Testamenty (okładka  twarda, 02.2020)

Druga część nie wywołuje już takich emocji. Jest trochę jak bajka o Czerwonym Kapturku, jest straszno ale wiadomo ,że dobrze się skończy . Przy czytaniu pierwszej ogarniał mnie strach ,ze to wszystko nie jest nieprawdopodobne-może się wydarzyć,druga to raczaj rozwiązywanie łamigłówki.Ale trzeba przeczytac

Ulubiona autorka - jak zwykle kwiecistą w stylu i słownictwie, sztukmistrz słowa. A temat książki już nie musi być przedstawiany

Super kontynuacja Opowieści podręcznej - spojrzenie z drugiej strony na to co dzieje się w tym dziwnym państwie

Bardzo mi się podobała, nawet bardziej niż pierwsza część. Cała intryga ciotki...wow

Świetna książka , kontynuacja opowieść podręcznej , którą trzeba przeczytać .

Jak zawsze autorka nie zawiodła. Polecam

Margaret Atwood po ponad trzydziestu latach wraca do świata ze swojej najsłynniejszej powieści „Opowieść Podręcznej”. I to w jakim stylu! Za „Testamenty” pisarka zdobyła Nagrodę Bookera. Opublikowane we wrześniu 2019 roku Testamenty sprzedały się w ciągu pierwszego tygodnia w ilości 100 tysięcy egzemplarzy i w ten sposób stały się najlepiej sprzedającą się książką w Wielkiej Brytanii w ostatnich latach. Nie dziwi więc fakt, że najnowsza powieść Margaret Atwood okazała się jedną z najbardziej wyczekiwanych powieści ubiegłego roku. Czy warto było na nią czekać aż trzydzieści lat? Od wydarzeń przedstawionych w „Opowieści Podręcznej” minęło piętnaście lat. Sytuacja Republiki jest dramatyczna. Brakuje jedzenia, na świat przychodzą zdeformowane, słabe dzieci, umierają też Podręczne, czyli niewolnice, których zadaniem jest rodzić. W tym kraju przemocy żyją obok siebie Ciotka Lidia, surowa i okrutna funkcjonariuszka Gilleadu oraz młodziutka Agnes, przygotowywana do roli Podręcznej. Ich losy obserwuje z jak dotąd bezpiecznego dystansu Daisy, nastolatka mieszkająca w Kanadzie. Opowieść Podręcznej czytałam około trzy lata temu. To dla mnie książka wyjątkowa, do której z całą pewnością jeszcze nie jeden raz wrócę. Historia wciąga czytelnika do swojego świata i nic już nie jest ważne, istnieje tylko ta opowieść, która skłania do myślenia i wzbudza cały wachlarz emocji. Obawiałam się sięgnąć po Testamenty, wciąż żywo pamiętając wszystkie uczucia, które towarzyszyły mi podczas czytania Opowieści Podręcznej. Obawiałam się, a jednocześnie ogromnie chciałam się dowiedzieć, co tym razem przyszykowała dla nas kanadyjska pisarka. Opowieść Podręcznej można było traktować jako ostrzeżenie przed fanatyzmem religijnym i autokratycznym patriarchatem. Sądzę, że Testamenty zostały napisane w innym celu, choć znów zostajemy przeniesieni do Gileadu. Nasz świat w tym czasie uległ zmianie, podobnie, jak świat stworzony przez Atwood. Żyjemy w dobie braku przyzwolenia na pewne niestosowne zachowania. Mówi się o nich głośno. Działa się, aby świat stał się bezpieczniejszy dla dzieci i kobiet. Uważam, że Testamenty są bardziej oparte na działaniu, a nawet walce, przez co stają się przepełnione nadzieją na lepsze jutro. Śledzimy trzy postaci, które są gotowe poświęcić wszystko, aby obalić system i zniszczyć panujący ustrój. Dwie z nich to nastolatki. Jednocześnie odniosłam wrażenie, że najnowsza książka Kanadyjki spaja ze sobą Opowieść Podręcznej książkę i serial, który powstał na jej podstawie. Upadł terrorystyczny i teokratyczny reżim w Gileadzie (Opowieść Podręcznej właśnie w taki sposób się kończy). Testamenty pokazują nam w jaki sposób do tego upadku doszło. Całą historię poznajemy naprzemiennie z trzech perspektyw. Prowadzą nas: Ciotka Lidia, która jest wysoko postawiona funkcjonariuszką Gileadu, a przy okazji jest w posiadaniu najpilniej skrywanych tajemnic rządzących; Agnes, dziewczyna wkraczająca w dorosłe życie, pochodząca z uprzywilejowanej rodziny, ale ma za zadanie podporządkowanie się roli kobiety bez żadnych praw; Daisy, nastolatka mieszkająca w graniczącej z Gileadem Kanadzie, wywieziona z niego gdy była dzieckiem. Nie tylko wnikliwy czytelnik zauważy, że Atwood między wierszami przemyca swój stosunek do ksenofobii, kryzysu uchodźczego oraz (a może przede wszystkim) swój stosunek do obecnie panującego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Sednem całej historii jest zagrożenie faszyzmem, całkowity brak empatii i solidarności. Mężczyźni w obu tych książkach przestawieni zostali jako źli, bardzo słabi, jeszcze bardziej zdemoralizowani i zepsuci. Nie jest to łatwa i przyjemna opowieść, choć czyta się ją bez przeszkód. Zdecydowanie obie części są pozycjami, które na stałe zapadają w pamięć czytelnika. Mimo nagrody, nie sądzę żeby Testamenty podzieliły los wcześniejszej części. Jednak jako rozwiniecie opowieści o Gileadzie, wydaje się wystarczająco satysfakcjonująca. Jeśli podejdziecie do tej książki, jak do jej poprzedniczki to możecie narazić się na spore rozczarowanie. Testamenty to tak naprawdę świetny i inteligentny thriller z bardzo rozwiniętą warstwą społeczną. A poza tym jest to książka bardzo feministyczna, w której zniewolone, traktowane jak przedmioty, kobiety starają się obalić panujący chory ustrój. Nic tylko czytać, ale po kolei. Zdecydowanie polecam.

