Wszystkie nasze obietnice (okładka miękka)

"Wszystkie nasze obietnice" to zdecydowanie najbardziej emocjonalna książka Colleen Hoover. Nie wszystkie książki autorki mi się podobały, ale ta rozłożyła mnie na łopatki. Płakałam, rozpaczałam i smuciłam się wraz z bohaterami. Nie byłam pewna czy zniosę ten ból, a przecież tylko czytałam książkę. Życie bywa okrutne, a bohaterowie doświadczyli tego w bardzo brutalny sposób. Tragedia prawie ich zniszczyła - naprawdę nie wiem, czy będąc na ich miejscu poradziłabym sobie z tym wszystkim. Autorka świetnie opisała uczucia i wątpliwości, które targały bohaterami. Cała historia wydawała mi się bardzo rzeczywista, a przez to intensywniej na mnie oddziaływała. Na ogół unikam książek o problemach małżeńskich. Nie mam męża, więc trudno utożsamić mi się z bohaterami, ale w tym przypadku ich ból był moim bólem, a książka jakby moją historią. Polecam ją gorąco, bo jest naprawdę piękna i wzruszająca. Jej lektura dostarcza dużo cierpienia, ale też daję nadzieję, że dla każdego w końcu wzejdzie słońce i nadejdą lepsze dni.

"Wszystkie nasze obietnice" to zdecydowanie najbardziej emocjonalna książka Colleen Hoover. Nie wszystkie książki autorki mi się podobały, ale ta rozłożyła mnie na łopatki. Płakałam, rozpaczałam i smuciłam się wraz z bohaterami. Nie byłam pewna czy zniosę ten ból, a przecież tylko czytałam książkę. Życie bywa okrutne, a bohaterowie doświadczyli tego w bardzo brutalny sposób. Tragedia prawie ich zniszczyła - naprawdę nie wiem, czy będąc na ich miejscu poradziłabym sobie z tym wszystkim. Autorka świetnie opisała uczucia i wątpliwości, które targały bohaterami. Cała historia wydawała mi się bardzo rzeczywista, a przez to intensywniej na mnie oddziaływała. Na ogół unikam książek o problemach małżeńskich. Nie mam męża, więc trudno utożsamić mi się z bohaterami, ale w tym przypadku ich ból był moim bólem, a książka jakby moją historią. Polecam ją gorąco, bo jest naprawdę piękna i wzruszająca. Jej lektura dostarcza dużo cierpienia, ale też daję nadzieję, że dla każdego w końcu wzejdzie słońce i nadejdą lepsze dni.

Jak dobrze wiecie, uwielbiam historie, jakie tworzy Colleen Hoover. Każda z jej powieści zawsze przynosi mi różne odczucia i doznania, mimo iż autorka w największym stopniu skupia się na miłości i uczuciach między dwójką ludzi. Jednak za każdym razem potrafi nas czymś nowym zaskoczyć, podoba mi się to, że Hoover nie kieruje się tylko i wyłącznie jednym schematem, wychodzi na przeciw wszystkim książkom o podobnej tematyce i tworzy coś nowego, świeżego. Dlatego ja - bez dwóch zdań, mogę nazwać się jej największą fanką i wiem, że przeczytam każdą książkę, która wyjdzie spod jej pióra. Książka opowiada, krótko mówiąc - historie pewnej miłości. Pierwsze spotkanie Quinn i Grahama dalece odbiega od ideału. Kiedy poznają się na korytarzu, nie wiedzą, że ich życie całkowicie się rozpadnie. Oboje przyłapią na zdradzie swoich partnerów. W tym momencie żadne z nich, nie zda sobie sprawy, jak ich historia potoczy się dalej. Kilka lat później są kochającym się małżeństwem, ale do pełnego szczęścia brakuje im dziecka. Quinn rozpaczliwie pragnie zostać matką i przez to, czuję się nieszczęśliwa, myśląc, że pozbawia swojego ukochanego męża możliwości zostania ojcem. Oboje bardzo się kochają, nie widzą świata poza sobą, jednak pragnienie Quinn pozbawia ich uczucia, sprawia, że z każdym dniem oddalają się od