Sweetbitter (okładka  miękka, 06.2019)

Jest okej, ale nie należy do tych książek które czytasz jednym tchem.

Cudowne smaki, a każdy z nich odbierany innym zmysłem, innym kubkiem smakowym. Kwaśny. Słodki. Słony. Gorzki. Umami. Zachodzimy do restauracji, by odkrywać nowe smaki, smakować nowe dania. Rozkoszować się czymś nieznanym. A jednak czy zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielu ludzi stoi za jednym daniem ? Ilu osób potrzeba, byśmy mogli zjeść wykwintną kolację czy rodzinny obiad ? ,,Sweetbitter" to powieść, która z pewnością narobi nam smaku na niejedno danie. Ale chyba tylko tyle. Reszta jest po prostu wielkim niewypałem. Stephanie Danler w ,,Sweetbitter" opowiada nam historię Tess, która przyjechała do Nowego Jorku w poszukiwaniu szczęścia, a właściwie pracy. Ukończyła studia, ale nie podjęła pracy w swoim zawodzie. Udaje jej się zdobyć pracę w luksusowej restauracji do której przychodzi wielu wpływowych gości. Dziewczyna stawia pierwsze kroki w restauracyjnym świecie, poznaje zasady które nim rządzą, a także przekonuje się, że w świecie nie ma granic, których nie można byłoby przekroczyć. Opis wygląda całkiem fajnie, okładka co prawda jest kalką tej oryginalnej, ale wprowadza nas w klimat. Co do otoczki całej książki nie mam się właściwie do czego przyczepić. Schody zaczynają się dopiero, gdy chcemy mówić o środku tej powieści. Poznajemy główną bohaterkę - Tess. Wydaje się ciekawą dziewczyną. Przyjeżdża do Nowego Jorku w poszukiwaniu nowych możliwości. Odcina się całkowicie od rodziny. Wkrótce udaje jej się dostać pracę w luksusowej restauracji. Początek jest naprawdę dobry. Ale im dalej w książkę, tym jest gorzej. Bohaterów jest naprawdę wielu, poznajemy innych pracowników restauracji: kelnerów, menadżera, dostawców i Simone. Sama Tess to główna bohaterka, powinna wzbudzać jakąś sympatię, sprawiać, że jej kibicujemy, a była według mnie po prostu jałowa, a nawet denerwująca i infantylna. Być może każdy z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie z pierwszych dni nowej pracy, ale nie mogę wybaczyć tego, że autorka zrobiła z niej osobę, która lubi sobie od czasu do czasu wciągnąć kreskę, iść do łóżka z facetem, nie bać się o konsekwencje. Tak naprawdę w tej powieści nie mamy postaci, która byłaby dobra, której kibicowalibyśmy, w której doszukiwalibyśmy się czegoś więcej. Wszyscy są płytcy, myślą tylko o sobie. Nawet sama główna bohaterka, która powinna jakoś się wyróżniać jest po prostu nieciekawa i niezajmująca czytelnika. Inni bohaterowie podobnie. Nie znajdziemy tu kogoś ciekawego, może z wyjątkiem Simone, która jest tajemnicza i niejako ratuje książkę w niektórych momentach właśnie dzięki tej cesze. Reszta postaci jest po prostu nudna. Powieść podzielona jest na cztery części, które symbolizują cztery pory roku. Akcja książki zaczyna się w lecie, a kończy wiosną. W ciągu tych czterech części śledzimy postępy, jakie wykonuje Tess w swojej pracy. Autorka stara się nie wykraczać poza obręb restauracji, więc nie poświęca zbyt wiele kartek na to w jakich warunkach mieszka nasza główna bohaterka. Dostajemy za to opisy jej pracy, czasami imprez pracowników restauracji. Sam język, jakim napisana jest powieść jest prosty, jest w nim wiele słów, których używają na co dzień zwykli ludzie. Nie dostaniecie więc sztywnych dialogów. Z drugiej zaś strony, gdyby się nad tym głębiej zastanowić, nie jest to aż takim dużym plusem tej powieści. Wiem, że w wielu miejscach pracy młodszych pracowników traktuje się z rezerwą, ale mam wrażenie, że Danler wyolbrzymiła wiele zachowań pracowników. Co do przekleństw w powieści, to nawet ich nie liczyłam. Czy są potrzebne czy nie, autorka ich nie szczędzi. Podobnie jak z nazywaniem Tess przez innych pracowników aktorką z filmów dla dorosłych. Sama Tess jest naiwna, łatwowierna. Nie chce mi się wierzyć też w to, że taka atmosfera panuje w każdej restauracji, a szczególnie w tej luksusowej. Menadżer co chwila powtarza by być cicho, a ja podczas czytania tej powieści odnosiłam wrażenie, że w kuchni panuje wielki harmider. Chyba najgorsze restauracje z programu pani Gessler miały już lepszą organizację. ,,Sweetbitter" to powieść, która stała się bestsellerem, a nawet na jej podstawie powstał serial telewizyjny, który ma już parę sezonów. Po obejrzeniu jego zwiastunów czuję, że jest chyba o wiele lepszy od książki. Danler pisząc tę książkę czerpała ze swojego doświadczenia. Jeśli to Tess ją portretuje, to naprawdę współczuję tej Pani. Być może ,,Sweetbitter" to historia dobra na tyle, by powstał z niej serial. Mamy tutaj w końcu restauracyjne układziki i ploteczki, walkę o siebie, brak miejsca na wyrzuty sumienia, bezkompromisowy świat, który pokazuje, że nie ma w nim miejsca na sentymenty. Na samą książkę ta historia jest po prostu za nudna i czyta się ją bardzo źle. Nie mamy tutaj jakiegoś krytycznego punktu, w którym czujemy, że bohaterka nie ma już wyjścia, że coś zmierza do zakończenia. Jest po prostu nudno, nie ma ciekawych bohaterów, a na dodatek jakiejkolwiek fabuły....... Cała recenzja na blogu https://mojswiatliteratury.blogspot.com/2019/06/stephanie-danler-sweetbitter-recenzja.html

