Tamte dni, tamte noce (okładka miękka)

„Tamte dni, tamte noce” to książka, po którą zapewne nie sięgnęłabym nigdy gdyby nie jej ekranizacja. Historia wakacyjnej miłości to temat oklepany do granic możliwości którego unikam jak ognia. Nawet wprowadzenie wątku LGBT nie potrafiłoby reanimować tego przerabianego na milion sposobów tematu. Acimanowi udała się jednak rzecz niezwykła – nie dość, że niemalże od pierwszej strony zainteresował mnie historią, to na dodatek wzbudził żywe emocje. Na kartach powieści zawarte zostają wspomnienia pewnego lata spędzonego przez 17-letniego Elio i jego rodziców w ich domu na włoskiej riwierze, w którego progi, pewnego dnia, wstępuje letnik mający pod pieczą ojca głównego bohatera - profesora sztuki, kończyć swoja pracę doktorancką. Spotkanie to staje się wstępem do nieoczekiwanego romansu między młodym chłopakiem a niemalże 10-lat starszym Oliverem. Relacji niesamowicie intensywnej, wręcz zahaczającej o obsesje, jednocześnie fascynującej i przerażającej, którą obserwujemy z perspektywy Elio. Choć żadne słowo z tego krótkiego opisu (który nie przekonuje nawet mnie) nie mija się z prawdą „Tamte...” jest czymś znacznie więcej niż zwykłym romansidłem. Całość podzielić można na cztery zasadnicze części. Pierwsza to ta, w której Elio zaczyna odkrywać swoje zainteresowanie letnikiem. Niczym w najlepszym thrillerze z każdą stroną rośnie napięcie. Między głównymi bohaterami rzadko dochodzi do konfrontacji; cała ich relacja opiera się głównie na pozornej obojętności przeplatanej nie kiedy wymianą spojrzeń, lub dwuznacznymi sytuacjami. Elio w tym czasie obserwuje letnika, rozmyśla, wzdycha z ukrycia, analizuje czy dobrze odbiera otrzymywane sygnały i pragnie konfrontacji. Uczucia odczuwane przez chłopaka są tak intensywne, iż udzielają się nawet czytelnikowi, a napięcie między tą dwójką staje się nie do zniesienia. Druga, przynosi długo oczekiwany rozwój relacji i jest to prawdopodobnie jeden z najintensywniejszych rozdziałów jakie kiedykolwiek spotkałam. Po tym przechodzimy płynnie do podróży do Rzymu (jakby nie było już dość klimatycznie) gdzie następuje pewne spowolnienie akcji, a ostatecznie docieramy do zakończenia, które istnieje prawdopodobnie tylko po to aby załamać serce (kilkukrotnie). Nie wiem od czego zacząć opis moich odczuć związanych z tą książką, która po prostu sponiewierała mnie emocjonalnie (choć uczucia te uderzyły mnie ze znacznym, bo ponad dwumiesięcznym, opóźnieniem). Nie spodziewałam się, że książka w gruncie rzeczy pozbawiona akcji może mnie tak pochłonąć. Lwią część powieści zajmują rozmyślania głównego bohatera, które przybliżają nam jego sposób bycia, jego rozterki, oraz pogląd na świat. Dzięki temu między bohaterem a czytelnikiem wytwarza się jedyna w swoim rodzaju więź. Historia widziana oczami Elio staje się tym samym niezwykle angażująca. Wraz z bohaterem przeżywamy rodzącą się miłość i pragniemy kontaktu z obiektem westchnień. Autor niezwykłym wyczuciem odznacza się niemalże w każdej kwestii. Historia pozbawiona jest zbędnego patosu, szokowania na siłę, czy nadmiernego lukrowania rzeczywistości. Powieść w pewnych momentach nie stroni od seksu, jednakże nawet on opisany jest bezbłędnie – nie wprawiają w poczucie zażenowania, ani zniesmaczenia zbytnim naturalizmem. Czuć, że nie jest one środkiem do taniej sensacji, lecz integralną częścią całości. Dodatkowym atutem jest to, że nie stara się zawrzeć w swojej historii wszystkich bolączek świata. Problemy Elio skupiają się wyłącznie na próbach zrozumienia własnej seksualności nie rozdrabniając się na kwestie podejścia społeczeństwa do tematu homoseksualizmu, możliwości spotkania się z odrzuceniem, agresją, lub innymi problemami. Romans między nim a Oliverem rozgrywa się jakby poza światem zewnętrznym. Jednym ograniczeniem jest 6 tygodni, które spędzić mogą wspólnie po czym każdy z nich wyruszy w swoją stronę. Aciman zmierzając się z oklepanym do granic możliwości wątkiem wakacyjnej miłości mógł ponieść sromotną porażkę. „Tamte dni...” to jego wielkie zwycięstwo – powieść niezwykła i pełna emocji poruszająca poniekąd wątek dorastania, którego nieodłączną częścią jest poszukiwanie siebie, przeżywania pierwszych miłości, wzlotów i upadków, oraz momentów, które choć zbyt szybko przemijają na zawsze stają się częścią nas samych.

