Teatr węży. Tom 1. Dwie karty (okładka miękka)

Opis nakręcił mnie bardzo na tę powieść. Niestety - brak głównego wątku, lekko psuł zabawę. Krzyczący w ciemności - nie wiem czy tylko ja to zauważyłem - ma bardzo feministyczną naturę - jakby pani Hałas nie do końca potrafiła opisywać męski punkt widzenia. Nie ukrywam, że było to bardzo odczuwalne. Na plus - świat i wszystkie jego zawiłości.

„Dwie karty” – powieść Agnieszki Hałas to pierwszy tom otwierający cykl Teatr Węży. Ta książka dość długo czekała na swoja kolej na półce, byłam jej ciekawa, ale zawsze wybierałam inną powieść. Aż niedawno poczułam wręcz wyrzuty sumienia, że tyle razy odkładałam ją na półkę i postanowiłam zabrać się za lekturę. Akcja dzieje się w mieście Shan Vaola nad Zatoką Snów. Dawni bogowie odeszli, do ochrony ludzi pozostawiając Zmrocze. Magia jest wszechobecna, ale tylko ta srebrna jest dozwolona. Czarna magia uznawana jest za skażoną, a magów, u których się ona objawi wyłapuje się i skazuje na bolesną śmierć. Miasto ma dwa oblicza, to normalne i Podziemie, gdzie żyją chowańcy, homunkulusy, żebracy, złodzieje, zbieracze śmieci, alchemicy, a niekiedy ukrywają się tam również czarni magowie. Pojawiają się tam również mieszkańcy Otchłani – demony, walczące o pozyskanie jak najwięcej ludzkich dusz. Właśnie w takie miejsce trafia główny bohater Brune Keare, który nie pamięta nic ze swojej przeszłości, jego twarz poznaczona jest bliznami, a jego umiejętności zbyt mocno przypominają czarną magię. Znaleziony przez jednego ze śmieciarzy, zabrany do Podziemi, pomału dochodzi do siebie. Ale nic nie jest takie, na jakie wygląda i Brune Keare boleśnie się o tym przekona. Początek powieści to długie i szczegółowe wprowadzenie czytelnika do świata wykreowanego przez autorkę. Powieści wychodzi to na plus, bo czym dalej, tym łatwiej można się zorientować w zależnościach panujących w tym świecie. Od razu też pojawia się kilka wątków i sporo bohaterów drugoplanowych, którzy okazują się bardziej lub mnie ważni. Z czasem wśród tej mnogości postaci klaruje się kilkoro, którzy ewidentnie odgrywają ważniejszą rolę i podejrzewam, że ich znaczenie będzie rosło z każdym kolejnym tomem. Autorka ma lekkie pióro i dobry styl. Pisze w bardzo plastyczny sposób, więc czytając jej powieść, bez trudu mogłam sobie wyobrazić Shan Vaola, Podziemia i inne strefy, w które zawędrowali jedni czy drudzy bohaterowie. Początkowo, pomimo lekkości pióra autorki, czytało mi się Dwie Karty dość ciężko. Czekałam na zawiązanie się głównego wątku i bardzo długo przyszło mi czekać, w sumie to praktycznie dopiero pod koniec co nieco się wyklarowało. Odniosłam wrażenie, że cały ten tom to niejako wprowadzenie do świata stworzonego przez autorkę, to dobre przedstawienie postaci, to zarysowanie zależności i prawideł, to ukazanie systemu magicznego. Ale autorka na tyle mnie zaintrygowała, że nawet do głowy mi nie przyszło, aby odłożyć książkę, a z każdym kolejnym rozdziałem coraz bardziej wciągałam się do tego niesamowitego świata. Dodatkowo postać głównego bohatera i to, że tak jak on, niewiele dowiadujemy się o jego przeszłości sprawiał, że zżerała mnie ciekawość, co do jego prawdziwej tożsamości, chciałam również już teraz, natychmiast dowiedzieć się wszystkiego o jego tajemniczej przeszłości. Oczywiście nic z tego, autorka wszystkie asy nadal trzyma w rękawie, bardzo niechętnie odkrywając przed czytelnikiem tajemnice Krzyczącego w Ciemności. A sam Brune Keare to wyjątkowo ciekawa postać. Niezamierzona tajemniczość, wyjątkowe umiejętności i sumienie, które nie raz i nie dwa wpędziło go w tarapaty. Do tego z jednej strony dobre serce, a z drugiej mordercze umiejętności. Przyznacie sami, że to mieszanka wybuchowa. I właśnie główny bohater jest najmocniejszym elementem tej powieści, sprawia że chce się czytać dalej i dalej i w końcu odkryć wszystkie jego tajemnice, że kibicuje mu się we wszystkim, mimo, że tak naprawdę niewiele o nim wiemy, a w sumie może się okazać w kolejnych tomach, że to skończony łajdak i psychopata. Nie podejrzewam aby tak się stało, ale kto to wie? „Dwie Karty” to nie jest piękna baśniowa opowieść, to nie lekki i przyjemne fantasy. To brudna i brutalna rzeczywistość, w której przyszło egzystować naszemu bohaterowi. To świat, gdzie magia jest wszechobecna, ale tylko jeden jej kolor jest dozwolony, to miejsce gdzie rozgrywają się okrutne walki, knucia, spiski, a demony zrobią wszystko aby pozyskać jak najwięcej ludzkich dusz. To mroczna historia, gdzie szczęśliwe zakończenie wydaje się mało prawdopodobne. Nic nie jest jednoznaczne ani oczywiste, a to kto stoi po której stronie, może się okazać dopiero na samym końcu. Jestem zafascynowana światem wykreowanym przez Agnieszkę Hałas i nie ulega wątpliwości, że w niedalekiej przyszłości sięgnę po kolejne tomy tego cyklu. Uważam, że to kawał solidnego fantasy i szczerze polecam „Dwie Karty”. Moje Czytanie, czyli czytelniczy miszmasz

