Zbrodnia w szkarłacie (okładka miękka)

uwielbiam takie książki, klimatyczne z doskonałą intrygą. Zaczęłam od " Zbrodni w błękicie" potem kupiłam pozostałe pozycje Pani Katarzyny - żadna mnie nie rozczarowała. Pani Kasiu czekam na kolejne ! ale duuużo bo czytam jedną dziennie :)!!

Rok 1900. W Dworze w Jeziorach pod Poznaniem trwają gorączkowe przygotowania do ślubu. Wydawałoby się, że wszystko układa się naprawdę dobrze, a młoda dziedziczka - Helena jest niezwykle szczęśliwa. Jednocześnie w Jeziorach pojawia się Jan Morawski, inteligentny detektyw-pasjonata, którego zadaniem jest odnalezienie skarbu pozostawionego przez dziadka. Jednak pozytywny bieg zdarzeń zakłóca jedno wydarzenie... W Dworku zostaje zamordowany mężczyzna. Wszyscy są podejrzani. Kto ostatecznie okaże się bezlitosnym mordercą?

"Zbrodnia w szkarłacie" to czwarty tom cyklu opowiadającym o Janie Morawskim, ziemianinie, który pasjonuje się wszelkimi zagadkami i tajemnicami. Przyznaję, że nigdy wcześniej nie słyszałam o tej serii, dlatego, gdy przystępowałam do lektury tej powieści nie miałam pojęcia, że jest to jakakolwiek kontynuacja wcześniejszych części. Na całe szczęście, w ogóle nie przeszkodziło mi to w czytaniu. Nie trzeba wcale znać poprzednich książek, aby cieszyć się z czytania tych nowszych. Choć na pewno w przyszłości sięgnę po wcześniejsze tomy.

Nie mam szczególnego zamiłowania do twórczości polskich pisarzy. Są wyjątki, ale jest ich bardzo mało. Do tego zacnego grona mogę zaliczyć autorkę "Zbrodni w szkarłacie", Katarzynę Kwiatkowską. Jej dzieło pochłonęło mnie praktycznie od samego początku, a sprytnie skonstruowana intryga sprawiła, że nie mogłam się oderwać od tak absorbującej lektury. Muszę przyznać, że podeszłam do tej powieści dosyć nieufnie, bo to pierwszy kryminał rodzimego autora, który miałam okazję przeczytać. Jak się okazało - moja początkowa nieufność była całkowicie bezzasadna. Co najlepsze, ta książka trzyma w napięciu. Katarzynie Kwiatkowskiej należą się duże brawa za tak sprawne i umiejętne operowanie w świecie tajemnic i mrocznych knowań. Na uwagę zasługuje także element zaskoczenia, ponieważ ciężko jest przewidzieć, jakim torem potoczy się akcja. Kryminały są świetne i niezwykle pełne napięcia oraz suspensu, o ile pisarzy umieją udźwignąć ciężar tego dosyć trudnego gatunku.

Przed lekturą "Zbrodni w szkarłacie" nie pomyślałabym, że spodoba mi się osadzenie akcji w 1900 roku. Wręcz przeciwnie - należę do młodego pokolenia, dlatego wolę teraźniejszość, niż czasy trochę bardziej odległe. Jednak w tej książce okazało się to dla mnie najlepszym atutem. To świetne uczucie móc zanurzyć się w powieść, gdzie Polacy byli uciskani i ciemiężeni przez Niemców. To budujące móc obserwować, jak radzili sobie ludzie w tej trudnej sytuacji i jak starali się nie oddać swoich majątków w obce ręce. Nie sądziłam, że odnajdę się w roku 1900, ale co zadziwiające - odnalazłam się. Teraz nie potrafię sobie wyobrazić detektywa Jana Morawskiego w innej scenerii.

"Zbrodnia w szkarłacie" to sprytnie napisany i skonstruowany kryminał, który na pewno nie rozczaruje fanów gatunku, ale także osób, które nigdy nie sięgnęły po tego rodzaju książki. Katarzyna Kwiatkowska - pierwsza dama polskiego kryminału retro wywiązała się ze swojego zadania nawet z nawiązką. Jej warsztat pisarski ciekawi, a nie nuży, nie zawiera zbędnych opisów, ale za to sprawia, że czytanie nie jest żadną trudnością, tylko przyjemnością. Polecam!

