Szeptacz (okładka miękka)

Czyta się naprawę dobrze, ale sama historia i jej zakończenie jest bardzo przeciętne.

"Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, Szeptać zacznie ktoś wieczorem. Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego Pana spotkasz tam. Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem. Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi cię. " Genialny debiut Alexa Northa zabiera nas do mrocznego Featherbank, gdzie dwadzieścia lat temu spokojne miasteczko zostało sterroryzowane przez jednego człowieka - Szeptacza, który porywał małych chłopców, przetrzymywał ich a na końcu mordował. Gdy w miasteczku dochodzi do zaginięcia Neila Spencera, sześcioletniego chłopca, nikt jeszcze nie wiąże tego ze zdarzeniami sprzed dwudziestu laty, gdzie społecznością wstrząsnęły serie porwań Szeptacza. Przydomek nadała mu prasa, gdyż w zwyczaju miał Szeptać pod oknami swoich ofiar. Być może Neil się zgubił w drodze do domu, przecież nikt nie podejrzewa, że został uprowadzony. Rodzice dosyć szybko zgłosili fakt zaginięcia i odpowiednie działania zostały podjęte. Najważniejsze jest pierwsze czterdzieści osiem godzin po zaginięciu. Porwanie dziecka jest przecież najgorszym koszmarem dla rodziców. Przeszukanie całego terenu nie przyniosło wyczekiwanego rezultatu. Zadaniem komisarza Pete'a Willis'a było odnalezienie chłopca całego i zdrowego, mimo, że zniknął bez śladu, jakby zapadł się pod powierzchnią ziemi. Po nagłej i niespodziewanej śmierci żony, Tom Kennedy wraz z synem Jakiem postanawiają się przeprowadzić do nowego domu, chcąc zacząć spróbować żyć od nowa. Nowa sytuacja, w której się znaleźli była niezwykle trudna. Nowy dom miał być dla nich czymś w rodzaju uleczenia ran i próbą zbliżenia do siebie ojca i syna. Jake bardzo przeżył śmierć mamy, jest bardzo wrażliwym chłopcem, potrzebującym wsparcia i miłości ze strony ojca. Wraz ze zmianą domu, Jake musiał również zmienić szkołę. Ojca bardzo martwi, że jego syn rozmawia z wyimaginowanymi przyjaciółmi, nie raz słyszał, jak z kimś rozmawia podczas zabawy.. Czy to wytwór wyobraźni chłopca? Poszukiwania zaginionego Neila trwały, minęło już sporo czasu, ale nadzieję, że odnajdzie się żywy nie gasły. Ktoś, kto porwał dziecko mógł być wspólnikiem Szeptacza, który działał na jego podobieństwo? Komisarz Pete musiał zmierzyć się z przeszłością prowadząc to śledztwo. Dwadzieścia lat temu seria porwań chłopców odcisnęła się mocnym piętnem na życiu policjanta. To co odnalazł w przybudówce Szeptacza zostało w jego pamięci na zawsze. Brutalnych morderstw na bezbronnych dzieciach nie można ot tak wymazać z głowy. Trwająca walka z czasem na odnalezienie chłopca żywego niestety zgasła, kiedy jego ciało zostało odnalezione w tym samym miejscu, gdzie ostatni raz kontakt po nim się urwał. "Wszystko zawsze kończy się tam, gdzie się zaczęło". Tak zawsze powtarzał siedzący w więzieniu Szeptacz. Małym miasteczkiem wstrząsnęła wiadomość o śmierci Neila. Czy teraz każdy chłopiec powinien czuć się zagrożony? Komisarz czuje, że zawiódł na całej Linii. Znów koszmar do niego