Stowarzyszenie umarłych poetów (okładka miękka)

"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" Nancy H. Kleinbaum jest świetnym odwzorowaniem filmu, o tym samym tytule, nakręconego w 1989r. Ta książka to piękna powieść o przyjaźni i nadziei. Bohaterowie mają własne ambicje, plany, pasje i głęboko wierzą w ich realizację. Nowy nauczyciel-John Keating chcąc wprowadzić w szkole zasadę carpe diem-chwytaj chwilę zainspirował grupę uczniów, aby odnowieć sekretne stowarzyszenie. Keating przekonuje do swojego sposobu myślenia nie tylko swoich uczniów, ale też czytelników oraz motywuje do szukania własnego celu w życiu. Fabuła skonstruowana jest znakomicie, przez co skutecznie trzyma w napięciu. Autorka stworzyła niesamowitą atmosferę, dzięki czemu możemy czytać książkę z ciekawością i fascynacją. Uważam, że "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" jest książką godną polecenia. Skłania ona do refleksji i zachęca, aby korzystać z życia a także motywuje do spełniania swoich marzeń. Każdy z nas chce osiągnąć sukces i zmaga się z takim problemami jak bohaterowie powieści. Myślę, że warto przeczytać tę książkę, aby przemyśleć to, kim naprawdę jesteśmy i do czego dążymy.

Zawsze chciałam przeczytać tą książkę, ponieważ czytałam wiele pozytywnych opinii i nie zawiodłam się. Bardzo polecam, nawet po obejrzeniu filmu, można przeczytać, aczkolwiek czekałam na książkę zanim obejrzałam film.

Świetna książka, dobrze się czyta, wciąga już od początku. Zawsze mam problem z oglądaniem filmów na podstawie książek jednak w tym przypadku nie czuje dysonansu. Choć są różnice, warto zapoznać się z oba dziełami.

Doskonała! Książka jeszcze lepsza niż film. Poruszająca, inspirująca.

Film Stowarzyszenie umarłych poetów widziałam już dawno temu, a książki nigdy nie przeczytałam. Postanowiłam teraz nadrobić zaległości. I mimo to, że kryterium wiekowe już mnie nie obejmuje, książka bardzo, ale to bardzo mi się podobała! Nawet chyba bardziej ni film. Polecam wszystkim, super książka.

Ksiązkę, podobnie jak i film oceniam bardzo wysoko. Trudno patrzeć na tę pozycję inaczej niż na klasykę. Historia która uczy indywidualizmu, życia pod prąd, poszukiwania własnej drogi i własnej osobowości. Książka doskonała na te czasy, kiedy tak trudno o własną indywidualność, a wiekszość ludzi porusza się utartym torem.

Nie od dziś wiadomo, że wykształcenie to klucz otwierający drzwi do lepszej przyszłości. Nie zawsze jednak możemy samodzielnie zadecydować o tym, co dane będzie robić nam w dorosłym życiu. Cofnijmy się o ponad pięćdziesiąt lat do Akademii Welltona w stanie Vermont, do której trafia grupka młodych mężczyzn poszukujących swojego powołania. Dewizą prowadzącą ich przez tą drogę mają być cztery złote zasady szkoły: Tradycja, Honor, Dyscyplina i Doskonałość. Czy chłopcy podołają rygorystycznym wymogom Akademii? Jak wpłynie na ich stosunek do życia nowozatrudniony nauczyciel języka angielskiego John Keating? Stowarzyszenie Umarłych Poetów powstało w 1989 roku jako film w reżyserii niesamowitego australijskiego reżysera Petera Weira, w którym główną rolę pana Keatinga odgrywa charyzmatyczny Robin Williams. Książki napisane na podstawie filmów są zazwyczaj wyjątkami od reguły i właśnie do nich zalicza się powieść Nancy Horowitz Kleinbaum, która zdecydowała się napisać ją na podstawie scenariusza stworzonego przez Toma Shulmana i nadała jej ten sam tytuł. Akcja rozgrywa się w 1959 roku. Akademia Welltona to szkoła z długoletnimi tradycjami, gdzie kształceni są przyszli geniusze gotowi do zajęcia prestiżowych stanowisk pracy, a co za tym idzie zarabiania pokaźnych sum pieniężnych. O poziom edukacji dba tutaj dyrektor Nolan, który bacznie pilnuje by ktokolwiek nie naruszył ustalonych norm nauczania, a w przeciwnym wypadku został surowo ukarany. Sprzeciwia się temu nowy nauczyciel języka angielskiego John Keating. Jest ON trzydziestokilkuletnim absolwentem Akademii prezentującym zupełnie odmienne od panujących tutaj formy nauki. Pod jego skrzydła trafiają młodzi chłopcy: Neil Perry , Todd Anderson, Knox Overstreet, Charles Dalton, Richard Cameron oraz Steven Meeks. Zaskoczeni już na pierwszej lekcji postępowaniem nauczyciela zaczynają zwracać się do niego „Kapitanie Mój, Kapitanie!” ze względu na wiersz Walta Whitmana. Pan Keating inspiruje swoich uczniów do rozwijania swojej wrażliwości, samodzielnego myślenia, miłości do poezji i życia, korzystania z niego, bycia wolnym i wyzwolonym. Nową zasadą przyświecającą życie chłopcom staje się „Carpe Diem” – chwytaj dzień. Zaczynają od odnowienia Stowarzyszenia Umarłych Poetów, do którego w młodości należał ich nauczyciel. Utrzymują swoje spotkania w ścisłej tajemnicy widując się w pustej jaskini, w której odkrywają swoją miłość do sztuki, słowa pisanego, zapomnianych utworów, a także prezentują swoje nowo napisane dzieła. Chłopcy sprzeciwiają się swoim rodzicom i zaczynają sami decydować o swojej przyszłości wbrew ustalonym przez nich planom. Zaczynają spełniać swoje marzenia. Niestety, każdy ich ruch będzie niósł za sobą konsekwencje, w tym jedną najpoważniejszą, która przyniesie ogromne cierpienie. Ta książka była dla mnie fantastyczną lekturą, nauczyła mnie też, że w życiu warto jest kierować się swoimi pasjami, a my musimy być gotowi by udźwignąć ciężar konsekwencji, bo ścieżka indywidualizmu jest kręta, ale prowadzi nas do prawdziwego szczęścia.

Powieść oparta na fantastycznym filmie. Myślę że najbardziej spodoba się ludziom, którzy filmu nie widzieli. Co nie znaczy że książka jest zła, przeciwnie, jest bardzo dobra. Tylko uważam ze sporo czytelników będzie wymagało niesamowitego podobieństwa do filmu. Lektura kończy się tragicznie, zostawia wiele do myślenia. Polecam, książka pozwala uwierzyć we własne marzenia :)