Wayward Pines. Szum (okładka  miękka, 05.2014)

Cała seria Wayward Pines dowodzi, że warto najpierw przeczytać książkę zanim zdecyduje się obejrzeć jej ekranizację. Serial z Mattem Dillonem, w przeciwieństwie do książek, moim zdaniem nie trzyma tempa, miejscami wręcz nuży i denerwuje zamiast trzymać w napięciu, a końcówka finałowego odcinka pozostawia nie tyle niedosyt, co jest wręcz niezrozumiała.
Powieść Blake'a Croucha to klimatyczna, trzymająca w napięciu, wywołująca silne emocje mieszkanka fantastyki, horroru i kryminału.
Tajemnice się mnożą i kumulują, zamiast rozwiązywać, co potęguje wrażenie niesamowitości i niepokoju.
Trylogię Wayward Pines przeczytałam jednym tchem, zarywając przy okazji 2 noce ponieważ nie mogłam się wręcz oderwać.
Polecam wielbicielom mrocznych klimatów.
Dla mnie 5/6

Jeśli kochasz mroczne klimaty,ta książka jest dla ciebie.Historia tocząca się w niewielkim miasteczku od początku wciąga nas w niesamowity świat intryg,gdzie nikt nie jest tym za kogo się podaje,wszyscy są inwigilowani przez zarządzającego miastem,bezwzględnego dr Pilchera.Prawdę znają tylko nieliczni i jest ona przerażająca... .

„Wayward Pines. Szum” obfituje w dziwne sytuacje, które są tak oderwane od rzeczywistości, jak tylko mogą być. Nieustannie zastanawiałam się, co się tam u licha wyprawia, a gdy poznałam odpowiedź byłam pełna podziwu. Naprawdę nie tego się spodziewałam. Ba! Nawet przez myśl mi taki pomysł nie przeszedł, ale nie wyobrażam sobie by autor mógł wymyślić to lepiej. Nie chcę Wam zdradzać zakończenia (i tego nie zrobię), ale dopiero po rozwiązaniu zagadki zakochałam się w tej książce i spojrzałam na wcześniejsze wydarzenia z zupełnie innej perspektywy. Okazało się, że jednak książka jest z klimatu tych, które tak uwielbiam. Na pewno nie przepuszczę okazji do przeczytania kontynuacji! (...)

Miałam tylko rzucić na nią okiem. Przerobić kilka rozdziałów, aby rozeznać się w temacie i wrócić do poprzedniej książki… Ależ to było naiwne myślenie…

Jeżeli jakaś książka, może z czytelnika uczynić wariata, to jest to z pewnością Wayward Pines. Szum. Schizofreniczne miasteczko, gdzie dziwaczne zjawiska są jedyną pewną rzeczą, skutecznie wyzywa nasz umysł na pojedynek. Blake Crouch pomyślał o wszystkim. Jego powieść cechuje szalona akcja, napięcie, prawdopodobieństwo (do pewnego momentu). Jeżeli kojarzycie dreszcz, który towarzyszył pierwszemu sezonowi Lost to wiecie, co mam myśli.

Świetny thriller z wciągającą fabułą! Nigdy nie byłem fanem thrillerów ale ostatnio w ręce wpadła mi książka "Wayward Pines. Szum". Nie przypuszczałem, że wciągnie mnie bez reszty. Kapitalna i oryginalna fabuła pełna zwrotów akcji. Moim zdaniem tak pozytywny odbiór książka zawdzięcza wyjątkowemu stylowi pisania autora, niezwykle przyjemny i łatwy w przyswojeniu. Świetny i wyrazisty główny bohater! Generalnie bardzo duży plus. Plecam!

Świetna książka. Zresztą to nic dziwnego, skoro autorem tej perełki jest Blake Crouch, którego publikacje wciągają od pierwszych stron. Taka właśnie jest Wayward Pines. Szum. Jeśli lubicie klimaty niczym z miasteczka Twin Peaks, to ta powieść z pewnością przypadnie Wam do gustu. Kocham tę książkę za klimat i rewelacyjną fabułę. Polecam autora i książkę.

Mogę powiedzieć, że to kryminał który obłędnie trzyma w napięciu, jest świetnie skonstruowany i tak samo napisany. Niepokój i napięcie staje się tutaj wręcz odczuwalne, brawo dla autora za nieprzeciętną sugestywność i plastyczność całego klimatu. Szczerze polecam lekturę.

Kupiłem tę książkę, bo wiem, że robi furorę w sieci. Sporo się o niej pisze i to w samych superlatywach. Początkowo sielankowy opis przekształca się w totalną psychodelę, obłęd w którym ciężko się odnaleźć. Powieść arcyciekawa, wciągająca i naprawdę warto po nią sięgnąć.

