Wyrwa (okładka miękka)

Kiedy Wojciech Chmielarz odszedł od kryminałów, było mi przykro, bo moim zdaniem doskonale sprawdzał się w tym gatunku. Teraz jednak widzę, że thrillery psychologiczne są jego prawdziwą naturą. Wyrwa opowiada o mężczyźnie, który nagle traci żonę, a jej śmierć odsłania jej sekrety, które z sukcesem do tej pory zachowała dla siebie. Poszukiwanie prawdy i odpowiedzi przez męża są głównym wątkiem całej historii. W pewnym momencie zaczyna dodatkowo chodzić też o zemstę. Wojciech Chmielarz doskonale wszedł w umysł męża w żałobie i przeprowadził głównego bohatera przez wszystkie pięć etapów żałoby. Cieszę się, że żadna postać w książce nie była w pełni czarna ani w pełni biała. Cieszę się, że wina jednoznacznie nie spadła na tylko jedną osobę. Cieszę się, że przeczytałam tę książkę.

Czytając kryminały, czy też thrillery oraz literaturę gatunkową, często postrzegamy ją jako czystą rozrywkę. Może warto czasami zatrzymać się i zastanowić nad przedstawionym tematem? Być może literatura, po którą sięgamy dla przyjemności będzie dla nas nowym doświadczeniem i pozwoli nam zastanowić się nad naszymi wyborami? Życie Macieja toczyło się do tej pory tak, jak życie każdego innego człowieka. Miał żonę, dzieci oraz dobrą pracę. Wszystko to runie jak domek z kart w momencie, gdy dowiaduje się, że Janina ginie w wypadku samochodowym. Sprawa jednak nie jest tak prosta, jak by się mogło wydawać. Do wypadku doszło pod Mrągowem, choć kobieta miała być w delegacji do Krakowa. Jak powiedzieć dwójce dzieci, że straciły matkę? Co tak naprawdę stało się w drodze na Mazury? „Ból jest zawsze uczuciem subiektywnym. Nie da się go zmierzyć. Wszystkie opracowane przez medycynę skale są tylko przybliżone. Ja teraz czułem się tak, jakby ktoś wyciął mi kawałek serca.” Podchodziłam do tej książki z pewną dozą sceptycyzmu. Czytałam już podzielone opinie na temat „Żmijowiska”, które według niektórych było kryminałem, inni pisali, że to powieść obyczajowa, a pozostali, że thriller z pierwszego zdarzenia. Komu wierzyć? Wszyscy wiemy, że najlepiej przekonać się na własnej skórze. Historia ta ma tak różne opinie, że zdecydowałam się jednak po nią nie sięgać, by się nie zawieść nadmiernymi oczekiwaniami. Postawiłam na inny tekst. „Wyrwę” upolowałam w jednej z krakowskich galerii handlowych kilka tygodni temu. Jest to zarówno nowość na rynku wydawniczym, jak i na moim regale. Coś musiało w niej być, że po dłuższej przerwie od czytania lektur, zdecydowałam się właśnie na nią, a nie na którąś z zalegających na półce pozycji. Oczekiwania wobec niej miałam spore, choć mój zapał powoli mijał wraz z każdą kolejną przeczytaną stroną. „Myślałem o tym, że dzieci nie powinny umierać przed rodzicami, a rodzice nie powinni umierać wtedy, kiedy dzieci są dziećmi. To po prostu niesprawiedliwe.” Książka promowana jest jako thriller psychologiczny. Tak, po części zgodzę się z tym stwierdzeniem. Jednak jedynie połowicznie. Tym, co bardzo mi przeszkadzało podczas czytania „Wyrwy”, to pewien brak elementu zaskoczenia przez zdecydowaną część przedstawionej nam historii. Czytelnik może z łatwością wydedukować, jakie będą następstwa zdarzeń tutaj ukazanych. Dwie trzecie treści można klasyfikować do powieści stricte psychologicznej. Fakt, że jedna z postaci ginie nie pretenduje jeszcze całości do miana thrillera. Pod tym względem zawiodłam się, ponieważ oczekiwałam zgoła czegoś innego. Z drugiej jednak strony, na pochwałę zasługuje kreacja bohaterów. Czuć, że to postaci z krwi i kości. Przejmująco ukazany jest wątek straty oraz całych procesów psychologicznych zachodzących w umyśle osoby, która boryka się z tym problemem. Obserwujemy zachowanie Macieja, jego dzieci, jak i osób spokrewnionych z Janiną i nie tylko. Da się wyczuć, że nie jest to napisane na kolanie, ale autor spędził mnóstwo czasu nad stworzeniem pełnego portretu psychologicznego każdej osoby, która pojawia się w „Wyrwie”. I choć mogę narzekać na powolną i w większości przewidywalną fabułę, tak nie mogę tego samego powiedzieć o finiszu. W moim odczuciu dopiero na mniej więcej sto stron przed końcem książka rozkręca się. To wtedy dochodzi do wydarzeń, które mają prawo odnosić się do niej jako do thrillera. Jestem zachwycona tym, co Wojciech Chmielarz postanowił dać czytelnikowi jako pełnoprawne zakończenie. Choć nie mogę spojlerować, to mogę Wam powiedzieć, że warto przebrnąć przez tę historię do końca. „Wyrwę” oceniam dobrze, choć nie jest to lektura, po którą sięgnęłabym ponownie. Przyzwyczajona jestem do szybkiego tempa akcji, którego tutaj nie dostałam. Oceniając ją jako powieść stricte psychologiczną, dałabym mocne 8/10, lecz książka promowana jest jako thriller psychologiczny, którym według mnie do końca nie jest, dlatego też ocenę wystawiam niższą. Jestem pewna, że po pozostałą twórczość autora sięgnę, lecz na pewno nie w najbliższym czasie. Pozostała również najważniejsza kwestia. Czy ją polecam? Tak. Myślę, że można przy niej miło spędzić czas, lecz nie stawiałabym przed nią dużych oczekiwań.