powraca, nigdy nie mógł pogodzić się z faktem, że jednego z chłopców nie udało się odnaleźć po tylu latach. Dom do którego wprowadził się Tom i Jake na pierwszy rzut oka wyglądał jak z horroru. Zakrzywiony dach i wyjątkowe położenie okien nadawały nadzwyczajnego klimatu. Pełno starych rzeczy zostało jeszcze po poprzednich lokatorach. Tom chcąc to uporządkować idzie do garażu, gdzie pełno zakurzonych kartonów piętrzyło się. Jego uwagę przykuły wylatujące motyle w pięknych barwach jak również nierówność w podłodze,gdzie odnalazł kolejny lecz zakopany karton. Przełomowe odkrycie uświadomiło mu tylko, że dom w którym zamieszkał miał być początkiem nowego życia a będzie ciągnącą się straszliwą przeszłością. Wszystko zmienia się kiedy Tom jest świadkiem próby włamania do jego domu za pomocą postępu Szeptacza, który miał zmusić Jaka do otwarcia drzwi. Czy ktoś chciał teraz uprowadzić Jaka? Czy jest w niebezpieczeństwie? Kim jest więc osoba podszywająca się pod Szeptacza, skoro on sam siedzi w więzieniu od lat. Dlaczego, ktoś bawi się w jego naśladowce? Czy uda się to doprowadzić do szczęśliwego finału, czy jest to tylko złudna nadzieja? "Szeptacz" jest wstrząsającą powieścią. Autor już na pierwszych kartach książki zbudował piorunujące napięcie. Niesamowicie skonstruowany mroczny klimat i zbrodnie, o których nie można zapomnieć. Momentami wzruszająca, o trudnych chwilach po stracie najbliższej osoby. O odwadze w starciu z samotnym wychowywaniem dziecka i o walce nad życie z demonami zła, które po latach chcą zasiać ziarno piekła. Opisana historia nie pozostawia czytelnika obojętnego. Powoduje strach i przerażenie. Potrafi wzbudzić smutek i współczucie. Wywołuje tak wiele emocji przez co nie można o niej zapomnieć. Zawiera wszystko co powinien mieć bardzo dobry thriller. Alex North w swojej opowieści zabierze nas do historii o panu Nocy, o chłopcu mieszkającym w podłodze. O motylach. O dziewczynce w dziwnej sukience i oczywiście o Szeptaczu. W mojej ocenie książka sprostała oczekiwaniom,

W okładkowych blurbach popularni pisarze zachwalają “Szeptacza” jako najbardziej niepokojący i przerażający thriller jaki mieli okazję ostatnio czytać. Czy rzeczywiście mamy do czynienia z wybitnym przedstawicielem tego gatunku czy może znów są to tylko i wyłącznie puste hasła i slogany reklamowe? Prawda (jak zawsze) leży gdzieś pośrodku. Zacznę od tego, że jak pewnie moi wierni fani (tfu - obserwatorzy) wiedzą - ostatnimi czasy z hiper-arcy-genialnymi objawieniami z gatunku thrillera i kryminału mi nie podrodze. Praktycznie każdą taką powieść po którą sięgnęłam zjeżdżałam z góry do dołu. W końcu stwierdziłam, że najwyższy czas powiedzieć wszystkim nowo wydawanym thrillerom - pa pa, i od tej pory sięgać jedynie po sprawdzonych pisarzy. Co zatem skłoniło mnie do jednorazowego nagięcia i wyłamania się z mojego postanowienia? Nie, nie fantastyczna, jedna z najlepszych tego roku, okładka - nie zgadliście! Na “Szeptacza” zwróciłam uwagę jeszcze zanim okazało się, że ukaże się u nas w kraju i wiedziałam, że akurat tę nowość będę MUSIAŁA przeczytać. Powiedzcie