Do niedawna cykl Agnieszki Hałas - Teatr Węży był dla mnie zupełnie nieznany i prawdopodobnie nigdy bym po niego nie sięgnął, gdyby nie jego wznowienie. Dwie karty to pierwszy tom tej trylogii z gatunku dark fantasy. W Shan Voala nad Zatoką pojawia się na wpół obłąkany człowiek z potwornymi ranami na twarzy, który niewiele pamięta za swojej przeszłości. W tunelach podziemnego świata świata, pełnego żebraków, przestępców, chowańców i homunkulusów, powoli odkrywa swoją przeszłość, jak również na nowo poznaje swoje mroczne talenty. Okazuje się on bowiem jednym z czarnych magów, i to całkiem dobrze wyszkolonym. Jednak na każdym kroku musi mieć się na baczności, ponieważ czarna magia jest surowo potępiana przez srebrnych magów, a jej wyznawcy ścigani... Już na samym początku, w prologu, zostajemy uraczeni historią świata, co we mnie osobiście wzbudziło dość mieszane uczucia. Jednak bardzo szybko autorka przekonała mnie do siebie wraz z kolejnymi rozdziałami. Historia świata jest stosunkowo prosta. Bogowie odchodząc, ofiarowali ludziom magię oraz utkali Zmroczę, która osłania świat materialny od sfery duchów, demonów i żywiołaków. Jednak z biegiem czasu ta zasłona osłabła, a równowagę jej prądów mogą zakłócić wydarzenia na ziemi. Dlatego każdy czarny mag musi się mieć na baczności, ponieważ nadmiernie używając magii, może zakłócić równowagę Zmroczy, co niechybnie sprowadzi na niego srebrnych magów. Choć bardzo dużo dowiadujemy się już na wstępie, to autorka pozostawiła wiele w zanadrzu i w trakcie powieści poznajemy kolejne aspekty magii, jak i historii świata. Dla mnie osobiście jednym z najciekawszych elementów tej książki jest świat przedstawiony. Powierzchnia zachwyca swoim pięknem i porządkiem, a mroczne tunele odpychają brudem i panującym smrodem. Jest to świat pełen bólu, biedy, cierpienia i niesprawiedliwości. Wiele postaci, jakie poznamy, jest dziwnie zdeformowana oraz mutacje, przez co muszą zamieszkiwać w obskurnych podziemiach. Jednak to właśnie te osoby posiadają uczucia, potrafią współczuć i pomagać sobie nawzajem, za co nie sposób ich nie polubić. Natomiast ludzie mieszkający powierzchnię, to w dużej mierze magowie oraz bogaci ludzie, którzy czują odrazę do brudu, deformacji i biedaków oraz nie mają żadnych oporów przed wykorzystywaniem najuboższych. W świecie jaki wykreowała Agnieszka Hałas, nie brakuje również wszelakich demonów, żywiołaków i innych stworzeń, które w chwilach zachwiania Zmroczy przenikają do świata ludzi. Zwłaszcza te pierwsze istoty bardzo mocno mieszają się do spraw ludzi i chcą pozyskać ich dusze. Jest to zatem świat pełen kontrastów - piękna i brzydoty, dobrej i złej magii, które razem tworzą niezwykły kontrast. Głównym bohaterem jest Brune Keare, który stara się odzyskać swoją pamięć i przeżyć w podziemnym świecie. Z początku niczym się nie wyróżnia, z początku nawet trudno mówić o tym, że go poznajemy, ponieważ on sam niewiele pamięta, ale na naszych oczach odkrywa swoją przeszłość. Hołduje własnym interesom, dba o własną skórę i daleko mu do bohatera, który ocala świat. Nie opowiada się po żadnej ze stron - generalnie dąży raczej ku dobru, ale jego mroczne talenty najlepiej odżywają wśród cierpienia i bólu i nieustannie musi z tym walczyć. Nie obce mu jest jednak współczucie, a nawet bezinteresowność, co niejednokrotnie pokazuje na kartach powieści. Jest jedną z najciekawszych postaci, jakie miałem okazję poznać przez ostatnie kilka lat - niejednoznaczna, posiadająca wiele sekretów i która nieustannie czymś mnie zaskakiwała. Mam jednak problem z oceną tej książki. Choć wiele jej elementów jest dopracowanych, to zabrakło mi czegoś, co by spowodowało, że czytałbym ją z większą ciekawością i wyczekiwał kolejnych tomów. Większość powieści jest bowiem o tym, jak Brune odnajduje się w nowej rzeczywistości, odzyskuje pamięć i stara się ułożyć życie w podziemnym świecie. W międzyczasie pojawia się kwestia poszukiwania pewnego ważnego przedmiotu - zarówno dla ludzi, jak i demonów. Sądziłem, że to wokół tych poszukiwań autorka oprze swoją historię, ale dość szybko odchodzą one na dalszy plan. Podobnie jest z kolejnymi intrygami Otchłani, którą zamieszkują demony. Mnie osobiście zabrakło jednego głównego wątku, który spajałby świat oraz bohaterów ze wszystkimi opisanymi wydarzeniami i intrygami. Dwie karty są całkiem udanym debiutem Agnieszki Hałas, choć niepozbawionym wad, który niedawno został wznowiony za sprawą Wydawnictwa Rebis. Jednak trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę, ponieważ z jednej strony bardzo przypadł mi do gustu świat przedstawiony oraz bohaterowie, a z drugiej strony w powieści brakuje jednego głównego wątku, wokół którego autorka oparłaby przygody swoich postaci. Za możliwość przeczytania ebooka serdecznie dziękuję księgarni Virtualo.pl! hrosskar.blogspot.com

