Wigilijna przystań (okładka miękka)

Wyjątkowa książka. Pełna oczekiwania, nadziei, miłości. Mam nadzieję, że autorka nie zakończy ten historii na jednym tomie i pojawią się kolejne, z chęcią przeczytam i poznam dalsze losy ❤️ 📚 Przeniesiemy się do nadmorskiego Nichorza tam poznamy losy kilku rodzin, którzy przygotowują się do świąt.. Problemy alkoholowe, tajemnice z przeszłości, które ujrzą światło dzienne w najmniej oczekiwanym momencie. Czy spotkanie przy wigilijnym stole zaradzi konfliktom ?

Wigilijna przystań to współczesna powieść obyczajowa z wątkiem świątecznym, której fabuła umiejscowiona została w malowniczej miejscowości nad polskim Bałtykiem. Niechorze to piękna miejscowość, która nie tylko latem przyciąga rzesze turystów. Mieszkają w niej zwykli i niezwykli ludzie, którzy jak wielu, żyją dniem codziennym. Mirosław i jego żona Sławka to rodzice dwóch córek, Iwony pracującej w jednym z hotelowych barów i Mai nastolatki marzącej o karierze dziennikarskiej. Marcin i Jagoda są rodzicami Klaudii, która jest nauczycielką w miejscowej szkole oraz Alicji również pracującej w szkole. Jest jeszcze Malwina sympatyczna starsza pani i Hilary pracujący jako latarnik, osoby, które młodość mają już dawno za sobą, ale… Życie mieszkańców tej malowniczej miejscowości niby nie różni się od innych, jednak jest coś, co ich wszystkich łączy i dzieli jednocześnie. Czy jest to miłość, czy zazdrość? Czy jest to nadmierna ambicja czy trudne do zdefiniowania uczucie samotności? I chociaż jest to opowieść z wątkiem świątecznym, to autorka porusza w swojej książce wiele problemów dotyczących nie tylko małomiasteczkowych mieszkańców. Jednym z nich jest na przykład alkohol, który bezczelnie wkrada się w czyjeś życie i mimo wielu prób uwolnienia się od nałogu, często staje się wrogiem nie tylko osoby pijącej ale i kochających ją osób. (…) Iwona słuchała ojca bardzo uważnie i po raz kolejny uzmysłowiła sobie, że nie chciał albo nie miał w sobie gotowości na nazywanie spraw po imieniu. Na mówienie o alkoholu -„alkohol”, a nie „cholerstwo”. Tak jakby się go bał, choć przecież wlewał go w siebie bez strachu. (…) Mamy tutaj piękne oblicza miłości, ale nie takiej szczenięcej, niedojrzałej, tylko uczucia, które dopada dorosłe osoby. Miłość mimo poważnego wieku ukrywaną jak coś zakazanego, czasami z powodu konfliktu rodzin, a czasami z powodów całkiem niedorzecznych ale trudnych do wytłumaczenia. A przecież miłość to piękne uczucie, które powinno pokonać wszelkie przeszkody, powinno być spoiwem łączącym zwaśnione rodziny czy afektem, które pokona nawet dominujący strach. Autorka zabiera nas również w świat bólu, upokorzeń i traumy spowodowanej toksycznym odbiorem każdego uczucia, które niszczy od zarodka i powoduje strach większy niż cokolwiek. Trauma dzieciństwa często ma wpływ na dorosłe życie, i człowiek zamiast walczyć ze złem, poddaje się mu, i ulega aby uciszyć ten strach spowodowany przemocą w rodzinie. (…) Patrycja spoglądała na nią z ufnością. Nie wiedziała, jak powinna zareagować, bo nikt nigdy nie nauczył jej, jak ludzie okazują sobie wdzięczność. Toksyczny, pełen strachu dom, w którym rządziła apodyktyczna matka alkoholiczka, zamieniła na … toksyczny, pełen strachu dom, w którym rządził apodyktyczny mąż alkoholik. (…) Fikcyjne postacie w fikcyjnym życiu, a jednak tyle w nim realności, że trudno uwierzyć w to, że te osoby to tylko wytwór wyobraźni autorki. Wielu wierzy, że święta to czas cudów, bo przecież dla ludzi wychowanych w tradycji wiary katolickiej, to święta właśnie są tym czasem magicznym. Kto z nas nie reaguje emocjonalnie na kolędy? Kto z nas nie cieszy się na spotkania z najbliższymi? Kto z nas nie cieszy się z tego, że może kogoś obdarować chociaż skromnym upominkiem? Autorka właśnie w taki magiczny, przepełniony dobrą energią sposób przedstawia, że najważniejsze i najpiękniejsze w życiu każdego człowieka jest wiara w dobro, wiara w drugiego człowieka, wiara w uczucia, które łączą. Fabułę przeplatają piękne obrazy zimy, śnieg bielący się na ulicach i okrywający drzewa, który powinien nam zawsze kojarzyć się ze świętami. To również wpływa na magiczność tej powieści. I chociaż musiałam sobie zrobić „mapkę” osób, czyli narysować dokładnie, kto jest z kim spokrewniony i tym podobne, bo początkowo trudno mi było połapać się w tych wszystkich bohaterach, to myślę, że wielu czytelników w pewnym momencie zacznie sobie zdawać sprawę z tego, że zna kogoś takiego jak na przykład Hilary, jak Maja, czy jak Mirosław. Bo to są zwyczajni ludzie, często mieszkający obok nas. Myślę, że po przeczytaniu tej lektury powinniśmy się zastanowić nad tym czy moglibyśmy sprawić, aby ktoś z pozoru dla nas obcy, nie mógłby dzięki nam poczuć tej świątecznej magii, która z takich czy innych względów omija go w tym świątecznym okresie. Autorka poruszyła w swojej historii wiele tematów, wciągnęła czytelników w wątki dotyczące wielu ludzi. Ale takie jest życie, czasami przepełnione tęsknotą, czasami malownicze i piękne, czasami brutalne i bolesne, a czasami po prostu szare, ukryte za zasłoną codzienności. I tylko od nas zależy jak je przeżyjemy. Czy odważymy się jawnie kochać, czy będziemy na tyle mądrzy aby nie karmić się zazdrością i złem i czy będziemy na tyle odważni, aby przeciwstawić się, kiedy coś lub ktoś nam to życie będzie chciał uprzykrzyć.

