Podróż do krainy umarłych. Zanim nadejdzie jutro. Tom 1 (okładka  miękka, 09.2018)

Piękna i porywająca. Nie mogę doczekać się następnej części

Polecam tak jak każdą książkę Joanny Jax. Nie można się oderwać ....

Kiedy skończyłem czytać cykl 'Zemsta i przebaczenie' wiedziałem, że sukcesywnie będę sięgał po każdą kolejną powieść Joanny Jax. Przyszła pora na 'Zanim nadejdzie jutro' Już sama okładka chwyta za serce. I to sercem kierowałem się podczas lektury. Prosty, niezbyt wyszukany styl, zwykli ludzie, codzienne, prozaiczne sprawy a w oddali czai się zło. Zło przeklęte, groźniejsze niż wszystkie dzisiejsze plagi i inne koronawirusy razem wzięte. Z dnia na dzień, bez żadnego ostrzeżenie wali się cały dotychczasowy świat. Wszelkie normy, wszelkie prawa, zasady moralne zostają zniszczone. Z samego piekła nadciąga dzicz. Straszniejsza niż wszystko, co dotychczas widział świat. Nieludzka. Potworna. Jak poradzą sobie w tym strasznym świecie bohaterowie powieści. Czy uda im się ocalić człowieczeństwo na tej nieludzkiej ziemi ? Dowiem się o tym w kolejnych tomach. A, póki co, z całego serca polecam tę przepiękną opowieść.

„Podróż do krainy umarłych” to pierwsza części trzytomowego cyklu autorstwa Joanny Jax zatytułowanego „Zanim nadejdzie jutro”. Autorka tym razem zaprasza nas do czasów wojny, która niesie ze sobą spustoszenie i niepowetowane straty. Natomiast dzięki tej lekturze zyskujemy wzruszające historie, które poruszają głębią przekazu. Pisarka w tej niezwykłej powieści dzieli się z nami historią zwykłych ludzi, których plany i marzenia legły w gruzach wojennej zawieruchy. W ciągu kilku minut wszelkie życiowe plany czy miłosne uniesienia ulatują wraz z hukiem spadających bomb. Wielkie marzenia przyszłości w jedną chwilę zmieniają się w marzenia o przeżycie kolejnego dnia. Korowody wojska w dramatyczny sposób zaburzają dotychczasowy spokój. Wojna zmienia perspektywę patrzenia na życie o sto osiemdziesiąt stopni. Powieść Joanny Jax jest emocjonującą lekturą, z której płynie mądra życiowa lekcja. Czytając tę książkę możemy uzmysłowić sobie wartość naszego życia oraz docenić świadomość tak ważnego poczucia bezpieczeństwa. To co cenię sobie w twórczości Pani Joanny to dbałość o każdy szczegół przedstawianej historii, dzięki czemu mamy świadomość, iż powieść ta jest zaproszeniem do wyjątkowej podróży w głąb ludzkich zawiłych losów. Dzięki tej powieści przebywamy również drogę po swych rozważaniach dotyczących naszej egzystencji. „Podróż do krainy umarłych” jest książką, w której nie ma jednego głównego bohatera. I to jest dodatkową wartością tej powieści. Na jej kartach poznajemy losy między innymi Błażeja charakterystycznego młodego chłopaka, który prowadzi hulaszczy tryb życia, czy też młodej dobrze rokującej aktorki, która wiedzie szczęśliwe życie u boku lekarza. Joanna Jax kreśli również historię chłopca opiekującego się niewidomym dziadkiem oraz bliźniaczek pozostawionych przez ojca o którym słuch zaginął. Czytelnik nie przejdzie również obojętnie wobec losów młodej mężatki wychowującej swoją córeczkę. Wszystkie postacie są tak charakterystyczne, ujmujące, iż nie sposób wybrać spośród nich jednego głównego bohatera bowiem każdy z nich zasługuje na miejsce w naszej pamięci. A wspólnym mianownikiem tychże bohaterów są zatracone marzenia, których nie sposób odbudować. Autorka przedstawiając nam losy swoich bohaterów, robi