Wszystkie pory uczuć. Tom 3. Wiosna (okładka miękka)

Cykl książek Wszystkie pory uczuć Magdaleny Majcher podbił niejedno czytelnicze serce, w tym także i moje. Każda część tego cyklu była dla mnie emocjonalną torpedą, ale to chyba jednak Wiosna najbardziej rozłożyła mnie na łopatki, zmusiła do zastanowienia się nad wieloma sprawami i przede wszystkim niejednokrotnie doprowadziła do łez. Od samego początku widać ile pracy włożyła autorka w napisanie tej powieści, bo opisując tak trudne i bolesne tematy, nie można zrobić tego po łepkach, trzeba zagłębić się w problemach i z sercem opisać każdy z nich. Tym razem został poruszony problem bezpłodności, o którym słychać coraz więcej, temat trudnego procesu adopcyjnego, który dla niejednej osoby jest drogą przez piekło oraz FAS, czyli alkoholowy zespół płodowy, o którym niestety cały czas bardzo mało wiemy. Każdemu z tematów autorka poświęciła wiele czasu i choć każdy z nich jest ważny, to ja najbardziej pochyliłam się nad tematem bezpłodności, który na całe szczęście jest mi zupełnie obcy. Jednak nigdy nie zastanawiałam się nad kobietami, które się z nim borykają i tak do końca nie zdawałam sobie sprawy, jak one się z tym czują. Myślę, że autorka idealnie przedstawiła obraz takiej kobiety, która z powodu bezpłodności czuła się wybrakowana, pusta i jałowa. To problem, który strasznie wpływa na psychikę kobiet i który potrafi zniszczyć emocjonalnie najtwardszą babkę. To wtedy także okazuje, się z kim żyjemy pod jednym dachem, bo bardzo ważne jest to, by mieć obok siebie partnera mądrego i przede wszystkim wyrozumiałego. Na całe szczęście istnieje adopcja, która może odmienić życie kobiety i dziecka, które potrzebuje domu i miłości, jak nikt inny na świecie. Tylko nie każdy jest gotowy na taki krok, do takiej decyzji trzeba dorosnąć, trzeba ją dokładnie przemyśleć, tym bardziej, gdy dziecko urodziło się już z problemami. Proces adopcyjny nie jest też sprawą łatwą, ale dla chcącego nic trudnego, trzeba tylko wiedzieć, czego się tak naprawdę pragnie i nie wycofać się na żadnym z etapów. Trochę się rozpisałam, ale naprawdę są to tematy, które mogą dotknąć każdego z nas… „Człowiek podźwignie się po każdym upadku, nawet jeśli wydaje mu się, że nic już go w życiu nie czeka. Wszystko inne jest tylko kwestią czasoprzestrzeni.” Magdalena Majcher napisała piękną, wzruszającą, mądrą i przede wszystkim życiową powieść. Pochyliła się nad problemami trudnymi, które wielu z nas nie są obce i które mogą dotknąć nas w każdej chwili, bo nawet jeżeli nie my się z nimi będziemy borykać, to przecież każda z nas ma przyjaciółki, niejedna z nas ma córki, a przyszłości nie idzie przewidzieć i zaplanować. Bardzo spodobała mi się kreacja bohaterów, którzy okazali się niezwykle prawdziwi i ludzcy, nie odnalazłam w nich ani grama sztuczności, a to niezwykle sobie cenię. Dzięki temu okazali się oni ogromnym atutem tej historii. Ewelinę obdarzyłam ogromną sympatią i trzymałam za nią kciuki, by była wytrwała, by dążyła do obranego celu i by się nigdy nie poddawała. Wiosna to powieść, która trafi do niejednego czytelniczego serca i chwyci je w swoje szpony. To mądra książki o potrzebie macierzyństwa oraz o sile rodziny i miłości. Książka ta na pewno skłoni Was do wielu refleksji i jeszcze bardziej docenicie to, co macie. To zdecydowanie powieść dla kobiet, dla matek i przede wszystkim dla kobiet, które dopiero planują powiększenie rodziny. Gorąco polecam, a ja uciekam czytać Lato, by poznać kolejną historię.

