Piekielna głębina (okładka  miękka, 03.2020)

Utrata bliskiej osoby z powodu choroby nowotworowej, to temat który jest bliski wielu osobom, w tym mnie. W dzisiejszych czasach z rakiem walczą tysiące jeśli nie miliony ludzi na całym świecie. Okazuje się, że taka materia może stanowić punkt wyjścia dla ciekawej i wciągającej lektury pełnej tajemnic i przygód, i taki tytuł chciałbym wam właśnie przybliżyć. „Piekielna głębina”, to debiutancka powieść brytyjskiej autorki Lindsay Galvin, która w Polsce ukazała się nakładem wydawnictwa YA!. Już na wstępie mogę stwierdzić, że tym tytułem wypłynęła na szerokie wody pisarstwa i z pewnością jeszcze o niej usłyszymy. Skupmy się jednak na jej pierwszej książce. Wyobraźcie sobie, że wasz jedyny rodzic przegrywa walkę z nowotworem i od tego momentu wasze życie zmienia się o 180 stopni. Musicie się przeprowadzić na drugi koniec świata, opiekę nad wami ma przejąć ciocia, o której nie wiecie praktycznie nic, a w waszych sercach cały czas gnieździ się smutek i żal. W takiej oto sytuacji znalazły się siostry Aster i Poppy, bohaterki naszej książki. Dziewczynki wyruszają w podróż do Gisborne w Nowej Zelandii gdzie zamieszkają ze swoją ciocią Ioną. W samolocie spotykają sympatycznego i otwartego na ludzi Sama i choć jest to krótkie spotkanie, szybko nawiązuje się między nimi pewna więź, co później będzie miało bardzo ważne znaczenie dla rozwoju fabuły. Generalnie, bohaterki starają się nie pokazywać po sobie cierpienia i bólu spowodowanego śmiercią najbliższej osoby i w miarę optymistycznie podchodzą do nowego rozdziału w swoim życiu. Jednakże, im dłużej przebywają ze swoją nową opiekunką, tym bardziej zastanawiają się czy trafiły we właściwe miejsce. Iona, która jest naukowcem i od lat prowadzi badania mające na celu pomoc w leczeniu raka, zabiera je do specjalnego ośrodka, odciętego od reszty społeczeństwa, w którym niedopuszczalne są jakiekolwiek nowe technologie. Mieszkająca tam młodzież ma ze sobą jeden wspólny element – wszyscy stracili kogoś z rodziny przez chorobę nowotworową. I w tym miejscu zaczyna się robić coraz dziwniej. Aster i Poppy nie czują się komfortowo i dostrzegają podejrzane zachowanie ciotki, która wydaje się coś ukrywać. Nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że wkrótce życie, które dopiero co dało im w kość szykuje dla nich kolejną katastrofę. Wycieczka łodzią, w której biorą udział wszyscy mieszkańcy ośrodka kończy się wypadkiem, a rozbitkowie będą musieli nie tylko przetrwać i wydostać się z odludzia, ale także odkryć co tak właściwie się stało. Nie zdradzając więcej szczegółów, da się zauważyć, że „Piekielna głębina” to tytuł w którym trzymająca w napięciu przygoda łączy się z aurą tajemniczości, trzymając czytelnika w niepewności co do losu bohaterów, aż do samego końca. Autorce udaje się wciągnąć nas w niesamowity świat na granicy realizmu i fantastyki, a dokonuje tego przez powolne odsłanianie kolejnych sekretów zarówno przed nami jak i samymi postaciami. Warto również zauważyć, że Lindsay Galvin w bardzo interesujący sposób opisuje wodny świat, z którymi Aster i spółka mają do czynienia. Fauna i flora potrafi oczarować, a przy okazji czegoś nauczyć, bo nie każdy musi wiedzieć, że niektóre podwodne rośliny można wykorzystać przy leczeniu ran gdy pod ręką nie ma żadnych medykamentów albo jak powstaje rafa