przeradza się w obsesję. Connie nie może znieść, że Ness pozbawiła jej przestrzeni osobistej i chce zawłaszczyć ją dla siebie, nie pozostawiając czasu dla jej rodziny. Zapewne już teraz możecie się domyślić, że to, co dzieje się między kobietami, nie wróży nic dobrego. W tym miejscu chcę zwrócić Waszą uwagę na bardzo wymowne okładkę książki, która w połączeniu z niezwykle ciekawym opisem mocno mnie zachęciła do sięgnięcia po tę pozycję. Widzimy dwa kubki kawy na tacy stojącej na drewnianej ławce podobnej do tych, jakie możemy spotkać w parku. Na jednym z kubków oraz ławce widnieją ślady krwi. W moim odczuciu kubki kawy symbolizują dwie bohaterki opowieści, ławka natomiast to symbol miejsca ich spotkania, ale dlaczego na jednym z kubków i ławce widnieje krew? Przecież krew to krzywda, zbrodnia, cierpienie. W takim razie co takiego się stało? Na to i wiele innych pytań wspólnie ze swoją psychiatrą sądową stara się znaleźć, odpowiedz Connie, która przebywa obecnie w szpitalu psychiatrycznym. Niestety nie wie, dlaczego znalazła się w takim miejscu. Jedyne co zostało jej powiedziane to, że dopuściła się strasznej zbrodni. Sama niestety nic nie pamięta. Cierpi na amnezję dysocjacyjną, a może tylko udaje? Sprawdźcie to sami. Po to, by wspólnie z Connie, dotrzeć do prawdy jest właśnie psychiatra sądowa Emma Robinson. Poza tradycyjnymi sesjami terapeutycznymi Emma prosi swoją podopieczną, aby ta opisywała jej swoje życie, zanim znalazła się w sytuacji, w której znajduje się obecnie. To właśnie z plików wysyłanych na maila do Emmy dowiadujemy się szczegółów o tym, jak wyglądała przyjaźń Connie i Ness, ale również poznajemy kulisy jej życia małżeńskiego, które nie jest pozbawione cieni. Po tak przedstawionej fabule książka wydaje się ciekawa i intrygująca, ale mnie niestety nie zachwyciła. Owszem zamysł na fabułę jest bardzo trafiony, ale w moim odczuciu jego potencjał nie został odpowiednio wykorzystany. Tak jak w kuchni liczy się sposób podania dania, który ma podsycić apetyt, tak samo w przypadku książek uważam, że dobry pomysł to nie wszystko, trzeba jeszcze przedstawić go tak, by czytelnik nie mógł oderwać się od książki, a nawet myślał o niej długo po jej przeczytaniu. Niestety ja czytając „Zbyt blisko”, niczego takiego nie doświadczyłam. Na okładce książki czytamy: „Ta pełna napięcia i zwrotów akcji opowieść zachwyci czytelniczki...”. Według mnie było zupełnie odwrotnie. Zabrakło napięcia i dynamiki akcji, co sprawiło, że dla mnie momentami czytanie stawało się męczące i nużące. Ponadto samo zakończenie również nie satysfakcjonuje. Autorka pozostawiła czytelników z wieloma niedopowiedzeniami, wzbudzając poczucie niedosytu. Było jednak też coś, na co moim zdaniem warto zwrócić uwagę, a mianowicie specyficzna relacja i więź porozumienia, jaka wytworzyła się między Connie i Emmą. Relacja, która mocno wykracza poza układ pacjent – lekarz. Kobiety mimo tego, że znajdują się w zupełnie innym miejscu w swoim życiu łączy coś, co zbliża je do siebie? Ale czy to na pewno dobrze, o tym musicie przekonać się sami. Reasumując „Zbyt blisko” to thriller psychologiczny dla osób, które dopiero zaczynają poznawać ten gatunek i nie mają wobec niego dużych oczekiwań. Lekki styl autorki i przystępny język sprawiają, że książkę czyta się dość szybko. Myślę, że spokojnie przeczytacie ją w jeden wieczór.