Pewnego dnia świat Macieja Tomskiego wali, gdyż jego żona Janina ginie w wypadku samochodowym. Nie umie sobie poradzić z rzeczywistością, która go czeka. Poza tym dochodzi jeszcze zagadka pobytu kobiety w Mrągowie, gdyż według tego, co mówiła, miała być pod Krakowem. Im głębiej mężczyzna szuka odpowiedzi na pytania, tym bardziej utwierdza się w przekonaniu, że tak naprawdę nie znał swojej żony. Książki Wojciecha Chmielarza to jedne z tych pozycji, które zawsze znajdą miejsce w mojej biblioteczce, bez względu na temat fabuły oraz stopień przygnębienia, jaki będę miała podczas czytania. I tak oto w moje ręce trafiła “Wyrwa”. Trochę inna niż historie, które miałam okazje czytać od autora. Mimo że książka ta zaliczona jest do thrillera psychologicznego, to dla mnie raczej jest powieścią obyczajową z nutą tego gatunku. Fabuła skupia się na poznaniu przez bohatera powodu śmierci jego żony. A przy tym wszystkim powstaje analiza małżeństwa tej pary. Już od pierwszych kilku stron domyślić się można, że od dawna tam nie było idealnie, a ani Maciej, ani Janina związanych z tym problemów nie chcieli rozwiązać. Znaleźli za to sposób na własny rodzaj szczęścia, nie uwzględniając partnera. Jednak z finałem tych rozwiązać, poradzić sobie musi sam bohater. Bardzo podobało mi się stworzenie wszystkich sytuacji pod względem psychologicznym. Uwierzyłam w każde załamanie postaci występujących, czy podjęcie decyzji pod wpływem impulsu. Jednak po szybkim odkryciu faktów na temat małżeństwa Tomskich, większość tajemnic Janiny jakoś niespecjalnie szokuje. Dla mnie taki efekt pojawił się dopiero pod koniec książki, gdzie faktycznie pojawił się thriller. Świetnym zabiegiem okazało się stworzenie postaci, które po dalszym poznaniu ich historii okazują się całkiem inne, niż wydawały się na początku. Janina była kobietą z pasjami, ale przez wydarzenia z przeszłości wybrała stateczność. Przez to też stała się kobietą przytłoczoną i nieszczęśliwą. Dopiero romans dał jej namiastkę tego, co chciała od życia. Natomiast Maciej to człowiek, którego pasją wydają się jedynie praca i zapewnienie lepszego bytu dla córek. I z początku ma się wrażenie, że to Janina jest tą złą. Bo przecież to ona zdradziła i kłamała. To ona uciekała na weekendy od rodziny, w tym córek. Zwłaszcza kiedy jej mąż starał się o wymarzony awans. Tylko że to Maciej oczekiwał wszystkiego, w zamian nie dając nic. Nie rozmawiał z żoną również na jej ulubione tematy ani nie wspierał w jej twórczości. Przestał też okazywać jakąkolwiek miłość i nie zauważał cierpienia Janiny. I o ile w pierwszych rozdziałach było mi go szkoda, tak w dalszej części coraz bardziej mnie drażnił. Zwłaszcza gdy żałobę żony zaczął traktować jako wymówkę na swój egoizm. Nie przekonała mnie jednak finałowa przemiana bohatera. Maciej zrobił coś, co nawet jak na jego wcześniejsze zachowanie, było dość nierealnym. I potem jakoś specjalnie długo nie odczuwał skutków podjętych decyzji. Natłok tajemnic spowodowała, że książkę czytałam dość szybko i nie mogłam się od niej oderwać. Tragedia rozpadającego się małżeństwa niosła ze sobą jednak dość duży smutek, co odczuwało się od pierwszych stron. Znika on jednak w drugiej połowie historii, gdy wszystkie fakty zaczynają naprawdę wychodzić na powierzchnię. Poza tym, aby ukazać portret tego małżeństwa, autor przez większość czasu opisuje wszystkie wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości związane z bohaterem. W tym przypadku akurat ten zabieg się sprawdził. Brakowało mi jednak większej ilości samej akcji, którą dostaje się dopiero pod koniec książki. Chyba po prostu oczekiwałam większej ilości thrillera, a nie obyczajowości. To nie jest zła książka. Czyta się ją nieźle, a przedstawienie psychologii bohaterów związanych ze śmiercią i rozpadem małżeństwa uważam za dobre. Jednak to nie jest thriller, jak obiecuje wydawca. I przez to wiele osób może odczuć niesmak. Myślę, że każdy zainteresowany powinien ją przeczytać dla wyrobienia własnego zdania. Aczkolwiek dla mnie nie jest to najlepsza pozycja autora.