koralowa. Wróćmy na chwilę do bohaterów. Jeśli chodzi o Aster, to odznacza się ona wrażliwością i odpowiedzialnością. Bardzo mocno tkwi w niej śmierć matki, a z jej uczuciami i zachowaniem może utożsamić się mnóstwo czytelników o podobnych doświadczeniach. Jej siostra, Poppy to z kolei niezły ancymonek, ciągle korzystający ze smartfona. Mamy jeszcze zimną i nieprzeniknioną ciotkę Ionę, która dla osiągnięcia swoich celów jest w stanie zrobić wszystko. Z najważniejszych postaci został jeszcze Sam, inteligentny, sprytny i ciekawski chłopak, bez którego ta historia mogła potoczyć się zupełnie inaczej. Książka została podzielona na pięć części, na które składają się 33. rozdziały. Większość z nich zostaje nam zaprezentowana z perspektywy Aster, a w pozostałych mamy 3. osobowego narratora, który skupia się na wątku wspomnianego wcześniej Sama, który ma dobry powód by odnaleźć niedawno poznane koleżanki, ale o tym przekonacie się już z lektury. „Piekielna głębina” na każdym kroku potrafi zaskoczyć. Z początku wydawało mi się, że będzie to tylko młodzieżowa przygoda, ale to znacznie więcej. Książka ma w sobie coś z thrillera, a nawet fantastyki! W bardzo wiarygodny sposób opisuje zmagania z utratą najbliższych, zagłębiając się we wszystkie uczucia jak targają wtedy człowiekiem. Debiut Lindsay Galvin działa na wyobraźnię, jednocześnie ucząc i bawiąc. Na koniec, aż chce się przeczytać o kolejnych przygodach Aster, Poppy i Sama, a to chyba najlepszy powód by sięgnąć po ten tytuł.

Eksperymenty naukowe, bezludna wyspa... i tajemnicze istoty. Astrid wraz z Popy po śmierci matki, trafiają pod opiekę do jej siostry, Iony. Ciotka ta jest bardzo znanym onkologiem i prowadzi bardzo interesujące badania wraz z grupką studentów, które dotyczą zdrowego trybu życia. Tak dziewczyny trafiają do tajemniczej ekowioski, w której wszystko się zaczyna. Nie tylko ich nowe życie, ale i życie pozostałych mieszkańców wioski. Zacznijmy od tego: ,,cel uświęca środki''. A teraz odnieście to do osiągnięć dzisiejszych ludzi w danych dziedzinach np. medycynie i działaniach, jakie naukowcy podejmują, aby wynaleźć cudowny lek na raka. Dobrze, a teraz wyobraźcie sobie, że jednak ktoś wynalazł specjalną terapię genetyczną, która pozwala na wyeliminowania tego raka, ale nie jest jej do końca pewien i musi ją sprawdzić na kimś. I tu zaczynają się schody, a powiedzenie, które wcześniej wypisałam nabiera sensu. Bo choć szlachetny cel, jaki posiada ciotka dziewczynek, jest warty takiego ryzyka i poświęcenia? Czy jest warty tego, do czego dopuściła się Iona? Tego drogi czytelniku musisz się dowiedzieć, czytając tę książkę, ale powiem tylko tyle: Podczas czytania tej książki chciałam wejść tam do środka i normalnie rozszarpać tę kobietę. Zwłaszcza po tym, jak wygoniła wszystkich na statek, a potem znaleźliśmy się w sytuacji, która naprawdę mnie zdezorientowała. Czułam się tak, jakbym przegapiła zwrot w rozwoju jednej postaci. Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego stało się to oraz dlaczego odbyło się to bez zgody tych dziewczynek (na szczęście potem się to wyjaśnia). Przez to wszystko jeszcze bardziej wciągnęłam się w tę historię, która była jednocześnie dziwna, tajemnicza i fantastyczna. Autorka świetnie poradziła sobie z tematem oraz z tym że prawie do końca nie wiemy, kto jest tak naprawdę tym faktycznym złym. A teraz coś, co mi przeszkadzało. Chodzi mi tu o to, że bohaterowie jak na mój gust są zbyt dojrzali jak na wiek, który autorka podaje. Jasne. Ukształtowały ich tragedie... ale jeny. Dziewczyna ma dopiero niedługo osiemnaście lat, a znalazła się w takiej sytuacji... i jakoś specjalnie nie wariuje. Przyjmuje to na spokojnie i prze do celu, czyli odnalezienia swojej siostry. Ja na jej miejscu od razu po ogarnięciu, co się stało, to zaczęłabym wariować, a potem dopiero po uspokojeniu zaczęła działać. Oczywiście Aster też do końca nie działa tak od razu. Ma napady paniki, ale mi chodzi tutaj o takie zatrzymanie się i ogarnięcie. Wypłakanie się albo chociażby wygarnięcie pewnej osobie tego i owego. Tak samo mam z Samem, który jest mega dojrzały jak na te dziewiętnaście lat i którego rodzice prawie w ogóle nie pilnują i się nie interesują. W ogóle jego postać to jest tutaj potrzebna tylko do dwóch rzeczy, ale niestety nie napiszę jakich, bo zakryje to o wielki spojler. Historia o siostrzanej miłości, stracie najbliższych osób, chorobie oraz... Istotach zamieszkujących wody. Jeśli mam być całkowicie szczera, to nie spodziewałam się do końca takiego obrotu spraw, które kończą ,,Piekielną Głębinę''. Książka mile mnie zaskoczyła i szczerze porwała w swoje morskie objęcia. Uwielbiam taką mieszaną tematykę. Niby wszystko jest możliwe, ale nie do końca... a do tego dochodzi temat mojej ulubionej bajki z dzieciństwa i opis krajobrazu i aż człowiek chce spakować manatki i polecieć pierwszym samolotem do ciepłych krajów. Książka dostaje ode mnie 3/5.

Choroba. To słowo atakuje nas każdego dnia. Nie chodzi już tylko o koronawirusa, ale o zachorowanie na raka lub inną nieuleczalną chorobę. Do czego jesteś w stanie się posunąć, by to Cię nie dopadło? Nie będzie Cię obchodziło nic, nawet to, czy Twoi bliscy zgodzą się na dane rozwiązanie? Zaryzykujesz wszystko? Aster i jej młodsza siostra Poppy po śmierci matki zostają zmuszone do przeprowadzki. Od teraz opiekę nad nimi ma przejąć Iona - siostra rodzicielki. Jest onkologiem, dodatkowo prowadzi własne badania. Właśnie z ich powodu ciotka proponuje im, by zamieszkały w ekowiosce razem z grupką studentów. Dziewczyny zgadzają się na jej propozycję. Wszystko zmienia się, gdy pewnego dnia ruszają na wycieczkę, a następnie Aster budzi się sama na wyspie. Dziewczyna nie ma pojęcia, jak się tam znalazła ani gdzie jest Poppy. Wie jedynie, że musi ją odszukać. W tym samym czasie w życiu Sama - chłopaka, którego poznały podczas lotu - zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Dziadek ma nawrót choroby, a dodatkowo nastolatek znajduje coś, co pomoże uratować ukochanego członka rodziny. Książka mi się podobała, ale nie byłabym sobą, gdybym nie ponarzekała na coś. A znajdzie się parę rzeczy. Ujmę to tak. Pomysł jest, bohaterowie są, głębszej historii nie ma. Badania nad DNA, wpływ życia w ekowiosce na studentów, to się gdzieś przewija, ale moim zdaniem wytłumaczenie tego w kilku rozdziałach to za mało. Podobnie z postaciami. Wydają się nijakie, bez przeszłości, sekretów. Parę wzmianek o dawnym życiu Aster i Poppy, trochę o Samie i koniec. Liczyłam na rozwinięcie niektórych kwestii, na przykład dlaczego Iona nie utrzymywała kontaktu z siostrą? Czemu matka dziewczyn nie chciała, by to właśnie ona zajmowała się jej leczeniem? Czy może jednak się