Upiór opery (okładka twarda)

"...istniał naprawdę... choć przybierał pozór widma, czy raczej upiora, przemykającego jak cień wśród cieni..." Klasyka, której nie oprze się nikt, kto choć raz poczuł satysfakcję z bytności w znakomitej powieści grozy. Ja przynajmniej z niekłamaną przyjemnością rozsmakowuję się w książkach napisanych elegancko, szykownie i wdzięcznie. "Upiór opery" to majstersztyk oddziaływania na wyobraźnię czytelnika, intrygująco podkręca atmosferę, umiejętnie podsyca ciekawość, sprawnie odwołuje się do sprzecznych osądów, zgrabnie gra na emocjach. Narracja zdradza, że powieść powstała ponad wiek temu, ale nie tyle stylem językowym, co warto podkreślić, posiadającym mnóstwo uroku, co silnym odwołaniem do francuskiego zwierciadła społecznego i kulturowego minionej epoki. Czarująco uwodzi swoboda prowadzenia scenariusza zdarzeń, zgrabne przybliżenia i oddalenia emocji, ciekawa mieszanka elementów różnych gatunków literackich. Wkraczamy w świat, który dawno okrył kurz historii, podążamy śladami oprószonymi przeszłymi wzorcami obyczajowości, jednocześnie zachwycamy się intensywnymi wrażeniami i odczuciami. Pojawia się niezaprzeczalna uniwersalność opowieści, niezmienny zbiór prawd o człowieku. Miłość miesza się z nienawiścią, oddanie z zemstą, piękno z brzydotą, dobre uczynki ze złymi. Nawet za kilkadziesiąt lat, czytelnik biorący tytuł do ręki, będzie nim zachwycony, bo chociaż sceneria społeczna nie będzie aktualna, to wczucie się w przeżycia bohaterów przyjdzie z łatwością, a przy tym dostarczy sporo materiału do refleksji. A właśnie o to chodzi, aby relaks z książką nosił znamiona przyjemnej rozrywki i wyzwalał impuls do ciekawych rozważań. Gaston Leroux stworzył niejednoznaczne postaci. Naprzemiennie skłaniamy się do różnych osobowości. Upiór daje się lubić, choć uwalnia grozę szaleństwa. Młody arystokrata wywołuje pozytywne odczucia, ale ukazuje ciemne strony charakteru. Zdolna śpiewaczka wzbudza współczucie, jednak zarzucamy jej swoistą bierność. Właśnie kobiecy pierwiastek wychodzi najgorzej w konfrontacji, daje się traktować przedmiotowo, jak instrument, na którego uczuciach można wygrywać dowolne melodie. Mglisto, niepokojąco, osobliwie, w kontakcie z niepojętym zaświatem, straszliwą klątwą, diabelską machinacją. A wszystko na terenie opery, miejsca wypełnionego muzyką, aktorstwem i iluzją. Przepiękna oprawa graficzna książki, wydanie dopracowane w każdym calu, zasługuje na miano kolekcjonerskiej perełki. Bookendorfina.pl

To juz klasyk nad klasykami w kategorii powieści grozy. Z pewnością nie raz słyszeliście o "upiorze opery". Ja słyszałam niejednokrotnie. Kojarzy mi się, że nawet w szkole wspominaliśmy na kilku lekcjach tę powieść, ale dopiero teraz postanowiłam po nią sięgnąć. Erik jest zdeformowanym, genialnym kompozytorem, który żyje w podziemiach Opery Paryskiej. Nieszczęśliwie darzy ogromnym uczuciem Christine, młodą solistkę... Kiedy po latach świadomości, że taka powieść istnieje - sięgasz po nią, i tak naprawdę nie wiesz czego się spodziewać, pomimo, że doskonale wiesz o co w niej chodzi. Ja tak miałam. "Upiór opery" to nie jest historia o zdeformowanym człowieku, który kochał muzykę i krył się przed światem zewnętrznym.. To powieść opowiadająca o muzyce, sile miłości, wielu niesprawiedliwościach, a także do umiejętności dokonywania trafnych wyborów. Mroczny, przerażający, pełen niepewności, ale i nieodkrytego piękna "Upiór opery" to powieść, która chyba nigdy nie wyjdzie z mody, która zawsze będzie zaskakiwać i przerażać. Polecam sięgnąć po tę książkę ;) szczególnie tę od wydawnictwa Vesper. Jak zwykle doskonali i niezawodni w swoim fachu nadają książkom odpowiedni wygląd dbając o każdy, najdrobniejszy detal na okładce. Dodatkowo w środku znajdziemy ciekawie stworzone grafiki, które pomogą naszej wyobraźni w zobrazowaniu pewnych scen, czy też postaci. PS. nie ma co ukrywać - książka w twardej oprawie to miłość każdego książkoholika, a do tego tak piękne wydanie jednego z największych klasyków... *-*