Wszyscy, którzy żyją w związku, niezależnie od tego, czy zalegalizowanym, czy też nie wiedzą doskonale, że jest to ciężka praca, którą we wspólne życie muszą włożyć obie strony. Kompromisy, ustępstwa, niekiedy rezygnacja z własnych planów, a przynajmniej odłożenie ich w czasie, wspieranie drugiej osoby i towarzyszenie jej nie tylko wówczas, kiedy jest dobrze, ale również wtedy, kiedy wszystko zaczyna się walić – to jest właśnie proza życia. Jeśli jeszcze w związku są dzieci, pojawia się dodatkowy element, który trzeba uwzględnić w rozmowach, a także wobec którego trzeba trzymać wspólny front. Dlatego też małżeństwa idealne istnieją wyłącznie w książkach czy filmach, ewentualnie w naszej wyobraźni. Mimo wszystko, iż związek pełen jest cieni i blasków, nie umniejsza to miłości pary, połączonej dodatkowo wspólnym pokonywaniem przeszkód. Właśnie taki był związek Macieja i Janiny Tomskich – może bez fajerwerków, a jednak kochali się, mieli wspólnie dwie wspaniałe córeczki, jedenastoletnią Basię i czteroletnią Iwonkę. I choć wszystko miało być inaczej – Janina miała pisać książki i reportaże dotyczące poważnych tematów, zamiast pracować w plotkarskim portalu, a Maciej miał rozwijać karierę w finansach, zamiast utknąć a stanowisku analityka bez perspektyw na dalsze awanse, to jakoś ich wspólne życie tyle lat toczyło się spokojnie. I choć Maciej unika odpowiedzi, a właściwie samego pytania, czy byli szczęśliwi, to na pewno, nie byli nieszczęśliwi. Tak przynajmniej powiedziałby do chwili tragicznej śmierci Janiny. Kobieta straciła panowanie nad kierownicą i wjechała pod jadącego tira, ponosząc śmierć na miejscu. Tak przynajmniej sytuacja ta wyglądała w momencie przyjazdu policji na miejsce. Maciej początkowo nie może uwierzyć w słowa policjanta, że jego żona nie żyje. Może dlatego, że miała przeprowadzać wywiady na planie zdjęciowym pod Krakowem, a zginęła pod Mrągowem. Kiedy na dodatek okazuje się, że tak naprawdę wszystko wskazuje na to, że Janina popełniła samobójstwo, a na dodatek w łonie nosiła dziecko, Maciej zaczyna rozumieć, że tak naprawdę po tylu latach wspólnego życia razem, nie wie nić o swojej żonie. Co Janina robiła w okolicach Mrągowa? Czyje dziecko nosiła? I najważniejsze – jak powiedzieć córkom, że ich matka nie żyje? Z tymi pytaniami zmagać się będzie Maciej, a my towarzyszyć mu będziemy w tych trudnych dla niego chwilach dzięki najnowszej powieści Wojciecha Chmielarza pt. „Wyrwa”. Choć książka nie ma siły rażenia „Żmijowiska”, to opublikowana nakładem Wydawnictwa Marginesy pozycja skłania do refleksji nad własnym związkiem, a także nad tym, jak w nim funkcjonujemy. Po powieść sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy autora, ale wszyscy ceniący sobie dobrze skonstruowane powieści obyczajowe z nutką kryminalnych historii. Dzięki bogatej warstwie psychologicznej ciężko bowiem książkę zaszufladkować, trudno zamknąć ją w sztywnych ramach danego gatunku. Mamy tu zagadkę, mamy prawdopodobna zdradę, mamy też cierpienie po stracie i żałobę, mamy wreszcie dylemat, w jaki sposób postępować z dziećmi, jak je wychować po odejściu żony. To wszystko, dzięki kolejnym tajemnicom zyskuje nowej jakości i sprawia, że od książki nie można się oderwać. Autor zastosował dwa plany czasowe, dzięki któremu mamy możliwość nie tylko śledzić bieżące losy Macieja, ale również historię jego znajomości z Janiną. Sporo wiadomości uzyskujemy też dzięki Renacie, przyjaciółce Janiny, choć najbardziej angażujące okazuje się być prywatne śledztwo Macieja, a także popełnione przez niego błędy, to równie interesujące jest tło społeczno-obyczajowe powieści. Wspomniana proza życia, zmaganie się z kredytami, praca przesłaniająca wszystko, to tylko niewielka część obrazu zwanego życiem. Obrazu, który Chmielarz maluje niezwykle sugestywnie sprawiając, że po skończonej lekturze pozostajemy z refleksją na temat egzystencji człowieka, również swojej własnej… Justyna GUl Qultura słowa

