Tak cię straciłam (okładka miękka)

Doskonały thriller. To trzecia powieść tej autorki, którą przeczytałam i każda kolejna jest coraz lepsza! Akcja pędzi jak szalona i co chwilę zmienia kierunek. Zaskakujące zakończenie! Jenny Blackhurst zdecydowanie stanie się jedną z moich ulubionych autorek thrillerów psychologicznych!

Na początku książka wydawała mi się nudna ale jednak szybko się do niej przekonałam po tym jak akcja zaczął się zagęszczać ... Książka naprawdę wciąga i zaskakuje. Polecam każdemu :)

Bardzo dobra ksiazka, trzyma w napieciu do ostatniej chwili, ciezko bylo przewidziec zakonczenie.

Nie można się oderwać, niesamowite napięcie , ,uzależniające .

Dzieciobójczyni czy ofiara? Kiedy stajesz się matką, chcesz chronić swoje dziecko i robisz wszystko, aby zadbać o jego bezpieczeństwo. Wydaje się to tak oczywiste, że często nie jesteśmy nawet w stanie, pomyśleć o tym, by mogło być inaczej. Niestety, w życiu tak naprawdę niczego nie możemy brać za pewnik. Przekonała się o tym główna bohaterka najnowszej książki Jenny Blackhurst „Tak cię straciłam” - Susan. Gdy na świat przychodzi jej synek Dylan, nic nie jest takie, jakie miało być. Młoda mama popada w depresję poporodową, a kiedy już bodźce ze świata zewnętrznego trafiają do jej świadomości, dociera do niej coś, co zmienia jej życie w piekło. Wszyscy wokoło twierdzą, że z zimną krwią zabiła swoje własne zaledwie trzymiesięczne dziecko. Susan nie pamięta niczego z tamtejszych wydarzeń. Po prostu wierzy w to, co mówią jej policja, lekarze i mąż. Dźwigając na barkach piętno dzieciobójczyni, kobieta zostaje skazana na roczny pobyt w szpitalu psychiatrycznym oraz trzyletnią karę pozbawienia wolności. W momencie, kiedy my czytelnicy wkraczamy w życie bohaterki, jej pobyt w więzieniu dobiega końca, a ona sama, choć nigdy nie potrafiła do końca pogodzić się z tym, co zrobiła, stara się, na tyle, na ile to możliwe rozpocząć nowy etap w swoim życiu. Powrót do funkcjonowania na wolności nie jest łatwy i nasza bohaterka doskonale zdaje sobie z tego sprawę, dlatego postanawia całkowicie odciąć się od dawnego życia. Zmienia nie tylko miejsce zamieszkania, ale i tożsamość, mając nadzieję, że to pomoże jej pozostać anonimową. Tym bardziej że do starego życia, nie ma po co wracać. Mąż nigdy jej nie wybaczy, a ojcu, który wspierał ją w całej drodze przez piekło, przez które, przeszła, nie potrafi spojrzeć w oczy. Z pomocą kuratora i poznanej w więzieniu przyjaciółki wszystko zaczyna się powoli układać, ale niestety względny spokój, który zapanował w życiu kobiety, nie trwa zbyt długo. Nagle przeszłość ponownie domaga się uwagi. Tajemnicza przesyłka, która w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach trafia do Susan, wywraca jej kruchy świat do góry nogami, bowiem wszystko wskazuje na to, że to, w co