Toast za Gruzję (okładka  miękka)

Cóż, czekam na c. d. Lubię takie książki. Ciekawie przedstawiona Gruzja, ktorej nie znam a mnie fascynuje.

Kama i Anika na dobre związały swoje losy z Gruzją i wybrankami swojego serca. Dwie pozostałe przyjaciółki nadal mieszkają w Polsce. Kontakty kobiet z racji pandemii ograniczają się do sfery wirtualnej ale mają już w tej kwestii spore doświadczenie. Jak się okazuje spełniony sen o Gruzji może okazać się koszmarem. Szara i brutalna rzeczywistość otwiera oczy bohaterkom książki i zmusza je do zweryfikowania poglądów. Czy odnajdą się w nowej sytuacji i jak uporają się z tym co zgotował dla nich los? Tego nie zdradzę, bo być może są tu osoby, które jeszcze nie czytały gruzińskiej serii od Anny Pilip, i odkrycie pewnych faktów zepsułoby im radość z lektury poprzednich tomów. Gruzja jest fascynującym krajem, pod względem geograficznym, historycznym ale i społecznym. Ogromnie różni się od krajów europejskich. W swojej trylogii @ania_pilip świetnie ukazuje tę różnorodność i atmosferę Gruzji, w której łatwo się zakochać. Jednak trzeci tom tej opowieści pokazuje, że oprócz piękna i sielskości, ten kraj ma również swoje mroczne oblicze. Mentalność mieszkańców i przyzwolenie na pewne zachowania są normalne dla Gruzinów, jednak w europejskich realiach nie ma na nie przyzwolenia. "Toast za Gruzję " to troszkę cięższy kaliber niż poprzednie tomy. To w tej powieści przychodzi czas na rozliczenia z przeszłością i poradzenie sobie z traumami. Bohaterki książki muszą przewartościować swoje priorytety i zadać sobie pytanie, czy właśnie takiego życia chcą dla siebie i najbliższych. Teraz okazuje się kto jest naprawdę ważny w życiu. W trzeciej części gruzińskiej serii na pierwszy plan wysuwa się Kama, natomiast wątek Any choć drugoplanowy pozostaje bardzo emocjonalny. Jako czytelnik do ostaniej chwili oczekiwałam w napięciu zakończenia i ciekawa byłam jakie decyzje podejmią przyjaciółki. Czy wyjdą z tej historii silniejsze i jak doświadczenia wpłyną na ich losy? Z jednej strony szkoda mi trochę, że więcej nie spotkam bohaterek "Toastu za Gruzję" ale rozumiem też, że należy wiedzieć kiedy zakończy pewien etap. Dlatego teraz z wytęsknieniem i ciekawością czekam na kolejne powieści Anny Pilip,na coś nowego i świeżego.

Nie każdy wybór jest tym właściwym. Są jednak takie, które życie wywracają do góry nogami i niosą za sobą szereg niepokojących zdarzeń... W takim właśnie punkcie stanęła Ana. W gruzińskiej rzeczywistości pozna trudności, które odmienią ja na zawsze. * To już kolejna książka spod pióra Anny Pilip, która poświęca fabułę Gruzji i otwiera przed nami zarówno jej piękno, jak i ciemne strony, których nie brakuje nigdzie, a które na pierwszy rzut oka nigdy nie są widoczne. I właśnie w takim momencie zaczyna się "Toast za Gruzję", kiedy piękno widoków, miłości i szaleństwa, zaczynają przysłaniać problemy. Kobieta zaczyna rozumieć, że pod płaszczem wzniosłych słów i masy obietnic, kryje się jeszcze coś innego. Coś bardziej mrocznego, czemu będzie jej ciężko stawić czoła. U jej boku jest przyjaciółka, czasem jednak nic nie jest w stanie pomóc, kiedy w człowieku gaśnie już ostatnia iskra nadziei... To najbardziej emocjonalna książka autorki z serii gruzińskiej, tutaj jest natlok ciężkich zdarzeń, których się nie spodziewalam. Oczekiwałam obyczajówki, do której mnie przyzwyczaiła, do miłości, radości i piękna, które opisywała z największą czułością. Teraz widzę, że pisarka potrafi też opisać te ciężkie, przytłaczające zdarzenia, które nieraz wywoływały w moich oczach łzy. Zrzucona została prawdziwa bomba życiowych trudności, które posypały wszystko w drobny mak. Pozytywne zaskoczenie, które rozerwało moje serce oddane dla wszystkich postaci, dla grupki przyjaciół, których łączy niesamowita więź od samego początku ich przygód i do teraz - czuję do nich silnie przywiązana. Uważam, że warto poznać losy Any od samego początku, ponieważ wtedy dokładnie zrozumiecie, dlaczego w pewnym momencie życia stanęła przed takimi a nie innymi wyborami. Jestem oczarowana i pełna emocji po tej lekturze. Pragnę więcej.