Życie płynie bardzo szybko, wpadamy w gąszcz zobowiązań, dom, praca, codzienne problemy. W tym zabieganiu zapominamy o tym, co ważne, nie mamy czasu na wiele spraw. Gdy Maciej otrzymuje informację, że jego żona nie żyje nie potrafi się z tym pogodzić. Pytania się mnożą a ból wciąż narasta. Wypadem samochodowy miał miejsce pod Mrągowem, co zupełnie nie zgadza się z tym, co wiedział. Janina pojechała przecież pod Kraków, rozmawiali na ten temat, dobrze pamiętał. Być może ostatnio mieli mniej czasu dla siebie, nie układało się im tak dobrze, jak kiedyś, ale dobrze się znali, tak mu się wydawało. Powiedziałaby mu o zmianie planów. Czy na pewno? Pojawił się jeszcze nieznajomy mężczyzna, przyszedł na pogrzeb, zwracał na siebie uwagę, szybko odszedł. Kim był? Skąd się znali? Czy to ktoś z pracy? Plątanina pytań nie daje mu spokoju, musi znaleźć na nie odpowiedzi. Czy jest na to gotowy? Z twórczością pisarza miałam już przyjemność się spotkać, czytając książki „Wampir” i „Żmijowisko”. Ta ostatnia okazała się dla mnie bardzo zaskakująca, ponieważ nie byłam w stanie niemal do końca rozszyfrować zagadki w niej zawartej. Dobrze zapamiętałam też bohaterów, chociaż trzeba przyznać, że ciężko ich polubić. Ciekawa byłam, czy i tym razem uda się autorowi mnie zaskoczyć. Lektura utwierdziła mnie tylko w przekonaniu, że warto sięgać po książki pisarza, gdyż po raz kolejny zakończenie wprowadziło mnie w zdumienie. Takiego rozwoju sytuacji nie brałam pod uwagę, nie przewidziałam. Jestem pod wrażeniem tego, w jaki sposób pisarz połączył wszystkie elementy układanki i jak w efekcie końcowym wszystko do siebie pasuje. Kolejny raz otrzymałam skomplikowaną w swojej prostocie łamigłówkę do rozwikłania i jak przystało na dobry thriller, nie wpadłam na takie jej rozwiązanie. Fabuła jest ciekawa, ale też życiowa. Składa się z losów ludzi, których historie się łączą w spójną całość. Uderza w niej realizm. Wydarzenia przedstawione są w taki sposób, że z zainteresowaniem poznaje się kolejne rozdziały i szybko dociera do końca książki. Nie jest to jednak opowieść, o której szybko się zapomni. Częściowo jest to związane z rozbudowaną warstwą psychologiczną, dzięki której można dobrze poznać bohaterów, wczuć się w ich sytuację, poznać ich relacje, pragnienia, motywy działania, ale też bez poczucia przytłoczenia. Wszystkie elementy są dobrze wyważone. Ponadto opowieść porusza życiowe tematy, dając do myślenia. Przeplata się samotność, miłość, przyjaźń, zdrada, rutyna dnia codziennego, ból po stracie, zagubienie, rozgoryczenie, złość. Głównym bohaterem jest Maciej, który po stracie żony próbuje poukładać sobie i córkom życie, lecz aby to było możliwe, musi najpierw wyjaśnić okoliczności jej śmierci. Niewiedza zatruwa mu myśli, nie daje spokoju. Za dużo jest niejasności, za dużo pytań bez odpowiedzi. Krok po kroku jego wiedza się powiększa i zmienia obraz żony, którą wydawało mu się, że dobrze znał. Maciej to postać realnie przedstawiona, dobrze oddane są jego emocje, zagubienie, frustracja, żal, złość. Stopniowo poznaje się też część wspólnego życia Macieja i Janiny, ich codzienne relacje, moment, gdy się poznali. Wszystko to razem daje pełniejszy obraz i częściowo wyjaśnia to, co wydarzyło się później. W opowieści mocno zaznacza się też kilka innych postaci: Wojnar, Anka, Renata, Ułan, rodzice Janiny. „Wyrwa” to wielowątkowa powieść, nakreślona z rozmachem, zaskakująca, ale też dająca do myślenia. Znajdziecie w niej wiele emocji, życiowych wydarzeń i charakterystycznych bohaterów, którzy zapadają w pamięci. Całość spaja i dodaje realizmu sceneria, w której rozgrywa się akcja oraz atmosfera pełna niedomówień, miejscami mroku. To opowieść o ludziach, którzy wpadli w życiowe koleiny, zapętlili się w rutynie obowiązków i zagubili, przestając widzieć to, co w życiu ważne. Polecam. http://wyczytane-ksiazki.blogspot.com/2020/07/wyrwa-wojciech-chmielarz.html

