Upiory XX wieku (okładka twarda)

Pomysł na opowiadania był, ale zakończenia to tragedia. Żadne z opowiadań nie zapada długo w pamięci.

Zdecydowanie Polecam !!!

Jeszcze Hill nie zaczął swojej kariery na dobre, a już spadły na niego nagrody, pochwały i uznanie, a wszystko to za debiutancką publikację Upiory XX wieku. Miało to miejsce oczywiście w 2005 roku, bo dzisiaj, jak nam wszystkim wiadomo, Autor ten jest już bardzo znanym i uznanym pisarzem. 16 lat temu jednak nie była to jeszcze powieść, choć jak sam mówił, już wtedy pracował nad Pudełkiem w kształcie serca. To jednak sprawa późniejsza, bo teraz miał zostać wyniesiony na szczyt za zbiór opowiadań, dzięki najważniejszej nagrodzie w kategorii literatury grozy - Bram Stoker Award. Statystyki amerykańskich wydawców mówią jasno o tym, że w samym tylko 2005 roku wydano 1009 zbiorów opowiadań w całych Stanach Zjednoczonych (Sic!) i właśnie On, Joe Hill, okazał się tym najlepszym. I to dwa razy, bo pierwsza nagroda została mu przyznana za cały zbiór w kategorii Najlepszy Zbiór Opowiadań, a druga za opowiadanie zatytułowane Najlepszy Nowy Horror w kategorii Najlepsze Długie Opowiadanie. Hill jak to Hill, bez względu na to, czy sięgam po jego pierwsze książki, czy te ostatnie, zawsze robi na mnie wrażenie. Mroczny, pomysłowy, zaskakujący i również zabawny. Hill zawsze kupi nas swoimi opowiadaniami, bo nigdy nie ukrywaliśmy fascynacji opowiadaniami, a wręcz często sami o tym głośno mówimy, że jest to nasza ulubiona forma literacka. Jakość opowiadań w tej książce jest różna, z pewnością nie można odmówić autorowi zaangażowania, bo w końcu była to jego pierwsza książkowa publikacja, choć już wcześniej publikował kilka tytułów w kilku znanych magazynach. Młodzi, walczący o uznanie mają trudniej i przez to muszą wnieść się na wyżyny swoich umiejętności, bez taryfy ulgowej. I Joe Hill temu podołał. 16 magicznych opowiadań, a wśród nich Synowie Abrahama, które powaliło mnie doszczętnie i Śniadanie wdowy, które przeczytałem trzy razy, tak bardzo mi się spodobało. Zresztą kilka z tych opowiadań można byłoby rozbudować do rozmiarów powieści i z pewnością nic nie straciłyby na swojej wielkości i sile rażenia. Wszystkie 16 opowiadań ma swoją wysoką, a nawet bardzo wysoką wartość literacką, potwierdzając, jak genialnym pisarzem jest Joe Hill. Zresztą Hill nie byłby sobą, gdyby nie mrugnął do czytelnika ze swojej książki. W każdej swojej publikacji dyskretnie do czegoś nawiąże (do swoich innych książek lub książek innych autorów, a nawet filmów), coś ukryje, coś schowa... W tym przypadku, kiedy otworzycie spis treści, doliczycie się 15 opowiadań, ale jest tam jeszcze jedno opowiadanie, ukryte. Nie powiem Wam gdzie, sami znajdziecie, jeśli lubicie czytać książki "od deski do deski" ;) Zastanawia mnie jednak pewna rzecz, otóż większość blogerów, ale też i sam wydawca pisze, że ów zbiór zawiera 14 opowiadań, ale wcale tak nie jest, sam spis treści mówi o 15. Zresztą przeczytałem je wszystkie i jak by nie liczyć, jest ich tam 15! Plus to