Wspaniała książka dla zarówno młodzieży, jak i dorosłych. Zachwycający, realistyczny obraz miłości w wieku dorastania i łatwy język to dwa wielkie plusy tej książki. Zakończenie wspaniałe, dające do myślenia. Uczy tolerancji i tego, że każda miłość jest taka sama. Polecam!

Tamte dni, tamte noce to rzecz jednocześnie odrywająca od ziemi jak i w ziemię wgniatająca. Rzadko kiedy można spotkać się z tak wielką dawką uczuć. Uczuć serwowanych strona po stronie. Studium miłości dla każdego, niezależnie od wieku czy płci. Bo tak, jak w tej książce, miłość nie zna granic, nie uznaje ograniczeń, nie poddaje się. I przede wszystkim, uświadamia nam, że życie nie jest tak kolorowe jakby nam się marzyło, i uczy nas, byśmy wciąż cieszyli się z każdego dnia, z każdej dobrej chwili, z każdego zakrętu naszego życia. Polecam z czystym sumieniem.

Książkę zakupiłam pod wpływem impulsu i wcale nie żałuję!!! Powieść Andre Acimana przedstawia historię 17-letniego Elio, który zakochuje się w gościu, przyjeżdżającym na wakacje do jego rodziców. "Tamte dni, tamte noce" to piękna opowieść miłosna, pełna pożądania, wrażliwości, tęsknoty. Odkąd przeczytałam książkę nie mogę przestać myśleć o twj historii. Ciągle wracam do niej pamięcią i ponownie przeżywam wydarzenia głównych bohaterów. Uważam, że cała opowieść jest po prostu piękna. Miłość w niej opisana jest piękna, cała sceneria (akcja dzieje się we Włoszech) jest piękna. Aż sama chciałabym pojechać w podróż do Włoch i poznać moją wymarzoną miłość!!! Polecam "Tamte dni, tamte noce" z całego serca. Ta historia poruszy wasze zmysły, rozpali was od środka i sprawi, że rozpadniecie się na kawałki w kilka sekund, ale nie będziecie żałować :)

Jedna z najpiękniejszych książek o miłości, jakie w życiu przeczytałam!