Wraz z pierwszą stroną trafiamy w odległe lata, kiedy to zamiast obcisłych spódniczek i jeansów noszono długie, zwiewne suknie. Samochody zastępowano końmi, a długi zaciągało się nie tylko w bankach, ale częściej u majętnych ludzi. Nie było też nowoczesnych sprzętów, komputerów czy skanerów, toteż policja mająca przeprowadzić śledztwo w sprawie zabójstwa, stała przed nie lada wyzwaniem. Było za to z pewnością barwnie i ekscytująco – honorowo, ale i haniebnie, a wszystko to bardzo wyraźnie można wyczuć na każdej kolejnej stronie REWELACYJNEGO kryminału pani Kwiatkowskiej. Zagłębiając się w treść książki opuszczamy otaczającą nas rzeczywistość i wyobraźnią naprawdę przenosimy się do roku 1900. Widzimy dawne tradycje i obyczaje, wciągamy nozdrzami zapach tamtych lat – dobiegający z kuchni, jak i zapach strachu, bo ten, wraz z pojawiającym się trupem, będzie towarzyszył wielu bohaterom. Cała fikcja, wątek dotyczący rodziny Jezierskich, rozgrywany jest na tle autentycznych wydarzeń historycznych. Pojawia się Związek Ziemian mający na celu udzielenie pomocy w administrowaniu majątkami ziemskimi. Jest i klimat pruskich wpływów, gdyż wiadomo, że w tych latach Polska była niestety pod zaborami. Autorka książki, bardzo dobrze zaznajomiona z tematem, łączy to co autentyczne z wytworami własnej wyobraźni, dając tym samym w efekcie bardzo interesującą, wciągającą i klimatyczną lekturę, od której nie w sposób się oderwać.

Różnorodni bohaterowie, nieprzewidywalność akcji i malująca się w egzotycznych kolorach dla nas – współczesnych ludzi – przeszłość, to nie tylko kawał dobrej rozrywki, ale i edukacji. Kunsztownie zaplanowany każdy szczegół, który ostatecznie przynosi rozwiązanie całej zagadki, uświadamia czytelnikowi to, że rozwikłanie tajemnicy było całkiem blisko, a jednak wciąż pozostawało dobrze zakamuflowane. Śledztwo tutaj prowadzone polega na powolnym dociekaniu kolejnych faktów. Niespiesznie i bez użycia nowoczesnych, elektronicznych urządzeń, dochodzi się do sedna sprawy, a finał potrafi naprawdę zaskoczyć. Temu tytułowi mówię zdecydowane TAK. I mogłabym to powtarzać jeszcze przez długi czas. Klimat odległej przeszłości i pomysł na całą akcję, zwieńczony wiarygodnym, ale i zrozumiałym językiem odległych czasów, to coś, czego długo szukałam w książkach tego gatunku. Dotąd nie podarował mi tego żaden współczesny, zagraniczny autor – w których tak wierzę. Otrzymałam to od Polki, która jest bezsprzecznym dowodem na to, że nasi twórcy to mistrzowie na skalę światową, od których wielu powinno się uczyć.

Książkę polecam wielbicielom kryminałów – w szczególności tych rozgrywających się w przeszłości. Może i ci, którzy przepadają za nowoczesnością i sprzętem wyjętym rodem z biur FBI, znajdą tutaj ciekawą odmienność także przypadającą do gustu. Zawsze warto spróbować. W innym wypadku wiele stracicie i uwierzcie, wiem, co piszę. Ja już wyczekuję kolejnej książki tej autorki i mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać, by móc zaspokoić mój apetyt na takie klimaty. Zakosztujcie tej genialnej i świetnie dopracowanej intrygi oraz sprawdźcie, jak dobre okaże się Wasze przeczucie.

Rok 1900. Do dworku szlacheckiego w Jeziorach pod Poznaniem przybywa Jan Morawski. Ma odnaleźć ukryty skarb dziadka i tym samym posag przyszłej panny młodej. Przygotowania do ślubu idą pełną parą, uroczystość tuż tuż, a tymczasem skarbu ani śladu. Jakby tego było mało w domu zostaje popełnione morderstwo i okazuje się, że gospodarstwo było zadłużone i Jezierscy mogą je stracić na rzecz pruskich zaborców. Podejrzani są wszyscy, każdy z mieszkańców miał sposobność by zabić i motyw. Rozpoczyna się wyścig z czasem, gdzie stawką jest nie tylko skarb ale też rodzinna posiadłość i ślub, który też zawisa na włosku. Jedyna nadzieja w słynącym z umiłowania do rozwiązywania zagadek kryminalnych Morawskim.

