Evert Backstrom. Tom 2. Ten, kto zabije smoka (okładka miękka)

Dobra, szczegółowe opisy dochodzeń co nie dziwi- w końcu autor to były policjant :)

Z kryminałami lubię się praktycznie od zawsze, raz bardziej, innym razem trochę mniej, zastępując je książkami z innych kategorii. Tym razem w moje łapki wpadła książka autorstwa Leif GW Perssona i zwiastowała pierwsze spotkanie z tym autorem. Jako, że kupiłam ją dosyć „w ciemno”, nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest drugim tomem cyklu, ale to zupełnie nie przeszkodziło mi w tym, żeby się za nią zabrać.

Septimus Akofeli, przypadkowo odkrywa zwłoki mężczyzny w jednym z mieszkań, gdzie regularnie dostarczał egzemplarze gazet z prenumeraty. Niezwłocznie decyduje się na powiadomienie odpowiednich służb, które w mgnieniu oka pojawiają się na miejscu morderstwa. Technicy z komendy w Solnie ustalają, że do zabójstwa denata została wykorzystana żeliwna pokrywka od garnka, młotek tapicerski i krawat. Sprawą zajmuje się Evert Backstrom, który uważany jest za genialnego śledczego. Backstrom, ze swoją wizją zabójstwa, przystępuje do działania i poszukiwania osób, które mogą być w tę sprawę zamieszane. Jak się okazuje, denat w wieczór przez śmiercią, urządził imprezę zakrapianą alkoholem, a odnalezienie osób, które się na niej pojawiły nie jest wcale takie skomplikowane.

Kryminał Perssona jest jednym z lepszych wśród tych, które do tej pory miałam okazję przeczytać. Autor, poza pisaniem książek, artykułów i felietonów, jest również profesorem kryminologii oraz pracownikiem komendy głównej policji, gdzie od lat pomaga policji w rozwiązywaniu najbardziej brutalnych spraw. Jego ogromne doświadczenie, nabywane przez wiele lat, doprowadziło do tego, że tworzone przez niego powieści o wątkach kryminalnych sprawiają wrażenie pisanych z ogromną łatwością, przez co przebrnięcie przez nie stanowi żadnego większego problemu.

Fabuła książki jest niezwykle wciągająca, a samo zabójstwo i narzędzia zbrodni jeszcze bardziej mobilizują do przebrnięcia przez kolejne rozdziały. Przyznam, że początkowo, czytając powieść, miałam wrażenie, że nic mnie już nie zaskoczy – wszystko zostało już wyjawione, a sprawcy morderstw złapani – przez co moje zainteresowanie odrobinę spadło. Długo nie musiałam czekać, aż nastąpiło całkowite obalenie moich teorii i pojawienie się nowych dowodów.
Akcja książki została wykreowana w taki sposób, że praktycznie ciągle coś się dzieje, a kompletnie bezsensowne okazuje się typowanie zabójcy – przynajmniej tak było w moim przypadku.

Poza perfekcyjną fabułą, autorowi udało się wykreować niesamowitych bohaterów, o jakże odmiennych charakterach. Poza silnymi postaciami męskimi (Evert Backstrom), udało mu się stworzyć mocne damskie charaktery, które idealnie ze sobą współgrają na tle wydarzeń z Solny. Bohaterom została nadana ostrość umysłu i zdolność wynajdywania szczegółów w poszczególnych elementach układanki, co jednak nie oznacza nieomylności w kreowanych teoriach i bezpośrednim doprowadzeniu do sprawców/sprawcy zabójstw z ostatnich dni. To jest chyba najlepszy element tej książki, że pracownicy tego komisariatu mają bardzo ludzkie cechy, popełniają błędy, współpracują ze sobą, żeby osiągnąć lepsze efekty. Mimo dominacji Backstroma nad resztą bohaterów, widać, że nie jest samowystarczalnym śledczym i do rozwikłania zagadek potrzebuje wsparcia innych ludzi.