Podoba mi się, że autorka podejmuje trudne tematy. Nie boi się zmierzyć się z życiem codziennym, które nie zawsze jest proste i łatwe...Jednak sposób w jaki to robi daje nadzieję, że wszystko ułoży się dobrze. Polecam Acia

Nie zawsze życie daje nam to, czego pragniemy najbardziej na świecie... Nie zawsze spełnienie naszych marzeń odbywa się wedle zaplanowanej drogi... Czasami los bywa okrutny i zaskakuje nas, wpływając na decyzje i kolejno stawiane w przyszłość kroki. Niejednokrotnie jesteśmy źli, że nie daje nam radości, szczęścia, miłości... Że nie spełnia wypowiadanych szeptem próśb... Czego skutkiem są nasze łzy, odgrodzenie się od świata i ludzi, zamknięcie w szczelnej skorupie oraz egzystowanie każdego dnia... Aktualne życie Eweliny składa się z czekania... Czekania na ten jeden wymarzony, wyśniony i niezwykły telefon! Trudno jej skupiać się na prozaicznych czynnościach i wbrew zakazowi w pracy nosi komórkę w kieszeni, by móc niezwłocznie odebrać i usłyszeć 'mamy dla Was dziecko'. Ewelina i Adrian Barteccy to małżeństwo z Katowic, które jest zmęczone obecnością obcych osób w swoim życiu, ale zdecydowali się na adopcję i muszą dzielnie pokonać cały proces, choć... bywa trudno. Do adopcji trzeba dojrzeć, być całkowicie przekonanym do tego sposobu na bycie rodzicem. Nie wszystkie pary przejdą pomyślnie tę ścieżkę. Pomimo chęci, by 'ukoronować' swoje małżeństwo, czyli wzbogacić je o małego człowieka, miewają wątpliwości czy dadzą radę. Na szczęście mogą liczyć na siebie - Ewelina szczególnie wie, jakie to ważne, gdy to już drugie jej małżeństwo. Dlaczego pierwsze się rozpadło? Z powodu jej bezpłodności... Jak bardzo odejście partnera wpłynęło na jej samoocenę i przyszłość? Jak długo musiała przyzwyczajać się do myśli, że obok jest ktoś, komu zależy i kto dla niej jest szczególny? Piotrek ma dziewięć lat, jednak ma znaczne opóźnienia w stosunku do rówieśników, gdyż urodził się z alkoholowym zespołem płodowym (FAS). Jest synem Moniki, której sylwetkę mieliśmy okazję poznać w powieści "Wszystkie pory uczuć. Jesień". Dziecku z tak poważnymi problemami jakie wystąpiły u chłopca, trudno jest znaleźć dom... Tak chorego dziecka nikt nie chce... Co oczywiście dodatkowo wywołuje u niego lęk, niepokój, brak zaufania czy niepewność. Czy znajdzie się para, która otworzy przed Piotrkiem serca? Jak zareagują ich najbliżsi na nowego członka rodziny? Kobiety będące w ciąży mają dziewięć miesięcy czasu, by przygotować się na chwilę, kiedy staną się pełnoprawnymi matkami. Ale dla kobiet, które tak jak Ewelina, nie mogą urodzić swojego maleństwa i po pokonaniu wielu życiowych zakrętów oraz wyboistych dróg, decydują się na adopcję, okres oczekiwania na pojawienie się dziecka w życiu wygląda inaczej. Do ostatniej chwili nie wiedzą jakiej będzie płci czy ile będzie miało miesięcy lub lat... Jakie będzie miało schorzenia, jakie potrawy będzie lubiło, jak spędza wolny czas. Wszystkiego muszą się nauczyć - i dziecko, i rodzice. Magdalena Majcher poruszyła niezwykle ważną, ale i trudną tematykę jaką jest przysposobienie i wychowywanie niejako obcego dziecka. Opisała procedury, jakie muszą przebyć rodzice adopcyjni oraz wątpliwości nimi targające - czy pokochają dziecko? Czy będą potrafili je poznać i wyznaczyć swoje granice czy obowiązki? Czy 'świeżo upieczeni' rodzice adopcyjni zyskają wsparcie rodziny? To już trzeci tom cyklu a ja wcale nie czuję jakbym była mniej zaskoczona niespodziankami fabuły. Majcher przybliżyła nam nie tylko temat adopcji, ale również uczuliła na picie alkoholu w ciąży. Pokazała czym ta 'przyjemność' może skończyć się dla dziecka. Udowodniła, że poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi rzutującymi na jego przyszłość matka może odebrać mu szczęśliwe dzieciństwo i marzenia. Autorka stworzyła książkę, która bardzo mocno opiera się na emocjach - w powieści znajdziecie całą ich gamę. Dzięki zastosowanemu zabiegowi retrospekcji czytelnik ma szansę poznać nie tylko aktualne działania i problemy bohaterów, ale również ich życie sprzed roku czy pięciu lat, co pomaga zrozumieć ich postępowanie. Podsumowując - powieść Magdaleny Majcher jest niezwykłą historią spotkania obcych ludzi, którzy powoli zbliżają się do sobie, obdarzają zaufaniem, miłością a później podejmują wspólnie ogromnie dla nich ważną decyzję - chcą zostać rodzicami adopcyjnymi. "Wszystkie pory uczuć. Wiosna" jest powieścią o prawdziwej miłości, radości, bólu, euforii, pragnieniu rodzicielstwa, niesprawiedliwym życiu, popełnianiu błędów, ale również o tym, jak ważne jest to, by mieć cel. Przekonajcie się sami, że warto! recenzja pochodzi z mojego bloga: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com