"Zbrodnia w szkarłacie" została osadzona w trudnych czasach zaborów. Właściciele ziemscy nie mieli łatwego życia, Niemcy tylko czekali na potknięcie by pozbawić ziemi i odsprzedać obywatelom pruskim. W takiej sytuacji znalazł się Jerzy Jezierski, gdy zaciągnął ryzykowną pożyczkę aby spłacić swoje liczne inwestycje na gospodarce. Do tego jeszcze trup. Czy może być ciekawiej? Początek dwudziestego wieku, szlacheckie życie, zwyczaje, zagadka kryminalna. Katarzyna Kwiatkowska umiejętnie połączyła elementy powieści detektywistycznej z realiami historycznymi. Wplecione zwyczaje weselne, podpatrzone zachowania wielmożnych panów, chłopów i opisy codziennego życia na polskiej prowincji nadają książce pełnego realizmu. Nie czujemy by coś stworzone zostało na siłę, by autorka nie wiedziała o czym pisze. Widać, że jej fascynacja dworami wielkopolskimi oraz tradycjami ziemiaństwa nie jest tylko częścią okładkowego blurbu. Katarzyna Kwiatkowska doskonale oddała realia tamtych czasów tworząc tym samym świetny kryminał retro.

Autorka stworzyła na kartach powieści wciągającą i wielowątkową intrygę z wieloma zwrotami akcji pełną wątków pobocznych. Pojawiający się bohaterowie są barwni, ciekawi, wzbudzają naszą sympatię, niektórzy antypatię czasem bawią. Nie są papierowi, wszyscy coś ukrywają, knują za plecami Morawskiego i prowadzącego śledztwo z ramienia policji Joachima Engela. Jak w rasowym kryminale Agathy Christie wszyscy są podejrzani ale robią wszystko by wywieść zajmujących się tropieniem mordercy w pole. Zwłaszcza, że autorka przygotowała dla detektywa nie łatwą do rozwiązania zagadkę. Nam trochę ułatwić sprawę i wczuć się lepiej w powieść pozwolą zamieszczone na końcu książki plany rezydencji i szkic terenu dworsko-folwarcznego. Warto czasem zerkać w trakcie lektury.

"Zbrodnia w szkarłacie" to świetny kryminał retro. Spodoba się zarówno fanom gatunku jak i miłośnikom historii, szczególnie tej staropolskiej. Jeśli macie ochotę przeczytać dobry kryminał, który was zaskoczy to sięgnijcie po tę pozycję. Natomiast jeśli lubicie zwiedzać szlacheckie dworki, dobrze czujecie się w przypałacowych parkach to tym bardziej powinien wam przypaść do gustu. Polecam.

W trakcie lektury „Zbrodni w szkarłacie” coś przez długi czas mocno mnie niepokoiło. Czy to nazwisko autorki, czy też pewna zbieżność tytułów z książką, którą kilka lat wstecz miałem już okazję poznać. W pewien bliżej nieokreślony sposób zagadka sama znalazła swoje rozwiązanie: kiedyś błękit, a teraz dominuje szkarłat. Swego czasu mroźna zima, teraz jesień okrywająca swym złotym całunem pola i parki. Jednak tu i tam świetnie zarysowana intryga, która znajduje swój zaskakujący pod każdym względem finał.

Katarzyna Kwiatkowska, poznanianka, siostra po kądzieli innej swojej krajanki Joanny Opiat-Bojarskiej i tak jak ona poszukująca spełnienia w zbrodni doskonałej. Choć w przypadku pani na Jeziorach wszystko, co dobre tworzy i zamyka się w kryminale retro. Stąd nie bez kozery są to słowa piękne, delikatne, wymuskane, bielone koronką i przyprawione doskonałą malinówką.

