Wiosna. Wszystkie pory uczuć. Tom 3 (okładka miękka)

Po raz kolejny autorka zaskoczyła mnie ,pomimo iż znana jest z tego , że w swoich książkach porusza trudne tematy . Tym razem bardzo dojrzale poruszyła w swojej książce temat FAS (alkoholowy zespół plodowy ) i mimo iż mamy XXI w to w książkach ten temat jest niezwykle rzadki. Książkę pomimo tak trudnego tematu czyta się lekko . Każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie! Książka pokazuje siłę drugiego człowieka , chęć i dążenia do upragnionego celu , jak wielkim trudem może okazać się macierzyństwo i jak wiele radości potrafią sprawiac na pozór błahe rzeczy ! Miłość dwojga ludzi .... jak wielką próbę jest w stanie znieść i czy w momencie gdy okazuje się , że od losu dostaliśmy juz wszystko to czy nas to nie przerośnie ? Na te i wiele innych pytan- odpowiedz znajdziemy w ksiazce Magdaleny Majcher "wszystkie pory uczuć wiosna " wszystkim gorąco polecam!

Historia prawie trzydziestoletniej Eweliny która po nieudanym małżeństwie postanawia być na zawsze sama. Przewrotny los stawia na jej drodze Adriana którego nawet nie zraża informacja o niepłodności Eweliny. Po kilku latach małżeństwa decydują się na adopcje i po kilku miesiącach oczekiwania zostaje im przedstawiony dziewięcioletni Piotrek. Chociaż chłopczyk cierpi na FAS nie zraża to małżeństwa i zabierają go do domu chociaż wcale nie jest tak kolorowo jak myśleli. Temat adopcji jest mi daleki więc trudno było skupić mi się na lekturze ale warto było bo koniec bardzo mnie wzruszyła.

Podoba mi się, że autorka podejmuje trudne tematy. Nie boi się zmierzyć się z życiem codziennym, które nie zawsze jest proste i łatwe...Jednak sposób w jaki to robi daje nadzieję, że wszystko ułoży się dobrze. Polecam Acia

Ciekawa książka dotykająca ważnego problemu jakim jest alkohol pity w ciąży. Bardzo polecam tę książkę i wszystkie z tej serii. Czyta się je jednym tchem.

Piękna książka o bardzo trudnym temacie. Podziwiam ludzi którzy podjęli taka decyzję jak adopcja dziecka z FAS. Wielki szacunek i podziw.

Świetna książka ! Jak każda tej autorki napisana lekkim piórem , trzyma w napięciu .Bardzo serdecznie polecam

wciągająca powieść o trudach związanych z adopcją dziecka ! Polecam książki Magdaleny Majcher

