Virion. Wyrocznia. Tom 1 (okładka miękka)

NOWY ROZDZIAŁ ACHAI Każda popularna seria, czy to filmowa, książkowa czy komiksowa, musi w pewnym momencie doczekać się spin-offu. Wystarczy, że jej popularność trwa, a tak jest w przypadku „Achai”, rodzimego fantasy, które powstało jako trylogia, by w chwili obecnej liczyć już osiem części – a na tym oczywiście nie koniec. Dlatego też na rynku już za chwilę pojawi się „Virion”, pierwsza część „Imperium Achai”, która przywraca serii klimat znany z pierwszych i zarazem najlepszych tomów. Samobójstwo to nie coś, co się planuje. To kwestia chwili. Niewolnicy pracujący w Kopalni Śmierci częściej giną jednak przypadkiem. Na trasie platformy do transportu kamiennych bloków nie liczy się bowiem człowiek – tych Luan, dzięki toczonym wojnom ma pod dostatkiem – a zadanie do wykonania. Jeśli ktoś nie zdąży uskoczyć przed zjeżdżającym transportem, nikt się tym nie przejmie. Wszyscy więc pilnują się, jak tylko mogą, żeby na czas opuścić tor, ale nie Virion. On czeka, a kiedy nadjeżdża platforma, rzuca się pod jej koła. Czy tak właśnie skończyło się jego życie? Ta kwestia musi na razie zaczekać. Przenosimy się bowiem w przeszłość, by obserwować początki losów Viriona. Widzimy jak przychodzi na świat w maleńkiej wiosce położonej niedaleko miasta Mygarth, poznajemy jego ojca, właściciela wielu wsi i handlarza niewolników, i wpływ, jaki miało to na naszego bohatera. Dowiadujemy się skąd wzięło się jego imię i w jaki sposób odkrywano zdolności chłopaka. I śledzimy przemianę, jak z dziecka z dobrego domu stał się bezlitosną maszyną do zabijania, która z dwudziestoma straceńcami była w stanie pokonać legion tysiąca doświadczonych weteranów. Cieszę się, że Ziemiański powrócił do starej, dobrej „Achai”. Nie mam nic do „Pomnika…”, bo to także była udana seria, jednak zmiana klimatu nie do końca mnie kupiła. Tymczasem „Virion” wraca do tego, co było na początku. Znów mamy więc mniej lub bardziej czyste fantasy z solidną dawką niewymagającego humoru. Wydarzeń jest mniej, akcja jest więc bardziej spójna i wartka, a całość czyta się po prostu znakomicie. A co jest w „Virionie” najlepszego? Właściwie ciężko wybrać. Akcja jest znakomita, podobnie zresztą jak styl. Nie ma tu zbyt dużych zaskoczeń, to można zaliczyć in minus, podobnie zresztą jak fakt, że Ziemiański stosuje wiele prostych, oczywistych zabiegów. Ale wcale nie przeszkadza to w lekturze. Całość napisana jest lekko, z humorem, ciętością i pewną wulgarnością – czyli to, do czego autor przyzwyczaił nas przez lata. Przede wszystkim jednak jest dobrze pomyślana i tak samo poprowadzona. Jako uzupełninie „Achai” sprawdza się znakomicie, dobrze też radzi sobie jako samodzielne dzieło, od którego można zacząć przygodę z tym światem. Ja ze swej strony polecam, bo warto jest po „Viriona” sięgnąć – to po prostu dobra książka rozrywkowa.