Bardzo czekałam na tę książkę. “Opowieści podręcznej”, które przeczytałam kilka lat temu, zrobiły na mnie ogromne wrażenie, z dużym zainteresowaniem obejrzałam również ich serialową adaptację. Historia miała zamkniętą formę a sama autorka wręcz zarzekała się, że nie planuje już pisać o Gileadzie, jednak po ponad 30 latach, zainspirowana niepokojącymi wydarzeniami we współczesnym świecie, zmieniła zdanie. Informacja o tym, że kontynuacja tej kultowej historii zdobyła Man Booker Prize jeszcze bardziej podsyciła moje oczekiwania. I - jak to z oczekiwaniami bywa, gdy urosną zbyt duże- te moje nie zostały zaspokojone. Nie było efektu “wow”, jak przy poprzedniej części. Zapewne mogło mieć na to wpływ przesycenie tematem bo książce i wielu odcinkach serialu. Siłą rzeczy nie było już tego powiewu świeżości, który przyniosły “Opowieści”. Ale zabrakło czegoś jeszcze. Fabuła “Testamentów” jest według mnie mocno naciągana, momentami jak dla mnie zbyt oczywista przy czym jednocześnie brakuje informacji typu “jak?”, “skąd?”, “jak to się mogło udać w tak totalitarnym i inwigilującym systemie?”. Najbardziej rozczarowało mnie jednak to, że niewiele wnosi w stosunku do pierwszej części. Oczywiście zyskujemy sporo dodatkowych informacji na temat funkcjonowania Gileadu i życia jego mieszkańców, ale tak naprawdę nic byśmy nie stracili pozostając przy informacjach z pierwszej części. Z kolei komuś, kto chciałyby sięgnąć po “Testamenty” jako po indywidualną pozycję, bez znajomości “Opowieści”, prawdopodobnie zabraknie kontekstu wielu wydarzeń. Bardzo słabe jest też według mnie zakończenie - proste, ckliwe, takie, jakie można by było samemu sobie dopowiedzieć, a nie jakiego można by się spodziewać po wybitnej autorce. Nie można jednak stwierdzić, że to zła książka, wręcz przeciwnie - patrząc obiektywnie, właściwie jest lepiej napisana niż “Opowieści”, bardziej współczesnym i bardziej przystępnym językiem, ciekawym zabiegiem jest też zmiana formy narracji. Trzy kobiety, trzy zupełnie odmienne perspektywy z których obserwujemy dwa światy - Gilead i Kanadę, dają nam pełniejszy obraz stworzonego przez Atwood świata i zapewniają większą dynamikę. Czyta się szybko, dużo się dzieje, akcja wartko płynie. Dla mnie jednak ta większa ilość akcji kosztem mniejszej ilości refleksji była głównym powodem rozczarowania. Brakuje tu atutów pierwszej części - świetnie zbudowanych postaci, psychologicznej głębi, bogactwa przeżyć wewnętrznych, które nie mogły zostać ujawnione na zewnątrz, w aspirującym do idealnego, opresyjnym społeczeństwie. Dużym plusem jest jednak rozwinięcie historii Ciotki Lidii, która jest zdecydowanie najciekawszą postacią Mimo wszystko gorąco polecam, warto zapoznać się z tą historią, jak najlepiej ją poznać i wyciągnąć własne wnioski, bo jak zauważa autorka, “Zaczęliśmy zbliżać się do Gileadu, zamiast się od niego oddalać” i niestety, w naszym kraju również jest to mocno widoczne.