Tym razem nad Gruzja zbierają się ciemne chmury. Burzliwe chwilę czekają dwie przyjaciółki Anę i Kamę. Ich życie pełne gruzińskiego wina i jedzenia niestety nie będzie przypominało sielanki o której marzyły, spokojne i beztroskie chwilę zostaną przepędzone przez niewyleczone a jedynie przykryte kocem spokoju traumy. Emocje które zduszone w końcu znajdą upust, sprawiając ból i cierpienie tym na których najbardziej powinno nam założyć. Gdy staniemy się potworami dla najbliższych... "Toast za Gruzję" To trzeci tom z serii, na który czekałam z niecierpliwością. Znowu chciałam wyruszyć w podróż w nieznane. Zasmakować niesamowitych potraw, popijać wino patrząc na wyjątkowy krajobraz i poczuć te emocje, których nigdzie indziej nie znalazłam. Jednak ta książka różni się od pozostałych. Tutaj szczęśliwe chwilę są ulotne niczym motyle, zastępują je trudne momenty, których nie sposób uniknąć w prawdziwym życiu. Ta książka jest pełna emocji tych dobrych jak przyjaźń, miłość, oddanie i przebaczenie, jak i tych mniej przyjemnych. Nie raz zastanawiałam się co jeszcze czeka naszych bohaterów, jakim los zgotowała im autorka, ile przeciwności losu jeszcze ich czeka. Niemniej po każdej burzy wychodzi słońce. Tak samo było u Any i Kamy i one znalazły w końcu szczęście i spokój. Ta książka okazała się dużo trudniejsza, dużo bardziej wymagająca. Czułam się momentami przytłoczona tymi wszystkimi nieszczęściami jakie niesie za sobą wojna, pandemia i traumy bohaterów. Nawet jedyne w swoim rodzaju supry i gruzińska kuchnia nie do końca potrafiła mi to wynagrodzić. Niemniej warto było czekać na szczęśliwe zakończenie! Cieszę się że mogłam też poznać bliżej historię Kamy, a tutaj oj działo się, działo! Jeśli macie ochotę poznać Gruzję, koniecznie musicie poznać tą serię! ❤

Każdy tom tej serii jest nieco inny od pozostałych. Trzecia i ostatnia część to historia bardziej o przyjaźni niż o miłości, porusza wiele trudnych tematów. Kama układa sobie życie w gruzińskiej wsi, gdzie odnalazła swoje miejsce. Jest też w związku z Dato, Gruzinem z krwi i kości, co niekoniecznie jest zaletą. Ana tymczasem próbuje odnaleźć się w małżeństwie z Gio, który ostatnio jest odmieniony, źle traktuje żonę, jest zazdrosny o Timara, o którym zresztą od dłuższego czasu słuch zaginął. Główną narratorką w tym tomie jest Kama, która ma swoje własne problemy, ale też próbuje pomóc Anie. Tu wchodzą w grę naprawdę poważne tematy takie jak przemoc – fizyczna i psychiczna – czy ogólna toksyczność relacji i PTSD. Muszę przyznać, że tematy te nie zostały potraktowane po macoszemu, widać, że autorka ma o nich pojęcie i/lub konsultowała to ze specjalistami. Pada sporo zdań, które mogłyby być użyte podczas terapii, ale nie jest to w żaden sposób nachalne czy „nie na miejscu”. Myślę nawet, że historia Any może pomóc komuś otworzyć oczy i zawalczyć o swoje zdrowie i lepsze życie. Ciężko się czyta o tym, jak zagubiona, bezwolna i pozbawiona nadziei jest kobieta, która znamy z wcześniejszych tomów. W historii znajdzie się też parę nieco naciąganych zbiegów okoliczności, ale jestem skłonna to wybaczyć ;) Opisy Gruzji, jej krajobrazów, zwyczajów i kuchni – to jak zwykle na plus, bardzo obrazowe i pobudzające wyobraźnię! Zakończenie jest w pewnym sensie otwarte, ale myślę, że najlepiej będzie dla postaci, jeśli zostawimy je w tym miejscu, gdzie wylądowały, poradzą sobie ;) Bardzo Wam polecam całą serię – 2. i 3. tom zwłaszcza!

