Wieża świtu. Szklany tron. Tom 5.5 (okładka miękka)

Maas to Maas, jedni kochają drudzy nienawidzą, na zdecydowanie należe do wielbicieli!

Sarah J. Maas znowu zachwyca! Wiadomość o powstaniu "powieści Chaola" niesamowicie mnie z początku ucieszyła. Jest on jedną z moich ulubionych postaci w serii Szklany Tron, a po wydarzeniach z czwartego tomu strasznie chciałam wiedzieć jak sobie poradzi. Ale z kolei po lekturze Imperium Burz moja ekscytacja nieco przygasła, a jedyne czego chciałam, to poznanie dalszych losów Aelin i jej "paczki". I choć nadal czekam na ostatni tom z zapartym tchem, to Wieża Świtu zdecydowanie wpisała się do grona moich ulubionych książek. Choć Chaol jest jedyną postacią pierwszoplanową z serii, którą tu widzimy, to w sumie mamy tu aż cztery znane nam postacie. Tak samo jak w poprzedniej książce, tutaj również spotykamy przyjaciół Ognistej Królowej z czasów Zabójczyni, co niesamowicie mi się podoba. Szczególnie w książkach fantasy bardzo doceniam dbałość o szczegóły i pokazywanie czytelnikom mocy przeznaczenia, które decyduje o tym, kogo spotkamy na naszej drodze i jak często ścieżki losu lubią się krzyżować. W pewnym sensie zabieg Maas, polegający na rozdzieleniu opowieści o losach bohaterów w pewnym momencie na dwa tomy, przypomina mi strategię Georga R. R. Martina z narratorami Uczty dla Wron i Tańca ze Smokami. GRRM i jego Pieśń Lodu i Ognia są na szczycie mojej listy ulubieńców gatunku fantasy, a z kolei SJM i obie jej serie królują wśród moich ulubieńców YA fantasy, więc takie podobieństwa zdecydowanie mi się podobają. Co się zaś tyczy samej treści, znowu jestem zakochana. W Wieży Świtu poznajemy zupełnie nowy kraj i zupełnie nowe realia. Jeśli miałabym przenieść się do świata z książek SJM jako zwykła dziewczyna, to mój wybór na pewno padłby na Anticę. Tak samo jak Chaol i Nesryn mam nadzieję, iż ich ojczyzna zacznie kiedyś przypominać krainę uzdrowicielek. Nie wszystko jest tu oczywiście idealne, ale lepiej jest bez dwóch zdań. Ostatnio ogromną uwagę zwracam na zwierzęta w fantastyce, więc ruki chwyciły mnie za serce. Choć pomysł latania na groźnych wywernach całkiem mi się spodobał, to teraz zdecydowanie wolę wyobrażać sobie podniebne wędrówki na niesamowitych, wielkich, wiernych i oddanych ptakach. Kolejnym wątkiem, który ostatnio często spotykam i który bardzo polubiłam, jest zmaganie się bohaterów z kalectwem lub oszpeceniem. Blizny Aelin zawsze były ważne w świecie Szklanego Tronu, ale tutaj widzimy przykłady bardziej zmieniających życie obrażeń i naprawdę inspirującą drogę ku normalności. Najbardziej oczywiście spodobały mi się wszystkie tajemnice i intrygi o których się dowiedzieliśmy. Nie będzie chyba zbyt dużym spoilerem zdradzenie, że mamy do czynienia z wątkiem "wróg jest gdzieś wśród nas". Bardzo szybko wytypowałam kto jest zapewne złem w przebraniu i bardzo się pomyliłam. A to duży plus, bo kto by chciał czytać przewidywalne historie. A informacje, których się dowiedzieliśmy o znanych nam wrogach, dosłownie sprawiły, że opadła mi szczęka. Jeśli po tomie 5. nie mogłam się doczekać finału, to teraz już naprawdę nie mogę wytrzymać, żeby go przeczytać. Moje jedyne zastrzeżenia kieruję do polskiego wydawnictwa i formy samej książki. Po pierwsze: naprawdę powinniście robić nieco porządniejsze wydania. Nie mówię zaraz o twardych oprawach, ale skrzydełka to w dzisiejszych czasach powinien być standard. Po drugie: złote detale i napisy pięknie wyglądają, ale chyba trzeba używać lepszej farby. Nauczona doświadczeniami z poprzednich tomów, z tą książką obchodziłam się bardzo ostrożnie, ale farba, która rozpuszcza się od kontaktu ze skórą, to chyba niewypał. A największy plus dostaje ode mnie empik, za wysłanie książki na długo przed premierą. Dziękuję ślicznie :)