jedno ukryte. Także wiecie, nie dajcie się zwieść... Jedyna rzecz, której mógłbym się przyczepić, to ta, że polska edycja tej książki jest tłumaczeniem edycji amerykańskiej. Pełniejsza była edycja brytyjska, gdyż zawierała dwa opowiadania więcej, z czego jedno z nich (Czarny telefon. Brakujący rozdział) było dopełnieniem Czarnego telefonu, opowiadania numer siedem w Upiorach XX wieku. Tym bardziej że właśnie pojawił się w sieci trailer filmu na podstawie tego opowiadania, z Ethanem Hawkem w jednej z ról, a jego premiera przewidziana jest na 4 lutego 2022 (w moje urodziny!). Zatem ubolewam, bardzo ubolewam nad brakiem (nomen omen) Brakującego rozdziału. Poza tym nie ma też w polskiej edycji notatek do opowiadań, które Hill umieścił właśnie w brytyjskiej wersji książki, a te akurat zawsze u Hilla wychodzą wybornie. Mimo to Upiory XX wieku są książką tak niesamowitą i tak pięknie wydaną, że można machnąć ręką i bez żalu pogodzić się z wersją, jaką wydawca zdecydował się przetłumaczyć. Tak więc cofam moje słowa i już się nie czepiam... ;) Ten wspaniały zbiór opowiadań dopełnia pozostałe 6 książek wydanych w 2020/21 roku przez Wydawnictwo Albatros, z genialnymi okładkami od Dark Crayon, który w 2021 roku nominowany był przez European Science Fiction Society do Hall of Fame Awards w kategorii Best Artist. Jak zatem nie przeczytać tej książki, skoro jedno z najlepszych wydawnictw w Polsce wydaje zbiór opowiadań jednego z najlepszych pisarzy na świecie, z grafiką jednego z najlepszych ilustratorów w Europie! No przecież to nawet nie wypada, aby jej nie przeczytać, prawda? Gorąco polecamy tę i pozostałe książki Joego Hilla, który - jak chodzą słuchy - pracuje obecnie nad czymś nowym, przełomowym i niewiarygodnie zaskakującym. I pamiętajcie o ukrytym opowiadaniu, bardzo krótkim, ale bardzo ciekawym. Kto wie, może to jakaś kolejna podpucha Autora... ;) I jeszcze małe postscriptum na koniec: Prócz Czarnego telefonu, dwa inne opowiadania ze zbioru Upiory XX wieku zostały jeszcze zekranizowane. Są to co prawda filmy krótkometrażowe, ale do opowiadań pasują przecież jak ulał. Poszukajcie w sieci Abraham's Boys i Pop

20TH AND 21ST CENTURY GHOST STORIES Przez lata większość wydanych na polskim rynku powieści Joe Hilla pozostawała poza zasięgiem fanów. Nakład się rozszedł, wznowień nie było, a rynek wtórny oferował poszczególne tytuły w cenach dla wielu astronomicznych. Na szczęście wydawnictwu Albatros zaczęło jakiś czas temu wznawianie wszystkich dzieł pisarza, a teraz wypuściło na rynek nieobecny od piętnastu lat jego debiutancki zbiór opowiadań, „Upiory XX wieku”, docierając jednocześnie do momentu, gdy do wznowienia nie zostało już nic. Wydarzenie więc to ważne, bo w końcu miłośnicy prozy Hilla, którzy nie od razu odkryli dzieła autora, mogą uzupełnić w końcu swoją biblioteczkę. Jednak abstrahując od tego, „Upiory” to i tak kawał bardzo dobrej antologii grozy, która spodoba się wszystkim miłośnikom horrorów. Przekonajcie się, co może się wydarzyć w trakcie prac redaktorskich nad