Totentanz (okładka miękka)

Koniec wieńczy dzieło. Mieczysław Gorzka kończy powieścią „Totentanz” cykl zatytułowany „Cienie przeszłości”. Jak wypada zwieńczenie kryminalnych przygód komisarza Marcina Zakrzewskiego i jego partnerów? Czy Zakrzewski, Paulina Czerny i Parol Szawczak skutecznie stawią czoła przeszłości po to by zwalczyć demony teraźniejszości? Przekonajmy się. Gorzka jako debiutant od samego początku bardzo wysoko zawiesił sobie poprzeczkę. Znakomity „Martwy sad” i bodaj czy nie jeszcze lepsza od niego „Iluzja” to spore wyzwanie dla każdej kolejnej powieści tego autora. Ostatecznie Gorzka wybrnął z tej sytuacji w „Totentanz” obronną ręką, jednak wszystko ma swoją cenę – również sprostanie oczekiwaniom czytelników. Powieść jest mroczna, intrygująca i stanowi istny miks różnych wątków, które z pozoru nie mają wspólnego mianownika. Bo czy mogą takowy mieć samobójstwa nastolatków, brutalne zabójstwa młodych kobiet, handel narkotykami, a wreszcie mroczne epizody z przeszłości samego Zakrzewskiego, które mogą nie tylko położyć całe śledztwo, ale i doprowadzić komisarza i jego partnerów do sytuacji, w której mogą oni stracić wszystko z życiem włącznie? Mieczysław Gorzka nieźle namieszał :) Ale, jako się rzekło, wyszedł z tej sytuacji obronną ręką - i chwała mu za to! Tytułowy „Totentanz” ma swoje odniesienie już w pierwszych scenach książki. Na miejscowym cmentarzu grupa nastolatków zbiera się po to, by odtańczyć taniec śmierci. Ot, niewinna z pozoru zabawa w przebieranki – a jednak ktoś ginie… Wśród młodzieży zaczyna następnie krążyć dziwna wyliczanka i giną kolejne osoby. Równolegle miejscowa policja zaczyna odkrywać coraz więcej zbrodni popełnianych na młodych kobietach. Czy obie sprawy są ze sobą w jakiś sposób powiązane? Do akcji wkracza Zakrzewski, a wszystko komplikuje się jeszcze bardziej z uwagi na aspekt narkotykowy sytuacji oraz na przeszłość samego komisarza, której grzechy mają zamiar dopaść go najwyraźniej właśnie teraz. Jak się to wszystko skończy? Zaskakujący wniosek po lekturze jest taki, że Gorzka nie tylko sprostał zadaniu i wysoko zawieszonej poprzednimi książkami poprzeczce, ale na dodatek napisał chyba książkę jeszcze lepszą niż dwie poprzednie. Jak to możliwe? Nie wiem :) Ale ewidentnie tak właśnie jest. I to nawet pomimo mnogości wątków, które były z pozoru nie do pogodzenia ze sobą. Ba, niewyjaśnione zagadki z „Martwego sadu” i z „Iluzji” także zostaną tu w pewien sposób wyjaśnione – czytajcie zatem uważnie! :) A samego autora koniecznie zapamiętajcie, bo WARTO. Co do „ceny” sukcesu tego debiutu, o której pisałem chwilę temu… Jest ona spora, a sprowadza się ona do tego, że Mieczysław Gorzka musiał się nieźle nagimnastykować fabularnie, aby „Cienie przeszłości” stały się czymś, co naprawdę jest w stanie zwrócić uwagę czytelnika. Zaskoczyć go. W powieściach kryminalnych (tudzież sensacyjnych) okazuje się, że w przypadku debiutu nie wystarczy już tylko dobra historia i niespodziewane zakończenie, ale potrzeba jeszcze czegoś więcej. W tym przypadku karkołomnych twistów fabularnych i mnogości wątków, w których z pozoru łatwo jest się pogubić. Warto zauważyć, że dla Mieczysława Gorzka chyba nie było to jakieś wielkie wyzwanie ;) , jednak trzeba chyba zwrócić uwagę na ten trend: debiuty dla pisarzy z tej półki są coraz trudniejsze. Zwłaszcza po czymś takim, co zaprezentował właśnie Gorzka. Jeśli można coś tutaj dodać, to zdecydowanie jakość tego debiutu – pamiętajmy bowiem, że cykl „Cienie przeszłości” to literacki debiut tego autora. Rzadko kiedy debiuty – i to w polskim wydaniu! – są tak dobre, a polepszająca się z każdą kolejną częścią cyklu jakość następnych powieści to już absolutny ewenement. Mieczysław Gorzka – zapamiętajmy to nazwisko. Gorąco polecam. Dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las za egzemplarz recenzencki. https://cosnapolce.blogspot.com/2020/06/totentanz-mieczysaw-gorzka.html

