Więzień Nieba. Książę Parnasu (okładka  twarda, 10.2012)

Obowiązkowa lektura dla tych, którzy poznali historię rodziny Sempere i ich przyjaciół. Książka, jak każda inna, która wyszła spod ręki Zafona, wciąga czytelnika od pierwszych znaków do ostatniej strony, pozostawiając lekki niedosyt i rozczarowanie, że tak szybko kończy się opisywana historia.

Polecam wszystkim którzy nie czytali. Całą serię czytałam trzeci raz i zapewne wrócę do niej po raz kolejny. Czekam na nową książkę Zafon'a.

Więzień Nieba polecam do poczytania dla lubiących odkrywać rodzinne tajemnice. Książę Parnasu polecam.

Uwielbiam tego autora,świetnie pisze.Książka jest cudowna.Gorąco polecam.

Ulubione

Jest to EDYCJA LIMITOWANA czyli książka "więzień nieba", która swoją premierę miała już wcześniej plus cieniuteńka książeczka pod tytułem "książę parnasu". Myślałam, że to zupełnie nowa książka, a nie ta która ukazała się już dawno plus mini dodatek.

Bardzo ciekawa lektura, którą polecam każdemu kto chce przeczytać coś poskojnego i bardziej stonowanego. Książka uchyla rąbka życia dawnych poetów i szukania przez nich inspiracji do pisania i rozmyślania. Co nimi kierowało? Jakie były ich psaje i problemy? Mnie ta książka bardzo się podobała i bardzo przyjemnie sią czytało.

Mam wrażenie, jakbym Grę anioła Carlosa Ruiza Zafóna czytała wieki temu… Wieki temu w sobie rozkochała i otworzyła me oczy na nowe, czytelnicze doznania. Tak, Grę anioła naprawdę trudno jest wyrzucić z serca, kiedy już na dobre zadomowi się w organizmie czytelnika. Po skończeniu tejże książki miałam wrażenie, że przez całą jej lekturę byłam na haju – w innym wymiarze, dostępnym tylko dla wybrańców – dla tych, którzy czytają. Kiedy sięgnęłam po kolejne jego „dziecko” – Księcia Mgły – chciałam się przekonać, czy to był jednorazowy wyskok autora, czy może jednak „on tak po prostu ma”. Okazało się, że… on tak po prostu ma. Magia, która wylewała się z kart Gry anioła była również w Księciu Mgły. A teraz przyszła kolej na… Księcia Parnasu.

Szczerze powiedziawszy, kiedy pojawiła się ona w sprzedaży w zestawie wraz z Więźniem nieba (który nota bene mam przed sobą), to trochę się zdziwiłam. Lecz gdy zobaczyłam w końcu jej o s z a ł a m i a j ą c e gabaryty moje emocje troszkę opadły, ale ciekawość dalej mi dokuczała – na szczęście nie tak mocno, aby lecieć do najbliższej księgarni z językiem do pasa. Stwierdziłam, że przeczytam ją wtedy, kiedy nadejdzie odpowiedni moment. A ten czas nadszedł właśnie teraz…

Książę Parnasu to (niestety) krótka opowieść o pisarzu, którego zna każdy, szanujący się czytelnik – o Miguelu de Cervantesie z Saavedry, twórcy don Kochota z La Manczy. Zafón w swój własny, wyjątkowy sposób snuje opowieść, jak baśń, o pisarzu, który podobnie jak wielu wielkich twórców musiał pożegnać się ze swoją ukochaną. Autor wplata w historię także ten wyjątkowy czar i magię, występującą w Grze anioła i Księciu Mgły. Tajemnice i niedomówienia sprawiają, że opowieść ta (równie dobrze stwierdzenie to może dotyczyć w/w książek) ewoluuje, przenosi czytelników jakby na jakiś wyższy poziom „wtajemniczenia”, prawie mistyczny. Po raz kolejny, dzięki Zafónowi poczułam magię z czytania. Wstyd się przyznać, ale spowodowała także, iż moje poczucie wartości/wyższości wzrosło nad tymi osobami, które w ogóle nie czytają książek. Książę Parnasu, podobnie jak w/w tytuły, wlał we mnie wiadro pozytywnej energii i nadziei, którą staram się rozdawać na prawo i lewo. Równie dobrze tą opowieść, jak i Księcia Mgły, i Grę anioła, mogę porównać do narkotyku – po spożyciu przenoszą one do innego wymiaru, do świata, gdzie wszystko jest możliwe, a wygląd czy też nasze wady i słabości nie mają tam znaczenia.

Historia opowiedziana przez Zafóna w Księciu Parnasu nie jest jakaś oszałamiająca i wyszukana. Nie ma w niej fajerwerków, czy też niespodziewanych zwrotów akcji. Dodatkowo liczy zaledwie 62 strony, więc trudno wymagać od niej rozbudowanej akcji. Nie można jej jednak odmówić specyficznego charakteru, który tworzy nie tylko sam styl autora, ale także i język, wyjęty jakby z przełomu XVI i XVII wieku. To prosta historia o człowieku takim jak ja czy ty, ale Zafón w swój sposób ją maluje, dodając kilka tajemniczych elementów sprawiających, iż włączają się w głowie czytelnika pewne trybiki. Ale niestety nie poruszyła mnie tak mocno, i nie rozkochała jak wcześniej wymienione przeze mnie tytuły. Styl – owszem, rozpływałam się przy każdym zdaniu, ale treść… jak dla mnie mogłoby być jej więcej…

Fajnie było ponownie wznieść się z Zafónem na wyżyny i poszybować w jego świecie, tylko szkoda, że tak krótko. Jednak z niecierpliwością będę oczekiwać na kolejny „ten moment” na twórczość tegoż autora.

[http://dzosefinn.blogspot.com/2016/01/zafon-carlos-ruiz-ksiaze-parnasu.html]

Zafon to genialny pisarz, więc ucieszyło mnie niezmiernie to ciekawe wydawnictwo. Dla mnie to niezawodny pisarz i każda jego pozycja przenosi mnie w niezwykły i nieco magiczny świat. Więzień nieba i Książę Parnasu dały mi szansę przeżycia czegoś wyjątkowego, zatem według mnie warto sięgnąć.

Czy Książę Parnasu będzie sprzedawany osobno ?