mi - jak można się oprzeć thrillerowi opowiadającemu o seryjnym mordercy, któremu wszyscy znajomi na Goodreads wlepili 5 gwiazdek. Odpowiedź jest jedna - nie można. Dzięki temu przydługiemu wstępowi wiecie teraz, że moje oczekiwania co do tej książki były ogromne, niemalże niebotyczne. Czy “Szeptacz” im sprostał? No, niestety nie. Ale ale, poczekajcie - jeszcze debiutu Alexa Northa nie skreślajcie! Po pierwsze - brak w fabule dziur logicznych i niezliczonych absurdów, co ostatnio jest niemal elementem obowiązkowym w debiutanckich thrillerach. A więc, za to brawa! Idziemy dalej - ja bym tej powieści “rasowym thrillerem” nie nazwała - bardziej obyczajówką z mocno rozwiniętym i istotnym - wręcz napędzającym całą fabułę wątkiem kryminalnym/thrillerowym. Tempo akcji w pierwszej połowie książki jest spokojne i powolne - jednak ja absolutnie nie uważam tego za zarzut, bowiem nie sprawia to, że czytelnik może narzekać na nudę. Cały czas namnażają się coraz to nowe zagadki i sekrety, przez co strony przewracają się same i powieść ta praktycznie jest nieodkładalna. A czy nie właśnie o to chodzi znacznej większości autorów thrillerów - żeby ich dzieło tak pochłonęło czytelnika, aby ten przeczytał je za jednym razem? Jeśli właśnie takiej reakcji czytelników życzył Alex North pisząc “Szeptacza” to może odetchnąć z ulgą - to się udało. Co zatem się nie udało? Niestety, o ile w pierwszej połowie klimat powieści - jak to krzyczą blurby z okładki - jest mroczny, a czytelnik nawet parę razy dozna rzeczywistego uczucia strachu, tak gdzieś od połowy autor coraz bardziej skupia się na rozwijaniu wątków obyczajowych. Przez co z każdą kolejną stroną coraz mniej jest “thrillera w thrillerze”. Tak naprawdę mało też jest w “Szeptaczu” tytułowego seryjnego mordercy. Jego postać jest istotna dla fabuły, jednak nie jest on głównym, centralnym bohaterem tej powieści. W ogóle jeśli chodzi o postacie to, zaraz po dialogach - miejscami tak sztucznych jak pośladki Blac Chyny, jest to element warsztatu pisarskiego, nad którym North powinien popracować najbardziej. Kobiety w tej powieści są. I tyle. Nic więcej o nich powiedzieć nie można. Męskie postacie też dużo lepiej nie wypadają. Festiwal nijakości. Witamy w teatrzyku papierowych kukiełek! Ok, od połowy postać jednego z głównych bohaterów - policjanta Pete’a robi się ciekawsza i zaczyna objawiać jakieś cechy charakteru i emocje, jednak to nadal jest mało - tyle, że można wywnioskować, że Pete to rzeczywiście człowiek, a nie pozbawiona duszy powłoka wysłana na ziemię przez Reptilian. Co do innych postaci - pewności nie mam. Gdyby nie intrygująca i w najwyższym stopniu wciągająca fabuła, to lektura “Szeptacza” byłaby dla mnie drogą przez mękę. No, bo jaka to przyjemność czytać książkę, gdzie postaci są tak bezbarwne i jednowymiarowe, że gdyby na którejś stronie nagle znikły i już do samego końca więcej się nie pojawiły to czytelnik nawet by nie zauważył. Jeszcze na koniec na osłodę - to, co najbardziej mi się w “Szeptaczu” podobało i co wyróżnia tę powieść (na plus) spośród masy ostatnio wydawanych prawie że