do tej pory wierzyła, może okazać się kłamstwem. Ktoś, kto przysłał jej tajemniczą kopertę ze zdjęciem chłopca, sugeruje, że Dylan żyje, a ona jest niewinna. Czy jest to tylko okrutny żart ze strony kogoś, kto mimo usilnych starań kobiety, by nikt nie kojarzę jej ze zdarzeniami, które miały miejsce cztery lata wcześniej, zdołał poznać jej przeszłość, czy rzeczywiście prawda? Tego oczywiście za wszelką cenę, będzie chciała dowiedzieć się matka dziecka. Zachęcam Was do tego, abyście wspólnie z główną bohaterką zaangażowali się w proces dążenia do prawdy, ponieważ, jak się przekonacie, wraz z tą trudną sprawą, zaczną wychodzić na jaw inne, nieznane dotąd Susan fakty z życia bliskiej jej osoby, o której dotychczas była przekonana, że wie wszystko. „Tak cię straciłam” to przyjmujący, trzymający w napięciu od pierwszej do ostatniej strony thriller psychologiczny, w którym autorka doskonale połączyła ze sobą płaszczyznę społeczną i obyczajową. Bohaterka opisanej na kartach książki historii, doskonale wie, jak społeczeństwo traktuje takie osoby, jak ona, dlatego pierwsza myśl, jaka przychodzi jej do głowy, to to, że jednak ktoś zna jej przeszłość i zrobi wszystko, by o niej nie zapomniała. A może nawet, chce wymierzyć jej jedyną, w jego mniemaniu słuszną karę. Czy życie Susan Jest w niebezpieczeństwie? Oczywiście, ode mnie tego się nie dowiecie, dlatego sięgnijcie koniecznie po książkę. Teraz skupmy się przez chwilę na samej konstrukcji powieści, ponieważ czytając książkę, zapewne zgodzicie się ze mną, że dla całości historii, jest to element niezwykle znaczący. Otóż w przypadku tej książki, akcja dzieje się dwutorowo. Czytamy o wydarzeniach, które miały miejsce cztery lata temu oraz o tym, co dzieje się obecnie, jak również o przyszłości, cofając się do zdarzeń rozpoczynających się w roku 1987. Muszę przyznać, że początkowo, zupełnie nie mogłam zrozumieć, czemu owa dwutorowość akcji ma służyć i jaki związek wydarzenia z lat 90-tych mogą mieć z tym, co przeżyła Sudan. Natomiast, kiedy już wszystko zaczęło układać się w jedną całość, a te, wydawałoby się niemające ze sobą nic wspólnego wątki, zaczęły się uzupełniać, byłam naprawdę pełna podziwu i uznania dla pomysłowości autorki i jestem pewna, że Wy również będziecie pod wrażeniem. A samo zakończenie sprawi, że nie będziecie mogli uwierzyć w to, co właśnie przeczytaliście. Ja sama po poznaniu zakończenia, którego nawet przez chwilę się nie domyślałam, miałam nieodpartą ochotę, by zacząć czytać wszystko jeszcze raz. Nie możemy również pominąć bez słowa kreacji bohaterów, którzy są bardzo wyraziści i autentyczni. Każda postać, nawet drugoplanowa jest w tej historii po coś, nie stanowi zbędnego tła, a ma do wykonania swoje zadanie, które w mniejszym, lub większym stopniu dopełnia całości historii. Blog Kocie czytanie.

