Zagubiona. Trylogia autorska. Tom 2 (okładka miękka)

Swego czasu przeczytałam pierwszą część nie-autobiografii autorstwa Katarzyny Michalak, ,,Pisarkę", i po jej skończeniu wręcz nie mogłam doczekać się kolejnych części Trylogii autorskiej. Niezwykle wciągnęłam się w historię skrzywdzonych przez życie Weroniki i Wiktora i byłam bardzo ciekawa, jak potoczą się ich losy. Gdy tylko druga część trafiła w moje ręce, od razu zabrałam się za czytanie, ciekawa tego, co tym razem mnie czeka. A nie ukrywam, w ,,Zagubionej" działo się naprawdę dużo. Z książki na książkę, Katarzyna Michalak coraz bardziej mnie zadziwia, a ja poznaję autorkę z zupełnie innej strony. W kontynuacji ponownie śledzimy losy Ewy Kotowskiej, autorki, która tworzy swoją najnowszą, nie-autobiograficzną powieść. Zupełnie jak w poprzedniej części, książka podzielona jest na rozdziały pokazujące momenty ze współczesnego życia pisarki, a także te, pokazujące treść jej książki, gdzie główną bohaterką jest niejaka Weronika Nocyk. Dziewczyna wciąż zmaga się z ogromnymi życiowymi problemami, jednak teraz do jej zmartwień dołącza kilku interesujących (a także zainteresowanych nią) mężczyzn, którzy są w stanie diametralnie zmienić jej życie... Nie brakuje również chłopaka z poprawczaka, Wiktora, czyli dawnej i największej miłości Weroniki. Czy dziewczyna będzie potrafiła wybaczyć mu po tym wszystkim, co się w ich relacji wydarzyło? Ma przecież przy sobie swojego serdecznego przyjaciela - weterynarza, a na studiach poznaje specyficznego lekarza z bogatej rodziny. Który z nich okaże się być dla niej najlepszy? Takie dylematy co rusz pojawiają się w głowie dziewczyny, stawiając ją przed trudnym wyborem, od której może zależeć jej najbliższa przyszłość. No i jak tu wybrać spośród osób, które chcą dla ciebie (chyba) jak najlepiej? Cała książka prowadzona jest w narracji trzecioosobowej, jednak niejednokrotnie pojawiają się komentarze autorki do danej sytuacji, co dodaje całej książce osobistego wydźwięku. Uważam to za niezwykle ciekawy zabieg, który pozwala wczuć się w to, co musiała przejść bohaterka i bliżej poznać jej opinię po tylu latach. Momentami było mi jej naprawdę szkoda i aż strach pomyśleć, że coś z tego wszystkiego mogło wydarzyć się w życiu prywatnym Katarzyny Michalak. Przerażające! Naprawdę nie potrafię zrozumieć ludzi, którzy chcą dla innych jak najgorzej, posuwając się do takich okropieństw, jakie pojawiły się względem Weroniki w ,,Zagubionej". Gwałt, zastraszanie, brutalność, przemoc fizyczna i psychiczna to coś, co w najnowszej książce Katarzyny Michalak występuje niestety dość często. Autorka stara się pokazać czytelnikowi najciemniejsze odcienie świata i pokazać człowieka, który jest już praktycznie na dnie i nie ma niczego, co może go przed tym okrucieństwem uratować. Mimo wszystko, zawsze jest jeszcze jakaś nadzieja na lepsze jutro. Zawsze przecież wschodzi słońce, a nowy dzień jest w stanie wszystko zmienić... Właśnie za takie wartości uwielbiam książki Katarzyny Michalak. Jej książki dają nadzieję i cieszę się, że poruszyła właśnie taki temat. Na pewno podniesie to na duchu osoby, które mają z czymś takim do czynienia i poznały cierpienie Weroniki na własnej skórze. Muszę przyznać, że z książki na książkę coraz lepiej czyta mi się utwory tej autorki. Co rusz pozytywnie mnie zaskakiwała i wręcz nie mogłam się od niej oderwać! Koniecznie chciałam wiedzieć, jak ta cała historia się zakończy... Cóż, prawdę mówiąc, zakończenie było dość nietypowe i pozostawiło mnie z ogromem pytań. Z niecierpliwością będę oczekiwać ,,Marzycielki" i mam nadzieję, że ostatnia część trylogii mnie nie zawiedzie. ,,Zagubiona" to pozycja obowiązkowa dla fanów literatury Katarzyny Michalak. Pozwala ona poznać autorkę od zupełnie innej strony i pokazuje okrucieństwo niektórych ludzi. Czyta się ją bardzo szybko, a perypetie bohaterów niezwykle wciągają. Po raz kolejny sprawdza się określenie, iż jest to książka nieodkładalna! Soczysty cliffhanger na samym końcu zmusza do oczekiwania na rozwiązanie wątku Weroniki Nocyk i Wiktora Helerta, które ma, na szczęście, nadejść dość prędko. Polecam ludziom, którzy chcą odnaleźć w swoim życiu trochę pocieszenia, jednak mam szczerą nadzieję, że Marzycielka przyniesie nam o wiele szczęśliwsze zakończenie... W końcu każdy z nas na takie zasługuje.

