Stroiciel (okładka  miękka)

Książka napisana z dużym polotem. Fabuła intrygująca i zaskakujaca. Przeczytałam z przyjemnością, chociaż zakończenie kompletnie zaskoczyło.

Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem? Kto jest zdrajcą, a kto bohaterem? Co jest jawą, a co senną marą? Edgar Drake. Zagubiony? Zaginiony? A wszystkiemu winien on, Anthony Carroll. Rok 1886. Trzecia wojna birmańska dobiegła końca. Wojna zwycięska dla Imperium Brytyjskiego. Pozostało tylko umocnić swoją władzę w zapalnych regionach na obrzeżach kraju. Niby robi to Anthony Carroll. Niby może poszczycić się pewnymi sukcesami na tym polu. Jest jednak kilka niuansów… Anthony Carroll. Dobry wojskowy. Dobry lekarz. Cóż, że ekscentryk? Ale wszystko ma przecież swoje granice… Tak, Anthony Carroll obrał zupełnie odmienną taktykę, aniżeli jego koledzy po fachu. Pokój. To dla niego było najważniejsze. Był gotów posunąć się bardzo daleko, aby tylko ten pokój uzyskać i utrzymać. Poszanowanie dla innej kultury. Tak, chciał pokazać, że można żyć szanując innych. Chciał pokazać, że te dwa odrębne światy mogą się przenikać i wymieniać się doświadczeniami. On, lekarz medycyny, nie gardził medycyną ludową tamtejszego regionu. Ale medycyna to jedno. Muzyka to drugie… Anthony Carroll wierzył w to, że muzyka potrafi zbliżyć do siebie ludzi nawet tak odmiennych kultur. Wierzył w to, że muzyka może być tym ogniwem łączącym. Wierzył w to, że poprzez muzykę można zawiązać nić porozumienia. Albo chciał w to wierzyć… Albo sprawiał tylko takie wrażenie… Anthony Carroll. Jedni go szanowali, inni darzyli go nieskrywaną niechęcią. A jeszcze inni jedynie go tolerowali. Gdy poprosił o przetransportowanie do Birmy fortepianu, zrobiono to. Gdy poprosił o wysłanie do Birmy stroiciela fortepianu, zrobiono to… I tak Edgar Drake wyruszył do odległej Birmy. Opuścił Londyn, w którym zostawił swoją ukochaną żonę, i wyruszył w podróż. W podróż swojego życia. Droga przed nim długa i trudna. A cel tej podróży cały czas mglisty. Niby zadanie jest jasno sprecyzowane: nastroić fortepian. Ale gdy dopytuje o szczegóły, nikt nie potrafi udzielić mu dokładniejszych wyjaśnień. Edgar próbuje sportretować w swojej głowie tego słynnego, a zarazem tajemniczego Carrolla. Ze strzępów usłyszanych rozmów o Carrollu, z fragmentów opowieści, których Carroll jest głównym bohaterem. Gdy przybywa w końcu na Daleki Wschód aż rwie się do pracy i do spotkania z tym zagadkowym majorem, ale nie wszystko jest takie proste… W końcu osiąga swój cel i … przepadł! Został oczarowany! Chciał tam zostać jak najdłużej. Gdy już zrobił co do niego należało nie był w stanie odejść. Cóż go powstrzymywało? Chyba sam nie znał odpowiedzi na to pytanie, ale nie miał wątpliwości. Co tam Londyn! Co tam żona, którą zostawił. On chciał, aby stan, w którym się znalazł trwał i trwał… „Stroiciel” to powieść oniryczna. To powieść przepełniona fascynacją Dalekim Wschodem. To powieść zabierająca nas do zupełnie innego świata. Ale to też powieść obnażająca pewne niewygodne fakty… Nie ma tu wartkiej akcji, nie ma tu błyskotliwych dialogów. Ale jednak jest coś, co do tej powieści przyciąga… Egzotyka? Niewątpliwie tak. Ale nie tylko. Jest w tej powieści coś ulotnego, coś efemerycznego, coś wyjątkowego... https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Daniel Mason Stroiciel, to płynąca powoli, taka jak lubię, cudownie senna i pełna tajemnic opowieść umiejscowiona w XIX wiecznej, będącej kolonią angielską Birmie. Dzieje się w niej niby niewiele. Jednak jednocześnie snuta przez autora historia jest tak hipnotyzująca, że nie sposób jest się od niej oderwać. W dodatku fascynuje opowieścią, w której główni bohaterowie chociaż istotni, zostają odsunięci na plan dalszy. Tutaj główną rolę odgrywa egzotyczna przyroda i drugoplanowy bohater - fortepian marki Érard, o którym jest mowa już na samym początku opowieści. Jednak na jego fizyczne pojawienie się musimy dość długo poczekać, ale kiedy już się w końcu pojawi, będzie do samego końca w niezwykły sposób przyciągał swoją magią. Stworzy wokół siebie osnutą tajemnicą aurę, którą trudno opisać, a jeszcze trudniej objąć rozumem. Tak właśnie czuję się w przypadku Stroiciela. Edgar Drake londyński stroiciel fortepianów na prośbę przebywającego już od kilkunastu lat w Birmie majora Carolla, zostaje wysłany przez angielską armię gdzieś w głąb leśnej birmańskiej głuszy, żeby nastroić, a co za tym idzie przywrócić do życia, wysłany tam wcześniej, wykonany w 1840 roku fortepian marki Érard. Ta wielomiesięczna wyprawa stanie się dla stroiciela pełną przygód podróżą życia. Ludzie, przyroda, orientalny klimat, a także zetknięcie się z obcym, choć pięknym i nowym miejscem czynią opowieść niezwykle klimatyczną, wciągając do swojego pełnego tajemnic świata dzielonego przez mieszkańców Birmy, tubylców, a także wszechobecnych kolonizatorów. Szeroka gama dźwięków i obrazów, rozbrzmiewająca muzyka, egzotyczna przyroda czynią opowieść fascynującą. Zaproszona do tego niesamowitego świata, nie miałam ochoty go opuścić. "Myślał o érardzie. Na pewno stroił wspanialsze fortepiany, nigdy jednak nie widział czegoś takiego jak obraz Saluin ujętej w ramę okna i odbitej w podniesionym wieku instrumentu. Był ciekaw, czy Carroll zaaranżował to, czy może nawet zaprojektował w ten sposób pokój muzyczny." To magiczne miejsce, które kusi i przyciąga. Kilkanaście lat temu dało dom majorowi Carrollowi, teraz pokochał je Edgar Drake. Taka możliwość otwiera się również przed czytelnikiem. Tutejsze życie pozostaje jak gdyby w zawieszeniu, toczy się pomiędzy jawą a snem. Nikomu nie spieszy się, aby stąd wracać. Chociaż celem wyjazdu Eduarda był fortepian, okazuje się, że obcowanie z pięknem przyrody nie tylko go oszałamia, ale również daje poczucie spełnienia i nieodpartą chęć zapamiętania wszystkich, nawet najdrobniejszych obrazów i dźwięków. Jestem pod wrażeniem tej przepięknej, nieoczywistej i przepełnionej tajemnicą historii.