Trzy dni zajęło mi przebrnięcie przez pierwsze 3 rozdziały i nie zapowiadało się na to, że będę miała dużo dobrego do powiedzenia na temat tej książki. Ale jednak..

Wiele razy bohaterowie książki powtarzali, że coś jest nie tak. Z ta książką też coś jest nie do końca OK. Bezpośrednio po przystąpieniu do czytania miałam po części wrażenie, że to wina niezbyt dobrego tłumaczenia, język był sztywny i taki mechaniczny, bardzo angielski, niestety. Nie czułam, że czytam płynny tekst po polsku. Tłumacz się nie popisał. Może jest to też po części wina kiepskiego języka oryginału, ale to musiałabym jeszcze sprawdzić.

Autor powinien darować sobie co najmniej połowę z pierwszych 50 stron, bo akcja się dłuży, nic nie wiadomo, wszystko takie dziwne - ale brakuje najważniejszego - nie ma napięcia, nie umiałam się wczuć w tą książkę. Nawet makabryczne odkrycie trupa (prawie że w szafie) było pozbawione emocji. Dopiero 4-5 rozdział przynosi trochę nowych informacji, zaczyna się robić ciekawie i nawet zaczęłam odczuwać trochę to znajome uczucie ciszy przed burzą, czające się gdzieś z tyłu napięcie. Później zdecydowanie się wciągnęłam, więc może tylko kiepski początek sprawił, że byłam w stanie przyczepić się do każdej bzdury. Dalej albo tłumaczenie się poprawiło, albo przestało mi przeszkadzać przez nabierającą tempa akcję.

Nie przypadł mi do gustu cały ten pomysł nagonki na Ethana, bo już myślałam, że mieszkańcy miasta będą tylko nieruchomymi figurami w tle, a tu biorą czynny udział w tym dziwactwie. Miasto pozornie zwyczajne, ciche, typowo amerykańskie, trochę jak z ''Pod Kopułą'' Stephena Kinga. Wracając do nielubianego przeze mnie wątku pogoni za głównym bohaterem - dzieci biorące w niej udział od razu przypomniały mi o filmie ''Dzieci kukurydzy'' na podstawie jednego z opowiadań - również Kinga. W sumie ciekawym ale i dość zaskakującym posunięciem okazało się wplecenie wątku post apokaliptycznego..

Ostatecznie moim największym problemem, pomijając rozpoczynające książkę rozdziały napisane chyba przez autora na półśpiąco, były te dziury i różnice czasowe między przeszłością a teraźniejszością.

Nie mówię, że „Wayward Pines. Szum” jest złą książką, ale wydaje się trochę słaba przez niedopracowanie początkowych rozdziałów. Jednak w wielu przypadkach tych pierwszych 50 stron decyduje, czy chcemy kontynuować, czy nie. Ja byłam zniechęcona, ale ciągle nie mogłam porzucić nadziei na poprawę. No i faktycznie, dalej było tylko lepiej. Ale jeśli taki jest efekt wieloletnich starań autora, to chyba robił to troszkę na pół gwizdka.

Za to bardzo dobra reklama książki i serialu, bo jednak podpieranie się legendą jaką jest serial „Miasteczko Twin Peaks” to pewny sukces marketingowy. Ale żeby jeszcze za tym stała od początku (!) do końca dobrze napisana powieść.. Szczególnie po tym mało obiecującym rozpoczęciu opowieści, nie byłam pewna, czy Twin Peaks zechciałoby zmienić nazwę na Wayward Pines. Ale serial chętnie obejrzę, może scenarzyści bardziej się popiszą i ta produkcja znajdzie się na mojej top liście dobrych dziwnych seriali.

Ze wszystkiego - okładka najlepsza! Zachęca bardzo, jest mroczna, tajemnicza i bardzo w klimacie amerykańskiego wybrzeża północno-zachodniego. Aż robi mi się zimno w nos! Zdecydowanie dużo lepsza od oryginalnej, która kolorystycznie miała chyba nawiązywać do kultowego serialu lat 90 i okładki wydania na VHS/DVD.

Ostatnia uwaga odnosi się do tłumacza.. Pan Paweł Lipszyc mógł trochę bardziej uważnie tłumaczyć posłowie i podziękowania. Wiem, że oryginalny tytuł to „Pines”, czyli „Sosny”, ale nie każdy angielski zna i warto byłoby w wyżej wymienionych częściach książki zawrzeć ostateczny polski tytuł. Jak sądzę tłumacz się zagapił, a „Sosny” były tytułem roboczym, później zmienionym na ''Wayward Pines. Szum''. W każdym razie nagle wyskakujące w posłowiu i podziękowaniach „Sosny” były dla mnie dość dziwnym posunięciem - oby nie celowym.