"Od przeszłości nie ma ucieczki. Jej cienie dopadają człowieka nawet po wielu latach" Moi Kochani, jeśli twierdzicie, że "Martwy sad" był genialny a "Iluzja" wybitna to po prostu brak mi określeń na zachwyt, który wywołał Totentanz! Ta książka przekracza wszelkie granice, Autor wciąż zaskakuje i nie wiem jak On to robi, ale jest coraz lepszy, mimo że swój debiut zaczął przecież od wysokiego C. Totentanz rozłożył mnie na łopatki, przepalił zwoje mózgowe, w głowie mam totalny chaos i zatkało mnie od nadmiaru emocji. Książka, jak i poprzednie tomy, do cienkich nie należy i dobrze, bo czytając myślałam: O Mój Boże! To jest takie dobre! Niech to się nigdy nie kończy! Nieprzerwana akcja, spektakularna fabuła i mnogość zagadnień, które się na nią składają; niesamowici Psychole, którzy narodzili się w umyśle autora a zdawać by się mogło, że wyszli wprost z otchłani piekieł; że już nie wspomnę o pozostałych postaciach tak umyślnie wykreowanych, że zwyczajnie za niektórymi tęskniłam. Chłopiec, który nie myśli; tajemniczy Obserwator; Śmiercior niosący zgubę; Morderca o błękitnych oczach; Czy któryś z nich jest zaginionym bratem Zakrzewskiego? Ilość podejrzanych zgonów w tej powieści, dorównuje ilości trupów w sławnej "Grze o tron". Nie będę pisać wiele o samej fabule, bo gdy już zaczniecie czytać pochłonie Was wir wydarzeń. Mnie najbardziej podobał się wątek paczki przyjaciół uwikłanych w śmiertelnie niebezpieczną grę i niczym w serii filmów "Oszukać przeznaczenie", żadne z nich nie umknie przed okrutnym losem: " Na kogo wypadnie, na tego bęc! " I już tylko to wystarczyłoby mi do szczęścia a dostajemy o wiele, wiele więcej... Jaki trzeba mieć umysł, jaką wyobraźnię by stworzyć to wszystko, przenieść na papier i sprawić, że ożyje? Jak wymyślić tyle niezmiernie interesujących treści, które koniec końcem stworzą jednolity, spójny i logiczny obraz? Dla mnie to wyczyn niepojęty i niewyobrażalny. Tego autora znać powinien każdy szanujący się czytelnik kryminałów. Dla mnie to absolutny numer 1 ( i to nie tylko dlatego, że jeden z bohaterów nosi imię i nazwisko mojego męża 😉)

Powieść „Totentanz”, to trzecia część cyklu „Cienie przeszłości” – komisarz Marcin Zakrzewski. Dwie pierwsze części " Martwy sad" i " Iluzja" były bardzo dobrymi i mocnymi kryminałami, dlatego autor książki miał wysoko postawioną poprzeczkę. Na ostatnią książkę z tej serii czekałam z wielką niecierpliwością. Ostatnia część tego cyklu to ponad 600 stron, szybkiej akcji z dużą ilością wątków. Trzeba być bardzo skupionym, żeby niczego nie przeoczyć i nie stracić, choć rąbka wiadomości. Autor poszalał z wątkami, które na początku nie trzymają się kupy i do złudzenia przypominają trzy odmienne książki, w skrócie napisane w jednym tomie. Im dalej idziemy, posuwamy się do przodu i odnajdujemy wspólne wątki, które łączą się w całość. Zaczyna wszystko do siebie pasować i rozumiemy, po co tyle tajemniczości i dziwactwa. Moim zdaniem Autor troszkę poszalał, przegiął i zrobił zbyt wiele, bo wiedział, że będziemy tego od niego oczekiwać. Za dużo urozmaiceń w i przesadyzmu, a tak mało klimatu z poprzednich części i samego Zakrzewskiego, którego wcześniej poznałam. Brakowało mi tych emocji końcowych. Kto jest tym złym, od początku wiedziałam, niczym mnie autor nie zmylił i nie miałam nawet cienia wątpliwości. A w poprzednich częściach, co kawałem myślałam i zmieniałam winnego. Nie znaczy, że tej książki wysoko nie oceniam, bo bym skłamała. Książka jest dobra i, mimo że wiedziałam kto jest winny. Trzymała ciągle w napięciu i było tyle zagadek, że warto było ją czytać do końca, aby się wszystkiego dowiedzieć. Cała seria, a w szczególności tą książkę ,super by się sprawdziła w wersji filmowej. To, co wymyślił Pan Gorzka, myślę, że film najlepiej by to oddał. Moja wyobraźnia nie jest aż tak rozwinięta i temu czuję lekki niedosyt. Spędziłam wspaniałe chwile z tą trylogią i na pewno przeczytam każdą nową książkę tego autora i będę na każdą czekać z wielką niecierpliwością.