51% PROCENT Torfowa whisky, surowe ostrygi, płatki trufli. Poezja, slow cinema, performance art. Doświadczenia dla wybranych, stymulujące nielicznych, rozumiane przez garstkę. „Sweetbitter”, debiut Stephanie Danler, to historia opowiadająca o nieoczywistej wrażliwości w specyficznym świecie. By ją zrozumieć, trzeba ją poczuć. By ją poczuć, trzeba mieć w sobie choć odrobinę sentymentu dla dekadencji i krztynę poczucia zagubienia. Po łososiowej okładce z potłuczonym kieliszkiem odrobinę wypełnionym winem spodziewałam się raczej prostej historyjki miłosnej. Niczym bohaterowie „Sweetbitter” dałam się zwieść pozorom, pierwszemu wrażeniu, schematycznym skojarzeniom przekładanymi między podobnymi na pierwszy rzut oka obiektami. Nie zastanawiałam się nad tym, dlaczego straszący ostrymi brzegami kieliszek, jest jedynym świadectwem rozpadu – wokół brakuje szklanych odłamków, czy kropli rozlanego wina. Nie sądziłam, że przedstawiona na okładce skorupa nie jest symbolem okrucieństwa albo pasji, ale samego życia. Trudnego, raniącego, cierpkiego, słodkiego, nęcącego, kuszącego, budzącego pragnienie. Mogłabym tak długo wymieniać, ale wszystko to dałoby się równie dobrze zamknąć w potłuczonym kieliszku z czerwonym winem na łososiowym tle. Tess to jeden z archetypów amerykańskiego świata. Ma 22 lata, jest inteligentna, pochodzi z miasta, o którym nikt nigdy nie słyszał i czuje, że to miasteczko i proste życie zwyczajnie ją duszą. Czyta trudną poezję i snuje sprzeczne marzenia, w których „tradycyjne” potrzeby mieszają się ze sprzeciwem przeciwko ustanowionym zasadom. Chce mieć wszystko, choć wierzy, że niczego nie potrzebuje. Właśnie dlatego zostawia ojcu jedynie kartkę i znika ze swojego „nigdzie”, obierając za cel Nowy Jork. W swojej mieścinie mogła być kimś – tajemnicą, dziwaczką, famme fatale – w Nowym Jorku jest pyłkiem. Zaczyna więc tak jak wszystkie inne, przekonane o tym, że czeka je coś więcej, dziewczyny – od poszukiwania pracy, jakiejkolwiek pracy. Los chce, że trafia do Tej Restauracji. I to zmienia ją na zawsze. Tess poznaje smaki ekskluzywnego jedzenia, parszywych melin, narkotykowego haju, cielesnych potrzeb i okrutnej miłości. Z jednej strony „Sweetbitter” to naturalistyczne przedstawienie pracy w restauracji. Potu, łez, długich zmian, stresu, dram, fizycznych i psychicznych stanów na krawędzi. Czytelnik dostaje wgląd w hierarchię i zasady tego tajemniczego, rozgrywającego się zawsze poza zasięgiem jego wzroku świata. Jest brudny, nieprzyjemny, porażająco skrajny – jestem wręcz przekonana, że znaczna część odbiorców zwyczajnie nie da mu wiary. Nie ma w tym nic dziwnego, ludzie nie lubią przyjmować prawdy. Nie chcą wiedzieć, co tak naprawdę kryje się pod wyprasowanymi białymi koszulami, wyuczonymi uśmiechami i sprawnymi ruchami kelnerów, kucharzy oraz pozostałej obsługi. Z drugiej strony Danler próbuje erotyzować smaki i uczynić ze swojej powieści studium smakosza. W długich opisach procesu doświadczania win czy sezonowych produktów nawiązuje do historii ich narodzin, emocji towarzyszących ich kosztowaniu oraz pewnej kulturowej symboliki, otoczce spożywania – gdzie, kiedy, z kim, jak. Niestety, ta część „Sweetbitter” jest w moich oczach najmniej udana (choć i tu zdarzają się fragmenty wręcz wyjątkowe w swej intymności). Większość opisów wydaje się przekombinowana, zbyt egzaltowana, wyuczona, nie dotykająca właściwych strun. Rzadko czułam na języku wyobrażoną gorycz czy słodycz. Częściej jedynie niespełnioną obietnicę, pełne zawodu nic. W centrum znaczeniowym powieści nie znajduje się jednak ani omówienie zmagań pracowników restauracji, ani rozumienie wyjątkowości zmysłu smaku. „Sweetbitter” to historia o liminalności (byciu pomiędzy). Tess nie jest już dzieckiem, ale trudno byłoby uznać ją za dorosłą; podejmuje decyzje świadczące o jej samodzielności, ale tak naprawdę nie jest samodzielna; chce być dojrzała, ale tkwi przy emocjonalności splecionej z marzeń i artystycznej wrażliwości. Protagonistka, jak wielu młodych ludzi dzisiaj, nie