Tę książkę miałam przyjemność przeczytać przy okazji pierwszego wydania bodajże z 2011 roku wydawnictwa Ifryt. I od tamtego czasu żałowałam, że nie zostały wydane kolejne tomy. Teraz wreszcie doczekałam się nie tylko ponownego wydania pierwszego tomu ale i kontynuacji. Mroczny i pociągający świat, świetna akcja i nietuzinkowi bohaterowie - to wszystko, czego oczekują fani prawdziwej fantastyki. Sama serdecznie polecam wszystkim, którzy lubią nieco cięższe klimaty, bardziej mroczne i trochę brutalne. Jednakże ze bez zbędnej przesady i epatowania makabrą. Mam nadzieję, że autorka wreszcie zostanie doceniona, bo naprawdę szkoda by tak dobre powieści nie były dostępne.

Ciekawa pozycja, nie porywa jednak tak, że człowiek nie patrzy na zegarek, jeśli ktoś tego oczekuje. Aczkolwiek wciaga na tyle, że chętnie się po nią sięga. Idealna jako pozycja pomiędzy tymi "trudnymi" , ponieważ odpręża, zaciekawia, nie wciagając przy tym jak wir, co czasami zdarza się przy książkach. Do przeczytania, chociażby dla przedstawionego tam świata, trochę inny, trochę mroczny.

Znakomita. Nareszcie polskie fantasy w mrocznym i intrygującym uniwersum. Zdecydowanie polecam.

Fantastyczna fantastyka, na dodatek Polska. W świat Krzyczącego w Ciemnościach wpaść można po uszy. Zgrabne intrygi i nieoczywiste wybory. Dodatkowo, dla niezdecydowanych: mnóstwo opowiadań autorki będących w internecie pozwoli zapoznać się z klimatem.