identycznych (wiecie - każdy reklamowany jako NAJLEPSZY, a w rzeczywistości każdy tak samo nijaki) thrillerowych wyrobów książkopodobnych. Mianowicie - elementy nadprzyrodzone! To wyszło Northowi znakomicie - w trakcie czytania “fragmentów nadnaturalnych” miałam autentyczne ciary na plecach i wyraźnie odczuwałam niepokój. Dodatkowo - nawet po zamknięciu ostatniej kartki książki nie byłam w stanie stuprocentowo stwierdzić czy opisane zjawiska paranormalne wystąpiły naprawdę czy były tylko i wyłącznie wytworem wyobraźni jednej z postaci. Och, gdyby cały “Szeptacz” utrzymany był w takich klimatach - co za prześwietna powieść mogłaby to być! A tak jest jedynie przeciętnie. CAŁA RECENZJA: https://www.instagram.com/romyczyta/

Tom Kennedy, stary pisarz, nie potrafi pogodzić się z nagłą śmiercią żony ani znaleźć wspólnego języka za swoim synem. Postanawiają przeprowadzić się do Featherbank, by zacząć wszystko od nowa. Miasto wydaje się spokojne, idealne na początek nowego zycia, zapomnienie, lecz ma swoją mroczną przeszłość. Mianowicie 20 lat temu seryjny morderca zamordował pięciu małych chłopców. Gazety okrzykneły go "Szeptaczem", ponieważ szeptał nocą pod domami swoich niewinnych ofiar. Horror z przed lat powraca, w Featherbank dochodzi do porawania małego chłopca. Jego rodzice szybko zgłaszają sprawę na policje. Detektywi natychmiast organizują przeszukanie całej okolicy, które nie przynosi oczekiwanego efektu. Komisarz Pete Willis dostrzega niepokojącą zbierzność sprawy w porwównaniu do tych z przed dwudziestu lat. Szeptacz Alexa Northa to jeden z lepszych thrillerów jaki miałem przyjemność czytać. Książka wciągneła mnie aż tak, że udało mi się ją skończyć zaledwie w trzy wieczory, mimo masy pracy i domowych obowiązków. Pomysł na tą historie jest dosyć nieszablonowy, przewodzi mroczny klimat, pojawia się zagadkowe morderstwo, tajemniczne porwanie, elementy, które lubie. Akcja opisana jest z perpesktywy wielu bohaterów, co mi, czytelnikowi pozwala spojrzeć inaczej na ich poglądy, reakacje oraz decyzję. Dosyć zauważalnym minusem jest dużo historii, opisujących realacje ojca z synem, nawiązywanie w takiej ilości do tego rozciąga niepotrzebnie fabułę w złym kierunku. Na szczególną uwagę zasługają opisane zjawiska paranormalne, które potrafią przyprawić o dreszcz emocji i sprawiają, że opowieść mocnej wciąga. Czytając nie wiedziałem co jest prawdziwe, a co jest iluzją. Treść zasiewa ziarno niepokoju, pojawiły się również nieoczekiwane zwroty akcji, co sprawiło, że nie mogłe się oderwać. Zakończenie jest przewidywalne i może rozczarować. Szeptacz to bez wątpienia wciągająca i bardzo klimatyczna książka, która na pewno spodoba się czytelnikom lubiących dreszczyk emocji. Polecam.

Książka bardzo szumnie zapowiadana jako hit, a tak naprawdę z trudem dotrwalam do końca. Szkoda pieniędzy i czasu. Nie polecam.

Książka święta trzymającą cały czas w napięciu... Nie spodziewałam się za każdym razem co się będzie działo! Polecam bardzo !

Strasznie słaba książka. Akcja w ogóle nie porywa. Wręcz usypia. Bohaterowie nijacy. Umęczylam sie strasznie.