skontaktowały? Niestety, nie dostałam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Rażące są również błędy logiczne - kamizelka ratunkowa, a w niej pełno ciężkich przedmiotów, mimo to zdołała się utrzymać na wodzie. Nie trzeba umieć dobrze fizyki, by wiedzieć, że coś jest nie tak. Jedną z niewielu pozytywnych stron tej powieści jest dobre tempo akcji, nie za szybkie ani za wolne. Jak wspomniałam wyżej, do pozytywnych aspektów zalicza się również pomysł, szkoda jedynie, że nie w pełni wykorzystany. Tutaj muszę wspomnieć o nietypowych elementach w fabule - rozbawiła mnie jazda na płaszczce i przy okazji przypomniał mi się film "Aquaman". Do plusów dorzucę jeszcze niewprowadzenie tandetnego wątku romantycznego między Aster a tajemniczym chłopakiem z Głębin. Myślałam, że autorka zrobi z nich uroczą parę, a tu miła niespodzianka, obyło się bez zbędnych igraszek. Podsumowując, to jedna z tych książek, o których szybko zapomnę. Nie była zła ani bardzo dobra. Przeciętna. Wydaję mi się, że autorka zostawiła sobie furtkę na kolejne części, choć mogę się bardzo mylić. Jeśli by powstały, może bym po nie sięgnęła, ponieważ zakończenie mimo wszystko mi się spodobało.

Czy aby można było leczyć choroby, które zagrażają życiu człowieka, naukowcy muszą sięgać po sposoby dalekie od szeroko pojętych norm moralnych i etycznych? Do czego jest w stanie posunąć się człowiek by zapobiec chorobom zagrażającym życiu? Jakie ryzyko jesteśmy w stanie podjąć? Czy dla dobra innych jesteśmy w stanie poświęcić siebie i swoich bliskich? Autorka tej książki stawia trudne pytanie młodzieży, bo to do nich głównie skierowana jest lektura. Ale może w świetle tego, co ostatnio się dzieje, książka trafiła w dobry czas? Sami osądźcie. Aster i Poppy to siostry, których życie wywróciło się do góry nogami i jakoś wywracać się nie przestaje. Po śmierci rodziców trafiają pod opiekę ciotki Iony. Siostra matki jest onkologiem, a ostatnio prowadzi badania nad zdrowym trybem życia. Siostry muszą się przeprowadzić do ekowioski. W czasie podróży poznają Sama, z którym wymieniają się kontaktami, by kontynuować znajomość. Gdy docierają na miejsce okazuje się, że tzw. ekowioska przypomina bardziej ośrodek zamknięty. Jest w nim pełno młodych ludzi, którzy uczą się, jak przetrwać w trudnych warunkach bez dostępu do techniki. Dodatkowo poddawani są licznym badaniom i monitorowaniu parametrów życiowych. Siostrom udaje się ukryć telefon i wysłać do Sama zdjęcia z ośrodka. Sam chce odnaleźć wioskę, nie tylko z uwagi na nowe znajome, ale również z powodu chorego na raka dziadka. Badania, które wykonał i które w tej wiosce się znajdują mogą pomóc w jego leczeniu. Czasu jest niewiele, a sytuacja komplikuje, gdy po dotarciu na miejsce okazuje się, że w wiosce wybuchł pożar. Komplikacje się nie kończą. Aster budzi się na nieznanej wyspie, a to nie jest cel wycieczki, na którą się wybrały. Nigdzie nie znajduje siostry i ciotki, odkrywa jednak, że ludzie nie są jedynymi rozumnymi istotami na Ziemi. Głębina kryje różne tajemnice, a te mogą pomóc wielu ludziom. Książkę czytało się szybko i przyjemnie, a wpływ na to miała nie tylko zgrabnie skonstruowana fabuła łącząca wszystkie wątki, ale również dobrze napisane postaci. Szczególnie Aster, która swoją dojrzałością wzbudza sympatię czytelnika. Nie zabrakło tu również emocji, związanych z wciąż trudnym tematem, jakim jest choroba nowotworowa. Brakowało mi napięcia, które powinno towarzyszyć thrillerowi. Polecam 😊