Dosłownie jedynym elementem, do którego muszę się przyczepić jest tłumaczenie. Już dawno nie spotkałam się z tak rażącymi (przynajmniej dla mnie) „błędami” w tłumaczeniu. Pan Robert (tłumacz) zawalił wiele razy w jednej książce, a powtarzana ciągle fraza w różnych wersjach doprowadzała mnie do takiego obłędu, że miałam ochotę wyrwać poszczególne kartki i je zjeść, żeby nie ujrzały więcej światła dziennego. Może i nie jestem znawcą języków, nie skończyłam żadnych specjalistycznych filologicznych studiów, ale jakieś podstawy angielskiego mam, stąd też mam wiedzę o czymś takim jak idiomy, których przeważnie nie tłumaczy się w znaczeniu bezpośrednim na polski. Także, powtarzane wielokrotnie „słyszę co mówisz”, „rozumiem co masz na myśli” itp. doprowadzały mnie do szału (przykład – w dialogu zajmującym mniej więcej pół strony potrafiło się pojawić dwukrotnie „Słyszę co mówisz…” – czy ktoś w ogóle tak mówi?). Także panie Robercie, bez takich następnym razem…

Mimo że czytam dużo kryminałów i pewne ich schematy są mi już dobrze znane, wydawałoby się, że powinno mi to ułatwić wytypowanie mordercy czy nawet spodziewanie się zwrotów akcji w książce. Jednak w tym przypadku autor mnie tak zaskoczył swoimi umiejętnościami, że nawet po kilku dniach od przeczytania powieści, cały czas nie mogę wyjść z wrażenia, że tak łatwo dałam się nabrać. Czytając drugi tom trylogii jako pierwszą książkę tego autora stwierdzam, że nie zauważyłam żadnych istotnych odniesień do poprzedniej części, więc nie ma żadnego problemu, żeby zabrać się za tę serię „od środka”.
Jeżeli lubicie kryminały, szczególnie takie, które nieustannie zaskakują Was ciągłymi zwrotami akcji i zachwycają barwnością wykreowanych postaci – ta książka jest zdecydowanie dla Was.
Polecam z czystym sumieniem!

Można Backstroma lubić lub nie, ale ten facet rządzi niepodzielnie i nadaje ton całej powieści, dzięki czemu książkę przeczytałem z dużą przyjemnością. Pewnie nie każdemu przypadnie do gustu ta powieść, ale mimo to zachęcam do jej przeczytania. Poza typową rozrywką, można się z niej sporo dowiedzieć o nas samych.

To co podoba mi się w ksiażkach Perssona to jego bohaterowie. Książki są trochę rozwleczone i momentami nudne (oczywiście to subiektywna ocena) ale bohaterowie są fantastyczni, chociażby dla nich warto przeczytać tą czy inne ksiażki Perssona. Tutaj bohaterem jest absolutny antybohater... własciwie nie ma w nim nic dobrego oprócz tego, że jest dobry w tym co robi.

Bardzo dobry kryminał, w którym ciężko przewidzieć bieg wydarzeń, a to ogromny plus, bo nieprzewidywalność i zwroty akcji są właśnie tym, co nie pozwala oderwać się od książki. Persson świetnie buduje napięcie i stopniowo potęguje emocje, sytuacja ze strony na stronę staje się coraz bardziej gorączkowa, a sama fabuła również została pomyślana bardzo ciekawie. Myślę, że miłośnikom kryminałów powinno się spodobać.

Leiff Persson należy do moich mistrzów skandynawskiego kryminału. "Ten, kto zabije smoka" jest kolejną znakomitą powieścią tego autora. Trzymający w napięciu, zgrabnie skonstruowany kryminał. Na uwagę zasługuje szczególnie charakterna postać komisarza Everta Backstroma, wyrazista niemalże aż do bólu. Polecam tą, i inne książki tego autora.

Kiedyś czytałem między tęsknotą lata a chłodem zimy. Książka wydawała mi się trochę przegadana ale w sumie ciekawa. Przede wszystkim zaskoczyła mnie fabułą i rozwiązanie akcji a to nieczęste :). Postanowiłem jeszcze raz dać szansę autorowi na zaskoczenie mnie. Zamówiłem właśnie tą książkę i jestem w połowie. Autor nie zmienił stylu ale chyba ta książka jest dynamiczniejsza. Jeśli chodzi o fabułę nadal zaskakuje! Polecam!

Leif GW Persson = skandynawski kryminał najwyższych lotów. Niejednokrotnie przekonałem się o tym czytając poprzednie książki, więc z chęcią sięgnę po kolejną jego pozycję, bo wierzę, że i tym razem wrażeń i adrenaliny nie zabraknie. Opis, choć krótki, zachęcił mnie wystarczająco, a imię i nazwisko autora jeszcze bardziej. Na pewno przeczytam.

Żałuję, że jeszcze tyle czasu trzeba czekać. Poprzednie powieści tego autora zrobiły na mnie piorunujące wrażenie. Więc i o tą najnowszą jestem stosunkowo spokojny. Uwielbiam lekkie pióro autora, jak również wyraziste i intrygujące postacie. Dodatkowo na plus należy uznać pomysły na fabułę. Czasami są naprawdę wymyślne.