O "Szeptaczu" jest ostatnio bardzo głośno i to nie bez powodu! Intrygujący opis książki skusił wielu fanów mocniejszych wrażeń, którzy automatycznie postawili mu poprzeczkę wyjątkowo wysoko. Sama należę do osób, jakie od thrillera wymagają naprawdę mocnego, przeszywającego klimatu, dobrze nakreślonych portretów psychologicznych i napięcia, od którego wręcz kręci się w głowie. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? Nawet z nadwyżką! Do dziś nawiedza mnie w snach dziewczynka z włosami sterczącymi na jedną stronę... Nie da się ukryć, już sama okładka jest zapowiedzią mrożącej krew w żyłach lektury, następny jest wstęp powieści, po którym czytelnik doskonale zdaje sobie sprawę, że czeka go fascynująca, hipnotyzująca, ale i pełna adrenaliny przygoda. Potem jest już tylko lepiej, książka wyróżnia się wyjątkowym napięciem, tajemniczością i magnetyzmem, po otworzeniu, nie sposób odłożyć ją na półkę, przepadamy bez pamięci i z zapałem pochłaniamy nakreśloną mroczną historię. "Frank Carter. Mężczyzna, który dwadzieścia lat temu porwał i zamordował pięciu chłopców z Featherbank. Pete w końcu go złapał, ale sprawa ta wciąż wywoływała przerażenie. Wolałby, żeby już nigdy więcej nie wspomniano o tym w jego obecności. Bał się, że imię mordercy jest niczym przekleństwo, które przyzywa z mroków najgorsze potwory." Bezsprzecznie, Alex North może pochwalić się bujną wyobraźnią oraz niesłychanym talentem manipulowania czytelnikiem. Umiejętne stopniowanie napięcia nie jest mu obce. Nieświadomy czytający pomału staje się zakładnikiem owej mrocznej intrygi, pisarz bawi się z nim w kotka i myszkę, przeraża okropnymi opisami makabrycznych zbrodni czy paranormalnych zjawisk, by po chwili uspokoić skołatane nerwy, siejąc złudny spokój i koniec kłopotów, po to, by za jakiś czas uderzyć niespodziewanie ze zdwojoną mocą. Taka huśtawka powoduje w końcu, że pochłaniający historię jest w ciągłej gotowości, napięcie niemal pulsuje mu w skroniach, a on nie potrafi się wyciszyć, bo już doskonale zdaje sobie sprawę, że chwilowy zastój, gwarantuje potężną burzę. Niestety, mimo że stara się być przygotowany, pisarz i tak go zaskoczy, i to jest właśnie najwspanialsze w tej uzależniającej, niebezpiecznej opowieści! "Gazety nadały Carterowi przezwisko Szeptacz. Najpierw zaprzyjaźniał się ze swoimi ofiarami, bezbronnymi i zaniedbanymi dziećmi, a dopiero potem je porywał. W nocy miał w zwyczaju siadać pod ich oknami i prowadzić z nimi długie rozmowy ściszonym głosem." Język pisarza jest lekki, przystępny i nadzwyczaj sugestywny, działa na wszystkie zmysły czytającego. To właśnie dlatego tak bardzo szokują i bolą opisy makabrycznych zbrodni, dokonanych na niewinnych dzieciach, trudna sytuacja między Tomem a jego synem silnie angażuje i skłania do refleksji, a niewyjaśnione głosy i pojawiająca się niewidzialna dziewczynka wywołują dreszcze, rozbudzają wyobraźnię, a momentami nawet przeszywają do szpiku kości. Tak, to zdecydowanie jedna z tych opowieści, którą przeżywa się całym sobą, a że nie należy do subtelnych oraz optymistycznych, doświadczenia będą wyjątkowo silne, niezapomniane, a nawet przesiąknięte grozą. "Mój wrażliwy syn napawał mnie lękiem. Zdarzało mu się lunatykować i miał nieistniejących znajomych, z którymi rozmawiał w miejscach publicznych i którzy uczyli go przerażających rymowanek. To było makabryczne." Ogromne brawa należą się również autorowi za doskonale nakreślone, dopracowane i złożone portrety psychologiczne. Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak zostały wykreowane zwłaszcza negatywne postacie, ich wypaczenia, mroczna natura, wielowymiarowość oraz zawiłość. Pozytywni bohaterzy także nie są łatwi do jednoznacznej oceny, a to zasługa ukazania ciemności, jaka tkwi praktycznie w każdym człowieku. "Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem. Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego pana spotkasz tam. Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem. Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi cię." "Szeptacz" jest niesamowicie wciągającym, na wskroś przeszywającym, rozbudzającym strach i mroczną wyobraźnię thrillerem, którego lektura usatysfakcjonuje najbardziej wymagających fanów mocnych wrażeń. Mistrzowsko stopniowane, otumaniające napięcie, niebanalna, dopracowana historia, mroczny, obezwładniający klimat, jaki momentalnie udziela się czytającemu i nie odpuszcza, jeszcze długo po odłożeniu książki, genialne, wielowymiarowe portrety psychologiczne, liczne zwroty akcji i co najważniejsze, stale obecny strach, jaki u każdego czytającego przyjmuje inną, indywidualną formę, a wszystko to dopieszczone wyjątkowo sugestywnym piórem, dzięki któremu owa mroczna opowieść angażuje aż zbyt silnie, stając się niemal namacalnym doświadczeniem. Zatraćcie się w tej niezwykłej, niejednoznacznej, dopracowanej oraz przerażającej historii i przekonajcie się na własnej skórze, jak smakuje prawdziwy strach! Polecam gorąco!