siebie coraz bardziej. Idealna miłość, lecz nieidealni ludzie? Jak to możliwe, że oboje kochają się bardzo mocno, a nawet to, nie sprawia, że doczekają się szczęśliwego zakończenia. Jak pogodzić się z losem i przyjąć to co się ma, kiedy największe pragnienie zostaje nam odebrane? Na wstępie wyznam wam, że nie mogłam powstrzymać łez, gdy poznawałam historię Grahama i Quinn. Zadziwia mnie to, że z jednej strony była ona bardzo bolesna, lecz z drugiej taka prawdziwa, słodka i piękna, historia o miłości. Nie potrafię pojąć, jak takie połączenie, można wyrazić w taki piękny sposób. Teraz czytając te słowa, które napisałam, nawet nie wiem czy mają one jakikolwiek sens. Naprawdę długo się zastanawiałam jak wyrazić słowami prawdziwość tej historii. Zapewniam was, że czytanie tej książki boli, autorka zmierzyła się z naprawdę trudnym, ale jakże ważnym tematem, który dotyczy bardzo wielu kobiet i małżeństw. "Wszystkie nasze obietnice" to dojrzała i szczera historia, jaką Colleen kieruje już do nieco starszych odbiorców. Ja ją pokochałam i jestem pewna, że na wam też zrobi takie wrażenie. Historia Quinn i Grahama toczy się dwutorowo - z jednej strony poznajemy początki ich związku, a z drugiej śledzimy razem z nimi teraźniejszość, czyli kiedy już są małżeństwem. Wiecie, ja uwielbiam takie rozwiązania w książce, ponieważ możemy bardzo szczegółowo poznać naszych bohaterów i wczuć się w ich sytuację. Dzięki temu, wiemy jak wyglądało ich życie, przyglądamy się temu jak wspólnie zaczynają budować ich życie razem i jakie wydarzenia w międzyczasie, postawił przed nimi los. Nie mogłam się oderwać od lektury - dosłownie. Pomimo, że przez cieknące łzy nie widziałam tekstu, nie mogłam przestać czytać. Colleen Hoover wciągnęła mnie w ich świat i nie chciała puścić, a co najważniejsze ja nie chciałam opuścić bohaterów. Byłam z nimi od początku i mocno im kibicowałam. Przyznam, że autorka w taki sposób opisywała uczucia, jakie towarzyszyły Quinn, że ja odczuwałam wszystko razem z nią. Ogromnie jej współczułam, nasza główna bohaterka dźwigała na swoich plecach ogromny ciężar, który odbierał jej całe chęci do życia. Nie pomagała jej nawet ogromna miłość, jaką obdarzał ją przy każdej okazji Graham. "To zabawne, że można być z kimś tak szczęśliwym i kochać go tak bardzo, że pojawia się w człowieku ukryty lęk, którego wcześniej się nie znało. Lęk przed utratą tej osoby. Lęk, że ta osoba będzie cierpieć." To właśnie emocje odgrywają największą rolę w tej historii. Autorka pisze o tematach bolesnych i trudnych, ale robi to w taki wyważony i delikatny sposób, że czytelnik zanurza się w tych uczuciach razem z bohaterami. Porusza kwestie związane z problemem zajścia w ciąże i tego jak zmienia on perspektywę na życie seksualne. Mówi o tym, jak poczucie winy wpływa na relacje pomiędzy dwójką kochających się ludzi. Colleen uświadamia, że miłość czasami nie wystarczy, by utrzymać związek. Dawno żadna lektura nie poruszyła mną tak bardzo, jak zrobiła to ta książka. Z każdej strony emocje wręcz wylewają się na czytelnika. "Wszystkie nasze obietnice" to historia, którą powinna poznać każda kobieta. Do bólu szczera, prawdziwa, dojrzała i druzgocąca historia. Ja jestem pod wrażeniem, w jaki sposób Hoover zagrała na moich uczuciach. I jestem przekonana, że jak emocje opadną, to wrócę do tej pięknej historii. Naprawdę musicie to przeczytać. Moja ocena 9/10⭐ Premiera już 14 listopada!