Upiór Opery powstał w 1909 roku i jest jedną z najsłynniejszych gotyckich opowieści grozy. Po ponad 100 latach i obecności we współczesnej kulturze, książka wciąż zachwyca i nie pozwala o sobie zapomnieć. Dużą rolę odgrywa tutaj sposób, w jaki książka została napisana. Narratorem jest bowiem człowiek, który szuka sensacyjnej i emocjonującej historii, dzięki której zyska sławę. Próbuje udowodnić, że tytułowy Upiór Opery był rzeczywistą osobą i w tym celu przepytuje ludzi, którzy pracowali niegdyś w Operze, szuka dawnych zapisków i wspomnień oraz zwiedza podziemia, szukając tajnych przejść. Całą historię poznajemy zatem z punktu widzenia wielu osób, często mamy tutaj historie w historiach, a akcja jest kilkukrotnie przerywana, aby wyjaśnić niektóre wydarzenia, a po pewnym czasie wracamy do porzuconych wątków. Zdarza się, że narrator przytacza słowa innych osób, fragmenty ich pamiętników, czy listów, co powoduje, że nabiera mocnego osadzenia w rzeczywistości. Niemniej jednak jest to w dużej mierze fikcja literacka, choć inspirowana kilkoma prawdziwymi wydarzeniami i odniesieniami do współczesnych autorowi artystów. Jak wcześniej wspomniałem jest to gotycka powieść grozy. Co prawda nie znajdziemy tutaj elementów nadprzyrodzonych, choć z początku można odnieść wrażenie, że tytułowy Upiór Opery jest duchem, którego widzą nieliczni i który potrafi płatać figle. Z czasem okazuje się jednak, że to tylko zręczne oszustwo. Mamy jednak za to tajemnicze, duszne i ciemne podziemia Opery Paryskiej, które skrywają niejedną tajemnicę i sekretne przejścia, co tworzy bardzo ciekawy nastrój w trakcie czytania. Mamy również antynomiczna parę - Erika i Christinie - przerażający, oszpecony mężczyzna oraz piękna i delikatna solistka. Ważną rolę w całej historii odgrywa również wątek obsesyjnej miłość Upiora do Christinie, co stawia przed czytelnikiem wiele pytań, niekoniecznie łatwych i oczywistych. Erik jest postacią tragiczną i bardziej skomplikowaną niż może się to wydawać na pierwszy rzut oka. Z powodu wyglądu został odrzucony przez swoich bliskich, zepchnięty na drogę zbrodni i skazany na życie na marginesie społecznym. Uważa się niegodnego szczęścia, miłości, czy po prostu normalności. Jednocześnie nie zgadza się na własne cierpienie za niepopełnione winy. Natomiast Christine jest córką szwedzkiego skrzypka, która po śmierci ojca nie chciała śpiewać i była niewyróżniającą się chórzystką. Dopiero lekcje z Erikiem przywróciły jej głos i rozpoczęła się jej sława. Pod koniec powieści staje przed bardzo trudnym wyborem, którego mężczyznę ma wybrać - Erika, czy Raoula. Z pierwszym łączy ją pasją do muzyki i obietnica sławy, drugi natomiast oferuje tradycyjną rodzinę i pozycję społeczną. Pod względem wydania, wydawnictwo Vesper znów stanęło na wysokości zadania. Nie dość, że niniejsze wydanie zostało gruntowanie przejrzane, poprawione i uzupełnione w przekładzie Andrzeja Wiśniewskiego, to jeszcze zostało poszerzone o szczegółowe przypisy. Łącznie jest ich ponad 35 stron i zostały zamieszczone na końcu książki, a nie w tekście, co było bardzo dobrym rozwiązaniem. Dodatkowo mamy również Portret artysty napisany przez Andrzeja Wiśniewskiego oraz obszerne posłowie napisane przez dr hab. Dorotę Babilas z Uniwersytetu Warszawskiego. Całości dopełniają piękne i klimatyczne ilustracje, autorstwa francuskiej malarki Anne Bachelier. Upiór Opery jest historią zdeformowanego mężczyzny, który mieszka w Operze Paryskiej i zakochuje się nieszczęśliwie w jednej z solistek. Jest to powieść, która od pierwszych stron mnie porwała wartką i ciekawą akcją, mrocznym klimatem i wieloma barwnymi postaciami. Zaś wydanie książki jest po prostu fenomenalne! Polecam!