Bardzo często śmierć bliskiej osoby pozostawia w tych, którzy zostali wyrwę, a część osób nie mogąc się pogodzić ze stratą nie potrafi zakończyć żałoby. Najtrudniej przyjąć do wiadomości odejście nagłe, często tragiczne. Z taką sytuacją musi się zmierzyć bohater najnowszej książki Wojciecha Chmielarza, Maciej Tomski. Jego żona Janina zginęła w wypadku samochodowym, a on został z mnóstwem pytań i dwiema małymi córeczkami, którym musi wytłumaczyć najlepiej jak potrafi, że już nigdy nie zobaczą swojej mamy. Tylko czy w obliczu tragedii Maciej będzie w stanie stanąć na wysokości zadania? Nic się nie zgadza. Janina miała być w Krakowie, a wypadek miał miejsce w okolicach Mrągowa. Skąd się tam wzięła i po co? Dlaczego kłamała w sprawie wyjazdu? A może nie tylko w tej sprawie nie powiedziała prawdy? Pytania się piętrzą, a na światło dzienne wypływa obraz kobiety, której w ogóle nie znał. Kim tak naprawdę była Janina? I co się wydarzyło w jej życiu, że nie potrafiła być szczera. Nasuwa mi się taka konkluzja, że może lepiej zostawić wszystko tak jak było. Nie grzebać w przeszłości, bo można dokopać się do tematów, które w efekcie okażą się bardzo bolesne. Życia to już nikomu nie wróci, a można zmarnować swoje. Trzeba zakopać doczesne szczątki i starać się w miarę możliwości żyć dalej. Nie jest to łatwe, ale rozdrapywanie ran na pewno nie pomaga. To moje trzecie spotkanie z twórczością Wojciecha Chmielarza. Do tej pory przeczytałam Żmijowisko i Ranę. Nie znam jego kryminałów. Przyznaję jednak, że bardzo podoba mi się ta psychologiczna strona autora Podpalacza. W Wyrwie przedstawia nam człowieka z ogromną wyrwą w sercu. Wyrwę tę pogłębia świadomość drugiego życia zmarłej żony. Maciej nie potrzebuje zbyt wiele czasu, aby dowiedzieć się jakie sekrety były udziałem jego żony. Nie trzeba być jakoś szczególnie uważnym czytelnikiem żeby dojść do wniosku, że Maciej był rogaczem. Wyrwa to połączenie thrillera psychologicznego z powieścią obyczajową. Zdecydowanie ta książka przypadła mi do gustu, a sam autor zaczyna wysuwać się na czoło w peletonie innych pisarzy. Jestem pewna, że przeczytam wszystkie jego książki. Jakubie Mortko, nadchodzę :) Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie, ale nie jestem jakoś szczególnie zdziwiona, bo zauważyłam to już we wcześniejszych książkach Chmielarza. Powieść świetnie napisana, że trudno ją choć na chwilę odłożyć. Czyta się rewelacyjnie i proponuję nie zaczynać jej zbyt późno, bo zarwanie nocy gwarantowane. Wyrwa to opowieść o rodzinie, jakich wiele. Wy też takie znacie, jestem tego pewna. Dwunastoletni staż w małżeństwie nie gwarantuje bezpieczeństwa, a to najlepszy okres żeby do związku wkradła się rutyna, która ten związek powoli zabija. Niby spokojne i udane małżeństwo. Dwie córeczki. Niezła praca. Kredyty. Znacie to skądś? Chmielarz zabiera nas w podróż przez życie Maćka i jego rodziny. Przeżywamy wraz z nim wzloty i upadki. Towarzyszymy, gdy świat wali mu się na głowę i grunt ucieka spod nóg. Kibicujemy mu, ale i złościmy się na niego. W milczeniu, albo niemej złości patrzymy jak niszczy sobie życie, podejmując niezbyt dobre decyzje. A może się mylę? Może właśnie tak należało postąpić? Mam nadzieję, że najnowsza książka Wojciecha Chmielarza i wam przypadnie do gustu. Ja nawet nie zauważyłam, gdy przewracałam ostatnią kartkę – tak dobrze mi się czytało. Jestem pewna, że po Wyrwę sięgną osoby, które lubią twórczość (nie tylko kryminalną) autora. Od siebie polecam tę książkę osobom w związkach. Może ta historia przystopuje rutynę i nie doprowadzi do nudy i poszukiwania czegoś nowego. Polecam.