Emma Cartwright jeszcze do niedawna nazywała się Susan Webster i była dzieciobójczynią. A przynajmniej tak jej powiedziano. Po tym, jak odsiedziała czteroletni wyrok w więzieniu, wyszła na wolność i zmieniła nazwisko, jej życie zaczęło się od początku tam, gdzie nikt jej nie znał i nie osądzał za czyn, któremu rzekomo była winna. Kiedy kobieta myśli, że przeszłość udało jej się zostawić daleko za sobą, zaczyna dostawać niepokojące listy, które sugerują, że… jej syn żyje. Susan chwyta się tej myśli jak tonący brzytwy i rozpoczyna śledztwo, które doprowadzi ją do nadawcy tajemniczych wiadomości. Być może wcale nie jest morderczynią… Jeśli tak, będzie gotowa zrobić wszystko, aby poświadczyć o swojej niewinności i odzyskać syna. Po Tak cię straciłam sięgnęłam w zasadzie w ciemno, mając w pamięci jedynie poprzednią książkę Jenny Blackhurst (Zanim pozwolę ci wejść) i pozytywne wrażenie, jakie ona na mnie wywarła. Pamiętam, że określiłam ją mianem „wzorcowego thrillera psychologicznego” i faktycznie taka była – trzymająca w napięciu, maksymalnie wciągająca i zmuszająca do zagłębiania się w dusze bohaterów. Cieszy mnie fakt, że wydawnictwo Albatros bierze pod swoje skrzydła powieści tej autorki, ponieważ – jak wcześniej podejrzewałam, a teraz nabrałam pewności – jest ona jedną z tych pisarek, po których twórczość będę mogła sięgać z zamkniętymi oczami, nie martwiąc się o to, czy lektura przypadnie mi do gustu. Przypadnie, z pewnością, ponieważ Jenny Blackhurst tworzy PORZĄDNE w każdym tego słowa znaczeniu książki, w których ciężko odkryć jest wady. Na samym początku poznawania historii Susan miałam w głowie tę myśl, że właściwie to już skądś tę całą sytuację znam – motyw matki dzieciobójczyni tudzież kobiety, której wmawia się morderstwo, nie jest niczym odkrywczym. Nie zmienia to jednak faktu, że temat ten wciąż jest kontrowersyjny i nie sposób podejść do niego bez emocji. Domniemane morderstwo, jakiego dopuściła się Susan, szerokim echem obiegło kraj, a media rozpisywały się o nim, nie pozostawiając na kobiecie suchej nitki. Choć lekarze, świadkowie oraz mąż kobiety nie mają wątpliwości co do tego, co naprawdę wydarzyło się tego dnia, sama Susan nie pamięta ani chwili z tego zdarzenia. Do tej pory bez sprzeciwu wierzyła we własną winę, popartą wieloma dowodami, jednak z biegiem czasu – i kolejnymi przesyłkami, jakie zaczyna dostawać – budzi się w niej opór. Jak to możliwe, że po tak straszliwej zbrodni w jej głowie nie pozostało ani jedno wspomnienie? Czy istnieje choć najmniejsze prawdopodobieństwo, że od samego początku była oszukiwana? Susan od pierwszych stron nie zrobiła na mnie pozytywnego wrażenia, jednak jej zachowanie można zrozumieć, mając w pamięci to, przez co przeszła – zabójstwo, proces, więzienie, społeczny ostracyzm… Kobieta była złamana życiem, krótko mówiąc. Obawiała się wychodzić na ulicę i patrzeć ludziom w twarz, nie chcąc być rozpoznaną. Była krucha, potulna i nieporadna. Susan jest jednak bohaterką, która ewoluuje – z każdą kolejną stroną stawała się silniejsza, a moment, w którym w jej sercu pojawia się iskierka nadziei na to, że jej syn jednak żyje, jest dla niej momentem przełomowym. Od tej pory, choć często nieudolnie, ale stara się odzyskać pewność siebie, zdecydowanie i siłę, aby walczyć o swoje dziecko. Nie powiem, abym w jakiś szczególny sposób zapałała sympatią do tej postaci, jednak biorąc pod uwagę