Zakazany układ (okładka miękka)

Momenty, które planujemy, to najczęściej te najbardziej kluczowe, najbardziej wyczekiwane. Mają za zadanie coś zmienić albo zakończyć. Rozpocząć nowy rozdział, zapoczątkować zmiany. Decyzja podjęta przy tej okazji może również okazać się na wagę złota bo to od niej zależy wszystko co będzie potem… Zacznę tą recenzję nieco inaczej niż zwykle. 20 czerwca 2017 roku uświadomiłyśmy sobie z Kasią jak stare jesteśmy ponieważ minęło już 20 lat od wydania pierwszej części Harrego Pottera. Okazało się także, że Harry był pierwszym facetem, którego z Kasią zabierałyśmy w nocy pod kołdrę. Jednak nie noce z Potterem mają tutaj kluczowy element. Tego dnia Kasia pokazała mi „Zakazany układ”, przedstawiła Nicole i Marcusa, sprawiła, że następnego dnia spóźniłam się do pracy. Na emocje w tej książce nie musimy długo czekać. Zaczynają się one już od pierwszej strony, kiedy Nicole podjęła decyzję i planuje popełnić samobójstwo aby uwalić się z koszmaru, w którym żyje. Klamka zapadła. Noc, las, skarpa i ona. Wreszcie będzie wolna. Niestety, wiemy jak przewrotne jest życie. Dziewczyna jest świadkiem mafijnego wyroku śmierci, a tym samym zostaje pojmana jako więzień Marcusa. Ma świadomość, że jej chwile są policzone ponieważ świadkowie tego typu wydarzeń nie żyją długo. Jednak w tym wypadku też nie wszystko poszło po jej myśli. „Nicole Bright. Tak nazywa się ta mała niedoszła samobójczyni. Dziewczyna, która swoją odwagą, a równocześnie głupotą, ogromnie mi zaimponowała. Nie pamiętam kiedy ktoś ostatnio mi zaimponował. Jej determinacja pochodzi jednak z chęci odejścia z tego świata. Nie znam nikogo kto chciałby umrzeć, bardziej niż ona. Tylko takiemu potworowi jak mi może to zaimponować. Chęć śmierci większa niż chęć do życia. Jest przecież taka młoda i ogromnie zastanawia mnie co się stało, że chciała ze sobą skończyć. Tak naprawdę nadal chce, ale nie pozwolę jej na to. Nie daję szansy każdemu. Jej dałem. Pomogę jej i czy tego chce czy nie, znajdę jej oprawcę i zabiję go. Wtedy ona będzie wolna i zdecyduje o tym czy chce żyć czy nadal umrzeć.” W ten sposób Nicole trafiła do świata Marcusa i wywołała w nim rewolucję. Wywróciła jego życie do góry nogami. A on za wszelką cenę chciał uwolnić ja z koszmaru przeszłości. Świat mafii i nielegalnych interesów ma swoje prawa, swoich sprzymierzeńców jak i wrogów. Relacja z Nicole odsłania również słabe strony Marcusa, co bezwzględny świat nielegalnych interesów od razu wykorzysta. Czy mimo wszystkich przeciwności losu uda się Marcusowi uratować Nicole? A może to ona będzie musiała uratować jego? Jaka jest cena szczęścia kiedy w świecie bezwzględnych ludzi nie obowiązują żadne reguły? Kiedy spotkałam się pierwszy raz z zajawkami tej historii obawiałam się czy K.N. Haner nie za bardzo wykorzystuje w swoich powieściach mafijny świat jako inspirację. W końcu mamy Morfeusza, ten pomysł został już wykorzystany. Po co w takim razie ponownie go dublować? Z dużą rezerwą podchodziłam do tej historii. Bałam się, że tym razem szału nie będzie, Nie wiem jak to nazwać, ale moje emocje lewitowały. Strona po stronie uzależniałam się od tej historii. Pochłaniałam ją całą sobą. Nie mogłam się oderwać. Nawet Wiedźmowy Mąż obok nie mógł oderwać mnie w nocy od lektury, a kiedy już mu się to udało o 5 rano ponownie byłam na nogach i czytałam, czytałam i czytałam… aż w końcu spóźniłam się do pracy. Standard w moim wykonaniu. To co serwuje nam „Zakazany układ” powinno być zakazane. Adrenalina, która wytwarza się w ludzkim organizmie jest zdradziecka i uzalezniająca. Chwilami miałam wrażenie, że czytałam na bezdechu. Nie jadłam, nie piłam. Żyłam w świecie Nicole i Marcusa. Wróćmy jednak jeszcze na chwilę do naszych