to w tak wyjątkowy sposób, iż my sami współodczuwamy. Pani Joanna w tej powieści ukazuje empatyczną naturę pisarki. Umiejętnie i w pełni realnie odzwierciedla ducha wojennych zniszczeń. Nie tylko tych materialnych, które można przecież odbudować, lecz tych najcenniejszych, głęboko skrywanych w naszych sercach i umysłach. Autorka dzięki tej książce pozwala nam choćby na chwilę zatrzymać się, abyśmy zastanowili się nad ogromną wartością poczucia wolności. Wolności, której bohaterom powieści zabrano z dnia na dzień. Ograbiono ich z poczucia człowieczeństwa. Wreszcie sami w walce o przetrwanie nie raz zmuszani są przekroczyć tę granice. Joanna Jax kreśli narrację, która pokazuje nam, jak wojna może zmieść w pył nasze marzenia i zetrzeć w proch tysiące ludzkich istnień. Lektura "Podróży do krainy umarłych" uświadamia, że wolność to najważniejsza wartość, ponieważ gdy „wojna jest wszędzie, możemy jedynie wybrać sobie but, pod którym będziemy dogorywać”. Zapewniam, że czytając najnowszą powieść autorki, nie zmrużycie oczu, dopóki nie poznacie w całości tej historii. Wczytajcie się w nią już dziś, „zanim nadejdzie jutro”. Fabuła tej powieści jest niezmiernie bogata w życiorysy bohaterów, których w tej książce poznajemy. A co najważniejsze odbywamy z nimi tę drastyczną podróż. Jest to bez wątpienia zasługą charakterystycznego stylu pisarskiego Pani Joanny, który powoduje, że wszystkie postacie są indywidualne, a ich życiorysy godne poznania. Warto sięgnąć po tę książkę, gdyż jej lektura jest dawką emocjonujących przeżyć, które pozostaną z nami na bardzo długo. I to co najważniejsze, są dla nas ważną lekcją poszanowania pamięci ludzi, którym wojna odebrała to, co dla nas jest codziennością tak często niedocenianą. Niech ta książka będzie również dla nas nauką pokory. Autorka maksymalnie wytęża nasze emocjonalne zmysły, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki budzi w nas głębokie ludzkie uczucia. Przeżycia których doznajemy przy tej lekturze pozostaną z nami na bardzo długo, ponieważ są one nasycone ogromnym ładunkiem ekspresyjnym, który na papier przelała Joanna Jax. Powieść ta jest nie tylko blisko ludzkich emocji, lecz jest również nierozerwalnie związana z historycznymi wydarzeniami, co sprawia, iż odczuwane emocje nabierają na sile, gdyż pokazują nam, że to co poznajemy na kartach tej powieści, jest odzwierciedleniem tego co na własnej skórze przeżywali nasi potomni. Niezmiernie cieszę się, że Pani Joanna napisała tę powieść, gdyż pokazując nam czarne karty historii splamione krwią naszych przodków włącza myślenie, które powinno uchronić nas przed błędami przeszłości. http://www.czyt-nik.pl/recenzje/pyl-wojennej-zawieruchy/

Czasem lubię sięgnąć po książkę, w której można znaleźć wątek historyczny, a szczególnie ten związany z wojną. Tym razem mój wybór padł na powieść Joanny Jax. Było to również moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, więc mam jeszcze większą chęć opowiedzieć o swoich wrażeniach. Najpierw może po krótce opowiem Wam, o czym jest ta książka. Otóż poznajemy tutaj losy kilku bohaterów i ich rodzin. Jest Błażej, który mieszka z chorym dziadkiem i ciągle łapie się nowej pracy, żeby zarobić na utrzymanie. Choć jednym może wydać się on okropnym łobuzem, który tylko kombinuje jak koń pod górę, we mnie ten chłopak wzbudził cały pokład litości i współczucia. Nie wyobrażam sobie, jak