Spin-off wprost ze świata Achai... coś na co wszyscy miłośnicy polskiej fantastyki od dawna czekali! Czekali - i się doczekali :) A wszystko wskazuje na to, że Ziemiański na "Virionie. Wyroczni" bynajmniej nie poprzestanie. Same świetne wiadomości, nieprawdaż? :) Virion... szermierz natchniony, legendarna i kultowa wręcz postać z pierwszej trylogii Ziemiańskiego o Achai. W tamtych trzech tomach (od lat należących już do pewnego kanonu, a wręcz do klasyki polskiej fantastyki) o Virionie nie było może zbyt wiele powiedziane... Jednak było to wystarczająco dużo, żeby rozbudzić ciekawość i sprawić, by postać ta została zapamiętana przez czytelników. Teraz, po latach, Ziemiański rozwija wątek Viriona... i bardzo, bardzo dobrze się stało :) Wraz z "Wyrocznią" wracamy więc do, że tak to ujmę, najstarszego czasowo uniwersum Achai, w którym największą potęgą jest Cesarstwo Luan, a Zakon budzi niewyobrażalny strach wszystkich śmiertelników. W tym właśnie momencie poznajemy Viriona - jeszcze nie szermierza natchnionego, lecz... syna bogacza, wychowującego się wśród niewolników i, jak na młodego panicza przystało, odbierającego staranne wykształcenie. I wcale nie jest tak dobry w mieczu... a prawdę mówiąc - jest w tym dość kiepski ;) ... Skutkiem intrygi traci wszystko co posiadał i trafia do więzienia oskarżony o morderstwo ojca i o zagrabienie jego majątku. Tuż przed tymi wydarzeniami odwiedza pewną wyrocznię, od której usłyszy dość enigmatyczne słowa na temat swojego przeznaczenia... Tym samym na kartach powieści zaczyna się naprawdę dobra zabawa - w stylu Ziemiańskiego tak bardzo, jak tylko to możliwe :) Szczegółów fabuły nie zdradzę. Mogę tylko powiedzieć kilka słów na temat tego, jak wypadł powrót do uniwersum Achai... Jak więc wypadł? Cóż... nieźle :) Naprawdę nieźle... wierni fani nie będą zawiedzeni ;) Niemożliwym było jednak uniknąć pewnych powtórzeń, powieleń (zwłaszcza jeśli chodzi o emocje i realia dotyczące uniwersum), a do tego - cóż, to też nieuniknione - pojawiają się pytania i kwestie w rodzaju "odgrzewania kotletów" i sensowności takich przedsięwzięć... To mogą być - według mnie - jedyne zarzuty co do tej książki. Jak sam, osobiście, do tego podchodzę? Mam te zarzuty w poważaniu ;) Świetnie się bawiłem, a świat Achai jest jednym z moich ulubionych, więc historia Viriona (bynajmniej w tym tomie niezakończona!) to coś, na co czekałem :) Z radością powitam w (miejmy nadzieję niedalekiej) przyszłości kolejne części tej opowieści :) Polecam! Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki. Recenzja znajduje się także na moim blogu: https://cosnapolce.blogspot.com/2017/11/virion-wyrocznia-andrzej-ziemianski.html

Pan Andrzej, "Achają"zauroczył, ale to "Pomnik Cesarzowej Achai" jest prawdziwą Perła w Koronie ! Tu, mamy coś w stylu... Uciekinier: Ot, ucieknę w prawo... ; Goniący: Ot, pewnie ucieknie w prawo... ; Uciekinier: Pewnie pomyślą, że ucieknę w prawo, to ucieknę w lewo... ; Goniący: Zapewne, chce być sprytny i nie ucieknie w prawo, a w lewo... Uciekinier: Są, sprytni, ale ja będę sprytniejszy, ot "przelecę"... ; Goniący: Spryciarz, zapewne "przeleci"... ; Uciekający: Ot, "teleportuję się... ; Goniący: Teleportujmy się tam gdzie on...