Colleen Hoover – myślę, że jest to jedna z bardziej znanych autorek romansów w naszym kraju. Nawet, jeśli ktoś nie czytał żadnej jej książki, to z pewnością chociaż o niej słyszał - czyż nie? W pewnym stopniu dzięki temu, że Hoover ma już dość spory dorobek wydanych historii, u nas zostały wydane prawie że wszystkie książki, które wyszły spod jej pióra. Moja przygoda z nią zaczęła się od „Hopeless” i to do niej mam największy sentyment, ale moją ulubioną jest „Maybe someday” - przez wątek, który zostaje poruszony. Najmniej natomiast przypadło mi do gustu „Without merit”. „Wszystkie nasze obietnice” zaciekawiły mnie od razu, piękna okładka, intrygujący opis, jedna z ulubionych autorek... to musiało wpaść w moje łapki! Zaczynając te książkę zaskoczyło mnie to, że autorka podzieliła fabułę na 'wtedy' i 'teraz' – to jest dość częsty zabieg i w sumie myślę, że było to bardzo dobre posunięcie. Tak naprawdę miałam wrażenie, że czytam o dwóch różnych parach, ta z przeszłości była ze sobą tak zżyta, zgrana, a ta z teraźniejszości... niby się kochają, ale w czynach tego nie widać... Bardzo mnie ciekawiło, co takiego się stało, że tak poróżniło Grahama i Quinn, choć przyznam, że się domyślałam. I owe domysły okazały się (niestety) słuszne. Colleen Hoover znana jest z tego, że porusza w swoich książkach ciężkie, ale ważne tematy – w każdej jest coś innego, każdą łączy jedno – życie ukazane takim, jakim jest naprawdę, bez zbędnego koloryzowania, czy idealizowania... Colleen przedstawia prawdę i tylko prawdę, niezależnie od tego, jak bardzo by ona nie była bolesna... Łamie serca jak nikt i nawet nie potrzebuje ku temu czyjejś śmierci... ona je łamie samym realizmem, poprzez to, że ukazuje realistyczne życie – a życie nie zawsze bywa piękne i kolorowe. Jak już wcześniej wspomniałam, mamy okazję poznać Quinn i Graham z przeszłości – ich pierwsze spotkanie, drugie, początki miłości i wspólnego życia oraz tę samą parę już jako małżeństwo z kilkuletnim stażem, w teraźniejszości. Raczej nie ma się co dziwić, że polubiłam bardziej ich wersję z młodości, wydawali się tacy bardziej pełni życia, optymistyczni, radośni, ale z drugiej strony... ciężko o pozytywne nastawienie w ich sytuacji. Co takiego się stało, że Quinn i Graham się tak bardzo od siebie oddalili? Sami musicie się przekonać. A jeśli chodzi o nich samych... to tym razem nie powiem, co dokładnie o nich myślę, zbyt wiele myśli, zbyt wiele refleksji. Zdradzę tyle, że moim zdaniem oboje przeszli przemianę, oboje się zmienili. Na gorsze, na lepsze? Ciężko oceniać. Przez akcję z teraźniejszości przewijała się drewniana szkatułka – długo nie umiałam pojąć, co takiego ona oznacza, co tam w środku jest. Sprawiała ona coś naprawdę cennego dla bohaterów, więc domyślałam się, że będzie miała jakieś znaczenie w przyszłości. I tak też się stało. I wiecie co? To był przepiękny pomysł, cudownie to Colleen wymyśliła, wręcz przyznam, że sama bym się tym chętnie zainspirowała – kiedyś, w przyszłości. Nawet nie przypuszczałam, że będzie ona aż tak ważna. Bardzo bym chciała wam powiedzieć, że jest to lekka historia, tak do zakopania się pod kocyk, z kubkiem ulubionej herbaty w ręce... I teoretycznie byłaby to prawda, lecz z jednym szczegółem. „Wszystkie nasze obietnice” to książka, której nie można nazwać lekką. To mocna i bolesna opowieść o życiu, o tym, że nie zawsze wszystko przychodzi z łatwizną, że nie każde marzenia da się ot tak spełnić, jak to się w młodości człowiekowi często wydaje. Czasem życie rzuca nam pod nogi wiele kłód, nie zawsze rozumiemy dlaczego, nie każde da się tak łatwo przeskoczyć. Najnowsza powieść Colleen Hoover nie jest jedną z tych leciutkich, ona jest jedną z tych doroślejszych, z tych bardziej wartościowych, że tak to określę. Moim zdaniem jest to książka, którą zdecydowanie warto przeczytać! http://zabookowanyswiatpauli.blogspot.com/2018/11/wszystkie-nasze-obietnice-colleen.html