„Upiór opery” to historia, z którą jestem emocjonalnie związana, od czasu gdy przed wielu laty obejrzałam film o nieszczęśliwej miłości potwora i ślicznej solistki Opery Paryskiej. W pamięci najbardziej utkwiła mi poruszająca scena przy podziemnym jeziorze. W głowie nadal rozbrzmiewa mi muzyka operowa i organowa zapewniająca klimatyczną, mroczną oprawę temu klasycznemu romansowi grozy. Dzięki temu cudownemu, pełnemu wydaniu wzbogaconemu genialnymi ilustracjami powróciłam do tajemniczego budynku opery, wypełnionego muzyką, gwałtownymi emocjami, szaleństwem i zbrodnią. Piękno kontrastuje tu z przerażającą brzydotą, niewinność z zepsuciem do szpiku kości. Sceny omdlewających z emocji kobiet, łkających u ich stóp mężczyzn i miłosnych wyznań na cmentarzu przy świetle księżyca dopełniają klimatu powieści. To wszystko stanowi o wyjątkowości, powiedziałabym nawet genialności tego dzieła, które teraz doczekało się godnej siebie oprawy.

Głównymi bohaterami powieści "Upiór Opery" są Erik, Christine i wicehrabia Raul. Mężczyźni zakochani są w pięknej i utalentowantej artystce. Erik znany jest jako Upiór, który zamieszkuje paryską operę. Jego istnienie owiane jest tajemnicą, a on sam rzadko pojawia się wśród ludzi ze względu na swój przerażający wygląd. Wielokrotnie śmiałam się, gdy wysyłał liściki do nowych zarządców opery i pojawiał się na przyjęciach jak gdyby było to zupełnie naturalne. Jest to postać skrzywdzona, ale i bardzo trudna. Niejednoznaczna. Trudno ocenić Erika jako postać zupełnie złą. Miłość wywołuje w człowieku wiele uczuć, a powieść Gastona Leroux doskonale pokazuje cały ich wachlarz. Język, kompozycja, historia - wszystko jest mroczne, tajemnicze i urzekające. Czytając powieść Gastona, miałam wrażenie jakbym przenosiła się do Francji i podążała wśród kamienic cieniem naszych bohaterów. Nie muszę mówić o pięknym wydaniu, moim zdaniem najpiękniejszym do tej pory od Wydawnictwa Vesper. Ilustracje zawarte w książce podziwiałam długo i dokładnie. Nawet papier jest świetnej jakości i szeleści pod palcami.

