Ten dzień (okładka miękka)

Skoro powiedziałam „A”, czytając powieść „365 dni” autorstwa Blanki Lipińskiej, powinnam też wykrzyknąć „B” i sięgnąć po kontynuację tej historii, zatytułowaną „Ten dzień”. Zrobiłam to z mieszanymi uczuciami, bowiem pewnych rzeczy nie da się „odwidzieć”, tak samo jak o nich zapomnieć. Przejdźmy jednak do rzeczy. Massimo nadal jest super przystojny, zaborczy, niebezpieczny i oczywiście nadal stoi na czele mafijnej rodziny. Odnoszę nawet wrażenie, że wszystkie jego cechy charakteru uległy spotęgowaniu od czasu pierwszego tomu. Laura niestety nadal przypomina mi rozkapryszoną, niedojrzałą i nieco łasą na pieniądze przedstawicielkę płci pięknej, przejawiającą zaostrzone objawy syndromu sztokholmskiego – Ci którzy pokuszą się o przeczytanie tej powieści, pod koniec zrozumieją, o co mi chodzi. Tak naprawdę tylko jedno się zmienia – nasza bohaterka jest w ciąży, dlatego też z jej życia znika alkohol (duży plus za to, bo szczerze mówiąc, nie sądziłam, że jest gotowa na tego typu „poświęcenie”). Domenico, którego jako jedynego polubiłam w pierwszej części, niestety pokazuje swoją mroczną stronę, a kierunek w jakim podąża jego postać zdecydowanie mi się nie podoba. Tyle na temat bohaterów. Jeśli chodzi o samą akcję – Nie rozumiem potrzeby rozpoczęcia drugiej części od sceny, która jest powtórzeniem wydarzeń mających miejsce jeszcze przed połową pierwszej części. Nie wnosi to ani nic nowego, ani ważnego do tego, z czym autorka pozostawiła czytelników stawiając kropkę kończącą „365 dni”. Nie mniej jednak zaraz potem jest nam dane uczestniczyć w hucznym mafijnym weselu, którego opis zajmuje całkiem sporą część książki. Jest nieco nudno, przewidywalnie, z założenia niebezpiecznie i na pokaz. Potem wydarzenia nagle nabierają tempa i osiągają prędkość rozwijaną z reguły jedynie przez luksusowe samochody, jakie większość z nas kojarzy z nazwy, a którymi poruszają się nasi bohaterowie. Nie będę zdradzać szczegółów, napiszę jednak, że w ciągu kilku miesięcy dzieje się tyle, że spokojnie można by było obdzielić tym wszystkim kilka standardowych rodzin mafijnych. Nadal jest wulgarnie, moim zdaniem aż za bardzo. Nasz drogi Massimo nie waha się nazywać swoją żonę i matkę nienarodzonego dziecka(!) „szmatą” podczas niekoniecznie łóżkowych igraszek, Laura zaś nieustannie wprost domaga się, aby „zerżnął ją mocniej”. Nie przystoi to moim zdaniem kobiecie w ciąży, jakkolwiek szalałyby w niej hormony! Samych scen seksu jest tak dużo, że wzrok automatycznie zaczyna przeskakiwać kolejne linijki, pomijając powtarzalne opisy „obciągania” i „dymania w drugą dziurkę”. Na koniec powtórzę to, co napisałam już po lekturze „365 dni”: Powieść ta, jej bohaterowie i sama historia mają moim zdaniem ogromny potencjał, niestety zostało to zepchnięte na drugi, a może i na trzeci plan. Jest ciekawie, szybko, ale niestety ilość scen „rżnięcia” przysłania wszystko inne. Poważnie zastanawiam się czy sięgnę po trzeci tom, kiedy zostanie opublikowany. Z jednej strony chciałabym poznać zakończenie historii, z drugiej nie jestem pewna, czy moje oczy zniosą kolejne wulgaryzmy. Podsumowując: Jeśli czytaliście „365 dni” i jesteście ciekawi dalszego ciągu, czytajcie przeskakując fragmenty wątpliwej jakości, nie wnoszącej tak naprawdę nic do akcji.

Słowo daję, podszedłem do tej "książki" bez uprzedzeń, z dobrą wolą, a ciekawością. Poddałem się po 30 stronach. Osoba, która to coś napisała, nie zdałaby egzaminu ośmioklasisty z języka polskiego. Prymitywny, żałosny bełkot, niewart papieru, na którym został wydrukowany.