PREMIEROWA RECENZJA „Zagubiona” to drugi tom Trylogii Autorskiej Katarzyny Michalak. Dzięki zaufaniu i uprzejmości Wydawnictwa miałam to szczęście, że mogłam przeczytać ją nieco wcześniej, dlatego dziś w dniu jej premiery przychodzę do Was z recenzją. Co zważywszy na poziom emocji krążący w moim sercu i umyśle – wcale do łatwych nie należy. Pierwsza miłość, pierwszy pocałunek, pierwszy mężczyzna... Nie tak łatwo zapomnieć, trudno wyleczyć złamane serce, szczególnie jeśli kochałaś pierwszy raz. Weronika - zdradzona, opuszczona, załamana - próbuje odnaleźć się w świecie, gdzie najbliżsi, którzy powinni cię wspierać, wciąż ranią, a pomocną dłoń podają obcy. Przyjaciele. To oni nie pozwalają się poddać i całkiem zrezygnować z walki o odrobinę szczęścia. Wydawałoby się, że nic gorszego niż utrata wielkiej miłości nie może Weroniki spotkać, tymczasem los jej nie oszczędza. Dokonuje ona nowych wyborów, popełnia kolejne błędy, oddaje serce w niegodne ręce i... coraz bardziej traci zaufanie do świata i ludzi. Rozczarowania i porażki zdają się znaczyć życie dziewczyny, która pragnie jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Właśnie ona ta pierwsza, najpiękniejsza - czy raczej jej wspomnienie - jest jasnym światłem w niekończącym się mroku. Czy Weronika i Wiktor odnajdą drogę do siebie, czy też bezpowrotnie utracą to, co ich łączyło? Drugi tom nie-autobiografii Katarzyny Michalak wstrząśnie Wami może bardziej niż pierwszy. Dopiero teraz bohaterowie tej opowieści poznają, co to znaczy prawdziwe życie i jak los potrafi być przewrotny… Już sam tytuł tej części wskazuje, że lekko nie będzie...no nie jest. „Zagubiona” jest pełna skrajnych emocji, które burzyły mój spokój i ład w sercu. Nie mogłam przestać czytać, od pierwszej do ostatniej strony pochłonęłam ją jak wygłodniały szczeniak. Czekałam na nią od lutego i nie mogłam przestać. Ta powieść jest nie-odkładalna. Podobnie jak pierwsza część cyklu i ta historia napisana jest w narracji trzecioosobowej i poprzetykana pierwszoosobowymi wspomnieniami Ewy Koti vel Weroniki. Tym razem tych wstawek jest dużo więcej, i tym bardziej odczuwalny stał się dla mnie realizm z jakim jest napisana ta powieść. Los nie oszczędza bohaterów, ale to co ich spotyka, jest tak ludzko okrutne, jak okrutny potrafi być świat wokoło nas samych. Osobiście wiele razy (chociaż wolałabym nie) doznałam i wciąż doznaję tego zła od innych, dlatego z taką łatwością przychodzi mi wiara w prawdziwość tej powieści. Ja wiem, że nie każdy lubi powieści Kasi, każdy ma wolny wybór i wolną wolę. Ja lubię. Odnajduję w nich to, czego wielu autorów się boi. „Zagubiona”, jak zdążyłam się zorientować, została już w internatach okrzyknięta „lawiną nieszczęść” itp. A ja, zastanawiam się, dlaczego tak trudno ludziom uwierzyć w to, że są na tym świecie osoby, których los naprawdę w żaden sposób nie oszczędza? Czy wszyscy mogą mieć proste i łatwe życie? Owszem, tak byłoby sprawiedliwe i prosto. Ale tak nie jest! „Zagubiona” to prosty przykład na to, jak wiele na około nas jest nieszczerości, zakłamania, manipulacji. Ja to wiem. Trudno o tym czytać, nawet jak się samemu tego doświadczyło. A jak się nie zaznało tego, to faktycznie trudno w to uwierzyć? Rozumiem to. Mimo to, chciałabym podobnie jak, sama autorka, byście czasem potrafili głębiej spojrzeć w innych. Zauważyć to, czego nie widać. „Zagubiona” podobnie jak „Pisarka” jest powieścią bardzo emocjonalną i dojrzałą. Wzbudziła we mnie tyle uczuć przemyśleń i refleksji, że do teraz wieczorami zastanawiam się nad tym co będzie dalej...tym bardziej, że samo zakończenie naprawdę złamało mi serce. Teraz pozostaje mi tylko czekać na kolejną część, której tytuł „Marzycielka” daje mi odrobinę wiary w to, że znów promienie słońca dotkną mojej twarzy. Za egzemplarz do recenzji dziękuję serdecznie Autorce oraz Wydawnictwu Mazowieckiemu. https://przeczytajka.blogspot.com/2019/05/zagubiona-katarzyna-michalak-premierowa.html