Żegnamy się z Cieniami Przeszłości „Martwy Sad”, „Iluzja” i „Totentanz” Mieczysława Gorzki. To seria najlepszych kryminałów, jakie czytałam. Pan Mieczysław napisał je doskonale. „Martwy Sad” i „Iluzja” przyprawiały mnie o dreszcz emocji, ale „Totentanz” powala na kolana. Komisarz Zakrzewski prowadzi kolejne śledztwo, pełne poszlak i tajemnic. Akcja dzieje się bardzo szybko. Książka makabryczna i pełna grozy, śledztwo pełne zagadek, niedomówień, tajemnic i sekretów z przeszłości. Tajemnica sprzed 30 lat ujrzy w końcu światło dzienne, odkrywałam jej mroczne części. Czytałam tę książkę z wypiekami na twarzy, intrygowała do samego końca. Nie mogłam się od niej uwolnić, byłam pod ogromnym wrażeniem tej historii. Zamykając oczy, widziałam bohaterów. Powieść pochłonęła mnie bez reszty, historia opisana w książce niespotykana i bardzo rzeczowa. Fabuła opisana z dużymi detalami, klimat niepowtarzalny. Książka szokuje i momentami przyprawia o gęsią skórkę. Serdeczne gratulacje dla Pana Gorzki, aby nadal pisał Pan takie porywające powieści. Czytając ją, miałam mieszane uczucia, byłam pełna obaw, a jednocześnie powieść mnie fascynowała i napawała strachem. Zakończenie zaskakujące i niebanalne. Polecam! Znakomicie napisany kryminał. Tytuł niesamowicie wprowadza nas w mroki tej lektury i odkrywa przed nami jej tajemnice. Ponura prawda, która dzieje się w naszych głowach i myślach. Tak naprawdę, nie da się uciec od przeszłości i jej ponurych sekretów.

Totentanz to już ostatni tom, który w sposób idealny wyjaśnia wszelkie niedopowiedzenia, a także pokazuje, że przeszłość zawsze powraca w najmniej oczekiwanym momencie. Marcin Zakrzewski przekona się na własnej skórze, że życie każdego może zmienić się w ciągu sekundy. Komisarz będzie musiał uporać się z niezwykle skomplikowaną sprawą, w której poszlaki co i rusz będą wskazywały na kogoś innego. Śledztwo będzie dotyczyło nie tylko narkotykowego gangu, ale także grupy nastolatków, którzy giną w tajemniczych okolicznościach. Nie każdy uwierzy w samobójstwa młodych, mimo iż dowody będą właściwie jednoznaczne. Jak wiele wspólnego z tym wszystkim będzie miał komisarz Zakrzewski? Dlaczego w jego życiu znów pojawią się wątpliwości? Ta książka jest niezwykle złożona, jednak napisana jest w taki sposób, że nie pogubicie się, wystarczy czytać uważnie, a dość szybko wytypujcie dalszy przebieg wydarzeń. To mi przeszkadzało niestety, bo po zakończeniu spodziewałam się większego BUM! Kolejnym minusem jest dla mnie słabe pociągnięcie wątku nastolatków, a ten tutaj podobał mi się najbardziej. Chciałabym, żeby większa uwaga skupiła się na nich. Jednak wiem co autor chciał osiągnąć, przypuszczam, że ta książka miała opierać się na wyjaśnieniu tajemnic z przeszłości, to akurat wyszło idelanie. Mimo drobnych uwag ta seria wciąż jest moją ulubioną, jeśli chodzi o polski kryminał. Poprzednie części dostały ode mnie maksymalną ocenę 😊

Gorzka to po prostu wirtuoz. Potrafi stworzyć świat, który na długie godziny przykuwa do siebie. Ostatnia część domyka całą trylogię, ale nim to robi prowadzi nas przez meandry naprawdę świetnego kryminału, momentami mrożącego krew w żyłach. Trup ściele się gęsto, a my wraz z niepokornym Komisarzem próbujemy złapać kilka wron za ogon. Wszystkie wątki są od siebie niezależne, by w miarę postępowania fabuły zaczynać się stopniowo spłatać. Kawał dobrego kryminału! Polecam całą trylogię (część pierwsza - „Martwy sad”)

Bardzo dobry kryminał,lekki w czytaniu,dynamiczna wielowątkowa akcja,Polecam wszystkim ,którzy oczekują czegoś więcej niż nudnych opisów z toczącego się śledztwa

SUPER KSIĄŻKA! trzecia część serii, napisana bardzo lekko, szybko się czyta mimo grubości ;-)

Absolutny fenomen! Genialna ! Cała trylogia powala na kolana.

ostatnia część trylogii Mirosława Gorzki polecam również