Pierwsze co skojarzyło mi się czytając tę książkę, to że Edgar Drake - Stroiciel - w pewnym sensie przypomina mi Bronisława Malinowskiego - polskiego antropologa, podróżnika, który badał tubylcze ludy. Co prawda Edgar został wysłany do Azji, a Malinowski badał Wyspy Trobrianda, ale w trakcie czytania nie mogłam pozbyć się wrażenia podobieństwa. Edgar Drake to znany stroiciel fortepianów w Londynie. Szczególnie specjalizuje i interesuje się fortepianami marki Erard. Takie też otrzymuje zlecenie od Ministerstwa Wojny. Major Caroll, który odbywa służbę na Dalekim Wschodzie potrzebuje stroiciela właśnie do modelu Erarda. Major zażyczył sobie najpierw aby sprowadzono mu ten fortepian, a później poinformował Ministerstwo, że poprzez klimat w Birmie potrzebuje pomocy stroiciela, aby fortepian był w pełni sprawności. Tym sposobem Edgar wyrusza w daleką podróż aby w Birmie móc zająć się strojeniem sławnego fortepianu. Podróż ta połączona będzie z rozłąką z ukochaną żoną. Edgar na początku boi się reakcji żony, jednak ta przyjmuje to ze spokojem, a nawet zachęca męża do wyjazdu i sugeruje, że to zaszczyt pracować dla Ministerstwa Wojny. Już w drodze na statku Edgar poznaje ciekawych ludzi, poznaje ich historie, czyta opracowania majora o Birmańskich ludach i nie może się doczekać spotkania ze sławnym majorem, który już po opracowaniach widać, jak bardzo odstaje od wojskowych pracujących w Ministerstwie Wojny. Gdy Edgar przybywa na miejsce uroki kraju i ludności od razu go urzekają. Widzi czarne kobiety, które mają pomalowane twarze na biało, w koła, w paski, we wzory - dowiaduje się, że to tak jak białe kobiety używają pudru, tak te czarne upiększają swoje twarze. Poznaje wierzenia tamtejszego ludu i ich zwyczaje. Jak potoczy się dalej pobyt Edgara? Czy będzie chciał po takich przeżyciach wrócić znowu do domu, do żony? Powieść „Stroiciel” okrzyknięta została światowym bestsellerem. Historia ta nigdzie się nie spieszy, nie pędzi. Akcja dzieje się powoli, a zarazem wydarzenia toczą się dalej, nasz bohater ciągle przeżywa coś nowego, płynie w tej podróży. A czytelnik płynie wraz z nim. Spokojnie przemierza podróż razem z Edgarem. Jeśli nie szukacie porywającego kryminału, stresującego i trzymającego w napięciu thrillera - to właśnie „Stroiciel” jest wyborem, którego poszukiwaliście. Pochłonie on Was w swej delikatnej i spokojnej akcji. Bądźcie odkrywcami, antropologami ale i wielbicielami fortepianów! Polecamy: Dobre Recenzje