Quinn i Graham - bo tak mają na imię główni bohaterowie - zmagają się z małżeńskim kryzysem. Ich relacje nabierają nieprawidłowy kierunek, żar uczucia przygasa, a marzenia zamieniają w przekleństwo. Czy para przezwycięży trudne chwile? Czy dadzą radę zawalczyć o miłość i szczęśliwą wspólną przyszłość? "Wszystkie nasze obietnice" jest zdecydowanie inna od pozostałych książek Hoover, które miałam jak dotąd okazję czytać. Dorośli, dojrzali bohaterowie, z bagażem doświadczeń - małżeństwo, które boryka się z naprawdę poważnym problemem wpływającym na ich związek i jego przyszłość, odbiega trochę od pozostałych historii stworzonych przez autorkę. Jeśli czytaliście książki pani Colleen to doskonale wiecie, że niejednokrotnie poruszała ona w nich trudne tematy, ale zdecydowanie ta pozycja wybija się na ich tle. Autorka skupia się głównie tylko na dwójce bohaterów, poboczne postacie są tylko dodatkiem, który wręcz umyka nam, gdy zagłębiamy się w życie Quinn i Grahama, a poznajemy je z dwóch różnych perspektyw - Wtedy i Teraz - początek ich znajomości, zauroczenia oraz rosnącej miłości, a także już małżeńskie problemy, tlące się resztki uczuć i zagubienie. Jest jeszcze mniej wybijające się przesłanie, które można wyczytać między wierszami, a które bardzo mi się podoba, a dotyczy ono doceniania pewnych rzeczy, które się posiada i nastawienia człowieka do własnego życia. Oczywiście nie muszę chyba wspominać, że lektura ta wciąga od samego początku i czyta się ją wprost ekspresowo, chociaż nie jest to ta pozycja (z dorobku autorki), przy której wylewa się morze łez, jednak emocji czytelnikowi nie będzie brakowało. Niejedna z czytelniczek odnajdzie w niej również cząstkę siebie, swoich problemów i mam nadzieję, że znajdzie w niej też pewną wskazówkę dla siebie.

Po lekturze kilku ostatnich powieści Colleen Hoover przyznałam, że powoli zaczynam dostrzegać pewne mankamenty jej twórczości. I chyba dlatego, by uniknąć sytuacji, w której na koniec zostanę z uczuciem rozczarowania, nie sięgnęłam po dwie z kolei premiery, mianowicie „It ends with us” oraz „Without Merit”. Nie do końca potrafię Wam natomiast wytłumaczyć, dlaczego akurat dla powieści „Wszystkie nasze obietnice” zmieniłam swoje nastawienie - czy chodziło o jakąś szczególnie pozytywną opinię książkowego influencera, któremu ufam; czy o „przeczucie”; czy też po prostu potrzebę sprawdzenia czy Colleen Hoover jest w stanie jeszcze wywołać we mnie ciepłe emocje. Bez względu na przyczynę, jestem po prostu wdzięczna za taki obrót spraw. Pierwsze spotkanie Quinn i Grahama dalece odbiega od ideału. Kiedy poznają się na korytarzu (już-wkrótce-byłego) narzeczonego dziewczyny, chyba żadne z nich nie przypuszcza jak dalej rozwinie się ich historia. Kilka lat później są kochającym, ale nie do końca szczęśliwym małżeństwem. Quinn rozpaczliwie pragnie zostać matką i obwinia siebie za to, że pozbawia Grahama możliwości bycia rodzicem. Chociaż kocha męża, z każdym dniem dostrzega jak się od siebie oddalają. Jak to możliwe, że obopólna miłość nie stanowi gwarancji szczęśliwego zakończenia; i że być może to za mało by małżeństwo Quinn i Grahama przetrwało? „Wszystkie nasze obietnice” pod pewnymi względami pokazują nowe, nieco odmienne oblicze Colleen Hoover, ale nie jest też