determinację, z jaką dążyła do celu, musiałam spojrzeć na nią z podziwem i uznaniem. Historia opowiedziana w Tak cię straciłam ma dwa główne wątki: pierwszy skupia się na głównej bohaterce Susan Webster, jej rzekomym przestępstwie, otrzymywanych pogróżkach i dochodzeniu do prawdy; natomiast równolegle z nim toczy się wątek pozornie zupełnie niezwiązany z Susan, w którym poznajemy młodych chłopców: Willy’ego, Jacka i Matta. Jak można się domyślić, wątki te z każdą kolejną stroną coraz bardziej się zawiązują, zdążając do połączenia obu historii. Ogromny plus autorce należy się za to, że sposób, w jaki to następuje, jest całkowicie nieoczywisty i domyślenie się, co wspomniani nastolatkowie mają wspólnego z Susan i jej synem, jest niesamowicie trudne. Dodam jeszcze, że w związku z drugim z wątków, opowieścią o Willym, Jacku i Mattcie, nieoczekiwanie jesteśmy świadkami wielu scen brutalności. Są one zaskakujące i miejscami budzą autentyczną grozę i zgorszenie. Ale w końcu cóż by to był za thriller bez odrobiny strachu? Jenny Blackhurst bardzo sprytnie szerzy nieufność czytelnika do wszystkich bohaterów. Choć o niewinności Susan byłam przekonana od samego początku, pozostałe postacie ani trochę nie budziły mojego zaufania. Przez kwestie, jakie autorka wkładała w ich usta, oraz zachowanie, jakie im narzucała, miałam wrażenie, że każda osoba, która kręci się wokół Susan, jest potencjalnie winna, a już na pewno nie ma czystego sumienia. Ciąg dalszy: booksofsouls.blogspot.com

Susan Webster to kobieta osądzona o zabójstwo swojego trzymiesięcznego synka Dylana, jednak nic nie pamięta, ale skoro wszyscy – policja, mąż, lekarze twierdzą, że odpowiada za śmierć dziecka, to tak musi być. Cztery lata później wychodzi z więzienia, nikt nie miał wiedzieć, gdzie mieszka i nie znać jej całkowicie nowej tożsamości. Teraz nazywa się Emma Cartwright. Pewnego dnia otrzymuje przesyłkę, a w niej fotografię małego chłopca... „Gdybyś każdego dnia przez ostatnie tysiąc siedem dni pragnął umrzeć z powodu tego, co jak ci powiedziano, zrobiłeś swojemu synkowi i gdybyś potem dowiedział się, że istnieje możliwość, choćby znikoma, że jednak tego nie zrobiłeś, a twój synek żyje i dobrze się miewa, to czy nie uczepiłbyś się takiej nadziei ze wszystkich sił? Ktoś podsunął mi tę myśl, być może przelotną, bo jest okrutnym człowiekiem albo chce mnie nastraszyć, sama nie wiem.” Od kogo Emma dostała przesyłkę? Czy chłopiec ze zdjęcia będzie jej synem? Jakie tajemnice skrywa były mąż Emmy – Mark? „Miał poduszkę na twarzy, był zimny jak lód, ostatnie tchnienie odebrała mu kobieta, która, jak sądziłem, była miłością mojego życia. Nie mogę sobie pozwolić na złudne nadzieje, że on żyje. Pamiętam jak na parkingu przed szpitalem trzymałem go na rękach, błagając by zaczął oddychać, wołając o pomoc, o ratunek dla mojego pięknego synka, którego imię ledwie przechodzi mi przez gardło.” Jenny Blackhurst to brytyjska pisarka. Zadebiutowała w Anglii znakomicie przyjętą powieścią „Tak cię straciłam” należącą do gatunku thrillera psychologicznego. Osobiście bardzo lubię tego typu powieści, dlatego w momencie, gdy pojawiła się w zapowiedziach, byłam bardzo jej ciekawa. Niestety, dotychczas nie miałam jeszcze przyjemności przeczytania innych, wydanych w Polsce propozycji tej autorki, dlatego moją przygodę zaczynam właśnie od historii Susan/Emmy. Nie będę ukrywała, że opis jest niesamowicie