a tą dopiero zaczynam ale myślę ze również będzie fajna jak ta poprzednia

Polecam

Z każdą kolejną książką Magdaleny Majcher jestem coraz bardziej zaskoczona, oczywiście pozytywnie. Autorka nie boi się poruszać w swoich powieściach trudnych tematów, a udowadnia nam to w owej powieści opisując w niej problem FAS, czyli alkoholowy zespół płodowy. Wiecie co to za choroba i jakie są jej przyczyny? Podejrzewam, że nie każdy z Was wie (sama niewiele o tej chorobie wiedziałam), ale dzięki tej powieści będziecie mogli się dowiedzieć wielu ważnych aspektów dotyczących jej. Zastanawialiście się ile kobiet na świecie pragnie mieć dzieci, a rzeczywistość staje się dla nich okrutna i uświadamia ich, że nigdy nie urodzą własnego? Ciągłe starania, kolejny zawód kiedy przychodzi miesiączka, skrywane w sobie emocje. Niestety tak to często wygląda. Kobiety czują się wtedy niepełne, czegoś im brak. Wiadomo, że są różne wyjścia z tej sytuacji, a jednym z nich jest m.in. adopcja. Jeśli nie można mieć własnego dziecka, to dlaczego by nie przygarnąć pod swój dach, takiego które tego potrzebuje? Dlaczego by nie dać ciepła i miłości potrzebującemu dziecku? Oczywiście to musi być świadoma decyzja zarówno partnera jak i partnerki. To decyzja na całe życie, a nie na chwilę. "Kiedyś wydawało jej się, że adopcja jest końcem problemów, zarówno rodziców, jak i dziecka. Para radzi sobie z bezdzietnością, adoptując, a opuszczony maluch odnajduje spokój i bezpieczeństwo w ich domu. Od tej pory wszyscy żyją długo i szczęśliwie. Ale to tak nie działało. Miłość nie przyszła natychmiast, a w ich życiu zapanował ogromny chaos. [...] Adopcja nie odmieniła życia w magiczny sposób. Była dopiero początkiem długiego procesu oswajania dziecka, który polegał tylko na byciu, bez narzucania się." Wśród takich adopcyjnych dzieci są również i takie, które mają zaburzenia i chorują. Nie ma co ukrywać, iż takim ciężej o adopcję, gdyż ludzie boją się wziąć na swoje barki kolejne zmartwienia. Magdalena Majcher w swojej powieści uświadamia nas czym tak naprawdę jest FAS i z czym to się wiąże. Dlaczego tak ważne jest, aby kobieta w ciąży nie spożywała alkoholu? Nawet w znikomych ilościach? Ponieważ to szkodzi nienarodzonemu jeszcze dziecku. Kobiety pijące w ciąży nie są świadome jak wielką krzywdę wyrządzają swojemu maleństwu i na jak wielką tragedię mogą je skazać. Ewelina to kobieta, która nie może mieć własnego dziecka. Cierpi z tego powodu, choć stara się tego nie ukazywać. Właśnie z tego powodu jej pierwszy mąż się z nią rozwiódł, przez co stroni od mężczyzn. Ale kiedy poznaje przypadkowo Adriana coś się w niej zmienia, pojawiają się emocje, a może i motylki w brzuszku. Nasza bohaterka to osoba konsekwentna w swoich dążeniach, choć jak każdy człowiek miewa chwile słabości. "Nie pozwól jednak, żeby strach sparaliżował cię na tyle, że nawet nie spróbujesz zawalczyć o swoje szczęście. Odważny człowiek to nie ten, który się nie boi, ale ten, który potrafi pokonać swój strach." Adrian to mężczyzna, którego można by szukać ze świeczką w dłoni. Jest wesoły, otwarty i niezwykle opiekuńczy. Zabiega o Ewelinę, aż w końcu udaje mu się ją zdobyć. Ma niezliczone pokłady miłości i ogromnej cierpliwości w sobie, co udowodni nie raz. Bardzo lubię książki, które dają do myślenia, zmuszają do wyciągnięcia refleksji z przeczytanego tekstu. A ta bez wątpienia taka właśnie jest. Poruszany jest tutaj ważny problem alkoholowego zespołu płodowego, skąd się bierze, jakie są jego konsekwencje i z czym to się wiąże. Mamy postać 9 letniego Piotrka, który cierpi właśnie na tę chorobę. Jego kreacja jest doskonała. Autorka w pełni oddała jego emocje, a my mamy wgląd w jego psychikę i bez problemu możemy zrozumieć dlaczego zachowuje się tak jak się zachowuje. Oprócz tego Majcher porusza w swojej książce proces adopcyjny, więc poniekąd przybliża nam jak to wszystko wygląda. No i nie zabraknie również miłości, która każdego dnia tylko się umacnia coraz bardziej w swoim uczuciu. Bardzo lubię styl autorki, gdyż jej powieści się nie czyta, je się chłonie. Tutaj tak właśnie było. Z zapartym tchem śledziłam losy Eweliny i Adriana, a także bezbronnego Piotrusia. Uświadomiłam sobie ile trzeba mieć w sobie i siły, zaparcia i determinacji, aby wziąć pod swój dach chore dziecko i obdarzyć je bezwarunkową miłością. Ile to dziecko może stwarzać problemów, a przede wszystkim ile podziwu trzeba dla rodziców adopcyjnych za ich poświęcenie i cierpliwość. Każde dziecko zasługuje na szansę, to jak się zachowuje nie zawsze jest uwarunkowane ich osobą, ale problemami z jakimi się mierzy. Ludzie mogą dziwnie patrzeć, bo nie wiedzą jaka historia ciągnie się za takimi dziećmi. Potrafią wytykać palcami, kręcić głowami z niedowierzaniem, często w głowie nie mieści im się takie zachowanie. Najważniejsze to nie przejmować się takimi ludźmi, bo oni zawsze będą mówić swoje. "Wszystkie pory uczuć. Wiosna" to niezwykła książka, w której nie tylko odkryjemy ogromne pragnienie posiadania dziecka, ale również cały proces adopcyjny, dziecko chore na FAS, oraz ogrom emocji towarzyszący bohat