bohaterów. Tym razem mamy dużo bardziej bezwzględny świat. Naszych przestępców nic nie zatrzyma. Śmierć jada z nimi śniadanie, a wymuszenia, porwania, haracze i przemoc to chleb powszedni. Tutaj są dwie zasady – albo przeżyjesz, albo zginiesz. Co jednak sprawiło, że wielki mafiozo nie zabija Nicole? Zdradzę Wam tylko, że jej oczy. Dlaczego? Musicie sami przeczytać! Dziewczyna miała naprawdę okropne życie i poznając jej przeszłość nie zdziwiło mnie, że podjęła taką a nie inną decyzję. To miała być jej przepustka do wolności, spokoju i bezpieczeństwa. W momencie poznania Marcusa i w pewnym sensie zamieszkania z nim nie boi się prowokować swoim zachowaniem przestępców. Robi to za wszelką cenę, aby w końcu ją zabili, stracili cierpliwość, nacisnęli za spust. Przekracza wszelkie granice ludzkiej cierpliwości aby osiągnąć swój cel. Prezentuje tym samy mocny charakter, złośliwej i pewnej siebie kobiety. A to właśnie podoba się Marcusowi. Więc leci ćma do ognia… Marcus wychował się w tym mrocznym świecie. Dla niego to codzienność wyssana z mlekiem matki. Zna zasady od najmłodszych lat. Bez mrugnięcia okiem zabija ludzi, bawi się kobietami, korzysta z życia. Nie ma skrupułów, nie cofa się. Idzie do przodu bez względu na konsekwencje. Mimo wszystko to Nicole zmieniła jego życie. Krok po roku, dzień po

Miłość ma wiele twarzy. ,,To sen. Nie koszmar. Koszmarem jest życie, które prowadzi do śmierci. Moje życie, jego życie to jeden wielki koszmar. Pełnimy na tym świecie dwie zupełnie odmienne role, ale oboje jesteśmy nieszczęśliwi. Mam dziwne wrażenie, że on jest moim wybawieniem, a jednocześnie moją zgubą." Za każdym razem, gdy sięgam po książkę autorstwa K. N. Haner odczuwam olbrzymi niepokój przeplatany ekscytacją. Nauczona doświadczeniem wiem już czego mniej więcej mogę się spodziewać po tej autorce. Powieści K. N. Haner mieszają w głowie i rozrywają serca czytelniczek na strzępy, przemieniając je w emocjonalne wraki tonące w morzu zużytych chusteczek higienicznych. Zawsze po skończonej lekturze książek tej autorki czuję się zmęczona, mentalnie zniszczona, a w głowie kołacze mi się jedna myśl: dlaczego autorka mi to zrobiła? I tak moja - jak ja to nazywam - ,,hanerowa chandra" trwa zazwyczaj przez kilka dni, dopóki nie zajmę myśli inną książką. Ale niech nie zawiedzie Was moje narzekanie. Pomimo faktu, iż K. N. Haner najwyraźniej uwielbia torturować swoje czytelniczki emocjonalnymi historiami pełnymi dramatów, to jej książki naprawdę mają w sobie ,,to coś ". Coś, co musi posiadać książka, by można nadać jej miano wspaniałej... O czym opowiada ,,Zakazany układ" ? https://katherinethebookworm.blogspot.com/2018/02/zakazany-ukad-przedpremierowo.html

Tak jak poprzednią serie tej autorki wprost uwielbiałam, to tej wprost nienawidzę. Poprzednie książki sprawiły, że kupiłam właśnie tą z nadzieją, że będzie równie dobra jak poprzednie jej pozycje, lecz rozczarowałam się niewyobrażalnie. Fragment, który dostaliśmy przed premierą bardzo zachęca, ale gdy już ją zakupiłam i przeczytałam, był to jedyny fragment który był interesujący w całej książce, bo potem kompletnie przynudza. W pewnym momencie przyłapałam się na tym, że zaczełam omijać niektóre kwestie, dlatego, że były one powtarzane w kółko. Co do bohaterów, to nie czuje żadnej sympatii do nich. Jedynie może trochę czuję do głównego bohatera współczucia, że na jego drodze znalazła się właśnie taka niezmiernie irytująca kobieta. Nie jestem pewna, czy warto marnować czas i nerwy na przedstawianie głównej bohaterki, dlatego odsyłam was do książki byście sami poczuli to co ja do niej. Może autorka da z siebie więcej w następnej części tej serii, ale nie do końca jeszcze wiem czy będę chciała marnować pieniądze na nią.