W tej części bliżej przyjrzymy się Chaolowi i Nesryn. Po utracie czucia w nogach Chaol postanawia udać się do Torre Cesme aby tamtejsze uzdrowicielki przywróciły mu władzę w nogach. Wraz z nim wyrusza właśnie Nesryn. Ale nie jest to jedyny powód ich wizyty w tamtych stronach. Oboje starają się namówić kagana (władcę tamtych ziem) do wzięcia udziału w wojnie przeciwko siłom Erewana. Nie będzie to łatwe zadanie. Chaol i Nesryn mają przed sobą wiele do zrobienia. A do tego Yrene - uzdrowicielka Chaola może okazać się kluczem do powodzenia misji. Czy im się uda? Dobre pytanie. Musicie koniecznie sami się przekonać. Jestem fanką twórczości Maas. Moja miłość do niej zaczęła się już po pierwszej części, czyli po "Szklanym tronie". Cała seria z książki na książkę staje się coraz lepsza. I tu mnie autorka nie zawiodła. Jestem na prawdę zachwycona.😍 Nie dość, że bardzo lubię Chaola (tak wiem miał gorsze momenty, ale nie stracił w moich oczach) po tej części lubię go jeszcze bardziej. Wiele ciekawych rzeczy możemy się dowiedzieć z tej powieści, a mianowicie chodzi tu o to, co dzieje się z postaciami drugoplanowymi. Maas jak zwykle nie zawodzi. Pełno ciekawych i nowych informacji serwuje nam od samego początku. I oczywiście zaskakuje nie raz. Uwielbiam to w jej twórczości - nigdy nic nie możemy brać za pewniak. Gama emocji podczas czytania, ja strasznie przeżywam to co dzieje się z bohaterom. A to wszystko dzięki temu, że pisarka świetnie wprowadza nas w ten świat. Polecam całym sercem, tę jak i poprzednie części serii. 💖

Mimo że w książce nie pojawia nam się bohaterka seri,i to książka jest rewelacyjna. Przyznam, że sama nie przepadam za Chaolem, ale w tej książce moje odczucia co do tego bohatera zmieniają się. Przez cały czas Sarah J. Maas knuje intrygę, o której czytelnik dowiaduje się prawie na sam koniec tomu. Ciekawie został także rozwinięty wątek Nesryn, dziewczyna zyskała nowego adoratora (księcia Sartaqa) i utraciła miłość do Chaola. (przepraszam za spoilery). Sam były Kapitan Gwardii ożenił się z Yrene Towers - swoją uzdrowicielką. Wielu czytelników patrzyło na ten tom z dystansem. Osobiście uważam, że nie warto. Zdaje sobie sprawę, że zagorzali fani autorki i tak przeczytają ten kawałek serii. Teraz zwracam się do tej reszty, która jeszcze się nie zdecydowała. Polecam przeczytać "Wieżę świtu". Na pewno różni się od innych tomów ze względu na to, że nie mamy tutaj Aelin, Manon, Doriana i innych. Ale postać Chaola wcale nie jest taka zła. Sarah J. Maas tym tomem wyjaśnia w pewnym sensie całą sytuację tego bohatera, jago problemy i zawahania. Sama nie sądziłam, że tak bardzo odmieni się mój stosunek do tej postaci. Okazuje się, że mężczyzna wcale nie jest taki bez smaku. Stwierdzam, że książka jest potrzebna, aby czytelnik mógł wiedzieć dlaczego niektóre rzeczy się wydarzą w następnym ostatnim tomie serii. Nie ukrywając, Sarah J. Maas staje się coraz lepszą pisarką, jej powieści są lepsze jedna od drugiej. Czy autorka zaskoczy nas następnym tomem? Myślę, że tak.