Powieść Lerouxa po raz pierwszy światło dzienne ujrzała w 1910 roku. Zalicza się do takiego gatunku jak powieść gotycka – pełna jest wielkich uczuć, przeciwstawnych bohaterów i okazałych, mrocznych miejsc akcji. Historia ta opowiedziana jest przez narratora – reportera, który kilka ostatnich lat poświęcił na zbadanie wydarzeń z końcówki lat 90. XIX wieku, które miały miejsce w Operze Paryskiej. Główna oś fabularna opiera się na historii miłosnego trójkąta – młoda, niewinna śpiewaczka Christine, pobiera lekcje śpiewu u uzdolnionego lecz bardzo zaborczego Anioła Muzyki. Gdy w jej otoczeniu pojawia się dawny przyjaciel z dzieciństwa i para się w sobie zakochuje, Anioł zaczyna ukazywać swoje prawdziwe oblicze... Tej historii towarzyszy jeszcze druga, poboczna opowieść – nowi dyrektorzy opery dowiedzieli się właśnie o istnieniu Upiora Opery. Mężczyźni w niego nie wierzą i postanawiają odkryć, kto za tym żartem stoi. Wszystko to prowadzi do tragicznego w skutkach finału... Przyznam, że brakuje mi słów, by opisać rozmach i geniusz tej historii. Już sam język, stylizowany na starodawny, oczarował mnie od pierwszej strony. Tu prawda miesza się z fikcją, prawdziwe postacie i wydarzenia wplatają się w fikcyjną historię. Autor musiał posiadać naprawdę niesamowicie ogromną wiedzę, całość naszpikowana jest nawiązaniami do innych dzieł literackich i muzycznych. Ogólnie jestem oczarowana, a piękne wydanie, z rewelacyjnymi, choć mocno niepokojącymi ilustracjami malarki Anne Bachelier tworzą razem z powieścią jedną przepiękną całość.

"Upiór Opery" to tragiczna historia nieszczęśliwej miłości Ericka – genialnego kompozytora żyjącego w podziemiach paryskiej opery, stroniącego od ludzi z racji swojego zdeformowanego, mocno oszpeconego ciała, do pięknej solistki Christine. Powieść została wydana w 1909 roku i jest przykładem typowej powieści gotyckiej, w której groza i romans tworzą spójną, wzajemnie uzupełniająca się całość. "Upiór Opery" jest powieścią specyficzną, z "patetycznym" klimatem, wysublimowaną narracją i przerysowaną kreacją postaci. Mamy wyraźną granicę między dobrem a złem. Christine jest niewinną, subtelną niewiastą, która w chwilach uniesienia mdleje, a w chwilach wzburzenia jej lico płonie rumieńcem. Wicehrabia de Chagny to młodzieniec odważny, szlachetny i całkowicie oddany pani swego serca, gotów jest stanąć w szranki z każdym przeciwnikiem, aby odzyskać ukochaną. A Upiór, Anioł Muzyki, oszpecony Eric to uosobienie nieszczęśliwego, odrzuconego przez społeczeństwo geniusza, który pragnie tylko odrobiny czułości, ciepła i bliskości. Gaston Leroux kreśli nieco sentymentalny, przejaskrawiony obraz miłosnej rywalizacji o względy bladolicej Christine. Bo obaj mężczyźni kochają na zabój i gotowi są poruszyć ziemię i niebo aby zdobyć serce swej wybranki. Ale pod płaszczem nieco banalnej historii miłosnej kryje się cała paleta uczuć. Paleta, w której dominującymi barwami są odcienie czerni i szarości... Historia Erica jest przede wszystkim przerażająco smutna i uzmysławia, że każdy człowiek potrzebuje odrobinę ciepła i zrozumienia. Wyszydzany, odrzucony przez własnych rodziców kryje się przed ludźmi w spowitych mrokiem podziemiach Opery. Jego jedyną radością jest muzyka. Ta powieść jest magiczna, chociaż odrobinę monotonna i zdecydowanie nie dla każdego. Kto szuka wartkiej akcji, grozy w tradycyjnym wydaniu, to może czuć się zawiedziony. Dryfujemy przez tę historię, zanurzamy się w lekko sentymentalnej miłosnej fali, a grozę odnajdujemy li tylko w didaskaliach – mrocznych podziemiach, opisie tła, czy tajemniczej śmierci pracownika opery. Nawet jeśli znamy ekranizację warto skusić się na tę powieść. Tym bardziej, jeśli mamy książkę wydaną przez Wydawnictwo Vesper. "Upiór Opery" został wzbogacony o doskonałe, klimatyczne ilustracje autorstwa francuskiej malarki Anne Bachelier, które komponują się z treścią wprost idealnie. Klasyka literatury. Naprawdę warto.

