Światło się mroczy (okładka miękka)

"Imiona zawierają w sobie całą prawdę i wszystkie kłamstwa, gdyż nic nie zniekształca rzeczywistości skuteczniej niż fałszywe imię, które zmienia ją jednocześnie z jej obrazem." Frapujące spojrzenie na fabułę budowaną z perspektywy umierającego świata, przemijającej wielkości, gasnącego blasku, zanikających jednostek życia i wyniszczonych upływem czasu relacji. Jednak nie jest to przygnębiająca perspektywa, wręcz odwrotnie, ukazująca, że choć nic nie jest trwałe i wieczne, to jednak cudownie komponuje się z pozostałymi elementami cyklu istnienia i egzystencji. Owszem, przyglądamy się losom pojedynczych jednostek, lecz patrzymy z pejzażu kosmosu, galaktycznych wędrówek, powstałych cywilizacji i definiujących jednostek czasu. Fascynujące, z jednej strony bezmiar i nieskończoność, z drugiej intensywna, choć błyskawicznie ulotna, obecność. Coś się kończy, choćby żywot planety, a coś zaczyna, jak nowe możliwości. Oko lunety wymierzone jest w gigantyczne formy, ale ogniskuje się na pojedynczym punkcie. George R.R. Martin wprowadza czytelnika w niezwykle uszczegółowiony świat, co się z nim działo na przestrzeni wielu wieków, jakie przechodził przeobrażenia, w którym miejscu obecnie się znajduje, a nawet podaje wskazówki, jak dalej wiele rzeczy może się potoczyć. Umiejętnie oddane kreacje bohaterów, mocno różniące się osobowością i przynależnością kulturową, zajęte swoimi sprawami do momentu, kiedy nieznana siła pcha ich ku stycznym punktom. Początkowo spodziewamy się określonego kierunku scenariusza zdarzeń, przyzwyczajamy do panującej atmosfery, by za chwilę spojrzeć na nią z drugiej strony lustra. Czytając powieści tego pisarza zawsze mam wrażenie, że postaci żyją na swój sposób, tak jakby i ich twórca też nie do końca w zamysłach uwzględniał ścieżki, którymi przyjdzie im się przemieszczać w walce o dobro, życiowe sukcesy, czy w realizacji niebezpiecznych misji. Okazuje się, że ta szczególna cecha od początku towarzyszy stylowi pisania George R.R. Martina. Ma to szczególny urok, gdyż trudno przewidzieć rozwinięcie akcji i jej rozgałęzienia, a zatem z większą uwagą przykuwa do historii. Mniej przekonujący okazał się wątek miłości, ale niewątpliwie potraktowany w nietuzinkowy sposób. Liczyłam na większe napięcie przy poznawaniu powieści, nie można odmówić obecności intrygujących incydentów, to jednak materiał, z którego są utkane czasem bywa poprzecinany. Podsumowując, dobrze bawiłam się przy tej przygodzie, miło spędziłam czas, frapująca wprawka po długiej przerwie od fantastyki, choć obciążona znamionami debiutu sprzed wielu lat. bookendorfina.pl