"Szeptacz" Alex North, ocena 6 "Jesli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem. Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego pana spotkasz tam. Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem. Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi Cię." Nie ma chyba osoby, która w Polsce nie słyszałaby o thrillerze, który został określony objawieniem roku 2019, mowa oczywiście o "Szeptaczu" Alexa Northa. Jego promocja w mediach społecznościowych była ogromna. Charakterystyczna okładka i recenzje pełne zachwytów spowodowały, że postanowiłam sama się przekonać, czy "Szeptacz" faktycznie jest tak dobrym thrillerem i zasługuje na te wszystkie pozytywne opinie. W Featherbank znika mały chłopiec, Neil Spencer. Na całe miasto pada blady strach, wszyscy poszukują chłopca, ale na próżno, jakby zapadł się pod ziemię. Pete Willis czuje jakby wracała przeszłość. Bowiem przed dwudziesty laty przeżywał taką samą historię. Zniknięcia dzieci, potwory szeptające pod oknem, zabójca zwany Szeptaczem. Mimo że ów zabójca chłopców został złapany, nie wskazał on miejsca ukrycia zwłok ostatniej ofiary, Tony'ego Smitha. To śledztwo zabrało Pete'owi 20 lat życia, zepchnęło go w nałóg, odebrało to, co kochał najbardziej, rodzinę. A teraz po 20 latach koszmar powraca, ginie dziecko, a oni nie mogą go odnaleźć. To zniknięcie będzie swoistym preludium wydarzeń, które wstrząsną miasteczkiem. Szeptacz powrócił, a raczej jego naśladowca albo wspólnik. Frank Carter, ochrzczony mianem Szeptacza, gra w kotkę i myszkę z komisarzem Willisem, wodzi go za nos, bawi go cała sytuacja, nie ma zamiaru pomagać glinom. Komisarz Amanda Beck i Pete Willis będą zmuszeni połączyć siły i odnaleźć naśladowcę zanim zniknie kolejne dziecko. W tym samym czasie do Featherbank przeprowadza się po śmierci żony Rebekki, Tom Kennedy wraz ze swym synem Jake'm. Chcą oni zacząć wszystko od nowa po niełatwym dla nich okresie. Tom mimo że się stara być dobrym ojcem, nie umie dogadać się z synem. Obaj doświadczyli wielkiej straty, ogromnej tragedii. Obaj na swój sposób radzą sobie z żałobą po Rebecce. Tom martwi się o Jake'a, jego dziwnym zachowaniem, rozmowami z wyimaginowanymi przyjaciółmi, tym, że zamyka się w sobie coraz bardziej. Dlatego przeprowadzka miała być nowym początkiem, czymś dobrym. Żaden z nich nie podejrzewa, że przyjdzie im zmierzyć się z o wiele gorszą tragedią, która wystawi ich miłość i relacje ojciec-syn na próbę. "Szeptacz" jest bardzo dobrym thrillerem. Napisany przystępnym, prostym językiem pozwala na szybką lekturę. Ułatwiają to także krótkie rozdziały, podzielone na sześć części. Autor idealnie buduje poziomy napięcia. Powoli rozwija akcję, a czytelnik siedzi jak na gwoździach i z niecierpliwością przewraca stronę za stroną by poznać zakończenie i rozwiązanie fabuły. Czytając sama miałam dreszcz na plecach, sprawdzałam, czy aby drzwi do mieszkania są zamknięte, a czy za drzwiami balkonowymi nikt nie szepcze mojego imienia. Sam pomysł