Jeśli „Żmijowisko” i „Ranę” określiłem mianem fenomenalnych książek, to „Wyrwa” jest fenomenalna do potęgi n-tej. Wojciech Chmielarz z każdą powieścią stawia poprzeczkę coraz wyżej. Tym razem podniósł ją do ekstremalnych wysokości. I takie też emocje towarzyszyć będą nam podczas lektury tego thrillera psychologicznego. Autor nie bez powodu, należy do grona czołowych pisarzy tego gatunku. I nie sposób tego kwestionować. Jak mało kto potrafi naszkicować charakterystykę postaci, których życie nie oszczędza. Tak samo jest i tym razem. Maciej Tomski dowiaduje się, że jego żona nie żyje. Kobieta zginęła w wypadku samochodowym. Dwunastoletni związek przerywa jedno wydarzenie, które jak się okazuje będzie spędzało sen z powiek mężczyzny. Nie tylko poprzez poczucie straty ukochanej osoby, lecz z powodu wychodzących na jaw tajemnic z życia kobiety. Janina zginęła w wypadku pod Mrągowem. Fakt ten sprawia, że w głowie mężczyzny pojawią się setki pytań, gdyż jak zapewniała go małżonka, miała udać się na delegację do Krakowa. Pięćset dziesięć kilometrów to nie tylko droga jaka dzieli te dwa miasta. To również klucz do rozwiązania sekretów małżonki. Gdy na pogrzebie pojawia się tajemniczy mężczyzna, Maciej nabiera kolejnych podejrzeń, uświadamiając się w przekonaniu, że musi poznać prawdę o swojej małżonce. Niezależnie jaka ona będzie i jaką cenę poniesie, jest zdeterminowany do podjęcia tej próby. W poczuciu bólu po stracie ukochanej oraz narastającego gniewu, mężczyzna postanawia pojechać na Mazury, by poznać prawdziwą twarz Janiny. A gdy dochodzi do tego świadomość, że kobieta miała kochanka i spodziewała się dziecka, emocje nabierają na sile. To, co charakterystyczne w książka Wojciecha Chmielarza, to nie tylko nagłe zwroty akcji, to również mocne rozbudowanie psychologiczne postaci. To sprawia, że jeszcze bardziej scalamy się z bohaterem, poznajemy go bliżej, dzięki czemu możemy współodczuwać. Autor w doskonały sposób potrafi poruszyć naszą empatię, a my w pełni wchodzimy w stany jakimi poddawany jest Maciej podczas prób znalezienia odpowiedzi na kluczowe, nurtujące go pytania. Jesteśmy świadomi jego decyzji, a nawet prowadzimy wewnętrzny monolog między sobą samym i bohaterem. Monolog, który ma na celu ukierunkować nas na właściwą drogę w podejmowanych działaniach. Trzeba przyznać, że wprowadzenie czytelnika w taki stan, wymaga umiejętności, które bez wątpienia Wojciech Chmielarz posiada. I bardzo dobrze, gdyż dzięki temu trafia do naszych rąk powieść, nie tylko z wciągającą historią, lecz również historia ta sprawia, że odczuwamy ją nie tylko na poziomie poznawczym, lecz chłoniemy każdą cząstką swoich emocji. To zaproszenie nie tylko do lektury, lecz także do gry, w którą warto wejść. „Wyrwa” nie posiada zbędnych akapitów, które wyrywają nas z poznawanej historii. Tu każde zdanie jest przemyślane. Każde zdanie krok po kroku naprowadza nas do poznania prawdy. Prawdy, która sprawi, że już nic nie będzie takie samo, jak przed sięgnięciem po „Wyrwę”. Autor ponownie potwierdza swoją pisarką klasę, udowadniając, że posiada niezwykły styl, którego nie sposób skopiować. To niczym kod DNA, który w przypadku Wojciecha Chmielarza jest Doskonałym Narzędziem Autorskim. Powiadam Wam, dajcie WYRWAĆ się Chmielarzowi! Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Marginesy https://marginesy.com.pl/ http://www.czyt-nik.pl/recenzje/daj-sie-wyrwac-chmielarzowi/

Maciek i Janina przez wiele lat byli szczęśliwym małżeństwem. Realizowali się zawodowo i doczekali dwóch córeczek. Wszystko wydawało się perfekcyjne, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Kiedy Janina ginie w wypadku samochodowym, a okoliczności jej śmierci są niejasne, Maciek postanawia odkryć, co naprawdę się wydarzyło i zrozumieć, co działo się w życiu jego żony. Do nowej książki Chmielarza podchodziłam z pewnym dystansem, mam bowiem z tym autorem pewien problem. Podoba mi się jak realizuje swoje historie, z przyjemnością obserwuje nakreślony przez niego świat i poznaje bliżej bohaterów. Cechuje go świetny styl i umiejętność sprzedania czytelnikom swoich pomysłów. Ale… Za mało jest dla mnie napięcia w tych historiach, a za dużo wątków obyczajowych, przez co czasami ta kryminalna nuta się zaciera, a całość staje się zbyt gładka i grzeczna. Taki problem pojawił się tej przy okazji lektury „Wyrwy”. Długo się zastanawiałam, dlaczego ktoś pozwolił sobie na określenie tej książki thrillerem. Ja niestety przez długi czas nie potrafiłam dostrzec w niej elementów, które kojarzą mi się z tym gatunkiem. W dalszym ciągu jednak czerpałam z tego spotkania wiele przyjemności, odnosząc wrażenie, że w historii samotnego ojca kryje się jakaś świeżość, a przedstawienie opowieści z tej perspektywy ma w sobie