Szczęście dla zuchwałych (okładka miękka)

"Szczęście dla zuchwałych" jest piękną, poruszającą, niesłychanie mądrą historią, obok której nikt nie będzie w stanie przejść obojętnie. Niezwykle angażująca, refleksyjna, motywująca i skłaniająca do zmian opowieść, która już na zawsze pozostaje w czytelniczym, wzruszonym do granic, ale i napełnionym nadzieją sercu. Jeśli kochacie przemawiające, słodko-gorzkie, sugestywnie napisane powieści, które niczym prawdziwe życie, stanowią mieszankę bólu, radości, poruszeń, lecz także humoru i radości, najnowsza książka Petry Hülsmann z pewnością was zachwyci.

Szczęście dla zuchwałych to współczesna powieść obyczajowa z nutką romansu i dramatycznym tłem, której fabuła umiejscowiona została w Hamburgu. Maria jest młodą kobietą, dla której liczy się głównie tu i teraz. Lubi imprezy, spotkania z przyjaciółmi i nie zwraca szczególnej uwagi na finanse. Jej życie toczy się między pracą, pubami i morzem alkoholu, a rodzina jest jakby z boku niej. Kiedy starsza siostra Marii staje w obliczu choroby nowotworowej i prosi dziewczynę o pomoc, świat Marii zostaje wywrócony do góry nogami. Nie dość, że troska o zdrowie siostry zwala ją z nóg, to jeszcze zaczynają przytłaczać ją zwykłe czynności domowe, takie jak opieka nad dwójką siostrzeńców. Ale żeby tego nie było za mało, to młoda kobieta musi zmierzyć się z pracą zawodową, o której kiedyś marzyła, a która teraz stała się dla niej koszmarem. Musi bowiem objąć w zastępstwie siostry bardzo odpowiedzialne stanowisko w rodzinnej stoczni jachtowej. Czy uda się Marii stanąć na wysokości zadania? Kto pomoże jej przełamać dawne lęki i zapomnieć o przeszłości? Czy siostra Marii wyzdrowieje? Bardzo potrzebowałam teraz takiej lektury. Jestem od kilku tygodni przykuta do łóżka z powodu złamanych kości udowej i biodrowej i szczerze przyznam, mój optymizm, który zawsze był moim wiernym druhem, nagle… gdzieś się ulotnił. Ta książka pozwoliła mi na wiarę w siebie i w przyszłość. Jest to zabawna i wzruszająca jednocześnie opowieść o kobiecie, która zdecydowała się zawalczyć o własne szczęście, kobiecie która zrozumiała, że są na świecie rzeczy o które warto walczyć, że życie nie polega tylko na egoistycznym podejściu, nie polega na imprezach, wolności i beztrosce. Dramat rodzinny przestawia życie głównej bohaterki, można nawet powiedzieć, że wywraca je do góry nogami. Dziewczyna musi nauczyć się dyscypliny, odwagi, asertywności i… miłości. Musi uwierzyć nie tylko w siebie ale i w innych. Musi spojrzeć na życie zupełnie innymi oczami. (…) Jak słońce mogło świecić, niebo być tak błękitne? Dla ludzi tam, w dole, życie toczyło się dalej, jakby nic się nie stało. Ale moje życie stanęło na głowie w ciągu niecałych dwudziestu czterech godzin. Nie mówiąc o życiu Christine. (…) Ta książka jest dość specyficzna, autorka porusza w niej wiele ważnych tematów życiowych. To lektura o braku zaufania i trudnych wyborach po młodzieńczej traumie. Pokazuje nam bezgraniczną rolę przyjaźni, która potrafi podnieść człowieka nawet po najgorszym życiowym upadku. O przyjaźni, która jeżeli jest prawdziwa, to pokona wszelkie trudności znajdujące się na jej drodze. Nie pozwoli na upadek, a jeżeli już upadnie, to potrafi podnieść się i trwać dalej, jakby nigdy nic. (…) – Nie mam na myśli was, oczywiście. W tej chwili jesteście dla mnie jedynym światełkiem w tunelu i jestem przeszczęśliwa, że was odzyskałam. (…) Ale to także historia o strachu przed uczuciem, które może głęboko zranić i o chorobie oraz nienawiści do tych, których ta choroba nie dotknęła. (…) Patrzyłam w niebo i rozmyślałam. W ostatnim czasie ciągle budziły się we mnie wspomnienia i dawno zapomniane uczucia, które – w połączeniu z chorobą Christine i nieustannym podskórnym lękiem o nią – powoli zaczynały kruszyć moją powłokę. (…) Narracja książki jest w pierwszej osobie czasu przeszłego, co oddziałuje na czytelnika tak, jakby czytał czyjś pamiętnik, albo słuchał czyichś zwierzeń. Mnie taki sposób przekazywania treści bardzo zbliża do bohatera powieści. (…) – Takie już jest życie. Toczy się tam, gdzie chce. Staje na głowie, robi fikołki i wywraca wszystko na opak. Nic na to nie poradzisz. (…) Świetnie wykreowani bohaterowie, których osobowości są tak różne i zarazem tak realne, że trudno uwierzyć w to, że to postacie fikcyjne. Ciekawe, często zabawne dialogi w połączeniu z fabułą, która dosłownie chwyta za serce, to chyba wystarczające powody aby sięgnąć po tę lekturę. To książka z tych, o których się długo nie zapomina. Polecam tę książkę całym sercem szczególnie osobom, którym zanika wiara w siebie. Ta lektura to cudowny przewodnik po tym, jak łatwo można osiągnąć zamierzone cele, gdy tylko się tego bardzo chce. Nie mogę określić wyznacznika wieku czy płci, komu chciałabym tę książkę zarekomendować. Jest ona przeznaczona zarówno dla osób młodych jak i dla tych całkiem dojrzałych. I chociaż sporo w niej dramatu, bo przecież choroba nowotworowa nie należy do rzeczy urokliwych, to jest to książka lekka, łatwa i przyjemna, z dużą dawką lekkiego humoru, ale takiego w granicach rozsądku.