Przez cała lekturę "Stroiciela" nie mogłam się uwolnić od obrazów z filmu Jane Campion "Fortepian". Film ten z 1993 roku to opowieść o miłosnym trójkącie gdzie niepoślednią rolę ogrywa właśnie ten instrument. Taszczony przez właścicielkę przez nowozelandzki busz jest przyczynkiem do nieoczekiwanego uczucia, które w ostateczności doprowadza Adę McGrath do dramatycznego końca. Klimat tego pełnego surowego uroku obrazu ze zniewalającą muzyką i rewelacyjną grą aktorską odnalazłam właśnie w tej powieści, zrodzonej z miłości do muzyki i z przekonania iż jej piękno jest uniwersalne a siła ogromna, mogąca łagodzić konflikty i pomagać nawiązywać sojusze. Autor "Stroiciela" Daniel Mason zabiera czytelnika w wiek XIX do egzotycznej Birmy, której część już w 1853 roku została zaanektowana przez Wielką Brytanię, by ponad trzydzieści lat później móc cały ten obszar wcielić do Indii Brytyjskich. Do tego zakątku na końcu świata po kilkutygodniowej podróży dociera Edgar Drake, londyński stroiciel fortepianów specjalizujący się w pracy z modelem Érard. Taki to właśnie instrument trafia do tej dzikiej puszczy, zamówiony przez ekscentrycznego lekarza i wojskowego Anthonego Carolla. Twierdzi on, że dzięki muzyce łatwiej mu budować relacje z miejscową ludnością i zawierać sojusze z lokalnymi kacykami, co jest nie w smak brytyjskim oficerom rwącym się do bezpośredniego starcia. Oczarowany egzotyką i będący pod wrażeniem charyzmatycznego doktora stroiciel chłonie uroki Birmy: jej oszałamiającą przyrodę, pyszne jedzenie i piękno kobiet. Ten inny świat wciąga go bez reszty i mimo wykonanej pracy Edgar Drake z dnia na dzień odkłada powrót do domu, w którym czeka stęskniona żona i normalne życie. Nie przypuszcza, że wkrótce stanie się on częścią politycznej rozgrywki i przyjdzie mu za to zapłacić wysoką cenę. Ta książka ma w sobie magię i to ona mnie urzekła. Opowieść toczy się nieśpiesznie. Integralną jej część stanowią fragmenty dotyczące historii Birmy, lokalnych wierzeń, a nawet ziołolecznictwa i botaniki. Czytelnicy przyzwyczajeni do akcji pędzącej na łeb na szyję mogą więc odczuwać pewne znużenie, ale koneserzy wyrafinowanego stylu i piękna języka będą w pełni usatysfakcjonowani tą pozycję. Zaskakujące zakończenie stanowi zaś creme de la creme tej opowieści. "Stroiciel" to subtelne i nieoczywista historia pełna emocji i wzruszeń, z wszechobecną muzyką w tle. Polecam!