Wszystko co może się zdarzyć w życiu najnormalniejszego człowieka. Przedświąteczne przygotowania kilku rodzin w cieniu rodzinnej tragedii, starych niesnasek, długo skrywanych tajemnic, zakazanego uczucia, ale wszystko ze szczęśliwym zakończeniem w wigilijną noc. Niechorze, nadbałtycka przystań, kilka tygodni do świąt, stres ogromu przygotowań w każdej rodzinie, i fakt, że to nie pięknie zastawiony stół i ozdoby są najważniejsze, ale właśnie ludzie, z którymi dane jest nam spędzić ten czas sprawiają że książka jest niezwykle przyjemna i co najważniejsze nieprzesłodzona. "A nadzieja znów wstąpi w nas Nieobecnych pojawią się cienie Uwierzymy kolejny raz W jeszcze jedno Boże Narodzenie." (B.Rybotycka)

Oglądając milionowe zdjęcie książek w świątecznej oprawie można zwymiotować tęczą. No ale, że jestem trochę naiwna i trochę głupia to sobie mówię "spróbuj, może to nie tak jak myślisz..." Zatem stanęłam w szranki konkursowe a tym samym stałam się i ja dumną posiadaczką gwiazdkowej okładki. I co? No i jest jak myślałam. Niby wiatr w oczy, losy niesprawiedliwe ale przecież oczywiste jest do czego to zmierza. Jest świątecznie i lukrowo. Alkoholicy przestają pić, skłóceni padają sobie w ramiona, kochankowie wracają do siebie po latach a na to wszystko, chwilę przed Wigilią, zaczyna sypać miękki puch z nieba. Bajka. ALE, ALE MOI DRODZY, ja doskonale rozumiem magię tego czytania. Jest szybko, miło, nie trzeba myśleć, można się oderwać od codzienności. Serio, to może być bardzo sympatyczne. Prostym językiem napisane, spójne, bez wulgaryzmów, erotyki, trupów itp. Wprawdzie do tematyki już nie wrócę, ale to całkiem spoko historyjka. Autorka miała fajny pomysł z podzieleniem książki na rozdziały, każdy opowiadany z perspektywy innego bohatera. Wprawdzie są oni lekko naiwni, irracjonalni, no ale takie powieści niewiele z życiem mają wspólnego. To zupełnie nie moja literacka bajka, wolę zupełnie inne klimaty. Przeczytałam, poznałam, mam prawo się wypowiedzieć. Ale kto chętny niech czyta, niech się oblewa różowym kisielem, niech obtacza w landrynkowej wacie cukrowej, bo starzy górole zawsze powtarzali, że właśnie o to, w tym świątecznym czasie chodzi.