tak, że nie posiadają żadnych punktów wspólnych z jej poprzednimi powieściami. To wciąż historia, która w dużej mierze obraca się wokół jednego wątku i dwóch bohaterów, a resztę postaci spycha na dalszy plan; i która sporą wagę przykłada do relacji pomiędzy tą dwójką. W porównaniu do niektórych pozycji, „Wszystkie nasze obietnice” wydają się jednak jakby dojrzalsze - problematyka powieści wskazuje na to, że Colleen Hoover powoli odchodzi od gatunku New Adult i że obiera za target nieco starszego odbiorcę. Historia Quinn i Grahama toczy się dwutorowo - naprzemienne poznajemy początki znajomości tej dwójki, jak i ich „teraz”, w momencie kryzysu małżeńskiego. Jest to doskonale rozwiązanie i to nie tylko dlatego, że pozwala nam lepiej poznać i zrozumieć relację pary. Nie da się ukryć, że wątek rozgrywający się „teraz” ma dosyć mocny pod względem emocjonalnym wydźwięk, a przez taki sposób narracji Colleen Hoover daje swoim czytelnikom chwilę na zaczerpnięciu oddechu. To właśnie emocje są jednak tym co stanowi o wartości tej historii. Colleen Hoover pisze o tematach trudnych i bolesnych, ale wykazuje się przy tym niesamowitą spostrzegawczością i delikatnością. Porusza kwestie problemu z zajściem w ciąże i tego jak zmienia on perspektywę na życie seksualne albo jak wyczula na tematykę posiadania potomstwa w codziennych rozmowach; mówi o tym jak poczucie winy i rozczarowanie oddziałuje na relacje pomiędzy dwójką ludzi; i zwraca uwagę na to, że miłość czasami nie wystarcza by utrzymać związek. Przyznaję, że dawno żadna lektura nie poruszyła mnie w podobny sposób. Jestem bowiem coś takiego w piórze Colleen Hoover co otwiera oczy czytelnika na kwestie, na które przedtem nie zwracał uwagi. „Wszystkie nasze obietnice” z pewnością nie są historią pozbawioną wad, a wśród zarzutów mógłby znaleźć się ten, że niektóre ze scen mają za bardzo przerysowany, filmowy charakter. Tyle że dla mnie te kwestie trochę tracą na znaczeniu, kiedy pomyślę o tym jak wiele emocji wzbudziła we mnie autorka i jak bardzo poszerzyła moją perspektywę. Nie wiem czy to najlepsza powieść autorki pod względem warsztatu czy oryginalności, ale jest w niej coś co absolutnie podbiło moje serce. Polecam.

Graham i Quinn to małżeństwo, które powoli się rozpada. Ale jak to się mogło stać, skoro kiedy się poznali, w dość niecodziennych i dramatycznych okolicznościach, od razu poczuli tę iskrę? Emocje, pożądanie, fascynacja nie tylko fizyczna, to coś, co pewnie każdy by chciał poczuć do drugiej osoby i właśnie z kimś takim być. Prawdziwa miłość. Mija 7 lat, dopada ich proza życia, problemy bezpłodnością, brak odpowiedniej komunikacji. I ich drogi się rozmijają. Czy można było temu zaradzić? Coś zrobić? Czy istnieje przepis na udany związek? „Nasze małżeństwo nie było idealne – powiedział. – Żadne małżeństwo nie jest. Zdarzało się, że żona z nas rezygnowała. Częściej zdarzało się, że rezygnowałem z nas ja. Sekret naszego długiego stażu polega na tym, że nigdy nie zrezygnowaliśmy w tym samym czasie.” Autorka w książce użyła ciekawego zabiegu - na przemian w poszczególnych rozdziałach poznajemy losy Grahama i Quinn z początku ich znajomości i to co się dzieje teraz. Dzięki takiemu kontrastowemu zestawieniu, możemy zauważyć, kiedy się zaczęło między nimi psuć i co było przyczyną. Ta książka jest taka prawdziwa! I szczera… do bólu. Nie sposób powstrzymać emocji podczas czytania. W tej historii pewnie każdy z nas odnajdzie swojej emocje - zarówno osoby będące dłuższy czas w związku, jak i te, które dopiero wchodzą w relację i silnie czują motyle w brzuchu. Bardzo polecam.