Historia zawieszona na progu XX wieku. Rok 1900 prawie u kresu. Wielkie wydarzenie w Jeziorach wciąż przed nami. Za kilka dni zaplanowany jest ślub dziedziczki. Choć wszystko dopięte jest prawie na ostatni guzik jest coś, co wciąż nie daje spokoju. Skarbu dziadka, jak nie było tak nie ma, dwór tonie w długach, posag ślubny jest mocno zagrożony i żeby tego jeszcze było mało nagle w środku nocy pada strzał i ktoś umiera. Jednak obecność Jana Morawskiego tu i teraz nie wydaje się przypadkowa, a gdy jeszcze pojawi się pruski detektyw Joachim Engel zrobi się bez wątpienia bardzo ciekawie.

Odkryty przed laty klimat „Zbrodni w błękicie” pojawia się ponownie znacznie bardziej zaskakujący i urzekający. Coś, co wtedy sprawiło mi bardzo miłą niespodziankę w „Zbrodni w szkarłacie” utwierdziło mnie w przekonaniu, że oto objawiła się światu pierwsza dama kryminału retro. Bo, jak to sama ujęła:

„Wiadomo, że liczba motywów literackich jest skończona, autorowi pozostaje zatem tworzenie z nich różnorodnych kombinacji. Poza tym na takich wyświechtanych trikach czytelnik najłatwiej się poślizgnie, dlatego właśnie, że są stare. Już jest pewien, że wszystko wie - zna przecież te numery na pamięć - przestaje myśleć, a tu niespodzianka. Coś poszło inaczej, niż oczekiwał.”

I takie właśnie są książki pióra Katarzyny Kwiatkowskiej. U niej oddycha się stylem retro, u niej bogata warstwa faktograficzna pozwala śmiało i bez obawy czerpać z przebogatych możliwości epoki, do której nas zaprasza. I to jest w tym piękne, tak, jak piękna jest Helena, przyszła panna młoda. Przez chwilę trzy serca ku niej biją, przez chwilę nie jest wiadome z kim tak do końca stanie na ślubnym kobiercu.

Warto choć na chwilę zatrzymać się nad dumnym życiem Wielkopolan, którzy w sprytny zaiste sposób potrafili postawić się zaborcy. Na tyle sprytny, iż dzięki Katarzynie Kwiatkowskiej tajemnica po stu blisko latach ujrzała światło dzienne.

http://koominek.blogspot.com/2015/08/katarzyna-kwiatkowska-zbrodnia-w.html

Katarzyna Kwiatkowska określana mianem polskiej Agathy Christie zaprasza do świata wielkopolskich ziemian. Kryminalna zagadka osadzona w czasach pruskiego zniewolenia. Idee pozytywizmu wiążą się tu z nutką romantyzmu, do tego dwa trupy i zagadka, której rozwiązania nikt się nie spodziewał. W tle powieści przygotowania do ślubu córki gospodarza dworku, kiedy dodamy do tego poszukiwania skarbu wyjdzie nam ciekawa i intrygująca mieszanka.
Wartka akcja, dowcipne dialogi i postać Jana Morawskiego wykreowanego na polskiego Herculesa Poirota, który używa przede wszystkim „swoich szarych komórek”. Jest zbrodnia trzeba znaleźć mordercę. Kto miał motyw? Piękna Helena, zubożała ziemianka? A może jej matka, której imienia nikt nie jest w stanie sobie przypomnieć? A może zmysłowa Ewelina, której przeszłość jest mocno podejrzanej konduity? A może zupełnie ktoś inny?
Jeśli chcecie uzyskać odpowiedź na to pytanie musicie przeczytać „Zbrodnię w szkarłacie”. A swoją drogą tytuł powieści nawiązuje także do znanego autora kryminałów w starym, dobrym stylu. Wiecie już jakiego?
Zdecydowanie polecam. Wciąga od pierwszej strony. Potem akcja trochę zwalania by pod koniec bardzo przyspieszyć.

Bardzo dobry kryminał i do tego jeszcze polski. Ja nie mogłam się oderwać od tej książki. Przede wszystkim zafascynowała mnie sama fabuła, która rozgrywa się w 1900r. To jeszcze bardziej piętnuje atmosferę strachu i tajemniczości. Zdecydowanie polecam !!!

To moje pierwsze i bardzo udane spotkanie z tą autorką. Świetny kryminał retro, dobrze oddane realia epoki i znakomita warstwa kryminalna. Na pewno sięgnę po inne książki Katarzyny Kwiatkowskiej. Pozycja warta polecenia.

fajny klimat, książka przenosi nas na przełom dziewiętnastego i dwudziestego wieku, trudno odgadnąć, kto jest głównym sprawcą zbrodni, polecam