Z piórem Sylwii Trojanowskiej miałam już okazję się zapoznać przy okazji sięgnięcia po „Sekrety i Kłamstwa”. Niestety jak pamiętacie lub nie, byłam trochę rozczarowana tamtą lekturą. Dlatego z lekkim dystansem podeszłam do tej książki. Zupełnie niepotrzebnie, bo ta pozycja świąteczna jest po prostu rewelacyjna. I nie skłamie, gdy napisze, że to najlepsza z propozycji świątecznych, które w tym roku przeczytałam. Autorka na początku wprawnie przedstawia nam kolejnych bohaterów tej książki i ich historie, które płynnie się ze sobą zazębiają z biegiem dalszej akcji. Jest to na tyle klarownie przedstawione, że mimo mnogości postaci nie trudno będzie nam się odnaleźć w fabule. Wielkim plusem tej książki jest to, że jest niezwykle dojrzała i przesycona świątecznym ciepłem. Bohaterowie przedstawieni zostali w sposób bardzo naturalny, bardzo „ludzki” co sprawia, że nie ciężko jest się z nimi zżyć. Nie jest to kolejna sielankowa świąteczna opowieść. Jest to na swój sposób ciężka i prawdziwa historia prawdziwych ludzi, którzy zmagają się z trudami życia. Autorka zahacza tutaj o tematy alkoholizmu, przemocy rodzinnej, walki o marzenia, o miłość, o przebaczenie. Pokazuje, jak ważne jest dawanie drugiej szansy i daje przede wszystkim nadzieje. Dojrzała, uniwersalna, klimatyczna i pełna ciepła taka jest „Wigilijna przystań”. Gwarantuje Wam, że spędzicie z nią kilka przyjemnych zimowych wieczorów.

Super książka , klimatyczna i przyjemna .Polecam...

Akcja książki toczy się w nadmorskim Niechorzu. Autorka stworzyła niezwykle magiczny klimat: szum morza, padający śnieg, zapach świerków i pierników oraz latarnia morska przenoszą nas do tej urokliwej miejscowości przygotowującej się do świąt. To historia dwóch rodzin, które kiedyś się przyjaźniły, a poprzez nieprzemyślane działania zerwały ze sobą wszelkie kontakty. Niestety los bywa przewrotny i połączył miłością ich dzieci. Młodzi boją powiedzieć się rodzicom o łączącym ich uczuciu. Boją się ich reakcji wiedząc, że wzajemna nienawiść od dawna rozgościła się w ich sercach. W powieści oprócz świątecznej atmosfery znajdziecie też wiele mądrych, życiowych rad, bowiem autorka opisuje problemy, z którymi większość z nas ma lub miała do czynienia. Mamy tu tęsknotę za mężem, który jest na misji w Libanie, żonę, która ma męża alkoholika, ambitną nastolatkę, która chce wyrwać się do wielkiego miasta. Jest też Malwina, która całe życie poświęciła innym. Pomaga maltretowanym kobietom uciec od swoich mężów, stanąć na nogi i zacząć nowe, normalne życie. Autorka opisuje nam gorączkę świątecznych przygotowań, jak błahe sprawy często urastają do olbrzymich problemów. Wystarczyła jednak mała tragedia, by wszyscy dostrzegli to, co w życiu naprawdę jest ważne: „- Tam nawet nie będzie miejsca na jemiołę! - stęknęła. Ale będzie miejsce dla nas, Jagódko! Dla nas! Bo szczęśliwie jesteśmy cali, i zdrowi. Święta to nie stół i ozdoby, a ludzie z ich uśmiechami i ciepłymi spojrzeniami. Ludzie są w święta najważniejsi!” Dla mnie ta książka ma bardzo ważne przesłanie: bądźmy dla siebie milsi, nie tylko od święta. Kochajmy się i spędzajmy ze sobą czas. Nie tylko fizycznie, ale tak prawdziwie - rozmawiajmy ze sobą, dzielmy się radościami i troskami. Zwracajmy uwagę na potrzeby innych. Święta to magiczny czas kiedy staramy się być lepszymi ludźmi. Nieważne są ozdoby i prezenty, nieważne gdzie je spędzamy. Ważne, żebyśmy byli wśród bliskich sobie osób. Nikt ani nic nam tego nie zastąpi 😉