Achaja Andrzeja Ziemiańskiego cieszyła się niezwykłą popularnością wśród czytelników. Później nadszedł czas na Pomnik Cesarzowej Achai, który stanowił pewnego rodzaju kontynuację. Teraz pora na powrót do wcześniejszych czasów, właściwie spin-off do głównej serii. Oto Virion. Wyrocznia. Przyznam szczerze, że Achaję czytałam na tyle dawno, że zajęło mi chwilę przypomnienie sobie kim był Virion. Jednak na szczęście obie powieści łączy głównie wspólny świat i nie jest wymagana znajomość Achai czy Pomnika, by zrozumieć co się dzieje w powieści. Może więc trafić zarówno do fanów pisarstwa Ziemiańskiego jak i tych co po raz pierwszy mają styczność z tym uniwersum. Jest to historia tytułowego Viriona, szermierza natchnionego o którym krążą legendy. Poznajemy go jeszcze zanim do tego doszło – powieść zaczyna się od jego narodzin w Mygarth. Przedstawiona zostaje jego rodzina, w tym także ojciec, który był handlarzem niewolników. Jest to o tyle ważne, że bohater wiele się od nich oraz od pracowników ojca nauczył – posiadł między innymi wiedzę na temat podstaw medycyny. Wbrew pozorom nie od początku było wiadomo, że chłopak będzie miał zdolności w walce. O wiele większy talent wykazywał w muzyce potrafiąc bezbłędnie wyczuć takt. Początek powieści jest historią dorastania chłopca, trochę sielską, jednocześnie już wskazującą na to, że różnił się on od swoich rówieśników. Przyznam szczerze, że w pewnym momencie podkreślanie tego na każdym kroku zaczęło robić się męczące. Jest to również okazja do poznania tego jak funkcjonuje Imperium Luan, co było o wiele ciekawszym elementem . Następnie wskutek wielu różnych powiązanych wypadków Virion trafia do więzienia. Tu zaczyna się czuć charakterystyczny styl Ziemiańskiego – wejście w brutalny świat, tortury, ukazanie tego jak malutkim się jest w trybiku władzy. Myślę, że mogę zdradzić, że bohaterowi udaje się ostatecznie uciec. Tu zaczyna się kolejna część fabuły, jest on bowiem ścigany przez najemników specjalizujących się w łapaniu niewolników. Jest to również niestety najsłabszy element powieści. Bowiem ci tak zwani specjaliści, uważający się za o wiele lepszych od straży popełniają wiele naprawdę głupich błędów. Owszem nie mają do czynienia ze zwykłym uciekinierem jednak ich strategie pozwalają powątpiewać w to, czy do tej pory byli naprawdę skuteczni wykonując swój zawód. Pojawia się też wątek kobiety o imieniu Niki, która ma być upiorzycą, a została wręcz siłą wepchnięta Virionowi przez pewną starszą kobietę twierdzącą, że tylko z nią ma szansę przeżyć. Bardzo prosty sposób na rozwiązanie niewygodnych elementów fabuły – jeśli bohater nie będzie w stanie sobie poradzić z pewną przeciwnością, to przecież ma na podorędziu Niki więc problem załatwiony. Nie twierdzę, że Virion. Wyrocznia jest książką złą. Nawet ośmielam się twierdzić, że jest książką dobrą. Całość czyta się dość lekko i szybko. Jednak wiele elementów można by przemyśleć. Zastosowanych zostało wiele uproszczeń i zbiegów okoliczności bardzo wygodnych dla bohatera. Trafił do więzienia? Przez przypadek jego współwięzień zna się dobrze na procedurze sądowej i wyjaśni mu wszystko ze szczegółami. Czy też wspomniana upiorzyca, która również wiele ułatwia. Ponadto mam problem z charakterem głównego bohatera, gdyż jest bardzo nieokreślony. Virion był bardzo zakochany w pewnej dziewczynie, co między innymi doprowadziło do takiego a nie innego rozwoju wypadków. Z tym, że jakoś nie czuć było tego uczucia. To co o niej myślał, jak traktował nie wskazywało na miłość, choć trauma jaką później miał już tak. Widać jednak, że powieść ma bardzo duży potencjał i szansę bardzo się rozwinąć – w końcu to dopiero pierwszy tom z właściwie nie wiadomo ilu planowanych. Osobiście mam nadzieję, na starcie Viriona i Achaji tym razem z jego perspektywy. Liczę również na to, że kolejne tomy nieco bardziej zbliżą się do poziomu jaki prezentowała Achaja.