„Koszmary są odzwierciedleniem naszej zranionej duszy, pokaleczonego serca.” Moje pierwsze spotkanie z twórczością Kasi Haner. Czy udane? Chyba nie do końca. Zacznę może od wad. Niestandardowo. Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to wulgaryzmy. Są niemal w każdym zdaniu. Nie występują w ilości sztuk jednej, ale w zdaniu jest ich kilka. Jestem w stanie wiele zrozumieć. Mafia rządzi się swoimi prawami, ale ludzie. Stos wulgaryzmów niczemu nie służy. Skoro mafiozi XXI są najbogatszymi ludzi mi na ziemi (opieram się na książce) oraz obracają się w wysokich sferach to chyba powinni umieć się zachować. Nie jestem osobą, która nie przeklina. Bo zdarzy mi się, często, głównie myślach, ale to było nieco męczące. Brutalny seks i poniżanie. Troszkę za bardzo wulgarnie jak dla mnie. Czułam się nieco zniesmaczona. Więcej na: https://libraryofvelaris.blogspot.com/2018/12/zakazany-ukad-k-n-haner.html

Jest to powieść niskich lotów. Szkoda na pieniędzy. Emocje uniesienia i oczywiście brutalność zachwycił chyba jedy

Aż się prosi o ekranizacje! Mega książka, polecam!

Dziś zapraszam Was na premierową recenzję „Zakazanego układu” K.N. Haner. Wiem, wiem, znów pewnie ktoś powie lub napisze, że moja recenzja jest mało obiektywna, bo Kasia to moja przyjaciółka, ale wiecie co, mam to w nosie, bo „Zakazany układ” to powieść, która obroni się sama, bez moich ochów, achów i wychwalań. Jeżeli mi nie wierzycie, to przekonajcie się sami. Naprawdę warto! Nicole żyła w chorym i toksycznym związku z mężczyzną, który zaopiekował się nią po śmierci jej rodziców. Lecz pewnego dnia, gdy kolejny raz została pobita, nie wytrzymała i postanowiła ze sobą skończyć. Samobójstwo wydało się jej jedynym rozwiązaniem jej problemów. Dziewczyna udała się nad urwisko, by z niego skoczyć. W tym samym czasie, w tym samym miejscu grupa gangsterów dokonywała egzekucji, a Nicole stała się jej naocznym świadkiem. Oszołomiona dziewczyna próbowała uciec, ale nie miała żadnych szans w starciu z niebezpiecznymi mężczyznami i siłą została zabrana do domu szefa mafii – Marcusa Accardo. Początkowo była tam więźniem błagającym o śmierć, ale z czasem jej strach oraz niechęć zamienił się w fascynację przystojnym gangsterem. Koniec końców zgodziła się na układ, który zaproponował jej Marcus, dotyczący wyeliminowania jego największego wroga – Aleksandra Modano. Niestety mafijny świat rządzi się własnymi prawami i gdy w grę zaczną wchodzić uczucia, wszystko się pokomplikuje. Niebezpieczeństwo będzie się pojawiać na każdym kroku, a jeden błąd może doprowadzić do strasznej tragedii. Czy Nicole i Marcus mają szansę na miłość? Czy w bezwzględnym świecie mafii jest miejsce na głębsze uczucia? „Nigdy nie byłem zakochany, ale ja nie jestem zdolny do miłości. Miłość to słabość, a ja nie mogę sobie na nią pozwolić.” WOW, tylko takie słowo ciśnie mi się na usta po lekturze „Zakazanego układu” i uwierzcie mi na słowo, że z tym nie przesadzam. Czytałam już tę powieść dawno temu, kiedy Kasia podsyłała mi pojedyncze rozdziały, a teraz jeszcze raz ją sobie przypomniałam i mogę z ręką na sercu oznajmić Wam, że to najlepsza książka, jaką do tej pory napisała Kasia. Normalnie aż ciężko mi to pisać, bo jak wiecie, dla mnie zawsze numerem jeden było Na szczycie, do którego mam ogromny sentyment, ale takie są fakty i myślę, że każdy kto zna jej całą twórczość, po prostu ze mną się zgodzi. Ta powieść jest całkiem inna od wszystkiego, co wyszło spod jej pióra, bo choć w Morfeuszu pojawia