na fabułę jest zaskakujący i dobrze poprowadzony przez autora. Legenda Szeptacza, przerażająca rymowanka powtarzana przez syna głównego bohatera, chłopiec w podłodze, dziwna dziewczynka, dziwne zachowania Jake'a, to wszystko mrozi krew w żyłach czytelnika i przyprawia o dreszcz na całym ciele i poczucie niepokoju. Jednakże pod otoczką tej tajemniczości, mroku, klimatu jak z horroru, kryje się zło w najczystszej postaci, i nie jest to nic nadprzyrodzonego. Jak zwykle najbardziej niebezpieczny jest człowiek. Człowiek, który popełnia najgorszą z możliwych zbrodni, zbrodnię na dzieciach. Nie ma większego zła, gorszej zbrodni niż ta, która dotyka małe dzieci. To najbardziej przeraża w "Szeptaczu". Samotność zagubionych dzieci, która zostaje wykorzystana przez chorego człowieka. Te małe dzieci, które giną przez błędy dorosłych. "Szeptacz" przeraża, ale i zasmuca. Ukazuje jak niebezpieczny jest świat otaczający nasze pociechy. Przypomina, że to my jesteśmy odpowiedzialni za nasze dzieci i ich bezpieczeństwo. Dzieci muszą czuć się kochane, potrzebne, dowartościowane, pewne swojej wartości, nie możemy ich krzywdzić, bo to co przeżyją w dzieciństwie będzie się kładło cieniem na całym ich życiu. "Szeptacz" przyciąga wzrok niesamowitą okładką, ale oferuje nam więcej niż tylko mrożący krew w żyłach thriller. Daje nam przestrogę, byśmy lepiej dbali o swoje dzieci, kochali je, a jedyne czego powinniśmy się obawiać, to nie duchy czy upiory, lecz źli ludzie czyhający w ciemnościach. Polecam jak najbardziej lekturę tego thrillera. Zasługuje jak najbardziej na miano jakie zyskał ! Moja ocena to 6 !

Pisarz Tom Kennedy nie może pogodzić się z nagłą śmiercią swojej żony. Nie potrafi poradzić sobie również z samotnym wychowywaniem kilkuletniego syna. Czuje, że musi zmienić coś w swoim życiu, aby lepiej uporać się z żałobą i przeprowadza się do niewielkiego miasteczka Featherbank, gdzie kupuje dom. Niestety Tom nie wie, że z domem wiążą się pewne tajemnice z przeszłości, i że miasteczko do którego właśnie się przeprowadził kryje również coś mrocznego. Pewnego dnia w starej szopie Tom odkrywa coś makabrycznego, a za kilka dni nagle znika jego syn. Co takiego wydarzyło się w sennym, niepozornym miasteczku? I kim jest Szeptacz? Czy Tom uwierzy w dziwną przyjaźń jego syna z wyimaginowaną przez chłopca dziewczynką? (…) Jeśli drzwi nie zamkniesz w porę, szeptać zacznie ktoś wieczorem. Jeśli na dwór wyjdziesz sam, złego pana spotkasz tam. Jeśli okno uchylisz choć trochę, pukanie w szybę usłyszysz przed zmrokiem. Jeśli jesteś sam i miewasz się źle, pan Szeptacz na pewno odwiedzi cię. (…) Książka została napisana dość specyficznie, bowiem narracja raz jest w osobie pierwszej, a raz w osobie trzeciej. Akcja książki toczy się dwutorowo, z jednej strony mamy prowadzone w sprawie zaginionego chłopca policyjne śledztwo, a z drugiej jakby opowiadane przez pisarza koleje życia jego i jego syna, z uwzględnieniem przeżyć po śmierci żony i przeprowadzce do starego domu