zachęcający i byłam zaintrygowana jak będzie tu poprowadzona akcja i czy autorka zafunduje nam zaskakującą opowieść czy po prostu coś neutralnego, przy czym spędzę jedynie przyjemny wieczór. Już teraz na wstępie powiem Wam, że jest to genialna powieść, znakomicie napisana, świetnym prostym stylem, z wieloma wątkami jednak każdy w odpowiednim czasie zostaje zamknięty, Od momentu, kiedy zaczęłam czytać tę książkę, pomimo tego, że niejednokrotnie musiałam odłożyć poprzez różnorodne obowiązki, odliczałam minuty, abym mogła poznać dalszy ciąg tej historii i dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi, kto jest tak niezrównoważony, aby posunąć się do tak bestialskich czynów. Fabuła powieści jest nieprzewidywalna, a cała treść urozmaicona fragmentami wspomnień wydarzeń z przeszłości byłego męża Susan, co przyznam się szczerze, niesamowicie mnie zaskoczyło, nie chcę Wam zdradzać dokładnie, co tam jest, ale ja dosłownie zbierałam szczękę z ziemi, szczególnie przy zakończeniu, jak coraz to nowsze fakty wychodziły na światło dzienne. Bohaterowie są wykreowani znakomicie. Susan, Cassie i Nick są to postacie, które bardzo polubiłam, szczególnie Susan. Jest to osoba niesamowicie silna, zdeterminowana do dojścia do prawdy i dowiedzenia się, co się tak naprawdę wydarzyło tamtego feralnego dnia, niejedna kobieta będąc na jej miejscu, nie poradziłaby sobie z natłokiem informacji i przypuszczeń, które spadły na jej barki. Natomiast Cassie to przyjaciółka, która zawsze dzielnie ją wspierała, choć poznały się w dość nietypowym miejscu, to główna bohaterka wiedziała, że zawsze może na nią liczyć. Była dla niej wsparciem, w momentach, gdy najbardziej tego potrzebowała, ale potrafiła również dać pstryczka w nos. No i Nick, co do niego początkowo miałam mieszane uczucia, ale z każdą kolejną stroną, zyskiwał moją sympatię coraz bardziej. „Tak cię straciłam” wzbudza niebywale ogromne emocje, czytając ją, odczuwałam całą sobą, stres towarzyszący głównym bohaterom, a samo zakończenie wbija w fotel i czytelnik, w żadnym wypadku nie spodziewa się takiego obrotu spraw. Ja jestem tą powieścią zachwycona i z ogromną przyjemnością sięgnę po kolejne powieści tej autorki, aby przekonać się czy pozostałe również zostały napisane w tak genialny sposób, jak ta, która w Anglii była jej debiutem. A Wy jeśli lubicie pełne napięcia książki, których zakończenie pozostawi Was z pytaniem „Czy to naprawdę jest już koniec?”, musicie koniecznie sięgnąć po tę propozycję, a gwarantuję Wam, że się nie zawiedziecie. Gorąco polecam. Paula https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/06/jennyblackhurst-tak-cie-straciam.html

Winna? Narodziny dziecka to wyjątkowy moment, ale jest to też chwila, wraz z którą zmienia się cały świat i tak naprawdę już nic nigdy nie jest tak samo, jak przed porodem. Na świat przychodzi bowiem nowe życie, owoc naszej miłości, który sprawia, że zapominamy o bólu porodu, tak jak później każdy uśmiech dziecka sprawia, że nie pamiętamy o nieprzespanych nocach i innych uciążliwościach związanych z wychowaniem malucha. Mogłoby się wydawać, że pojawienie się małego człowieczka to moment, na który czekają wszystkie kobiety, że uczucie trzymania w ramionach swojego dziecka, jest nieporównywalne z innymi, że pozwala doświadczyć absolutnego szczęścia. Niestety, okazuje się, że nie wszystkie kobiety myślą dokładnie tak samo – szacuje się, że