George R.R. Martin to autor, o którym powinien słyszeć niemalże każdy, a to za sprawą jednej z jego niesamowitych sadze "Pieśń Lodu i Ognia", która przyniosła mu sławę na skalę światową, która spotęgowała się wraz z ukazaniem się ekranowej adaptacji w postaci serialu "Gra o tron", która do dziś cieszy się ogromną popularnością. Mimo iż osobiście nie miałam jeszcze okazji zapoznać się z najsławniejszą z jego twórczości i dotychczas sięgnęłam zaledwie po jego dwa opowiadania, uznałam, że warto skorzystać z okazji i zapoznać się z pierwszą z jego publikacji, jaką jest "Światło się mroczy". Już na samym początku za żadne skarby świata nie mogłam wciągnąć się w tą fabułę, a czytanie całej tej historii było dla mnie po prostu męczące. W dodatku liczne wymyślone dla celów opowiadania słownictwo nie ułatwiało sprawy, - mimo iż bez dwóch zdań zalicza się do jednych z lepszych obecnych tu pomysłów - przez co wertowanie fabuły szło mi bardzo mozolnie. Zarówno bohaterzy jak i przedstawiona tu akcja nie powala, a wręcz nuży i ogranicza się wyłącznie do kart powieści. W tym przypadku mogę powiedzieć, że widać iż autor nie nabył jeszcze wystarczających umiejętności pisarskich, przez co wiele z popełnionych tu gaf zasługuje na solidną poprawkę. Byłoby to o tyle trudne iż nawet sama akcja nie jest jakoś szczególnie interesująca, miejscami powiedziałabym, że jest po prostu kiepska, gdyż w większości książki nie dzieje się absolutnie nic poza zarysowaniem świata i bohaterów oraz relacji między nimi. Worlon, niegdyś miejsce balu i radości, dziś opustoszałe, ciche, pozbawione życia. Z ponad miliona osób, pozostała zaledwie dwudziestka, wliczając w to naukowców, którzy zdecydowali się przeprowadzić na niej badania. Zdawać by się mogło, że Dirk t'Larien po siedmiu latach zapominał o swojej dawnej utraconej miłości, jednak gdy tylko pojawia się od niej wezwanie, on stawia się i decyduje towarzyszyć jej podczas wyprawy. W skrócie mogłabym powiedzieć, że na samym bardzo przydługim początku dowiadujemy się, że na tej planecie nie ma już nic, dostajemy parę zwrotów akcji i na tym chyba koniec. Dopiero dużo później sytuacja nieco się poprawia i akcja staje się nieco bardziej dynamiczna, a opisy trochę ciekawsze. Mimo wszystko ogromną wadą pozostaje jedno wymiarowość bohaterów. Jeżeli miałabym być szczera, osobiście raczej nie wrócę do tej książki, co nie znaczy, że w tym momencie zamierzam zakończyć swoją przygodę z Grorgem R.R. Martinem, wręcz przeciwnie, z przyjemnością wrócę do jego twórczości, jednak najpewniej stanie się to dopiero w przypadku "Gry o tron".

„Światło się mroczy” to debiutancka książka napisana niegdyś przez dobrze nam znanego autorka powieści George'a R.R. Martina. Mimo że nie jest ona wybitna i wiele w niej mówi o tym, że są to pisarskie początku samego autora to sam przekaz książki potrafi obronić całość. Większość książki to opowieść, w której poznajemy losy umierającej w galaktyce planety. Główny bohater wezwany przez swoją byłą ukochaną przypatruje się całej sytuacji, a sam autor za jego pośrednictwem obrazuje nam, co tak naprawdę się tutaj wydarzyło by później zabrać w nas bardziej intrygująca, dalsza część historii. Niestety, ale to właśnie tempo, z jakim rozgrywa się cała historia, potrafi mocno zniechęcić gdyż późniejsze strony pokazują nam wiele ukrytych tajemnic, zdrad, postępów, jakie szykują wobec naszej głównej postaci. Jak to debiut, nie odstaje od normy i jest jak większość takich pozycji, kształtuje się dopiero charakter pisma, sposób przedstawiania historii czy sam opis postaci. Stąd też wydaje mi się, że jest to książka, która zaciekawi jedynie fanów samego Martina, którzy będą chcieli się dowiedzieć, jak wyglądały same początku autora.

Oczywiście każdy Martina kojarzy z Grą o Tron, a tu taka niespodzianka. Ta książka to pełnowartościowy dramat rozgrywający się w realiach nie fanasty ale science fiction. Bardzo dobrze się czyta, świetnie rozpisane postacie tak jak zawsze u Martina. Fabuła za to jest bardzo ciężka, i nie znajdzimy tu tak barwnych i luźniejszych postaci jak w Grzeo Tron. Całość jest za to kolejnym dowodem na geniusz autora.

Po tę książkę sięgnąłem w ciemno gdy zobaczyłem kto ją pisze. Jak się okazało autor ma trochę skrywanych talentów jeszcze w zanadrzu. Fabuła oraz postacie to jak zwykle w wykonaniu tego autora najjaśniejszy punkt książki. Moim zdaniem powieść ta spodoba się wszystkim fanom tego gatunku oraz wszystkim tym, którzy po prostu lubią dobre powieści :)

To wczesna książka GRRM, ale dobra. Chociaż geniuszu twórcy Pieśni lodu i ognia tam jeszcze się nie wyczuwa. Nic nie zwiastuje geniusza. Jednak książka bardzo dobra, polecam.

Nie mogę się przebić przez tą książkę.. zatrzymałem się na 150 stronie i dalej nie mogę. Lubie fantasy ale tutaj za dużo się dzieje, nawet jak na Martina

Marne romansidło osadzone w interesującym świecie

super książka

Fajny