PUSIA... Popraw mnie jeżeli się mylę... Ale gdzie ty masz w tej książce gwałt??? Chyba że ja coś przeoczyłam. I jak można pisać recenzje o książce która dopiero wyjdzie. A okładka to może pomysł wydawcy?

Nie rozumiem dlaczego doszło do wydania kolejnej pomyłki życiowej aŁtorki. To nie jest najlepsza książka na świecie, tylko wysokiego lotu gniot. Autorka i jej twarz na okładce? Wyżyny próżności.

Nikola zgadzam się z Tobą! ktoś mocno przesadził! Drogie Panie jak Wam się nie podoba to po 10 stronach przestańcie czytań a jak przeczytałyście to nie narzekajcie że zmarnowałyście czas bo same dokonałyście wyboru!! Każdy ma prawo wydać książkę i umieścić siebie na okładce! Co za zaściankowe myślenie! Pani Blanko mi się książka podobała ..czekam na drugi tom i serdecznie pozdrawiam ;-)))

Jak dla mnie ta książka jest straszna . Udało mi się przeczytać pierwszą część ale drugą zmarnowałam czas,który mogłam poświęcić na jakąś ciekawszą książkę . 500 stron z czego 100 ma jakąś treść . Główna bohaterka jest typową materialistką i do tego jej próżność nie zna granic. Oczywiście jest to tylko moje zdanie , każdy ma swój gust . Osobiście nie polecam tej pozycji strata czasu.

Książka dla lemingów i galerianek, dla tych drugich jako must have (powinna być sprzedawana w dziale poradników). Cóż... jaka "pisarka" takie "czytelniczki" i jakie "czytelniczki" taka "pisarka", przepraszam, gwiazda literatury. Widać nawet takie coś jest potrzebne w społeczeństwie gdzie 62% nie czyta...

Nie wierzę, że ludzie czytają takie infantylne, żenujące, grafomańskie, wulgarne szmiry. Szkoda lasów na drukowanie takiego gówna. Gusta ludzi naprawdę osiągnęły już dno, nic dziwnego, że jako społeczeństwo durniejemy z roku na rok.

Pierwsza część, mianowicie „365 dni” wywołała dosyć dużą burzę w internecie. Opinie były różne, jednym się podobała, inni nie dali rady przebrnąć nawet w całości przez pierwszy rozdział. Zanim oczywiście sięgnęłam po nią, przejrzałam opinie innych, ale że z natury jestem taka, że nie wyrabiam sobie zdania na temat książki dopóki po nią nie sięgnę, postanowiłam ją przeczytać. Mimo wielu negatywów w internecie, mi się książka spodobała. Autorka zakończyła książkę w takim momencie, ze wiedziałam, że muszę sięgnąć po kolejną część. „Ten dzień” ma co prawda premierę dopiero 14 listopada, ale Empik zrobił mi niespodziankę i książkę odebrałam już w sobotę. Wczoraj wieczorem się za nią zabrałam i dzisiaj skończyłam, więc te 500 kilka stron spokojnie można wciągnąć w jeden dzień. Nie miałam co do niej jakichś szczególnych oczekiwań. Tutaj na pewno wszystkiego jest więcej porównując do pierwszej części. Więcej akcji, więcej scen erotycznych. Właściwie co kilka/kilkanaście stron pojawia się taka scena. Choć w poprzedniej książce nawet polubiłam Laurę, tak tutaj momentami mnie strasznie irytowała, no ale tłumaczyłam to stanem w jakim się znajduje. Niektóre sytuacje były dla mnie bardzo przewidywalne, sama domyśliłam się pewnych zachowań i wydarzeń, ale nie ujęło mi to ocenie całości. Samo zakończenie, no cóż. Blanka Lipińska dokładnie wiedziała w którym momencie zakończyć książkę, aby czytelnik chciał dowiedzieć się co będzie dalej, pozostawiając nutkę niepewności, brawo! Mam dziwne przeczucie, że o tej części będzie zdecydowanie głośniej niż o pierwszej 😊

Jeżeli ktokolwiek uważa to coś za arcydzieło, to naprawdę zaczynam się bać o poziom czytelnictwa w naszym kraju.