ciężko jest opiekować się chorym krewnym, który jednocześnie jest jedyną spokrewnioną osobą, a jednocześnie zarabiać na chleb. Jest to jedna z tych bardziej pozytywnych bohaterów. Jakub Staśko jest muzykantem, ale niestety nie potrafi znaleźć sobie roboty w tym fachu. Starał się o możliwość grania w knajpie o nazwie Zacisze, jednak jakimś cudem został w niej kelnerem. Lepsze to niż nic, prawda? Powiem szczerze, że w przypadku tego bohatera, nie potrafię określić, jaki on jest. We mnie wzbudził dość pozytywne uczucia, ale niestety nie umiem powiedzieć nic poza tym. Nina Korcz to początkująca aktorka. Mimo tego, że jej matka ciągle ją krytykuje i wmawia brak talentu, to młoda kobieta uparcie dąży do celu. Za ten upór ogromnie ją podziwiam i zdecydowanie jest to moja ulubiona bohaterka w tej powieści. Dziewczyna robi to, co kocha najbardziej na świecie, ale nawet na deskach teatru znajdzie się taka jedna harpia, która chce wszystko zniszczyć. Pani Apolonia to największa zołza, jaką spotkałam i absolutnie nie chciałabym mieć takiej osoby w znajomych. Nie, nie i jeszcze raz nie. Gabriela i Klara Kąckie są siostrami, które niekoniecznie przepadają za swoim towarzystwem. Jedna uważana jest za pannę lekkich obyczajów i zwyczajną rozpustnicę, a druga za mądrą, oczytaną, inteligentną młodą kobietę. Choć docelowo to Gabrysia miała być tą gorszą z sióstr, to właśnie o Klarze nie byłam w stanie myśleć w pozytywach. Dla mnie jest to panna mądralińska, która z nie wiadomo jakich przyczyn chce podlizać się rodzicom i nadaje na siostrę, aż miło. W tym przypadku moją ogromną sympatię wzbudziła właśnie Gabriela, ponieważ mimo złej reputacji, jest to wrażliwa i naprawdę ciepła dziewczyna o dobrym sercu. Pojawia się również rodzina Domosławskich: Fryderyk, Berenika i mała Nela. O rodzicach nie jestem w stanie powiedzieć nic więcej, jak to, że moim zdaniem bardzo dobrze zajmowali się córeczką. Musicie wiedzieć, że z tej Nelki to dopiero jest niezłe ziółko... Podejrzewam, że gdybym sama miała tak żywiołowe i niesforne dziecko, to nabawiłabym się nerwicy, depresji i Bóg wie, jakich jeszcze chorób. Jak widzicie, tych bohaterów się trochę nazbierało, więc sama się sobie nie dziwię, że na początku nie mogłam się połapać, kto jest kim. Mieszały mi się imiona, miejsca zamieszkania oraz wszystko inne. Jednak po którymś rozdziale, nagle zaczęłam rozróżniać tych ludzi od siebie, a powieść zaczęło mi się czytać bardzo przyjemnie. Podoba mi się to, jak Joanna Jax wykreowała swoich bohaterów oraz to, jak genialnie przedstawiła tę historię. Zawsze będę uważała, że pisanie powieści z wojną w tle jest cholernie ciężkie, a to jak zrobiła to autorka, zasługuje na złoty medal. Można znaleźć tutaj wiele emocji: złość, ogromną radość, smutek, zniesmaczenie. Wszystkie się ze sobą przeplatają, więc z pewnością nie można powiedzieć o tej książce, że jest nudna. Podczas lektury, czułam również narastające napięcie. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać na końcu oraz jakie emocje to we mnie wzbudzi. Czytanie było dla mnie czymś ekscytującym, ale i napawającym strachem i bezsilnością. Zakończenie było... Po prostu wow. Jestem pod wrażeniem i naprawdę nie mogę się doczekać, aż poznam dalsze losy bohaterów. Jeżeli przepadacie za powieściami z historią w tle, przykładowo za Słowikiem Kirstin Hannah, to zdecydowanie polecam Wam Podróż do krainy umarłych.