Bardzo oczekiwana kontynuacja "Pisarki" równie nieodkładalna i wciągająca. Weronika znowu zostaje sama, Wiktor wraca za kratki. Oboje czują się samotni, zdradzeni i opuszczeni... troszczy się o to ich wróg udając przyjaciela. Na szczęście Weronika ma także prawdziwych przyjaciół, zawsze gotowych do udzielenia pomocy zagubionej nastolatce. Młodziutka dziewczyna dzielnie walczy o swoje marzenia, ale młoda,śliczna i skromna przyciąga uwagę psychopaty. Jej ufność i brak doświadczenia sprawiają, że dokonuje złego wyboru, o czym szybko się przekona. Czy Weronika i Wiktor zdołają pokonać przeciwności losu, czy będą razem? Czekam niecierpliwie na tom trzeci. Książka wciąga jak lotne piaski, nie szczędzi emocji, nie pozwala się oderwać od czytania. Polecam!

Weronika - zdradzona, opuszczona, załamana - próbuje odnaleźć się w świecie, gdzie najbliżsi, którzy powinni cię wspierać, wciąż ranią, a pomocną dłoń podają obcy. Przyjaciele. To oni nie pozwalają się poddać i całkiem zrezygnować z walki o odrobinę szczęścia. Wydawałoby się, że nic gorszego niż utrata wielkiej miłości nie może Weroniki spotkać, tymczasem los jej nie oszczędza. Dokonuje ona nowych wyborów, popełnia kolejne błędy, oddaje serce w niegodne ręce i... coraz bardziej traci zaufanie do świata i ludzi. Rozczarowania i porażki zdają się znaczyć życie dziewczyny, która pragnie jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Właśnie ona ta pierwsza, najpiękniejsza - czy raczej jej wspomnienie - jest jasnym światłem w niekończącym się mroku. Czy Weronika i Wiktor odnajdą drogę do siebie, czy też bezpowrotnie utracą to, co ich łączyło? "Gdy już psychopata przerzuci na ofiarę cały ciężar winy, zaczyna jej nienawidzić. Zimną, dziką nienawiścią." Po skończeniu lektury "Pisarki" chciałam jak najszybciej zabrać się za tom drugi. Całe szczęście Katarzyna Michalak nie kazała mi długo czekać na "Zagubioną". Pierwsza część dostarczyła mi całego ogromu emocji, jakich oczekuję od dobrej powieści. Nie inaczej było i tym razem, ponownie doświadczyłem przeróżnych uczyć. Wielu z Was pewnie na widok subtelnej i słodko-różowej okładki pomyśli: kolejna przesłodzona i romantyczna historia. Nic bardziej mylnego. Autorka podejmuje trudne i ważne problemy, jak chociażby: przemoc fizyczną i psychiczną, zdradę, gwałt, poniżenie, podłość, manipulację, cynizm. Wszystko to razem daje nam sporo do myślenia. Bohaterowie stanowią barwną paletę osobowości. Zostali wiarygodne wykreowani, zarówno z wadami i zaletami. Spotykamy nie tylko dobrych, ale i tych naprawdę złych. Czytając wątki, wydarzenia i sytuacje z ich udziałem... po prostu nie mieściło mi się to w głowie, jak można być tak okrutnym, złym do szpiku kości? Obserwujemy naiwność głównej bohaterki, której wiara i zaufanie do drugiego człowieka są bez skrupułów wykorzystywane. Pod maską fałszywego dobra skrywa się podłość i wyrachowanie. "W jego świecie, gdzie białe jest białe, a czarne - czarne, ufność, czy wręcz naiwność stają się jego najsłabszym punktem, w którym wyrachowani gracze potrafią uderzy, oj tak… Komuś, kto wierzy ludziom, bo po prostu tak ma, jakoś nie mieści się w głowie, że ludzie ową ślepą wiarę mogą wykorzystać, zaufanie podeptać." Autorka ponownie postawiła na narrację trzecioosobową. Ciekawym