antologią horroru! Poznajcie ducha straszącego w kinie! I chłopacy, który przyjaźni się z… nadmuchiwanym Hebrajczykiem! A to zaledwie początek! W szalonym świecie Joe Hilla, chłopak budzi się jako gigantyczny owad, inny zostaje porwany, a jeszcze inny odezwa, że potrafi latać dzięki swojej pelerynie. A my kroczymy między kolejnymi bohaterami, zaglądając do wypożyczalni filmów czy na plan horror czy wyruszamy na nieoczkiwany wyjazd. I odkrywamy, jak wiele kryć się może za zasłoną rzeczywistości. Joe Hill, syn Stephena Kinga, który nie chciał zdobyć sławy poprzez nazwisko ojca, debiutował w roku 1997 opowiadaniem „The Lady Rests”. W 2005 roku wydał swój pierwszy zbiór opowiadań, ten, którym zajmuję się w niniejszej recenzji, a dwa lata później na rynku pojawiła się jego debiutancka powieść „Pudełko w kształcie serca”. I to właśnie wtedy, odniósłszy już sukces, Hill przyznał, że jest synem autora określanego mianem mistrza horroru. I od tamtej pory sam stał się jednym z mistrzów gatunku, a jego proza okazała się bliźniaczo niemal podobna do dokonań ojca, wobec którego pisarz nie powinien mieć już żadnych kompleksików. To tyle, jeśli chodzi o nieco historii, przejdźmy zatem do samego zbioru. Pierwsze dzieło Hilla, to jednocześnie dzieło udane. Potwierdzają to przyznane mu nagrody Bram Stoker Award – czołowe wyróżnienie dla twórców horrorów – jak i British Fantasy Award. Przyznane słusznie zresztą, bo syn Kinga serwuje nam tu czternaście znakomitych tekstów. Nie wszystkie są równie udane, ale wszystkie trzymają wysoki poziom. Najlepiej wypadają tu chyba „Upiór XX wieku” i „Pop art”, najsłabiej te teksty, które Hill oparł na zdecydowanie mniej autorskich pomysłach, jak kafkowski „Usłyszysz śpiew szarańczy” czy odnoszący się do „Draculi” „Synowie Abrahama”. To, co urzeka w opowiadaniach Hilla, to jego świeże podejmie do tematów, przypominające podejście ojca. Autor szuka czegoś nowego w zgranych tematach, serwuje nam przy tym solidną, świetnie wykonaną stronę obyczajową i znakomity klimat. I jest coś jeszcze, co łączy go z prozą ojca: jak u Kinga, tak i Hilla bohaterów nigdy tak do końca nie da się lubić, przez co stają się bardziej ludzcy, nawet jeśli nie bliscy nam. Bo mają swoje wady, mają rzeczy, które potrafią u nich drażnić, a przy okazji przekonują jako osoby z krwi i kości. Przy okazji nie można też zapomnieć o swoistej metafikcji pojawiającej się w tekstach (widać to szczególnie w historii o redaktorze pracującym, nomen omen, nad antologią opowiadań grozy oraz w tekście o aktorach na planie „Świtu żywych trupów”, gdzie pojawia się nawet Tom Savini, mistrz efektów socjalnych, którego Hill swoją droga poznał na planie „Creepshow”, gdzie zagrał razem ze swoim ojcem), a także znakomitym stylu, tak bardzo podobnym do pisarstwa Stephena Kinga, a jednak oferującym swój własny charakter. Wszystko to, łącznie ze znakomitym wydaniem, daje nam naprawdę świetną lekturę dla miłośników grozy i fantastyki, bo i tą Hill przecież się zajmuje. Coś, co poznać i warto, i po prostu trzeba.