się wątek mafii, to w żadnym stopniu nie można tych książek do siebie porównać. Tutaj przesiąkamy brutalnym, gangsterskim światem, w którym rozlew krwi i śmierć, jest czymś zupełnie normalnym. Zostało to przez Kasie naprawdę idealnie przedstawione i jak dołożyć do tego romans między bohaterami, ich zawiłe uczucia i trudne decyzje, to stworzyło to genialną całość, która pochłania czytelnika i wciąga do tego niebezpiecznego świata. A i może wielu z Was zadziwię, ale „Zakazany układ” nie jest przepełniony scenami seksu, aż trudno w to uwierzyć, bo Kasia przyzwyczaiła nas do tego, że jej książki ociekają erotyką, a tu taki psikus. Osobiście jestem z tego zadowolona, bo wszystko w tej powieści jest wyważone, idealnie dopracowane i nic niczego nie przytłacza. Jeżeli chodzi o bohaterów, to jestem ich kreacją zachwycona. Każdy nich jest wyrazisty, charakterystyczny, ma wady oraz zalety. I nie puszę tutaj tylko o głównych bohaterach, bo tak samo zostały potraktowane postacie drugoplanowe, jak np. Gaz. Oczywiście najwięcej uwagi dostało się Nicole i Marcusowi i powiem Wam, że to pierwsza bohaterka Kasi, która mnie nie irytowała, a jak wiecie, Kasia lubi tworzyć bohaterki, które ma się ochotę zabić ;) Nicole jest całkiem inna i choć też czasami mnie denerwowała, to i tak ją polubiłam, ba nawet ją podziwiałam za jej odwagę, za charakterek, ostry język i pazurki. Jeżeli chodzi o Marcusa, to już na samym początku poznajemy go jako bezwzględnego szefa mafii, który nie wierzy w miłość, a seks nie jest dla niego problemem, bo kobiety czytaj dziwki, same rozkładają dla niego nogi. Gdy poznaje Nicole, kobieta go fascynuje i nie może uwierzyć, że jedynym czego pragnie, jest śmierć. Tak na moje oko Marcus tak do końca nie był zły, bo w niektórych momentach widać było jego inną twarz. Ja uwielbiam takich bohaterów twardych, złych i bezwzględnych, więc jak dla mnie był on idealnym książkowym bohaterem. „Zakazany układ” to powieść, która trzyma w napięciu od samego początku, aż do ostatniej strony. To książka przepełniona emocjami tymi złymi, ale także i dobrymi. Osobiście uwielbiam takie książki, które mnie fascynują, intrygują i nie pozwalają o sobie zapomnieć. To historia o miłości w świecie brutalnych gangsterów, którzy za nic mają uczucia drugiego człowieka. To powiem literackiej świeżości, którą musicie poczuć na własnej skórze. Zakończenie wbije Was w fotel i myślę, że niejedna z Was będzie miała ochotę udusić Kasię. Gorąco polecam! Na koniec walnę jeszcze trochę prywaty, a co mi tam! Cieszę się Kasiu, że Cię poznałam, że zostałyśmy przyjaciółkami i cieszę się z

Rozwój [rzecz.] «proces przechodzenia do stanów lub form bardziej złożonych lub pod pewnym względem doskonalszych; też: stadium tego procesu» To zjawisko zaobserwowałam u K.N.Haner - autorki "Snów Morfeusza". Recenzja tej pozycji pojawiła się na blogu i jako jedna z niewielu miała wydźwięk negatywny. Wzburzyłam środowisko fanowskie i nie tylko... autorzy bali się przesyłać mi książki. Z racji dosadnych słów i szczerości wywołałam popłoch wśród twórców. Ale do rzeczy! "Zakazany układ" - słyszeliście o nim? Jeżeli nie, zaraz nadrobicie zaległości. ŚWIADEK Nicole Bright przeszła piekło. Została popchnięta do czynu, który jest krzykiem bezsilności i strachu - do samobójstwa. Stojąc twarzą w twarz ze śmiercią usłyszała strzał. Na ziemię upadł człowiek. Ciało zareagowało, zanim umysł przeanalizował rozgrywające się wydarzenia. Marcus Accardo nie ma serca. Nie ma duszy. Za to