Tron tyrana. Wielkie płaszcze. Tom 4 (okładka miękka)

Minęło wiele lat, wiele zmagań, wyrzeczeń, niebezpieczeństw do pokonania. Jednak wszystko wskazuje na to, że jednak Falcio val Mond spełni marzenie swojego zmarłego króla i jego córka Aline zasiądzie na tronie, a w Tristii zagości spokój i praworządność. Niestety zjednoczeni przez Avaresa barbarzyńcy zaczynają zagrażać sukcesowi misji, a jakby tego było mało Trin i Avares chcą zjednoczyć siły, co może skończyć się bardzo źle. Czy Aline po raz kolejny uniknie śmierci? Czy Falcio spełni marzenie swojego zmarłego króla? Co stanie się z Wielkimi Płaszczami?.... Cała recenzja na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2020/09/wydawnictwo-insignis-ksiazka-pt-tron.html

Od I tomu cyklu o Wielkich Płaszczach powtarzam, że to moje literackie guilty pleasure. Doskonale zdaję sobie sprawę z wszelkich niedociągnięć oraz przeszarżowań w fabule, jednak autor ma zdecydowanie patent na wzbudzanie we mnie ogromnych emocji. Nie tym razem było w przypadku epickiej konkluzji czterotomowej opowieści o Wielkich Płaszczach. Można by rzecz, że wzorem największych kinowych produkcji, w tym tomie wszystkiego jest więcej. Jeszcze więcej akcji, emocji, wzruszeń oraz ogólnej epickości. Mimo, że główny trzon fabuły wydawał się już ustalony to autor potrafił nagle wszystko zmienić o 180 stopni. Nie raz bardzo mnie zaskoczył i zmusił ponownie do zastanowienia, jak Pierwszy Kantor Wielkich Płaszczy zamierza tym razem poradzić sobie z zagrożeniem. I to mającym swoje źródło pierwszy raz poza granicami rodzimego kraju. Podczas lektury jak zawsze zawiesiłem wszelką trzeźwą ocenę fabuły i dałem się ponieść historii. I ponownie mogłem przeżyć epickie przygody z naszą nieśmiertelną trójką Wielkich Płaszczy. W Tronie tyrana, jak już wspomniałem wyżej, nie brakuje niczego. Nie raz autor potrafił mnie wzruszyć, zaszokować, czy zmusić do współczucia głównym postaciom. Po latach czytania mam jeden warunek. Książka może mieć swoje wady, ale musi być „jakaś”. Często to powtarzam w swoich opiniach, ale jest to u mnie już niezmienne. Opowieść ma mi dostarczyć emocji, a w tym autor Tronu tyrana jest naprawdę dobry. Cały cykl to gotowa historia do przeniesienia na ekran. Tron tyrana jest tomem finalnym, więc warto przyjrzeć się jak autorowi udało się pospinać wszystkie wątki. Dla mnie finał był zaskakujący, ale i satysfakcjonujący. Cieszy mnie także obietnica autora, że kiedyś wróci do świata Wielkich Płaszczy, bo jestem bardzo ciekaw dalszych losów Falcia, Brastiego i Kesta. Najmocniejszym punktem całego cyklu jest dla mnie więź łącząca trójkę głównych bohaterów. Ich przyjaźń była w stanie przeciwstawić się wszystkim przeszkodom i przeciwnościom. Gdyby nie wsparcie Brastiego i Kesta, Falcio nie byłby w stanie osiągnąć tego, co udaje mu się osiągnąć. Pierwszy Kantor Wielkich Płaszczy przede wszystkim jako sędzia szanował prawo i starał się postępować według jego zasad. Tron tyrana wystawia na próbę wszystkie zasady moralne, jakimi kieruje się Falcio. Autor stara się odpowiedzieć na pytanie, czy prawo i sprawiedliwość są tożsame. Czy służąc jednemu, nie sprzeciwiamy się drugiemu. Wielką siłą tego cyklu jest, że opowiada on o wielu ważnych sprawach. I mimo że te prawdy często podane są w lekki i żartobliwy sposób, nie można o tym zapominać. Tron tyrana spełnił moje wszelkie oczekiwania co do konkluzji tej historii. Autor z każdym tomem rozwija się i daje czytelnikowi coraz lepsze historie. Ja po ostatniej stronie czuje zadowolenie i radość, także mi nie zabrakło w tym tomie niczego. Nie raz będziecie się śmiali i wzruszali podczas lektury. To mogę Wam obiecać. Gorąco zachęcam do sięgnięcia po cały cykl Wielkich Płaszczy. Naprawdę warto.