Sarah J. Maas jest moją ulubioną autorką. Jej historii zawszę będę bronić rękami i nogami, szczególnie Szklanego Tronu, który pokochałam od pierwszych stron. "Wieża Świtu" miała być na początku tylko nowelką, dodatkiem do serii Szklany Tron. Jednak jak to bywa z autorką, historia o Chaolu i Nesryn stała się ponad 800 stronicową książką... Muszę przyznać, że nie przepadam za Chaolem. Jest trasznie humorzasty i marudny, i od początku nie pasował mi do Nesryn. W tej książce poznajemy Chaola z lepszej strony. Po straceniu władzy w nogach, jego jedyną nadzieją są uzdrowicielki z Południowego Kontynentu. Ale nie tylko po to wybierają się z Nesryn do Antiki. Ich celem jest także przekonanie kagana, władcy Południowego Kontynentu do udziału w wojnie na Północnym Kontynencie. Niektóre wątki w "Wieży Świtu" były dość oczywiste już od początku, a niektóre zaskoczyły z dwojoną siłą. Jest to obowiązkowa lektura przed ostatnią już (niestety!) częścią Szklanego Tronu. Dużo zostało wyjaśnione w tej książce oraz pojawiały się wątki z "Imperium Burz", tak więc należałoby ją przeczytać przed "Wieżą Świtu". Dzięki tej książce Chaol stał się dla mnie nawet znośną postacią oraz poznałam nowych bohaterów, których bardzo polubiłam.

Początkowo byłam niezadowolona z faktu, że w tym tomie jedną z głównych postaci jest Chaol, który był dość irytujący w poprzednich częściach. Drugim głównym bohaterem jest Nesryn. I choć darzą się uczuciem ich ścieżki się rozchodzą, a uczucie wygasa. Część wydarzeń przewidziałam, a innych bym się nie domyśliła. Ostatecznie Chaol jest już spoko gościem. W pierwszym tomie lubiłam tą postać. Później zaczął mieć fochy i stał się irytujący. W tej części przeszedł przemianę, a raczej uleczenie duszy. Nesryn również rozwinęła skrzydła i to dosłownie. Bardzo podoba mi się ta seria.

Co łączy sowę na ramieniu Maeve i uzdrowicielkę z Antiki? Czego przerażające kharankui szukają w lasach rukhin? Kolejna część przygód Aelin Galathynius jest pełna przygód ludzi walczących na innych frontach niż ognista królowa. Pragnienie władzy ściera się z rodzinnym przywiązaniem. Ciemność, którą nosisz w sobie, może urosnąć do niepokojących rozmiarów. Czy jasność z Torre wypełni swoje przeznaczenie? Czy przysługa jednej młodej dziewczyny wobec drugiej pomoże uratować świat? W tej opowieści znajdziesz odpowiedzi na wiele pytań. Polecam. M.

Daję 4 gwiazdki, ponieważ jest to mój najmniej ulubiony tom z całej serii "Szklany Tron". Męczyłam się trochę żeby to przeczytać i gdybym od razu przeszła do 6 części bym sporo rzeczy ominęła. Książka ta opowiada o losach Chaola i Nesryn, nie ma tu nic o losach Aelin (są tylko wzmianki o tym co działo się w 5 części) . Akcja dzieje się na południowym kontynencie, a Aelin i cała reszta została na północnym.

Ogólnie bardzo fajna pozycja. Jakby ktoś się zastanawiał to należy ja przeczytać przed 6 częścią serii bo to nie jest tylko dodatek. Bardzo dużo informacji zawiera, które są niezbędne do ogarnięcia kolejnych części. Chyba, że ktoś tak jak ja ma to gdzieś i przeczytał to jako ostatnie. Ale wtedy to już same spoilery czytasz 😂 Mi to nie przeszkadza ale ostrzegam na przyszłość 😂

Tym razem towarzyszymy Chaola i Nesryn, a akacja dzieje się równocześnie z tą z "Imperium Burz". Poznajemy zupełnie inną krainę jaką jest Antica. Zmianę miejsca i klimatu czuć w całej książce, po dramatycznych wydarzeniach w ostatnim tomie mamy szansę na inną przygodę, odkrywamy że "wszystko jest połączone" i oczywiście jest miejsce na wyleczenie złamanego serca.