The Darkest Moon (okładka miękka)

Od wydarzeń w pierwszej części minęło dwa tygodnie, Karina i Kael są ciagle pokłóceni, a sprzeczka urosła do wysokiej rangi. Ich związek się zakończył - i tutaj mam duży problem, bo nie wydaje mi się, żeby w pierwszym tomie byli razem jako para (poprawcie mnie jeśli się mylę). Trochę dziwne. Ale zmierzałam do tego, że jeśli czytać to po kolei, bo chociaż nie dzieje się tu nic wybitnego, to lepiej poznać wcześniejsze losy bohaterów.

To dzisiaj kilka słów o drugim tomie serii #stars I ma początku mam takie bezpośrednie słowa do autorki Anny Todd - jak tak można?!?! Tak skończyć książkę, jak nie ma kolejnego tomu? Chyba nas nienawidzisz! I te słowa mogą Wam pokazać, że tak - wciągnęłam się w fabułę. W tej książce jeszcze bardziej widziałam w Karinie podobne cechy do mnie. Chociaż to trochę przykre. I prawdę mówiąc jeszcze bardziej polubiłam Kaela. Dla mnie ta część jest o samotności. O tym, że co by się nie działo tak naprawdę jesteśmy sami.

"The Darkest Moon" Anny Todd to druga część cyklu Stars. Pierwsza część "The Brightest Stars. Pożar zmysłów" wprowadza nas w świat bohaterów, a druga część jest jej kontynuacją. Karina i Kael rozstali sie. Dziewczyna nie mogła mu wybaczyć tego, że pomógł jej bratu wstąpić do armii. Karina ma uraz do wojska z powodu jej ojca, który był żołnierzem. Ich relacje nie są najlepsze. Kael stara się być blisko Kariny. Przyjaźni się z jej bratem, dlatego nie są w stanie uniknąć przypadkowych spotkań. Ciężko mi ocenić tę książkę. Z jednej strony czyta się lekko i całkiem przyjemnie, z drugiej strony miałam wrażenie, że nic się w tej historii nie dzieje. Żadnych wybuchowych emocji. Karina i Kael postanawiają, że zostaną przyjaciółmi, za chwilę się kłócą, po czym znowu obiecują sobie przyjaźń i tak w kółko. Dopiero jak przeczytałam zakończenie to pomyślałam, że teraz właśnie akcja mogłaby się rozkręcić. Myślę, że ta książka mogłaby przypaść do gustu nastolatkom, dorosłym nie koniecznie.

“Znam życie, widziałem śmierć, ale przede wszystkim przekonałem się, że nie możemy kontrolować tego, co się wokół nas dzieje” Byłam bardzo ciekawa dalszych losów Kariny i Kaela, niestety nie dostałam tu tego, czego oczekiwałam. Fabuła “The darkest moon” nie była zła, po prostu była nudna. Brakowało emocji i jakiegoś momentu kulminacyjnego. Przez całą książkę czekałam na jakieś bum. Mam wrażenie, że tylko końcówka wniosła cokolwiek do fabuły. Nadal jestem zdania, że ta seria jest lepsza niż After ale widzę już, że autorka znów dąży do tego samego schematu, w którym bohaterowie będą się przyciągać i odpychać przez x tomów. Ale to nie tak, że nie było tutaj plusów. Pierwszym z nich jest to, że autorka znów porusza to, jakie problemy mają żołnierze wracający z misji. Kolejnym plusem jest to, że ta historia ma to coś dzięki czemu chce się dowiedzieć co będzie dalej. Na pewno będę wypatrywać kolejnej części. Bardzo podobał mi się lekki styl pisania autorki, dzięki temu “The darkest moon” czytało mi się bardzo szybko. No i ostatni atut tej książki to okładka. Jest cudowna.

"- Samotność jest trudna, Austinie. Może cię pożreć żywcem. To wrażenie, że zawsze jesteś sam. Bez przyjaciół, bez rodziny (...)." Mimo, że pierwsza część była taka sobie, postanowiłam, dać tej serii szansę i przeczytać "The darkest moon". Karina i Kael rozstali się, oboje próbują odnaleźć się w nowej sytuacji, tym bardziej trudnej, że cały czas na siebie wpadają, i w sumie to tyle jeśli chodzi o fabułę, jeżeli nie chcę za bardzo spoilerować. Muszę przyznać, że ta część podobała mi się bardziej, nie mówię, że jest jakoś fenomenalnie, ale jest lepiej. Może to zasługa tego, że tym razem akcja bardziej skupia się na bohaterach i wątkach drugoplanowych, dzięki czemu jest ona trochę bardziej dynamiczna, a sama końcówka sugeruje, że w trzecim tomie może być naprawdę ciekawie. Wciąż irytuje mnie niedojrzałość i infatylność Kariny, tylko z drugiej strony myślę, że może to jest celowe, bo w końcu to młoda dziewczyna, ma tylko 21 lat. Możliwe też, że odbieram ją w ten sposób również przez Kaela, który mimo, że jest jej równolatkiem, jest nad wiek dojrzały i odpowiedzialny. Jednak to co mi najbardziej przeszkadza w tej serii, to te wewnętrzne monologi bohaterów, opisy ich uczuć i przeżyć, które powinny wynikać z ich zachowań lub z interakcji miedzy nimi, a tymczasem autorka wykłada nam wszystko jak dziecku. Generalnie, uważam, że seria #STARS bardziej przypadnie do gustu młodszym czytelnikom, a jezeli chodzi o mnie to takie 5/10