Tym razem ponownie przenosimy się do Gruzji by poznać trzecią część perypetii dobrze już nam znanych bohaterów. . W trzecim tomie o dziwo główną narrację przejmuje Kama, przyjaciółka Any, którą dobrze znaliśmy jako narratorkę poprzednich tomów. Czy ten zabieg był trafiony? I tak i nie, bo fajnie w końcu zobaczyć życie Any innymi oczami, ale z drugiej strony Kama cały czas na nią narzeka i buduje nam skutecznie obraz przyjaciółki jako niezdecydowanej, rozmemłanej, nie wiedzącej czego chce. Dlatego w tym tomie i mnie zaczęła drażnić Ana, która na nic nie umiała się zdecydować i brnęła w bagno nie bacząc na cokolwiek. . Powiem Wam, że ten tom już mnie tak nie urzekł niestety jak te poprzednie, trochę mi się dłużyło te czytanie i nie czułam tej chemii. Trochę już też mniej było poznawania tej Gruzji, już jakby dużo rzeczy wydawało się przegadane. Dużą część też zabiera życie Kamy na raczyńskiej wsi i jej tam egzystencja, rozterki miłosne. I tu faktycznie dowiadujemy się o kilku potrawach i zwyczajach Gruzinów, ale bez zagłębiania się, po prostu są wspomniane. . To co mnie też męczyło to temat Covida. Wiem, że autorka umieszcza fabułę w czasie rzeczywistym, jednak już jestem zmęczona po prostu tym tematem i nie za bardzo chcę o tym czytać jeszcze w książkach. . Ale ogólnie rzecz biorąc książka jest bardzo przyjemna i jeżeli komuś nie przeszkadzają te niuanse co mnie to na pewno będzie się dobrze bawił. Także ja mimo wszystko polecam, bo nadal jest to coś nowego na rynku wydawniczym, nie często spotyka się przecież fabułę osadzoną w Gruzji. Także ja czekam na coś nowego od autorki, nowych bohaterów, nowe przygody.

Pierwszą rzeczą, do której muszę Wam się przyznać jest fakt, iż zupełnie przegapiłam informację, że jest to trzeci tom serii. Nie mam pojęcia, jak do tego doszło, ale kompletnie to przeoczyłam i dopiero w trakcie lektury narracja wydała mi się obca i doszłam do tego, że nie jest to pojedyncza historia. W każdym razie absolutnie nie odebrało mi to przyjemności z lektury i uważam, że śmiało można przeczytać ją jako osobną pozycję – choć jeśli macie możliwość, sięgnijcie po całą serię, bo naprawdę ciekawe wątki mogą Was ominąć. Druga rzecz, która mnie zaskoczyła to połączenie z jednej strony pięknej i na pewno klimatycznej Gruzji z życiowymi dramatami bohaterów- większymi lub mniejszymi. Nie jest to lekka lektura – jest w niej wiele skrajnych emocji, chociażby zestawienie ciemnej strony miłości z przyjaźnią, która może przenosić góry. Z trudnych tematów mamy tu również dwa, które zmieniły życie każdego z nas – z jednej strony pandemia, która na samym początku sparaliżowała świat, z drugiej – widmo rozgrywającej się wojny. Czytając, towarzyszyła mi myśl, że to bardzo aktualna historia… Bardzo Wam polecam „Toast za Gruzję”. Nie jest to historia lekka, za sprawą poruszanych w niej tematów, jednak mimo tej ciężkości życia, którą dźwigają bohaterowie – daje nadzieję. Daje nadzieję na to, że z każdej sytuacji zawsze jest wyjście. Na to, że zawsze czeka na nas coś dobrego, nawet mimo kłód nieustannie rzucanych pod nogi. Sięgnijcie po tę pozycję, a jeśli możecie – po całą serię. Mam nadzieję, że będę miała okazję poznać dalsze losy bohaterów.