potrafi się odnaleźć. Wyznacza własne wątłe granice, które stale przekracza, mając nadzieję, że za kolejną barierą skrywa się jakaś prawda o niej, wskazówka dotycząca dalszego życia. Ma wielkie plany i żadnych planów. Wie, czego chce i jednocześnie nie ma pojęcia. Pod tym względem czułam z Tess pewne powinowactwo dusz. Jednak Tess nie wiedzie jedynie romantycznego, niepewnego życia. Jest też kapryśna i egoistyczna (co chwilami czyni ją trudną w odbiorze), bardzo odległa mojemu myśleniu o świecie. W pewnym sensie „Sweetbitter” to również historia o miłości. Opisywane uczucia i relacje nie są jednak typowym przykładem współczesnych romansów zawsze wieńczonych happy endem. Tutaj zakochanie się ma słodko-gorzki smak. Radość przeplata się z poniżeniem. Pasja i namiętność z okrucieństwem i nienawiścią. Tess wikła się w relację toksyczną, przerastającą jej młodzieńcze doświadczenia oraz możliwości. Ta miłość z góry skazana jest na porażkę, ale w wieku 22 latach zaakceptowanie podo

Myślę, że każdemu przychodzi taka myśl: a gdyby tak wszystko rzucić i wyjechać? U mnie też się to zdarza – częściej lub rzadziej. Nie chodzi, że nie lubię swojego życia, ale jak to bywa, chcę czegoś więcej. Mocniej, bardziej, jakiejś zmiany, która nada bieg rzeczom. Dodatkowo niepewność powodzenia nadaje dreszczyku całej sytuacji. Każdy kiedyś chciał zniknąć i pojawić się w innej rzeczywistości. Realizacja marzeń, to coś co nas nakręca. Nie inaczej jest z bohaterką książki Sweetbitter. Dlaczego sięgnęłam po pozycję? Ponieważ jak główna postać jestem zafascynowana Nowym Jorkiem. Od kiedy pamiętam chciałam tam zamieszkać lub zwiedzić. Jedno się udało, ale dość o mnie. Przejdźmy do recenzji. Główną bohaterką powieści jest Tess, która postanawia uciec od swojego dotychczasowego życia. Ma dwadzieścia dwa lata i nie chce już żyć pod dyktando innych. W głowie pojawia się myśl, że będzie szczęśliwa tylko w Nowym Jorku. Tak... Wielkie Jabłko przyciągnęło już nie jedna osobę . Dużo ludzi, wielkie budynki i takie same aspiracje. Dziewczyna rozpoczyna pracę w ekskluzywnej restauracji, w które nie ma czasu na pomyłki czy niedociągnięcia. Może powiedzieć, iż zaczyna swoją przygodę, której tak pragnęła, tylko czy na pewno? Wymarzona samodzielność nie smakuje tak samo w rzeczywistości, jak w marzeniach, a codzienne trudności stają się wielkimi górami do pokonania. Bohaterka dostaje lekcje gotowania oraz życia. Czy uda jej się znaleźć szczęścia czy będzie musiała obejść się smakiem? Ufff, muszę przyznać, że opis był bardzo zachęcający, tematyka ciekawa i byłam pełna jak najlepszych nadziei, a potem zaczęłam czytać. Na początku jeszcze trzymałam fason. Bardzo dobrze wiemy, że często książka musi się rozkręcić. Ba, nawet od połowy wciągnąć. I tak czytałam, czekałam, bardzo chciałam nareszcie znaleźć moment wow. W taki sposób dotarłam do końca tytułu. Chyba nie muszę mówić jaki będzie mój werdykt, żeby jednak być całkowicie szczerą, zaprezentuje wam blaski oraz cienie pozycji Sweetbitter. Trzeba znaleźć jakieś pozytywy, bo obojętnie jak coś mnie do siebie zniechęca, to potrafię znaleźć jasność w mroku, tym razem nie było inaczej. Opisy jedzenia to mocny punkt lektury. Człowiek może się zatracić w smakowicie zaprezentowanych potrawach, na których punkcie idzie dostać bzika. Serio! Kto nie chciałby spróbować rarytasów z górnej półki wyglądających wyśmienicie i tak też podanych? Miałam wiele momentów, że nagle musiałam iść po coś do kuchni, bo mój brzuch dawał o sobie znać. Dla mnie jest to plus, ponieważ lubię dowiadywać się o ekskluzywnych potrawach, których zapewne nigdy nie stworzę. Ciekawym wprowadzeniem jest zaprezentowanie życia oraz pracy kelnerów, kucharzy i całej załogi pracującej w renomowanej restauracji. Mam znajomego, który jest kucharzem w Nowym Jorku, a jego żona kelnerką i wiele rzeczy pokrywa się z tym, co on mówi. Oczywiście chodzi mi tutaj o kwestie pracy, a nie ciągłe i niekończące się libacje. Serio, nie wiem skąd autorka wzięła pomysł na takie podłoże, ale dalece minęła się z prawdą. Jednak sam kwestia przygotowywania posiłków, włożonego wysiłku, godzin pracy jest dobrze ukazane. Niestety to koniec pozytywów, cała reszta to poplątanie z pomieszaniem i seria rozczarowań. Nie wiem jak to się udało autorce. Zaczynając od głównej bohaterki. Jest jednocześnie nijaka i strasznie wkurzająca. Jakby jej jedynym celem w życiu było użalanie się nad sobą. Dziwnym trafem, bez doświadczenia, wprawy, ani polecenia, dostaje pracę w renomowanej restauracji. Gdzie się tak dzieje? Do tego znajduje miejsce do mieszkania, może się utrzymać, a