„… trudno jest przyznać, że małżeństwo może dobiegać końca, gdy miłość nie wygasa. Ludziom się wmawia, że małżeństwo kończy się tylko wtedy, gdy nie ma już miłości, kiedy w miejsce szczęścia pojawia się gniew, a w miejsce rozkoszy pogarda. Ale ja i Graham się na siebie nie złościmy. Po prostu jesteśmy innymi ludźmi niż dawniej...” Quinn i Graham poznali się w dość dziwnych i na pewno nieprzyjemnych okolicznościach, bo wtedy właśnie nakryli swoich partnerów na zdradzie. To spotkanie było inne, intensywne i na pewno w jakiś sposób połączyło bohaterów. Nie widzieli się pół roku, ale przez przypadek lub przeznaczenie wpadli na siebie w restauracji i od tego dnia byli nierozłączni. Ich miłość była piękna, niewinna i na pewno bardzo intensywna. Wiedzieli, że chcą spędzić ze sobą resztę życia, więc był szybki ślub, ale niestety po kilku latach w ich małżeństwie zaczęło się źle dziać. Czy i ich związek się rozpadnie? Czy może jednak w ich przypadku zwycięży miłość, która nie wygasła? Tego już musicie dowiedzieć się sami. Nic więcej nie zdradzę Wam z fabuły książki. Może nie mogę tego zrobić, może nie chcę tego zrobić, a może po prostu nie umiem tego zrobić… Naprawdę nie wiem… Pięć minut temu skończyłam czytać tę książkę, więc moja recenzja jest pisana na gorąco. Może będzie trochę chaotycznie, ale wiem, że mi to wybaczycie. Piszę ją tak szybko, bo po prostu muszę wszystko wyrzucić z siebie, inaczej bym się chyba udusiła. Miliony myśli kołacze się po mojej głowie i czuję, że muszę dać ujście emocjom, które gotują się w moim wnętrzu. „Wszystkie nasze obietnice” to powieść, która jest spełnieniem marzeń każdego czytelnika. Piękna, przejmująca, wzruszająca i przede wszystkim traktująca o problemach, które mogą dotknąć każdego z nas. Dawno żadna książka tak mną nie wstrząsnęła i tak mnie nie poruszyła. Autorka każdym słowem trafiała do mojego serca, które podczas czytania nie raz stawało w miejscu i rozpadało się na kawałki. Ta powieść jest tak przepełniona bólem, smutkiem, rozgoryczeniem i straconymi pragnieniami, że czytanie jej momentami boli. Mnie ból bohaterów przeszywał na wskroś, czułam ich strach, lęk, gniew, czy rozgoryczenie. Jednak nie bójcie się, że ta historia jest tylko smutna i przejmująca, nie, nie, tak nie jest. To przepiękna opowieść o miłości, o miłości czystej i krystalicznej jak łza. Ja wiem, że taka miłość istnieje, może i zdarza się bardzo rzadko, ale istnieje i łączy ludzi już na zawsze… Kreacja bohaterów wyszła autorce perfekcyjnie. To osoby z krwi i kości, które mają swoje zalety, ale także i wady. Pokochałam ich całym sercem i do samego końca wierzyłam, że znów odnajdą drogę swoich serc. Kurcze choćbym chciała, to nie mogę Wam zbyt dużo o nich napisać, bo niestety za dużo by Wam to zdradziło. Zapewniam Was, że polubicie i Grahama i Quinn i razem z nimi będziecie przezywać ich przejmującą historię. Nadmienię tylko, że Graham, to mężczyzna prawie idealny, który w pewnym momencie pobłądził, ale umiał przyznać się do błędu i przeprosić. Poza tym on tak jak i my to tylko człowiek, który ma swoje słabości, a sytuacji, w której się znalazł nikt, by mu nie pozazdrościł. Niesamowicie im współczułam i nigdy przenigdy nie chciałabym być na miejscu Quinn, choć nie ukrywam, że chciałabym mieć przy