"Może wszyscy jesteśmy tykającymi bombami..." Życie niejednokrotnie udowadnia, że najbliżsi potrafią najmocniej zranić. W poszukiwaniu ciepła i zrozumienia dopuszczamy do siebie ludzi, którzy później nadużywają zaufania. Zastanawiamy się, czy gdybyśmy wydłużyli dystans, ograniczyli dostęp do naszych tajemnic, to nie wyszlibyśmy na tym lepiej. Niepewny bilans zysków i strat, w obu opcjach, otwartości kosztem zawodu, zamknięcia kosztem zażyłości. Powieść zachęca do bolesnych refleksji, wywołuje niewygodne pytania, prowokuje do dialogu z wewnętrznym ja, każdy z nas na jakimś etapie życia postąpił wbrew wyznawanym wartościom, osiągnął coś kosztem drugiej osoby. Przygoda czytelnicza wywołuje różnorodne emocje, gorzkie brzmienia mieszają się ze słodkimi, a nienawiść z miłością. Prawdziwość, bezpośredniość i surowość przebijają się w historii, wyraźnie odznaczają się skazy kondycji współczesnych małżeństw i przyjaźni. Constance Mortensen, kobieta doprowadzona na skraj przepaści, unikająca konfrontacji z mroczną przeszłością, chroniąca się w pozornej uldze amnezji dysocjacyjnej, czepia się resztek świadomości i dryfujących żalów, aby utrzymać się na powierzchni życia. Zamknięta w zakładzie psychiatrycznym mierzy się z faktami. Nawiązuje osobliwą nić porozumienia z doktor Emmą Robinson. Wiele łączy obie kobiety, dostrzegamy podobieństwa w losach, przyglądamy się, na jakich zasadach intensyfikuje się relacja. Widzimy, jak zaburzenia psychiczne rzutują na codzienność chorego, ale również, jak sąsiedztwo odchyleń wpływa na zdrową osobę. To też ugryzienie tematyki wątpliwych standardów leczenia, szablonowego spojrzenia na konkretne przypadki, powierzchowności przeprowadzanych wywiadów, łatwości w przepisywaniu zbędnych leków wśród lekarzy pierwszego kontaktu. Duszną atmosferę powieści przełamują krótkie wstawki nastoletniej naiwności i humoru, dające chwilę spokojnego oddechu i pokazujące dystans sąsiadujących pokoleń, gdyż niektóre sprawy rozumie się dopiero po skolekcjonowaniu odpowiedniej dawki życiowych doświadczeń. Wnikliwa charakterystyka postaci, głęboko wkraczamy w ich życie, wiarygodność rośnie, gdyż bohaterki zmieniają się, rozwijają. Thriller nie jest nastawiony na akcję, wręcz przeciwnie, cechuje się świadomym spowalnianiem interpretacji ludzkich zachowań, z jednej strony fabuła odwołuje się do silnych odczuć, z drugiej wymaga stawienia im czoła z punktu widzenia zwykłego obserwatora. Toksyczna przyjaźń między kobietami, rodząca się przypadkowo na placu zabaw podczas opieki nad dziećmi, dająca wrażenie zrozumienia i ukojenia, zarazem kawałek po kawałku zabierająca to, co najcenniejsze. Poczucie winy oznaczające, że człowiek zastanawia się nad sobą, analizuje czyny, wyciąga wnioski i jest skłonny do przemiany, a w konsekwencji przebacza sobie. Ale czy faktycznie? Przyznam, że dla mnie książka za szybko się skończyła, chciałam przeciągnąć grę docierania do prawdy, tym bardziej, że przyzwyczaiłam się do powolnych rytmów, a finalna odsłona sporo nie ujawniła, nie dała odpowiedzi na istotne pytania, zupełnie jakby ponaglana terminem oddania do druku przedwcześnie zgasła, a zapowiadało się wyśmienicie. bookendorfina.pl