Wielka samotność (okładka miękka)

„Wielka samotność” to druga powieść Kristin Hannah, którą przeczytałam. To również zwrot jakim czasem określa się Alaskę, czterdziesty dziewiąty stan USA. Byłam ogromnie ciekawa tej książki, poprzednia powieść autorki – Słowik – zrobiła na mnie ogromne wrażenie a Alaska sama w sobie zawsze mnie fascynowała. Akcja powieści rozpoczyna się w 1974 roku, gdy z wojny w Wietnamie wraca Ernt Allbrgiht, mąż Cory i ojciec Leni. Ernta dręczą koszmary związane z pobytem w obozie jenieckim, które potęguje alkohol i wybuchowy charakter. Gdy złe emocje biorą nad nim górę, traci nad sobą panowanie, jest wyrzucany z kolejnej pracy, wszczyna gwałtowne awantury w domu. Leni ma trzynaście lat i wraz z rodzicami tuła się po Ameryce, nigdzie nie zagrzewając na dłużej miejsca. Aż pewnego dnia ojciec towarzysza broni Ernta, który zginął w Wietnamie, pisze do niego list i informuje, że jego syn zapisał mu swoją ziemię i dom na Alasce. Upatrując w tym szansę na nowy start Ernt zabiera rodzinę w dzikie tereny Alaski. Początkowo wszystko układa się dobrze, Ernt się uspokaja, a ciężka praca daje mu satysfakcję. Niestety zima, która trwa miesiącami i kilkunastogodzinna nieustająca ciemność powodują, że stan psychiczny Ernta się pogarsza, a życie Cory i Leni opanuje ciągły strach i niebezpieczeństwo. Zabierając się za czytanie tej powieści, nie do końca wiedziałam o czym będzie to lektura. Początek powieści rozpoczyna się dość spokojnie, ukazując traumę i strzaskana psychikę weterana wojennego. Ale nie mija wiele czasu, a autorka pokazuje o czym chce tym razem opowiedzieć czytelnikowi – o toksycznym związku, pełnym okrutnej przemocy domowej, uzależnieniu i strachu przed oprawcą i małej dziewczynce, uwikłanej w ten toksyczny związek rodziców. Równocześnie pisarka w bardzo plastyczny i obrazowy sposób opisuje życie na Alasce, jego trudy i wyrzeczenia, do których zmusza mieszkających tam ludzi, ten wyjątkowy region. W skrajnie trudnych warunkach rodzina Allbright zaczyna stawiać swoje pierwsze kroki w nowym miejscu, poznawać sąsiadów i resztę mieszkańców, doświadczają ich serdeczności i bezinteresownej pomocy. W tamtych latach Alaska była praktycznie niezależna, tam ludzie żyli jak chcieli, wg własnych zasad, nierzadko mieszkając samotnie w głuszy, z dala od innych ludzkich siedzib. Większość domów nie miała prądu ani bieżącej wody, a ich przeżycie było uzależnione od pracy ich rąk. Bohaterowie, o których pisze autorka, to wspaniale nakreślone postacie i wnikliwy obraz ich osobowości, charakterów, decyzji, wyborów. Śledzimy potęgujące się szaleństwo Ernta, strach i uzależnienie od męża Cory oraz nieustający lęk Leni, która widząc powtarzającą się przemoc wobec matki i jej niezdolność do podjęcia próby wyrwania się z tego toksycznego związku, traci resztki nadziei na normalne życie. Kristin Hannah w bardzo poruszający sposób ukazuje niekończący się strach matki i córki przed Erntem i przemocą, strach Leni przed tym, że któregoś dnia ojciec w napadzie szalu zabije matkę. Jednocześnie śledzimy uwikłanie Cory w związek z człowiekiem, którego się boi, który ją katuje, który z zapewnieniami o miłości na ustach dopuszcza się wobec niej strasznych rzeczy, a jednak nie jest ona w stanie od niego odejść, przyjąć pomocy sąsiadów, którzy widzą co się dzieje w życiu kobiety. Jednak czytając o postępowaniu Cory, nie widzimy obrazu głupiej kobiety, która przemoc uznaje za oznakę miłości. Autorka przedstawia czytelnikowi obraz toksycznej miłości, wszechogarniającego strachu i niemożności uwolnienia się od oprawcy. Jednocześnie w pełen emocji sposób ukazuje ogromną miłość łączącą matkę i córkę, ich wzajemne wspieranie się i walkę o przetrwanie. Obraz ofiary przemocy domowej i jej oprawcy jest tutaj ukazany bardzo sugestywnie i wiarygodnie. Wzbudza przeogromne emocje i porusza do samego dna duszy. I gdy już byłam pewna jak potoczy się akcja i jak rozwinie się fabuła, autorka wprowadza wątek pierwszej miłości nastoletniej Leni, miłości, która postawi jej życie na głowie, która uzmysłowi dziewczynie, jak wielkie zło wyrządza jej matce i jej samej agresja Ernta. Ten wątek sprawia, że w pełna niepokoju i lęku o przyszłość młodych zakochanych czytałam kolejne strony, kibicowałam im, chciałam wierzyć, że życie nie może być aż tak okrutne, aby ich w jakikolwiek sposób rozdzielić. A jednak fakt, że wybranek Leni jest synem człowieka, którego Ernt nienawidzi sprawiał, że z każdym kolejnym rozdziałem czułam coraz większy strach przed tym, co może się wydarzyć, gdy ojciec dziewczyny dowie się o łączącym ją z chłopakiem uczuciu. Ta powieść jest doskonała i niezwykle poruszająca. Autorka nie bazuje na "rozwalających serce na milion kawałków" zagrywkach, wg których im więcej przeróżnej maści nieszczęść przypada na jednego bohatera, tym lepiej, bo wywoła to prostą, emocjonalną reakcję czytelnika. W tej książce nie trzeba zasypywać czytelnika gradem nieszczęść. https://miszmasz79.blogspot.com/2018/06/wielka-samotnosc-to-druga-powiesc.html

