Tam, gdzie nie pada (okładka  twarda, 09.2021)

Jedna lepszych ksiazek jakie czytałem.

Warto przeczytać

Wielokrotnie pisałam, że lubię dawać szansę debiutantom. Czytanie powieści początkującego autora jest jak odkrywanie niezbadanych terenów. Nie inaczej było z książką Michaela Sowy, który zabiera czytelnika w podróż do świata Ślązaków, którzy zdecydowali się w XIX wieku wyemigrować do Teksasu i opowiada o nim niczym rasowy gawędziarz. Najpierw daje mu jednak możliwość poznania ówczesnych realiów. Trudna codzienność, która koncentruje się na pracy, konieczności podporządkowania się władzy – wszystko to składa się na ukazany przez autora los Płużniczan. Od pierwszych stron czuć, że podtytuł, czyli to, iż jest to „ballada o śląskim Teksasie”, jest tutaj kluczowym elementem. Michael Sowa skupia się bowiem na opisach, a także na języku bohaterów, który, jak sam pisze w posłowiu, został dostosowany dla czytelników nieznających śląskiej gwary. Talent autora do snucia opowieści oraz dbałość o szczegóły sprawiają, że „Tam, gdzie nie pada” jest książką bardzo klimatyczną. I tak jak autor poprowadził mnie w czasie lektury przez wykreowaną przez siebie literacką rzeczywistość, tak Ślązacy szukali swojej ziemi obiecanej. Sowa tak skonstruował fabułę, że pochłania ona bez reszty, sprawiając, że z ciekawością przewraca się kolejne strony. To wszystko spowodowało, że połączyła mnie z bohaterami niewidzialna nić. Obserwowałam ich podróż na nieznany ląd, uroniłam łzę po śmierci tych, którzy jej nie przetrwali, a nawet znalazłam wśród postaci tą ulubioną. Kobietę, która okazała się silniejsza i bardziej rozsądna niż wielu mężczyzn, którzy chętnie pretendowali do miana osoby nadzorującej powstającą na teksańskiej ziemi nową osadę. A warto zaznaczyć w tym miejscu, że stworzona przez autora społeczność jest kopalnią różnych charakterów. Mnogość opisów w przypadku tej książki stała się atutem, a autorowi udało się mocno osadzić czytelnika w wykreowanym przez siebie świecie. Naprawdę trudno uwierzyć, że jest to debiut Michaela Sowy! W swojej powieści dał się on bowiem poznać, jako pisarz niezwykle świadomy, lekko operujący słowem, jak i wydarzeniami, które składają się na całość fabuły „Tam, gdzie nie pada”. Miałam wrażenie, że opowiadanie o losach Ślązaków sprawia mu przyjemność, że jest zafascynowany tym tematem i bardzo chce przekazać tę fascynację i jednocześnie zarazić nią czytelnika. Podsumowując: „Tam, gdzie nie pada” to miejscami poruszająca, ale także wywołująca uśmiech na twarzy, głównie za sprawą roli kota w całej opowieści, napisana z niezwykłą dbałością o każdy detal płużnickiej i teksańskiej rzeczywistości powieść, która zadowoli czytelnika ciekawego świata. Czytelnika, który lubi rozsmakować się w wydarzeniach z przeszłości, opisanych z rozmachem ludzkich losach, które zostały osnute na kanwie prawdziwych wydarzeń. Czytając, czułam się jak gość ówczesnej karczmy, który z uwagą słucha gawędziarza, jak barwnie traktuje o życiu, emigracji i poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi małej społeczności. Jak pisze sam autor o swojej książce: nie musiała być długa, nie musiała być naszpikowana samymi historycznymi faktami, raczej niech wzbudzi w czytelniku zainteresowanie tym, co się wtedy działo. Panie Michaelu – udało się! Polecam!

Ależ ja uwielbiam debiuty. A gdy książka oparta jest na faktach to tym bardziej nie zastanawiam się długo nad tym, żeby po nią sięgnąć. I tak było w przypadku "Tam gdzie nie pada". Ta książka to moje odkrycie tego roku. Autor stworzył wspaniałą historię, w dodatku napisał ją w języku śląskim. Wspaniała, fascynująca, piękna. Jest połowa XIX wieku. Mimo zniesienia pańszczyzny, płużniczanom żyje się coraz trudniej. Pewnego dnia do wsi przychodzi list z Teksasu. Okazuje się, że jest to zaproszenie od ojca fanciszkaniana Leopolda Moczygemby, skierowane do jego braci. W podróż wybierają się nie tylko bliscy franciszkanina, ale również inni mieszkańcy Śląska. Czy Teksas okaże się dla Ślązaków ziemią obiecaną ? Jak już wspomniałam, to przepiękna historia, którą czytałam z niemałym zainteresowaniem coraz zachwycając się stylem i językiem autora. Nie żałuję ani jednej chwili spędzonej z tą książką. Autor stworzył powieść tak cudowną i klimatyczną, okraszoną pięknym językiem, wzruszającą i smutną, ale także pełną humoru.  W tej książce fantastyczne było to, że autor wplótł w nią język śląski, który ja osobiście uwielbiam. Nie zastnawiajacie się tylko czytajcie. "Tam gdzie nie pada" dostarczy Wam wielu emocji, gwarantuję, że nie oderwiecie się od lektury przed poznaniem jej zakończenia. Polecam z całego serca.