Drugi tom serii STARS, który według mnie jest totalną klapą. Dzięki tej serii wiem, że nie sięgnę po nic więcej tej autorki, bo serii After to ona już nie przebije, a każda kolejna książka jest po prostu przereklamowana. Czytając odniosłam wrażenie, że fabuła bardzo przypomina After, że autorka pisała tę powieść w taki sam sposób jak ją. Nie ma tutaj nic co by mnie zaskoczyło. Nie ma tutaj nic, co sprawiłoby, że ta książka jest inna od reszty. Mam wrażenie, że czytam kopię"After".. Jedyny plus to taki, że autorka ma lekki styl pisania, przez co książkę czyta się płynnie. Czy sięgnę po inne książki autorki? Szczerze wątpię. After wystarcza mi zdecydowanie.

Zajmująca lektura i dużo ciekawsza i bardziej rozbudowana od części pierwszej https://www.instagram.com/p/CKTVmxRMQNh/

Odkąd Karina rozstała się z Kaelem minęło już trochę czasu. Mimo tego, dziewczyna nie może zapomnieć o mężczyźnie, który najpierw poruszył jej serce, a potem oszukał ją, pomagając jej jedynemu bratu dostać się do wojska. Przecież doskonale wiedział, że jest to ostatnia rzecz, jakiej by chciała… Los sprawia, że Karina i Kael wciąż wpadają na siebie znacznie częściej, niż by sobie tego życzyli. Przypadkowe spotkania burzą kruchy spokój, który udało im się stworzyć. Wkrótce dziewczyna postanawia, że skoro nie może ostatecznie pozbyć się Kaela ze swojego życia, spróbuje pozostać z nim w przyjaznych stosunkach. Czy jednak jest to możliwe, gdy oboje żywią do siebie uczucia znacznie głębsze od przyjaźni? Dobrze pamiętam, gdy zaczytywałam się w tej historii Anny Todd, która przyniosła jej największą popularność – w ,,Afterze". Byłam wtedy w na przełomie podstawówki i gimnazjum, gdy pochłaniałam w zawrotnym tempie internetową wersję fanfiction, jeszcze zanim zostało wydane w formie książki. Pomimo tego, że Internet gotuje się od krytycznych komentarzy na temat tej serii, ja wspominam ją z sentymentem i nie mogę myśleć o niej inaczej niż w pozytywnych kategoriach. To właśnie stało się powodem, dla którego zdecydowałam się sięgnąć po nową książkę Anny Todd wydawaną w Polsce – liczyłam na to, że obudzi we mnie te pozytywne odczucia sprzed lat, przedstawiając zupełnie nową dla mnie historię. Czy tak się stało? Pierwszym elementem, na który chcę zwrócić uwagę w analizie tego, co poszło w tej książce nie tak, będzie akcja. A raczej jej brak. Nie chodzi nawet o to, że tempo powieści jest niespieszne, tylko o to, że wydarzenia pojawiające się w niej można zliczyć na palcach jednej ręki. Gdybym postarała się stworzyć przykładnie szkolny plan ramowy zdarzeń, składałby się on z zaledwie 5 punktów, wypisanych i tak z dużym wysiłkiem. ,,The Darkest Moon" nie jest wcale długą książką – liczy 320 stron – jednak to, jak niewiele się w niej dzieje, jest prawdziwym ewenementem. Czym więc zapełnione są strony powieści, jeśli nie jest to porywająca akcja? Rozważaniami, przemyśleniami, wspomnieniami. I potem od nowa: wspomnieniami, przemyśleniami, rozważaniami. Oczywistym jest fakt, że narracja pierwszoosobowa w książce daje czytelnikowi możliwość wglądu w głowy bohaterów, jednak zachowany musi zostać balans między faktyczną akcją, która nadaje tempa historii, a rozwlekłymi wywodami natury sercowej, prezentowanymi z perspektywy obu postaci. Autorka widocznie zapomniała, że nie czytamy traktatu o utraconej miłości, lecz powieść, którą należy w jakiś sposób napędzać. Nie od samego początku było jednak tak źle. ,,The Darkest Moon" to jedna z tych książek, które bronią się jeszcze