Wybieram się w kolejną ekscytującą podróż do przeszłości wraz z bohaterami najnowszego dzieła Joanny Jax Zanim nadejdzie jutro. Już za dwa dni premiera pierwszego tomu „Podróż do krainy umarłych”. Książka już za mną, a ja teraz spróbuję podzielić się z Wami moimi odczuciami. „Historia o zwykłych ludziach, których życie zmienia się w ciągu kilkunastu minut… Początek wojny to dla Kresów Wschodnich czas wywózek w odległe i złowrogie rejony Związku Radzieckiego. Dobrze zapowiadająca się aktorka, żyjąca w szczęśliwym związku z lekarzem społecznikiem, zawadiacki lekkoduch grający na saksofonie i fortepianie, siostry bliźniaczki, których ojciec znika bez śladu, chłopiec opiekujący się niewidomym dziadkiem i młoda mężatka wychowująca córeczkę – tych wszystkich ludzi pewnego dnia połączyło jedno zdarzenie... Wywózka w nieznane, do świata, w którym jedynie śmierci jest pod dostatkiem, a życie staje się już tylko walką o przetrwanie. Czy poradzą sobie na tej nieludzkiej ziemi, nie tracąc swojego człowieczeństwa? A może w staraniach, by dotrwać do następnego dnia, wygrają zwierzęce instynkty?” Ta część historii naszego kraju, przez długie lata była tematem tabu. Potrzeba było zmiany ustroju, aby niektóre historyczne fakty mogły ujrzeć światło dzienne. Pod wpływem rosyjskich represji setki tysięcy obywateli polskich trafiały w głąb ZSRR. Prawda o ich losach jest odkrywana do dziś. Na tle tych wydarzeń osnuta jest opowieść o ludziach, którzy żyją na Kresach Wschodnich tuż przed rozpoczęciem drugiej wojny światowej. Przekrój społeczeństwa polskiego, od prostych ludzi, których życie kręci się wokół zwykłych egzystencjalnych spraw, po panienki z dobrego domu targane porywami serca. Losy niektórych z bohaterów splatają się w większym czy mniejszym stopniu jeszcze przed wojną, a jednego dnia ich drogi krzyżują się w bydlęcych wagonach podczas wywózki w głąb Związku Radzieckiego, która miała stanowić niekończącą się walkę o przetrwanie. Joanna Jax w znany sobie sposób tworzy sieć wzajemnych zależności między bohaterami, splatając ich losy. Nietuzinkowo kreuje postacie, ich osobowość i steruje ich poczynaniami. Umiejętnie buduje napięcie, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi, które będziemy mogli odkrywać z biegiem wydarzeń. Żongluje emocjami, w ciekawy sposób łącząc je z doświadczeniami bohaterów. Lekkie pióro, niewymuszony styl, dbałość o detale, intrygująca fabuła, wszystko to sprawia, że książki Joanny Jax czyta się z przyjemnością, pomimo wagi tematu, jakim jest wojna, wydarzeń, nad którymi nie jest łatwo przejść do porządku dziennego. Gwarantuję Wam, że i „Podróż do krainy umarłych” pozostawi po sobie ślad w Waszych sercach i spowoduje, że na pewno sięgniecie po kolejne części tego ekscytującego cyklu. Polecam gorąco!

BOHATEROWIE Z RÓŻNYCH ŚRODOWISK Bohaterami powieści zostają osoby z różnych grup społecznych, przedstawiciele nizin i wyżyn, ci podziwiani i lubiani, ale także ci o wielu przyszytych łatkach, uczynni i serdeczni, ale też mający na swoim koncie mniejsze czy większe grzeszki. Jest lekkoduch Jakub, utalentowany chłopak, który mierzy się z brutalną rzeczywistością niechcianej pracy i zakazanym uczuciem. Nieco dalej jest także Błażej, który próbuje rozwikłać tajemnicę rodzinnej tragedii, na wskutek której został sam z chorym dziadkiem. Są zupełnie różne od siebie siostry bliźniaczki toczące nieustanne wojny Klara i Gabriela. Jedna przykładna, ułożona, zaczytująca się w książkach, ale i mająca tendencję do donoszenia, druga spontaniczna, odważna, niestroniąca od niewinnych zalotów z chłopakami. Pojawia się także kobieta wyjęta rodem z rodzących się elit, aktorka, która wkracza na ścieżkę dobrze zapowiadającej się kariery. Jak zawsze Joanna Jax zadbała o staranność dobranych cech, o konsekwencję zachowań postaci i o wiarygodność. Jest mnogość bohaterów, co staję się już cechą charakterystyczną jej twórczości, niemniej jednak daleko tutaj do chaosu. Od samego początku czułam komfort poznawania tej historii, pomimo