nagle stwierdza, że jej życie to pasmo porażek. Stroni od ludzi, a dziwi się, że jest sama. Absurd goni absurd. Starałam się ją polubić, ale ze strony na stronę coraz bardziej mi to utrudniała. Niby można zrzucić o na karb młodości, ale bez przesady. Nawet ja nie jestem w stanie aż tak przymknąć oczu. Fabuła, pomysł i wykonanie wydawało się czymś nowym oraz świeżym, a wszyło jedno, wielkie utrapienie. Mnogość wulgaryzmów bije prawie z każdej kartki. Naprawdę nie można stworzyć czegoś nowego, bez bluźnienia? Jestem odporna na takie rzeczy, ale nawet mnie kilka razy odrzuciło i nie pomogła nawet szczypta humoru, która miała chyba ratować sytuacje. Wyżywanie się na pracownikach, kiedy klienci wszystko słyszą, raczej nie powinno mieć miejsca w lokalu z wyższej półki. Ilość bohaterów wręcz mnie przytłoczyła. Ile można mieć postaci uzupełniających i wprowadzających coś nowego? Kiedy już godziłam się z obecnością jednej osoby, zaraz pojawiała się druga, trzecia, czwarta... Rozwleka to wątki i powoduje zbędne zamieszanie, którego w lekturze nie brakowało. Niepotrzebna dezorientacja odstrasza od tytułu. Pojawił się również wątek miłosny, który mógłby wydać się niektórym atrakcyjnym dodatkiem. I tak też było ze mną, jednak z każdą, kolejną stroną stawał się trochę jak patologiczny związek dwojga osób. Niby coś do siebie czują, ale radość sprawia im poniżanie i gardzenie sobą nawzajem. Ja

Union Square Cafe na Manhattanie jest ekskluzywną restauracją, która serwuje tak zwaną nową kuchnię amerykańską (czyli rodzaj kuchni fusion, która zasymilowała tradycyjne smaki USA z napływowymi). Początkowo były to głównie wpływy francuskie, później jednak doszły do tego elementy kuchni azjatyckiej, Morza Śródziemnego, Ameryki Łacińskiej oraz wielu innych. New American cuisine sięga również do pozostałych kuchni świata, często również do molekularnej. Sama zaś Union Square Cafe jest znana z wielu nagród i wyróżnień, wysokiego poziomu obsługi, doskonałego menu i karty win. Ale co z tym wszystkim ma wspólnego powieść? Ano to, że powstała właśnie wtedy, gdy jej autorka była w niej kelnerką. Dalsza historia książki i pisarki jest równie ciekawa - studentka pobliskiego prywatnego uniwersytetu The New School na kierunku Master of Fine Arts następną pracę otrzymała… również w świecie smaku. W Buvette - nowojorskiej kompilacji baru, kawiarni i francuskiej restauracji. Miejscu, które znalazło się między innymi w rekomendacjach kulinarnych Michelin. Tam też spotkała nowojorskiego wydawcę, Petera Gethersa, któremu... po prostu powiedziała, że właśnie skończyła pisać powieść. Gethers zarekomendował manuskrypt przyjacielowi, skutkiem czego Danler od razu otrzymała umowę wydawniczą. Umowę (warto podkreślić!) na kilka kolejnych książek, co - w przypadku debiutantów - stanowi fenomen. I tak powstała mniej posh wersja „Diabeł ubiera się u Prady”, czyli książka o tym, że zwyczajni ludzie – bez doktoratów i ambicji (już od piaskownicy) na miarę Pulitzera także mogą mieć interesujący start. I wiele się nauczyć. I od razu skoczyć na głęboką wodę. Rowu Mariańskiego. 21-letnia Tess pakuje dobytek do samochodu i wyrusza do Wielkiego Jabłka na podbój świata. Nie wie nic o życiu w wielkim mieście. Nie zna tam też nikogo. Nawet swojego współlokatora. I zupełnie przypadkiem dostaje pracę. A swoją karierę zaczyna od bycia… pomocnicą kelnera. Czyli „podaj, przynieś, pozamiataj”. Dosłownie. Tacy jak ona bowiem – bussers (albo po prostu – busgirls) – to osoby zajmujące się uprzątaniem, czyszczeniem i przygotowywaniem stolików, wkładaniem naczyń do zmywarek, czyszczeniem podłóg i powierzchni pracowniczych. Pilnowaniem, czy na stoliku jest wystarczająca ilość wody czy pieczywa. Pomocnicy kelnerów bowiem mają być niewidoczni. Nie pytają o to, czy dolać wody czy przynieść kawę – robią to. Mają być duchami. Na dodatek duchami, które… nie dostają napiwków. Nie są w końcu kelnerami – nie obsługują klientów, nie doradzają im, nie dbają o ich komfort. Tak właśnie Tess zaczyna swoją wielką przygodę w niezwykłym świecie ekskluzywnych restauracji, wysublimowanych smaków i nieznanych jej dotąd reguł tak często skomplikowanych, że zrozumieć je nie sposób, a co dopiero im sprostać. Początek kariery tyleż niełatwy, co jednocześnie dający nadzieję, bo jako busboys zaczynali również Al Pacino czy Robert Downey, Jr. Tess zostaje przypisana do pomocy barmanowi Jake’owi oraz Simone, senior server, czyli kelnerce „z prawdziwego zdarzenia”. Ta bierze nieopierzoną wiejską dziewczynę pod swoje skrzydła i zaczyna uczyć fachu. Oraz życia w świecie, przy którym program telewizyjny „Hell’s Kitchen” to przedszkole. Książka pięknie ilustruje powiedzenie, że kto nie pracował w gastronomii – ten nie zna życia. Wysokie wymagania, potworny stres, fizyczne wycieńczenie, mobbing. Do tego język przesycony przekleństwami, alkohol, narkotyki, seks. Pogmatwane relacje, zawiedzione ambicje, sekrety skrywane pod płaszczykiem wymuskanego uśmiechu i pozornych manier. Wysokie ceny za (nie)spełnione marzenia. Szklane sufity. A do tego niekończące się imprezy, balangi, zagłuszanie problemów, odpychanie od siebie odpowiedzialności i topienie nieszczęść w doraźnych przyjemnościach. Tych prawdziwych lub złudnych. Z drugiej strony - ciekawy, żywy język młodej kobiety. Język, którego ewolucję widzimy w miarę tego, jak bohaterka zanurza się w świat zmysłów i uczy się rozpoznawać nie tylko smaki, ale i towarzyszące im doznania. Jak dorośleje, zaczyna brać życie we własne ręce i choć jej wybory nie zawsze są trafione – są j e j. Jej samej. A to przecież składowa bycia dorosłym, nieprawdaż? 4 części książki to cztery pory roku ilustrujące zmianę Tess z szarej myszki z miejsca, którego nawet nie ma na mapie w młodą kobietę, która wie, czego chce i wie, jak o to walczyć. Nawet jeśli koszta bywają wysokie a plany często muszą być elastyczne, bo świat nie zawsze daje nam na srebrnej tacy to, o czym marzymy. W 2018 r. miał premierę 1. sezon wyprodukowanego przez Starz serialu, opartego na powieści "Sweetbitter" i pod tym samym tytułem. Serialu, którego 2. sezon będzie miał premierę w tym lipcu tego roku. Ciekawostką jest, że autorka - Stephanie Danler - jest współscenarzystką a jednym z producentów wykonawczych jest... Brad Pitt. Dodać chyba warto, że „Vanity Fairy” określiło powieść jako „list miłosny do Union Square Cafe” i to chyba wystarczyć powinno za wszystkie rekomendacje.

Mam wrażenie, że zrobiło się ostatnio trochę szumu wokół książki „Sweetbitter”. Wszędzie jej pełno? Czy tylko mi się tak wydaje? Z pewnością jest to głośny debiut Stephanie Danler. Wydawnictwo również nie szczędzi zaangażowania w promocje książki. To zapewne jedna z przyczyn, dla której sięgnęłam po powieść. Druga to jej fabuła, która wydała mi się wyjątkowo oryginalna i frapująca. Trzecim powodem było to, że nie miałam jak dotąd okazji poświęcić więcej uwagi tego typu powieściom. Wielki amerykańskie publikacje i światowej klasy bestselery, jak choćby „Diabeł ubiera się u Prady” najczęściej przemykały mi koło nosa. Wracając jednak do samej fabuły, pomysł na historie młodej dziewczyny szukającej „szczęścia” w Nowym Jorku, do tego w jednej z lepszych restauracji, w otoczeniu ludzi, którym smaki i wyrafinowane podniebienie nie jest obce, wydał mi się zgoła ciekawą historią. Nieszablonową, pełną nowinek, soczystych i pikantnych wątków. Zwłaszcza kiedy bohaterką jest młoda, dwudziestokilkuletnia dziewczyna, która jak wielu innych ludzi jej pokroju, pełnych marzeń i nadziei wyrusza do miasta, gdzie wszystko wydaje się możliwe. Szukając pracy, trafia do renomowanej restauracji, w której nie karmi się ludzi, a jedynie dostarcza jednej z najbardziej intymnych przyjemności. Tak przynajmniej twierdzi jej właściciel Howard. Tess nie ma dużego doświadczenia w zawodzie, mimo to dostaje angaż i tak rozpoczyna się jej nowe życie. „Kiedyś myślałam, że gdy dotrę do Nowego Jorku, już nic nie zdoła mnie dogonić, bo codziennie będę mogła tworzyć swoje życie na nowo”. Tymczasem Tess za sprawą świat, w który wdepnęła, stworzyła sobie swoiste, własne skomplikowane wiezienie. Które pozostanie w niej już na zawsze. Stanęła twarzą twarz z zawodem, z pracą, w której wszystko wydawało się przelotne i nieprzewidywalne, podobnie jak i jej życie. „Kiedy nie widzisz tego, co masz przed sobą, życie staje się pasmem niespodzianek. Ale po pewnym czasie dociera do ciebie, że tych prawdziwych niespodzianek było bardzo niewiele”. Tam też i nic nie jest zwyczajnie, ale nie to jest istotne dla Tess. Ona musi to przetrwać, by odebrać swoją lekcję życia, pełną najróżniejszych smaków. Czasem gorzką, czasem słodką i rozkoszną – tak jak to ze smakami bywa. „Chryste – westchnęłam. - Tutaj wszystko to jakaś lekcja. A przecież to tylko jedzenie”. I Ci ludzie w fartuchach. Bo gdyby nie one Tess miałaby o ludziach tam pracujących zupełnie inne wyobrażenie. - mogli być zwykłymi „Typami z metra”, którzy wiodą sekretne życie w jednej z najlepszych restauracji i ich dwa oblicza. Podobnie ma się sama restauracja, która po zamknięciu nabiera zupełnie innego klimatu – zamieniała się w swoisty klub towarzyski. W restauracji prócz tego panują dość jasne i rygorystyczne zasady. Tam