Z każdą kolejną książką Magdaleny Majcher jestem coraz bardziej zaskoczona, oczywiście pozytywnie. Autorka nie boi się poruszać w swoich powieściach trudnych tematów, a udowadnia nam to w owej powieści opisując w niej problem FAS, czyli alkoholowy zespół płodowy. Wiecie co to za choroba i jakie są jej przyczyny? Podejrzewam, że nie każdy z Was wie (sama niewiele o tej chorobie wiedziałam), ale dzięki tej powieści będziecie mogli się dowiedzieć wielu ważnych aspektów dotyczących jej. Zastanawialiście się ile kobiet na świecie pragnie mieć dzieci, a rzeczywistość staje się dla nich okrutna i uświadamia ich, że nigdy nie urodzą własnego? Ciągłe starania, kolejny zawód kiedy przychodzi miesiączka, skrywane w sobie emocje. Niestety tak to często wygląda. Kobiety czują się wtedy niepełne, czegoś im brak. Wiadomo, że są różne wyjścia z tej sytuacji, a jednym z nich jest m.in. adopcja. Jeśli nie można mieć własnego dziecka, to dlaczego by nie przygarnąć pod swój dach, takiego które tego potrzebuje? Dlaczego by nie dać ciepła i miłości potrzebującemu dziecku? Oczywiście to musi być świadoma decyzja zarówno partnera jak i partnerki. To decyzja na całe życie, a nie na chwilę. "Kiedyś wydawało jej się, że adopcja jest końcem problemów, zarówno rodziców, jak i dziecka. Para radzi sobie z bezdzietnością, adoptując, a opuszczony maluch odnajduje spokój i bezpieczeństwo w ich domu. Od tej pory wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Ale to tak nie działało. Miłość nie przyszła natychmiast, a w ich życiu zapanował ogromny chaos. [...] Adopcja nie odmieniła życia w magiczny sposób. Była dopiero początkiem długiego procesu oswajania dziecka, który polegał tylko na byciu, bez narzucania się." Wśród takich adopcyjnych dzieci są również i takie, które mają zaburzenia i chorują. Nie ma co ukrywać, iż takim ciężej o adopcję, gdyż ludzie boją się wziąć na swoje barki kolejne zmartwienia. Magdalena Majcher w swojej powieści uświadamia nas czym tak naprawdę jest FAS i z czym to się wiąże. Dlaczego tak ważne jest, aby kobieta w ciąży nie spożywała alkoholu? Nawet w znikomych ilościach? Ponieważ to szkodzi nienarodzonemu jeszcze dziecku. Kobiety pijące w ciąży nie są świadome jak wielką krzywdę wyrządzają swojemu maleństwu i na jak wielką tragedię mogą je skazać. Ewelina to kobieta, która nie może mieć własnego dziecka. Cierpi z tego powodu, choć stara się tego nie ukazywać. Właśnie z tego powodu jej pierwszy mąż się z nią rozwiódł, przez co stroni od mężczyzn. Ale kiedy