Oczekiwania kontra rzeczywistość. Szaleństwo kontra oblicze tragedii. Beztroska kontra odpowiedzialność. Jedno życie dwa wyobrażenia. Jesteśmy indywiduum. Każdy człowiek jest inny. Wiadomo. Ale co jeśli chcemy być akceptowani właśnie za to, jacy jesteśmy? Jeśli najbliżsi nas odrzucają? Może po części wstydzą się nas? Jeśli narzucają nam swoja wolę i siłą próbują nas zmienić? Dostosować pod siebie? Pod swoje wyobrażenia? Marie choć już dawno stała się pełnoletnią kobietą to nadal zachowuje się jak nastolatka. Imprezy, alkohol, przyjaciel do łóżka. I nagle zrządzeniem losu musi...po prostu dorosnąć. Zacząć zachowywać się jak przystało na kobietę w jej wieku. Zostawić za sobą swoja przeszłość i stanąć u boku siostry, by pomóc jej w tych ciężkich chwilach. Chwilach, które są walką. Walką o życie. Walką o wyzdrowienie. A jakby tego było mało Max i Toni nie będą współpracować - jak to dzieci. Im też nie jest łatwo. A najgorsze jest to, że Marie wyparła się lata temu swojej pasji i zamiłowania do żeglarstwa. Nikt nie zna powodu, dla którego odwróciła się od rodziny. W młodym wieku została bez matki, ze starsza siostrą i wymagającym, surowym, dość sztywnym ojcem. Nie miała łatwo. A jeszcze te wstrząsające wydarzenia, kiedy miała siedemnaście lat, też nie pomogły. Nie umie zaufać, okazywać swoich uczuć. Boi się straty, odepchnięcia i cierpienia. Swoją prawdziwość skrywa pod szklaną kopułą. Udaje przed wszystkimi - nawet przed sobą. I musi w końcu zderzyć się z tą ścianą. Musi uwierzyć w siebie, zaufać i po prostu być prawdziwą Marie. Nie rozdzielać swojej osobowości miedzy przyjaciół a rodzinę i Daniela. Ryzykowne? Absolutnie! To wyjdzie jej tylko na zdrowie. Autorka ukazuje nam różnorodność osobowości i narodowości, a nawet wyznań. Na dużą uwagę zasługują opisy jak Christina i najbliżsi radzą sobie z sytuacją, z walką z rakiem. Jak wielce wyczerpujące i nierówne jest to starcie. Ile łez, bólu, frustracji i strachu przynosi. Pokazuje, że nawet małe dzieci odczuwają tę sytuacje na swój sposób i też próbują sobie z tymi zmianami radzić. Książka bardzo przypadła mi do gustu. Choć jest grubaskiem bardzo szybko mi się ją czytało. Momentami była zabawna i lekka, podczas gdy na następnej stronie czaił się strach i mrok. W niektórych momentach miałam ochotę potrząsnąć główną bohaterką. Była lekko wkurzająca. Ale przez to wszystko jej zmiana była bardziej zauważalna. Historia opisana na podział firma - rodzina także był fajny. Jedno, do czego mogłabym się przyczepić to fakt, że z jednej sceny wskakiwaliśmy od razu w drugą i to w jednym rozdziale. Lepiej mi się czyta, jeśli jedna scena jest jednym rozdziałem. Ale to tylko mały szkopuł. Książka zasługuje na to, by ją wziąć do ręki. By usiąść na kanapie i razem z bohaterami wsiąść do łodzi. I wyruszyć w nieznane. Polecam