jego ręce ociekają krwią winnych i niewinnych. Pewnej nocy wymierzał mafijną sprawiedliwość - kolejne nieoddane pieniądze, kolejna śmierć, strzał i bardzo niespodziewany krzyk. Uciekająca kobieta. Pistolet przystawiony do jej głowy. Aroganckie słowa... -Zabierasz dusze wszystkich, których ranisz. Obdzierasz ich z uczuć, emocji i wszystkich wartości, a to wszystko siedzi teraz w tobie. Masz odwagę zabić niewinnego człowieka, a nie masz odwagi zabić dziewczyny, która cię o to prosi? Nie masz jaj, żałosny gangsterze(...). Człowiek bez serca... stchórzył. K.N.Haner udało się skonstruować bohaterów, którzy są pozornie bardzo różni, ale w gruncie rzeczy oboje stanowią naczynia dla zagubionych, bezbronnych dusz. Zarówno Nicole, jak i Marcus poszukują ukojenia. Nie gwałtownych namiętności, dzikości czy agresji. Nicole jest delikatna, kobieca, uległa, a zarazem ma w sobie żyłkę wojownika. Pewną nieustępliwość, która nie pozwala jej zatracić się w rozpaczy. Jest pyskata, czasami kąśliwa, ale nie ma w sobie dziecinności. Szturmem zdobywa serca napotykanych mężczyzn, a robi to mimowolnie. Muszę porównać ją do Cassandry ze "Snów Morfeusza". Trudno tego nie zrobić, równie ciężko zignorować postęp jaki poczyniła autorka. Nicole straciła egoizm, infantylność, chwiejność i niesympatyczny charakter. Nabrała realności. Jest kobietą, która zdobyła moją przychylność. Marcus to gangster, który swoje uczucia pochował bardzo dawno temu. Nicole mimowolnie pobudziła jego serce do życia. Dziewczyna najpierw wzbudza w nim fascynację. Stopniowo przekształca się ona w miłość. Najważniejsza w tym procesie jest droga, którą przebywa Marcus. To, jak uczy się troskliwości i delikatności. Zasad, których przestrzegać powinien każdy mężczyzna. Zmiana, która w nim zachodzi, jest trudna do opisania oraz ciężka do przeoczenia. Dlatego ten niepospolity mężczyzna wywołuje u czytelnika tak silne emocje - najpierw niechęć, która stopniowo przekształca się w niepewność i wahanie, by w końcu z pełną siłą uderzyła w nas sympatia. Ciepło i tęsknota. Jednak trzeba je w sobie najpierw odnaleźć, a następnie pobudzić do życia. K.N.Haner połączyła antagonistyczne cechy charakteru, co dało obraz autentyczny i życiowy. Bohaterowie nie są tylko źli czy dobrzy. Jak my, ludzie, miotają się pomiędzy wyborami, błądzą, poszukują i chwytają chwile szczęścia w dłonie. BOSS Jesteście pewnie ciekawi, co powiem na temat seksu. Nie będę trzymać Was dłużej w niepewności. Pierwsze, co mnie uderzyło to częstotliwość scen, w których opisane są zbliżenia. Sam początek to niezaprzeczalne napięcie seksualne, trzymające w napięciu wymiany zdań. Jakby od nowa odkryta seksualność. Buzuje pożądanie - nie da się ukryć, że autorka świetnie manewruje słowem. Sugeruje zbliżenie, pobudza, a następnie szybko się wycofuje. To podchody, których oczekiwałam. Poznawanie swoich oczekiwań, narastanie żądzy. Seks pojawia się trochę później i muszę ukłonić się autorce, ponieważ opisy nie są banalne czy sztampowe. Trzymają fason, pobudzają, kuszą... spełniają wszystkie wymagania, które postawiłam powieści erotycznej. Ponadto, sceny gwałtu zostały nam oszczędzone. Mogę śmiało napisać, że wszystkie normy, które ustaliłam po przeczytaniu "Snów Morfeusza", zostały spełnione w "Zakazanym układzie". MAFIA Ponownie K.N. Haner świetnie poradziła sobie z kreacją świata przedstawionego. Pomysł, by wprowadzić tematykę mafijną jest obłędny. Nie znam się na życiu przeciętnego gangstera. Mogę za to powiedzieć, że ilość