poznaje przypadkowo Adriana coś się w niej zmienia, pojawiają się emocje, a może i motylki w brzuszku. Nasza bohaterka to osoba konsekwentna w swoich dążeniach, choć jak każdy człowiek miewa chwile słabości. "Nie pozwól jednak, żeby strach sparaliżował cię na tyle, że nawet nie spróbujesz zawalczyć o swoje szczęście. Odważny człowiek to nie ten, który się nie boi, ale ten, który potrafi pokonać swój strach." Adrian to mężczyzna, którego można by szukać ze świeczką w dłoni. Jest wesoły, otwarty i niezwykle opiekuńczy. Zabiega o Ewelinę, aż w końcu udaje mu się ją zdobyć. Ma niezliczone pokłady miłości i ogromnej cierpliwości w sobie, co udowodni nie raz. Bardzo lubię książki, które dają do myślenia, zmuszają do wyciągnięcia refleksji z przeczytanego tekstu. A ta bez wątpienia taka właśnie jest. Poruszany jest tutaj ważny problem alkoholowego zespołu płodowego, skąd się bierze, jakie są jego konsekwencje i z czym to się wiąże. Mamy postać 9 letniego Piotrka, który cierpi właśnie na tę chorobę. Jego kreacja jest doskonała. Autorka w pełni oddała jego emocje, a my mamy wgląd w jego psychikę i bez problemu możemy zrozumieć dlaczego zachowuje się tak jak się zachowuje. Oprócz tego Majcher porusza w swojej książce proces adopcyjny, więc poniekąd przybliża nam jak to wszystko wygląda. No i nie zabraknie również miłości, która każdego dnia tylko się umacnia coraz bardziej w swoim uczuciu. Bardzo lubię styl autorki, gdyż jej powieści się nie czyta, je się chłonie. Tutaj tak właśnie było. Z zapartym tchem śledziłam losy Eweliny i Adriana, a także bezbronnego Piotrusia. Uświadomiłam sobie ile trzeba mieć w sobie i siły, zaparcia i determinacji, aby wziąć pod swój dach chore dziecko i obdarzyć je bezwarunkową miłością. Ile to dziecko może stwarzać problemów, a przede wszystkim ile podziwu trzeba dla rodziców adopcyjnych za ich poświęcenie i cierpliwość. Każde dziecko zasługuje na szansę, to jak się zachowuje nie zawsze jest uwarunkowane ich osobą, ale problemami z jakimi się mierzy. Ludzie mogą dziwnie patrzeć, bo nie wiedzą jaka historia ciągnie się za takimi dziećmi. Potrafią wytykać palcami, kręcić głowami z niedowierzaniem, często w głowie nie mieści im się takie zachowanie. Najważniejsze to nie przejmować się takimi ludźmi, bo oni zawsze będą mówić swoje. "Wszystkie pory uczuć. Wiosna" to niezwykła książka, w której nie tylko odkryjemy ogromne pragnienie posiadania dziecka, ale również cały proces adopcyjny, dziecko chore na FAS, oraz ogrom emocji towarzyszący bohat