We wrześniu na polskim rynku wydawniczym pojawiła się jej powieść o tytule „Szczęście dla zuchwałych”. W momencie, gdy zobaczyłam tę okładkę w zapowiedziach, od razu przyciągnął mój wzrok bajeczny widok, wiedziałam, że muszę ją mieć. Chociaż sam tytuł zasugerował, że będzie to przyjemna powieść na szare jesienne wieczory, dopiero po przeczytaniu opisu doszłam do wniosku, że może to być całkowicie inna historia, niż początkowo założyłam. Przyznam się szczerze, że tę powieść czytałam dość długo, zajęło mi to dosłownie kilka dni i to nie przez to, że książka jest nudna, wręcz przeciwnie, jest genialnie napisana, ale ja osobiście bardzo mocno ją przeżyłam. Spowodowane jest to tym, że kilka lat temu ta sama choroba, tylko z innym przebiegiem dotknęła bezpośrednio moich najbliższych osób, tak niestety liczba mnoga, ponieważ nie dotyczyło to tylko jednej osoby. A teraz to samo dzieje się z mojej przyjaciółki mamą, jednak ja jestem pewna, że wszystko będzie dobrze. Bardzo mocno przeżyłam tę historię i uważam, że autorka idealnie przelała na papier mnóstwo uczuć, emocji, obaw, pokazała dokładnie przebieg choroby oraz idealnie ukazała reakcje na niektóre sytuacje. „Szczęście dla zuchwałych” to historia niezwykle emocjonalna, pokazująca, że w czasie ciężkiej choroby najważniejsza jest pomoc, wsparcie, ale przede wszystkim wola walki. Jest to moja pierwsza styczność z twórczością autorki, ale już teraz śmiało mogę stwierdzić, że na pewno sięgnę po kolejne jej powieści. A Was gorąco zachęcam do przeczytania tej powieści, poznania historii Marie i wspaniałej rodzinnej stoczni. https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/10/petrahulsmann-szczescie-dla-zuchwaych.html

Książka opowiada historię przede wszystkim Marie, której życie zostaje wywrócone do góry nogami. Musi wrócić do świata, od którego jakiś czas temu uciekła. Ta historia jest pełna wzruszeń. Wywołuje ona też wiele skrajnych emocji. Ale jest to też historia o walce z nowotworem, o zmianie usposobienia chorego i jej bliskich wokół. Z z całego serca polecam przeczytać tą historię.