średnio jedna na dziesięć kobiet, nie będzie mogła cieszyć się z pojawienia się na świecie potomstwa, bowiem zostaje dotknięta depresją poporodową. Ten wstydliwy temat o którym zwykle się nie mówi, to poważne zagrożenie zarówno dla zdrowia matki, jak i życia. Tymczasem z badań wynika, że w samej tylko Polsce nawet co ósma kobieta w ciąży cierpi na depresję okołoporodową, zaś depresja poporodowa dotyka około 10 do 15 procent matek. O tym, jakie mogą być konsekwencje tej choroby przekonujemy się czytając o Susan Webster, wyrodniej matce, która zamordowała swojego trzymiesięcznego synka Dylana, dusząc go poduszką. W trakcie procesu sądowego stwierdzono, że cierpiała na psychozę połogowa i uznano ją za winną zabójstwa drugiego stopnia, skazując na cztery lata. Trafiła do zakładu psychiatrycznego w Oakdale z czteroletnim wyrokiem, skąd po prawie trzyletnim pobycie została warunkowo zwolniona. Ze szpitala wyszła z nową tożsamością, z Susan Webster zmieniając się w Emmę Cartwright, zamieszkałą w uroczym miasteczku w Shropshire. Nowe nazwisko w żaden sposób nie jest jednak w stanie wymazać tego, co przeżyła. W trakcie pobytu w zakładzie rozwiódł się z nią mąż, Mark, odtrąciła też swojego ojca, a także nielicznych znajomych, którzy zjawili się u niej z wizytą. Teraz Emma próbuje zacząć nowe życie, ale nie jest to łatwe ze świadomością, że zamordowała swoje dziecko. Szczególnie, że zupełnie nic nie pamięta z tamtego dnia, nie jest też w stanie uwierzyć, że była w stanie tego dokonać. Tym większą traumą jest dla niej zawartość otrzymanej na nowy adres przesyłki – zdjęcie roześmianego, około czteroletniego chłopczyka, które podpisane jest imieniem Dylana. Kto mógłby sobie tak okrutnie z niej żartować? Kiedy jednak otrzymuje kolejną paczkę, a w niej kocyk Dylana, zaś w swoim łóżku znajduje obdartego ze skóry kota, sprawa robi się poważna. Czy ktoś z nowego miasta poznał jej prawdziwą tożsamość i próbuje zmusić ją do wyjazdu? A może to były mąż pragnie zemścić się za morderstwo syna? Wspólnie z dziennikarzem jednego z magazynów, Nickiem Whitely, Susan stara się poznać tożsamość swojego prześladowcy, choć nawet się nie spodziewa, do czego to prywatne śledztwo ją doprowadzi. Czy to możliwe, że ona sama padła ofiarą straszliwej intrygi? Co wspólnego ma morderstwo, do którego doszło w pobliżu jednej z uczelni wyższych ponad dwadzieścia lat temu, z morderstwem jej synka? Na te, a także na wiele innych pytań poszukiwać będziemy wraz z Susan odpowiedzi dzięki fenomenalnej powieści pt. „Tak cię straciłam”, autorstwa Jenny Blackurst. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros książka, to wstrząsający dowód na to, jak łatwo jest oskarżyć i skazać człowieka, a co więcej, jak łatwo jest manipulować otoczeniem. Powieść jest znakomitą lekturą zarówno dla miłośników thrillerów, powieści kryminalnych, jak i dla wszystkich, którzy chcą zanurzyć się w jedną z najlepszych powieści, jakie zostały wydane. Wciągająca intryga, brawurowo prowadzona akcja, doskonale nakreśleni bohaterowie – to wszystko sprawia, że od książki nie można się oderwać. Zagłębiamy się nie tylko w prowadzone śledztwo, które zatacza coraz szersze kręgi, ale również w umysł bohaterki, która nie wydaje się być zdolna do popełnienia morderstwa, a jednak została za jego popełnienie skazana. Czy słusznie? Justyna Gul Qultura słowa

