Tamte dni, tamte noce (okładka miękka)

Wciągająca fabuła, piękny styl i język książki. Polecam

Zdecydowanie must read. Niebanalna, składająca do refleksji i po prostu piękna.<3

Wspaniała książka dla zarówno młodzieży, jak i dorosłych. Zachwycający, realistyczny obraz miłości w wieku dorastania i łatwy język to dwa wielkie plusy tej książki. Zakończenie wspaniałe, dające do myślenia. Uczy tolerancji i tego, że każda miłość jest taka sama. Polecam!

Świetna książka, czyta się ją jednym tchem. Poruszająca, zachwycająca. Polecam! Książka o miłości, po prostu.

Książka niezwykła, poruszająca, cudowna... nie pamiętam kiedy ostatnio tak mnie jakaś lektura poruszyła. To ten rodzaj książki, od której nie można się uwolnić jeszcze z tydzień po przeczytaniu, zostawia Cię z natłokiem myśli, emocji i różnorakich refleksji nad sobą, Twoimi relacjami z innymi, oraz tym, co naprawdę ważne. Proza niesamowicie szczera, głęboka i... paradoksalnie, czysta... Polecam wszystkim, którzy chcieliby otworzyć swoje serce i umysł, chociaż, z drugiej strony, myślę, że tylko tacy będą potrafili ją w pełni docenić i zrozumieć. Mam natomiast fatalne zdanie jeśli chodzi o tłumacza: jak można amerykański zwrot "later!" przetłumaczyć po prostu jako "później!"??! I gdzie była redakcja/korekta?? Ponadto takie kwiatki jak forma żeńska czasownika w pierwszoosobowej narracji męskiego narratora ("wolałabym", "wyciągnęłam")... ech :/

'Tamte dni, tamte noce' to powieść na pewno inna niż wszystkie, ale z tego powodu też nie dla każdego. Autor skupia się na przeżyciach głównego bohatera, szczędząc na pędzącej akcji czy złożonych dialogach. Dzieło Acimana to przejmująca historia rodzącej się namiętności, pierwszej miłości i ich następstw. Pełna jest wątpliwości, marzeń, lęków oraz poszukiwań siebie. Pisarzowi udało się z oklepanego motywu stworzyć coś zgoła odmiennego niż typowy romans, więc jeśli ktoś poszukuje czegoś innego w miłosnych historiach, to Tamte dni, tamte noce powinny nadać się idealnie.

“Jeśli jest ból, pielęgnuj go, a jeśli jest płomień, nie zdmuchuj go, nie obchodź się z nim brutalnie.” Zauroczenie może Cię dopaść w każdej chwili. W chwili, kiedy najmniej się tego spodziewasz. Wparuje do Twojego serca i umysłu, rozgości się na dobre nie pytając o pozwolenie. Elio podczas wakacji w rodzinnym domku letniskowym we Włoszech poznaje Olivera, śmiałego i charyzmatycznego mężczyznę. Początkowa obojętność do nowego lokatora ustępuje miejsca pożądaniu i pasji. Czy ich romans skończy się happy endem? Książka jest piękną historią o “zakazanej” miłości, o rosnącym uczuciu i więzi między bohaterami. Elio to inteligentny chłopak, w sposób niebywale dojrzały podchodzi do tematu seksualności. Przekracza własne granice, obala stereotypy i daje się ponieść namiętności i pożądaniu. To historia na pozór banalna, ale w swej pospolitości jakże wyjątkowa. Dostajemy homoseksualną miłość, wakacyjny romans i gorące uczucie. Strony ociekają wyczuciem i tkliwością. Nie sposób przejść obok niej obojętnie. Autor stworzył niesamowity klimat śródziemnomorskich Włoch. Otacza nas jego piękno i wydźwięk, pozwala porwać się emocjom i przeżywać żądze razem z bohaterami. Jest to subtelna opowieść o uniesieniu i pasji, wyrafinowana i doskonała. Andre Aciman stworzył wyjątkową powieść o sile zauroczenia, fascynacji i niepohamowanym pragnieniu. Porusza temat tabu i postawił go w zupełnie innym świetle, pełnym miłości i obsesji. W świecie delikatnym, a zarazem szaleńczym. To historia o wielkiej sile i mocy, jakie posiada nasze serce.