Ostatecznie książka zasługuje według mnie na dobrą ocenę, jaką są cztery gwiazdki. Jedną odebrał jej głównie ten spaprany początek nad którym jeszcze długo będę stękać, bo popsuł ogólny dobry obraz tej książki. Jednak nie żałuję, że ją mam. Fajnie się czyta i polecam wszystkim fanom historii Laury Palmer jako ciekawostkę.

Co to się stało, świat musiał zwariować! –Ileż to razy taka myśl przewija mi się w głowie. Macie czasem tak samo?

Agent Ethan Burke, chyba również rozpoczynał swoją podróż, od takich myśli. Wayward Pines w stanie Idaho, wydaje mu się miejscem nie z tego świata. Przecież niemożliwe jest, by zwariował, lecz czy jednak? Po uczestniczeniu w wypadku samochodowym znajduje się nagle na ulicach miasta, którego nie zna, a jego pamięć płata mu figle. Zapomina, kim jest oraz, gdzie się znajduje. Trafia on jednak do szpitala, lecz w głowie ciągle plączą mu się myśli: a co, jeżeli jest poszukiwany? Zaczyna zauważać pewne nieścisłości rządzące tym miastem. Nie potrafi skontaktować się ani ze swoją żoną, jak i ze swoim przełożonym. Postanawia on przeżyć w tym chorym społeczeństwie, lecz przetrwanie wcale nie należy do prostych zadań.

Chociaż ludzie porównują tę książkę do Twin Peaks, to ja takiego określenia mu nie nadam, ponieważ nie wiem tak naprawdę, co to Twin Peaks, wiem, że był to jakiś serial, lecz nie mam żadnych wiadomości na ten temat, więc nie potrafię ich przyrównać. Książkę jednak według mojej oceny można podzielić na trzy części. Pierwsza z nich jest to zagadka, gdzie Autor stara nas wprawić w całą historię Ethana oraz pozwala nam snuć własne teorie na temat niezwykłych wydarzeń. Druga część, to nudne biadolenie. Wybaczcie, lecz naprawdę czułam, że jest to kompletnie bezsensu, często w recenzjach to piszę, ale tutaj również zaistniała sytuacja zapychacza, którego nigdy nie zrozumiem. Pozostaje więc ostatnia część, która jest wyjaśnieniem zagadki i muszę przyznać jest dość zaskakująca i wprawiająca czytelnika w osłupienie.

Ze względu na podzielenie przeze mnie tej książki na trzy części, mam problem z określeniem jej, jako całości. Bo z jednej strony jest naprawdę bardzo dobrze napisana, a z drugiej, jest jakimiś nudnymi flakami z olejem. Akcja jest czytelnikowi odpowiednio dawkowana, a Autor pozostawia dla nas, dużą dozę mnogości wytłumaczeń, które sami snujemy w naszych głowach. I gdy czytam ostatnie zdania, już jestem pewna, że przez całą powieść byłam w błędzie, na temat: Co do cholery dzieje się w Wayward Pines?

Skoro wszyscy przyrównują powieść do Twin Peaks (sam autor, również wspomina o tym w podziękowaniach), to ja przyrównam ją do filmu: Tożsamość z 2003 roku. Lecz tylko w pewnym stopniu, ponieważ zakończenie ma się nijak do książki. Lecz jednak widzę pewnego rodzaju podobieństwa. Agent Ethan, nie jest w stanie nigdzie się dodzwonić, a gdy kradnie samochód, by uciec z tego miasta, to dostrzega, że droga, którą jedzie, prowadzi go… do Wayward Pines. Pomimo podobieństw, pierwszy raz spotkałam się z taką treścią w literaturze. Oczywiście nie jestem alfą i omegą w tej dziedzinie. Więc przyznam szczerze, że w szczególności ostatnia część książki spowodowała, że chcę zasięgnąć po kolejną część, która mam nadzieje, będzie jeszcze bardziej wybuchowa i mrożąca krew w żyłach.

Blake Crouch ukazuje, że nie trzeba robić opisów pełnych rozlewającej się krwi, czy wprowadzenia niezwykłych wydarzeń, by spowodować mętlik w głowie czytelnika, który miesza się ze swoistym przerażeniem. Wystarczy podziałać na psychikę bohatera, która sprawia dziwnym połączeniem, że i w naszych głowach zaświeca się czerwona lampka: Oho, coś złego się tu dzieje. Jedynie żałuję tej części, gdy bohater chciał uciec, wszystkie sceny i przemyślenia bohatera sprawiły, że czułam się, iż wysoki poziom pisarski tutaj upadł na chwilę, by jednak powstać na końcu.

Gdy sięgałam po blurba, myślałam, że to będzie kryminał z dozą szaleństwa, lecz nie spodziewałam się kompletnie, że będzie to pozycja z elementami science fiction. Ale więcej już nie zdradzę, sami się przekonacie, jeżeli tylko sięgniecie po tajemnicę, którą kryje Wayward Pines.