tego, że książka wymaga skupienia, by móc wdrążyć się w jej klimat. PLANY vs WOJNA Długo buduje autorka bazę powieści, prezentuje poszczególne środowiska, ludzkie plany, nieszczęścia, radości i nadzieje. Zabiera czytelnika w krąg zróżnicowanych środowisk po to, by potem skonfrontować to wszystko z jednym wrogiem. Wojną, dla której nie liczą się żadne dotychczasowe kryteria. Czas zsyłek, nieświadome całej sytuacji dzieci, niepewność kolejnego dnia i jedność tych, którzy dotąd trzymali się od siebie daleko. Ta historia dopiero się rozkręca, a Joanna Jax wypracowała sobie ogromne pole do popisu i jestem pewna, że w pełni go wykorzysta. KSIĄŻKA NAPISANA Z ROZMACHEM Przejmująca, poruszająca, wywołująca całą paletę emocji. Wstrząsająca z podwójną siłą, bo przecież chcą nie chcąc oparta na podłożu będącym prawdziwym rozdziałem dziejów Polski i Europy. Ambitna lektura, niełatwa, wymagająca skupienia, a przy tym naprawdę angażująca. Polecam szczerze wszystkim fanom sag z wojennym tłem. Tutaj nie brakuje ani miłości, ani nienawiści, strachu, lęku, przerażenia, radości i nadziei. Nie brakuje tego, co po prostu ludzkie. Bo to historia napisana tak, jakby stworzyło ją samo życie. Powieść, a zarazem wielkie otwarcie serii o bohaterach, którym przyszło zakosztować piekła na ziemi. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/12/zanim-nadejdzie-jutro-podroz-do-krainy.html

Książka "Podróż do krainy umarłych" rozpoczynająca trzy tomowy cykl Zanim nadejdzie jutro, przenosi nas do roku 1937 na Kresy. Stopniowo poznajemy bohaterów książki, czytając mamy wrażenie że jesteśmy świadkami wydarzeń w ich rodzinach, związkach, przyjaźniach. Poznajemy najskrytsze pragnienia i tajemnice. Idąc z nimi przez życie przez kolejne miesiące współczujemy, trzymamy kciuki a czasem nienawidzimy z całego serca. Niektórych bohaterów pokochacie, tak jak ja np malutką Nelkę mimo jej rogatej duszyczki, czy Błażeja który dorastając budzi we mnie szacunek i podziw. Innym będziecie kibicować a jeszcze innych wyobrazicie sobie jako potwory z koszmarów sennych. Same Kresy w czasie wojny stały się miejscem wyjątkowo trudnym do życia. Z jednaj strony Niemcy z drugiej Sowieci. Wtedy prawie każdy okazywał się być wrogiem. Nie chcę wam zbytnio przybliżać szczegółów powieści, przedstawiać bohaterów, bo nie w tym sens, zresztą po to mam opis książkowy. Chcę, a może raczej próbuję przekazać swoje emocje po przeczytaniu. Ta książka jest jak film. Tym wartościowszy, że jest wytworem naszej wyobraźni. Czytając widziałam w swojej głowie, krok po kroku, każdą przeczytaną stronę, każdego bohatera. Widziałam jak się śmieją, kłócą, boją. Śmiałam się w głos czytając rozmowy Błażeja z córką komendanta. Ten chłopiec na pierwszy rzut oka, łobuz i cwaniaczek, ma niezwykle dobre serce i wyjątkową duszę. Czuję że on jeszcze będzie bardzo ważną postacią w kolejnych tomach. Zobaczycie dramaty miłosne, szaleństwa młodości, młodzieńcze marzenia i wojnę, która stoi na progu i puka do drzwi. Kiedy czytałam, zdarzało mi się czuć wręcz fizyczny ból kiedy działa się krzywda, zwłaszcza dzieciom. Książka jest niezwykła nie tylko ze względu na tematykę. Bo czas wojny, jak nie od dziś wiadomo, ma dla mnie w lekturze bardzo wyjątkowe miejsce. To także wyjątkowość pod względem przemian bohaterów. Dwa lata, bo mniej więcej taki okres poznajemy w tym tomie, potrafiło tak zmienić życie i charaktery postaci w niezwykle wiarygodny, i jakże prawdziwy sposób. Joanna Jax ma niezwykły talent w budowaniu charakterystyk swoich bohaterów. Do tego umiejętność przekazywania czytelnikowi emocji, pokazania że człowiek w chwili zagrożenia jest gotów na niezwykłe poświęcenia, potrafi jednak zachować dumę, pamiętać o honorze. Znajdujemy w książce też starą jak świat prawdę, że zło czynione innym wraca, że kiedyś karma nas dosięgnie. Przypomina też ogrom dramatu jakim jest wojna wyzwalająca w ludziach najgorsze instynkty. A za samą tematykę i przypominanie ludziom o naszej historii autorka ma już we mnie wierną czytelniczkę.