coś nowego. Wyobraźcie sobie zatem, jak bardzo się ucieszyłam, kiedy druga część powieści nabrała tempa i klimatu, zaskakując rozwojem wydarzeń i przeobrażeniem bohaterów. Kiedy rozpoczynałam tę lekturę, nie zastanawiałam się, w którym kierunku mogłaby ona zostać poprowadzona. Byłam przygotowana na ciekawą historię, ale bez przesadnych wzlotów i upadków. Szczerze mówiąc poczułam się jednak mile zaskoczona. Powieść okazała się o wiele bardziej interesująca, niż sądziłam, całość nabrała atrakcyjnego, mrocznego klimatu, a sporo wydarzeń stanowiło dla mnie przyjemną niespodziankę, łącznie z finałem. Wśród tych książkowych niespodzianek pojawiła się także metamorfoza bohaterów. Miałam wrażenie, że wraz z rozwojem akcji zmieniają się oni na moich oczach. Ich postępowanie i decyzje stały się mroczniejsze, budziły niepokój. Całość nabrała dzięki temu wyrazistości i charakteru. Chmielarz chętnie popychał ich do ostateczności, pokazując do czego mogą być zdolni ludzie w ekstremalnych warunkach. Bardzo podoba mi się taki pomysł na realizację tematu. Twórczość tego autora kojarzy mi się przede wszystkim ze wspaniałym stylem. Niezależnie od tego, jak bardzo magnetyzują nas opisywane historie, narracja jest tak lekka i przyjazna, że chętnie się za nią podąża. Czy znacie to uczucie, kiedy wyjątkowy styl wynagradza Wam pewne niedociągnięcia czy błędy historii? To dla mnie jeden z takich przykładów. Pewne pióro, literackie doświadczenia, duża dojrzałość i umiejętność opisywania ludzkich emocji. Jestem bardzo na tak. W mojej ocenie „Wyrwa” wypadła lepiej, niż czytane przeze mnie poprzednio „Rana” i „Żmijowisko”. Odebrałam ten tytuł bardzo pozytywnie i chętnie będę brała go za przykład w temacie jakości polskich książek kryminalnych czy też thrillerów, którym mam sporo do zarzucenia.

Kolejna powieść z dorobku Wojciecha Chmielarza, która na długo zostanie w mojej pamięci. Autor po raz kolejny udowodnił, że potrafi tak poprowadzić fabułę, aby wywołać w czytelniku całą gamę emocji. Naprawdę świetny thriller psychologiczny. Główny bohater Maciej Tomski dowiaduje się, że jego żona zginęła w wypadku samochodowym. Jego spokojne i poukładane życie właśnie legło w gruzach. Będzie musiał poradzić sobie z nową sytuacją i pomóc przez nią przejść swoim córkom. Dla nikogo z nich nie jest to łatwa sytuacja i to rodzi między nimi napięcia. W przejściu przez żałobę nie pozwala Maciejowi świadomość, że Janina miała jechać na plan zdjęciowy pod Kraków, a zginęła w okolicach Mrągowa. Czemu go okłamała? Wiadomość od funkcjonariusza policji, który prowadzi śledztwo, że żona Tomskiego popełniła samobójstwo i była w ciąży oraz pojawienie się na jej pogrzebie nieznanego mężczyzny, zaczynają uświadamiać zrozpaczonemu wdowcowi, że nie znał swojej żony. Jesteśmy świadkami przeżywanej przez Macieja żałoby. Obarcza się on też winą za wypadek żony i jest na siebie zły, że ostatnie słowa jakie do niej wypowiedział brzmiały gniewnie. Jednak jego myśli ciągle krążą wokół rewelacji jakich dowiedział się od policjantów. ‘Mrągowo, ciąża, samobójstwo’ pojawia się w jego głowie jak mantra i nie pozwala mu wrócić do normalności. Aby rozwiązać zagadkę śmierci swojej żony, Maciej zaczyna prowadzić własne śledztwo. To co odkryje sprawi, że zupełnie inaczej spojrzy na swoje dotychczasowe życie. Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów stworzonych przez autora. Postacie w książce są świetnie przedstawione, jak realni ludzie, ze swoimi wadami i słabościami. Polubiłam Macieja i doskonale rozumiałam emocje jakie nim kierowały względem Kamila Wojnara. Ale jak to zwykle bywa w przypadku Chmielarza, rozwój wypadków pokazuje, że nasze postrzeganie pewnych rzeczy szybko ulega zmianie. Autor doskonale potrafi trzymać tempo akcji. Powoli dozuje informacje, które w znaczący sposób wpływają na odbiór całej historii. I jak zwykle na koniec pojawia się element, który wiele wyjaśnia burząc przy tym nasze dotychczasowe przekonania. „Wyrwa” to świetny thriller psychologiczny, który pokazuje jak trudne jest utrzymanie bliskości w związku w codziennym życiu. Jak rutyna potrafi zniszczyć relacje budowaną latami, jak trudno jest pogodzić swoje oczekiwania i dążyć do realizacji marzeń prowadząc aktywne życie zawodowe i rodzinne. Jest to historia poruszająca wiele wątków, które znamy z naszego życia. Przez co mamy wrażenie, jakby to była opowieść, która rozgrywa się u naszych znajomych, a nie postaci fikcyjnych. To też historia o kłamstwie, zdradzie i rolach w jakie wchodzimy w naszym życiu. O tym jak mało wiemy o sobie nawzajem, mimo że trwamy w związku latami. Jak łatwo jest zatracić się w gonitwie codzienności, zapominając, że ważne jest też tu i teraz. Książka naprawdę godna polecenia i skłaniająca do rozmyślań.