scen, za pomocą których Haner zaopatrzyła nas w wiedzę o codzienności mafiozów, jest wystarczająca, by powiedzieć, że w książce, prócz wątku romantycznego, króluje także sensacja. Czymś całkiem dla mnie niespodziewanym była ciąża głównej bohaterki. Emocje, które nadeszły wraz z tą nowiną, są nie do opisania. Równocześnie, jakby z chwilą odkrycia tego faktu, w autorce coś przeskoczyło. O ile na początku książka była dobra, to nagle zaczęła wywoływać stany przedzawałowe. Rozwiązanie akcji jest czymś nieoczywistym i na usta przywołuje słowa "jak mogłaś?!". Zakończenie książki w takim momencie jest zwyczajnie ok

[...] Akcja powieści dzieje się w rzeczywistości niedostępnej dla zwykłego człowieka: w niebezpiecznym świecie mafii, gdzie liczą się nie tylko pieniądze i układy, ale też dominacja. Do tego bezwzględnego świata przypadkowo trafia Nicole, ofiara przemocy domowej, która doprowadzona do ostateczności przez swojego partnera chce popełnić samobójstwo: skoczyć z urwiska… Tego samego, na którym Marcus Accardo – szef jednej z grup – dokonuje egzekucji. Dziewczyna jako przypadkowy świadek powinna podzielić los straconego człowieka, jednak Marcus postanawia ją oszczędzić. Dlaczego? Tego dowiecie się sięgając po Zakazany układ. Tak jak napisałam wcześniej najnowsze dzieło K. N. Haner różni się od debiutu, jednak to, co pozostaje niezmienne to: lekki styl, jakim posługuje się autorka, dynamiczna fabuła oraz dramaty, które wywołują w czytelniku szybsze bicie serca. Na pierwszy rzut oka widać, że historia ta została przemyślana i nic nie jest pozostawione przypadkowi. Fabuła jest dynamiczna i bardzo wciąga: z wielkim bólem przerywałam lekturę, by zająć się innymi obowiązkami. Autorka w Zakazanym układzie stawia przed bohaterami wiele wyzwań i prób, które nie tylko pobudzają czytelnika, ale przede wszystkim potwierdzają nadany jej tytuł Królowej Dramatów. Tak, K. N. Haner potrafi doprowadzić człowieka do zawału! I to niejednokrotnie. W książce pojawiają się także wulgaryzmy: jak akurat nie mam nic do takiego słownictwa w książce, jednakże nie jestem zwolenniczką bezmyślnego i bezzasadnego ich wykorzystywania. Na szczęście również i w tym aspekcie autorka wykazała się rozwagą, ani ich nie przedobrzyła, ani nie poskąpiła. W takiej historii jak ta musiały się one pojawić, nadały jej po prostu charakteru, bez nich historia straciłaby swój urok. Wyobrażacie sobie podziemny świat bez ani jednego przekleństwa? No właśnie, ja też nie. Wulgaryzmy to jeden z elementów, które mogą zszokować lub zniesmaczyć czytelnika, drugim są niezwykle realistyczne i drastyczne sceny (m. in. postrzelenia), a trzecim zbliżenia głównych bohaterów. Niektórym takie obrazy przeszkadzają, innym nie, mnie ani nie szokowały, ani nie uwierały. Te trzy wymienione przeze mnie elementy wyraźnie pokazują, że nie jest to powieść dla wszystkich, a szczególnie dla młodych dziewczyn (nastolatek). Autorka w swojej książce porusza także problem przemocy domowej i uzależnienia ofiary od sprawcy. Jest to niezwykle trudny temat, ponieważ nie jest on do końca zrozumiały przez ludzi, którzy tego nie doświadczyli i żyją w „normalnych” rodzinach oraz związkach. K. N. Haner zwraca naszą uwagę na ten problem, może nieświadomie, ale jednak: że on istnieje i trudno się od niego uwolnić. Książka ma w głównej mierze charakter rozrywkowy, jednak fajnie, że pojawił się w niej ten wątek. Dodaje to historii autentyczności i obok emocji: powagi. Bohaterowie, którzy pojawiają się w