www.bibliofilembyc.pl Pod koniec 2016 i na początku 2017 roku Kristin Hannah podbiła serca czytelników «Słowikiem». Ile ja zachwytów widziałam na temat tej powieści! Była dobra, nawet bardzo, ale dostrzegłam kilka rzeczy, które mnie w niej drażniły. Z książkami wojennymi mam taki problem, że za bardzo trafiają mi do psychiki i jeszcze długo po lekturze dręczą mnie przedstawione obrazy okrucieństwa. Nie potrafię jednak tak zupełnie z nich zrezygnować, stąd musiałam zapoznać i ze «Słowikiem» właśnie. Niedawno wyszła kolejna książka Hannah, w której w pewien sposób również został poruszony temat wojny. Jak poradziła sobie pisarka? O fabule słów parę Tym razem Kristin Hannah sięgnęła po temat bliższy właśnie Amerykanom - wojnę w Wietnamie. Ernt zostawia młodziutką żonę i dwuletnią córkę, aby wziąć udział w walkach w Azji. Zostaje jeńcem wojennym i kiedy po kilku latach wraca z niewoli do kraju, nie jest już tym samym człowiekiem. Ernt, Cora i nastoletnia Leni nie mogą zagrzać nigdzie miejsca na dłużej, aż wreszcie trafiają na Alaskę. Cała trójka jest pełna nadziei, że ta surowa ziemia pozwoli im zacząć wszystko od nowa, a ojciec i mąż wreszcie uwolni się od koszmarów, które męczą go po powrocie. Aby jednak tutaj żyć, trzeba nie tylko chęci i zapału, ale również solidnego planu i świadomości, że zima jest długa i nieprzyjemna. Leni obawia się, że ojciec może jej nie przetrzymać i kiedy dochodzi do aktów przemocy, chciałaby odejść, ale jednocześnie nie potrafi opuścić matki. Przejmująca to za mało powiedziane Ile w tej książce jest emocji! Pewnie znacie ten tani chwyt marketingowy, kiedy na okładce widzicie hasło “niesamowita, pełna emocji, przejmująca” itp. Ale ta powieść naprawdę jest przejmująca! Opowiedziana głównie z perspektywy Leni historia rodziny i ich ucieczki na Alaskę chwyta czytelnika za serce niemalże od pierwszych stron. Trzynastoletnia dziewczynka, przez ciągłe przenoszenie się z jednego miejsca w drugie, z jednej szkoły do następnej, nie potrafi znaleźć przyjaciół, co jest ogromnie smutne. W tym wieku dziecko potrzebuje akceptacji i wsparcia rówieśników. Potem tego bólu, smutku i żalu jest coraz więcej. Hannah umiejętnie gra na uczuciach czytelnika, ale robi to w sposób mistrzowski. Skończ już z tymi zwrotami akcji, ileż można! Bardzo często irytują mnie pisarze, którzy nie wiedzą, kiedy skończyć z podkładaniem swoim bohaterom kłód pod nogi. Dwa czy trzy zwroty akcji w książce rozumiem, ale wciąż i wciąż jakieś problemy to nie na moje nerwy (z tego powodu nie polubiłam się z «Love, Rosie» Cecelii Ahern). W «Wielkiej samotności» nie liczcie, że głównym bohaterom szybko się ułoży i będą żyli długo i szczęśliwie. Co prawda widać to już po objętości książki (ponad 500 stron), ale to właściwie nie mówi, ile tych kłód się pojawi. A pojawia się ich dosyć sporo. Pewnie by mnie to irytowało, gdyby nie to, że autorka wszystko dokładnie przemyślała i każdy kolejny problem, każdy wypadek, tragedia idealnie pasują i układają się w zwartą i logiczną całość. Myślę, że gdyby usunąć choć jedną kłodę, cała książka mogłaby się posypać. Tak bardzo jest tu wszystko dopasowane. Weterani wojenni i zespół stresu pourazowego To, co budzi mój największy podziw, to ciężki temat, który w tej powieści poruszyła Hannah. Mowa o zespole stresu pourazowego. Teraz lekarze, terapeuci wiedzą o nim całkiem sporo, ale w latach 70. to była nowość, o której bardzo niewiele się mówiło. Weterani wojenni nie dostawali odpowiedniej pomocy, a sami nie byli w stanie sobie pomóc i przezwyciężyć lęków, agresji, która się w nich narodziła, czy koszmarów dręczących ich nocami. Nie wiemy dokładnie, co przeszedł Ernt jako jeniec wojenny, autorka nie mówi o tym wprost, ale myślę, że jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, że to nie były wakacje w orientalnej Azji. Właśnie przez ten stres pourazowy nie potrafię znienawidzić tego bohatera, mimo że jest bardzo negatywną postacią, ponieważ dopuszczał się ogromnej przemocy na najbliższych. Hannah pokazuje, że nie każde zło jest jednoznaczne. Surowa Alaska i łowienie łososi «Wielka samotność» to tytuł bardzo adekwatny. Alaska przedstawiona w książce przeraża, ale i budzi zachwyt jednocześnie. Surowość tego miejsca, warunki, w jakich żyli główni bohaterowie nam mogą trochę nie mieścić się w głowie. Najbardziej podziwiam Leni, ponieważ nie znam nastolatki, która bez problemu pogodziłaby się z brakiem elektryczności (czyli m.in. telewizora) i kanalizacji, która nie miałaby problemu z tym, aby przed szkołą i po musi karmić kury, kozy, polować na zające i łowić łososie. Leni jednak jest wyjątkowa, co Hannah daje nam odczuć już na samym początku powieści. «Wielka samotnia» lepsza niż «Słowik»? O «Słowiku» było bardzo głośno, dziwi mnie więc ta cisza przy premierze «Wielkiej samotności», która moim zdaniem jest o ułamek lepsza niż poprzednia książka. Mam nadzieję, że blogerzy jeszcze nakręcą wokół niej zainteresowanie, bo wierzcie mi, zdecydowanie warto po nią sięgnąć. Pokochałam tę książkę od samego początk