"Upiory XX wieku" Hilla są jak pudełko "Merci" - obok wybitnych kawowych i zielonych (tych z orzechami) znajdziemy też ohydne marcepanowe i te z gorzką czekoladą. Każdy smakosz znajdzie w tym zbiorze opowiadań coś dla siebie. I nie raz, nie dwa się zachwyci, ale i pokiwa głową z niesmakiem. Hill pisze o złych facetach, którzy udają dobrych, o dobrych, którzy udają złych, o miłości i o najmroczniejszych zakamarkach człowieka skąpanych w chciwości, egoizmie i bezduszności. Hill pisze o tym wszystkim różnie - i nudnawo, i z pasją z zapierającą dech w piersi czytelnikowi, z emfazą i przyjemną monotonią. Jest wśród tych opowiadań takie, które nie powinno się znaleźć, bo mogłoby być doskonałym materiałem na pokaźną powieść. Jest też takie, które ewidentnie zostało napisane po tygodniu bezsenności, tudzież suto zakrapianym weekendzie. "Najlepszy nowy horror" - redaktor wydawnictwa, "stary horrorowy wyjadacz" postanawia osobiście poznać dziwnego,autora, który pisze przerażające powiadania. 6/10 "Duch XX wieku" - upiorne seanse w towarzystwie ducha zmarłej w kinie dziewczyny. 6/10 "Pop art" - przyjaźń z nadmuchiwanym (balonowym) Hebrajczykiem. Jeno z najlepszych opowiadań zbioru - przepiękna historia o przyjaźni, inności i akceptacji. 9/10 "Usłyszysz śpiew szarańczy" - Francis Kay budzi się w ciele świerszcza. Świerszcza, który się mści. Lekko obrzydliwe opowiadanie nafaszerowane agresją. 5/10 "Synowie Abrahama" - przejmujące opowiadanie o sile braterskiej miłości. 9/10 "Lepiej niż w domu" - poruszająca historia o chorym chłopcu i kochającym go ojcu. 6/10 "Czarny telefon" - porwany przez psychopatę chłopiec zostaje uwieziony w piwnicznej celi. Znajduje się w niej telefon, który, jak się okaże, wykonuje połączenia "międzyświatowe" - łączy świat żywych ze światem martwych. 8/10 "Miedzy bazami" - Wyatt staje się świadkiem przerażającego wypadku 9/10 "Peleryna" - Erick odkrywa, że jego stary niebieski kocyk, który jego mama przerobiła na pelerynę superbohatera, ma niesamowita moc - unosi w powietrzu. Przerażająco dołujące opowiadanie. 8/10 "Ostatnie tchnienie" - fenomenalny pomysł. Hill stworzył ekscentryczne muzeum z ostatnimi oddechami. I pytaniami bez odpowiedzi. 7/10 "Martwe drzewo" - kilka zdań o drzewach duchach. Szkoda, że Hill nie pokusił się o stworzenie opowiadania na bazie tego tematu. "Śniadanie wdowy" - sentymentalne opowiadanie, chociaż chyba nie do końca obczaiłam zamysł. 6/10 "Bobby Conroy wraca z zaświatów" - stara miłość nie rdzewieje. Zero grozy, sporo uczuć. 7/10 "Maska mojego ojca" - naspidowane, pokręcone, odjechane i chyba nie zakumałam o co chodzi. 5/10 "Dobrowolne zamknięcie" to jest właśnie to opowiadanie, które Hill powinien przekształcić w powieść. Fenomenalny klimat osaczenia, psychozy i połączenia świata rzeczywistego z tym wymyślonym. Przepiękne studium zagubienia i samotności. 9/10 Ten bardzo nierówny zbiór łączy lekkie pióro Hilla i niefrasobliwy, gawędziarski styl. Groza nie jest tutaj elementem kluczowym, ale uwydatniającym ludzkie niedoskonałości i głęboko zakorzenione zło. Warto przeczytać ze względu na te wybitne opowiadania. Ocena ogólna 7/10