Po kilkuletnim pobycie w zakładzie psychiatrycznym, Susan wychodzi na wolność. Wydaje się, że kobieta uporała się z przeszłością, a nowa tożsamość pozwoli jej rozpocząć wszystko od początku. Ale ktoś postanawia namieszać Susan w głowie, sugerując, że dokonana przez nią zbrodnia nigdy nie miała miejsca… Z twórczością Jenny Blackhurst spotkałam się już wcześniej, przy okazji lektury powieści “Zanim pozwolę ci wejść”. Bardzo dobrze wspominam tamtą książkę i liczyłam na to, że i tym razem nie zawiodę się na stylu i wyobraźni pisarki. „Tak cię straciłam” rozpoczyna się dość powoli i raczej spokojnie. Choć zapowiada się dobrze, to jednak nie od razu wydarzenia nabierają rozpędu. Narracja jednak jest na tyle interesująca, a język autorki tak lekki i przyjazny, że czyta się dobrze i nawet nie zauważa, kiedy mijają kolejne strony, a akcja zaczyna się toczyć w zawrotnym tempie. W ten sposób, stopniowo wprowadzając nas do świata Susan, zapoznając z przeszłością, dając do zrozumienia, jak niewiele jeszcze wiemy, Blackhurst wyostrza nasz czytelniczy apetyt i pozwala, by buzowało w nas napięcie. A jak to bywa w przypadku dobrego thrillera, nie mogło się obyć bez kilku niezbędnych elementów- mrocznej przeszłości, skrywanych tajemnic, niepokojących bohaterów, zwrotów akcji i uczucia, że to tylko cisza przed burzą, a wszystko zmierza w kierunku nieznanego i niewyjaśnionego. Tym razem również nie zabrakło w powieści tych elementów, dzięki czemu rzeczywiście podczas lektury możemy poczuć olbrzymią ciekawość, lekki niepokój oraz konieczność podążania za autorką w celu rozwiązania zagadki. Bo dopiero kiedy wszystkie składniki układanki znajdą się na swoim miejscu, czytelnik może się przekonać, że ta lektura warta jest poświęconego jej czasu i wypada wyjątkowo dobrze na tle obiecywanych, a jednak dość mdłych thrillerów, które zalewają rynek każdego dnia. „Tak cię straciłam” to dobrze zaplanowana, gruntownie przemyślana i świetnie spisana historia, w której ciężko do czegokolwiek się przyczepić. Z jednej strony bowiem autorka bazuje na sprawdzonych technikach, opierając się na sekretach i pokazując, jak wpływają one na życie bohaterów, wykorzystuje mroczną przeszłość, a książkowe postacie obdarza zestawem bardzo nieprzyjemnych cech. Z drugiej zaś strony Blackhurst wprowadza do książki kwestie, które uderzają w czytelnika z innego powodu, nadając całości realizmu, skłaniając nas do refleksji i konieczności zajęcia stanowiska wobec opisywanych wydarzeń. Duże znaczenie w przypadku tego typu historii ma niewątpliwie sposób ich przedstawienia. A czy można mocniej podziałać na wyobraźnię czytelnika, niż decydując się na relację z pierwszej ręki? Wydarzenia poznajemy oczami Susan, bohaterka opowiada także o swoich odczuciach. Dzięki temu całość nabiera charakteru, wydaje się bardziej emocjonalna, przypomina mroczny dziennik. Moim zdaniem pierwszoosobowa narracja zwiększa wartość thrillerów, sprawiając, że wyczuwalne napięcie jest większe, a opisywane sceny zdają się bardziej autentyczne. Ważną rolę odgrywają w tej opowieści również bohaterzy, zarówno Ci z pierwszego planu, jak i postacie pozostające w tle. Każda z nich została skonstruowana w taki sposób, że pod odpowiednim kątem możemy dostrzec w nich nas samych. Nie zawsze będzie to przyjemne odczucie, ale kto z nas nie ma nic na sumieniu? „Tak cię straciłam” to przekonująca i niepokojąca historia, która mogłaby się wydarzyć. Czy masz odwagę się z nią zmierzyć?