Wojciech Chmielarz to autor takach książek jak Przejęcie”, „Rana” czy „Żmijowisko”, z którego powitał serial dla Canal +. „Wyrwa” to najnowsza książka przez niego napisana. Było to moje pierwsze spotkanie z piórem Wojciecha Chmielarza i bardzo możliwe, że nie ostatnie. Ból jest zawsze uczuciem subiektywnym. Nie da się go zmierzyć. Wszystkie opracowane przez medycynę skale są tylko przybliżone. Ja teraz czułem się tak, jakby ktoś wyciął mi kawałek serca. Maciek to mężczyzna, który od lat ma poukładanie życie. Żona, dwójka dzieci i mieszkanie na kredyt. Pracuje w tej samej firmie od lat. Liczy na awans jednak za każdym razem dostają go młodsi od niego. I tak nie zmiennie od wielu lat. Jednak wszytko się zmienia w dzień, kiedy dostaje on telefon o wypadku jego żony. Janina umiera a jego świat zmienienia się o 180 stopni. Co się stało. Dlaczego? Jest to historia pełna tajemnic smutku bólu i kłamstw. Złe decyzje będą odbijać się na żyjących. Jednak przeszłość nie da o sobie zapomnieć. Tajemnice wyjdą na światło dzienne. "Kłamstwo nie może być zbyt doskonałe, bo wtedy nikt w nie nie uwierzy." Od pierwszej do ostatniej strony czytelnik nic nie wie. Dowiadujemy się wielu informacji jednak z każdą przeczytaną stroną jesteśmy zaskakiwani. Nieistotne fakty zatajane przed nami mają kolosalny wpływ na bohaterów. Książka bardzo mi się podobała. Pomysł na nią wydaje mi się oryginalny. Napisana tak, że po prostu nie da się od niej oderwać. Nie można jej nazwać historią przewidywalną. Bardzo dobrze wykreowani bohaterowie. Stworzeni wręcz prawdziwie. Spokojnie akcja książki mogłaby się przenieść na normalne życie. Zachowanie postaci powodowało u mnie wiele emocji. Nie raz chciałabym chwycić ich za ubranie i porządnie potrząsnąć, by potem chcieć płakać razem z nimi. Wydarzenia zostały opisane w taki sposób, że czytelnik nie ma szans się pogubić i spokojnie można wracać do książki. Nie raz mnie zaskoczyła, przeraziła czy wręcz wkurzyła. Sama chciałam pomóc im odkryć prawdę. Wiem, że są zróżnicowane opinie co do twórczości Pana Wojciecha. Mnie osobiście ta książka się podobała. Nie jest to może ulubiona książka z tego gatunku. Lecz jako książka mi się podobała dla tego daje jej ocenę 3/5. nie raz mnie zaskoczyła, wywołała u mnie różne emocje i nie chciałam jej odkładać, by za chwilę wręcz rzucić ją na środek pokoju, bo tak zdruzgotały mnie wydarzenia. Jeżeli szukacie książki, która nie jest przewidywalna i bardzo tajemnicza to jest to opowieść dla was. "Tak bardzo chcieliśmy być dorośli i odpowiedzialni, że zapomnieliśmy o tym, czego kiedyś pragnęliśmy. A kiedyś pragnęliśmy przede wszystkim być szczęśliwi."  Dodatkowo zapraszam was na empik go, ponieważ znajdziecie tam historię o pewnym bohaterze tej książki. Przesłuchałam i było to świetnie nagrane i zrobione. Ma mega klimat książki. Wiec koniecznie sprawdzacie.  Szukajcie: „Wyrwa. Historia Ułana” zakaz_czytaAnia