każdy zna swoje miejsce i zadania. Sztuka jest już samo tam egzystowanie, nie mówiąc nawet o czerpaniu satysfakcji z pracy. Dlaczego zatem tak wielu z nich marzy o pracy w miejscu, które najczęściej przypomina walkę z życiem i samym sobą, do tego jeszcze nakrapianą gorzkimi łzami? Wszystko to składa się na naprawdę ciekawą i oryginalna powieść. Tak było jednak tylko do momentu, w którym Tess na dobre zagościła w nowojorskim świecie i restauracji. Potem powieść stała się dla mnie, może nie tyle przewidywalna ile nieco banalna. Nie bardzo miałam czym się zachłysnąć. Nie dopisało mi tu wykonanie. Zapowiadana zmysłowość - jeśli mowa o potrawach i smakach – szybko mnie znudziła a historia miłości rozgrywającej się w świecie uzależnienia, pracoholizmu i dziwacznych związków, zwyczajnie mną nie wstrząsnęła. Błyskotliwe okazały się tylko małe fragmenty powieści – za co jestem wdzięczna. Daleko mi też było od braku tchu i zaostrzonego apetytu - cokolwiek autor blurba na okładce książki miała na myśli. Nie jest to jednak książka zła. Powiedziałabym nawet, że całkiem dobra. Ale tylko dobra. Spędziłam przy niej kilka godzin i nie mam ani poczucia straconego czasu, ani wrażenia by była czymś więcej niż tylko książka do przeczytania. To moje zdanie. Wasze może być skrajnie różne i to właśnie cenię w rozmowach o książkach i recenzjach. Bo tylu ilu nas czytelników tyle i opinii być może.

Kto z nas nie marzył kiedyś o wielkim świecie, o wyjeździe do Nowego Jorku, o wspaniałej karierze piosenkarki czy aktorki.. Chyba każdy z nas marzył kiedyś o wolności jaką można zaznać we wspomnianym wielkim świecie. . "Nie widząc samej siebie, nie będziesz w stanie się obronić." . Taką wolność pozna  bohaterka "Sweetbitter" Tess, która marzy o ucieczce od swojego życia, od swojego znienawidzonego ojca i podejmuje walkę, walkę o swoją wolność w Nowym Jorku. . "Czy  ja muszę się cały czas usprawiedliwiać? Przepraszać za to, że żyję  i że pragnę czegoś więcej?" . Zamieszkuje z nieznanym współlokatorem i podejmuje wyzwanie jakim jest praca w renomowanej restauracji. W pierwszych dniach jej pracy z nikim nie rozmawia, ponieważ taka jest zasada, aby ze sobą nie rozmawiać. Tess wydaje się być przygnebiona, że z nikim nie może zamienić słowa. . "Moje ciało lśniło  w rozmytym światle latarni. Przywykłam do samotności." .  Początkowo nieśmiała bohaterka w późniejszych rozdziałach przemienia się w wyluzowaną  i towarzyską osobę. Nie zwracając uwagi  na zasady nawiązuje przyjaźnie w pracy, zaczyna wychodzić ze znajomymi do Park Baru. . "Dopiero zaczynasz się uczyć, jak wiele jeszcze nie wiesz. Najpierw musisz od nowa poznać swoje zmysły. Zmysły nigdy nas nie zwodzą. Tylko nasz umysł błędnie interpretuje ich sygnały." .  Poznaje sekret najlepszej  restauracji  Nowego Jorku, którym jest to, że wieczorami zamienia się ona w zwyczajny klub towarzyski w którym pracownicy piją "jednego" darmowego drinka należącego im się za dzień pracy. Bohaterka coraz częściej sięga po alkohol i narkotyki, zakochuje się w niegrzczenym chłopcu o imieniu Jake, który jest barmanem w restauracji, w której dziewczyna pracuje, jednocześnie w bohaterce podkochuje się inny pracownik restauracji Will. . "Dorosły człowiek musi brać odpowiedzialność za własny  syf." .  Tess w nowym  życiu poznaje nowe smaki. . "Smak - mówił Szef - sprowadza się do równowagi. Kwaśność, słonosć,  słodycz, gorycz. Teraz twój język posługuje się kodem. Wyróżniony smak - wyraz tego, jak sobie radzisz ze światem - to zdolności do rozkoszowania się goryczą, wręcz pożądania jej w tym samym stopniu co słodyczy." . Książka ta jest bardzo lekka i przyjemna. Autorka bardzo dużą rolę przywiązuje w swoim debiucie do opisów, jednak czytając "Sweetbitter" mi to nie przeszkadzało a wręcz sprawiało przyjemność. Książka napisana fajnym, prostym, często jednak wulgarnym językiem, podobało mi się wplatanie hiszpańskiego w wypowiedziach pracowników oraz prostota ich wypowiedzi. Dla mnie sprawiało to wrażenie jakbym sama rozmawiała ze znajomymi. Cudowne opisy jedzenia i smaków sprawiały, że sama zapragnęłam coś upichcić i schrupać (nie polecam czytać w nocy 😂😂). Jedyną sprawą, która mi się nie podobała była nagła zmiana miejsca i bohaterów akcji. Pomimo tego książka mi się podobała. Polubiłam każdego z wykreowanych bohaterów, każdy odgrywał pewną rolę, którą udało im się wypełnić. Ta książka jest dla mnie na plus, jest wspaniałą odskocznią od "ciężkich" książek wymagających skupienia. "Sweetbitter" czyta się szybko i sprawnie. Moja ocena to 4/5 i bardzo chętnie przeczytam kolejne książki Stephenie Danler.