Autorką tej powieści jest Lindsay Galvin – pełna ognistej pasji i artystycznej duszy pisarka, która uwielbia magię historii, szum morza i dźwięki muzyki. Mieszka na wybrzeżu Sussex, gdzie wraz z rodziną podziwia piękno natury i pisze nietuzinkowe opowieści, otulone aurą tajemnic, intryg oraz legend. Piekielna głębia to niezwykle wciągająca i wypełniona magią przygód historia, która swój bieg rozpoczyna w chwili, kiedy dwie nastoletnie dziewczyny – Aster i jej młodsza siostra Poppy muszą porzucić swoje dotychczasowe życie i rozpocząć nowe – u boku tajemniczej cioci Iony. Podczas podróży samolotem poznają Sama – chłopaka, z którym łączy ich o wiele więcej niż początkowo przypuszczały. Miejscem docelowym ich podróży okazuje się niewielka, oderwana od cywilizacji wioska, która skrywa w sobie nie tylko fundamenty eko świata, ale i wiele mrocznych tajemnic i pytań bez odpowiedzi. Pewnego dnia Aster budzi się na bezludnej, tropikalnej wyspie całkiem sama i opuszczona. Jest oszołomiona i wypełniona niewyobrażalnym lękiem. Nigdzie nie może znaleźć Poppy – swojej młodszej siostry. Nie ma pojęcia, jak tu się znalazła, w jakim celu i jakie znaczenie ma w tym wszystkim znajomość z Samem. Czy odpowiedź na te i wiele innych pytań, Aster odnajdzie na powierzchni lądu, czy może na dnie oceanu? Piekielna głębia to powieść, która porywa czytelnika już od pierwszych stron historii. Czyta się ją lekko, szybko, a wręcz błyskawicznie. Dużo w niej tajemnic, intryg i ekscytujących emocji, które skłaniają nas do głębszych refleksji i zadumy nad otaczającym nas światem. Historia Aster, Sama i Poppy nie jest szablonowa. Nie odczujemy w niej ani monotonii, ani znużenia. W każdym rozdziale dzieje się coś dynamicznego…wyjątkowego. Coś, co nas zaskakuje, porusza i jednocześnie intryguje.

Wszystko zaczyna się od samolotu i trójce bohaterów którzy właśnie tam się znajdują. Aster, Poppy oraz Sam. Każdy z nich ma w swoim domu trudną sytuację rodzinną. Ciężko jest się pozbierać i dziewczyny szukają ratunku u swojej cioci. Ale z czasem nie zaczynają się czuć bezpiecznie. Poppy ma dziwne wrażenie, że coś tutaj nie gra i chce przed tym ostrzec Aster. Jednak ona zauważa to gdy jest już za późno. Sam, chłopak którego dziewczyny poznają w samolocie zaczyna ich szukać, ponieważ nie może się z nimi skontaktować. Obawia się, że jest coś nie tak i zaczyna poszukiwania. Gdy była perspektywa Sama, doszłam do wniosku: "Kolejny wątek romantyczny, a już myślałam, że książka mnie czymś zadziwi". Autorka jednak tylko powiedziała kilka słów na temat uczuć, ale w dalszej części książki nie mieliśmy o tym ani słowa. Podoba mi się to, bo książka przez to jest inna i śmiało można powiedzieć, że wyróżnia się. Nagle Aster znajduje się na tropikalnej wyspie bez swojej siostry Poppy. Jest przerażona, nie wiem co się dzieje, ciągle w swojej głowie przywołuje matkę, która zmarła jej na raka, ale stara się jak najszybciej te myśli odgonić, aby tylko przetrwać na wyspie. Okazuje się, że nie jest sama i bohaterowie którzy tam są starają się przeżyć i czekają na pomoc. Dialogi były zrozumiałe między bohaterami. Właściwie mogę powiedzieć, że czytało się bardzo szybko i większość z fabuły dowiedzieliśmy się poprzez dialogi.