Wciąga od pierwszych stron i wzrusza - "Wielka samotność" to prawdziwe arcydzieło w kategorii literatury obyczajowej. Kristin Hannah z książki na książkę podnosi poprzeczkę; jej najnowsza powieść to pozycja obowiązkowa dla każdego!

Książka wciągająca niesamowicie. Przeczytałam również Słowika. Obie książki przedstawiają historię - relację dwóch kobiet, bohaterki łączy ogromna miłość, trudne losy, jeszcze trudniejsze decyzje. W obu powieściach pokazany jest również i męski pierwiastek, niszcząca siła wojny, straty emocjonalne jakie zostawia w żołnierzach. Siła kobiet w jest niezaprzeczalna. Autorka pokazała to w fantastyczny sposób, łzy same leciały, czy chciałam czy nie. Refleksje cały czas nachodzą moją głowę

Zmuszająca do refleksji, wzruszająca, zostająca w głowie na długo - tak w skrócie mogę podsumować "Wielką samotność" Kristin Hannah.

Po fantastycznym "Słowiku" miałam ogromne oczekiwania względem "Wielkiej samotności". I wiecie co? Nie zawiodłam się! Choć te dwie książki Kristin Hannah bardzo się różnią - czas i miejsce akcji, tempo rozwoju fabuły - to łączy je jedno - fantastycznie opisana historia.

Chwytająca za serce historia opisana w "Wielkiej samotności" wciągnęła mnie od pierwszych stron. Jedna z najlepszych tegorocznych premier :)

"Wielką samotność" pochłonęłam w jeden wieczór i jestem zachwycona - pozycja obowiązkowa dla fanów "Słowika".