Wciągająca fabuła, piękny styl i język książki. Polecam

Może osiągnięcie szczęścia mimo wszystko nie jest takie trudne. Wystarczy odnaleźć jego źródło w samym sobie, zamiast uzależniać się pod tym względem od innych. Miałam w planach tą książkę od dłuższego czasu, ale jestem zadowolona, że zabrałam się za nią dopiero niedawno, ponieważ dopiero teraz jestem w stanie tak dobrze ją zrozumieć. Nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mnie poruszy i zapisze się w mojej pamięci. Po obejrzeniu filmu emocje są jeszcze większe, w cudowny sposób odwzorowuje on klimat książki. Przenosimy się do lat 80., do małego miasteczka we Włoszech. Jest środek lata, a klimat zdecydowanie sprzyja emocjom i pożądaniu opisywanym w książce. Powieść jest napisana w nietypowej, ale bardzo trafnej formie przemyśleń, myśli i rozterek głównego bohatera Elia. Klimat jest dość poetycki, ale jednocześnie lekki. Świetnie opisane jest zauroczenie - na początku niespodziewane, odczucia i emocje są przedstawiane powoli, by w końcu nabrać dynamiczności. Młodzi ludzie doskonale zrozumieją Elio, który dopiero uczy się swojej seksualności, poznaje siebie i jest zwyczajnie ciekawy. Bardzo ciekawa i inspirująca jest również postać Olivera - pozornie niedostępnego i ironicznego. Niezwykle ważna w tej książce jest poezja i muzyka, a liczne odwołania do słynnych poetów i ich twórczości sprawiają, że książkę czyta się naprawdę przyjemnie i wprawia nas ona w dobry nastrój. Ostatnia - czwarta - część książki ukazuje dalsze losy bohaterów i jest niezwykle emocjonalna i wzruszająca. Przez całą książkę nie brakuje pięknych sentencji, o miłości, zauroczeniu, szczęściu i cierpieniu. Zdecydowanie warto zapoznać się z powieścią Andre Acimana.

Pamiętacie te jedne, jedyne, niezapomniane wakacje, gdzie słońce było wyjątkowo gorące, wiatr cudownie orzeźwiający, woda niesamowicie chłodząca, a zapach powietrza przypominał o cudownych chwilach zapomnienia? Pamiętacie po latach to uczucie wolności i szczęścia, które wtedy czuliście? Mimo iż upłynęło tyle czasu, pamiętacie każdy detal ze spotkań, każde wypowiedziane słowo i każdy dotyk? Historia niesamowitej miłości pomiędzy dwoma wrażliwymi istnieniami, które odnalazły się w gorących Włoszech pewnego lata. Zmysłowa powieść, która zabierze czytelnika do głęboko skrywanych pragnień i uczuć, do tęsknoty tak dalekiej, że niewypowiedzianej. Nostalgiczny obraz przeżywanych uczuć porusza najdalsze zakamarki duszy, historia uniwersalna, ponadczasowa, porywająca, łamiąca serce i dająca nadzieję na to, że takie uczucia zostają z nami na zawsze, nawet jeśli już nigdy nie wrócimy do gorącej Italii.

Mam wrażenie, że po tej lekturze mogę powiedzieć, że przeczytałam prawdziwą książkę. Nie mam słów żeby ją opisać. Piękna historia. Odprężała moją głowę i wyciszała duszę. Subtelnie wzbudzała emocje, pochłaniała. Wspaniałe uchwycony proces myślowy osoby bardzo wrażliwej, młodej, zakochanej. Niezwykłe stworzenie realistycznych postaci. Ta książka to fenomen. Przede wszystkim mówi o miłości, o której mało autorów ma odwagę napisać. Autor napisał ją W SPOSÓB MISTRZOWSKI. Jak dla mnie ma miejsce nr 1. Mam wrażenie, ze tworzona była pod wpływem inspiracji, głębszych odczuć, pisana była cierpliwie i została dopieszczona w każdy możliwy sposób. Mnie ta książka zmiotła z planszy. Kończy się slodko-gorzko, pozostawia piekielny niedosyt, ale czuje się jakbym sama przeżyła te historię. Ujmująca powieść...

Książka zabiera w piękną, pełną śródziemnomorskiego słońca podróż w północną część Włoch i tam w jednej ze starych pięknych willi rozpoczyna się piękna historia miłości dwojga ludzi, pełna emocjonalnych wątpliwości i wielkiej namiętności. Książka wciąga od pierwszej strony, budzi mnóstwo przemyśleń, skłania do refleksji, czyta się z lekkością a później pozostaje na dłużej w pamięci. Polecam.