To już druga ksiażka tej Autorki, jaką udało mi się w ostatnim czasie przeczytać. Przy pierwszej książce ,,Czarownice nie płoną" zrobiła na mnie spore wrażenie, książka zdecydowanie przypadła mi do gustu, ale ,,Tak Cię straciłam", jeszcze bardziej mnie urzekłą i zaskoczyła. Chodzi tutaj przede wszystkim o pomysły, o to w jaki sposób tworzy, w jaki sposób kreuje rzeczywistość, jak wprowadza swój plan pisarki do życia, to jest coś niesamowitego. Tutaj jest wszystko, to taki trochę rollerconster. Tutaj mamy ogrom emocji, uczuć, często gubimy się w tym co pisze Autorka! Ale uwaga! To są zabiegi celowe, które mają nas zwalić z nóg i sprawić, że nie bedziemy w stanie odłożyć tej książki na później. U mnie właśnie tak było, ja nie mogłam zrezygnować z tej lektury. I choć przyznam, całkiem sporo czekała u mnie na półce do przeczytania. Później żałowałam, że zabrałam się za inne lektury, a tę ominęłam. Dla Autorki jeszcze jeden plus, ona potrafi podczas lektury tak nami manipulować, tak wprowadzać w błąd, tak zaskakiwać, że nawet jak nam się wydaje iż znamy rozwiązanie i jesteśmy o krok przed Autorką, to są to tylko nasze błędne przypuszczenia. Bo jak się okazuje, Jenny Blackhurst potrafi wprowadzić czytelnika w błąd i to od początku do samego końca. I to napięcie! Ono jest wyczuwalne niemal w każdym calu, pojawia się po przeczytaniu kilku kartek i trzyma się już tak przez całą książkę, a dodałabym nawet fakt, że pod koniec nawet zwiększa się to napięcie. I najlepsze, z racji tego, że jest to thriller psychologiczny, to oczywiście istotne tutaj są również i uczucia, zachowania i aspekty, które kierują bohaterami. Ciekawe jest to, że akcja tej książki rozgrywa się, że tak powiem dwutorowo. Mamy tutaj ukazane różnego rodzaju wydarzenia, sprzed kilku lat ( chyba czterech) i te obecne, jest też mowa o przyszłości. I choć z początku może nam się wydawać, że nic tutaj do siebie nie pasuje. Prawda jest taka, że jednak po pewnym czasie wszystko zaczyna układać nam się w głowie w logiczną całość... A wszystko zaczyna do siebie pasować, jak puzzle z układanki. Opis fabuły Susan- główna bohaterka wychodzi ze szpitala psychiatrycznego. Sama dokładnie nie wie co się z nią działo wcześniej, ani obecnie. Jest zmieszana i nie do końca wie komu ma ufać. Szybko jednak wierzy w to, co mają jej inni do powiedzenia na jej temat. Na dodatek ma zmienioną tożsamość. Wszystko zostało usunięte i zmienione, a Susan od dzisiaj ma nazywać się Emma. Dziewczyna stale poszukuje odpowiedzi na pytanie, co tutaj robiła i czemu się tu w ogóle znalazła. Lekarze odpowiedzieli jej, że zabiła małego synka, a oni stwierdzili u niej chorobę psychiczną. Dla niej jest to ogromny szok, bo ona sama nic nie może sobie przypomnieć, nic nie pamięta. Nie wie do końca czy może ufać obcym ludziom... To dla niej czysta tragedia, bo przecież to niemożliwe, jak można nie pamiętać tego, że zabiło się swojego synka? A może jednak nie do końca jest tak jak mówią jej inni... A może oni tylko próbują właśnie wmówić jej to co chcą? Wszystko zaczyna jej się mieszać w głowie i zaczynają się pojawiąc dziwne pytania. Stale jednak ma gdzieś z tyłu fakt, że oni ją oszukują, a jej syn przecież może dalej żyć. Może ona wcale go nie zabiła? Przecież tego nie pamięta? Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Albatros.