zabiegiem były wstawki, gdzie Ewa dzieli się z nami swoimi przemyśleniami i wspomnieniami. Dzięki tym pierwszoosobowym wtrąceniom mamy możliwość głębszego poznania tego, co dzieje się tu i teraz, ale również poznajemy młodzieńcze lata Weroniki. Warto wspomnieć o wątku romansowym, który wymyka się utartym schematom. Nie uświadczymy to żadnej sztuczności czy nadmiernego przerysowania. Wszystko wypada naturalnie, ale z drugiej strony czytelnik do samego końca nie wie czego się spodziewać. Przyglądając się poczynaniom Weroniki, rozważamy co ważniejsze: głos serca czy rozsądek? Czy pogubiona Weronika odnajdzie szczęście? Dochodzimy do wniosku, że powinniśmy zawierzyć naszej intuicji. Jednak wiele kobiet w prawdziwym życiu tkwi w toksycznych związkach. Jeśli w porę nie przejrzą na oczy, ich sytuacja robi się coraz gorsza, z dnia na dzień stają się bardziej zaszczute. "Jeśli chcesz skomplikować sobie życie, możesz skoczyć na nieco za długiej bungee albo ruszyć zimą na Mount Everest w adidaskach. Możesz także kochać dwóch mężczyzn, z których żadnego kochać się nie da." Podczas lektury nieustannie zastanawiałam się co jest fikcją, a co prawdą? Bo czy coś tak smutnego, pełnego bólu, cierpienia, może być tylko i wyłącznie wytworem wyobraźni autorki? Myślę że każdy z Was odniesie podobne wrażenie. Emocje po prostu sięgają zenitu, a ja kolejny raz dałam się porwać prozie pani Kasi. Zaskakujące zwroty akcji nie pozwalają na chwilę nudy, natomiast zakończenie kompletnie wybija z rytmu, stawia w osłupieniu. Znaki zapytania się mnożą, więc nie pozostaje nic innego jak przygotować się na finałową część sagi autorskiej zatytułowanej "Marzycielka". "Nie wiem, jak dotrwam do końca tej historii'', pomyślała walcząc ze łzami. ,,Boli. To po prostu boli!" "Zagubiona" to przejmująca i skłaniająca do refleksji powieść z elementami dramatu psychologicznego o nieszczęśliwej miłości. To książka o tytułowym zagubieniu, utraconej nadziei, rozczarowaniach, niespełnionych marzeniach, złych wyborach, zazdrości, o brutalności życia i ludzkiego okrucieństwa. Szczerze polecam!

Druga część trylogii autorskiej uderzyła w najczulsze struny mojej duszy, skłoniła do pewnych refleksji i zostawiła po sobie jakąś niemożliwą do ukojenia melancholię. Nawet nie chcę analizować, które sceny są oparte na faktach, a które jedynie fantazją autorki. Po prostu od pierwszej strony całkowicie dałam się porwać tej historii i z przejęciem podszytym niedowierzaniem śledziłam losy bohaterów. A im bliżej było do wielkiego finału, tym większy odczuwałam ból. Dawno nie miałam okazji czytać tak przejmującej, wręcz smutnej książki. Jestem otumaniona nadmiarem emocji. Coś niesamowitego. Tym razem Katarzyna Michalak przeszła samą siebie. <> Dużą zaletą tej publikacji fakt, że nie jest to typowe romansidło, a kawał dobrej polskiej prozy obyczajowej z elementami dramatu psychologicznego. Poruszana tutaj tematyka dotyka ważnych kwestii i problemów, takich jak: obłuda, dwulicowość, podłość, wyrachowanie, cynizm, potrzeba bliskości i przynależności, poniżanie i brak wsparcia ze strony rodziców, przemoc domowa zarówno fizyczna, jak i psychiczna oraz szukanie wyjścia z plątaniny beznadziejności swej egzystencji. Autorka z brutalną szczerością uświadamia nam, że życie nie zawsze jest usłane samymi różami. Zdarzają się też chwasty w postaci nieprzewidzianych pułapek, nieszczęść i ludzkich potworności. Jak temu przeciwdziałać, co z tym zrobić? Przekonajcie się sami, sięgając po niniejszy tytuł. Wiarygodnie wykreowane postacie – to jest niezaprzeczalny atut całej historii. Nie znajdziemy