Wigilijna przystań, Sylwia Trojanowska Styl Autorki znam już od jakiegoś czasu, bo przeczytałam kilka jej książek. Wiem jak pani Sylwia pisze, dlatego byłam już z góry przekonana do tej lektury. I jak się okazało, było super. Bardzo klimatyczna książka, pełna zimowego uroku, czuć było tutaj też ten świąteczny nastrój. Na początku możemy troszkę się pogubić, bo jest sporo bohaterów, ale po pewnym czasie wszystko zaczyna nam się łączyć ze sobą i tworzyć spójną historię. Jest tu tyle uroku i tyle ciepła, że to aż dziwne, iż tyle zmieściło się w tak cieniutkiej książce. Na szczęście nie jest to jedynie nudna historyjka o cudownych świętach przesyconych jedynie miłością, mamy tutaj wiele elementów, a mianowicie ból, urazę, przebaczenie, pojednanie, przyjaźń, trudy życia codziennego, konflikty rodzinne, pomoc innym. Ta historia tak wiele mieści w sobie, a ma tak niewiele stron. I to jest właśnie sztuka, aby umieć poruszyć w książce aż tyle tematów i zawrzeć to w zaledwie trzystu stronach. Ci bohaterowie są tacy normalni, codzienni. Bardzo się z nimi zżyłam już od początku książki i potem miałam niestety problem aby ich opuścić. ☹ Próbuję pomyśleć o minusach, ale ta historia raczej ich nie posiada. Zarówno fabuła, dialogi, postacie, ich prywatne historie i ogólnie odbiór całości, jest w moim odczuciu na bardzo wysokim poziomie. Miała być powieść świąteczna, jest, ale dodatkowo ile jest tutaj innych ciekawych elementów zawarte. Może właśnie jedynym takim minusikiem może być to, że na początku możemy się trochę pogubić, bo Autorka już na samym początku wprowadza sporą ilość bohaterów, na szczęście robi to po woli, przez co w połowie książki już bez problemu możemy się połapać. Nie sposób tutaj streścić fabuły, ponieważ mamy tutaj przedstawione losy wielu rodzin i bohaterów. Mamy tutaj i starszych i młodszych. Każdy z nich ma swoje problemy i zmartwienia, a święta już za pasem. Czy uda im się przeżyć te święta w magicznej i rodzinnej atmosferze?

Wigilijna Przystań to kolejna świąteczna propozycja od @czwartastrona. Tym razem akcja powieści zostaje umieszczona w nadmorskiej miejscowości Niechorze. Poznajemy losy rodzin, które swego czasu się przyjaźniły, jednak aktualnie pewna sytuacja nie pozwala im dojść do porozumienia. Niestety pech chciał, że poprzez ten konflikt dwoje młodych, zakochanych w sobie ludzi musi się ukrywać. Czy w końcu będą mogli oficjalnie być razem? Czy rodzina zaakceptuje ich wybór? _ Książka Pani Trojanowskiej porusza wiele codziennych problemów. Jest nie tylko wspaniałą swieteczną powieścią, ale przede wszystkim sprawia, że czytelnik spojrzy inaczej, na niektóre problemy. Sprawia, że człowiek ma ochotę usiąść i zastanowić się nad niejedną sytuacją w swoim życiu. We wspaniały sposób porusza temat wybaczenia, a świąteczny klimat jaki w niej panuje nakłania nas do refleksji. Książka jest napisana prostym, ale jednocześnie pięknym językiem i czyta się ją błyskawicznie ☺️ Polecam szczególnie na okres świąteczny 🥰

SUPER SIĘ CZYTA KSIĄŻKĘ. POLECAM KAŻDEMU:):):):):)