w pewnej małej miejscowości. Krótkie rozdziały jak dla mnie były dość zwodnicze, ponieważ w przypadku takiego układu treści często mówiłam sobie „jeszcze jeden rozdział i…” a potem czytałam aż do bólu oczu, który i tak był niczym w porównaniu z chęcią doczytania do końca. Z całą pewnością, jednym z czynników przykuwających uwagę, są zjawiska paranormalne, których autor (szczególnie na początku książki) nie szczędzi czytelnikom. Pojawia się tajemnicza dziewczynka, która rozmawia z małym chłopcem, ale nikt oprócz niego jej oczywiście nie widzi i nie słyszy, pojawia się zagadkowy chłopiec „mieszkający pod podłogą”, który może okazać się duchem zamordowanego dawno temu chłopca, ezoteryczne, kolorowe motyle mieszkające w ciemnościach starego garażu i tajemnicze szepty, które słyszą tylko dzieci. (…) Zerknąłem na obrazek. Jake narysował motyle. Kreska była dziecięca i bardzo nieprecyzyjna, ale od razu rozpoznałem owady, które widziałem rano w garażu. Jak to możliwe? Przecież Jake nigdy tam nie był. (…) Czy Szeptacz jest również istotą nie z tego świata, czy jest człowiekiem z krwi i kości? Książka jest thrillerem z mocnym akcentem kryminalnym, ale jest również świetną powieścią psychologiczną. Autor w bardzo ciekawy sposób przedstawia zachowania i uczucia walczące ze sobą po śmierci kogoś bliskiego, radzenie (lub nieradzenie) sobie z żałobą, tęsknotą za tą osoba, która odeszła. Bez względu na to, czy jest to człowiek dorosły czy dziecko, każdy przeżywa żałobę na swój sposób. Na podstawie kilku przypadków dorosłych mężczyzn, autor przedstawia również sposób z radzeniem sobie po traumatycznych przeżyciach dzieciństwa. Pokazuje jak różnie wpływają na dorosłe życie wspomnienia dramatycznych wspomnień. Czy dramaty dzieciństwa zawsze mają wpływ na ukształtowanie osobowości i ile można odziedziczyć po rodzicach. Czy geny naprawdę mają wpływ na zachowania człowieka? Z całą pewnością jest to książka, której fabuła na długo pozostanie w pamięci. Nie ukrywam, że kiedy przypomnę sobie niektóre sceny, to nadal czuję na plecach zimny dreszcz. Moim zdaniem sprytnie uknuta intryga w połączeniu ze zjawiskami paranormalnymi i sytuacjami które prawie od samego początku trzymają czytelnika w napięciu, to coś co przykuwa uwagę. Myślę, że jeżeli dołożymy do tego całkiem realnie skonstruowane osobowości bohaterów, to wychodzi nam lektura, obok której nie można przejść obojętnie. Nie ukrywam, że bałam się tej lektury, ale teraz nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Polecam ją szczególnie osobom preferującym dobry kryminał, mam nadzieję, że czytelnicy skupiający się na zjawiskach paranormalnych również będą usatysfakcjonowani. Proponuję zacząć czytanie tej książki w czasie, kiedy można zapewnić sobie w miarę ciągłość czytania, bo z całą pewnością trudno jest się od tej powieści oderwać. Ona jest jak narkotyk, jak zaczniesz, to brniesz dalej nie bacząc na konsekwencje (tu mam na myśli na przykład zarwanie nocy i pójście do pracy półprzytomnym).