tutaj chodzących ideałów, a jedynie ludzi z krwi i kości, którzy jak każdy z nas mają wady, potrzeby, oczekiwania i ukryte w labiryncie swojego istnienia przywary. Bardzo zżyłam się z alter ego Ewy Kotowskiej, czyli z Wiktorią. Odrzucona przez najbliższych, zagubiona w morzu kłamstw i pozbawiona poczucia stabilizacji, zaczęła szukać swojego miejsca na Ziemi. W rezultacie nawet się nie spostrzegła, jak wpadła w pajęczynę błędów i nieprzemyślanych decyzji. W ciekawy sposób nakreślono również tzw. czarne charaktery, które swoim nikczemnym zachowaniem dają dużo do myślenia. Ściślej mówiąc – prowokują do zadania pytania: jak to możliwe, by w rzekomo dobrym świecie, było tyle zła? Książka mocno mną wstrząsnęła, zszokowała i przeraziła do szpiku kości. Powodem takiego stanu rzeczy jest ukazanie przez autorkę niepokojącego obrazu zepsucia moralnego, intryganctwa i podłości. Okazuje się, że człowiek prostoduszny, uczuciowy i łatwowierny jest mało odporny na jeden rodzaj ludzkiego jadu: nieuczciwą perswazję i wszelkiego rodzaju manipulacje. <> Tego typu zjawisko może stać się niebezpieczną bronią w rękach bezwzględnego manipulatora, który tworząc całkowicie zdeformowany obraz sytuacji – bawi się umysłem drugiej osoby. Podobnie rzecz ma się w przypadku psychopaty – zręcznego mitomana ze skłonnościami sadystycznymi, narcystycznymi i egoistycznymi. Normalny człowiek, gdy kogoś specjalnie bądź niechcący skrzywdzi, próbuje przepraszać, a potem zadośćuczynić swój występek. Natomiast niezrównoważony dręczyciel całą swoją winę przerzuca na ofiarę. Oskarża wszystkich wokół, tylko nie siebie. Przygotujcie się na zatrważające i mocne wrażenia! Na duży plus oceniam także wątek romansowy, który daleki jest od oklepanych schematów, przerysowania i pompatycznej sztuczności. Tu wszystko biegnie w nieoczywistym kierunku, a my niczym bierni obserwatorzy, możemy tylko czekać na to co ma nieuchronnie nastąpić. Weronika z całych sił stara się zapomnieć o Wiktorze, próbując ułożyć swoje życie na nowo. Do wyboru ma spokojną, bezpieczną przyszłość lub jedną wielką niewiadomą. Którą drogę wybierze? Pójdzie za głosem serca, czy posłucha rozsądku? <> Ten wątek jest swego rodzaju przestrogą przed ignorowaniem podszeptów swojej intuicji, która zazwyczaj bezbłędnie nam podpowiada, co jest dla nas dobre, a co złe. W przeciwnym razie - jeśli zlekceważymy znaki ostrzegawcze, które gdzieś w głębi podświadomości będą próbowały przestrzec przed nadchodzącymi zagrożeniami, to ani się nie spostrzeżemy, jak po naszych marzeniach zostaną jedynie zgliszcza. Całość napisana jest barwnym, potoczystym stylem, z lekką nutką nostalgii. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie, gdzieniegdzie przeplatana wstawkami z przemyśleń i wspomnień Ewy. Dzięki temu możemy śledzić zarówno wydarzenia toczące się obecnie, jak również mamy wgląd w retrospekcje sięg

Po tym, co spotkało Weronikę Nocyk w pierwszym tomie trylogii autorskiej, wydawałoby się , że teraz czas na lepsze czasy. Już sama okładka, taka pastelowa, delikatna, romantyczna, zdawałaby się wołać, że już będzie dobrze, już Nika odnajdzie upragnione szczęście. Nic bardziej mylnego! Ta młodziutka dziewczyna stojąc u progu dorosłości, już przeżyła wystarczająco wiele w swoim życiu, by utracić nadzieję na lepsze jutro. A jednak ona wciąż walczy, czeka, nie poddaje się. Jej jedyny błąd to to, że ufa nieodpowiednim ludziom, którzy ją wykorzystują i oszukują, tak jak np. znany nam z "Pisarki" Zadra. Tym razem jesteśmy świadkami, jak dziewczyna kontynuuje naukę, idzie do pracy, wychodzi za mąż. Jednak jej życie wcale nie