Książkę oceniłam wysoko, starając się patrzeć obiektywnie - to nie mój gatunek, a mimo to czytało mi się ją całkiem przyjemnie. Wtrącenia o piratach zdecydowanie zrobiły swoje! Uważam więc, że komuś, kto czyta tego typu powieści, powinna bardzo się spodobać. Jednak dużym minusem pozostaje brak zaskoczeń.

Myślałam, że to będzie lekka i przyjemna opowieść, jakich potrzebujemy często na pełne chandry jesienne wieczory. Srogo się jednak zdziwiłam, bo otrzymałam książkę pełną emocji, która niejednokrotnie mnie zaskoczyła. Jest dedykowana przede wszystkim dla kobiet – od starszych nastolatek po kobiety o statusie babci. Ciepła, wzruszająca i momentami zabawna, a przede wszystkim pouczająca. Nie trzeba wytężać zbyt umysłu by zauważyć nauki z niej płynące. A najważniejszą jest chyba to, że nie powinno się oceniać książki po okładce, a człowieka po pozorach…

"Szczęście dla zuchwałych" to książka, która bardzo poztywnie mnie zaskoczyła. Piękna, kolorowa i kojarząca się z wakacjami okładka zachęciła do lektury i w połączeniu z moim wyobrażeniem o mało poważnej i lubiącej imprezy bohaterce sprawiły, że spodziewałam się lekkiej, niezobowiązującej lektury, która będzie milą odskocznią od codzienności. W książce znalazłam jednak znaczenie więcej niż dobrą zabawę i ciekawą opowiastkę o kobiecie, która postanowia naprawić swoje życie. To wzruszająca, niezwykle realistyczna i pełna uczuć i emocji opowieść o poszukiwaniu szczęścia, pokonywaniu codziennych trudności oraz walce o własne marzenia. To książka, o kobietach i dla kobiet, w której kobiece postaci są motorem napędowym akcji i pokazują nam, że pomimo tego, że życie nie zawsze układa się po naszej myśli musimy walczyć do końca i doceniać najprostsze rzeczy. To również opowieść o sile rodzinnych więzi i miłości, która kryje się w najmniej oczekiwanych miejscach. To lektura, która skłania do refleksji i uświadamia, że warto zatrzymać się na chwilę by spojrzeć w przeszłość i odkryć to co dla nas najważniejsze. Serdecznie polecam Wam lekturę "Szczęścia dla zuchwałych" i czekam na Wasze opinie.

Książka „Szczęście dla zuchwałych” została skonstruowana w taki sposób, by zaciekawić czytelnika. Nawet nie zauważymy, że ponad pięćset stron przeczytaliśmy w kilka chwil. Zaletą powieści jest to, że została napisana w sposób lekki, przystępny, niepozbawiony humoru. Jednocześnie porusza poważne tematy, takie jak odpowiedzialność za drugiego człowieka, np. w chwili choroby. Petra Hülsmann wyraźnie pokazuje, że spełnienie i szczęście zależy od tego, cz realizujemy się zgodnie z własnym ja, ze swoimi marzeniami oraz talentami, a nie dlatego, że potrzeba męskiego wsparcia w każdej dziedzinie życia. Główna bohaterka to osoba niezależna, która w pewnym momencie zdecydowała, że nie chce stałego związku. Tu zobaczymy dlaczego tak się stało i czy bohaterka pozwoli sobie na zaufanie drugiej osobie.

Książka "Szczęście dla zuchwałych", to pozycja, która podbudowuje samoocenę, która pokazuje, że o swoje szczęście my sami musimy zawalczyć, a to na pewno się opłaci. Polecam każdemu, piękna historia.