Wydany w roku 1909/1910 "Upiór opery" reprezentuje typ powieści gotyckiej, zwanej także romansem grozy czy czarnym romansem. Poza upiorną atmosferą narracji i odczuwanym podczas lektury poczuciem grozy, charakteryzuje się ona m. in. występowaniem antymonicznej pary, gdzie jeden z partnerów przejawia wyraźnie demoniczne cechy, zaś drugi jest czysty i niewinny. Całość rozgrywa się w cieniu zbrodni o znaczącym wpływie na fabułę. Wszystkie przytoczone cechy odnajdziemy w dziele Gastona Leroux.⠀ ⠀ Opera paryska huczy od plotek na temat niejakiego upiora, który ponoć nawiedza budynek. Atmosfera zmian związana z ustąpieniem ze stanowiska obecnych dyrektorów wcale nie polepsza sytuacji. Nowy zarząd placówki nic nie robi sobie z pogłosek, uznając je po prostu za kiepskie żarty. Tymczasem upiór zaczyna tracić cierpliwość. Na scenie debiutuje nowa solistka, która od razu zyskuje przychylność widowni. Christine Daae nie przyznaje się nikomu kto udziela jej lekcji śpiewu skutkujących tak nagłym i intensywnym rozwojem talentu. Bo kto uwierzyłby w istnienie bezcielesnego głosu należącego do jej własnego "Anioła Muzyki"? Prawdę odkrywa jednak wścibski wicehrabia de Chagny, do szaleństwa zakochany w śpiewaczce.⠀ ⠀ Nie mogę pozbyć się wrażenia, że cały urok tej historii tkwi w tym, że rodzi ona więcej pytań niż odpowiedzi. W miarę rozwoju fabuły pytań ciągle przybywa, co budzi w czytelniku pewien rodzaj frustracji i zaciekawienia, napędzający do dalszej lektury. Czy upiór faktycznie istnieje? Jeśli tak, to kim lub czym jest? Potworem, duchem, a może człowiekiem? Skąd się biorą jego nadzwyczajne zdolności? Wreszcie, jaką ma naturę? Jest dobry czy zły? Bo właściwie, czy istota, która śpiewa niczym anioł i kocha tak mocno może być jednoznacznie zła? Wizje niekończących się podziemnych korytarzy opery, tajemniczych piwnic czy podziemnego jeziora mocno działały na moją wyobraźnię. A ostatnie sceny zrobiły na mnie niemałe wrażenie. Polecam zarówno na prezent, jak i jako piękną ozdobę własnej biblioteczki.⠀

Już od stu lat w paryskiej operze straszy Upiór. Po korytarzach snuje się dziwna postać. Wśród pracowników szybko rozchodzi się plotka o upiorze nawiedzającym to miejsce. Dzieją się dziwne i przerażające rzeczy, a w samym centrum wydarzeń jest młoda chórzystka Christine Daae, którą tajemniczy Upiór sobie upatrzył. Tymczasem zakochany w niej wicehrabia Raoul de Chagny będzie musiał stawić czoła szalenie niebezpiecznemu przeciwnikowi. 🎼 "Upiór opery" to powieść gotycka zaliczana do klasyki horroru, napisana w dość nietypowym klimacie i łącząca elementy romansu, kryminału i horroru. W powieści wyraźnie wyczuwa się reporterski styl, przez co momentami można odnieść wrażenie, ze opisywana historia wydarzyła się naprawdę, a sam autor celowo manipuluje czytelnikiem, który ma uwierzyć, że to wszystko naprawdę miało miejsce. Świetna konstrukcja książki, fabuła przeplatana fragmentami tekstów dziennikarskich i sprawozdaniami z zeznań policyjnych, sprawia, że mamy chęć uwierzyć w tę historię. Co ciekawe, Leroux wplótł w fabułę autentyczne wydarzenia, jak wypadek z 1896 roku, kiedy podczas spektaklu spadł żyrandol, zabijając jedną osobę. 🎼 Gaston Leroux pokazał prawdziwy talent i niesamowitą wyobraźnię jednak nie czyta się ją łatwo. Może dlatego że książka napisana została ponad sto lat temu. Jednak nie zmienia to faktu że Gaston’owi Leroux’owi udało się stworzyć dzieło wyrastające ponad przeciętność i bogate w różne wątki fabularne. Tak jak Katedra Notre-Dame ma swojego Dzwonnika tak dzięki Leroux’owi, paryska opera ma swojego Upiora który to obdarzył ją nieśmiertelnym mitem.