jest różowe, tym bardziej że ona wciąż tęskni za Wiktorem... A On? Za sprawą "przyjaciela" Zadry odsiaduje kilkuletni wyrok, mamiony obietnicami złego człowieka unika kontaktów z ukochaną. Czy pisane im jeszcze być razem? Przeczytajcie sami. Co mogę napisać o tej książce? Po pierwsze i najważniejsze- to powieść dokładnie w stylu Kasi Michalak. Jeśli ktoś jej nie lubi, nie czyta, może lepiej, żeby odpuścił sobie i recenzję. Ja lubię różnorodność w czytaniu i chętnie sięgam po książki tej autorki, chociaż też nie wszystkie przypadły mi do gustu. W "Zagubionej" dzieje się dużo. Zazwyczaj są to dramaty, które dotykają główną bohaterkę, a jako że ta powieść określana jest jako "nie-autobiografia" czytelnik często będzie się łapał na domyślaniu, co mogło naprawdę wydarzyć się w życiu Ewy Kotowskiej(Weroniki Nocyk)/Katarzyny Michalak. Szczerze? Sama się nad tym zamyślałam. Po lekturze mogę wam napisać jedno, żadna kobieta nie powinna mieć takich doświadczeń życiowych jak Weronika. Zaniedbywana, niekochana jako dziecko lokuje swoją miłość w mężczyźnie z którym los ciągle ją rozdziela, ufa potem każdemu, kto wykazuje wobec niej choć odrobinę dobrej woli. Niestety najczęściej los potem ją za to karze. Wychodzi za mąż za namiastkę swoich dziewczęcych pragnień, a życie boleśnie ją doświadcza. Prawdziwych przyjaciół Niki możemy właściwie policzyć na palcach jednej ręki. Jedyne co trzyma dziewczynę przy życiu, to jej uczucie do Wiktora, który niesłusznie skazany odsiaduje wyrok. Dziewczyna w najgorszych chwilach swego życia pisze do niego listy, które nigdy nie zostają wysłane, i tam przelewa swoje lęki, nadzieje i niespełnione uczucia. Autorka w swojej książce porusza wiele bolesnych kwestii. Przemoc domowa, wykorzystywanie zarówno fizyczne, jak i psychiczne, manipulacja ludźmi, nad którymi masz władzę, oszczerstwa, kłamstwa, które rujnują ludziom wiarę w innych. "Zagubiona" to książka bardzo bolesna, ale i też dająca nadzieję, że człowiek jest niewiarygodnie silną istotą. Jak wiele potrafi przetrwać, kiedy tli się w nim iskierka nadziei i ma cel w życiu. To książka pokazująca też wartość przyjaźni. Polecam serdecznie i czekam na dalsze losy, tym razem już Ewy Kotowskiej, w sierpniu. Więcej na https://papierowestrony.blogspot.com/2019/06/zagubiona-katarzyna-michalak-532019-133.html

Na życiowej drodze bohaterki staje czterech mężczyzn, z pośród których dwóm miałabym ochotę napluć prosto w twarz. Ileż oni napsuli mi krwi, w szczególności jeden z nich, który stał się genialnym przykładem niesprawiedliwości, tuszowanych przewinień i bestialstwa. Nie ludzie, a diabły. W historii nie brakuje więc skrajnych emocji. Jest także uczynny lekarz, mentor bohaterki i tutaj mam małe zastrzeżenie, bo nie do końca byłam w stanie pojąć relację łączącą jego i Weronikę. Z jednej strony ojciec i córka, z drugiej – jakby mieli się ku sobie po to, by za chwilę temu zaprzeczyć. No cóż… Ważne, że uczucia kierowane do Wiktora pozostały niezmienne. Waleczny, ale i gotowy do poświęceń. Chłopak z poprawczaka i w oczach innych bandzior, który okazuje się najbardziej czystym spośród wszystkich tych, których czytelnik ma okazję tutaj poznać. Gdybym miała powiedzieć, o czym jest ta historia, ta recenzja miałaby chyba objętość nowelki. To książka o tych brutalnych obliczach życia, o nieszczęściu i piekle, jakim są w stanie zafundować sobie nawzajem ludzie. Zdrada, upokorzenie, wykorzystywanie, gwałt. Przemoc psychiczna i fizyczna, ubezwłasnowolnienie, w efekcie utrata nadziei i zniszczone życie. Katarzyna Michalak wie, jak uderzyć, żeby było niespodziewanie i