Zakazanym układzie, podobnie jak fabuła, zostali dobrze wykreowani. Wprawdzie Nicole trochę grała mi na nerwach, ale nie aż tak bardzo jak inna stworzona przez nią postać: Reb z Na szczycie. Podejmuje ona wiele głupich decyzji, od których czasami włosy stawały mi dęba. Teraz na wspomnienie wszystkich jej wyskoków chce mi się śmiać, bo tak naprawdę każdemu z nas zdarzają się takie momenty, kiedy (nie wiedzieć czemu) mózg na miliardy setnych sekund się wyłącza. Zresztą ostatnio sama dałam popis mojej inteligencji z klejem na gorąco w roli głównej. Ale do rzeczy: niektóre decyzje Nicole jestem w stanie jakoś zrozumieć, a niektórych nie. Myślę, że nie zrozumiem ich, bo po prostu nie znalazłam się w takiej sytuacji jak bohaterka i tak naprawdę nie wiem jak bym postąpiła na jej miejscu. Wydaje mi się, że nie zachowałabym się jak ona, zresztą z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. A przynajmniej staram się w to wierzyć. Jeśli chodzi o Marcusa to szczerze powiedziawszy nie wiem co mam o nim więcej napisać oprócz tego, że jest kolejnym ideałem zamkniętym na stronach książki. Każda z nas chciałaby mieć swojego obrońcę, czyż nie? Ze wszystkich postaci, jakie pojawiły się w Zakazanym układzie według mnie najciekawszą i najlepiej wykreowaną okazał się… Gus (prawa ręka Marcusa). Szalenie podobały mi się jego utarczki słowne z Nicole i kiedy sobie o nich przypomnę to na moich ustach pojawia się uśmiech. Gus bardzo mnie zaskoczył, oczywiście pozytywnie i jestem szalenie ciekawa czy pojawi się on w kontynuacji Serii Mafijnej oraz jaką ewentualnie rolę w niej odegra. Mam nadzieję, że oboje: Gus i autorka mnie zaskoczą! Moje drugie podejście do twórczości K. N. Haner mogę uznać za udane. Historia z mafijnym wątkiem w tle bardzo mnie wciągnęła i naprawdę dobrze się przy niej bawiłam. Lektura jej wywołała we mnie wiele emocji i w większości były one pozytywne, a przecież wiadome jest, że książka powinna wywoływać je w czytelniku. Jestem szalenie ciekawa tego, jak potoczą się dalsze losy Nicole i Marcusa. Jednego mogę być pewna: dramatów i emocji nie zabraknie! [www.dzosefinn.blogspot.com]

K.N. Haner serwuje nam historię wyjętą rodem z hollywoodzkiego filmu sensacyjnego. Akcja pędzi z prędkością pocisku, niszcząc na swojej drodze niejedno czytelnicze serce. Autorka zabiera nas do mafijnego świata, gdzie niebezpieczeństwo czai się za rogiem. Do tego nie brak nieprzewidywalnych zwrotów akcji, pełnokrwistych bohaterów i niestygnącej namiętności. K.H. Haner wraca w niesamowitym stylu! "Zakazany układ" pokazuje niesamowity progres pisarski autorki. Fabuła jest dokładnie przemyślana i niebanalna, a tempo akcji dosłownie zawrotne- nie ma tu miejsca na nudę! Ta mafijna historia pochłonęła mnie całkowicie i oczywiście nie obeszło się bez czytania po nocach. Nie potrafiłam jej odłożyć, nawet jeśli wiedziałam, że przypłacę to niewyspaniem. Autorka co chwila wyciąga kolejne asy z rękawa przyprawiając czytelnika o palpitacje serca, a nieprzewidywalność to chyba coś, co lubimy najbardziej. Czytając kolejne, precyzyjnie opisane sceny miałam wrażenie, że oglądam jedną z wysokobudżetowych produkcji prosto z Hollywood. I oczywiście nie mam tu na myśli ckliwego romansu, to raczej nie w stylu K.N. Haner. Książka idealnie łączy w sobie elementy powieści sensacyjnej i namiętnego romansu. Poza dobrze prowadzoną fabułą mamy tu także świetnie opisany mafijny świat. Zakładam, ze większość czytelników to kompletne laiki w tym temacie, ale dzięki