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak wygląda prawdziwe „życie od kuchni” w restauracjach, knajpkach i innych lokalach gastronomicznych? Powiem Wam szczerze, że ja nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale zdawałam sobie sprawę, że nie jest to lekka praca. Z resztą jak każda inna. Praca w biurze, szkole, przedszkolu, policji, szpitalu, sklepie charakteryzuje się inną specyfiką. Wszędzie nie jest łatwo, i „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma”. Można by mówić, że praca w przedszkolu jest łatwiejsza niż praca w policji czy szpitalu, a to wcale nie jest do końca prawda. Wiem to z własnego doświadczenia. Ale o tym innym razem. Dziś zapraszam Was na recenzję książki „Sweetbitter”. Jak sam tytuł wskazuje, to słodko – gorzka opowieść. Główną bohaterką jest młoda dziewczyna Tess, która przyjeżdza do Nowego Jorku, aby zaznać smaku życia w wielkim mieście. Dosłownie. Zostawia swoje dotychczasowe życie, rodzinę i całkowicie urywa z nią kontakt. Marzy jej się cudowne życie w cudownym Nowym Jorku, w którym wszystko wydaje się lepsze, ciekawsze i na wyciągnięcie ręki. Przypadek sprawia, że Tess ma dosyć dziwną rozmowę kwalifikacyjną o pracę w popularnej i i prestiżowej restauracji. Na szczęście lub nieszczęście dziewczyna dostaje pracę i od tej pory zaczyna się jej nowe, lepsze życie wraz ze wszystkimi kulinarnymi smakami. Tess ma okazję poznać prawdziwe życie od kuchni w restauracji, które wcale nie jest różowe i cukierkowe jak może się wydawać. Ogrom pracy, ciągły pośpiech, nieprzyzwoite docinki i złośliwości „starych” pracowników początkowo nie ułatwiają pracy dziewczynie. Pikanterii dodaje fakt, że Tess podkochuje się w jednym z pracowników, którego z kolei łączą dziwne relacje z inną dziewczyną z restauracji… Pracę w restauracji „umila” wszystkim alkohol, seks i narkotyki, po których chwilowo każdy czuje się lepiej, ale następnego dnia ciężko jest przeżyć… Do czego to wszystko doprowadzi? Czy taka mieszanka wybuchowa będzie wybawieniem, czy przekleństwem tego lepszego życia w mieście, które nigdy nie śpi? Jeśli macie ochotę na skonsumowanie tej książki, to zapraszam. „Sweetbitter” to książka, która wzbudza we mnie mieszane odczucia. Nie porwała mnie zbytnio, nie pozostawiła we mnie wrażenia rewelacyjnej lektury, ale z drugiej strony nie była też do końca zła. Mam jednak niedosyt, ponieważ pewne elementy fabuły, język i cała ta historia dziewczyny, która obraca się w bardzo „przebojowym” towarzystwie, którego zachowanie pozostawia wiele do życzenia nie wywarły na mnie pozytywnego wrażenia. Jak dla mnie książka nie ma zbyt dużej głębi. Ot, taka „lekka” literatura, bez większego przekazu. Sama fabuła i pomysł ciekawe, bowiem miejsce akcji osadzone jest w renomowanej restauracji. Opisy wytrawnych dań, nieoczywistych składników i wykwintnych win są miłym akcentem i z pewnością mogą wzbudzać apetyt. Czytając książkę chwilami chciałoby się tego wszystkiego spróbować. Pozostała treść nie wzbudziła we mnie zachwytu. Pozytywnym elementem były jedynie kulinarne wzmianki i to, że książkę szybko się czyta. Pozostała reszta to rzecz gustu. Jeśli macie ochotę na historię dziewczyny obracającej się w nowojorskiej restauracji to zapraszam do lektury.