"Natura nie mogłaby pozwolić na takie stężenie barw bez popełniania kradzieży i tworzenia próżni w pozostałych częściach świata" . Premiera z 23 lutego od @dom_wydawniczy_rebis była dla mnie dużym wyzwaniem. Czasami jednak trzeba porwać się na coś bardziej ambitnego, bo tym większa jest radość z obcowania z literaturą, w tym przypadku literaturą piękną. Sama tematyka książki już jest czytelniczym wyzwaniem. Mamy bowiem rok 1886, głównym bohaterem jest stroiciel fortepianów, a rzecz dotyczy jego misji na zlecenie armii brytyjskiej, by udać się z Londynu do dalekiej Birmy, aby naprawić i nastroić fortepian. W tle mamy opisy sytuacji kolonialnej ówczesnej Birmy, jak również opisy przyrody, opisy tamtejszej kultury, wierzeń, zabytków. Wszystko to opisane pięknym, poetyckim językiem. . No i właśnie ten język... Piękny, ale jednocześnie hipnotyczny, oniryczny, senny. Akcja płynie, ale nie jest to dynamiczny kraul, ale bardzo spokojna żabka. Momentami obszerne opisy - a to przyrody, a to historii (dla mnie totalnie egzotycznej z tymi wszystkimi obcobrzmiącymi nazwami i nazwiskami). Jest nawet historia fortepianu... Było to ciekawe, ale jednocześnie wymagające dużego zaangażowania i skupienia uwagi, żeby zwyczajnie nie czytać bezmyślnie, odlatując myślami. . Za to po przeczytaniu pozostaje w głowie bardzo piękny obraz XIX wiecznej Birmy - ze wszystkimi jej kolorami, zapachami. Gdzie kobiety obsypują się kurkumą, co w słońcu wygląda tak, jakby pokryte były złotem. Gdzie ważny jest uliczny teatr, muzyka, ludowe wierzenia. Jest to świat fantastyczny- przyrody i świątyń, niczym dziecięca baśń albo piękny sen. Dla głównego bohatera był to również świat i krajobraz znaczony przez ton i tembr, interwały i wibracje. Pasja do przyrody i pasja do muzyki- to dwa tematy przewodnie książki. Dla głównego bohatera podróż ta jest również pretekstem do wyprawy w głąb siebie. . Miałam wrażenie, że coś mi to przypomina. Niby pobrzmiewają tu echa "Jądra ciemności" Conrada, ale dla mnie ten specyficzny klimat przypominał bardziej "Czas apokalipsy" - film Coppoli z 1979 r. Polecam - jeśli lubicie wyzwania :)- https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

Birma, a obecnie Mjanma, to kraj graniczący między innymi z Chinami, Indiami i Laosem. Dla większości Europejczyków to nieznany egzotyczny teren na drugim końcu świata. Daniel Mason wyciąga do czytelnika rękę i zaprasza na podróż w czasie i przestrzeni, do XIX w., kiedy ten kraj pozostawał pod panowaniem "cywilizowanych" (?) Brytyjczyków. Główny bohater, spokojny i szlachetny Edgar Drake, znany stroiciel fortepianów, dostaje propozycję od wojska, w zasadzie nie do odrzucenia - ma nastroić fortepian Érarda, który zażyczył sobie posiadać w środku dżungli major Anthony J. Carroll, postać wręcz owiana legendą. Każdy o nim słyszał, tudzież o jego dziwactwach, ale trzeba przyznać, że z "dzikusami" potrafi dobrze się dogadać. Edgar porzuca więc stateczne życie z ukochaną w Londynie i wyrusza w nieznane. Autor decyduje się na ciekawe zabiegi, które na pewno zapamiętam. Np. czasem podczas dialogu rezygnuje z oddzielania wypowiedzi myślnikami, zamiast tego pisane są ciągłym tekstem. Możemy się tylko domyślać, kto wypowiada dane słowa, rozmowę czyta się w ten sposób szybciej i ma się wrażenie, że to bardziej relacjonowanie z pamięci albo próba odzwierciedlenia gwarnej sytuacji. Także ciekawe były sceny, w których czas jakby się zatrzymywał - czytelnik przygląda się wtedy jednemu elementowi i analizuje go na wielu płaszczyznach. To powieść spokojna, wymagająca od czytelnika uwagi i poświęcenia wielu godzin, bo (przynajmniej ja tak miałam) trzeba ją sobie dawkować, żeby docenić kunszt. Czuję, że ta powieść była ważna i potrzebna, ale jednak dla mnie trudna i trochę męcząca. Cenna będzie znajomość innych dzieł literatury, do których autor się odnosi, choćby "Jądra Ciemności" Josepha Conrada, które przywołane jest w opisie z okładki. Na pewno taki świadomy czytelnik odczyta dużo powiązań zarówno w treści, jak i w formie powieści. Jeśli ktoś orientuje się w sytuacji historyczno-geograficznej tamtego okresu albo po prostu pasjonuje go ten region świata, tym większą gratką będzie dla niego lektura.