swoim boku takiego mężczyznę, jakim był Graham. Tę dwójkę dotknął poważny problem, z którym zmaga się wiele kobiet na całym świecie. I może w ich związku nie byłoby wcale źle, gdyby Quinn otworzyła się przez mężem i zwierzyła mu się z tego wszystkiego, co zatruwało ją od środka. Ona jednak obwiniając się o wszystko, postanowiła dusić wszystko w sobie. Nie było to zdrowe ani dla niej, ani dla Grahama, a tym bardziej dla ich związku. Autorka uświadomiła mi, że miłość to nie wszystko, że mimo tego, iż kogoś kochamy to jednak w związku potrzeba czegoś więcej... sama miłość niestety nie wystarczy. Muszę Wam się przyznać do tego, że czytając tę powieść miałam ochotę udusić Colleen Hoover. Ja naprawdę uwielbiam, gdy w książkach przeplata się teraźniejszość z przeszłością bohaterów, ale tym razem czułam się przez to rozchwiana emocjonalnie. W jednej chwili czytałam o ich cudownym życiu sprzed lat, a za chwilę wracałam do rzeczywistości przepełnionej smutkiem i rozdzierającym serce bólem. Oczywiście ja wiem, że te rozdziały były konieczne, bo dzięki nim tak naprawdę mogłam poznać bohaterów i z boku przyjrzeć się jak rozwijał się ich związek i jak zaczęła się rodzić pomiędzy nimi miłość. Jednak naprawdę, gdy wracałam do rozdziałów dotyczących teraźniejszości, to moje serce krwawiło i z bólem serca czytałam o tym wszystkim, co musiało ich spotkać. "Obiecuję, że będę kochał Cię bardziej w czasie burz niż w czasie słonecznych dni. Obiecuję, że będę kochał Cię bardziej, gdy będziesz w rozpaczy, niż wtedy, gdy będziesz szczęśliwa. Obiecuję, że będę kochał Cię bardziej, kiedy będziemy biedni, niż wtedy, gdy będziemy opływać w bogactwa. Obiecuję, że będę kochał Cię bardziej, gdy będziesz płakać, niż wtedy, gdy będziesz się

Miłość to uczucie, które często wystawia nas na próby. Jak wiemy, w związku dwojga ludzi nie zawsze jest cukierkowo, kolorowo i pięknie. Są gorsze dni, są wątpliwości i kłótnie, a ludzkie wyobrażenia często mijają się z rzeczywistością, co może prowadzić do rozczarowania, wypalenia, a nawet rozpadu. Quinn i Graham - para, która poznała się w bolesnym momencie życia, kilka lat później jest już małżeństwem. W ich codzienność wkradają się kolejne bolesne doświadczenia, a marzenia o wspólnej, szczęśliwej przyszłości wraz z upływem czasu wydają się nierealne do spełnienia. Rutyna, rozczarowanie i złość oddalają od siebie zakochanych, doprowadzają do kryzysu w związku, a szczęście zdaje się omijać ich szerokim łukiem. Czy mimo bólu, cierpienia i wzajemnej niechęci uda im się uratować małżeństwo? Nigdy nie miałam do czynienia z autorką, która potrafiłaby tak pięknie i prawdziwie, jak Colleen Hoover, pisać o emocjach. Robi to w sposób lekki i subtelny, jednocześnie wywołując masę sprzecznych uczuć, które zżerają nas od środka. Autorka wie jak rozedrzeć serce czytelnika, wie też jak poskładać je na nowo, by za chwilę znów wywołać emocjonalną burzę. Pisze szczerze, autentycznie i choć czasem opisywane wydarzenia mogą wydawać się nieco lukrowane, nie można zarzucić jej ubarwiania rzeczywistości, bo poruszane tematy są jak najbardziej realne i ważne. "W ciągu czterech i pół miliarda lat na świecie wydarzyło się tak dużo, że trudno uwierzyć, że jakiegoś Boga mógłbym obchodzić ja albo moje problemy. Ale ostatnio