Dawno temu światem władało dziewięciu bogów. Panowała przepiękna harmonia, ludzkość była posłuszna i żyła w dobrobycie. Nagle pojawiło się zło pod postacią okrutnego smoka, który siał zniszczenie. Walka trwała bardzo długo, gdy wreszcie udało się unicestwić podłego ducha, władcy byli wyczerpani. Postanowili odejść z tego świata, wiedzieli jednak, iż nie mogą pozostawić ludzi bezbronnych. Stworzyli Zmroczę, która miała odgradzać ich od duchów, żywiołaków i pozostałych niebezpieczeństw. Kolejnym darem była magia, niestety ona również została skalana przez demony. Obecnie funkcjonuje podział na srebrną i czarną, na dobrą i nikczemną. Starcie między nimi to nieusuwalny element tego świata. Główny bohater, Brune Keare, na początku historii zdaje się być obłąkany. Nie wygląda najlepiej, jest zaniedbany, jego policzek szpecą paskudne szramy, a co gorsza, nie pamięta kim jest i jak się znalazł w obecnej sytuacji. Zostaje przygarnięty przez odmieńców, którzy nie chcą go pozostawiać na pastwę losu. Z czasem okazuje się, iż brak pamięci i wizje, jakich doświadcza, nie są wcale objawem szaleństwa. Mężczyzna dysponuje magią, posiada również wiedzę alchemiczną. Nie zna do końca swoich możliwości, zaniki pamięci nie mijają, jednak stopniowo poznaje swój dar, a może przekleństwo. Okazuje się on być czarnym magiem, więc automatycznie srebrni pragną go pojmać. "Jestem ka-ira, skażonym magiem. Żmijem. Ta myśl, chłodna pewność, wywołała zarazem strach i podniecenie. Szaleństwo na jakiś czas zmieniło mnie w ślepy talent, Zmrocza myślała za mnie. Tak często dzieje się z ludźmi, w których świeżo obudził się dar. Ale ja musiałem być już wcześniej szkolony w magii, skoro znam zaklęcia." Postać ta od początku była dla mnie nie lada zagadką. Skoro jest ścigany przez dobro, powinien przecież odruchowo kojarzyć się ze złem, natomiast szlachetne czyny, jakich się dopuszcza, zupełnie temu przeczą. Jego moc karmi się cierpieniem, ale nie chce z tego korzystać, pragnie pomagać innym. Nic tu nie jest klarowne. Nie możemy jednoznacznie stwierdzić, czy jest bohaterem pozytywnym, czy negatywnym. Najciekawsze jest to, iż do samego końca nie poznajemy sekretu, kim tak naprawdę jest, skąd się wziął i dlaczego cierpi na amnezję. Ta tajemniczość intryguje i trzyma czytelnika w zdumiewającym, ale przyjemnym niepokoju. Pozostałe postacie również są świetnie nakreślone, każdy z nich w pewien sposób wyróżnia się od pozostałych. Posiadają całą paletę wad, ale również zalet, jednak niejednokrotnie ciężko sprecyzować ich zamiary. Często nie opowiadają się kategorycznie ani za dobrem, ani za złem, pragną po prostu przetrwać. Wszyscy mają na koncie trudne przejścia, tym bardziej są autentyczni i godni poznania. Autorka wykreowała nieprzeciętny, wyjątkowy, mroczny świat. Mimo, iż rządzi tu magia i pojawiają się liczne niesamowite stworzenia, nie jest on wcale aż taki baśniowy. Ukazana rzeczywistość nie należy do pięknych. Brud, choroby, bieda, czarne interesy i ukrywanie się to jej główne elementy. Wszystko jest opisane w niesłychanie sugestywny sposób. Styl Agnieszki Hałas jest bardzo przyjemny i niesamowicie plastyczny. Wykazała się cudowną wyobraźnią oraz precyzją, a co najważniejsze, opowiedziała to w takiej formie, że czytelnik przez większość powieści czuje się, jakby przebywał tuż obok bohaterów, śledził całą akcję na własne oczy. To właśnie sprawia, że z czystą fascynacją płynęłam po kolejnych stronach i nie chciałam przerwać tej niezwykłej przygody ani na chwilę. Kolejnym plusem jest ciekawa intryga, która dopełnia tajemniczy, pełen grozy klimat. Nie tylko czytałam tę książkę z zapartym tchem, ale również odczuwałam wszelkie emocje, oganiające bohaterów i w napięciu czekałam na wyjaśnienie pewnych sekretów. Całość dopieszczają ekscytujące, niebanalne, często zabawne dialogi. Bardzo podobało mi się, iż lekturze stale towarzyszy poczucie niepokoju, przekonanie, iż zaraz stanie się coś złego. To sprawiało, że nie potrafiłam i nie chciałam się oderwać. Podsumowując, zatraciłam się w tej historii całkowicie i bardzo mnie cieszy, że to dopiero pierwszy tom. "Dwie karty" to bez wątpienia rewelacyjna, porywająca, a przede wszystkim nieszablonowa powieść, której czytanie jest błogą przyjemnością. Magia, demony, nietuzinkowi bohaterowie, walka dobra ze złem, a także opisy, rozbudzające do granic wyobraźnię, to wszystko tworzy nieprzeciętną, fascynująca całość, która pochłania czytelnika i zabiera go w pasjonującą podróż nie z tego świata. Mnie ta książka po prostu zachwyciła i z przyjemnością poznam ciąg dalszy. Gorąco polecam!