zaskakująco, toteż w historii nie brak ani zwrotów akcji, ani momentów kulminacyjnych. A zakończenie… no cóż. Większych znaków zapytania i mocniejszego cliffhangera już chyba nie można sobie wyobrazić. Trzecia część trylogii jest dla czytelnika dwóch poprzednich tomów po prostu obligatoryjna. Styl pani Kasi Michalak pozostaje dalej nietypowy. To mieszanka współczesnej mowy „sorry” z kwiatkami w postaci „li”. Jako stała czytelniczka prozy autorki zdążyłam się już przyzwyczaić i choć w tej serii nie jest to tak widoczne, jak w innych, wspominam o tym, bo wiem, że są tacy odbiorcy, którym po prostu może to przeszkadzać. Nieco inne oblicze literatury Katarzyny Michalak, historia powiązana z jej życiem, nieustannie nasuwająca na myśl pytanie co z tego wszystkiego jest prawdą dotyczącą jej samej. Na przekór zaleceniom autorki, żeby tego nie robić. Emocjonująca, poruszająca, dynamiczna lektura z paletą skrajnych postaci, od tych dobrych, po zepsutych do szpiku kości ludzi. Myślę, że stali czytelnicy autorki i fani mocnych powieści obyczajowych nie będą zawiedzeni. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2019/05/zagubiona-katarzyna-michalak.html

Zagubiona to kontynuacja Pisarki, cyklu nie-autobiograficznego Katarzyny Michalak, a przy tym najbardziej osobisty cykl pisarki. I w dodatku książka przyszła do mnie w przepięknym pakiecie promocyjnym - jak tu nie przeczytać? Nie dało się, tym bardziej, że Pisarka naprawdę mnie wciągnęła, ale kto czyta bloga ten wie, że różnie u mnie było z książkami Katarzyny Michalak. Część mnie urzekła, a część zniechęciła do sięgania po kolejne, jednak mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że cykl pisarski jest naprawdę znakomity. Pochłonęłam Zagubioną w jedno popołudnie u już wyczekuję na zakończenie cyklu, a postać Autorki skryta w fabule cyklu staje się dla mnie coraz bardziej wyraźna i bardzo jestem ciekawa finału. Pierwszy tom skończył się dramatycznym rozstaniem Weroniki i Wiktora, a drugi jest bezpośrednią kontynuacją tych wydarzeń. Chłopak, przy aktywnym zaangażowaniu Zadry, trafił do więzienia i dostał niemały wyrok. Weronika była załamana, jednak Zadra skutecznie zmanipulował oboje zakochanych i rozdzielił ich na długi czas. Weronika potrzebowała czasu, aby pozbierać się i poukładać na nowo życie. Wreszcie dostała się na wymarzone studia weterynaryjne, choć odkupiła to traumą, jaką był powrót do domu i opieka nad matką. Jednak wreszcie wyrwała się i zaczęła nowe życie, ale Wiktor stale był w jej myślach. Znalazł się jednak śmiałek, który małymi krokami zdobywał Weronikę i burzył mur, który wokół siebie zbudowała. Zburzył skutecznie, ale również zaszczuł kobietę... Weronika wpadła z deszczu pod rynnę, ciągle jednak potrafiła marzyć o dobrym życiu i pisać o swoich marzeniach... Czy los w końcu uśmiechnie się do doświadczonej przez los dziewczyny? Przekonajcie się sami, a potem jak ja będziecie wypatrywać kolejnego tomu :) Zarówno Pisarka, jak i Zagubiona, to sfabularyzowana biografia Katarzyny Michalak, która oddała Ewie Kotowskiej bardzo dużo ze swego życia. Co jednak jest prawdą, a co fantazją Autorki pozostanie jej słodką tajemnicą. Na pewno napisanie tego cyklu kosztowało ją bardzo dużo, ale jest to również swoiste oczyszczenie. Kto zna twórczość Autorki potrafi wyłapać fakty z jej życia, a reszta pozostaje w sferze naszej wyobraźni. Mnie ujęła, a cykl uważam za jeden z najlepszych w jej twórczości, bo jest bardzo prawdziwy. https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2019/05/70-zagubiona-katarzyna-michalak.html