doszedłem do wniosku, że nie da się inaczej wyjaśnić faktu, że ja i ty trafiliśmy na tę samą planetę, należymy do tego samego gatunku, żyjemy w tym samym stuleciu i byliśmy w tym samym stanie, w tym samym mieście, na tym samym korytarzu, pod tymi samymi drzwiami z tego samego powodu, dokładnie w tym samym czasie. Gdyby Bóg we mnie nie wierzył, musiałbym uznać, że pojawiłaś się w moim życiu przez przypadek. A to nie mieści mi się w głowie o wiele bardziej niż sam fakt istnienia siły wyższej." Zamkniętą na kartach powieści historię poznajemy oczami Quinn, poprzez narrację pierwszoosobową, jednak z dwóch perspektyw czasowych - podzielonych na "wtedy" i "teraz". Nie mamy wglądu w stanowisko Grahama i prawie przez całą historię nie znamy jego uczuć i pobudek, jednak Hoover znalazła świetny sposób, by otworzyć przed czytelnikami jego umysł i bardzo naturalnie wplotła go w powieść. Muszę przyznać, że mimo tematyki fabuła niesamowicie mnie porwała - dosłownie nie mogłam odkleić się od książki, a wszystkie wzloty i upadki przeżywałam razem z bohaterami tak intensywnie, jakby historia dotyczyła mnie osobiście. Bardzo podobały mi się dialogi między głównymi bohaterami, a także liczne retrospekcje, które nie tylko dodały głębi, ale też wpłynęły na wydźwięk lektury. Wszystkie nasze obietnice porusza trudny i niejako wrażliwy temat. To książka, która pokazuje jak łatwo myśl o marzeniach może przeistoczyć się lawinę bólu i rozczarowań, a niepowodzenia, zamiast zbliżać, oddalają bliskie sobie osoby. To dowód na to, że szczerość i odważne wyrażanie uczuć powinno być fundamentem każdego związku, a duszenie w sobie emocji nie daje żadnego pożytku. Przede wszystkim - to także piekielnie bolesna opowieść z przesłaniem, ukazująca nie tylko te łatwe, lecz głównie trudne momenty wspólnego życia, które kreują wzajemne uczucia i są dla nich wielką próbą. Nie da się przejść obojętnie obok takiej ilości emocji i myślę, że każdy kto sięgnie po tę książkę, znajdzie w niej coś, co poruszy nawet najgłębiej ukryte struny jego wrażliwości.

Niespodzianki nie zawsze wychodzą tak, jak planujemy. Na własnej skórze przekonała się o tym Qiunn, która chciała niezapowiedzianie odwiedzić swojego narzeczonego. Pod drzwiami spotkała tajemniczego mężczyznę i dowiedziała się, że ich partnerzy właśnie dopuszczają się zdrady. Kobieta nigdy nie pomyślałaby, że człowiek spotkany w tak specyficznych okolicznościach zostanie jej mężem. Czy zranieni ludzie będą w stanie stworzyć udany związek? Może rany z przeszłości będą o sobie przypominać? Czy zranione serce ma prawo ponownie w pełni rozkwitnąć? Akcję książki poznajemy z dwóch perspektyw czasowych. Jedną z nich jest przeszłość i opowieść o pięknie rozkwitającej miłości. Kochankowie odkrywają przed sobą swoje słabości, a także dzielą się szczęściem. Mogłoby wydawać się, że ich życie już zawsze będzie takie piękne, jednak z czasem radość zaczyna obumierać. Dzięki akcji rozgrywającej się aktualnie mamy okazję poznać zmagania bohaterów. Dostrzegamy, że w ich związku wygasa namiętność, a życie staje się monotonne. Małżonkowie zmagają się z ciężkim problemem, ale to tylko od ich siły zależy, czy przetrwają. ciąg dalszy: https://zaczytana-aniaa.blogspot.com/2018/11/wszystkie-nasze-obietnice-colleen-hoover.html