Jak dobrze wiecie romansy, literatura kobieca czy erotyki pojawiają się na moim blogu bardzo rzadko. Wolę czuć dreszczyk emocji i podskakiwać w fotelu czytając dobry horror niż zużywać tony chusteczek płacząc nas złamanymi sercami. Do sięgnięcia po tę pozycję skłoniły mnie recenzje przyjaciół oraz fakt, że nie jest to romans czy opowieść o miłości rodem z kart powieści Danielle Steel. Powiem, że sugerując się tematyką książki po cichutku liczyłam na smutne zakończenie, totalny brak happy endu, coś czego wystrzegają się autorzy literatury kobiecej. Jeśli choć raz jakaś osoba stała się dla was pępkiem świata, nie obiektem miłości tylko obsesji, to jest to lektura dla was. Piękna w swoim okropieństwie, zarazem odurzająca i smutna, jest to powieść, w której odnalazłam cząstkę siebie. Nastolatek Elio wraz ze swoim ojcem spędzają wakacje we włoskim kurorcie. Pewnego dnia na progu ich domu pojawia się pracujący nad doktoratem amerykański stypendysta Olivier. Ze względu na brak wolnych pokoi Elio jest zmuszony odstąpić mężczyźnie własne łóżko. Z początku podchodzi z dystansem do aroganckiego "uzurpatora" jednak początkowa niechęć przeradza się w fascynację, która z dnia na dzień staje się coraz większa. Czytaliście kiedyś Prousta? Jeśli jesteście zwolennikami jego prozy to jest to książka dla was (no oczywiście jeśli nie jesteście homofobami i nie boicie się "brudnej" miłości). Oczywiście przesadą jest przyrównywanie Acimana do jednego z bardziej znanych francuskich pisarzy, jednak uważny czytelnik zauważy pewne podobieństwa. Po pierwsze oboje autorów nie boi się tworzyć długich, często nazbyt rozciągniętych zdań, które musimy przeczytać po kilka razy by w pełni zrozumieć ich sens. Po drugie nie boją się używać języka lirycznego, pełnego odniesień do ludzkich emocji lecz jednocześnie oszczędnego. Zresztą Andre Aciman jest znany przede wszystkim ze swoich prac na temat Marcela Prousta. Sięgając po tę książkę liczyłam na coś innego, coś co pozwoli mi na ucieczkę od codzienności, wzruszy i skłoni do przemyśleń. Dla osoby heteroseksualnej, dla której środowisko LGBT jest niezbadane i obce, temat homoseksualizmu jest egzotyczny i pociągający. Tysiące ludzi ogląda filmy o miłości ludzi tej samej płci, do kina chodzą heteroseksualne pary a nawet całe rodziny. Ten sam fenomen dotyczy również literatury. W momencie kiedy nasze społeczeństwo stało się bardziej otwarte i tolerancyjne autorzy, którzy wcześniej pisali do szuflady, mogą zabłysnąć w blasku słońca i świat literacki dostaje w swoje ręce zakopane wcześniej perełki. Dla mnie książka "Tamte dni, tamte noce" jest skarbem, który będę długo pielęgnować. Tak naprawdę powieść Acimana to traktat o poszukiwaniu i odkrywaniu własnej tożsamości. Elio, w momencie kiedy go poznajemy, ma 17 lat. Jeszcze się waha, jeszcze sprawdza. Nie chce przyjąć do wiadomości, że jest homoseksualistą. Ten syn bogatych intelektualistów robi wszystko by zadowolić rodziców. Pamiętam jeden fragment jak podczas obiadu, mówi ojcu, że "prawie udało mu się z dziewczyną". Prawie. Dopiero jak w jego życiu pojawił się Olivier już dłużej nie mógł ukrywać swojego prawdziwego ja. Myślę, że to właśnie próba zmiany samego siebie i walka z własną seksualnością sprawiła, że pierwsza "miłość" Elio powoli przekształciła się w obsesję. Wszystkie do tej pory szczelnie zamknięte w sercu i umyśle emocje wybuchły, zalewając młodego człowieka niczym lawa. Dobrze powiedziała jedna z recenzentek : "Ta książka jest gorąca" . Właśnie to słowo : gorąca, najlepiej oddaje cały klimat powieści. Jesteśmy we Włoszech, jest parno, słonecznie. Idealne miejsce na romans, perfekcyjna sceneria dla pożądania. Morska bryza, nagrzane kamienie, codzienne rytuały pływania, obiad, praca, kawa, miasto, goście i gdzieś w tym wszystkim milion nowych odcieni bólu, który towarzyszy rozłące z obiektem pożądania. Wprost czułam frustrację Elio, widziałam jego drgające podnieceniem mięśnie, jego ból stał się moim bólem a jego obsesja moją. Muszę przyznać, że jeszcze żaden autor w tak obrazowy a jednocześnie liryczny sposób, nie oddał targających bohaterem emocji. I choć autor nie boi się scen seksu i opisu cielesnej strony związku, to najwięcej tego "gorąca" i emocji znajdziemy jednak w umyśle naszego głównego bohatera a jednocześnie narratora. Nie wiem czy kiedykolwiek czytałam tak bogatą w szczegóły powieść, gdzie autor z pietyzmem i drobiazgowością opisuje targające postacią uczucia. Nasz bohater pożądał w sposób "żarłoczny" ,zaborczy, chciał wpełznąć pod skórę Oliviera, płynąć jego żyłami, stopić się z nim w jedną całość. Jeśli należycie do grupy wrażliwców płaczących przy 'Królu lwie" to przezornie zaopatrzcie się w pudełko chusteczek, będą potrzebne. A może i dwa pudełka? Kto wie.