Upiory pośród nas. Przepiękne wznowienia książek Joe Hilla to od strony graficznej klasa sama dla siebie. Ale nie tylko - nie mniej ważna jest bowiem ich zawartość! "Upiory XX wieku" to pierwsza wydana książka Joe Hilla, na której wznowienie czekaliśmy naprawdę sporo czasu (jeśli się nie mylę, to coś około 12 lat!). To pierwsze opowiadania syna Mistrza Grozy, które są w swej istocie zapowiedzią skali talentu Joe Hilla oraz niezapomnianą podróżą przez ogrom lęków i strachów, które mogą towarzyszyć każdemu z nas - i to nie tylko w (minionym już) XX wieku. "Upiory..." to znakomita antologia opowiadań grozy. Dużo sobie obiecywałem po tym zbiorku autorstwa Joe Hilla i, co tu dużo mówić: NIE ZAWIODŁEM SIĘ :) Opowiadania są naprawdę dobre, klimatyczne, wyważone, skończone dokładnie w tym momencie, w którym skończone być powinny; po prostu kawał świetnej roboty. Książka zostawia do tego po sobie pewien niedosyt, a to oznacza jedno: była naprawdę dobra. Najlepsze opowiadania ze zbioru to zdecydowanie "Najlepszy nowy horror" (ależ klimat!, zwłaszcza pod koniec), "Synowie Abrahama" (Van Helsing po latach plus jego synowie plus sekrety jego "praktyki lekarskiej"... mocne), "Usłyszysz śpiew szarańczy" (nietypowe, a przez to ciekawe), "Ostatnie tchnienie" i "Maska mojego ojca" (na tyle dziwne, że po prostu niepokojące...). Małe perełki, dla których warto sięgnąć po całą książkę :) Jak każda antologia, tak i niniejsza ma pewne wady i niedociągnięcia. Nie jest ich wiele i dotyczą głównie prowadzenia fabuły (najczęściej) oraz - czasami - średnio sprawnie wykreowanych bohaterów (choć czy z drugiej strony trzeba wymagać nie wiadomo jak dobrych postaci stworzonych na potrzeby, co by nie było, krótkich opowiadań?). Można chyba zrzucić te niuanse na karb tego, że pisząc opowiadania z "Upiorów XX wieku" Hill stosunkowo niedawno okrzepł jako autor tego rodzaju tekstów. Także wszystkie ewentualne zarzuty są tu chyba do wybaczenia. Samo wydanie prezentuje się fantastycznie - zwłaszcza na tle innych wznowień książek Hilla, które od ubiegłego roku sukcesywnie ukazują się nakładem Wydawnictwa Albatros. To ozdoba każdej półki w każdej domowej biblioteczce! Ponadto, co tu dużo mówić, aktualne wydanie "Upiorów..." bije pod kątem jakościowym i graficznym poprzednie wydanie z 2009 roku na głowę. Cóż można rzec więcej? POLECAM. Chwilami Hill jako autor opowiadań wypada lepiej od własnego ojca, a wypaść lepiej od Stephena Kinga, to naprawdę COŚ. Takie jest przynajmniej moje skromne zdanie. A że nie jestem ani żadną wyrocznią, ani tym bardziej alfą i omegą, to tym bardziej zachęcam do lektury. Sprawdźcie, czy nasuną się Wam podobne wnioski do moich :) Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki. #upioryXXwieku #20thCenturyGhosts #joehill #albatros #wydawnictwoalbatros https://cosnapolce.blogspot.com/2021/10/upiory-xx-wieku-joe-hill.html

Joe Hill, a właściwie Joseph Hillstorm King (ur. 4 czerwca 1972) – amerykański pisarz horrorów, syn Stephena Kinga. Jego pierwszą książką był zbiór opowiadań „Upiory XX wieku”, która zyskała bardzo dobre opinie wśród czytelników i krytyków, zdobyła prestiżowe nagrody Bram Stoker Award i British Fantasy Award. „Upiory XX wieku” to zbiór piętnastu opowiadań. Każde z nich ma inną tematykę i w różnym stopniu mrozi krew w żyłach. Są takie opowiadania, które czyta się z zapartym tchem, jednak zdarzyły się i te nudne. W każdym znajdują się nierealne zdarzenia, przedmioty czy postacie. Moim ulubionym stało się to, zatytułowane „Pop Art”, jednak nie było w nim nic strasznego. Historia skupia się na psychice