Nowy Jork. Miasto żółtych taksówek, mnóstwa języków i kultur oraz dwóch zawalonych wież z 2001 roku. Miasto marzeń wielu ludzi, zwłaszcza tych młodych chcących zacząć nowe życie. Właśnie o takim nowym początku opowiada debiutancka książka autorstwa Stephanie Danler pt. „Sweetbitter”. „Sweetbitter” to książka, która zaciekawiła mnie jako osobę lubiącą poznawać nowe rzeczy, lubiącą podróże oraz przez długi czas pracującą w gastronomii. Nie pracowałam co prawda jako kelnerka, ale w obsłudze klienta wśród jedzenia – swoje przepracowałam i historii z tego okresu mam naprawdę sporo. Gdy zaczęłam czytać książkę, jakoś nie poczułam specjalnie klimatu wielkiej metropolii, no ale no dobra – sama już dobre kilka lat mieszkam w dużych miastach, więc tego typu opisy mogą na mnie nie robić wrażenia. A może to autorka się nie postarała? Teraz jeszcze temat rzeczonego początku nowego życia w Nowym Jorku. Dwudziestokilkuletnia kobieta wyprowadza się od rodziców, zaczyna mieszkać z dala od nich, w wielkim mieście, które wydaje się być utopią i zaczyna pracować jako kelnerka w ekskluzywnej. Tfu, przepraszam, jako asystent kelnera. Musi zdobyć wiedzę o winach, nauczyć się rozróżniać ostrygi oraz zmierzyć się ze swoimi marzeniami składając serwetki i czyszcząc sztućce czy kieliszki. Widzi bogatych, stałych klientów pijących drogie wina i zazdrości im takiego życia. Wszystko w pędzie o swoje marzenia. W tym wszystkim widzę młodą, zagubioną kobietę, która szuka czegoś i chyba sam nie wie czego chce. Widzę pęd życia metropolii, zmęczenie. Jednak w tym wszystkim nie widzę niczego niezwykłego – codzienność setek młodych ludzi w naszym kraju, którzy w pędzie za marzeniami, na drodze do osiągania celu lądują w pracy w gastronomii. Jednemu trafi się knajpa z smażonymi kurczakami, innemu złote łuki, a innemu ekskluzywna restauracja z dziesiątkami win do wyboru. I spanie na materacu w studenckiej klitce. W moim odczuciu fabularnie książka nie zachwyca niczym. W ogóle nie ma czym się w niej zachwycać. Język i styl – prosty, wręcz banalny. Tak, zdarzają się wulgaryzmy, ale uwierzcie – w tej branży to najzupełniejsza norma. „Sweetbitter” to miała być książka o słodko-gorzkim życiu. Miała. Jednak okazała się dość marnie napisaną książką o pracy w restauracji. W dodatku praktycznie z żadną akcją czy fabułą, z kiepsko wykreowanymi postaciami (w tym także główną bohaterką). Jedyne co mi się w tej książce podobało to fakt, że prostota języka sprawiła, że przez książkę przeleciałam naprawdę szybko. Jako osoba, która mieszka na wynajmowanym w dużym mieście 10 lat i pracuje w gastronomii – widzę niewiele prawdziwego w tej książce. Serio. Zdecydowanie nie polecam książki „Sweetbitter”. Ani fabuły, ani akcji, ani ciekawych postaci, ani humoru. Nawet żadnego przesłania nie widzę. Ja wiem, że debiut, jednak nie oznacza to, że debiut musi być słaby. Ja jestem na nie. http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/

Nowy Jork. Miasto żółtych taksówek, mnóstwa języków i kultur oraz dwóch zawalonych wież z 2001 roku. Miasto marzeń wielu ludzi, zwłaszcza tych młodych chcących zacząć nowe życie. Właśnie o takim nowym początku opowiada debiutancka książka autorstwa Stephanie Danler pt. „Sweetbitter”. „Sweetbitter” to książka, która zaciekawiła mnie jako osobę lubiącą poznawać nowe rzeczy, lubiącą podróże oraz przez długi czas pracującą w gastronomii. Nie pracowałam co prawda jako kelnerka, ale w obsłudze klienta wśród jedzenia – swoje przepracowałam i historii z tego okresu mam naprawdę sporo. Gdy zaczęłam czytać książkę, jakoś nie poczułam specjalnie klimatu wielkiej metropolii, no ale no dobra – sama już dobre kilka lat mieszkam w dużych miastach, więc tego typu opisy mogą na mnie nie robić wrażenia. A może to autorka się nie postarała? Teraz jeszcze temat rzeczonego początku nowego życia w Nowym Jorku. Dwudziestokilkuletnia kobieta wyprowadza się od rodziców, zaczyna mieszkać z dala od nich, w wielkim mieście, które wydaje się być utopią i zaczyna pracować jako kelnerka w ekskluzywnej. Tfu, przepraszam, jako asystent kelnera. Musi zdobyć wiedzę o winach, nauczyć się rozróżniać ostrygi oraz zmierzyć się ze swoimi marzeniami składając serwetki i czyszcząc sztućce czy kieliszki. Widzi bogatych, stałych klientów pijących drogie wina i zazdrości im takiego życia. Wszystko w pędzie o swoje marzenia. W tym wszystkim widzę młodą, zagubioną kobietę, która szuka czegoś i chyba sam nie wie czego chce. Widzę pęd życia metropolii, zmęczenie. Jednak w tym wszystkim nie widzę niczego niezwykłego – codzienność setek młodych ludzi w naszym kraju, którzy w pędzie za marzeniami, na drodze do osiągania celu lądują w pracy w gastronomii. Jednemu trafi się knajpa z smażonymi kurczakami, innemu złote łuki, a innemu ekskluzywna restauracja z dziesiątkami win do wyboru. I spanie na materacu w studenckiej klitce. W moim odczuciu fabularnie książka nie zachwyca niczym. W ogóle nie ma czym się w niej zachwycać. Język i styl – prosty, wręcz banalny. Tak, zdarzają się wulgaryzmy, ale uwierzcie – w tej branży to najzupełniejsza norma. „Sweetbitter” to miała być książka o słodko-gorzkim życiu. Miała. Jednak okazała się dość marnie napisaną książką o pracy w restauracji. W dodatku praktycznie z żadną akcją czy fabułą, z kiepsko wykreowanymi postaciami (w tym także główną bohaterką). Jedyne co mi się w tej książce podobało to fakt, że prostota języka sprawiła, że przez książkę przeleciałam naprawdę szybko. Jako osoba, która mieszka na wynajmowanym w dużym mieście 10 lat i pracuje w gastronomii – widzę niewiele prawdziwego w tej książce. Serio. Zdecydowanie nie polecam książki „Sweetbitter”. Ani fabuły, ani akcji, ani ciekawych postaci, ani humoru. Nawet żadnego przesłania nie widzę. Ja wiem, że debiut, jednak nie oznacza to, że debiut musi być słaby. Ja jestem na nie. http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/