jakoś, dopóki czyta się je bez większego zagłębiania się. Dopiero w momencie, gdy zaczniecie się zastanawiać nad sensem tego, co macie przed oczami, zaczną się schody. W trakcie czytania książki kilkukrotnie wpadałam w lekki stan odrętwienia, w którym nie skupiałam się za mocno na tym, co widzę na kartce. Wtedy było całkiem dobrze – może nie przeżywałam żadnych wzniosłych chwil, jednak nie denerwowałam się też tak, jak to było już później, gdy zaczynałam mocniej analizować to, co czytam. Odkryłam bowiem, że pod pozorami ładu znajdują się nieprzeciętne zasoby braku logiki i drażniące elementy, ukryte w zachowaniu bohaterów. Temat bohaterów warto pociągnąć, bo mamy z nimi do czynienia bezustannie, nawet w większym stopniu, niż byśmy sobie tego życzyli, patrząc na niepowstrzymaną falę ich rozmyślań, z jaką musimy się mierzyć. O ile na samym początku wydawało mi się, że Karina i Kael będą postaciami, które łatwo będzie mi polubić, dosyć szybko musiałam sobie ten pomysł wybić z głowy. Fakt, że zarówno Karina, jak i Kael, są niesamowicie dumni i przekonani o swojej nieomylności, a na dodatek obdarzeni wysokim poziomem arogancji, sprawia, że dosyć ciężko jest czytać ich przeplatające się ze sobą perspektywy, w których nie stronią od wzajemnych oskarżeń. W pewnym momencie czułam się, jakbym była mediatorem w sprawie dwóch gimnazjalistów, którzy nie mogą dojść do porozumienia, nie przejawiając ponadto nawet ułamka chęci wysłuchania drugiej strony. Dodatkowy problem miałam z naszą główną bohaterką, Kariną, którą otaczała wielce irytująca aura pod tytułem Nie-Jestem-Jak-Inne-Dziewczyny. Zapewne wszyscy spotkaliście się z tą sytuacją, gdy powody zapierającej dech w piersi znakomitości bohaterki, o której wszyscy mówią, nie przejawiają się absolutnie w żaden sposób. Jak na zupełnie przeciętną dwudziestoletnią dziewczynę, która pracuje jako masażystka, a po godzinach pochłania chrupki serowe w zadziwiających ilościach, Karina ma nieco wygórowane mniemanie o samej sobie. A już na pewno przesadzone są opinie osób wypowiadających się o niej. Ja sama – zarówno w Karinie, jak i w Kaelu – nie dostrzegłam żadnej wyjątkowości. Ciąg dalszy: /booksofsouls.blogspot.com/

Kontynuacja książki, która jak doskonale wiecie, nie przypadłam mi do gustu. Ale ciekawość zwyciężyła, czy autorka tym razem w kolejnym tomie przygód dwójki młodych ludzi Kariny i Kaela zaskoczy czymś nowym ? Czy w końcu zacznie się coś naprawdę dziać ? Już spieszę Wam z odpowiedzą. ….. …. .. . Nie, nic się nie zaczęło dziać, książka jest na takim samym poziomie, jak jej poprzedniczka, nudna, ciągnie się niemiłosiernie, a sceny są nijakie. Zero zaskoczeń, zero zaskakujących zwrotów akcji. Miłość była i odfrunęła, teraz jest przyjaźń, jak długo ? Chce mi się rzucać mięsem, jak można spieprzyć tak książkę. Przepraszam za słowa, ale autorka się tu pogubiła i pisała to na jakimś wiekiem kacu. Po co to w ogóle wydawać ? After okazało się „fenomenem” więc zapchaj dziurę ? Znów kręcimy się w kółko, akcji zero, uczuć zero i emocji tez zero. Jedno wielkie zero. Przepraszam, ale ja nic więcej nie potrafię na temat tej książki napisać. Może ona do mnie nie przemówiła, nie wiem. Może mam jakiś uraz po części pierwszej i jestem tak do niej nastawiona, ale dla mnie była katorgą, brnęłam aby doczytać i móc ją w końcu odłożyć daleko i o niej zapomnieć. Nie nakreślam fabuły, bo nie ma czego. Nie polecam ani pierwszej, ani drugiej części i zdecydowanie nie sięgnę po książki tej autorki never.