Gruzja - przepiękny kraj odurzający wszystkie zmysły. Oczywistym więc było, że zabrałam się za lekturę oczekując pozycji lekkiej i przyjemnej, która ukoi mnie po ostatnich dramatycznych wydarzeniach, mających miejsce tak blisko polskiej granicy. Ależ się zdziwiłam! Ku mojemu zaskoczeniu, „Toast za Gruzję” okazał się pozycją tak bardzo różniącą od poprzednich książek z cyklu o młodej Polce po przejściach, która wybrała Gruzję na nową ojczyznę. To powieść dojrzalsza, poważniejsza, rzekłabym nawet - wstrząsająca. To nadal Gruzja, którą tak ukochali sobie Polacy, pełna wybornego wina, wspaniałej kuchni, niepowtarzalnych krajobrazów, jednak jest to równocześnie Gruzja pełna traum, niezagojonych blizn. Także życie główniej bohaterki, Any, do tej pory tak szczęśliwe i spełnione, zaczyna chwiać się w posadach.  Lektura jak zwykle okazała się więcej niż zajmująca. Bardzo lubię tę serię, bardzo. Była dla mnie wytchnieniem. Tym razem jednak przygotować się musicie na historię trudną. Dzieje Gruzji należą do jednych z najboleśniejszych w historii świata, najbardziej dramatycznych. To one w dużej mierze ukształtowały mieszkańców tego niezwykłego regionu. Jestem autorce niezmiernie wdzięczna, że nie pominęła ich na rzecz stworzenia lekkiej, wakacyjnej historyjki. "Toast za Gruzję" to zręcznie napisana emocjonalna i niebanalna powieść obyczajowa, która mimo swojej niełatwej fabuły, urzeka klimatem Gruzji, niesamowitą serdecznością jej mieszkańców i tym niepowtarzalnym zapachem kolendry. Polecam z całego serca.

Kto był w Gruzji? Ja na razie mogłam ją oglądać oczami bohaterów powieści "Toast za Gruzję" dzięki nim zobaczyłam ośnieżone szczyty Kaukazu, zielone łąki, pastwiska, ciekawe krajobrazy, rozpływałam się nad smakami gruzińskiej kuchni i wina, spokojem i brakiem pośpiechu, zazdrościłam wieczornych spotkań i supry. Jednak nie było tylko tak kolorowo, ponieważ kobiety, które postanowiły przenieść się z Polski i związać z tym pięknym krajem nie miały tam łatwo. Spotkały na swojej drodze różnych ludzi, dużo dobrych i pomocnych, jednak na swoje nieszczęście związały się mężczyznami, którzy nie zasługiwali na ich miłość, którzy wykorzystali ich dobre serca i otwartość, który je bardzo skrzywdzili. Obie kobiety musiały poradzić sobie z przeciwnościami losu i zacząć wiele spraw od nowa, przebudować swoje życie. Na szczęście nie były w tym osamotnione, ponieważ mają wokół siebie grono oddanych przyjaciółek, które otoczyły je troską, opieką i pomogły stanąć na nogi i uporządkować swoje życie. "Toast za Gruzję" to świetna książka o wielkiej mocy przyjaźni, o Gruzji, o niełatwej historii tego kraju, o jego ogromnych walorach podróżniczych, trochę o miłości, a także o uważności na siebie i swoje potrzeby. Niestety nie czytałam poprzednich części tej serii, ale zupełnie nie przeszkadzało mi to w odbiorze tej książki. Zapewne za chwilę je nadrobię, bo Gruzją zachwycam się od dawna i marzy mi się wyjazd do tego pięknego kraju.

Ana razem z Kamą przeniosły się do Gruzji. Każda z nich znalazła swoje miejsce na ziemi, ale czy na pewno? Ten tom zdecydowanie zdominowała Kama. Konkretna przyjaciółka stara się być opoką dla dziewczynek i Any. Giorgi wraca odmieniony, a o Timarze nadal nic nie wiadomo. Anika miota się i nie potrafi skupić się na pracy ani na opiece nad dziewczynkami. Podporą jest dla niej Kama, jednak i w jej wspólnym życiu z Dato pojawiają się problemy. Czy pomagając Anie pomoże także sobie? "Toast za Gruzję" jest chyba najbardziej poważną częścią. Poruszane są w niej tematy, takie jak przemoc, nieprzepracowane traumy, czy zdrada. Jednak jest w niej również miejsce na miłość i przyjaźń. Czy polecam wam książki Anny Pilip? Oczywiście! Nieważne czy macie duszę podróżnika, czy jesteście zadeklarowanymi domatorami to barwne opisy przeniosą was w malownicze zakątki Gruzji.