obrazowym opisom i kilku scenom poświęconym typowo gangsterskim porachunkom bardzo łatwo odnaleźć się w świecie, do którego zabiera nas autorka. Mimo, że akcja "Zakazanego układu" toczy się w rzeczywistości kompletnie innej od naszej to powieść może okazać Wam się bliższa niż sądzicie. Postacie, które stworzyła K.N. Haner nie są pozbawione ludzkich wad, łączą w sobie sprzeczności, przez co podczas lektury stają się czytelnikowi bliskie. Nicole mimo trudnych życiowych doświadczeń jest kobietą nieugiętą i zawzięcie dążącą do celu. Kiedy ją poznajemy jedyne o czym marzy to śmierć, ale nie jest to decyzja podjęta pod wpływem chwili słabości. Nicole doskonale wie, że to jedyne wyjście z jej beznadziejnej sytuacji i zacięcie o nie walczy. Jest to niesamowicie intrygujące, a nawet- co dziwne imponujące. Poza tym Nicole nie szczędzi w rozmowach z niebezpiecznymi gangsterami ciętych ripost, bez względu na konsekwencje. Marcus natomiast jest dla mnie postacią pełną sprzeczności. Do pewnego momentu wyobrażamy go sobie, jako bezwzględnego, groźnego i brutalnego mafiosa. Przyznam, że na początku dostawałam gęsiej skórki z obawy przed tym, do czego może się posunąć. Jednak autorka łamie stereotypy i udowadnia, że nie wszystko jest wyłącznie czarne lub białe. Okazuje się, że Marcus potrafi być niezwykle opiekuńczy i troskliwy, a przede wszystkim zdolny do miłości. Jeśli macie słabość do złych facetów, ten z pewnością przypadnie Wam do gustu i bez obawy- mimo, że stopniowo uczy się okazywać uczucia, temperamentu nie traci nawet na moment. Poza dwójką głównych bohaterów mamy też kilka postaci drugoplanowych, które nadają całej historii jeszcze lepszy wydźwięk. Niestety bardzo często są one traktowane po macoszemu, niedopracowane, a przez to nijakie. Tutaj należą się kolejne ukłony w stronę autorki, która i o tę część powieści zadbała w każdym calu. Podczas lektury przekonacie się, że nie tylko główni bohaterowie posiadają swoją mroczną stronę. Sposób narracji zaproponowany przez autorkę również bardzo przypadł mi do gustu. Jest to coś, co spotykam coraz częściej, czyli narracja prowadzona z punktu widzenia dwóch głównych postaci. Dzięki temu mamy dostęp do dwóch perspektyw jednej historii, a przede wszystkim możemy poznać uczucia różnych charakterów, a ich tutaj nie brakuje. Muszę jeszcze wspomnieć o scenach erotycznych, bo skoro erotyk... Tak, mamy sceny intymne, ale zdecydowanie nie tworzą one fabuły, są pikantnym dodatkiem do całości. Fragmenty łóżkowe są idealnie wyważone, a do tego opisane ze smakiem, dzięki czemu czyta się je całkiem przyjemnie. Dodatkowo nie są przewidywalne, autorka stopniowo buduje napięcie i drażni się z czytelnikiem. Znając upodobanie K.N. Haner do wprowadzania dramatycznych zwrotów akcji w najmniej spodziewanym momencie na prawdę bałam się zakończenia i moje obawy były słuszne. Ostatnie rozdziały to niezły kop w tyłek dla czytelnika, któremu pozostaje jedynie czekać na premierę drugiego tomu, a ten już w maju! "Zakazany układ" z pewnością przypadnie do gustu fanom ostrzejszych romansów i erotyków, a także tym którzy lubią historię z dreszczykiem grozy. Pamiętajcie jednak, że świat mafii jest dość brutalny, co nie każdemu może się spodobać. Jeśli jednak nie boicie się wejść do mrocznego świata intryg i gorących uczuć to książka zdecydowanie dla Was! Za możliwość przeczytania książki oraz przywileju jej ambasadorstwa dziękuję Wydawnictwu Editio Red oraz samej autorce! https://znitkaoksiazkach.blogspot.com