Podobno twórczość Andrzeja Ziemiańskiego można kochać lub nienawidzić. Dziś opowiem Wam jakie wrażenie zrobiła na mnie powieść "Virion", a zatem zdradzę, do której z tych grupy należę. Zacznijmy jednak od początku. Virion to typowy nastolatek, syn zamożnych obywateli. Nie ma głowy do nauki, szermierka mu nie idzie, strzelanie nie jest dla niego - jedyne czym może się pochwalić to "słuch absolutny". Właśnie nadszedł najważniejszy moment jego życia! Koniec szkoły i nie tylko. Jednak pewne wydarzenie zaprzepaszcza jego przyszłość. Kończy pewien etap i popycha Viriona w zupełnie nowym kierunku. Z grzecznego chłopca staję się maszyną do zabijania. Pozostaje tylko pytanie: "Dlaczego? Dlaczego zaszła w nim taka zmiana? A może była ona częścią większego planu? Może Virion został stworzony do wyższych celów?". Ta książka była moim pierwszym spotkaniem z twórczością autora. Sięgając po nią nie byłam pewna czy odnajdę się w świecie Achai skoro poprzednie serie są mi zupełnie obce. Moje wątpliwości zostały jednak szybko rozwiane. Autor krok po kroku wprowadził mnie w przedstawiony świat, pozwolił go bliżej poznać. Ziemiański opowiada nam historie pewnego chłopca, którego los sprowadził na złą drogę. Błędnie podjęte decyzje, lekkomyślność i porywczość sprowadziły go na drogę występku. Z niepozornego młodzieńca narodził się "szermierz natchniony". Jak? Musicie przekonać się sami! Czytając niejednokrotnie miałam wrażenie, że Ziemiański zna stworzony przez siebie świat na wylot. Każdy element, każde wydarzenie idealnie wpisywało się w realia książkowej rzeczywistości. Nie było niepasujących elementów czy sprzeczności - pewnie dlatego, że autor pracuje nad kreacją Achai od lat. Ponadto, spodobał mi się sposób w jaki zarysował postać Viriona. Chłopak szybko zyskał moją sympatię, przede wszystkim dzięki swojej niezdarności. Okazał się niezwykle pozytywną postacią, chociaż zamieszania wokół jego osoby nie brakowało. W książce pojawiło się niezwykle dużo opisów. Było ich znacznie więcej niż akcji, czego się kompletnie nie spodziewałam. Na początku uważałam to za minus, jednak po dłuższym zastanowieniu doszłam do wniosku, że być może autor wprowadził taką proporcję nie bez powodu. Wydaje mi się, że pierwszym tomem Ziemiański chciał nam opowiedzieć historię Viriona i wprowadzić w sytuację, aby akcję właściwą rozwinąć w kolejnych częściach. Czy moje przypuszczenia są prawdziwe, dowiemy się w przyszłości. Ziemiański za pomocą "Viriona" przekonał mnie do swojej twórczości. Wciągnął w niesamowity świat Achai i sprawił, że wraz z Virionem przeżywałam liczne przygody. Było kilka momentów, kiedy książkę czytało mi się wolniej. Czułam niedosyt wartkiej akcji, a jest to element, który w fantastyce lubię najbardziej. Mogłabym się przyczepić do jeszcze kilku elementów, ale nie chcę. Ziemiański jest polskim autorem, dlatego wolę skupić się na pozytywnych aspektach. Jego książka nie była idealna, a mimo to mogą dodać ją na listę "dobrych polskich książek".

„Achaja” okazała się jedną z tych książek, o których trudno zapomnieć. Powieść tą czytałem całkiem dawno temu, a całkiem dobrze pamiętam o co chodziło w całej tej intrydze. A jak powtarzam do znudzenia, coraz mniej powstaje takich dzieł, które zostawiają jakiś ślad w naszej pamięci. Pozostając więc w temacie, nie mogłem więc przegapić opowieści, której akcja dzieje się w tym samym wszechświecie. „Wyrocznia”, opowiada historię pewnego młodego chłopaka, obdarzonego słuchem absolutnym. Jednak nie jest to przewodnia historia. Być może niesłusznie oskarżony o morderstwo, zostaje skazany, a za sprawą intrygi pewnej wysoko postawionej kobiety, udaje mu się uciec. Wszystko to przez rzekomy skarb, którego być może Virion wie gdzie szukać. Czy skarb rzeczywiście istnieje? Czy oskarżenia o zbrodnie są prawdziwe i czy wreszcie chłopak pokaże na co go stać? Tego dowiecie się z książki. Pozostając w temacie, całkiem to udany powrót i czuć tutaj niepowtarzalny klimat tych wczesnych tomów, które opowiadały historię przyszłej cesarzowej. Poza tym mamy tu mnóstwo świetnych scen walki, dużo intryg, zemstę, wyrazistych bohaterów… Dodatkowo autor bardzo ciekawie przedstawił świat w którym dzieje się akcja tej powieści. Umie także wciągnąć czytelnika w swój świat, co nie zawsze pisarzom wychodzi, a to naprawdę duży plus. Pozostaje mi polecić. Co do autora. Andrzej Ziemiański jest autorem takich książek, jak wznowiona niedawno „Toy Wars”, „Zapach szkła”, czy-nie zapominajmy, cyklu o Achai.