a tą dopiero zaczynam ale myślę ze również będzie fajna jak ta poprzednia

Kreując tę historię autorka jak zawsze postawiła w świetle reflektorów zwyczajnych, niewyróżniających się ludzi. Ewelina to prosta kobieta, która nie ma wygórowanych oczekiwań– po nieudanym pierwszym małżeństwie chce po prostu założyć kochającą się rodzinę. Jak każdy z nas, ma swoje słabości i lęki, w szczególności towarzyszące jej przy podejmowaniu tak ważnej decyzji jaką jest adopcja dziecka cierpiącego na FAS. Z kolei Adrian wspiera ją, stara się być jej oparciem, głosem rozsądku i pocieszeniem – pomimo tego, że jego rodzice nijak zdają się przypominać życzliwych, przygotowanych na wnuka dziadków. Na czele tych wszystkich postaci stoi mały, naznaczony piętnem nierozsądku biologicznej matki Piotruś, który nieraz miał okazję przekonać się jak gorzki bywa smak odrzucenia. Kluczowa postać tej historii, której również nie brak naturalności, buduje główny wątek i stanowi dowód na to, jak wielki wpływ na czyjeś życie może mieć zaburzona używkami ciąża. Kolejny tom serii z porami uczuć w tytule, to historia uwita wokół rodzicielskiej miłości, zawsze wymagającej cierpliwości, zrozumienia, czasu i nauki. Tym razem w grę wchodzi jednak adopcja wraz ze swoim pakietem trudnych do pokonania procedur i przypadek dziecka, któremu życie postawiło na drodze zbyt wiele barier. Chłopca potrzebującego miłości o wiele bardziej niż ktokolwiek inny, by mógł zacząć normalnie funkcjonować. I to właśnie FAS, alkoholowy zespół płodowy, pokazany nie od strony teorii, ale praktyki staje się głównym i wartym debaty tematem. Bo choć kwestia następstw picia alkoholu w ciąży oburza nasze społeczeństwo, wciąż tak wiele dzieci rodzi się z tą wadą, dźwigając konsekwencje głupoty matki na zawsze. W tle ludzka znieczulica, zatwardziałe i nieugięte serca, obawy wyniesione z pierwszego małżeństwa i przynosząca pozytywne zmiany wiosna. W tej pełnej miłości, nienawiści i mądrości historii nie brak wrażeń. Powieść czyta się szybko, z równomiernym zainteresowaniem i zaangażowaniem, pomimo tego, że akcja wcale nie pędzi w niewiarygodnym tempie i nie zaskakuje co rusz. Magdalena Majcher uświadamia, że najwięcej niespodzianek przynosi po prostu samo życie. Kolejna część serii będąca oczywiście samodzielnie funkcjonującą książką, to gratka dla wielbicieli powieści obyczajowych nieobawiających się emocjonalnych treści. Jestem pewna, że nie będziecie zawiedzeni. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/04/wszystkie-pory-uczuc-wiosna-magdalena.html#more

Świetna książka ! Jak każda tej autorki napisana lekkim piórem , trzyma w napięciu .Bardzo serdecznie polecam

Piękna książka o bardzo trudnym temacie. Podziwiam ludzi którzy podjęli taka decyzję jak adopcja dziecka z FAS. Wielki szacunek i podziw.

Jestem rozczarowana tą powieścią. Kompozycja książki jest niespójna, wiele epizodów się dubluje. Momentami wieje nudą , a szkoda - bo temat poruszany w książce jest interesujący. A właściwie mógłby taki być , gdyby nie brak polotu. Brak ciekawych dialogów, długie, nużące opisy niesłużące niczemu - chyba objętości książki. Nie jest to książka, którą chciałabym przeczytać ponownie.

Poruszająca historia, która mogłaby wydarzyć się naprawdę. Tego rodzaju historie kocham najbardziej. Nie jestem fanką fantasty, jestem typową czytelniczką ludzkich historii, one najbardziej trafiają do mojego serce. Wielokrotnie dziele swoim współczuciem i troską losy bohaterów, których czytam. W tym przypadku nie było inaczej. Wzruszająca historia, która nierzadko wywoływała łzy. Trudno sobie wyobrazić co tak naprawdę przechodził ten mały chłopiec w chwilach, gdy najbardziej potrzebował matki. Łatwiej zrozumieć obawy rodziców, którzy zdecydowali się adoptować dziecko. Prawdziwa historia, która wywołuje prawdziwe emocje.