bohaterów, ich życiu i złu, jakie wypełnia otaczający świat. Jak wszystkie opowiadania, zawiera elementy fantastyczne. W tym przypadku mowa o nadmuchiwany, unoszącym się chłopcu, który trafia do nowej szkoły i jest zmuszony przetrwać wśród okrutnej młodzieży. Doceniam opowiadanie „Czarny telefon”, w którym osoba porwana zostaje przetrzymywane w pomieszczeniu, gdzie jest telefon, a po podniesieniu słuchawki słyszy głosy wcześniej porwanych osób. Pomysł ciekawy, ale oparty na popularnym schemacie „głuchego telefonu”. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Joe’go Hilla, ale nie było ono udane. Nie przepadam za powieściami fantastycznymi, a tym bardziej strasznymi. Jako osoba o dużej wyobraźni jestem w stanie zwizualizować sobie wszystkie przedstawione historie i postawić siebie na miejscu głównych bohaterów, a ja nie lubię się bać. Jedyne opowiadanie, które szczerze mi się podobało było pozbawione jakichkolwiek strasznych elementów. Jedynie można było powiedzieć, że było przykre i chwytające za serce. Myślę, że miałam za duże oczekiwania, spowodowane ojcem autora. Sława Stephena Kinga wyprzedza nawet jego twórczość, tego samego wymagałam od jego syna. W książkach Kinga, z którymi się spotkałam, język był bardzo przyjemny i jasny. Natomiast w książce „Upiory XX wieku” często gubiłam się w fabule, mieszały mi się postacie. Być może niepotrzebnie krytykuję tę książkę, bo zwyczajnie nie jestem grupą docelową. Zdecydowanie wolę bardziej „przyziemne” tematy. Julia G. źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Zgodzicie się, że Joe Hill pisze w taki sposób, że od jego tekstów nie można się oderwać? Bez względu na to jak bardzo byłyby absurdalne, jak to o przemianie chłopaka w gigantycznego owada („Usłyszysz śpiew szarańczy”), o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem („Pop art.”), czy pelerynie z dziecięcego kocyka umożliwiającej latanie („Peleryna”). Bo i też na czystym absurdzie się jednak nie kończy, każda z nich ma w sobie element niepokoju, krwawej brutalności, czy po prostu pierwiastek zła. Nie sposób autorowi odmówić niesamowitej umiejętności snucia klimatycznych, podszytych najgłębszymi lękami i niepokojami człowieka historii, które trzymają na bezdechu aż do zakończenia, by potem jeszcze długo rezonować w naszej głowie. Wiodącym i moim zdaniem najlepszym z opowiadań jest „Najlepszy nowy horror”, traktujące o pisarzu opowiadań grozy, który jest równie przerażający jak one. To mroczne opowiadanie zamknięte niczym matrioszka w drugim, równie niepokojącym, mogłoby z powodzeniem zostać przekształcone w świetną powieść. Muszę również wspomnieć o zupełnie pokręconej i surrealistycznej „Masce mojego ojca”, szokującym nawiązaniu do wampirów i van Helsinga w „Synach Abrahama”, czy intrygującym w swojej oryginalności „Ostatnim tchnieniu”. Jak w każdej antologii tak i tutaj znajdziecie opowiadania wyjątkowe i te budzące niedosyt, które ocenicie słabiej, jednak trzeba przyznać, że w tych debiutanckich tekstach autora dostrzega się niesamowity potencjał, pomysłowość i lekkość języka, z którymi stykamy się w późniejszych jego powieściach. Kto bardziej wnikliwie i bezkompromisowo niż Joe Hill potrafi zedrzeć upiorne maski skrywające ludzkie lęki, pierwotne pragnienia i bezgraniczne wynaturzenie? A grafiki Dark Crayona pozostają na równie mistrzowskim poziomie.

