Toxicity (Płyta Analogowa)

Ta kapela zawsze była kuźnią chwytliwego, melodyjnego i nowoczesnego "pazurzastego" metalu. Każdy kolejny album był lepszy od poprzedniego i stanowił nowy, w pełni autonomiczny, dojrzały artystycznie koncept. Muzycy zawsze starali się unikać jawnych nawiązań do starych płyt, kierując się od zawsze drogą ewolucji, to fakt. Muzyka System to w znacznym uproszczeniu przejaw egzystencjalnego bólu istnienia, zew zniewolenia, poczucie beznadziejności i nicości życia codziennego, które sami sobie wzajemnie zgotowaliśmy. A wszystko to podlane sosem specyficznego poczucia humoru muzyków. Słuchając nagrań Ormian jestem oczarowana niezwykłym sentymentalnym muzycznym klimatem, któremu rzecz jasna w sukurs idzie w większości ciężka, skomplikowana aranżacyjnie muzyka i zróżnicowany śpiew Tankiana, które wyrywają ze mnie najgłębiej skrywane uczucia. Gdy po raz pierwszy usłyszałam System, uderzyła mnie ich precyzja gry na instrumentach, brutalność, a jednocześnie wyjątkowa melodyjność, dbałość o kompozycyjne smaczki i inteligentne aranżacje, wirtuozerskie zagrywki czyli definicja, esencja esencji brzmienia tego genialnego zespołu. Bombastyczne, kapitalne brzmienie. Rick Rubin wie doskonale, jak wydobyć z produkowanej przez siebie muzyki to, co najlepsze. Każda kompozycja jest odmienna i co innego prezentuje. Są liczne naleciałości quasipopu, rapu, alternatywy, jazzu, thrashu, funka, rocka, country, crossoveru… Są i kawałki drapieżnie metalowe, niektóre nawiązujące do muzycznej farsy czy kabaretu jak kto woli, są też numery posępne i niezwykle eklektyczne, a nawet nieco industrialne czy westernowe. Ogromna rozpiętość gatunkowa! Tu jest wszystko fenomenalne, od instrumentów ludowych po pląsanie iście death metalowego basu. Zespół to niezmiernie ciekawy, szczery do bólu, złożony, pełen niewyjaśnionych zagadek przez co niejednoznaczny w ocenie. Jest w nich coś z nieokiełznanych bestii, co można było niejednokrotnie zaobserwować na scenie. Kolesie zachowują się, jakby byli niespełna rozumu. W tym co on wyczyniają podczas koncertów, jest energia i prawdziwy chaos. Pewne jest to, iż Tankian i Malakian są jednymi z najwyrazistszych osobowości współczesnego ciężkiego rocka, a ten pierwszy dodatkowo jednym z najbardziej utalentowanych frontmanów w dziejach heavy metalu. Nieprzewidywalność, crossover i eklektyzm, które tak bardzo sobie cenię, są cechami rozpoznawczymi stylu SOAD. Dzięki temu to kapela, którą ciężko było pomylić z jakąkolwiek inną. Pokazuje, że w kreowaniu oryginalnego brzmienia zespół jest jednym z liderów. System jest niekwestionowaną legendą przełomu lat dziewięćdziesiątych i nowego millenium, wręcz symbolem tamtych czasów i tak powinno zostać. Zawsze byli grupą, która wszystko robiła na opak, po swojemu, a jeśli przy okazji zyskiwała uwagę słuchaczy, wszyscy się z tego cieszyli. Pomimo ogromnego sukcesu, jaki odnieśli muzycy, nigdy nie stali się grupą komercyjną. Nie byli jednak typowym zespołem, a zbiorem indywidualności, któremu niełatwo udawało się ze sobą współpracować. To był bez wątpienia jeden z najbardziej inspirujących zespołów ostatnich 20 lat. Nikomu z naśladowców, a było ich niemało, nie udało się osiągnąć jego poziomu. Nie da się ich pomylić z nikim innym. Chłopaki mają już swoje lata, może nieco złagodnieli, stąd inne podejście do świata i muzyki. Zresztą oni nigdy nie nagrali podobnych płyt. Ich twórczość jest wielobarwna i nie da się jej zaszufladkować. Mam nadzieję, że już wkrótce doczekamy się nowego albumu amerykańskich Ormian i znów będzie o nich głośno jak przy okazji debiutu czy "Toxicity"!