Książka którą poleca Robert M. Wegner-taka rekomendacja sprawiła, że z ciekawością sięgnąłem po ten tytuł. Polskie fantasy ma się całkiem dobrze, niektóre uniwersa są znakomite i można naprawdę wsiąknąć w atmosferę takiego świata, jego mieszkańców i spraw które ich zajmują. "Dwie karty" to pierwszy tom cyklu. Opowiada historię pewnego człowieka, który budzi się bez pamięci w Shan Vaola, mieście pełnym okrutnej magi. Srebrni magowie bez litości tępią przejawy czarnej magi. Demony przybierają ludzką postać, a podziemia miasta pełne są nieudanych eksperymentów magicznych, chowańców oraz zwykłych ludzi, którzy usiłują przetrwać. Nasz bohater, mimo że nie pamięta nic ze swojego poprzedniego życia, pamięta wszytko czego się nauczył. Mimo, że wychodzi na to, że są to niezwykle niebezpieczne umiejętności, człowiek ten wykorzystuje to co umie aby pomóc innym. Tworzy leki, pomaga potrzebującym. Ale co będzie, kiedy zacznie odzyskiwać pamięć? Przekonajcie się sami. Słowem podsumowania, doskonały przykład na rasowe fantasy. Mamy tu magów, złowrogie demony, światy pomiędzy, niebezpieczne zaklęcia, niezwykłe stworzenia. Czyli to wszystko co tworzy dobrą fantastyczną powieść. A bohaterowie całkiem interesujący i z uwagą śledzi się ich poczynania. Pozostaje mi polecić.

„Dwie karty” jest pierwszym tomem z serii „Teatr węży” autorstwa Agnieszki Hałas. Autorka poprzez swoją książkę dobitnie pokazuje, że polska fantasy ma się całkiem nieźle. Zostaniemy przeniesieni w posępny świat Zmroczy, gdzie mroczna magia i potworne demony intrygują na każdym kroku. Świat stworzony przez autorkę potrafi wciągnąć od pierwszej do ostatniej strony, a bohaterowie z krwi i kości potrafią nie raz zaciekawić. Cykl „Teatr węży” został rozpoczęty z pokaźnym przytupem! Akolici czarnej magii są ścigani i zabijani bezwzględnie z zimną krwią przez srebrnych magów. Cały świat nawiedzany jest przez krwiożercze demony z Otchłani, a Jaspin Sauret musi podjąć dramatyczną w skutkach decyzję, jeżeli nie chce pożegnać się z życiem. W podziemiach świata bytują ifryty, żywiołaki, chowańce i homunkulusy, które czekają tylko na to, aby przedrzeć się do świata śmiertelników. Krwawa wojna dopiero ma się rozpocząć... Książka jest rasową dark fantasy, która jak najbardziej powinna przypaść do gustu miłośnikom gatunku. Świat przedstawiony przepełniony jest grozą, szybką akcją i wieloma niezwykłościami. Całość napisana jest lekkim i barwnym piórem, dzięki czemu powieść czyta się bardzo szybko. Bohaterowie z krwi i kości potrafią zaciekawić swoimi losami, a wciągające wątki fabularne zachęcają do dalszej lektury. Akcja trzyma cały czas w napięciu, aż do emocjonującego finału. Jestem ogromnie ciekaw, cóż autorka zaserwuje nam w drugim tomie o świecie Zmroczy... „Dwie karty” jest książką wartą poznania i przeczytania. Jest to powieść, która trzyma w napięciu i nie pozwala się nudzić ani przez moment. Miłośnicy fantasy powinni się poczuć jak najbardziej usatysfakcjonowani. Agnieszka Hałas dostarczyła mi dużej dawki emocji podczas lektury, gdzie strach i groza towarzyszą naszym bohaterom na każdym kroku. Dosadny język, wyjątkowy i bogaty świat, duże emocje i liczne magiczne stworzenia sprawiają, że nie sposób się oderwać od lektury tej książki. Gorąco polecam. http://fantasy-bestiarium.blogspot.com/2017/09/dwie-karty-agnieszka-haas.html