Skrupulatnie tworzone wytyczne, normy i nakazy totalitarnego państwa nie są wstanie utrzymać walących się murów reżimu. Gilead gnije od środka. Prócz skomplikowanych relacji z sąsiednimi państwami, głodu, ucieczki kobiet i coraz częstszymi przypadkami urodzeń zdeformowanych dzieci, Republika musi zmierzyć się z działalnością Mayday – antagonistów Gileadu działających w podziemiu. Ciotka Lidia – założycielka i niekwestionowany autorytet nie tylko wśród Ciotek, ale także Komendantów i całej gileadzkiej społeczności, młodziutka Agnes, która niebawem ma zostać wydana za mąż za jednego z Komendantów oraz zbuntowana nastolatka Daisy żyjąca w Kanadzie, Gilead znająca jedynie z serwisów informacyjnych. Te trzy kobiety snują własne historie, opisują dramaty, targające nimi wątpliwości. I marzenia. Jeszcze nie wiedzą, że odegrają kluczową rolę w historii Gileadu... "Testamenty" są kontynuacją powieści "Opowieść podręcznej" wydanej w 1985 roku antyutopijnej powieści, w której kobieta jest "podmiotem odpowiedzialnym za wydawanie na świat potomstwa"... Powieść ma mocno feministyczny i przerażający wydźwięk. Kobieta jako inkubator, kobieta jako istota, która według wytycznych dyktatury Myśli Synów Jakuba nie ma prawa głosu i możliwości podejmowania decyzji. "Do aresztowania wystarczył dyplom z prawa i macica: zabójcza kombinacja". W "Testamentach" czytelnik otrzymuje narracyjny warkocz – trzy odrębne historie, trzy bohaterki i trzy odmienne punkty widzenia sukcesywnie splatają się w jedność, tworząc wzajemnie uzupełniające się składowe. A Atwood ponownie zachwyciła mnie prostotą słowa połączoną z sugestywnym przekazem. Jej proza działa według zasady "mniej znaczy więcej". Bo niekiedy nie trzeba krzyczeć, aby wybrzmiało echo. Powieść trzyma w napięciu i zmusza do myślenia – o roli kobiet, o systemie, państwie i wzajemnym szacunku do drugiego człowieka. Klaustrofobiczny klimat, podskórnie wyczuwalny niepokój nadają "Testamentom" cech naprawdę dobrego thrillera... "[...] ludzie z nizin społecznych, którzy nieoczekiwanie zdobywali władzę, często dopuszczali się najgorszych nadużyć". "Jedna osoba nie jest pełną osobą: istniejemy tylko w relacji z innymi ludźmi". Ta powieść wzbudza agresję. Szokuje. Ostrzega. I przede wszystkim pozwala docenić, że żyjemy w kraju, w którym kobieta ma prawo być kim chce, robić, wyglądać i wychodzić za mąż według własnego uznania i własnych zasad. Głęboka. Wielowymiarowa. Fenomenalna.