"Nazywaj mnie swoim imieniem, a ja będę nazywał cię swoim.", czyli wakacyjny romans we Włoszech. Tamte dni, tamte noce to opowieść o obsesyjnej miłości nastolatka do profesora, który spędza wakacje w rodzinnym domu głównego bohatera, Elio. Nastolatek jest zafascynowany gościem i próbuje się do niego zbliżyć. Tak zaczyna się romans, który ma zmienić ich życie na zawsze. W miarę jak zbliża się koniec wizyty Olivera u Perlmanów, zakochani w sobie Elio i Oliver znajdują się w sytuacji zdominowanej przez niepewność i tęsknotę. Gdyby nie film to pewnie nie sięgnęłabym po tę książkę. To właśnie film spotkał się z bardzo dobrym odbiorem krytyków i nie tylko. James Ivory otrzymał Oscara za najlepszy scenariusz adaptowany, ponad to film otrzymał nominacje do Nagrody Akademii w kategoriach: najlepszy film, najlepszy aktor (Chalamet) i najlepsza piosenka ("Mystery of Love"). Ivory został nagrodzony za scenariusz również Nagrodą Brytyjskiej Akademii Filmowej i podczas Critics' Choice Awards i Writers Guild of America Awards. Chalamet otrzymał nominacje do Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej i Złotego Globu. American Film Institute oraz National Board of Review uznały film za „jedno z najlepszych dzieł roku”. (wikipedia) Po tylu sukcesach produkcji obejrzałam i ja. Mogę śmiało stwierdzić, że film podobał mi się dużo bardziej niż książka, ale przejdźmy do książki, bo to ona jest tematem przewdonim dzisiejszej recenzji. Narratorem jest Elio, zakochany po uszy w Oliverze, który opowiada historię romansu. Opowiada, więc jest tutaj dużo przemyśleń i pragnień nastolatka, a mało akcji. Olivera poznajamy poprzez opisy Elio, nie możemy spojrzeć na tło rozgrywanych zdarzeń. Trochę to męczące. Mało dialogów – czasami są wplątane w przemyślenia i wspomnienia Elio. Na plus Włochy, cudowne lato i poezja, której tutaj jest naprawdę sporo. Elio jest utalentowanym młodzieńcem, komponuje muzykę i dużo czyta, a my razem z nim zagłębiamy się w odmętach sztuki i literatury. Homoseksualizm. Jeśli masz problem z homosekualnością to nie jest to książka dla ciebie. W niektórych momentach Elio dosłownie opisuje co chce, aby Oliver z nim robił. Zdziwiła mnie scena, w której Elio, przy śniadaniu, przy Oliverze oraz swoim ojcu mówi, że prawie udało mu się z dziewczyną. Nie wiem, ale jak dla mnie to jest dosyć dziwna scena. Elio chciał się pochwalić? Zaspokoić swoje ego? Wywołać zazdrość u Olivera? Call me by your name (jakoś bardziej przypadł mi oryginalny tytuł) jest historią o pożądaniu, o niesamowitej miłości, ale także o smutku i samotności. Koniec jednak nie przypadł mi do gustu, tak jakby oszukiwali samych siebie. Spotykają kilkanaście lat później i wspominają stare czasy. Oliver ma żonę, dwójkę dzieci. Przepraszam, ale nie kupuję tego zakończenia. Nie lubię romansów, ale ten był na tyle lekki, że książkę przeczytałam w kilka godzin. Polecam najpierw obejrzeć film, a potem czytać książkę. Mimo wad (to nie jest zła książka!) polecam zapoznać się z historią Elio i Olivera, która oczaruje Cię klimatem i miłością.

Dawno nie czułam, by ktoś tak pięknie "niósł" mnie przez książkę....