Początek wojny to dla Kresów Wschodnich czas wywózek w odległe i złowrogie rejony Związku Radzieckiego. Wywózka w nieznane, do świata, w którym jedynie śmierci jest pod dostatkiem, a życie staje się już tylko walką o przetrwanie. Czy poradzą sobie na tej nieludzkiej ziemi, nie tracąc swojego człowieczeństwa? A może w staraniach, by dotrwać do następnego dnia, wygrają zwierzęce instynkty? „Podróż do krainy umarłych” to książka, która z pewnością zostanie w czytelniku na dłużej. Bohaterami są ludzie zupełnie zwyczajni, bardziej lub mniej zamożni. Jest ich kilkoro — min. początkująca aktorka Nina, Kuba, który w poszukiwaniu lepszych perspektyw przybył do Wilna, siostry bliźniaczki Gabriela i Klara, studentki o skrajnie różnych osobowościach. Każdy z nich zajmuje się swoimi codziennymi sprawami. Plany, marzenia, pierwsze prawdziwe miłości i dobrze zapowiadająca się kariera — wszystko to przerywa wieść o wojnie. Zaczyna się mobilizacja, a wraz z nią strach, niepewność, choć i iskierka nadziei, że konflikt zbrojny nie potrwa długo, że wkrótce wszystko wróci do normy. Jednak i ona szybko gaśnie, wraz ze wkraczającymi wojskami Sowieckimi wkraczają nowe porządki. Łapanki, wywózki, wszechobecny strach. Jak bohaterowie poradzą sobie w nowej rzeczywistości? Książka od pierwszego zdania po prostu porywa. Każda rozgrywająca się na jej kartach scena, ma odzwierciedlenie w głowie czytelnika, a wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Plastyczne obrazy, realistyczne opisy, wszystko to sprawia, że czujemy się uczestnikami wydarzeń. Joanna Jax doskonale potrafi przekazać emocje, nie tylko te związane z wojenną tułaczką, ale i „zwykłe” ludzkie. W książce zajdziemy ich całą gamę od szczęścia, przez gniew, zazdrość, prawdziwą miłość i strach o bliskich. Niepewność jutra, bo czy w ogóle można marzyć o jutrze, kiedy kolejna godzina jest wielką niewiadomą? „Podróż do krainy umarłych” ma bardzo sugestywny tytuł i okładkę, to książka o trudnych czasach, o historii, która długie lata była wypierana, o ludziach, o których los zapomniał. Warto poświęcić jej czas, na pewno nie będziecie uważali go za zmarnowany. Szczerze polecam i z niecierpliwością oczekuję dalszego ciągu.

„Podróż do krainy umarłych” jest wciągającą sagą, w której poznamy interesujących bohaterów w przełomowym momencie, który zmienia całkowicie ich rzeczywistość, warunki życiowe, przesuwa priorytety, punkty odniesienia. Codzienne troski, które okazują się całkowicie nieistotne w obliczu klęski wojennej i niosących przez nią głodu, strachu, śmierci i okrucieństwa, ujawniającej się podłości wrogich ludzi. Autorka stworzyła realistyczne życiorysy ludzi z różnych grup społecznych i przedstawiła je na tle atmosfery panującej na Kresach w niespokojnych czasach przedwojennych. Nie sposób nie docenić atutu, jakim jest umieszczenie akcji na obszarze, który kojarzy mi się z swoistym rajem, gdzie życie toczy się niespiesznie, blisko natury i spraw najważniejszych, w poczuciu nostalgii i spokoju. Lektura wciąga od pierwszego zdania i nie pozostawia obojętnym do ostatniej strony, bo daje możliwość przeżywania trosk i uniesień bohaterów, których, pomimo ich słabości, polubiłam. Dlatego chętnie poznam ich dalszy ciąg, do czego też wszystkich zachęcam.