Edgar Drake, wrażliwy stroiciel londyńskich fortepianów, niespodziewanie otrzymuje nietypowe zlecenie w samym środku birmańskiej dżungli. Podekscytowany, a zarazem skrępowany strachem przed nieznanym wyrusza w długą podróż na drugi koniec świata. Spotyka mnóstwo ciekawych ludzi, tak różnych od tych, w towarzystwie których przebywał w Europie oraz bierze udział w wydarzeniach, w których nigdy wcześniej nie pomyślałby uczestniczyć. Czerpie z tej podróży całymi garściami, przekazując ich nieco w listach do ukochanej żony Katherine. Wspaniała natura w połączeniu z pięknymi dźwiękami fortepianu i obecność pewnej kobiety sprawiają, że nasz bohater postanawia przedłużyć wyjazd. W dobie ograniczonych podróży, z przyjemnością czytałam o azjatyckich zakątkach i o sztuce dalekiego wschodu. Zapadły mi zwłaszcza w pamięć uliczne przedstawienia pwé, które w obecnych czasach można spotkać na corocznym sierpniowym festiwalu Taungbyone. Książka zawiera też sporo historycznych faktów dotyczących brytyjskiego kolonializmu w rejonach Birmy, a wzrokowcom z pomocą przychodzą fotografie zgromadzone przez berlińskie muzeum etnologiczne

Opowieść uwrażliwia na piękno otaczającego świata oraz przekazuje wiedzę o odległych krajach i ludziach tam zamieszkujących. Zabiera nas w niesamowitą podróż, a za sprawą pióra autora mamy wrażenie, że w niej uczestniczymy. Obrazowe opisy przekazują najdrobniejsze detale, pozwalając, by nasza wyobraźnia miała wiele do zrobienia. Zachwycamy się magicznym teatrem ulicznym, delektujemy faszerowanymi liśćmi bananowca wśród szumu spadającej wody, odbijającej się od błyszczących skał i śpiewu kolorowych ptaków. Znajdziemy ogromną ilość opisów przyrody, kraju, trochę historii o malowniczych zakątkach, które dla jednych będą zachwycające, a dla innych trochę nużące. Historia jest wyrazem szacunku do odmiennej kultury, z miłością do muzyki w tle oraz zachwytem nad pięknem przyrody. Wolno, delikatnie utkane zdania z barwnymi opisami ukazują czytelnikowi walory tego dalekiego zakątku, wprowadzając refleksję, podziw i nostalgię. Nie ma tu szybkiej akcji, lecz spokojnie płynąca opowieść, a sceneria urzeka na każdym kroku, byśmy mogli poczuć klimat tamtych lat oraz trudy życia z dala od cywilizacji.

„Stroiciel” to powieść spokojna, która wymaga od czytelnika uwagi i skupienia. Są momenty, że akcja praktycznie… zamiera. Sporo tu nowej wiedzy oraz historia w pigułce – nie znałam historii Birmy, nie wiedziałam nic o pracy stroiciela. Przydługie szykowanie do podróży Drake’a, mało porywająca podróż statkiem, listy do żony, opowieści o pasażerach statku, opowieści pasażerów… Dopiero już w birmańskiej dżungli akcja lekko przyspiesza. Nie jest to lektura dla każdego. To wyzwanie! To taka mieszanka literatury filozoficzno-historyczno-przygodowej. Długie opisy, brak wyodrębnionej akcji i nagłych zwrotów oraz garstka bohaterów skutecznie odstrasza i sprawia, że do książki trzeba się przekonać. Sporo klimatu azjatyckiego, mało warstwy obyczajowej i przygód. Z czystym sumieniem mogę ją polecić fanom epoki wiktoriańskiej, miłośnikom Birmy, literatury postkolonialnej oraz wszystkim ambitnym czytelnikom. Mnie niestety do siebie nie przekonała – liczyłam na przygodę rodem z filmów o Indianie Jonesie, a otrzymałam fortepian i Birmę, okraszoną oniryzmem.