Książka bardzo... ziemiańska. Specyficzny styl kreowania opowieści, wyczuwalny już w "Achai" i "Pomniku" tutaj wybija się na pierwszy plan. Bez trudu dostrzec można, że autor ponad wykreowanie realistycznego i logicznego ciągu wydarzeń przedkłada ukazanie swojego światopoglądu i przekazanie kilku życiowych wniosków. Czy to źle? Nie, w żadnym wypadku. Trudno mi jednak uznać tą książkę za bezbłędną. Wiem, że Ziemiański zdolny jest pogodzić świetne postacie, logiczną fabułę i moralizatorstwo, udowodnił to w całym cyku 'Pomnika". Pomimo wyczuwalnej sztuczności niektórych wydarzeń i przemyśleń bohaterów, książka wciąga i jest satysfakcjonująca. Polecam każdemu, komu lektury nie obrzydzi niecodzienny styl pisania Ziemiańskiego. Żałuję, że Empik nie umożliwia ocen z połówkami. Książka na solidne 4+.

Trylogie Achai przeczytałam będąc w gimnazjum, od razu ją pokochałam więc jak wychodzi coś co może rozszerzyć moją wiedze o tym świecie to kupuje bez zbędnych pytań, dlatego po przeczytaniu tego tomu ( co zrobiłam głupia w 3 h ... ) zdziwiłam się że to będzie miało kilka tomów ( byłam też tym faktem zachwycona ale to chyba jasne) , ale nie tylko to sam główny bohater mnie zdziwił, przez pewien czas się nawet zastanawiałam czy mi się postaci nie pomyliły i że ten Virion to nie TEN , ale nie w czasie toczenia się akcji rozrysowuje nam się prawdziwy obraz tego człowieka. Dostajemy też pewne "smaczki" które rzucają trochę światła na trylogie Achaja, jak np scena z walką Achai z Virionem aż nasuwają się pytania... Ogólnie jeśli podobała ci się Achaja to ta książka tez ci się spodoba :D

Dla osób znających Uniwersum Achai będzie to powrót "do domu". Tym razem, można nawet napisać, że jest to powrót "do korzeni". Pewne schematy, znane z poprzednich części wracają, jednak nie powoduje to większych problemów dla spójności książki. W moim odczuciu akcja jest nieco mniej rwąca niż w "Pomniku Cesarzowej Achai", za to i tempem i budową bardzo blisko tej części do pierwszego tomu "Achai". W efekcie czyta się naprawdę przyjemnie. Polecam i tym znającym Uniwersum, jak i tym, którzy dopiero po serię p. Ziemiańskiego chcieli sięgnąć. Z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Pisz Pan Panie Andrzeju! Pisz Pan i wydawaj! Najbardziej nieznośne w czytaniu Pana Ziemiańskiego jest czekanie na kolejne produkty wychodzące spod jego ręki/głowy. Nawet jeśli "prequele" Achai są tylko "odpryskiem" jego twórczości, zapchajdziurą przed czymś nowym, nieachaicznym, jeśli mają służyć poprawieniu kondycji finansowej autora, to ja się zgadzam, to ja zapłacę, ja kupię i przeczytam. Bo mi się język "ziemiański" podoba, bo fabuła "ziemiańska" mnie wciąga. Więc pisz Pan Panie Andrzeju! Pisz Pan i wydawaj! Częściej! :)