Wrzeciono Boga. Kłosy (okładka miękka)

Wyjątkowa powieść. Niezwykle uniwersalna w przekazie. Magnetyczna. Uzależniająca. Nie napiszę recenzji pełnej mądrych stwierdzeń, nie będę siliła się na stworzenie profesjonalnej opinii - od tego są specjaliści. Pozwólcie więc, że napiszę sercem, emocjonalnie. Bo ta pozycja była dla mnie jedną wielką emocją. "Kłosy" to nie tylko wspaniały początek nowej sagi historycznej, która aż prosi się o przeniesienie na ekran. To historia tak bardzo "nasza", rodzima, polska, przesiąknięta śląskością do szpiku kości, nie tylko pod postacią śląskiej gwary, którą przepięknie oddał autor, dzięki czemu historia ta zdała mi się tak bardzo autentyczna, ale także za sprawą mentalności bohaterów.  Jeśli napiszę, że czułam tę powieść każdym nerwem, to jakbym nie napisała nic. Żyłam nią, oddychałam. Na każdym kroku utożsamiałam się z Teofilem, z jego rozterkami, niepewnością, z jego poszukiwaniem tożsamości. Nie są to bowiem  kwestie odnoszące się do konkretnego okresu historycznego. To uniwersalne bolączki towarzyszące prawdopodobnie każdemu pokoleniu, a mam wrażenie, że żyjącym nam obecnie, są wyjątkowo bliskie. Był taki moment w trakcie lektury, podczas którego pomyślałam sobie, że ktoś, kto stworzył taką opowieść (zaznaczam - jej fundamentem są autentyczne wydarzenia) musi cechować się niezwykłą wrażliwością i empatią, a także niesłychanym zmysłem obserwacji. Jednym słowem - musi to być ktoś niezwykły. Sięgnęłam więc po notkę dotyczącą Andrzeja H. Wojaczka (nawet to nazwisko cudownie kojarzy się z literaturą) i nagle wszystko stało się jasne. Podsumowując. "Kłosy" to więcej niż udany debiut literacki. Powieść mnie oczarowała. Historia poszukiwania tożsamości, poszukiwania prawdy na temat swojego pochodzenia, okraszona śląską codziennością, z której wybrzmiewa ludzki dramat, namiętność, a nawet kryminalna intryga, tworzą niemal perfekcyjną w odbiorze całość. Porywająca. Niebanalna. Inteligentna. Z całego serca polecam Wam tę niezwykłą pozycję.