Kiedy wydaje Ci się, że po długim czasie życiowych burz przez uchylone okno wpada jeden mały promyk szczęścia a Ty zamykasz drzwi w obawie przed tym by go nie stracić ... Kiedy niekochana przez nikogo nagle odnajdujesz miłość... I kiedy nagle drzwi ktoś wyrywa z zawiasów a do wnętrza wpada szaruga burząc spokój i bezpieczeństwo... Takie właśnie życie ma Weronika, bohaterka, "Zagubionej" Katarzyny Michalak. Wydaje się, że tak niewiele potrzeba jej do życia. Spotkała człowieka, który jak się zdawało, dał jej miłość, otoczył opieką i zapewnił byt.  Złudne to były nadzieje... Weronika przekonała się, że tak na prawdę serce jej bije tylko dla Wiktora, jej pierwszej miłości, a uczucie jakim darzyła swojego męża jest jedynie marnym substytutem wielkiej miłości. Ile bólu potrafi znieść młoda dziewczyna? Jak wiele cierpienia może wytrzymać? Ile jeszcze rozczarowań przyniesie jej życie? Drugi tom trylogii autorskiej to znakomita kontynuacja części pierwszej pt. "Pisarka". Książka ta przepełniona jest skrajnymi  emocjami, a wydarzenia w niej opisane niejednokrotnie chwytają za serce i wywołują łzy. Światełko rzucają jednak momenty gdzie Katarzyna Michalak opisuje jak wielkie potrafi być prawdziwe uczucie, jak bardzo może być budujące i jaką ma siłę. Znakomicie poruszony jest tutaj wątek przyjaźni i to tej, pomiędzy mężczyzną a kobietą. Przyjaźni, która wybacza wiele i wiele wnosi w życie Weroniki. Muszę jeszcze wspomnieć o olbrzymim aucie tej książki a mianowicie o okładce. Okładka jest tak cudna, że nie sposób opisać jej słowami. Delikatna, subtelna zdawać by się mogło że ulotna, tak ulotna jak chwile szczęścia jakim życie obdarzyło główną bohaterkę. Zdecydowanie jest to jedna z najpiękniejszych okładek w mojej biblioteczce a obie części tej trylogii zasługują na miano najbardziej emocjonalnych.

Kiedy wydaje Ci się, że po długim czasie życiowych burz przez uchylone okno wpada jeden mały promyk szczęścia a Ty zamykasz drzwi w obawie przed tym by go nie stracić ... Kiedy niekochana przez nikogo nagle odnajdujesz miłość... I kiedy nagle drzwi ktoś wyrywa z zawiasów a do wnętrza wpada szaruga burząc spokój i bezpieczeństwo... Takie właśnie życie ma Weronika, bohaterka, "Zagubionej" Katarzyny Michalak. Wydaje się, że tak niewiele potrzeba jej do życia. Spotkała człowieka, który jak się zdawało, dał jej miłość, otoczył opieką i zapewnił byt. Złudne to były nadzieje... Weronika przekonała się, że tak na prawdę serce jej bije tylko dla Wiktora, jej pierwszej miłości, a uczucie jakim darzyła swojego męża jest jedynie marnym substytutem wielkiej miłości. Ile bólu potrafi znieść młoda dziewczyna? Jak wiele cierpienia może wytrzymać? Ile jeszcze rozczarowań przyniesie jej życie? Drugi tom trylogii autorskiej to znakomita kontynuacja części pierwszej pt. "Pisarka". Książka ta przepełniona jest skrajnymi emocjami, a wydarzenia w niej opisane niejednokrotnie chwytają za serce i wywołują łzy. Światełko rzucają jednak momenty gdzie Katarzyna Michalak opisuje jak wielkie potrafi być prawdziwe uczucie, jak bardzo może być budujące i jaką ma siłę. Znakomicie poruszony jest tutaj wątek przyjaźni i to tej, pomiędzy mężczyzną a kobietą. Przyjaźni, która wybacza wiele i wiele wnosi w życie Weroniki. Muszę jeszcze wspomnieć o olbrzymim aucie tej książki a mianowicie o okładce. Okładka jest tak cudna, że nie sposób opisać jej słowami. Delikatna, subtelna zdawać by się mogło że ulotna, tak ulotna jak chwile szczęścia jakim życie obdarzyło główną bohaterkę. Zdecydowanie jest to jedna z najpiękniejszych okładek w mojej biblioteczce a obie części tej trylogii zasługują na miano najbardziej emocjonalnych.