„UPIORY XX WIEKU” Joe Hill Wydawnictwo Albatros Dzięki Wydawnictwu Albatros miałam możliwość przeczytania książki Joe Hilla „Upiory XX wieku”. Według jednej z internetowych stron „Upiory XX wieku” przyniosły sławę jej autorowi. Książka ta została uhonorowana Bram Stoker Award – najważniejszą nagrodą z dziedziny literatury grozy. Na świecie premierę miała 10.11.2009r., w Polsce dopiero 15.09.2021 r. . „Upiory XX wieku” – to zbiór 15 opowiadań grozy. Jak w każdym zbiorze, tak i tu znajdują się opowiadania bardzo dobre, dobre i tragiczne. Według mnie, są tylko 3 bardzo dobre historie: „Duch XX wieku”, „Pop Art” i „Peleryna”. Te historie są godne uwagi. Pozostałe nie przypadły mi do gustu. Czegoś mi w nich zabrakło. Niby niektóre są straszne, pełne grozy, ale coś jest w nich nie tak. Lubię pojedyncze dzieła autorstwa Joe Hilla. Ciężko mi teraz ocenić to dzieło. Szkoda, że nie wszystkie mi się podobały. Autor tymi opowieściami próbuje wywołać u nas gęsią skórkę. Udało mu się to w moim przypadku 3x. Książka „Upiory XX wieku” będzie idealna dla osób lubiących horrory. Jeżeli nie lubicie takich klimatów to nie sięgajcie po nią – odradzam. Szkoda waszego czasu. Niestety nie jestem zadowolona z tej powieści. Liczyłam, że po przeczytaniu tych opowiadań nie będę mogła zasnąć. Nic takiego się nie stało. Opisane historie ulatują z głowy – poza tymi, które mi się podobały. Najbardziej zapamiętałam „Duch XX wieku”. Polecam historię. Ps. Uważajcie w kinie. Może i do was przysiądzie się pewna dziewczyna. Joe Hill lubi tworzyć powieści z grozą, dlatego mam nadzieję, że kolejna jego powieść będzie pojedyncza i wywoła u mnie mnóstwo strachu.

Moje pierwsze spotkanie z autorem i jego twórczością, było dziwnie, ale nawet ciekawie moi najmilsi. Ocena antologii nigdy nie jest łatwa, wiadomo, że to zbiór opowiadań i naturalnie są słabsze i lepsze jak z pierogami są prawilne z mięsem i jest cała reszta dla proletariatu i nizin społecznych to przecież proste. Czy była tu wielka groza, to bym jednak nie powiedział, było kontrowersyjnie i ciekawie, ale nie „dygałem” jak to się mawia wśród młodzieży. Co nie zmienia faktu, że każde z opowiadań jest jakieś, ma w sobie jakiś charakter. Rozbawiło mnie trochę opowiadanie „Pop art”, które mówi o przyjaźni z nadmuchiwanym człowiekiem, bo słyszałem już takie historie, ale to facet bardziej wchodził w kosmiczna relację z nadmuchaną panią, ale tutaj mamy opowieść w nieco innej odsłonie, ale też jest miło. To znaczy dla kogoś na pewno jest miło… Bardzo rozsądne jest opowiadanie "Synowie Abrahama” i powiadam Wam warto je sobie przeliterować i się zaznajomić, zrozumieć i zastanowić i tam sobie można też wnioski wyciągnąć, ale można też ich nie wyciągać. Ogólnie można robić różne rzeczy, ale można też ich nie robić i taką dowolność to ja szanuję i poważam. Duży plus dla autora, że zostawia pole do interpretacji, bo nie ma nic gorszego niż łopatologiczne tłumaczenie krok po kroku co to za inscenizacja się odbywała moi mili. Ja tam sobie lubię drążyć, dociekać, badać, weryfikować co tam komu w tak zwanej duszy gra jest to mój tak zwany kolokwialnie konik. Jestem zaskoczony na plus i polecam się poznać z tym tomiszczem zwłaszcza, że wydanie jest zacne i tak dalej… moi mili najmilsi moi.