Sydonia. Słowo się rzekło (okładka  miękka)

świetna książka, jak zawsze Cherzińska na swoim poziomie

Książka, Jak wszystkie Pani Elżbiety, fantastyczna

Zakochana od pierwszych zdań tej powieści.

Niezwykła i pochłaniajaca.

jeszcze nie czytalam

Wyśmienita

Polecam

Polecam

ZACHWYCAJĄCA! PERFEKCYJNA! JEDNA NA MILION! *** Przychodzi taki moment w życiu każdego, mam nadzieję, czytelnika, że trafia on na „powieść nad powieściami”. Pozycję, która pojawia się na rynku wydawniczym raz na kilka lat - o ile ma szczęście - a może jeszcze rzadziej. Zachwyca się nią tak mocno, przeżywa tak intensywnie, że nie wyobraża sobie, jak wyglądać będzie jego codzienność po skończonej lekturze. *** I oto, po latach oczekiwania, trafiła w moje dłonie właśnie taka wybitna, totalna „nadksiążka”, niemożliwa do ocenienia „Sydonia. Słowo się rzekło” autorstwa Królowej Powieści Historycznej, Elżbiety Cherezińskiej. W jaki sposób napisać mam o czymś tak wspaniałym, wybornym, tak dopracowanym pod każdym możliwym względem, do bólu perfekcyjnym, porywającym, fascynującym, zapierającym dech? Nieśmiało spróbuję. Oto poznajemy historię kobiety ze słowiańskiej legendy, Sydonii von Berk, oskarżonej o czary, twarzy wielu jej podobnych, które jako czarcie pomioty, w imię Boga i wszechwładnego, nieomylnego Kościoła, straciły życie z powodu swych „magicznych”, niezrozumiałych zdolności. To historia silnej, niezłomnej kobiety z krwi i kości, tak doskonale niedoskonałej. Autorka nie tylko znakomicie naszkicowała postać Sydonii, ale przede wszystkim z niezwykłym kunsztem odwzorowała klimat epoki: polityczne układy, zależności, dworskie intrygi, wpływ religii na rządy. Z Elżbietą Cherezińską nie ma żartów. Kiedy ta wybitna autorka i znawczyni historii, zabiera się konstruowanie powieści, nie bierze jeńców. Nie unika kwestii niewygodnych, nie wybiela, nie łagodzi. Tak też jest w „Sydonii”, książce, na którą czekałam ponad trzy lata (tak, tyle czasu minęło od publikacji ostatniego tomu cyklu „Odrodzone królestwo”). Nie umiem ubrać w słowa szaleńczego bicia serca, która wyrywało mi się z piersi podczas lektury. Nie umiem wyrazić bezbrzeżnego zachwytu nad stylem, fabułą, aryciekawą XVI-wieczną historią. Proszę, błagam, przeczytajcie tę wybitną powieść. Miłośnicy słowiańskości - stracicie głowę!

„Jak zielsko rosną w nas widziadła, które nam zasiano do głów”. Pani Cherezińska przenosi nas do Księstwa Pomorskiego, przełom XVI i XVII wieku. Przez Europę, nie oszczędzając Polski i Pomorza, przetacza się niszczycielska fala polowań na czarownice. Żadna kobieta, która mieszka sama i ma odwagę wyrazić głośno swoje myśli, nie może czuć się bezpiecznie. W Szczecinie mieszka szlachcianka Sydonia von Bork, zostaje przedstawionych jej kilka zarzutów, w tym spowodowanie śmierci panującego księcia. Na oskarżenie jej o czary nie trzeba długo czekać. Proces trwa długo, przez prawie rok kobieta zacięcie się broni. W końcu pod wpływem tortur przyznaje się do zarzucanych win, niebawem je odwołuje. Jednak wyrok i kara może być tylko jedna, w 1620 roku zostaje stracona. Po jej śmierci zaczynają umierać książęta z panującego rodu... Czyżby Sydonia rzuciła na nich klątwę? Wielowarstwowa, wielowątkowa, złożona, a przy tym bardzo spójna opowieść. Całkowicie przykuła moją uwagę, im bardziej zagłębiałam się w fascynujący świat stworzony przez autorkę, tym trudniej było mi, choć na chwilę ją odłożyć. Pani Elżbieta pisze piękną polszczyzną, język, jakim operuje, jest bardzo bogaty, płynny, plastyczny, pełen licznych porównań. Autorka oprócz ogromnej wiedzy historycznej posiada też niesamowitą wyobraźnię. Nakreśla nam sytuacje i wydarzenia bardzo realnie i wyraźnie. Korzystała z dokumentów, które jakimś cudem przetrwały, w tym zapiski samej Sydonii. Okoliczności, warunki, otoczenie, konteksty, myśli i uczucia. Przez co wzbogaca i jednocześnie dodaje niesamowitego uroku i klimatu całości. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, zdecydowanie są atutem powieści. Wyraziste, barwne, niejednolite, charakterne osobowości, ukazane ich prawdziwe oblicze. Postacie autentyczne i wymyślone przez autorkę, na potrzeby utkania wciągającej fabuły. Historia Sydonii jest tak samo porywająca, jak skomplikowana, to kobieta z krwi i kości. Jej postać zrobiła na mnie ogromne, pozytywne wrażenie. Jako kobieta nie miała żadnych praw. Razem z siostrą musiały się poddać woli i opiece brata. Nieustannie walczyła o siebie, była silna, odważna, nieugięta, chciała być wolna, była inteligentna, zbyt inteligentna jak na swoje czasy. Nieustanna tułaczka od jednego krewnego do drugiego, ciągnący się proces o odzyskanie należnego jej majątku. Życie ludzi, codzienność, zmagania z nieuchronnym losem. Dworskie intrygi, polityczne zależności, układy. Wszechobecny, niemylny, bezwzględny Kościół, którego wpływy sięgały bardzo daleko. W całość intrygująco została wplątana szczypta magii i fantastyki. Fascynująca, wybitna, napisana z rozmachem epicka opowieść. Prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką. Niesamowite wrażenia i odczucia. Dla mnie rewelacja! Była to fascynująca, pełna niespodzianek przygoda, o której nie da się zapomnieć. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)